หมายเหตุ *  เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก ของผม มีตรงไหนที่น่ารำคราญก็ขออภัย                        
บทนำ

คุณเคยสงสัยบ้างมั้ยว่า ทำไมคุณถึงเกิดมา ทำไมคุณถึงใช้ชีวิต คุณใช้ชีวิตเพื่ออะไร คุณคือใคร  คุณเป็นใคร แล้วคุณคืออะไร ทำไม.......................  

"ใช่ ฉันคือใครกัน ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ ที่นี่ที่ไหน ทำไมนะฉันถึงเกิดมา ทำไมกัน.......... แล้วคุณเป็นใคร " เด็กหนุ่มถาม  

"ผมคือใครนะเหรอ อีกไม่ช้านายก็จะรู้" บุรุษนิรนามตอบ

"'งั้นขอผมดูหน้าคุณได้มั้ย" เด็กหนุ่มถาม

"ฉันว่าอย่าดีกว่า" เขาตอบ แต่ด้วยความสงสัยเด็กหนุ่มจึง วิ่งตรงไปแล้วกระชากเสื้อของชายผู้นั้น แต่สิ่งที่เขาเห็นคือ ชายร่างใหญ่ สูงประมาณ 185 ซม. และใบหน้าก็เริ่มเปลี่ยนเป็นตัวของเขาเอง  

"อ๊ากกกกก  ฝันอีกแล้วเหรอเนี่ย  ฝันร้ายอีกแล้วเรา "

บทที่ 1 "เตือน" (Warning)

ชายหนุ่มผู้ซึ่งตื่นจากความฝัน ได้หยิบนาฬิกา ขึ้นมาดู "อะไรเนี่ย 9 โมงแล้วเหรอ โอ้ยยย ทำงานสายอีกแล้ว" ทันใดนั้นชายหนุ่มจึงได้ลุกขึ้นจากที่นอน แล้วรีบแต่งเนื้อแต่งตัว    แล้วชายหนุ่ม จึงรีบออกเดินทาง  เขาได้เดินออกมาจนถึงหน้าบ้าน รถโดยสารกำลังวิ่งผ่านไป เขาจึงรีบวิ่งตาม

"รอด้วย!!! รอดัวย!!!!" มือของเขาคว้า จับ ประตูรถได้ สายตาเขามองไปที่ โชเฟอร์ แต่สีหน้าของโชเฟอร์ กลับ นิ่งเฉย "นี่คุณช่วยหยุดรถหน่อย นี่คุณผมต้องรีบไปทำงานนะ!!!" ในที่สุด โชเฟอร์ก็หันมามองหน้าเขา แต่ไม่ได้พูดอะไรเลย สีหน้าของโชเฟอร์ กลับกลายเป็นหน้า ของเขาซึ่งค่อยๆ เลื่อนหายไป ทำให้ เด็กหนุ่มนั้น อึ้งกับใบหน้าทำให้ มือที่จับประตูนั้นได้หลุดไป

"นั้นมันอะไรนะ" เด็กหนุ่มพูดกับตัวเองราวกับสงสัยว่า มันเกิดอะไรขึ้น เด็กหนุ่มเดินกลับมาที่ป้ายรถเมล์และหยุดนั่งครุ่นคิดถึงสีหน้า ของโชเฟอร์  

ในเวลาต่อมา ก็มีเสียงดังมาจากข้างหลังเขา "ปิ๊ป ปิ๊ป" ชายหนุ่มจึงหันกลับไปดู "คุณคร้าบจะไปมั้ยครับ ไม่ไปผมจะได้ออกรถ ถ้าไปก็รีบขึ้นมา" เสียงของโชเฟอร์ รถโดยสาร เรียกชายหนุ่ม "ไปครับ" ชายหนุ่มตอบ แล้วจึงขึ้นไปบนรถ "สวัดดีครับ " โชเฟอร์ ทักทาย "แม้คุณนี่ก็จริงๆ นะครับรถมาตั้งนานแล้วแต่คุณไม่ยักกะรู้ว่ารถมา" โซเฟอร์ถาม " อ้อ ผมกำลังคิดอะไรอยู่นะครับ" ชายหนุ่มตอบ "คิดถึงแฟนละสิครับ" โชเฟอร์ถามพร้อมส่งยิ้มให้ "เออ......"
เด็กหนุ่มอัมอึ้ง "ไม่เป็นไรครับไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร แต่นี่ผมก็เสียมารยาทจริง ขอโทษด้วยนะครับ" โซเฟอร์ตอบด้วยท่าทางเป็นมิตร "ไม่เป็นไรครับ " เด็กหนุ่มตอบ "ผมชื่อ เอียน โดอีลิก ครับ " โชเฟอร์ แนะนำตัว
"ครับส่วนผมชื่อ วิลเลียม แอนดรู" ชายหนุ่มแนะนำตัว "แล้วจะไปไหนละครับเนี่ย" โชเฟอร์ ถาม "ไปสถานนีเสียงOU ครับ " วิลเลี่ยม ตอบ " อ้อคุณมีหน้าที่เปิดเพลงเหรอครับ"  "ใช่ครับ ผมทำหน้าที่นั้น" วิลเลี่ยมตอบพลางส่งยิ้มให้ การสนธนาเป็นไปตอบแบบเรียนง่ายจน รถโดยสาร จอดที่หน้าสถานี OU
"ถึงแล้วครับ ขอให้โชดดีนะครับ" โชเฟอร์อวยพรให้ "ขอบคุณมากครับ" วิลเลี่ยม ตอบ เขาเดินมาถึงหน้าสถานี และขึ้นจนมาถึงออฟฟิตของเขา การทำงานของเขาก็เป็นไปตามปกติ จนเวลา บ่าย 2 "กริ๊ง กริ๊ง" เสียงโทรศัพท์ในออฟฟิตดังขึ้น "สวัดดีครับสถานนี OU ครับ" วิลเลี่ยม ยกหูโทรศัพท์พร้อมทักทาย "คุณอยากรู้มั้ยว่าคนในฝันของคุณคือใคร " เสียงที่พูดออกมาทางโทรศัพท์ทำให้วิลเลี่ยม รู้สึกคุ้นขึ้นมาทันที

"แล้วคุณเป็นใครทำไมถึงได้รู้จักผม" วิลเลี่ยมถามด้วยความสงสัย
"คำตอบไง ผมคือคำตอบของคุณ" ชายนิรนามตอบ

"คุณยังไม่ตอบคำถามผมเลยว่าคุณเป็นใครชื่ออะไร" วิลเลี่ยมเร่งเร้าด้วยความอยากรู้

"เรียกผมว่า  เวยน์  ละกัน"  " แล้วคุณต้องการอะไรกับผม" "ผมไม่ได้ต้องการอะไรจากคุณผมแค่ต้องการมาเตือนภัยคุณ" "เตือนภัยผม..... จากอะไรล่ะ"
วิลเลี่ยมถามด้วยความสงสัย"จาก แอนด์!" "แอนด์?......... อะไรคือแอนด์" วิลเลี่ยมถามด้วยความสงสัย "สำหรับคุณคงยังไม่เคยได้ยิน มาก่อน" "ใช่ ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน แล้วมันคืออะไร" "แอนด์ มันคือองค์กร หนึ่งที่จะมาตามล่า สิ่งที่ไร้ประโยชน์ ที่เจ้านายมันไม่ต้องการ" "แล้วทำไมต้องตามล่าผม" "เพราะว่าคุณไม่ใช่คนในโลกนี้" "คนในโลกนี้? หมายความว่าไงไม่ใช่คนในโลกนี้"

"เพราะคุณได้ลักลอบ เข้ามาในโลกแห่งนี้ยังไงละ"

"ลักลอบ?......... ลักลอบอะไรกันผมอยู่ที่นี้ตั้งนานแล้วนะ"

"แล้วคุณจำได้มั้ยละว่าเมื่อวานคุณไปไหนมา"  วิลเลี่ยมหยุดคิด ครูหนึ่ง แต่เขากลับคิดไม่ออกว่าเขาไปอยู่ไหนและทำอะไรไปบ้าง ซึ่งเขาก็พูดไม่ออกเหมือนกัน

"คิดไม่ออกใช่มั้ย" เวยน์ ถาม "ใช่ผมคิดไม่ออก ผมพยายามนึกดูแต่ผมคิดไม่ออกซะทีช่างมันเถอะผมไม่สนใจ หรอก ผมสนใจว่าความจริงมันคืออะไร"  

"ความจริงมันจะมาหาคุณเอง ซึ่งผมจะเป็นคนที่ให้คำตอบคุณเองเมื่อถึงเวลา"