เรื่องที่ 2 ค่ะ รบกวนติชมด้วยนะค่ะ จะได้พัฒนาฝีมือในการเขียน(ที่มิค่อยจะดีซักเท่าไหร่) หใดขึ้นเรื่อยๆ


เสียงนกร้องดังอย่างเป็นจังหวะ เสียงลมที่ยังฟังแล้วไพเราะ ใครๆก็มักจะบอกว่าแสนดาวน้องเพลงได้เพราะจำใจ แต่เธอก็ยังอยากจะร้องเพลงให้เพราะเหมือนกับเสียงนกและเสียงลม

          “ดาวไปนอนได้แล้ว” เสียงของผู้เป็นพ่อบอกลูกสาว

          “พ่อจ้า ดาวยังไม่ง่วงนอนเลย” แสนดาวอ้อนพ่อ

           “ไม่ง่วงก็ต้องไปนอน พรุ่งนี้ต้องไปเรียนหนังสือนะ” สิ้นเสียงแสนดาวก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้โดยเร็วและวิ่งเข้าห้องไป เพราะไม่อยากจะเจอหน้าไม้เรียวของพ่อ แม้แสนดาวจะโตจนเข้าเรียนปีหนึ่งแล้ว แต่ด้วยความที่เธอย้ายมาจากต่างจังหวัด ทำให้เธอยังติดนิสัยกลัวไม้เรียวของพ่ออยู่จนทุกวันนี้

                                            ///////////////////////////////////////////

           “ดาวจะเข้าชมรมดนตรีเหรอ”เสียงใสๆของภัสรินทร์ถามขึ้น เมื่อเห็นแสนดาวจ้องใบประกาศรับสมัครเข้าชมรมดนตรี

           “อืม เราชอบร้องเพลง” แสนดาวพยักหน้า ชมรมนี้มีคนอยากจะเข้าตั้งมากมายแต่การรับนะซิ รับเข้ามาน้อยเหลือเกิน

           “จริงเหรอ งั้นวันหลังต้องร้องให้เราฟังบ้างนะ” ภัสรินทร์พูดจบ แสนดาวก็ได้แต่ยิ้ม อยู่แล้วละ ซักวันเธอจะร้องเพลงให้ทุกๆคนที่เธอรักฟัง

                                              ///////////////////////////////////////

ที่ชมรมดนตรี ...

          “คนต่อไป” เสียงของรุ่นพี่คนหนึ่งดังขึ้น เสียงนี้เองทำให้สาวๆหลายๆคนถึงกับกรี๊ด

        แสนดาวยืนรอคิวของเธอด้วยความตั้งใจ ชมรมดนตรีปีนี้มีคนมาสมัครกันค่อนข้างเยอะทำให้ต้อง คัดเพื่อเอาคนที่รักเสียงดนตรีและเก่งจริงๆเท่านั้นมาเข้าชมรม

           “คนต่อไป” สาวๆยังคงกรี๊ดกันไม่หยุด

            “ไอ้พลแกดูดิ น้องคนนี้หน้าตาน่ารักเป็นบ้าเลย” ชายร่างสูงเขย่าบ่าของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกรรมการ ที่สาวๆกรี๊ดกัน เขาชี้ให้ดูแสนดาว จริงอย่างที่เพื่อนของเขาว่า แก้มสีชมพูของเธอทำให้เขาต้องจ้องอย่างไม่วางตา  

             ทันทีที่เสียงของแสนดาวดังขึ้น ราวกับจะดึงให้ วิพล ไปตกอยู่ในภวังค์ เสียงของเธอใสราวกับกระจก ท่วงทำนองที่สุดแสนจะไพเราะ สะกดเขาไว้แน่นิ่ง เมื่อเธอร้องจบ ทั้งห้องชมรมดนตรีก็เต็มไปด้วยเสียงปรบมือ วิพลมองตามสาวน้อยของเขาจนกระทั่งเธอเดินลงจากเวที

              “ไอ้พล บอกคนต่อไปซิว่ะ” เสียงของ พงศ์ธวัชเพื่อนรัก ทำให้วิพลต้องพูดต่อไป

              “คนต่อไป”

                                       //////////////////////////////////////

           “รู้รึเปล่าว่าวันนี้ไอ้พลมันเจอรักแรกพบ” พงศ์ธวัชยังคงแซววิพลต่ออย่างไม่หยุดหย่อนหลังจับผิดเพื่อนได้ คราวนี้นำมาแพร่กระจ่ายข่าวกันต่อในกลุ่ม

       “ใครว่ะ รักแรกพบของไอ้พล” ปิยะกัลป์ถามด้วยความสงสัย
           
           “ก็น้องดาวที่ร้องเพลงเพราะๆไง” พงศ์ธวัชเล่าต่ออย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
           
           “อ๋อ! นึกออกแล้ว” ปิยะกัลป์พยักหน้า

           “ใครครับพี่” รวิศ เด็กปีหนึ่งร่วมคณะ ถามขึ้นด้วยความสงสัย

           “เพื่อนเจ้ารินไง”

           “ไอ้เด็กบ้านนอกคนนั้นนะเหรอ” รวิศโพล่งออกมา

           “แกไปว่าน้องเขาบ้านนอกอีก”พงศ์ธวัชยิ้มแหยๆ “เดี๋ยวเจ้าของรักแรกพบ เขาจะโกรธเอาไม่รู้ด้วยนะ” ยิ้มกวนๆของเขาหันไปที่วิพล ที่ยังนั่งทำเป็นทองไม่รู้ร้อน

                                            ///////////////////////////////////////////////////
           
        แสนดาวนั่งยิ้มคนเดียวอยู่ทั้งวัน หลังจากเห็นชื่อของตัวเองติดอยู่บนแผ่นกระดาษรายชื่อสมาชิกชมรมดนตรี นี่แหละความฝันของเธอ ความฝันของเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง เท่านั้นเอง...  
หญิงสาวเดินต่อไปเรื่อยๆตามแนวไม้ เธอเป็นคนที่ไม่ค่อยจะยอมพูดอะไรมากมายนักหากไม่จำเป็น ถ้าเธอไม่รักการร้องเพลง เธอคงแทบจะไม่ได้เปล่งเสียงออกจากริมฝีปากเลยในวันๆหนึ่ง

                 ภัสรินทร์นั่งเช็ดเลนส์กล้องอยู่ที่โต๊ะกลมกลางสวนสาธารณะของมหาวิทยลัย ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร เธอถึงรักมันขนาดนี้

            “อ้าว ดาว วันนี้ชมรมดนตรีมีปฐมนิเทศไม่ใช่เหรอ” ภัสรินทร์ร้องขึ้นด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นเพื่อนสาวเดินมาหา

      “คือเขาเลื่อนนะจ๊ะ สถานที่ยังไม่พร้อม” แสนดาวพูดเบาๆ
 
    “ทำไมไม่ลองไปเดินดูแถวๆชมรมก่อนละดาว จะได้คุ้นเคย เพื่อพี่ๆเขามีอะไรให้ช่วย”...
 
      แสนดาวนั่งคิดเงียบๆ แล้วยิ้มก่อนที่จะพยักหน้า

       “ให้เราไปเป็นเพื่อนมั้ยดาว” ภัสรินทร์หันมาถาม เพราะไม่แน่ใจว่าเพื่อนคนนี้จะไปเองได้

        แสนดาวส่ายหน้า “ไม่เป็นไรหรอกริน วันนี้เธอมีนัดไม่ใช่เหรอ”

     “จริงซิ! งั้นเราไปละนะ บายจ๊ะดาว”ภัสรินทร์บอกลาคนตรงหน้าก่อนที่จะเดินจากไป

         แสนดาวเดินไปตามระเบียงของตึกเรียน เธอเดินไปหยุดยังหน้าห้องกระจก มองเข้าไปภายในนั้นมืดมิด ของที่เคยวางกองอยู่เต็มห้อง เหมือครั้งที่เธอมาประกวดก็หายไปหมด

           “มาทำอะไรเหรอครับ” แสนดาวสะดุ้งเฮือก ก่อนจะค่อยๆหันไปด้านหลัง สายตาของเธอปะทะเอากับสายตาของชายหนุ่มเบื้องหน้าเข้าอย่างจัง วิพลมองผมยาวแค่บ่าของหญิงสาวแล้วยิ้มออกมา นึกว่าใคร... ที่แท้ก็เด็กคนนี้นี่เอง....................
             “คือพี่ก็ว่าจะแจ้งข่าวอยู่เหมือนกันนะครับ ว่าชมรมเราจะย้ายไปอยู่ข้างๆอาคารที่ประชุม” วิพลกล่าวกับหญิงสาวหลังจากได้ทำความรู้จักมาพอสมควรแล้ว

        “........................................................................”

            “สถานที่ใหม่กว้างขวางกว่าห้องเดิมตั้งเยอะนะครับ” วิพลพูดต่อ

      “.........................................................................”


             “น้องดาวอยากเห็นมั้ยครับ” วิพลถามขึ้น เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่พูดอะไร

             “อืมมม... เอาเป็นวันหลังดีกว่ามั้ยค่ะ คือ ถ้าดาวกลับบ้านช้าไปกว่านี้ คุณพ่อจะว่าเอา”

            วิพลอมยิ้ม ไม่คิดเลยว่า เธอจะกลัวพ่อมากเอาขนาดนี้ พ่อดูละซิท่า น่าลองดูเหมือนกันแหะ วิพลนึกในใจก่อนที่จะดีดนิ้วแล้วหันไปหาแสนดาว

     “แล้วนี่น้องดาวมีใครมารับรึเปล่าครับ นี่ก็เย็นแล้วนะครับ กลับบ้านคนเดียวจะไม่ปลอดภัย”

       แสนดาวยืนนิ่งเธอไม่เคยกลับบ้านกลับผู้ชายเลยแม้แต่ครั้งเดียว ยกเว้นกับพ่อของเธอคนเดียวเท่านั้น........  

            สุดท้าย เธอก็ยอมกลับบ้านไปกับเขาจนได้

     “รบกวนพี่หรือเปล่าค่ะ” แสนดาวถามขึ้นด้วยความเกรงใจ ระหว่างทาง ในขณะที่รถติด
 
     “รบกวนอะไรกันครับ ตามที่น้องดาวบอกทางมา ก็ทางผ่านบ้านพี่พอดีเลย” วิพลพูดยิ้มๆทั้งๆที่ทางไปบ้านเธอกับบ้านเขานั้นห่างกันสุดขั้ว    

         

เขาจอดรถที่หน้าบ้านของหญิงสาว เธอขอบคุณเขาก่อนที่จะเดินลงจากรถ แล้วต้องขมวดคิ้วทั้งสองข้างจนเป็นปม เมื่อเขาลงรถตามเธอมา

 “พี่จะ... ไม่... กลับบ้านเหรอค่ะ” เธอถาม    

               “กลับซิครับ แต่...พี่จะลงไปไหว้พ่อน้องดาวก่อนไง” วิพลยิ้ม มันต้องรุกหนักตั้งแต่วันแรกอย่างนี้แหละ

                “จะดี...เหรอค่ะ” แสนดาวอึกอัก

                 “ดีซิ...”


                      “ใครนะดาว ใครที่มากับลูก!!!!!!!!!” วิพลสะดุ้งโหยง เสียงนั้นดังขึ้นขัดกับเสียงของเขาพอดี ฝ่ายเจ้าของเสียงนั้นเดินจ้ำอ้าวออกมา

  ________________________________________

         สงกะสัยจะแปะน้อยไป แห แห แล้วจะมาแปะตอนสองในเร็วๆนี้นะค่ะ เตรียมตอนจบไว้แล้วค่ะ แต่ถ้าใครอยากจะแนะนำอะไรยังไงก็พร้อมรับฟังค่า    

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2247406/W2247406.html

อ่านี้มาขอโฆษณาเรื่องแรกที่แปะนิดหนึ่งนะค่ะ ถ้าว่างๆก็ลองไปอ่านกันก็ได้นะค่ะ เรื่องของ ภัสรินทร์กะนายปิยะกัลป์ (เป็นเรื่องที่พระเอกโดนว่ามาเยอะมั่กมาก)
:)    
   เอาไว้ว่างๆจะมาเขียนให้เจ้าพงษ์ธวัชเป็นพระเอกกะเขาบ้างนะค่า