วันหนึ่งท่านผู้เฒ่าป่วยแอนโดรเมด้าจึงต้องหยุดเรียนและออกไปหาซื้อสมุนไพรที่เมืองแม่มดมาทำยา ขณะที่เดินหาร้านขายสมุนไพรอยู่นั้นเธอก็ได้ยินเสียงหนึ่งตะโกน

“แอนโดรเมด้า !”  เมื่อเธอหยุดมองชายที่ตะโกนก็วิ่งเข้ามาหาเธอ เขาเป็นชายแก่ท่าทางใจดีมีดวงตาสีส้มสดใสเช่นเดียวกับเธอ

“ท่านเรียกข้ารึ”

“เจ้าเหมือน… เหมือนมาก เพียงแต่ซาร่ามีผมสีเขียวเพียงสีเดียว” เขาพูดราวกับคนที่เพ้อเพราะพิษไข้

“ข้าจำไม่ได้ว่าเราเคยรู้จักกัน ” เธอพูดพลางจับมือกับเขาเพื่อจะเรียกสติเขากลับคืนมา

“ข้า..ข้าชื่อเฟร็ด..เฟร็ดเดอริคน่ะ เป็นพี่ชายของซาร่า” เขาพูดรัวอย่างตื่นเต้น แอนโดรเมด้ามองเขาด้วยท่าทางตกใจ

“แต่ท่าน… ท่านเป็นพ่อมดไม่ใช่รึ” เธอถามทั้งที่ใจเธอเองก็รู้คำตอบดี

“ใช่ ข้าเป็นพ่อมด แม่เจ้าก็เช่นเดียวกัน” เสียงเขาสลดลงเมื่อพูดถึงซาร่า แอนโดรเมด้ารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหมุนรอบเธออย่างรวดเร็วจนทำให้รู้สึกเวียนหัว

“ไม่จริง แม่ข้าเป็นมนุษย์ต่างหาก” เธอเถียงเสียงเบาอย่างอ่อนแรง เธอรู้ดีว่านั่นเป็นการเถียงข้างๆคูๆ  แต่ที่เธอพูดไปนั้นจริงๆแล้วเธออยากบอกตัวเองมากกว่าบอกลุงของเธอ

“แล้วเจ้าคิดว่าเจ้าได้ดวงตาสีส้มแบบนั้นมาจากไหนกัน มนุษย์น่ะไม่มีดวงตาสีนี้หรอกนะ” เขาบอกเธอท่าทางโมโห ชายแก่ใจดีเมื่อครู่ราวกับหายลับไป

“งั้นท่านช่วยบอกข้าหน่อยสิว่าพ่อแม่ของข้าตอนนี้อยู่ที่ไหน”

“พ่อแม่ของเจ้า……..ตายแล้ว” แล้วน้ำใสๆก็ไหลออกมาจากตาชายแก่ผู้อ่อนไหว แอนโดรเมด้ารู้สึกตกใจที่ได้ยินอย่างนั้น ถึงเธอจะโกรธพ่อแม่ของเธอแต่ยังไงพวกท่านก็เป็นพ่อแม่

“ไม่จริง ท่านผู้เฒ่าบอกข้าว่าพ่อแม่ข้าหนีการลงโทษของสวรรค์ไปและทิ้งข้าไว้กับท่าน” คราวนี้น้ำใสๆไหลออกจากสองตาของเธอบ้าง รู้สึกโกรธท่านผู้เฒ่าที่โกหกเธอ

“แอนโดรเมด้าไม่มีใครสามารถหนีการลงโทษของสวรรค์ได้หรอกนะ” เขาพูดด้วยความรู้สึกสงสารสาวน้อยที่กำพร้าคนนี้

“แล้ว แล้วพวกท่านตายได้อย่างไร”

“เจ้ารู้จักเกาะคุ้มภัยหรือไม่” เมื่อเห็นสีหน้างงน้อยๆของเธอเขาจึงอธิบายต่อว่า

“ก็เกาะที่อยู่ระหว่างมหาสมุทรกับแม่น้ำยังไงล่ะ”

“ข้าไม่ยักรู้ว่าเกาะชื่อแบบนั้น” ความรู้สึกสับสนผุดขึ้นมากมายในใจของเธอ

“เจ้าหมายความว่ายังไง”

“ก็ข้าอยู่ที่นั่นตั้งแต่จำความได้” เมื่อเห็นลุงของเธอมีสีหน้าตกใจเธอจึงถามถึงเหตุผล

“พ่อแม่ของเจ้าถูกชำระโทษที่นั่น พวกเขาตายที่นั่นแอนโดรเมด้า หลังจากที่แม่ของเจ้าคลอดเจ้าแล้ว” คำพูดของเฟร็ดเดอริค ทำให้เธอไร้เรี่ยวแรง ทรุดลงร้องไห้ โดยมีลุงของเธอคอยปลอบอยู่ใกล้ หลังจากควบคุมสติได้เธอจึงถามขึ้นว่า “พวกท่านตายที่ลานในหอประชุมใช่มั้ย”

“ข้าไม่รู้หรอก ทำไมเจ้าถึงถามล่ะ”

“ตอนเด็กๆท่านผู้เฒ่าเคยห้ามไม่ให้ข้าไปเล่นที่นั่น” เธอพูดรู้สึกเจ็บปวดราวกับหัวใจแตกละเอียด

  ก่อนที่แอนโดรเมด้าจะแยกกับลุงของเธอเขาชวนให้เธอไปอยู่ด้วยเพราะเขาเองเป็นชายโสดอยู่ตัวคนเดียว แต่แอนโดรเมด้าปฏิเสธ เพราะเธอต้องดูแลท่านผู้เฒ่าที่กำลังป่วย เขาจึงมอบกำไลของซาร่าที่เขาพกติดตัวอยู่เสมอให้แก่เธอ แอนโดรเมด้าตัดสินใจว่าจะไม่บอกท่านผู้เฒ่าว่าเธอรู้ความจริงเกี่ยวกับพ่อแม่ของเธอหมดแล้ว  เมื่อซื้อสมุนไพรและสิ่งของจำเป็นต่างๆ ครบแล้วเธอจึงกลับไปที่กระท่อมของท่านผู้เฒ่า เพื่อต้มสมุนไพรให้ท่านดื่มเมื่อจัดการเรื่องยาของท่านผู้เฒ่าเรียบร้อยแล้วเธอก็กลับไปยังบ้านของเธอ พยายามทบทวนเรื่องเกี่ยวกับอดีตของเธอที่เธอเคยไม่เข้าใจ บัดนี้ทุกอย่างกระจ่างหมดแล้ว ที่เธอเคยฝันเห็นเหตุการณ์ต่างๆล่วงหน้า หรือมีลางสังหรณ์แปลกก็คงเพราะแม่เธอเคยเป็นแม่มดนี่เอง เมื่อสำรวจหน้าบ้านก็พบกล่องใส่จดหมายของเธอข้างในมีจดหมายจากซาฮาราถึงเธอ

ถึง แอนโดรเมด้า

     ข้าไม่โกรธเจ้าเรื่องฐานลบหรอก เรื่องเล็กน้อยแบบนั้นเจ้าไม่ควรคิดมากเลยนะ แล้วข้าก็สบายดีแต่ข้าเบื่อมากเพราะ เมื่อข้าไม่ได้ไปหาเจ้าที่ฐานลับวันๆนึงของข้าก็ดูจะไร้ความหมาย

                                                                                   ดูแลตัวเองดีๆล่ะ
                                 ซาฮารา
ปล.ข้าเกลียดการเขียนจดหมายน่ะ ขอโทษที่ตอบช้านะ


  น้ำหยดใสๆไหลออกจากตาของแอนโดรเมด้า หลังจากอ่านจดหมายสั้นๆของซาฮาราจบ เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าแต่เหมือนกับว่าเธอกำลังต้องการใครสักคนที่จะฟังเรื่องราวของเธอ เป็นที่ปรึกษาให้เธอ เธอจึงหยิบเครื่องรางของซาฮาราออกมาแล้วเรียกชื่อเขา แสงสว่างสีขาวส่องจากเพชรรูปดอกไม้นั้นเธอจึงปล่อยมันลง เพื่อเอามือปิดตาตัวเอง เมื่อเปิดตาขึ้นอีกครั้งหนึ่ง เธอก็พบว่าเธออยู่ในถ้ำที่มีเพียงเทียนไม่กี่เล่มและคบเพลิงที่ให้แสงสว่างแก่เธอ เครื่องรางของซาฮาราตกอยู่ข้างตัวเธอ เธอจึงเก็บมันขึ้นมา มือหนึ่งแตะตัวเธอ ด้วยความตกใจเธอจึงหันหลังกลับไป และพบว่า ซาฮาราเป็นคนนำเธอมาที่นี่  เมื่อเขาได้ยินเธอเรียกจึงใช้เครื่องรางเป็น’ ยานพาหนะ ‘ เพื่อพาแอนโดรเมด้ามายังถ้ำใต้น้ำของเขา เขาพาเธอไปยังห้องพักของเขา หลังจากที่เล่าเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับตัวเธอที่เธอได้รับรู้มาให้ซาฮาราฟังเธอก็เผลอหลับไป เมื่อเธอตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็พบว่าเธออยู่ในห้องของตัวเอง รู้สึกสบายใจขึ้นมาก จึงไปดูแลท่านผู้เฒ่าแล้วไปเรียนตามปกติ


*******

ตอนนี้สั้นหน่อยนะคะแต่คราวหน้าจะพยายามให้ยาวกว่านี้ค่ะ