เมฆขาวนวล ลอยล่อง กลางท้องฟ้า แสงแดดในยามเช้า ผ่านเมฆขาว นวลตา แต่ใย ฟ้าเจ้าจึงร่ำไห้ ฝนตกพร่างพราว รายร่วง หลั่งริน ร่วงหล่น เลื่อนลอย รินไหล ใจข้า

 ผมมองท้องอย่างใจลอย ฝนกระทบหน้าต่าง เสียงใส ดุจ ดนตรี สวรรค์ ทบทวนชีวิตช่วงที่ผ่านมา ผมมีความสุขมาก ที่ได้ ไปไหนมาไหนกับแจน แต่ทุกครั้งที่ผมต้องอยู่คนเดียว ผมรู้สึก เหมือนชีวิตขาดอะไรไปบางอย่าง

 ผมพยายามไม่คิดมาก และคิดว่าวันนี้คือวันที่ดี เพราะจะเป็นอีกวันที่ผมกับแจนจะไปเที่ยวกัน ผมจะควรจะมีความสุข และไม่ควรทำหน้าดำ (คร่ำเคร่ง) เป็นท่านเปา  ใช่ ยิ้มไว้ วิว ผมมองหน้าตัวเองในกระจก หยิบแว่นดำ มาใส่

 “ข้าคือ นีโอ ผู้ปลดปล่อยความเครียด ” แกร๊ง กระจกร้าว มุขนี้ผมคงใช่บ่อย ๆ ไม่ได้แน่  ผมค่อยสวมรองเท้าเตรียมจะออกนอกห้อง และ ใจหวิว ๆ เมื่อเห็นกระเป๋าใบยักษ์ สองใบที่ยายตัวแสบ มาเรีย มาฝากผมไว้ จากวันนั้นถึงวันนี้ก็สองเดือน แล้วที่ผมไม่ได้เจอเธอ และหมายถึงอีก สามเดือนที่ จะถึงวันที่ ผมเคยฝันว่าผมได้ไปซื้อล็อตเตอรี่ถูกรางวัลที่หนึ่ง

 ผมออกมานอกห้องพัก แล้วมองไปทางด้านซ้าย ตรงห้องพักที่อยู่ห่างออกไป ในฝัน ผมจะเห็นสาวสวยเปิดประตูห้องออก แต่ยามนี้ผมเห็น ชายร่างบึก ถือกระถางต้นไม้วางประดับหน้าห้อง พร้อมกล่าวว่า “อุ๊ยเลิศ ค้าาาาา แจ้มเหลือเกิน เก๋ไหมล้า” ก่อนจะเหลือบมาเห็นผม และทำเสียงใหญ่ ๆ “เฮ้ย น้องชายมองไรว่ะ ฉันชอบผู้หญิงอกใหญ่ ๆ เฟ้ย ชายไม่สน” ผมได้แต่คิดในใจ “แหม พี่ชาย มาถึงขั้นนี้ไม่ต้องทำเป็นปิดบัง ดูเล็ปสิ ชมพู เชียว”

 ผมค่อย เดินออกห่าง จากเขตอันตราย ผมได้แต่ถอดถอนใจ ไม่ใช่เพราะชายร่างบึก หรอกนะ แต่เพราะในความเป็นจริงที่เกิดขึ้น มันแทบไม่เหมือนกันในฝันของผมแล้ว ตั้งแต่ครั้งที่ผมเปลี่ยนมันเพราะการเข้าไปช่วยอดีตหัวหน้าร่างอวบ และถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ผมคงไม่ถูกหวยเงินล้านแน่

 ขณะที่ผมกำลังถอดถอนใจอีกเฮือก ก็มีคนเข้ามาจากด้านหลังมาควงแขนผม ก่อนเหลือบไปมอง ในใจผมรู้สึกดีใจมาก เพราะคนที่ชอบทำแบบนี้มีเพียงมาเรีย เท่านั้น ผมเหลียวไปมองก่อน กล่าวว่า “มาเรีย”

 กลับกลายเป็นแจนที่ควงแขนผม และยิ้มอย่างแจ่มใสก่อนจะกล่าวว่า
 “วิว เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะค่ะ ฉันไม่ได้ยิน “ ผมอึกอัก ๆ ก่อนจะกล่าว
 “ผม……….เอ่อ ……ผม พูดว่า มา……….” แจนจ้องผมเหมือนสงสัยในความพิรุธของผม
 “มา……….มารำ รำมาซิมารำ รำระบำชาวเกาะ” ทำทำท่าฮูลันล่า ระบำชาวเกาะไปด้วย
 “วิว คุณทำอะไรของคุณนะ” แจนขำใหญ่เลย
 “ฮะ ฮะ ฮะ แจน ไม่มีอะไรหรอก ผมก็บ้าบอ  ๆ แบบนี้แหละ” ก่อนแจนเอื้อมมือมาที่หน้าผม
 “วิว ถึงคุณจะใส่แว่นดำ แต่ฉันก็ไม่คิดว่าคุณเป็นนีโอหรอกนะ” เธอค่อย ๆ ถอดแว่นดำผมและเอาไปใส่เอง

 การไปเที่ยวกับ แจน นั่นสนุกมาก แต่ก็เหมือนทุกครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกันเมื่อผมกลับมาถึงห้อง ความรู้สึกเหมือนชีวิตที่ขาดส่วนเติมเต็ม ก็ประดังเข้ามาในใจผม ผมเผ้าแต่คิดว่าอะไรคือส่วนที่ขาดไปในชีวิต ผมมองไปทางกระเป๋าใบยักษ์สองใบ สิ่งที่ขาดหายไปในใจผม คือ มาเรีย นั่นเอง

 ผมเดินเข้าไปกอดเจ้ากระเป๋ายักษ์สองใบ และได้แต่นึกถึงมาเรีย นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา และเฝ้าถามตัวเองว่าเมื่อไรจะได้เจอเธอ  ผมคิดถึงเธอมาก ผมค่อยมองกระเป๋าใบยักษ์ก่อนจะเปิดมันออก สิ่งที่อยู่ข้างในคือ
 ………………………….ไดอารี่ จดหมาย นาฬิกาปลุก…………………………..
 กระเป๋าใบแรกบรรจุ ไดอารี่ เปล่า ๆ หลายสิบเล่ม และจดหมายฉบับหนึ่ง กระเป๋าใบที่สองบรรจุนาฬิกาปลุกไม้ ใหญ่ ๆ เรือนหนึ่ง ผมค่อยๆ มองที่จดหมายฉบับนั้น หน้าซองเขียนว่า

 ถึง…………..วิว (คนบ้า) ฉันขอเตือนนะ ห้ามเปิดจดหมายฉบับนี้หลังวันที่ 20 กันยายน   ไม่งั้นนายโดนหมัดตรงของฉันแน่ ไอ้หมู

 ผมได้แต่ยิ้ม และคิดว่า ถ้าเธอโผล่มาต่อยผมตอนนี้ผมก็จะยอมให้ต่อยเลย และผมก็จะกอดเธอไว้ไม่ให้ไปไหนอีก แน่นอนว่าผมไม่เชื่อ คำขู่ และ เปิดจดหมายออกและพบซองจดหมายในจดหมาย หน้าซองจดหมายอันหลังเขียนไว้ว่า

 ถึง………….วิว (ไอ้คนดื้อ) ฉันรู้นะว่านายต้องไม่ฟังฉัน และเปิดซองออก แต่ฉันจะอภัยให้ซักครั้ง และขอย้ำอีกว่า ถ้านายไม่เปิดหลังวันที่ 20 กันยา นายโดน ฉันเตะผ่าหมาก ให้ร้อง อู๊ด ๆ เป็นหมูแน่

 ผมได้แต่ยิ้ม เย้ย ก่อนคิดในในใจว่า “แหม เป็นเบ็คแฮม หรือไง จะมายิงลูกตั้งเตะ” แน่นอนผมไม่สนใจคำขู่นั่นพร้อมกับเปิดจดหมายที่สองและคลี่จดหมายออกมาอ่าน

  ……………………………………………………………..  
 ถึง……….วิว (ชายแสนดี)
 
 ตอนที่นายได้อ่านจดหมายฉบับนี้ ฉันคงอยู่ที่ Birmingham ในอังกฤษ เรียบร้อยแล้ว โดยฉันมาพักกับคุณป้า โดยที่ฉันจะมาเรียนปริญญาโท และ ต่อเอก ที่นี้เลย และคงจะทำงานอยู่ที่นี้อีกหลายปี และไม่มั่นใจว่าจะกลับเมืองไทยอีก แต่ฉันคงจะไปโดยไม่บอกความรู้สึกนี้ไม่ได้

 ขอบคุณมาก ตลอดระยะเวลาที่ฉันได้รู้จักกับเธอ ไม่มีสักครั้งที่ ฉันจะเสียใจ และเสียดายเวลาที่ผ่านพ้นไป ในใจฉัน ช่วงเวลานั้น ยังคงอยู่ในความรู้สึกฉันตลอดมา อบอุ่นใจที่มีเธออยู่ใกล้ ๆ

 ฉันรู้นะ ว่า วิว ชอบ แจน และฉันว่าแจนเป็นผู้หญิงที่พิเศษ นายจะต้องมีความสุขแน่ ๆ เมื่อได้อยู่กับแจน และฉันเชื่อว่า แจนก็ต้องมองเห็น ความอบอุ่นในตัวนาย ความจริงใจ ที่ยิ่งใหญ่ และ ความห่วงใยที่ไม่สิ้นสุด และที่สุดแล้ว นาย กับ แจน จะเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก

 สุดท้ายนี้ ฉันคงไม่ได้เจอนายอีก ฉันคงต้องคิดถึงนายมากแน่ ๆ เพราะฉนั้น  นายเห็น ไดอารี่เปล่าในกระเป๋า ใช่ไหม นายต้องเขียนมันนะ แล้วส่งมาหาฉันที่ตามที่อยู่ที่เขียนในไดอารี่ ถ้าไม่ทำฉันจะโกรธมาก รู้ใช่ไหมถ้าฉันโกรธจะเกิดอะไรขึ้น

 ดีใจที่ได้เจอเธอ เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันคือ ช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของฉัน

ปล. ฉันรู้นายขี้ลืม นาฬิกาปลุกในอีกกระเป๋าใบหนึ่งมันจะดังทุก ๆ สองทุ่มเตือนให้นายไม่ลืมเขียนไดอารี่
 …………………………………………………………………………..
 
 เพียงแค่คิดว่าจะไม่ได้เจอเธออีก ในสมองผม ว่างเปล่า และปวดใจ อย่างที่สุด เสียงฝนกระทบหน้าต่าง ค่อย ๆ ดังขึ้น ดังขึ้น แต่ผมยังคงนั่งนิ่งและได้แต่กอดนาฬิกาไม้ ไว้

 เช้าวันใหม่ ผมยืนอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ ในสถานที่ที่คุ้นเคย
 “วิว ฉันมาแล้วจ๊ะ รอนานไหม” แจนยิ้มกล่าวทักทาย
 “อะ……..อ้าว  แจนมาแล้วเหรอ” ผมเพิ่งสังเกตเห็นเธอ เธอยิ้มอย่างสดใส
 “วิว เป็นอะไรรึเปล่าดูเหม่อ ๆ ไปนะ” แจนถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง ผมยิ้มตอบพร้อมกล่าว
 “เปล่า ผมปกติ ดีมาก และ ยิ่งรู้สึกดีที่ได้มาที่แห่งนี้ ”

 สถานที่นี้คือที่แห่งความทรงจำที่หนึ่ง มันคือสวนสนุก ที่ผมเคยใส่ชุดหมีสีน้ำเงิน และขอให้แจนให้อภัยในความเหลวไหลของผม  ผมกับแจน ต่างรู้สึกสนุกมาก กับการเที่ยว และเล่นเครื่องเล่นแปลก ๆ มากมาย จนเวลาล่วงเลยจนมาถึงเย็น เราทั้งสองก็คิดว่ามันถึงเวลากลับ แล้ว สองข้างทาง ในทางเดินกลับประดับไว้ด้วย โคมไฟสวยงาม แจนดึงมือผมไว้เหมือนให้หยุดเดิน

 “ช่วย รับไว้ด้วยนะค่ะ“ แจนยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้ผมอ่าน

 ……………………………………………………………………………….

 ถึง…………….วิว (ที่แสนดี)
 
 แจนรู้สึกว่า ตลอดเวลาที่แจนได้รู้จักกับวิว แจนรู้สึกอบอุ่นใจ เพราะความห่วงใยและความจริงใจที่ยิ่งใหญ่ที่วิว มีให้  และอยากให้วิว ได้รับรู้ความรู้สึกที่แจนมีต่อวิว ด้วย
 วิว เป็นคนพิเศษ สำหรับแจน และ แจน ชอบ วิว นะ

 ดีใจที่ได้เจอเธอ เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันคือ ช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของฉัน
 …………………………………………………………………………………….

 เมื่อผมอ่านจดหมายฉบับนี้จบ ผมค่อย ๆ เอื่อมสองมือไปจับหัวไหล่ของแจน มองเข้าไปในตาเธอ และค่อย ๆ โน้มตัวเข้าไปหาเธอ

 “แจน………………..เธอเจอมาเรียมาเหรอ ” แจน อึ้ง และ นิ่งสักพักก่อนกล่าว
 “เธอรู้ได้ไง………ฉันเพิ่งคุยกับมาเรียเมื่อไม่นานมานี้ และเธอได้ขอร้องฉันว่า ช่วยนำจดหมายนี้มาให้วิว โดยกำชับว่าให้ยื่นให้เฉย ๆ และห้ามบอกว่าจดหมายนี้มาจากเธอ และห้ามบอกว่าได้พบกับเธอ ฉันดูเธอมีสีหน้าเศร้า ๆ เลยไม่อยากขัดใจเธอ และอีกอย่างเธอบอกว่าเธอจะขึ้นเครื่อง ไปอังกฤษแล้วด้วย ว่าแต่ วิว ในจดหมายนั่นเขียนว่าอะไรเหรอ” แจนเปิดเผยในที่สุด พอแจนพูดจบผมร้อนใจ รีบซักต่อทันที
 “จะไปอังกฤษเหรอ วันไหนเมื่อไร“ แจนเห็นผมดูร้อนรน เลยรีบกล่าวต่อ
 “วันนี้แหละ ตอนสองทุ่ม ว่าแต่วิวยังไม่บอกเลยนะว่าในจดหมายเขียนว่าไง” ผมยิ้มให้แจนจะกล่าวว่า
 “แจนเวลาที่ผมอยู่กับคุณ ผมมีความสุขมาก แต่มาเรีย เป็นเหมือนส่วนเติมเต็มในชีวิตผม และผมจะไม่ยอมให้เธอจากผมไปอีก ขอโทษนะแจน แต่ผมต้องไปเพื่อพาเธอกลับมา” พูดจบผมรีบวิ่งออกไปเพราะมันเป็นเวลา หกโมงแล้ว ผมมีเวลาอีกไม่มากและต้องลุ้นกับรถติดอีก จะช้าไม่ได้

 แจน ยิ้มอย่างสดใส แล้วพูดลอย ๆ  
“วิว จริง ๆ ฉันนะเปิดจดหมายอ่านแล้ว แต่ที่ยังส่งให้เธอก็เพราะ นั่นก็คือความในใจของฉันเหมือนกัน”  เสียงที่พูดลอย ๆ ของแจนนั่น แผ่วเบามากจนผมจับใจความไม่ได้ ใครได้ยินช่วยบอกผมหน่อย

ตอนนี้ผมได้แต่วิ่ง ๆ และพูดกับตัวเองว่า
  “ดีใจที่ได้เจอเธอ เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันคือ ช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของฉัน เช่นกัน”