หนุ่มกล้ามบึก ค่อยวิ่ง ผ่านผมไป สาวสวยค่อย ๆ เดินผ่านผมไป ยายประนอมค่อย ๆ เดินผ่านผมไป แมวค่อยเดินผ่านผมไป หอยทากค่อย ๆ คลานผ่านผมไป

 อะไรกันเนี่ย ทำไมรถติดแบบนี้ ผมที่นั่งใน TAXI ที่เคลื่อนไหวไม่ได้ ผมได้แต่กระสับกระส่ายเพราะเวลาล่วงเลยมามากแล้วแต่ผมยังติดแหง่กอยู่บนท้องถนน แบบนี้ผมจะไปทันไหมเนี่ย ขณะที่ผมกำลังสับสน เสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงใสของสาวน้อย

 “นี้ แจน เองนะ วิว ถ้าคุณพามาเรีย กลับมาไม่ได้ฉันจะโกรธคุณมาก” แจนกล่าว
 “แจน ผมอยู่บนท้องถนน รถติดมากคุณกลับถึงบ้านแล้วใช่ไหม” ผมถามด้วยความเป็นห่วง
 “เราถึงบ้านแล้ว วิว ไม่ต้องเป็นห่วง วิวนั่นแหละห่วงตัวเองเถอะว่าจะไปไม่ทัน งั้นแค่นี้ก่อนนะ ฉันจะเอาใจช่วยวิว นะ” พอแจนว่างหูไปผมก็มองโทรศัพท์มือถือและยิ้มเพราะรู้วิธีไปอย่างเร็วแล้ว

 บรืน บรืน “ระวังตกนะโว๊ย เพื่อน” แม๊กเพื่อนเกลอเตือนผมที่กำลังซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์ของมันอยู่ด้วยความเร็วสูง
 “วิว นายนี้โชคดีนะที่บ้านฉันอยู่แถวที่นายติดแหง่กอยู่พอดี ไม่งั้นนายไปไม่ทันแน่”

 เอี๊ยดดดดดด พอแมงกะไซ นายแม๊กมาถึงดอนเมือง ผมรีบดีด ตัวออก วิ่งเข้าไปในท่าอากาศยานดอนเมืองอย่างเร็ว และหลบหลีกผู้คนทีสัญจรไปมา

 “มาเรียเธออยู่ที่ไหนกันนะ “มองมองเหลียวซ้ายแลขวา ก็ไม่เห็นเงาของเธอเลย ในใจนึกถึงคำพูดของ ยูยู้ ที่เคยพูดไว้ว่า
 “พี่วิว คนที่รอคอยจะกลับมาหา ส่วนพี่มาเรีย จะต้องเดินทางไกล” คำทำนายของยูยู้ไม่เคยผิดเลย รึว่าการมาของผมครั้งนี้จะสูญเปล่า แต่ในใจผมยังไม่ยอมแพ้และกวาดสายตาไปทั่ว

 หมวกแก๊ปใบนั่น………………….!!!!!!! มาเรีย ซึ่งกำลังเดินไปทางห้องพักรอขึ้นเครื่อง ของผู้โดยสารซึ่งผมเข้าไปไม่ได้ และห่างออกไป ผมจึงพับจดหมายของมาเรีย เป็นเครื่องบินและร่อนมันผ่านหน้ามาเรียไป
 จดหมายฉบับนั่นผ่านหน้ามาเรียไปอย่างมหัศจรรย์ ก่อนที่เธอจะเหลียวหลับกลับมา  ผมมองไปทางเธอและตะโกนออกไปว่า

 “มาเรีย อย่าเพิ่งไป” เธอชะงักก่อนดึงปีกหมวกแก๊ปมาปิดแววตาเธอไว้ และเดินห่างผมไป
 “ดีใจที่ได้เจอเธอ เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันคือ ช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของฉัน เช่นกัน มาเรียอย่าไป ผมรักคุณ ” ผมตะโกนสุดเสียง มาเรียดึงปีกหมวกลงมาปิดแววตาไว้เช่นเดิมก่อนหยิบเครื่องบินกระดาษ และเดินตรงมาหาผม และยื่นเครื่องบินกระดาษคืน ก่อนจะกล่าว

 “วิว จดหมายฉบับนี้ที่ฉันให้แจน มันก็คือความรู้สึกของฉันเอง และเมื่อเธอได้รับรู้เธอก็ควรได้รับมันไป” มาเรีย ค่อยๆ ดึงปีกหมวกแก๊ปขึ้นให้เห็นแววตาและน้ำตาที่คลออยู่ ก่อนจะโผ่เข้ากอดผมไว้
 “ผมรักคุณมาเรีย และจะไม่ยอมให้คุณจากไปไหนอีก” ผมกอดมาเรียไว้แน่น
 “วิว ฉันก็รักคุณ และฉันจะไม่ฝืนต่อไปแล้ว ฉันจะทำตามหัวใจของฉัน ที่บอกว่ารักคุณ” เราทั้งสองกอดจนรู้สึกว่า หลายคนมองมาทางเรา แต่ผมก็ไม่ปล่อยมือจากเธอ แต่กลับเป็นเธอเองที่ผละผมออก

 “วิว ขอบคุณนะสำหรับทุกสิ่ง แต่ฉันก็ต้องไปอังกฤษอยู่ดี” มาเรียดึงหมวกมาปิดแววตาก่อนหันหลังกลับไป
 “มาเรีย คุณรักผม ผมก็รักคุณ แล้วทำไมคุณยังจะต้องไปล่ะ”ผมเริ่มสับสน
 “วิว จะยังไงฉันก็ต้องไปอยู่ดี” มาเรียก้าวห่างผมไปสองก้าว ก่อนจะกล่าวต่อว่า
 “อีก สามเดือนฉันจะกลับมาถ้ารู้ว่าเธอไปมีคนอื่นล่ะก็ ฉันจะดึงหูเธอให้ยานเลย” มาเรียส่งจูบให้ผมก่อนจะเดินออกห่างไป ผมยิ้มอย่างมีความสุข คำทำนายของคุณยู้ไม่เคยผิดจริง ๆ

 สามเดือน……..ผ่านไป………วันที่ 13 ธันวาคม

 ช่วงเวลาที่ผ่านไปสามเดือนดูเหมือนจะยาวนานซะจริง ๆ แม้นว่าผมกับมาเรียจะได้คุยโทรศัพท์กันเสมอ  ๆ แต่ในใจ ก็อดคิดถึงเธอไม่ได้ ส่วนแจนเพื่อนหญิงที่ดีที่สุดของผม ก็ได้รู้จักกับนายเจมส์เพื่อนที่ดีอีกคนของผม  นายเจมส์ดูจะชอบ แจนมาก แต่แจนดูจะเฉย ๆ กับเจมส์ซะมากกว่า แต่อนาคตจะยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน

 13 ธันวาคม วันนี้คือวันที่ในฝันผมได้ไปซื้อล๊อตเตอรี่จากยายคนหนึ่งซึ่งเปลี่ยนให้ผมกลายเป็นเศรษฐี ย่อม ๆ ไปเลย แต่หลายวันที่ผ่านมา ไม่มีวันไหนเลยที่จะเหมือนในฝันของผม ผมตระหนักดีแล้วว่า ผมเผลอเลอค่อย ๆ เปลี่ยนความฝันของผมไปเรื่อย ๆ จนมาถึงวันนี้ถ้าความฝันกับความจริง ไม่ตรงกัน ผมก็ทำใจไว้แล้ว และผมคงไม่ถูกหวยแน่ ๆ มันคงเป็นเช่นนั้น

 แต่ผมก็คงยังไม่ตัดใจง่าย ๆ ความฝันยังคงเหลือในความทรงจำของผมยังคงมีประโยชน์  แม้นว่าสิ่งแวดล้อมรอบตัวผมจะเปลี่ยนไป และไม่เหมือนในฝัน แต่ผมก็ยังจำในฝันได้ดีว่า เจอยาย คนที่ขายล็อตเตอรี่ที่ไหนและเวลากี่โมง และเมื่อไม่เป็นเป็นการประมาท ผมจึงไปยังจุดที่ผมเจอยายแกในฝัน ตั้งแต่เช้าตรู่เลยที่เดียว

 ผมเผ้าแต่คอยแล้วคอยเล่า ตั้งแต่เช้าจนเที่ยง จนผ่านเวลาที่ในฝันผมเจอกับยาย  และเวลาก็ผ่านเลยไปจนถึงบ่าย ผมถอดถอนหายใจ เพราะไม่มีวี่แววว่าจะเจอยายคนนั่นเลย ละคนที่ผ่านมาให้ผมเห็นก็ล้วนแล้วแต่ไม่เหมือนในฝัน  ในขณะที่ผมสับสน ผมก็ต้องสะดุ้ง เมื่อมีโทรศัพท์โทรเข้ามา ผมนึกถึงมาเรียทันทีเพราะวันนี้เธอจะกลับมาจากอังกฤษ  และพอดูหมายเลขแล้วไม่ไช่ รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยก่อนจะรับโทรศัพท์

 “คุณวิว ใช่ไหมครับ ผมเป็นคุณหมออยู่ที่ โรงพยาบาลบางกอก คุณมาเรียตอนนี้ได้อยู่ที่โรงพยาบาลของเราเนื่องจากอุบัติเหตุ………………..” เพียงแค่ได้ยินคำว่าอุบัติเหตุ ในสมองผมก็โล่งไปหมดและคิดถึงแต่มาเรีย และรีบเรียก TAXI ไปโรงพยาบาลทันที

 พอมาถึงโรงพยาบาลผมรีบวิ่งไปถามพยาบาลทันที พอรู้เบอร์ห้องจึงรีบตรงดิ่งไปทันทีด้วยความเป็นห่วง พอเห็นคุณหมอเดินออกมาจากห้อง ผมปรี่เข้าไปถามไถ่อาการทันที

 “ คุณหมอครับ คนป่วยอาการเป็นยังไงบ้างครับ “ ผมถามอย่างห่วงใย
 “คุณคือคุณวิว ที่ผมเพิ่งคุยไปใช่ไหมครับ บอกตรง ๆ นะครับ สุขภาพของคนไข้ ไม่ค่อยจะดี คุณควรดูแลเค้าให้มาก ๆ นะครับ เวลาของเค้าอาจจะเหลือไม่มากเท่าคุณ  แต่คุณก็ยังละเลยให้เค้าเกิดอุบัติเหตุอีก แย่จริง ๆ” คุณหมอคนนี้พูดตรงมาก และมันทำให้ใจผมแทบแตกสลายก่อนเปิดประตูเข้าห้องไป

 ผมเดินไปยังเตียงคนไข้ ที่เธอนอนตะแคงหันหลังมาทางผม ผมเดินไปด้านหลังเธอก่อนจับที่ไหล่เธอแล้วพูดว่า
 “มาเรีย คุณต้องไม่เป็นอะไรไปนะ ผมรอมาสามเดือนแล้ว ผมรักคุณ”
 “วิว ฉันก็รักคุณ แต่คุณเอามือออกจากคนไข้เถอะเดี๋ยวเค้าจะตื่น” อ้าว นี้ผมจับไหล่ใครอยู่เนี่ย มาเรียเดินมาใกล้ ๆ ผมพร้อมยิ้มให้

 “วิว ขอโทษทีนะ พอดีฉันไม่มีเงินไทยติดตัวเลย และตอนที่ฉันจะขับรถไปหาเธอดันไปเฉี่ยวคนแก่คนหนึ่ง ฉันเลยต้องพาแกมาโรงพยาบาล แต่ฉันดันไม่มีเงินจ่าย เลยขอให้คุณหมอโทรไปเรียกเธอมา โดยอ้างว่าคนแก่คนนี้เป็น ญาติผู้ใหญ่ของเธอนะ” มาเรียอธิบาย ผมได้แต่คิดในใจ อ้อ…..คนไข้ที่คุณหมอพูดถึงหมายถึงคนแก่ที่ผมจับไหล่ คนนี้เองเหรอ

 คนไข้ ค่อย ๆ พลิก ตัว ดูเหมือน คนไข้จะตื่นเพราะผมไปแตะไหล่จริง ๆ ด้วย
 “ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แค่ถลอก นิดหน่อยไม่ต้องนอนโรงพยาบาลก็ได้ ฉันอยู่ตัวคนเดียวมานานไม่คุ้นเลยที่ต้องให้หนุ่มสาวมาดูแลฉัน” หญิงชราวัย 60 ที่เป็นคนไข้พูดกับมาเรีย ตอนนี้ผมโล่งใจ บอกกับตัวเองว่า…….

 ผมเคยคิดว่า ตั้งแต่ที่ผมได้มาเจอมาเรียวันแรก ผมมัวแต่คิดว่าการเจอมาเรียจะทำให้ฝันของผมเปลี่ยนไป ซึ่งมันก็จริง ฝันของผมเปลี่ยนไปอย่างมาก แต่ก็คิดเสมอว่า มาเรีย ที่ผมรักคนนี้แหละซึ่งต่อให้ผมย้อนเวลาได้ผมก็จะเลือกเจอเธอและรักกันมากกว่า จะทำตามความฝันรวย ๆ แต่มาเรียกับผมไม่ได้รักกัน

 แต่ตอนนี้ผมคิดว่า มาเรียคือคู้แท้ของผม เป็นส่วนเติมเต็มในชีวิตผม และ ทำให้ฝันของผมกลายเป็นจริง เพราะหญิงชรา คนที่อยู่บนเตียงคนไข้ นั่นก็คือ ยายที่ขายล็อตเตอรี่นั่นเอง…………………
 
 ที่สนามหญ้า หน้าบ้านหลังใหญ่แสนสวยหลังหนึ่ง ผมในวัยสามสิบห้านอนเอนกายบนเตียงผ้า คู่กับมาเรีย และกุมมือกันไว้  ผมถามกับมาเรียว่า

 “มาเรีย ลูกของเราไปเล่นที่ไหนเหรอ ทำไมไม่มาเล่นสนามหญ้าหน้าบ้านนี้”
 “วิว ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก คุณยาย ดูแลลูกเราอยู่” พอมาเรียกกล่าวจบ หญิงแก่วัย ประมาณเจ็ดสิบ ที่เคยขายล็อตเตอรี่ก็จูงมือเด็กชายออกมาที่สนามหญ้า

 “ลูก อย่าวิ่งซนให้คุณยายเหนื่อยตามจับล่ะ” มาเรียกล่าว ก่อนที่คุณยายจะตอบกลับ
 “พวกเธอดูแลฉันอย่างดี ฉันนะสุขภาพดี กว่าตอนอายุหกสิบเสียอีก ยังไงก็ยังอยากอยู่ดูลูกเธออีกคนแหละนะไม่ต้องห่วงฉันหรอก” คุณยายแม้นจะวัยเจ็ดสอบแต่ก็แข็งแรงดีอยู่
 ผมลูบท้องมาเรียที่โตขึ้นมาก และเอาหูแบบแนบกับท้องเธอ ก่อนจะกล่าว
 “คนนี้ถ้าเป็นผู้หญิงก็ต้องสวยแบบ คุณแน่ ๆ แต่อย่าห้าวแบบคุณเลยนะ” มาเรียฟังไปยิ้มไป ช่วงเวลาเช่นนี้ผมมีความสุขที่สุด………………………………….
 
 กริ๊กกกกกกกก กริ๊กกกกกกก ผมสะดุ้ง ตื่น จากเสียงโทรศัพท์ที่ดังเป็นพิเศษ พร้อมกับเหลียวซ้ายแล ขวา ผมอยู่ที่ไหนเนี่ย ใช่ ใช่ ใช่ นี้ห้องเราเองนี้น่า ที่แท้เรื่องในวันสามสิบห้าของผมมันเป็นเพียงความฝัน ผมจึงรีบรับโทรศัพท์ และได้ยินเสียงมาเรีย

 “นี้ นายทำไมตื่นสายแบบนี้ วันนี้ นายต้องไปรับ คุณยายจากโรงพยาบาลมาอยู่ด้วยนะ ไม่งั้นฉันจะไม่ให้นายมีเอี้ยวในเงินรางวัลที่ 1 เลย” ผมยิ้มก่อนจะกล่าวว่า
 “ผมรักคุณ” มาเรีย เขิน พูดตะกุกตะกัก ก่อนจะกล่าว
 “จะ……จะ…..เจ้าบ้า รีบ ๆ ไปรับคุณยายมาเลย ชักช้าเดี๋ยว………..” ผมซักไซ้ต่อ
 “เดี๋ยวอะไรเหรอมาเรีย” ผมว่าเธอเขินมากแน่ ๆ
 “เดี๋ยวฉันไม่รักเธอนะสิ” มาเรียกล่าวแบบ อาย ๆ
 “ได้ ๆ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ แล้วตอนเที่ยงเราไปกินข้าวกันนะ จะพาคุณยายไปด้วย”
 “ตกลง ฉันจะไปแล้ว อย่าลืมชวนเจมส์กับแจนล่ะ”มาเรียกล่าว
 “ได้เลยจ๊ะที่รัก แค่นี้ก่อนนะ” ผมวางสายไป ก่อนจะกล่าวกับตัวเองว่า
 ความฝันที่ผมเพิ่งฝันไป คราวนี้แหละผมจะทำให้มันเป็นจริง ให้ได้ บ้านหลังใหญ่ แต่งงานกับมาเรีย ลูกชายที่น่ารัก  ครอบครัวที่อบอุ่น ผมจะให้มาเรียเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก

 .……………………………จบบริบูรณ์………………………………….