ความคิดเห็นที่ 1 ใต้ต้นหูกวางต้นนั้น เราสามารถมองเห็นพื้นที่บริเวณโรงเรียนได้กว้างขึ้น อาคารเรียนเป็นอาคารสองชั้น ปลูกด้วยไม้ทั้งหลัง ยาวเหยียดอิงอยู่กับภูเขาข้างหลัง ที่เห็นเป็นแนวครึ้มไปสุดหูสุดตา ด้านข้างเป็นสวนกล้วยและสวนมะม่วงของชาวบ้าน มีรั้วไม้กั้นเอาไว้พอให้เห็นอาณาเขตอย่างชัดเจนเท่านั้น ส่วนอีกด้านหนึ่ง ซึ่งเป็นด้านที่เรายืนเขย่งขาไขว้กันอยู่ เป็นป่ารก ดูแล้วเหมือนสวนร้างที่ขาดคนดูแลมาเนิ่นนาน สังเกตได้จากมีเกวียนคันหนึ่ง จอดตากแดดตากฝนเอาไว้จนทรุดลงไปกองกับพื้นใต้ต้นขี้เหล็ก ถัดไปนั้นเป็นเงาตะคุ่ม ๆ ของบ้านหลังหนึ่ง อยู่ภายใต้แมกไม้ที่คลุมจนแทบมองไม่เห็นตัวบ้าน พวกเรายืนดูด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน "ถามหน่อยได้ไหม ว่าเธอทำไมถึงเก่งอย่างนี้.." ผมถามสาวน้อยตาโตคนนั้น "พ่อฉันเป็นเจ้าของค่ายมวย ฉันถูกหัดมวยตั้งแต่อายุหกขวบ.." ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก เสียดายหน้าตาสวยหวานนั้นขึ้นมานิด ๆ "ทำไมเธอถึงชื่อเหมือนผู้ชาย?" "ก็พ่ออยากให้ฉันเกิดมาเป็นผู้ชาย จริง ๆ แล้วแกตั้งชื่อไว้ก่อนฉันเกิดว่าอรรถพล แต่พอเกิดเป็นผู้หญิงลอลิงก็เลยเปลี่ยนเป็นรอเรือ.." "อ้อ..อย่างงั้นนี่เอง ฉันนพนะ นพวุฒิ พ่อไม่ได้เป็นนักมวย แต่เป็นนักส่องใบไม้" "ส่องทำไมเหรอ..?" "ไม่รู้เหมือนกัน วัน ๆ เห็นพ่อนั่งส่องดูใบไม้ แล้วก็เขียนอะไรยุกยิก ๆ ลงสมุด “ เธอหัวเราะ เวลาเธอหัวเราะเธอสวยขึ้นเป็นกอง ผมยังอดหวาดเสียวไม่ได้ ในท่าเตะท่าสุดท้ายของเธอ ที่ซัดเข้าหว่างขาของไอ้พวกอันธพาลคนหนึ่ง "พวกมันถูกหามส่งห้องพยาบาลกันหมด..รู้งี้เรายอมให้พวกมันเตะต่อยสักสองที จะได้ไม่ต้องมายืนขาแข็งอยู่อย่างนี้.." "เรื่องอะไร พ่อฉันสั่งไว้ว่าห้ามยอมเด็ดขาด ต่อให้ถึงตายก็ต้องสู้.." .. นั่นเป็นเรื่องราวของสาวน้อยหน้าสวยแต่เตะโหดคนนั้น แต่ยังมีอีกหลายคนที่ผมยังไม่ได้กล่าวถึงว่าเขาเป็นลูกเต้าเหล่าใคร เอาไว้ผมจะค่อย ๆ บอกแล้วกันครับ แต่ตอนนี้มาเข้าเรื่องนี้ก่อน คือเรื่องเมื่อย แม้ว่าเราจะสลับขากันอย่างไรแล้วก็ตาม ความทรมานก็ค่อย ๆ เพิ่มขึ้นทุกขณะ คนที่อ่อนแอสุด แทนที่จะเป็นภณชัยร่างอ้วน แต่กลับเป็นสาวน้อยหน้าหมวย เธอเป็นคนแรกที่ทนไม่ได้ เสียหลักล้มลงโดยฉุดพวกเราให้ล้มลงไปด้วย เราทั้งห้าคนนั่งกองอยู่กับพื้น มองหน้ากันไปมา แล้วในที่สุดก็หัวเราะให้แก่กัน ภณชัยเป็นคนแรกที่นอนแผ่ลงไปกับพื้นหญ้า พวกเราไม่รอช้านอนลงไปด้วย เหนือสายตาของเรา เป็นใบหูกวาง ใบของมันใหญ่มาก กิ่งของมันก็ซ้อนกันเป็นแถบ ๆ สูงขึ้นไป แม้กระนั้นเราก็ยังเห็นท้องฟ้าสีสดใส น่าแปลกที่อยู่ ๆ ก็มีลมพัดมาอ่อน ๆ เป็นลมที่เรารู้สึกถึงความเย็นสบาย “สบายจังเลย ” เด็กมัธยมต้นทั้งห้าคน นอนแผ่รับความกว้างของท้องฟ้า และไออุ่นของแผ่นดินอย่างมีความสุข ใครจะรู้บ้างเล่า ว่าเขาทั้งหาได้ถักทอความผูกพันบาง ๆ ขึ้นแล้ว หลังจากที่ได้ร่วมกันผจญกับเหตุการณ์สองสามอย่างมาด้วยกัน แม้แต่ผมเองก็ไม่รู้ ผมรู้แต่ว่า เพื่อนกลุ่มนี้ของผม แม้จะเป็นเพื่อนกลุ่มใหม่ แต่ผมก็มีความรู้สึกประทับใจเกิดขึ้นเล็ก ๆ โรงเรียนใหม่ เพื่อนใหม่ และบทเรียนใหม่ ตลอดจนเหตุการณ์ระทึกใจใหม่ ๆ กำลังจะเกิดขึ้นแล้ว ผมรักโรงเรียนของผมจังเลย . การถูกทำโทษดูจะน้อยไปหน่อยสำหรับความผิดที่ได้ก่อการวิวาทขึ้นในโรงเรียน อย่าเพิ่งแปลกใจไปเลยครับ เพราะหลังจากที่คุณครูหน้าตาใจดี๊ใจดีคนนั้น กลับมาเห็นพวกเรานอนแผ่หราอย่างมีความสุขแล้ว ท่านก็โกรธจนหูแดง เราวิ่งรอบสนามสิบรอบ เก็บขยะทั่วโรงเรียนไม่ให้มีแม้แต่เศษกระดาษแผ่นเดียว และก็... ขัดห้องน้ำ..ซึ่งเป็นการลงโทษที่โหดร้ายสุด ๆ พวกเราในชุดนักเรียน เปียกมะล่อกมะแล่กตั้งแต่หัวยังรองเท้า แต่แปลกที่พวกเรากลับสนุก และช่วยกันทำโดยไม่มีใครบ่นสักคำ จนกระทั่งได้เวลาหกโมงเย็น ซึ่งนักเรียนทุกคนจะต้องมาเข้าแถวที่สนามอีกครั้ง พวกเราเลยกลายเป็นตัวตลกให้คนอื่นหัวเราะ ไม่แค่นั้น พวกเรายังถูกให้ไปยืนเข้าแถวที่หน้าเสาธง เพื่อประจานความผิดไม่ให้คนอื่นเอาเป็นเยี่ยงอย่าง บอกแล้ว..คุณครูคนนั้นหน้าตาใจดี๊ใจดีจริง ๆ ............ "ทั้งห้าคนนี้นอกจากจะมาโรงเรียนสายแล้ว พวกเขายังก่อการวิวาทขึ้นในโรงเรียนอีกด้วย ซึ่งถือเป็นความผิดร้ายแรงที่จะต้องได้รับโทษให้สาสมกับความผิด..." ครูผู้ชายคนนั้น กล่าวออกไมค์เสียงก้องไปทั่ว "แต่เพื่อเห็นแก่ความสามัคคี ที่พวกเขาได้ร่วมกันงานในสิ่งที่ได้รับมอบหมาย ไม่ว่าจะเป็นการเก็บขยะทั่วโรงเรียน ล้างห้องน้ำของโรงเรียนซึ่งเป็นการทำความดีที่ควรจะได้รับการชมเชย วันนี้ครูจึงจะยกโทษให้.." พวกเรายิ้มแต้ "แต่.." พวกเรายิ้มตูบ "พวกเขาทั้งห้าคน จะถูกภาคทัณฑ์เอาไว้ หากพวกเขาทำความผิดซ้ำสองเกิดขึ้น พวกเขาจะต้องถูกทำโทษสูงสุดของโรงเรียน นั่นคือเชิญผู้ปกครองมาเซ็นต์ชื่อลาออก แล้วพาพวกเขาไปเรียนโรงเรียนอื่น.." "ฉะนั้น ขอให้พวกเราทุกคนจำไว้ ว่าโรงเรียนนี้มีกฎระเบียบอย่างไร..และ...ฯลฯ" ......... หลายท่านคงแปลกใจว่าการนอนของเด็กนักเรียนจำนวนกว่า 150 คน จะนอนกันอย่างไรในโรงเรียนแห่งนั้น อย่าแปลกใจไปเลย ครูก็ใช้ห้องเรียนนั่นแหละ เป็นห้องนอน แค่ยกโต๊ะเก้าอี้ไปวางซ้อนกันไว้ด้านหนึ่ง พื้นที่ที่เหลือที่ถูกขัดถูซะเงาวับก็พร้อมจะเป็นที่นอนได้แล้ว เสื่อและหมอนครูคงยืมเอามาจากวัดใกล้ ๆ นี้ เวลาปูติด ๆ กันเป็นแถวแล้วน่านอนชะมัด พวกเราแม้จะยังเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ครูเขาก็ให้แยกห้องนอนชายหญิงกันแล้ว อรรถพรและพลนิดา จึงแยกกลุ่มไปอยู่กับพวกผู้หญิงด้วย พวกผมเลยเหลือกันแค่สามคน มีผม ภณชัย และราเมษฐ์ เราจองที่นอนให้ติดกันอยู่ตรงมุมห้องด้านหนึ่ง ซึ่งอยู่ติดกับหน้าต่าง หลังจากทำกิจกรรมร่วมกันแล้ว เช่น การแสดงรอบกองไฟ การจับกลุ่มแข่งขันกันเล่นเกมส์ และการตอบปัญหาชิงรางวัล พวกเราก็ถูกปล่อยให้ไปอาบน้ำ เรื่องอาบน้ำด้วยกันนี่สนุกมาก แล้วผมจะมาเล่าให้ฟังนะครับ ............ ห้องน้ำที่พวกเราเพิ่งขัดไปเมื่อตอนกลางวัน เป็นห้องน้ำที่ก่ออิฐขึ้นมาเป็นแถวยาวแล้วต่อก๊อกน้ำเอาไว้เป็นระยะ ๆ พื้นปูด้วยไม้กระดานที่ถูกยกขึ้นให้เหนือพื้นประมาณคืบหนึ่งได้ ถัดไปเป็นห้องปลดทุกข์ที่ปลูกเรียงกันไว้ในเรือนไม้หลังนั้น นับดูแล้วก็มีอยู่สี่ห้อง ตอนที่พวกผมไปเข้าคิวรออาบน้ำนั้นเป็นเวลาประมาณสี่ทุ่มครึ่ง กางเกงขาสั้นและขันที่มีสบู่แปรงสีฟันอะไรพวกนี้จะถูกถืออยู่อีกมือหนึ่ง ส่วนอีกมือเราเอาไว้ชี้โน่นชี้นี่ที่เราไม่ค่อยจะได้เคยเห็นบ่อยนัก นั่นคือก้นขาว ๆ ตัวขาว ๆ ของเพื่อน ๆ ด้วยกัน เด็กที่โตหน่อยมักจะใส่กางเกงลิงอาบน้ำด้วย แต่เล็กตัวเล็กอย่างผมการได้แก้ผ้าอาบน้ำจึงเป็นอะไรที่สะดวกสุด ๆ เมื่อถึงคิวของเราเราก็อาบกันอย่างสนุกสนาน การล้อว่าของใครยาวกว่าของใครสั้นกว่าทำให้เสียงดังไปทั่ว ในระหว่างการถูสบู่นั้นผมก็เห็นราเมษฐ์มองนิ่งไปที่อะไรอย่างหนึ่งผ่านรั้วสังกะสีที่เป็นรูนั้นออกไป “เห็นอะไรเหรอ?” “ไม่น่าเชื่อว่าบ้านหลังนั้นจะมีคนอยู่ด้วย..” เขาพึมพำบอกผมกับภณชัย “อ้าว..ไม่ใช่บ้านร้างหรอกรึ?” ผมนึกถึงบ้านที่อยู่ในสวนร้างข้างโรงเรียนที่เราเห็นตอนกลางวันขณะที่เรากำลังยืนเอาขาไขว้เล่นกันอยู่ “ฉันก็แน่ใจว่าร้าง แต่เมื่อกี้ฉันเห็นมีเงาคนสองสามคนเดินอยู่ตรงนั้น..” ผมขยับตัวเข้าไปส่องดูตรงรูนั้น สิ่งที่เห็นก็คือบ้านหลังนั้นยืนทมึนอยู่ในความมืด มีเพียงแสงจันทร์ส่องลงมาพอให้เห็นราง ๆ เท่านั้น ไม่เห็นมีใครอยู่สักคน “ไม่เห็นมีใคร ไฟก็ไม่มี จะมีคนอยู่ได้อย่างไร?” “นอกจากฉันจะเห็นแล้ว ฉันยังได้ยินเสียงคุยกันอีกด้วยนะ..” ราเมษฐ์พูดเสียงเย็นกลับมา “ไหน ขอดูมั่งซิ .” ภณชัยมองลอดรูขนาดเหรียญบาทนั้นออกไป “มีจริง ๆ ด้วย..” “ไหน?” เราทั้งสามต่างแย่งกันดู สิ่งที่เห็นแทบจะพร้อม ๆ กันนั้นก็คือเงาของคนสองคน กำลังเดินอยู่รอบบ้านให้เราเห็นแว่บ ๆ เป็นคนสองคนที่เราคุ้นตาเหลือเกิน “อรรถพรกะพลนิดา???” .. จากคุณ : ปิ๊วปิ้ว - [ 4 ส.ค. 46 15:05:58 A:202.57.168.211 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 4 คืนนั้น..หลังสองยาม ดาวเดือนเต็มท้องฟ้า แสงจันทร์ส่องอยู่อีกทาง สายลมยามดึกพัดกิ่งไม้ไหวไปมา เสียงจิ้งหรีดและเสียงแมลงร้องไม่ขาดหู เราสามคนนอนฟังตาแป๋ว เราไม่เข้าใจว่า อะไรทำให้อรรถพรกับพลนิดา ถึงกับกล้าหาญชาญชัย เข้าไปสำรวจบ้านหลังนั้นในเวลาค่ำคืนอย่างนั้น เธอทั้งสองเห็นอะไร หรือมีอะไรน่าสนใจ “ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นยัยอรรถกับยัยดาจริง ๆ เธอทั้งสองไม่น่าจะใจกล้าถึงขนาดนั้น..หรือพวกเราตาฝาดไป..” ผมพึมพำเบา ๆ พอให้ได้ยินกันสามคน “แต่นายอย่าลืมว่า ยัยอรรถนั่นเหมือนผู้หญิงซะที่ไหน ส่วนยัยดาคงจะถูกชวนแกมบังคับไปด้วยแน่?” ราเมษฐ์ตั้งข้อสังเกต “ทั้งสองคนนั่นไปหาอะไร?” เป็นคำถามที่อยู่ในหัวสมองของเรามาตั้งแต่เห็นเหตุการณ์ในตอนอาบน้ำ “แล้วเราจะนอนอยู่อย่างนี้ล่ะหรือ?” . เป็นเหตุการณ์ที่ตื่นเต้นที่สุดในชีวิตของผม ในการที่ต้องเดินข้ามเพื่อน ๆ ที่กำลังนอนหลับไปในท่ามกลางความมืดมิดนั้น ประตูห้องถูกลั่นดาลไว้ภายใน การเปิดออกไปนั้นง่ายดายนัก ถ้าเราพยายามทำให้มันไม่เกิดเสียง “แกร๊ก” ผมใจหายวาบ เสียงกลอนที่ถูกกำลังแรงดึงขึ้นดังก้องขึ้นในความเงียบ พวกเรากลั้นหายใจหมอบนิ่งอยู่อย่างนั้น โชคดีที่ไม่มีใครตื่นขึ้นมา เราค่อย ๆ ย่องออกจากประตู แล้วงับไว้ตามเดิม สายลมพายนอกพัดแรงกว่าในห้องเยอะ อาการค่อนข้างเย็นนั้นไม่ค่อยช่วยให้เหงื่อเราแห้งไปได้สักเท่าไหร่ “นายแน่ใจเหรอว่าพวกเราคิดถูกแล้ว??” ภณชัยกระซิบกระซาบ สายตาของเขาเห็นแต่สีขาวกลอกกลิ้งไปมา “ป่านนี้ยัยสองคนนั่นก็คงเข้านอนไปแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้เราค่อยถามไม่ดีหรือว่าเกิดอะไรขึ้น ออกไปตอนนี้เดี๋ยวก็ได้เจอ “อะไร” เข้ามั่งหรอก” “เอ..ทำไมถึงมาพูดตอนนี้วะ?..” ราเมษฐ์ส่งเสียงดุภณชัย “เมื่อกี้ก็ถามกันแล้วก็ลงความเห็นกันแล้วว่าจะออกมาดูให้หายสงสัย แล้วไหงเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาล่ะ..เกิดขี้ขลาดขึ้นมาล่ะสิ?” เขาส่ายหน้าพรืด “ปล่าว..แต่กลัวผีว่ะ” ผมกลั้นหัวเราะ “แล้วมันต่างกันอย่างไง ขี้ขลาดกะกลัวผี?” “ต่างสิ ถ้าคนด้วยกันฉันไม่กลัว แต่ถ้าเป็นผีฉันขอเผ่น..” “อ๋าย..ผีเผอที่ไหนมี..” ราเมษฐ์ส่งเสียงมา “ทำเป็นพูดดีไปเหอะ..” ท่าทางจะต่อล้อต่อเถียงกันยาว ผมจึงยกมือแตะริมฝีปากเพื่อให้พวกเขาเงียบเสียง “ไหน ๆ ก็หนีออกมาแล้ว ไปดูกันให้เห็นดำเห็นแดงเลยดีกว่า..” ป่ารกจากสวนร้างนั้นทำให้เรามองแทบไม่เห็นท้องฟ้า พื้นที่เราลุยฝ่าไปนั้นก็เต็มไปด้วยต้นหญ้าและตอไม้ ผมกับภณชัยสะดุดถึงสองครั้ง เนื้อตัวถูกกิ่งไม้และหญ้าคาเกี่ยวบาดจนเจ็บ ๆ คัน ๆ แสบ ๆ ไปทั่วตัว บ้านหลังนั้นเป็นบ้านไม้ที่ทรงแปลกตา มันคล้าย ๆ เรือนทหารที่ผมเคยเห็นในหนังสงครามของฝรั่ง คือจะมีประตูเรียงกันเป็นพรืดไม่ต่ำกว่าสี่ห้าบาน ตีด้วยไม้กระดานทั้งชั้นล่างและชั้นบน เจาะเป็นหน้าต่างซึ่งบางบานก็ปิดบางบานก็เปิด ข้างในนั้นมืดมิดพอ ๆ กับข้างนอก เราสองสามคนยืนดูมันด้วยหัวใจที่เต้นระทึก ระทึกจนพากันสะกิดให้หันหลังกลับ ก็โถ เด็กอายุสิบสองขวบ ไปเจอบ้านสภาพอย่างนั้นจะเอาความกล้าจากเหตุผลไหนล่ะครับที่จะทำให้ตัดสินใจลุยต่อไป เมื่อลงได้ตัดสินใจกลับแล้วก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก เราเดินตัวปลิวโดยไม่ล้มลุกคลุกคลานอีกเลย แต่แล้ว..เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น “กรี๊ดดดดดดดด” จากคุณ : ปิ๊วววววววว - [ 4 ส.ค. 46 15:07:38 A:202.57.168.211 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขออภัยครับ หมู่นานต้องทานยาอย่างต่อเนื่อง เลยง่วงต่อเนื่องมาตั้งแต่เมื่อวาน สมองไม่แล่นซะแหล่ว แต่จะพยายามเขียนต่อนะครับ ตอนนี้ขอไปหากลิ้งที่ร้านกาแฟกระทู้โน้นก่อน เอิ๊กส์ จากคุณ : ปิ๊ววววววว - [ 4 ส.ค. 46 15:38:18 A:202.57.172.168 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 จิ๊ดเดียวเองอ่ะ เป็นละครคงเรียกว่าอู้ อู้ แต่เล่นปะให้ดูย้าววววววววววววววววยาวววว เหอะ เหอะ จากคุณ : จันทร์เจ้าขาแวะมาบ่น - [ 4 ส.ค. 46 15:45:26 A:202.59.254.18 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 เสียงกรี๊ด ต้องเป็นเสียงของสองสาวนั่นแน่ ๆ แต่อรรถพรไม่น่าเป็นห่วงนะ เวลาเจอผี เธออาจจะบู๊จนผีกระเจิงก็ได้ ส่วนพวกหนุ่ม ๆ นี่จิ๊ ไม่กลัวผีกันเหรอ จากคุณ : เม-ดา - [ 4 ส.ค. 46 16:38:51 A:202.28.38.11 X:192.168.1.1 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ยกให้อรรถพร เป็นตัวเอก แทนนพวุธ ไปเลยนะ อิอิ แม่ไม้มวยไทย แอนตาวิลล จ่าย 500 จากคุณ : GTW - [ 4 ส.ค. 46 17:09:24 A:202.133.172.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 กึ๋ยสสส์....น่ากัวจัง จากคุณ : ใยบัวสะดุ้งเสียงกรี๊ดดดดดด - [ 4 ส.ค. 46 19:40:22 A:203.109.249.138 X:203.173.146.219 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนนี้สั้นจังคุณปิ๊ววววว ไปโด๊ปที่ร้านกาแฟให้สมองแล่นแล้วรีบกลับมาเขียนนะ  อยากรู้เรื่องต่อแล้วครับ จากคุณ : PeterPuck - [ 4 ส.ค. 46 23:52:48 ]

ความคิดเห็นที่ 9 รีบๆ มาเขียนต่อเร็วๆ น้า อยากอ่านตอนต่อไป จากคุณ : canossa - [ 5 ส.ค. 46 00:32:04 A:133.68.21.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 อิอิ คุณปิ๊วเข้าร้านระวังโดนฟาดอีกนะครับ อิอิ จากคุณ : ooo(=_=) (น๋อนหนังสือ) - [ 5 ส.ค. 46 10:54:37 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาอ่านก่อนนอนแล้วก็นอนฝันดีคับ... ^______________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 5 ส.ค. 46 12:06:12 A:141.217.220.139 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 เดินมาทักในวันท้อ แอบหัวร่อต่อเรื่องเล่า เหนื่อยและทุกข์รุกใจเอา แวะไปเมาไหมพี่ชาย... ฮี่ๆ     จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 5 ส.ค. 46 17:58:08 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ทานยาอย่างต่อเนื่อง จนทำให้ง่วงต่อเนื่อง แต่ จะไปดื่มกาแฟ เดี๋ยวก็เอ๋อ กว่าเดิมจนได้ ช่างรักษาสุขภาพดีจังเลยนะคะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 5 ส.ค. 46 20:34:14 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เรื่องราวสนุกดีครับ น่าติดตามทีเดียว โด๊ปเสร็จแล้วมาแปะต่อเร็วๆนะครับ จากคุณ : นายแวะเวียน - [ 6 ส.ค. 46 05:46:07 A:195.92.168.167 X:217.135.171.154 ]

ความคิดเห็นที่ 15 พวกเราชะงักค้าง ใจหล่นวูบลงไปที่ปลายเท้า บรรยากาศที่มืดมิดวังเวง เสียงร้องนั้นยิ่งโหยหวนชวนขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ภณชัยใช้มือที่เย็นชืดจับแขนของผม ดวงตาของเขาเลิ่กลั่ก รู้สึกผมบนศีรษะของเขาจะฟูฟ่องผิดปกติไปด้วย “ผะผี..” ราเมษฐ์เด็กชายผู้สูงโย่งก็ใช่ว่าจะดีกว่าใคร เขาหันหลังชนกันกับผม ส่งเสียงกระเส่ามาว่า “ถ้าจะไม่ดีเหวย..” ผมเองนั้นกว่าจะเก็บหัวใจจากตาตุ่มขึ้นมาได้ ก็เสียเวลาไปนานโข กลืนน้ำลายเพราะรู้สึกหนืดที่ลำคอ แล้วพึมพำออกมาบ้างว่า “เสียงร้องเหมือนเด็กผู้หญิง” “เกิดอะไรขึ้น?” ราเมษฐ์ถาม “ทำไมร้องทีเดียว?” ภณชัยถาม “ใครจะไปรู้?..” ผมเป็นคนเดียวที่ตอบ “เสียงเหมือนยัยอรรถหรือยัยดาไหม?” “ถ้าจะฟังว่าเหมือนก็คงเหมือน เด็กผู้หญิงร้องไม่ต่างกันหรอก.” “แล้วจะเอายังไง?” “กลับซี่..ไปบอกครูให้มาช่วยดีกว่า” ภณชัยตัดสินใจให้ “กว่าเราจะกลับไป กว่าจะกลับมา คนที่ร้องคงเสร็จไปแล้ว..” ผมบอก “หมายความว่าพวกเราจะเข้าไปดูรึ?” “ ” คงจะหาเหตุผลอะไรมาอธิบายพฤติกรรมของพวกเราในตอนนั้นไม่ได้ละเอียดพอ เรารู้แต่ว่าเราต้องเข้าไปหาต้นตอของเสียงกรี๊ดนั่น และต้องเร็วที่สุดด้วย มันเป็นความกล้าหาญ? มันเป็นความเสียสละ? เปล่าเลย ผมตอบได้ทันที เราไม่ใช่เด็กที่เกิดมาเพื่อเป็นพระเอก เราเกิดมาเพื่อซนเท่านั้น คงจะเป็นเพราะความซน ทำให้เราตัดสินใจกลับเข้าไปที่บ้านหลังนั้น . ประตูสี่ห้าบานที่ผมกล่าวถึงตอนต้น ทุกบานปิดสนิท เราเสียเวลาไปหลายนาทีเพื่อหาทางเข้าไปข้างในนั้นให้ได้ ในขณะที่พวกเราค้นหา เราพยายามเงี่ยหูฟังเหตุการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้นภายใน แต่เราก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย หรือพวกเราจะสายไปเสียแล้ว??? ในทันใดนั้น ภณชัยก็เดินสะดุดอะไรอย่างหนึ่งเข้า เขาล้มลง ส่งเสียงร้องออกมาเบา ๆ “เป็นอะไร?” “รู้สึกจะมีทางเข้าอยู่ที่พื้น..” ผมก้มลงสำรวจดู สิ่งที่ภณชัยสะดุดก็คือข้อต่อของบานพับของประตู ที่วางไว้บนพื้น เหนือบานประตูบานนั้น มีร่องรอยการถูกใช้มาแล้ว เพราะเศษใบไม้และฝุ่นดิน ถูกปัดออกไปข้างหนึ่ง พวกเรามองหน้ากัน แล้วช่วยกันยกบานประตูนั้นขึ้น กลิ่นอับชื้นโชยออกมาจนเราแทบสำลัก จะเป็นเพราะอุปทานหรืออะไรก็ไม่ทราบ ทำให้ผมรู้สึกถึงกลิ่นซากเน่าโชยออกมาพร้อมกันด้วย เมื่อมองลึกลงไป สิ่งที่เห็นก็คือบันไดสองสามขั้น นอกจากนั้นก็คือความมืดสนิทที่รอพวกเราอยู่ “ถ้าจะลงไป เราต้องมีไฟฉาย..” “แต่เราไม่มีไฟฉาย..” “งั้นก็ต้องคบเพลิง..หรือไต้” “เราก็ไม่มีคบเพิลงหรือไต้..” “งั้นพวกเรากลับ..” “กลับอีกแล้ว..” “แล้วนายจะบุกเข้าไปทั้งมืด ๆ อย่างนี้ล่ะหรือ อะไรรออยู่ในนั้นก็ไม่รู้..” “ก็ได้ งั้นกลับ แต่กลับไปคนเดียว..ไปเอาไฟฉายมาให้เร็วที่สุด..” “งั้นฉันกลับ..” “ฉันดีกว่า..” “ฉันเร็วกว่า..” พวกเราสามคนแย่งกัน เพราะต่างก็อยากจะกลับไปตั้งหลักใหม่ แต่แล้วในที่สุดผมก็มีเหตุผลดีกว่าทุกคน เพราะผมเป็นคนเดียวที่มีไฟฉาย “พวกนายรออยู่เฉย ๆ ห้ามทำอะไรเด็ดขาด..” “ได้..เราจะรออยู่เฉย ๆ ถึงมีอะไรให้ทำเราก็ไม่ทำ..” ผมหัวเราะเบา ๆ เพื่อนใหม่ของผมทั้งสองคนตลกดี และก็กล้าหาญดีจริง ๆ .. ผมย่องกลับมาที่ห้องนอน..เดินฝ่าเด็กนักเรียนคนอื่น ๆ เข้าไปยังที่นอนของผม ซึ่งมีกระเป๋าเก็บเสื้อผ้าและสิ่งของวางอยู่ตรงหัวนอน ผมคว้าไฟฉายกระบอกเล็ก ๆ ขึ้นมาได้ ก็รีบย้อนกลับไป แต่ให้ตาย.. ผมไม่เห็นราเมษฐ์ และภณชัยอยู่ที่นั่นเสียแล้ว ผมยืนตัวชา..ไฟฉายแทบหลุดจากมือ ผมเห็นร่องรอยการต่อสู้อยู่เหนือประตูที่เจาะพื้นลงไปนั้น เห็นแม้กระทั่งนาฬิกาข้อมือของคนใดคนหนึ่งตกอยู่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่???? . จากคุณ : ปิ๊วมาเขียนต่อคับ - [ 6 ส.ค. 46 08:58:22 A:202.5.81.20 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 แล้วจะเป็นอย่างไรต่อไปค่ะ. จากคุณ : หนูยี มาอ่านต่อค่ะ // ฮิฮิ (หนูยี) - [ 6 ส.ค. 46 16:02:52 ]

ความคิดเห็นที่ 17 โอยยยย ลุ้นระทึก...ตึ๊ก ตั่ก  ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ   จากคุณ : ใยบัวกลั้นหายใจ - [ 6 ส.ค. 46 17:10:25 A:203.109.249.138 X:203.173.129.250 ]

ความคิดเห็นที่ 18 โอ๊ย เอามาให้ลุ้นเป็นตอน ๆ รอ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : เม-ดา - [ 6 ส.ค. 46 18:39:42 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มาอ่านต่อค่ะ  สนุกสนาน  จะรอเก้อมั้ยนะคราวนี้  ฮิ  ฮิ..   จากคุณ : syringe - [ 6 ส.ค. 46 21:42:46 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ลุ้น ลุ้น ด้วย โหยยยยยยยยยยย เหนื่อยชมัด จากคุณ : จันทร์เจ้าขาคืนจันทร์สวย - [ 6 ส.ค. 46 21:47:28 A:203.121.150.209 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 ลุง ๆ  ตามมาอ่านแล้งนะ ว่าแต่ เรื่องนี้จะจบไหมเนี่ย  อิอิ รอ และ ลุ้นต่อไป  ลุ้นทั้งเนื้อเรื่อง  ลุ้นทั้งคนเขียน   เฮ้อออออ ลุ้นจนเหนื่อย  ไปเสริฟกาแฟ ต่อดีกว่า   แว๊บบบบบบบบ จากคุณ : *แชมพู* - [ 6 ส.ค. 46 22:32:29 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แง้ว...เหมือนกำลังกินข้าวแล้วมีคนมาชนกระจายเลย  ฮึ้ย.. ต่อเร็วๆนะคะ   กะลังตื่นเต้นได้ที่ *(^-^)* จากคุณ : ....พิม.... - [ 6 ส.ค. 46 23:45:30 ]

ความคิดเห็นที่ 23 วันนี้ได้แค่มาจองที่ก่อนนะคะ.... @^__^@ จากคุณ : P_JUNG - [ 7 ส.ค. 46 08:22:45 A:169.210.6.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 วันนี้ผมไม่สบายครับ เป็นหวัดคัดจมูกน้ำมูกไหล และก็เป็นไข้เล็กน้อยถึงปานกลาง พยายามไม่ทานยาเพราะยาจะทำให้ง่วงนอน แต่อาการไข้ทำให้ง่วงนอนพอ ๆ กัน ก็เลยตัดสินใจทานยา ยี่ห้อยอดฮิตติดอันดับโลก ทิฟฟี่ เม็ดเดียวแท้ ๆ คร่อก.. ......... ตื่นมาอีกทีพอจะค่อยยังชั่วบ้าง มาเปิดกระทู้ของตัวเองดูก็พบเพื่อน ๆ มาเยี่ยมเยียนไม่ขาดหาย อาการป่วยก็เลยแทบจะหายเป็นปลิดทิ้ง ชื่นใจจริง ๆ ครับ ....... เรื่องนี้ผมเปิดมาได้สองกระทู้แล้ว เป็นสองกระทู้ที่ผมไม่ได้ตอบขอบคุณเพื่อน ๆ เป็นรายคนเลย ทั้งเพื่อนใหม่และเพื่อนเก่า เพราะฉะนั้นท้ายกระทู้นี้ ผมขออนุญาตคุยกับเพื่อน ๆ หน่อยนะครับ ด้วยความคิดถึงอย่างแรงงงงงงงงงง ....... จากคุณ : ปิ๊วไม่ฉะบาย - [ 7 ส.ค. 46 11:28:20 A:202.57.175.107 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอทักทายคุณ(S)wing, คุณเจ้าหญิงน้อย, คุณติ๊ดตี่,คุณสก๊อตตี้,คุณเม-ดา,คุณครูวลีวิไล,จานจีฯ,ป้าเอม,คุณสัตยา,น้องศาลาไทย,คุณkaewtabo, คุณหนูยี(แอบมาเล่น),คุณน้องแชมพูพีอาร์สาว(สวย?),คุณน้องสาวพี่ชาย,คุณใยบัวยัวใบ,คุณP_JUNG ,คุณkekajung,คุณพีท (PeterPuck)และคุณsyringe เยอะดีนะครับกระทู้โน้น..ขอบคุณมาก ๆ ครับที่มาเข้าแถวตอนเรียกชื่อ..เท่าที่สังเกตดูก็มีคุณแก้วตาโบ๋ที่เพิ่งเคยทักทายกัน อ้ออีกคนหนึ่งก็คือคุณพีทปีเตอร์ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ จากคุณ : ปิ๊ววววว - [ 7 ส.ค. 46 11:41:13 A:202.57.175.107 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 สำหรับกระทู้นี้ก็มีคุณติ๊ดตี่ คุณใยบัว คุณป้าเอม คุณน๋อนหนังสือ(ตกลงใส่แว่นหนา ๆ รึเปล่าครับ?)คุณเม-ดา จานจีฯ คุณพีทปีเตอร์ คุณน้ำลายบูด(หายไปไหนซะนานเชียวครับ?)คุณแวะเวียน(ยินดีที่ได้รู้จักครับ)คุณหมอไซริงค์ คุณน้องศาลาไทย คุณแชมพู คุณพิม คุณP_jung และคุณcanossa (ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ) หลายท่านเป็นเพื่อนที่ผมสนิทคุ้นเคย หลายท่านเป็นที่เคารพนับถือของผมทั้งในงานเขียนและมุมมองความคิด หลายท่านเป็นน้องนุ่งผู้มุ่งพัฒนาฝีมือด้านงานเขียนได้อย่างโดดเด่น และหลายท่านก็เป็นเพื่อนใหม่ของผมที่บังเอิญเข้ามาและกรุณาทิ้งชื่อไว้ ทุกท่านเป็นกำลังใจที่สำคัญสำหรับผม ในการที่ผมจะเขียนต่อไป ไฟ้วโต๊ะๆๆๆๆๆ ........ ขอบพระคุณคร้าบบบบบผม จากคุณ : ปิ๊ววววววววว - [ 7 ส.ค. 46 13:06:15 A:202.57.173.123 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 มาเยี่ยมไข้อ่ะ... ป่วยแบบนี้ยังหวานเป็นพระเอกยี่เก ไปแข่งกับวิกคุณสะมะอิงได้ไงละนี่ ต้อง login หารูปสาวสวย ๆ เอ้ย ๆ ๆ ดอกไม้สวย ๆ ต่างหาก จากคุณ : Tethys - [ 7 ส.ค. 46 15:55:48 ]

ความคิดเห็นที่ 28 คุณพีทมาอ่านต่อครับ นอนเยอะๆ จะได้หายป่วยไวๆ นะครับ จากคุณ : คุณพีท (วันนี้ไม่ได้ล็อกอิน) - [ 7 ส.ค. 46 17:53:47 A:203.155.204.101 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 แว๊บมาอ่านต่อค่ะ.... กำลังจะต่อว่า...แหม... ขึ้นหัวกระทู้แบบ..ใจดี๊...ใจดี... แล้วก็ทิ้งค้างเอาไว้อีกแล้วอ่ะค่ะ.... พอมาเจอว่าไม่สบาย...เอาๆๆ (ทำเสียงตัดใจเต็มที่).... ไม่เป็นไรค่า... รักษาตัวดีๆ...หายไวๆนะคะ.... @^___^@ จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 7 ส.ค. 46 20:50:27 ]

ความคิดเห็นที่ 30 แวะมาเยี่ยมไข้ เป็นอะไรมากหรือเปล่าค่ะลุง หายไวๆ นะ  มีคนรออ่านอีกเพียบเลย หุหุ จากคุณ : *แชมพู* - [ 7 ส.ค. 46 23:23:53 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาเยี่ยมไข้ครับ ไปต่อกรูทะกระทู้โน๊นดีกว่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2405601/W2405601.html#11 แวบบบบบบบบบ จากคุณ : ปิ๊ววววว - [ 9 ส.ค. 46 12:40:36 A:202.5.82.50 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 เข้ามาอ่านแล้วก็ไปต่อ....กระทู้นู้น....... จากคุณ : kekajung - [ 11 ส.ค. 46 14:05:19 ]