ขออนุญาตทักทายกันนิดก่อนที่จะเปิดร้านนะคะ ในฐานะเจ้าของร้านจำเป็น.. แหะ ๆ 
เรื่องนี้มีที่มาอย่างที่ หนูแชมพู ได้บอกเล่าไปแล้วในกระทู้ตอนแรกน่ะค่ะ
ใครอ่านผ่านตาแล้วคงพอจะจำกันได้ ว่าความคิดที่จะเขียนเรื่องนี้
มาจากการคุยกันใน MsN คืนหนึ่ง ซึ่ง น้อง ๆ ต่างก็เหน็ดเหนื่อยกับการสอบกันถ้วนหน้า
คุยกันไป คุยกันมาแล้ว ก็เลยนึกสนุกที่จะเขียนเรื่องราวแซว ๆ อำ ๆ กันในถนนฯ แห่งนี้
ก็เลยถือกำเนิดเรื่องนี้ขึ้นมาในถนนฯ อย่างที่ทุก ๆ ท่านกำลังได้อ่านอยู่นี่ล่ะค่ะ
และไม่ต้องแปลกใจนะคะ ที่เห็นเรื่องนี้มีคนเขียนหลายคน คนนึงขึ้นต้น คนนึงลงท้าย
ไม่ได้ปลอมตัว และไม่ได้แอบอ้างนะคะ เพราะเราช่วยกันคิดแล้ว ก็เลยช่วยกันเขียนต่อค่ะ
และหากชื่อในเรื่องไปพ้องกับท่านใด ต้องขออภัยค่ะ ที่เอาท่านมาแซว มาอำ
ไม่ใช่ว่าบังเอิญนะคะ แต่เราตั้งใจจริง ๆ ฮิ..ฮิ.. ยืนยันค่ะ ยืนยัน
และหากท่านใดนึกสนุกอยากจะร่วมเขียนด้วยกันก็ยินดีค่ะ เจ้าของร้านไฟเขียวเต็มที่ 
*** *** ***
ความเดิมตอนก่อน ๆ
~~เรื่องเล่า ริม ถนน ของคน ชอบเขียน~~ ตอนที่ 1 : เปิดร้าน ใครจะเป็นลูกค้าคนแรก อิอิ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2395314/W2395314.html
~~เรื่องเล่า ริม ถนน ของคน ชอบเขียน~~ ตอนที่ 2 : แล้วเหยื่อ เอ๊ย..ลูกค้ารายแรกก็ปรากฎตัว
.
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2396564/W2396564.html
*** *** ***
ตอนที่ 3 : รับสมัครผู้ร่วมงานร้าน บุ๊คคอฟฟี่
เช้าวันนี้ดูสดใสไม่แพ้วันวาน กิจการร้านกาแฟของฉันท่าจะไปได้ดีพอควร
เมื่อเพื่อน ๆ และพี่น้องชาวถนนฯ แวะเวียนเข้ามาอุดหนุนกันอย่างอบอุ่น
พนักงานแต่ละคนที่ร้านต่างก็เหน็ดเหนื่อยไปตาม ๆ กัน
แชมพู กานต์ และหนูยี ช่วยกันดูแลความเรียบร้อยในร้านทั้งการจัดสถานที่
และการเตรียมข้าวของ ส่วนหนุ่มหมิง หรือ น๋อนหนังสือ นั่งประจำหน้าที่อยู่ตรงมุมหนังสือ
ทุกคนช่วยกันทำงาน ถึงแม้จะเหนื่อย แต่ก็มีความสุข
เจ๊หมู เจ้าของร้านสาวกำลังนั่งคัดดอกกุหลาบที่จะจัดลงแจกัน แยกไว้
เมื่อแชมพูจัดเก้าอี้ตามโต๊ะต่าง ๆ เสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เดินเข้ามานั่งข้าง ๆ คอยเป็นลูกมือ
โดยมีกานต์กับหนูยี ตามเข้ามาช่วยด้วยอีกแรง
เจ๊ นี่เจ๊มีวันออฟกี่วันน่ะ คราวนี้
( วันออฟ ก็คือวันหยุด เป็นศัพท์สามัญที่ใช้ในวงการพยาบาล )
แชมพู ( ผู้แต่งตั้งตนเองเป็น )พีอาร์สาวประจำร้านเอ่ยปากถามขึ้น ขณะช่วยจัดดอกกุหลาบลงแจกันที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์
ก็แลกเวรออฟมาได้ 10 วันน่ะ นี่ก็ยังเหลืออีก 5 6 วัน หลิงถามเจ๊ทำไมเหรอ
ฉันมักจะเรียกชื่อเล่นมากกว่าชื่อแชมพู เพราะมันเรียกง่าย ถึงแม้ว่ายัยหลิงจะชอบชื่อแชมพูมากกว่า
ก็พอเจ๊กลับไปทำงานแล้ว ใครจะมาดูร้านให้เจ๊ล่ะเนี่ย ลูกค้าเยอะขนาดนี้ หนูคงดูแลไม่ไหวนา
เอ่อ่อ่ะนะคะ น่านสิคะ เจ๊ขาาาา
. ถ้าเจ๊ไม่อยู่ พวกหนูจะทำไงอ่ะ
ยัยกานต์ สาวเหนือพยักหน้าหงึกหงัก
นั่นสิคะ เจ๊ เดี๋ยวยีก็ต้องกลับหอเหมือนกัน คงอยู่ช่วยเจ๊ได้เฉพาะวันหยุด
หนูยีหน้าสลดลง เมื่อคิดว่าจะต้องกลับไปอยู่หอ กว่าจะได้มาที่ร้านอีกก็ตั้งวันศุกร์เย็น ๆ โน่นแน่ะ
เจ๊ว่าจะรับสมัครผู้จัดการร้านมาช่วยดูแล หลิงกะกานต์ว่าไงอ่ะ ยีด้วย
เจ๊ไม่ถามผมมั่งเหรอครับ เจ๊ลืมหมิงไปแล้วเหรอครับนี่ แง ๆ
หนุ่มหมิง น๋อนหนังสือเอ่ยขึ้นอย่างน้อยใจ
นี่ ๆ ไม่ต้องมาทำเป็นออเซาะเลย เจ๊เค้าไม่เห็นความสำคัญของนายหรอกย่ะ น๋อนเน่า
กานต์ คู่กัดกับหนุ่มหมิง เอ่ยเยาะเย้ยอย่างที่ทำเป็นประจำ เมื่อสบโอกาสเหมาะ
ใครเค้าพูดกับเธอกัน ยัยสาวบ้านนอก นายหมิงหันมาโต้ อย่างไม่ยอมแพ้
อ๋าย น๋อนเน่า นายว่าใครเป็นสาวบ้านนอก หา
.. สาวกานต์โมโหจนควันออกหู
ก็เธอนั่นแหละยายสาวดอยปากร้าย สาวป่า ฮึ่ย นายหมิงพูดไปก็แลบลิ้นปลิ้นตาเข้ายั่ว
เฮ้ย แล้วนายดีนักเหรอไง ไอ้เด็กคอมใส่แว่นตาหนาเตอะ เป็นพวกไร้มนุษย์สัมพันธ์ วัน ๆ นั่งอยู่แต่หน้าคอม ฯ
เจ๊ครับ ดูสิ สาวดอยมันว่าผมอีกแล้ว หนุ่มหมิงหันมาฟ้อง
นายก็มาว่าชั้นเหมือนกันนั่นแหละ เจ๊ขาาาาา เห็นมะว่า นายน๋อนนี่ปากเสียขนาดไหน
ไม่ต้องตกใจไปค่ะ นี่เป็นแค่สงครามประจำวันที่เกิดขึ้นเสมอจนทุกคนชาชินซะแล้ว
เฮ้อ
สองคนนี่ ไม่มีใครยอมใครเลยสักที
*** *** ***
จากคุณ :
syringe
- [
4 ส.ค. 46 23:30:23
]