วันนี้ จะว่ากันถึงโรงเรียนและโรงงานฝึกวิชาชีพในคุกกันครับ  ว่ากันเฉพาะที่มันเป็นการเป็นงาน   ส่วนเรื่องมหาวิทยาลัยโจร  ประเภทสอนให้ทำกุญแจผี  อะไรพวกนั้นจะไม่ขอกล่าวถึง

         อย่างที่ว่าละครับ  เขาเปลี่ยนคุกจากที่เป็นการควบคุม  หรือการแก้แค้นอย่างที่หลายคนนิยามไว้  มาเป็นการแก้ไขในปัจจุบันนี้  ทำให้มีการตั้งโรงเรียน และโรงงานฝึกวิชาชีพให้  เพื่อที่จะได้มีช่องทางทำกินหลังพ้นโทษ  ไม่ต้องออกไปเป็นโจรอีก


         โรงเรียน : ในเรือนจำที่ผมอยู่นี้  มีการสอนสามัญตั้งแต่ พื้นฐาน 4   ม.ต้น  ม.ปลาย   มีศักดิ์และสิทธิ์เท่ากับ ป.6  ม.3 และ ม.6  ตามลำดับ  [ แต่อย่าถามเรื่องวุฒิการศึกษาทั้ง 3 นะครับ  เขาเรียกอย่างนั้นจริงๆ เป็นหลักสูตรของ กรมการศึกษานอกโรงเรียน (ก.ศ.น.)  -หรือเปลี่ยนชื่อกรมอื่นไปเสียแล้วก็ไม่รู้  ]  ส่วนใครอยากเรียนต่อในระดับสูงขึ้นไป  เขาก็ประสาน มสธ.  ให้เรียนได้อีก ซึ่งที่นี่มีปีละ 4 - 5 คน  เวลาสอบกรรรมการคุมสอบก็มาจัดการให้ถึงในคุก

         ด้านวิชาชีพก็สอนวิชาชีพระยะสั้น ประเภท เย็บรองเท้า ผ้าบาติก กรอบรูปวิทยาศาสตร์  แล้วหน่วยงานไหนจะนำอุปกรณ์มาสอนให้  ซึ่งก็มีปีละ 5 - 6 หลักสูตร

         ด้านอื่นที่มีในโรงเรียน  ก็บำบัดยาเสพติด  และธรรมศึกษา  


         โรงงานฝึกวิชาชีพ : จะเน้นด้านการฝึกฝีมือ  เน้นปฏิบัติ  ที่มีสอนที่นี่ก็คือ โรงงานช่างไม้  โรงงานช่างโลหะและช่างปูน  และโรงงานรับจ้างถักอวน

         ขอนอกเรื่องสักนิดนะครับ  ผู้คุมที่ เขาเรียกกันว่าผู้คุมนั้น  จริงๆแล้วเขามากันคนละแบบ  หลักๆแล้วคือเจ้าหน้าที่ราชทัณฑ์ ทำงานด้านการควบคุม ปกครองผู้ต้องขัง  ด้านบริหาร-ธุรการ ก็มีต่างหาก  ด้านกฎหมาย-ทะเบียนประวัติ ก็มีที่เขาเรียกนักทันฑวิทยา  ด้านโรงเรียนและโรงงาน ก็มีเจ้าหน้าที่อบรมและฝึกวิชาชีพ  หรือแม้แต่พยาบาลวิชาชีพก็มีในเรือนจำ  หรือเรือนจำใหญ่มีทั้งนักจิตวิทยา  นักสังคมสงเคราะห์เสียด้วยซ้ำ  ดังนั้นอย่าแปลกใจ หากเรือนจำจะทำอะไรได้เองเกือบหมด  เพราะผู้คุมนั้นเขาคัดมาแล้วว่าให้มาทำหน้าที่ ด้านไหน  คุณสมบัติอย่างไร [ นอกเรื่องก็เพื่อจะเข้าเรื่องครับ  จะได้ไม่ต้องถามไงว่าเขาเอาครูที่ไหนมาสอน ]


         มาเริ่มที่โรงเรียนเลยนะครับ  โรงเรียนของเรือนจำที่ผมอยู่นี้  สร้างเป็นอาคารยาว  แล้วกันห้องเป็นชั้นเรียน ราว 5 ห้อง  และมีห้องสมุด  ห้องตัดผมรวมอยู่ในอาคารหลังเดียวกันนั้น  ก็เหมือนห้องเรียนและห้องสมุดทั่วไป  

         ห้องตัดผมนั้นได้ประโยชน์หลายอย่าง  เป็นทั้งการฝึกวิชาชีพไปในตัว  และเป็นการดูแลสุขภาพความสะอาดของคนคุก โดยทุกคนเมื่อผมยาวแล้ว ก็จะต้องมานั่งเป็นหุ่นฝึกตัดผม ที่ห้องนี้  เลือกได้ 2 ทรง คือทรงนักเรียน กับโกนโล้น  จะมีบ้างที่บ้าๆ ตามแฟชั่นดาราฟุตบอล  แต่ก็ไม่ยาว

         ครูที่สอนก็คือผู้คุม  และนักโทษที่มาเป็นครูช่วยสอน  ก็นักโทษจบปริญญา มีเยอะแยะนี่ครับ  ยิ่งบางแห่งมีนายแพทย์ด้วยซ้ำ [ ก็หมอเสริมไง  แต่คงไม่มีใครกล้านอนให้เขาผ่าตัดมั้ง ]  วันอาทิตย์ก็มีพระเข้ามาเทศน์ให้ฟัง

         นักเรียนก็เอาวุฒิการศึกษาเดิมมา  แล้วมาต่อในระดับที่สูงขึ้นไป  แต่การเรียนที่นี่ดูไม่ค่อยเป็นที่น่าสนใจสักเท่าไร  เพราะนักเรียนที่มาเรียนนั้นเขาไม่บังคับ  ใครจะเรียนก็มาสมัคร  และแน่นอนเคยบอกไว้แล้วว่าคนคุกนั้นต้องทำงาน  จึงมีนักเรียนส่วนหนึ่งที่มาเรียนเพียงเพื่อที่จะได้หยุดงาน ในวันที่มีคาบเรียน  


         ส่วนโรงงานนั้น  มีโรงงานช่างไม้ 2 โรง  โรงงานโลหะและซีเมนต์ 1โรง  และโรงงานถักอวนอีก 2 โรง (อาคารหลังเดียว 2 ชั้น)

         อุปกรณ์ในโรงงานนั้นก็มีครบละครับ  เฟอร์นิเจอร์ที่ออกมาจึงดูประณีตสวยงาม  ขายกันราคาเป็นหมื่น  ก็จะไม่ประณีตได้อย่างไร คิดดูสิ  ยกตัวอย่างโรงงานช่างไม้ 2 โรง มีแท่นเลื่อย 4  แท่น  มีแท่นกบไม้  ใช้คนไม่ถึง 50 คน  มีคนประกอบโต๊ะตู้แต่ละแบบ  แบบของใครของมันมีลูกมือมาเข้าไม้อีกไม่เกิน 20 คน  แต่นี่มันคุกนะครับ  แรงงานเหลือเฟือ  แค่โรงไม้รวมกันก็ 200 กว่าคนแล้ว  แล้วที่ไม่ได้เป็นช่างเขาไปไหน  ก็ขัดไม้สิครับวันหนึ่งๆ ถือกระดาษทรายถูไม้ได้เป็นวันๆ  เสร็จแล้วส่งแผนกขัดเงาพ่นแล็กเกอร์   พ่นแล้วบางทียังเอมาถูอีกเป็น 2 - 3 รอบ

         ทำสี  2 รอบแล้วยังว่างกันอยู่อีก  จะทำอะไรต่อละ  ก็ของเล่นซีครับ  สารพัดอย่างที่ทำได้จากเศษไม้  กรอบรูปเอย  ที่เขี่ยบุหรี่เอย  กระปุกออมสินเอย  แจกันเอย  กระถางต้นไม้เอย  ลูกประคำ  เครื่องประดับ  ของใช้จากกะลามะพร้าวเอย(อันนี้วัสดุจากโรงครัว)  ตอนทำนั้นไม่เท่าไร  แต่ตอนส่งออกไปให้ญาติสิครับ มีปัญหา  เพราะญาติคนนั้นบอกว่าทำมาจากคุก  ญาติอีกคนเห็นเข้าก็อยากได้บ้าง  ทีนี้ละเครื่องขัดกระดาษทรายสายพานเอย  เครื่องเจียรโลหะเอย  เครื่องเจาะเอย  แทบจะไม่เคยได้หยุดพัก   พอช่างไม่ประจำอุปกรณ์เมื่อไร  ก็จะกลายเป็นเครื่องมือทำของเล่นไปเสียสิ้น

         โรงงานอื่นก็เช่นกัน  ยกเว้นโรงงานถักอวน  ที่ไม่มีใครอยากไปอยู่  เพราะต้องนั่งถักตลอดวัน กว่าจะเสร็จตามที่กำหนด โดยของใครของมัน  ใครเสร็จก่อนก็พักก่อน  แต่ส่วนใหญ่จะไม่เสร็จ  เพราะมัวแต่พักกินกาแฟ  บ่าย 3 เลิกงานต้องส่ง  ก็จ้างเพื่อนมาถักให้  พรุ่งนี้ก็รับยอดมาใหม่อีก  แต่ก็ไม่ได้ถักทั้งผืนนะครับ   โรงงานเขาใช้เครื่องจักรทอมาแล้ว  เอามาถักต่อเฉพาะด้านล่างกับด้านบนเท่านั้น

         การทำงานในคุกนั้น  ไม่ได้ใช้แรงงานฟรีนะครับ  แม้ทุกคนจะท่องจำว่าไม่มีอาหารกลางวันฟรี  แต่อาหารที่กินในคุกนั้นฟรี  เพราะการใช้แรงงานเขามีเงินปันผลให้ รู้สึกว่า ร้อยละ 40 ของยอดขายเฟอร์นิเจอร์ที่ขายได้ซึ่งตกนิทรรศการละ 200,000 ขึ้นไป  กับค่ารับจ้างถักอวนนั้นก็จะนำมาเป็นเงินปันผลคืนกลับให้  ปันผลนั้นก็จะได้กันทุกคน รวมทั้งผู้คุมด้วย  

         เคยสังเกตไหมครับ  ว่าเฟอร์นิเจอร์จากเรือนจำนั้นมักจะใช้ไม้หนา  แข็งแรงทนทาน  ซึ่งไม้เหล่านั้น ก็มาจากบ้านของนักโทษนั่นละ  ใครอยู่แถวไหน  มีไม้ใหญ่ๆ  ก็มาขายเรือนจำ  แล้วเรือนจำจะส่งกองงาน  ซึ่งเป็นกองงานที่มีหน้าที่จัดหาวัตถุดิบโดยเฉพาะออกไปขนกลับมา

         การที่ใครจะเข้าไปสังกัดกองงานไหนนั้น  ไม่อาจเลือกเองได้นะครับ  เขามีกรรมการจำแนกลักษณะ  เขาดูเหตุผลหลายอย่างประกอบ เช่นว่ากำหนดโทษ อะไรอย่างนี้   หากโทษสูงมาก  แล้วต้องไปนั่งเย็บอวนนี่คงต้องเข็ดไปตลอดชีวิต

         ส่วนการใช้โรงงาน  หากใครสังกัดแล้วก็เข้าได้ครับ  โดยเขาเปิดเป็นเวลาให้เข้าออก   ขาเข้าก็ไม่มีอะไร  แต่ขาออกนั้นต้องตรวจค้นให้ละเอียด  ก็โรงงานมีทินเนอร์  และเมื่อทุกคนรู้ว่าทินเนอร์ทำให้เมาได้  ก็ลักกันนำออกไปสิครับ  หรือร้ายกว่านั้นก็เจียรเหล็กเป็นมีดเป็นอะไรออกไป   ตอนออกนี้ค้นกันไม่เจอหรอกครับ  แต่โน่นเลยไปโผล่เอาตามเรือนนอนนั่นละ


         ว้า . . .  ความจริงแล้วโรงงานมีเรื่องเกิดขึ้นได้ไม่เว้นแต่ละวัน  ไหงพอจะจับมาเล่าแล้ว  กลับนึกไม่ออก  เอาเป็นว่าจบตอนนี้ไว้แค่นี้  หากมีน่าสนใจ ก็จะนำมาแทรกใหม่นะครับ

         แล้วพบกันใหม่ในตอนหน้า

-----------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ผ่านมา
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2392509/W2392509.html
-----------------------------------------------------------------------------------------

แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 46 08:14:49