รักได้ไหม?...ใน 3 วัน [วันที่ 3 + ตอนจบ]

    และแล้วก็มาถึงวันสุดท้าย มีพ่วงเหตุการณ์ในวันที่สองมาด้วยฮับ ที่ไม่ได้กล่าวไว้ในตอนที่สองนั้น

    *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

    และแล้วก็มาถึงวันสุดท้ายของการพักผ่อน วันนี้รินลดาและเพื่อนๆต้องเดินทางกลับกทม. ขณะที่ทุกคนกำลังเก็บข้าวของของตัวเอง ภาวิณีสังเกตเห็นเพื่อนสาวเงียบผิดปกติ

    “รินๆ เป็นอะไรหรือป่าว ทำไมวันนี้ซึมๆจัง นอนไม่พอเหรอ” ภาวิณีถามอย่างเป็นห่วง”

    “เปล่า ไม่มีอะไรหรอกภา” รินลดาปฏิเสธ หากแต่คิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืน หลังจากที่ทุกๆคนทานบาบีคิว ร้องรำทำเพลง และเก็บกวาดข้าวของเสร็จหมดแล้ว และคล้ายกับว่าทุกคนจงใจ ทิ้งให้รินลดานั่งอยู่กับปรเมศว์สองต่อสองบนหาดทราย

    “ริน จะเข้าบังกะโลเลยมั้ย พวกโรจน์จะกลับไปดูทีวีน่ะ” วัลยาถามเพื่อนสาวหลังจากเก็บข้าวของเสร็จแล้ว

    “ยังจ้ะวัล อยากนั่งเล่นอยู่แถวนี้ก่อน ไม่ต้องห่วงนะ แถวนี้ไม่มืด แล้วก็อยู่ตรงหน้าบังกะโลนี้เอง” รินลดาบอกให้เพื่อนคลายกังวล

    “จะดีเหรอริน นั่งคนเดียว ยังไงก็อันตรายนะ” ภาวิณียังคงเป็นห่วงเพื่อนสาว

    “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะภา ภาเข้าไปก่อนนะ เล่นน้ำมาทั้งวันเดี๋ยวจะไม่สบาย วัลช่วยดูภาด้วยแล้วกัน”

    “เอางี้สิยัยวัล ก็ให้พี่ปอนั่งเป็นเพื่อนยัยรินสิ จะได้หายห่วง” โรจน์เสนอความคิดเห็น

    “เราอยู่คนเดียวได้ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก แล้วก็รบกวนพี่ปอเค้านะ” รินลดาบอกปัดอย่างเกรงใจ หากชายหนุ่มที่นั่งข้างๆกลับตอบว่า

    “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็ยังไม่อยากกลับไปที่ร้านเหมือนกัน นานๆทีโดดงานซะหน่อย แถมได้อยู่กับสาวสวยแบบนี้ด้วย บรรยากาศดีออกครับ” ปรเมศว์ตอบแววตาส่อแววเจ้าชู้นิดๆ แต่ก็ไม่พ้นการสังเกตของรินลดาที่หันมามอง ทำให้หญิงสาวรีบหันกลับไปก่อนที่ชายหนุ่มจะสังเกตเห็นใบหน้าที่เริ่มแดงระเรื่อ

    “ถ้างั้นก็ฝากรินด้วยนะคะพี่ปอ” ภาวิณีพูดพลางอมยิ้มกับท่าทางของเพื่อนรัก ก่อนจะรีบเดินเข้าไปในบังกะโลพร้อมวัลยา ฝ่ายรัชโรจน์และอธิคมก็แยกย้ายไปทางห้องของตัวเอง

    “น้องรินชอบดูดาวมั้ยครับ” ปรเมศว์เปิดฉากสนทนาเมื่อเห็นว่าหญิงสาวข้างๆยังคงปิดปากเงียบและมองออกไปทางที่ทะเล

    “ค่ะ รินชอบดู เคยไปดูทะเลดาวที่ภูผาหมอก สวยมากเลยค่ะ เหมือนอยู่ในอีกมิตินึงเลย” รินลดาตอบเสียงอ่อนหวาน

    “ที่นี่ก็มองเห็นทะเลดาวนะครับ ไฟที่หาดนี้ไม่ค่อยจ้านัก ทำให้มองเห็นแสงดาวได้ชัดเจน น้องรินมองขึ้นไปดูสิครับ” ชายหนุ่มชักชวนหญิงสาว

    “สวยจริงๆค่ะ เสียดายที่เป็นข้างขึ้น แสงจันทร์ก็สว่างมากเลยมองเห็นดาวไม่มาก แต่ก็สวยไปอีกแบบ ดูอบอุ่นดีค่ะ แสงนวลๆของดวงจันทร์กับแสงประกายวับๆแวมๆของดวงดาว” หญิงสาวบอก

    ขณะที่ทั้งสองกำลังเพลิดเพลินดื่มด่ำไปกับธรรมชาติของท้องฟ้ายามค่ำคืน ลมทะเลเย็นๆ พัดมา ทำให้หญิงสาวห่อตัวด้วยความหนาว ปรเมศว์จึงยื่นเสื้อหนาวให้หญิงสาว

    “ใส่คลุมหน่อยนะน้องริน เสื้อหนาวของพี่เอง ตอนไปเก็บของพี่หยิบติดมาด้วยน่ะ” ชายหนุ่มบอก

    รินลดารับมาและกล่าวขอบคุณ ก่อนจะใส่เสื้อหนาวที่มีกลิ่นหอมสะอาด และไออุ่นของใครบางคนที่เคยใช้เป็นประจำ

    “น้องรินเคยได้ยินตำนานของดวงจันทร์กับดวงดาวมั้ยครับ” ปรเมศว์ถาม

    “ยังเลยค่ะ เป็นยังไงเหรอคะ” รินลดาตอบรับด้วยความสนใจ

    “เขาว่ากันว่าเมื่อก่อน มีดวงจันทร์อยู่ 2 ดวง คือ ดวงจันทร์ผู้หญิงและดวงจันทร์ผู้ชาย ดวงจันทร์ทั้งสองรักกันมาก และอยู่เคียงข้างกันเสมอ แต่ต่อมา ดวงจันทร์ผู้หญิงหลงใหลในแสงอันเจิดจ้าของดวงอาทิตย์ จึงค่อยๆ แยกตัวออกมาทีละน้อยๆ จนในที่สุด เหลือดวงจันทร์ผู้ชายเพียงดวงเดียว ดวงจันทร์ผู้ชายจึงออกตามหาดวงจันทร์ผู้หญิง แต่ก็ไม่พบ ท้ายสุดจึงตัดสินใจระเบิดตัวเองเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทั่วจักรวาล เพื่อให้ชิ้นส่วนแต่ละชิ้นออกตามหาดวงจันทร์ผู้หญิง...” ปรเมศว์หันไปมองหญิงสาวข้างๆ ที่ตั้งใจฟังอยู่

    “ดวงจันทร์ผู้หญิงจึงรู้ความจริงว่าแสงของดวงอาทิตย์นั้นไม่ได้ส่องแสงเพียงเธอเท่านั้น แต่ส่องแสงไปยังดาวอื่นๆด้วย ดวงจันทร์ผู้หญิงจึงกลับมาหาดวงจันทร์ผู้ชายอีกครั้ง แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่พบ ต่อมา จึงรู้เรื่องราวทั้งหมด ทำให้ดวงจันทร์ผู้หญิงรู้ตัวว่าจะไม่ได้เจอดวงจันทร์ผู้ชายอีกแล้ว ได้แต่เศร้าโศกเสียใจ แต่ด้วยความรักอันยิ่งใหญ่ของดวงจันทร์ผู้ชาย จึงพยายามเปล่งแสงอันน้อยนิดของตนบนเศษเสี้ยวต่างๆ ส่งให้ดวงจันทร์ผู้หญิง เกิดเป็นแสงพร่างพรายบนท้องฟ้าเคียงข้างดวงจันทร์ผู้หญิงตลอดมา จนเกิดเป็นดวงจันทร์ และดวงดาวให้เราเห็นทุกวันนี้...”

    “น่าสงสารดวงจันทร์ผู้ชายนะคะ มีรักที่มั่นคงเหลือเกิน ดวงจันทร์ผู้หญิงไม่น่าทอดทิ้งไปเพียงเรื่องแค่นี้เลย ถ้าเป็นริน รินจะรักให้มั่นคงเหมือนกับดวงจันทร์ผู้ชาย และจะไม่ทอดทิ้งเขาเด็ดขาด”

    “ผู้ชายคนนั้นคงโชคดีมากๆเลยนะ ถ้ารินรักเขามากขนาดนั้น พี่อยากเป็นคนๆนั้นบ้างจัง” ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนระคนหวาน และมองมาที่รินลดาด้วยสายตาที่บอกความหมายอย่างลึกซึ้ง ทำให้หญิงสาวรู้สึกถึงใบหน้าอันร้อนผ่าวของตนเอง อยากจะหลบสายตาที่มองมา แต่คล้ายมีอำนาจบางอย่างจากดวงตาที่เป็นประกายคู่นั้นดึงดูดไว้ ไม่ให้หันหน้ากลับไป

    “ริน พี่ว่าเรากลับกันก่อนดีกว่า อากาศเย็นมากแล้ว เดี๋ยวจะไม่สบายเอา” ชายหนุ่มรู้สึกตัวขึ้นและชวนหญิงกลับที่พัก รินลดาพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะลุกขึ้น และรีบเดินนำหน้าชายหนุ่มไปด้วยความเขินอาย

    “น้องริน พรุ่งนี้ให้พี่ไปส่งน้องรินที่กรุงเทพได้มั้ย” ชายหนุ่มถามก่อนที่หญิงสาวจะเข้าไปในบังกะโล

    “แต่ว่า ร้านล่ะคะ แล้วเพื่อนๆรินด้วย มาด้วยกัน ก็ต้องกลับด้วยกัน”

    “เรื่องร้านพี่ให้น้าพี่ดูแลแทนได้ ส่วนเพื่อนๆริน พี่บอกโรจน์แล้ว ได้มั้ย พี่มีอะไรจะบอกรินน่ะ รับรองว่าพารินไปส่งอย่างปลอดภัยเลย” ชายหนุ่มบอกอย่างอ่อนโยน

    “บอกตอนนี้ไม่ได้เหรอคะ” รินลดาถามชายหนุ่ม ซึ่งปรเมศว์ก็สั่นหน้า รินลดานิ่งคิดซักครู่หนึ่ง

    “งั้นก็ได้ค่ะ” รินลดาตอบ แววตาของปรเมศว์เป็นประกายขึ้นมา แล้วรินลดาจึงหันกลับเดินเข้าไปในบังกะโล

    “ราตรีสวัสดิ์นะน้องริน” ปรเมศว์บอก

    “ราตรีสวัสดิ์ค่ะพี่ปอ” รินลดาตอบรับก่อนจะปิดประตูลง


    (มีต่อค่ะ)

    จากคุณ : Flora - [ 5 ส.ค. 46 21:19:15 A:203.113.77.100 X: ]