เกมไร้สาระ หายนะ และกับดัก
เริ่มจากความว่างเปล่า
เรื่องของเรื่องมันเกิดจากวันหนึ่ง ผมและภรรยาตื่นขึ้นมาจากการหลับไหลชั่วคราวในเวลาบ่ายโมงกว่า ๆ แล้วพบว่าชีวิตคู่ของเราสองคนช่างว่างเปล่าและเรียบง่ายอย่างร้านยกาจ บ่อยครั้งที่เราสองคนพยายามแสวงหาสีสันเข้ามาในชีวิตคู่กับงานอดิเรกต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นการปลูกต้นไม้ เลี้ยงปลา เลี้ยงหมา จนถึงการออกไปดูหนังฟังเพลงตามสถานที่ต่าง ๆ แต่เพียงเวลาไม่นานเราก็รู้สึกเบื่อกับกิจกรรมเหล่านั้น และปล่อยมันทิ้งไว้ตามยถากรรม ใครที่มาบ้านของเราก็มักจะเห็น หมาตัวอ้วนที่มีแววตาเศร้าซึมนอนอย่างไม่สนใจใยดีกับสิ่งใดตัวหนึ่ง ตู้ปลาที่มากไปด้วยคราวเขียวคร่ำจนมองไม่เห็นปลาที่แหวกว่ายอยู่ในนั้น เครื่องเสียงราคาร่วมหมื่นที่พึ่งผ่อนเสร็จก็ล้วนถูกฝุ่นจับหนาเหมือนว่าของเหล่านี้มีราคาแค่เรือนสิบเรือนร้อย สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ล้วนเป็น เครื่องตอบสนองชั่วคราว ของเราสองคนในยามว่างทั้งสิ้น และความที่เราได้มันมาอย่างง่ายด้ายค่าของมันจึงต่ำลง พร้อมกับการไม่ได้รับความสนใจจากเราอย่างดื้อ ๆ และจากจุดนี่เองเราจึงเริ่มต้นแสวงหาสิ่งใหม่ อะไรสักอย่างที่เป็นกิจกรรมชั่วคราวของเราสองคน สิ่งนั้นต้องน่าสนใจ และสามารถเรียกร้องความสนใจจากเราได้มากพอ
ด้วยเหตุผลที่เราทั้งคู่มีอายุเท่ากันคือ 23 ปี การจะมีลูกสักคนในตอนนี้จำเป็นเรื่องที่อยู่นอกเหนือความคิด (อันที่จริงเรายังพบด้วยว่าเราต่างยังรักสนุกอยู่นั้นเอง) แน่นอนมันจะทำให้เราหมดสนุกไปกับกิจกรรมต่าง ๆ และก็ดูเหมือนคนรอบข้างต่างเห็นด้วยกับความคิดของเราด้วย
ย้อนกลับไปในช่วงที่ผมได้เจอกับเธอ (ภรรยาผม) คือวันเลี้ยงอำลาการจบการศึกษาระดับปวช.ของเธอ และจากการแนะนำให้เราสองคนรู้จักกันจากเพื่อนของผม เราก็ได้เรียนรู้กันอย่างรวดเร็วเพียงสามเดือนเราก็มีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ่ง และหลังจากนั้นอีกสามเดือนเช่นกันผมก็ได้เป็นสมาชิกส่วนหนึ่งในบ้านของเธอในฐานะ ลูกเขย ผมรู้ว่าความยินยองของพ่อแม่ของเธอนั้นเป็นไปแบบ ยอมเสียมิได้ มากกว่า เต็มใจ ครอบครัวเธออยากให้เธอเรียนต่อ แต่เธอต้องการเรียนต่อและมีผมด้วย แม่ของเธอจึงยื่นข้อเสนอให้แคบเข้าอีกนิดว่า เลือกเอาระหว่างการมีผัว กับการเรียนต่อ (เป็นข้อเสนอที่เห็นได้บ่อยระหว่างเจ้าของ และผู้ตกเป็นเจ้าของ นายจ้างและลูกจ้าง ผู้มีอำนาจและผู้อยู่ใต้อำนาจ ผู้ปรกครองและผู้ถูกปรกครอง) ดูเหมือนว่าความรักของเราที่มีให้กันในตอนนี้นมันช่วงสวยงามและหวานหอมเสียจริง อนาคตทางการศึกษาจึงถูกบดบังด้วยความรัก ใคร่ในปัจจุบันนั้นไปสิ้น ใช่
เธอเลือกผม !
พ่อ - แม่ของเธอเป็นคนที่มีพื้นเพมาจากต่างจังหวัด เพราะฉะนั้นการที่คนหนุ่มสาวจะร่วมหอลงโลงกันตั้งแต่อายุน้อยจึงเป็นภาพที่เห็ตจนชินตาในสังคมชนบท ก็ยังดีที่เรียนจบ เป็นคำปลอบใจตนเองของพ่อ แม่เธอที่ผมได้ยินบ่อย ๆ
ครอบครัวของเธอมีอาชีพค้าขายก๋วยเตี๋ยว ผมในฐานะลูกเขยที่ไม่มีงานทำจึงไม่อาจหลีกเลี่ยงที่จะไม่ทำได้ แม้โดยส่วนตัวของผมจะรู้สึกเขินอายการขายของ (สาเหตุการอายมาจากครอบครัวของผมไม่มีใครมีอาชีพนี่สักคน) แต่หลังจากนั้นหนึ่งปีความเขินอายของผมก็หมดไปสิ้น ผมและภรรยาจึงขอแยกออกมาตั้งตัว แล้วก็ได้รับอนุญาต เราทั่งสองคนจึงเลือกเวลาขายของในช่วงกลางคืน ตั้งแต่สองทุ่มจนถึงแปดเก้าโมงเช้า หลังจากเก้าโมงเช้าก็คือเวลาพักผ่อน และช่วงเวลาพักผ่อนนี่เองจึงปรากฏความว่างเปล่าขึ้นมาในชีวิตคู่ของเรา จนต้องสรรหาสิ่งต่าง ๆ มาทับถมช่องว่างนั้นทิ้งสะ (สืบเนื่องมาจากการนอนกลางวันที่ความสว่างไม่สามารถทำให้เราเต็มอิ่มกับการหลับนอนได้ บ่อยครั้งเราพบว่าเราพึ่งได้นอนไปแค่สามสี่ชั่วโมงเท่านั้น และตื่นขึ้นมาโดยไม่คิดจะนอนต่อ)
ทั้งหมดนี่แหละคือสาเหตุที่ทำให้เราทั้งสองคนต้องแสวงหาสีสันใหม่เข้ามาในชีวิต เพื่อทำให้ชีวิตเรามีคุณค่ามากกว่าการกิน นอน ทำงาน กิน และนอน
สีสันใหม่ในชีวิต สู่การเริ่มต้นของเกม
ในห้วงเวลานั้นสิ่งที่เป็นที่น่าสนใจมากที่สุดก็คือเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์จากวิวัฒนาการอย่างรวดเร็ว คอมพิวเตอร์ซึ่งเคยเป็นแค่เครื่องช่วยบันทึกข้อมูลภายในองค์กร บริษัทหรือหน่วยงานใหญ่ๆ กลับถูกสร้างใหม่มีคุณสมบัติสามารถติดต่อสื่อสารหรือแม้กระทั่งช่วยเหลืองานบางประเภทให้ง่ายขึ้นได้ และจากที่เคยมีราคาแพงจนคนทั่วไปไม่สามารถซื้อได้ มันกลับถูกลงอย่างไม่น่าเชื่อ ซึ่งความถูกลงของมันนั้นยังสวนทานกับความสามารถที่เพิ่มขึ้นอีกด้วย จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เราสามารถส่งข่าวสารถึงกับได้เพียงแค่ชั่วอึดใจ หรือพูดคุยพร้อมกับเห็นหน้าตากับคนอีกซีกโลกหนึ่งได้ด้วยราคาเพียงน้อยนิด และด้วยคุณสมบัติของมันที่มี (และพร้อมจะมีในอนาคต) มันจึงตกเป็นเป้าหมายหนึ่งที่เราอยากได้มันมาครอบครอง (เราสองคนใช่คำว่าเรียนรู้) เพื่อสนองความต้องการ และเพื่อให้มันมาถมช่องว่างของเราที่มี
วันแรกที่เราได้มันมา (หลังจากการอนุมัติของบริษัทสินเชื่อเงินผ่อน
อันที่จริงเราสองคนมีเงินมากพอจะซื้อเงินสดได้ แต่เพราะเรามีความรู้สึกว่าการได้รับอนุมัติผ่อนสินค้าเป็นการตอกย้ำว่าเราเป็นคนมีเครดิตดี แต่เราก็บอกกับคนรอบข้างว่าเราซื้อเงินสดนั้นเพื่อบอกเป็นนัย ๆ กับคนรอบข้างว่าเราเป็นคนมีฐานะการเงินดี!) เราทั้งสองตะลึงกับความสามารถของมันจนถึงขนาดเราเอาเวลานอนหลับพักผ่อนไปเรียนรู้มัน หนังสือหนักนับพันหน้าก็เป็นสะพานตัวหนึ่งที่เชื่อมระหว่างเรากับมันได้เป็นอย่างดี และง่ายขึ้น (ทั้ง ๆ ที่หนังสือหลายเล่มที่เรามีอยู่บนชั้นวางมีเพียงไม่กี่สิบกี่ร้อยหน้าก็ตาม เราก็ยังเบื่อที่จะเปิดอ่านมัน เพียงเพราะความอยาก และความดังของคนเขียนและหนังสือเท่านั้นที่ทำให้เราซื้อมันมาประดับไว้บนชั้น ส่วนหนึ่งก็ทำให้เราขึ้นชื่อว่ามีในสิ่งที่ข่าวกล่าวถึง และไม่ตกยุคสมัย)
เมื่อเราได้เรียนรู้คุณสมบัติของมันจนพอเข้าใจแล้ว การเรียนรู้ขั้นต่อไปของเราทั้งสองคนคือความสามารถของมันที่จะพาเราเข้าสู่โลกของข้อมูลข่าวสาร และโลกเสมือนจริงของมิตรภาพไร้พรมแดน ใช่
มันคือโลกของอินเตอร์เน็ต
ทันทีที่เราก้าวเข้าสู่ห้องสนทนาเป็นครั้งแรกความหนักใจของเราจะตกไปอยู่ที่ชื่อที่เราจะใช่ (เพราะในโลกของอินเตอร์เน็ตนั้นชื่อจะเป็นดั่งหน้าตาของเราที่ทำให้ผู้อื่นสนใจ ถัดลงไปคือภาษาที่ใช้สื่อแบบเด็กพึ่งหัดพูด!) ผมใช้ชื่อว่า นก (อาจเพราะชื่อนี้ในตัวมันเองไม่สามารถบ่งบอกถึงความเป็นเพศได้แน่นอน) ส่วนเธอใช่ชื่อว่า น้ำฝน (อันนี้เป็นความตั้งใจของเราจะให้มันคล้องกัน นก น้ำ เพื่อนำไปสู่การเริ่มต้นในเกมของเราที่เราคิดเอาไว้) หลังจากที่เราเรียนรู้ข้อปลีกย่อยบางประการในห้องสนทนาแล้วลำดับต่อมาคือการแบ่งเวลากันเล่นของเราสองคน (แน่นอนเราไม่สามารถเล่นพร้อมกันได้ และการซื้อเครื่องใหม่ก็เกินความจำเป็นของเรา) ผมตกลงเล่นช่วงกลางคืนในเวลาที่ร้านไม่ค่อยมีแขกเข้า ส่วนเธอจะเล่นในช่วงกลางวันตอนผมหลับ แล้วตั้งแต่นั้นมาคนที่เราเจอในห้องสนทนาบ่อย ๆ ก็จะรู้ทันทีว่า นกเป็นพี่ชายของน้ำ หรือน้ำเป็นเป็นน้องสาวของนก
และนั้นเป็นเกมของเราแหละ เกมพี่น้องแห่งคู่สามีภรรยา!
หายนะที่มาพร้อมกับความมั่นใจ
เมื่อมนุษย์ทุกคนเริ่มรู้ถึงความเปล่ากลวงและไรเสาระในชีวิต สิ่งต่อไปที่เขาจะทำนั้นก็คือการแสวงหาสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่จะมาเติมเต็มช่องว่างนั้นสะ อย่างน้อย ๆ ก็ได้สร้างภาพแห่งความประทับใจประดับไว้ให้ชีวิต (แม้มันจะเป็นเพียงแค่ชั่วระยะเวลาหนึ่งก็ตาม) ที่น่าเบื่อนั้นด้วยสีสัน และนี่อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เกิดสถานเริงรมย์ และสวนสนุกรวมถึงสิ่งต่าง ๆ ก็ได้
ผมและเธอก็เช่นกัน เกมที่ดูไร้สาระที่เราทั้งสองกำลังเล่นลึก ๆ แล้วมันก็คือสาระบางอย่างที่แทรกเข้ามาในชีวิตคู่ของเรา สาระที่ว่านั้นก็คือ ทำให้เราได้เรียนรู้กันและกันมากขึ้น มากจนผมพอเห็นภาพของเราสองคนที่กำลังยืนอยู่ปากเหวแห่งความหายนะ เส้นระหว่างเกมที่เราต่างขีดไว้มันจางและแทบจะมองไม่เห็น จนเราแทบไม่รู้ตัวเลยว่าเรากำลังก้าวล้ำเส้นนั้นไปแล้ว เธอกำลังเล่นนอกเกม !
ผมไม่ได้มีเจตนาจะไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเธอ แต่ด้วยความทะนงตนเองคิดว่าผมรู้จักเธอดี จึงทดลองท้าทายความมั่นใจในส่วนนี้โดยการทายรหัสผ่านอี-เมล์ของเธอ แล้วการทดลองนี่ก็ตอกย่ำความมั่นใจของผมให้ตรึงแน่น ใช่
ผมทายรหัสผ่านของเธอถูก
ในโลกของผู้หญิงนั้นใครหลายคนมักจะบอกว่าเป็นดั่งเขาวงกตหรือดินแดนลึกลับ ความเป็นส่วนตัวของเธอจึงยากที่เราจะเข้าไปเดินเหยียบย่ำหรือเรียนรู้ได้แม้ว่าจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ หรือทั้งชีวิตเราก็ตาม ความซับซ้อนของความรู้สึกนึกคิดจะสร้างตาข่ายที่ถี่และเล็กปิดปากทางเข้าโลกส่วนตัวของเธอมิให้บุรุษเพศเดินเข้าไปได้ นี่อาจเป็นข้อดีอีกอย่างหนึ่ง เพราะถ้าหากเราสามารถเรียนรู้ผู้หญิงคนไหนได้เพียงแค่ก้าวผ่าน (ทะลุปรุโปรง) ความสำคัญของเธอก็เป็นแค่เพียงประตูสักบากหนึ่งที่ปังเอิญถูกสร้างขึ้นมาขวางทางเดินของเรา แต่ความลึกลับซับซ้อนที่มากเกินไปก็มีผลเสียไม่ต่างกัน นั้นคือ เธออาจจะหลงอยู่ในดินแดนแห่งนั้นเสียเอง!
และจากความลึกลับในโลกส่วนตัวที่ผมกล่าวมาข้างต้นจึงทำให้ผมมีความอยากรู้ถึงข้อความในอี-เมล์ ที่ถูกส่งมาจากบุคคลที่ไม่คุ้นชื่อ และมีมากมายถึงยี่สิบกว่าข้อความ
ผมเริ่มเปิดอ่านตั้งแต่อี-เมล์ฉบับแรก (อ่านแบบผ่าน ๆ อย่างรวดเร็วแม้รู้ว่าเธอมิอาจจะทิ้งร้านแล้วขึ้นมาเห็นผมก็ตาม ความรู้สึกลึก ๆ ของผมก็เหมือนย่ำเตือนว่า ผมกำลังเป็นแมวขโมยที่สมควรทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ มากกว่าเปิดเผย) ทันทีที่ผมอ่านแต่ละฉบับจนจบผมก็เกิดอาการชาวูบไปทั่วร่าง ด้วยข้อความทั่งหมดมันเป็นข้อความของชายหนุ่มหญิงสาวที่พรอดรักกัน ไล่ตั้งแต่ฉบับแรกการเกริ่นแนะนำตัว จนถึงฉบับสุดท้ายที่ลงท้ายด้วย รักและคิดถึง ผมเดินไปล๊อกประตู แล้วเดินกลับมานั่งอ่านข้อความทั่งหมดใหม่อีกครั้งรวมถึงข้อความที่เตรียม หรือส่งไปแล้วของเธอด้วย ผมย่อมจะดีใจอย่างมากที่ข้อความลึกซึ่งกินใจเกล่านี้เป็นของผม แต่ในความเป็นจริงผมจะดีใจได้อย่างไรละในเมื่อข้อความพรอดรักนั้น เป็นของภรรยาผมกับชายคนอื่น!
และทั่งหมดนี่มันจึงเป็นเหตุผลที่ผมสรุปเอาเองว่า เธอกำลังเล่นนอกเกม (ถึงตรงนี่ผมจะขอสารภาพจากใจจริงว่า ตั้งแต่ผมเริ่มเล่นเกมพี่-น้องในห้องสนทนากับเธอนั้น ผมแทบไม่เคยเล่นมันอย่างจริง ๆ จัง ๆ เลย ความสนใจของผมถูกเบียนแบนด้วยเว็บไซย์ภาพโป๊ และนี่มันก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ผมเลือกใช้อินเตอร์เน็ตในเวลากลางคืน อีกทั่งในใจผมก็รู้สึกกระดากอายถ้าต้องนั่งดูภาพเหล่านั้นกับเธอ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องธรรมดาในชีวิตคู่ของใครหลายคนก็ตาม ในส่วนนี้ผมเคยวิเคราะห์เอาเองว่า เป็นเพราะเรากำหนดให้เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องปกปิดมาตั้งแต่ต้น การปกปิดจึงกลายเป็นนิสัยส่วนหนึ่งของเรา เป็นส่วนตัวและให้ใครรู้ไม่ได้ในที่สุด แม้กระทั่งภรรยาที่เราเห็นเธอในสภาพเปลือยเปล่าจนชินตาก็ตาม)
ผมปิดเครื่องคอมพิวเตอร์นั่งมองหน้าจอที่ว่างเปล่าและมืดสนิท มองเห็นใบหน้าของตนเองในจอเหมือนดั่งว่ามันกำลังบันทึกแบบใบหน้าของผมไว้
ผมนั่งคิดถึงเหตุการณ์ทั่งหมด มันคงเป็นเรื่องตลกร้ายที่ผมจะเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาใคร ๆ ว่าเมียผมกำลังนอกใจโดยมือที่สามที่เข้ามานั้นอยู่ในโลกเสมือนจริง (ตรงนี่ทุกคนจะต้องพูดแบบเดี่ยวกันว่าความรักที่เร็วที่สุดคือ รักแรกพบ คือรักที่สัมผัสได้ด้วย ตาและความพึงพอใจในรู้ร่างของอีกฝ่าย เพราะฉะนั้นสิ่งที่เธอเป็นอยู่จึงไม่ใช่ความรัก และไม่น่าสนใจแต่ประการใด)
และด้วยการที่ผมเข้าไปรับรู้เรื่องรางเหล่านี้ของเธอโดยบังเอิญ (ความบังเอิญที่มากจากการทดสอบความมั่นใจของตนเอง) เสมือนการรุกล้ำความเป็นสิทธิ์ส่วนตัวของเธอโดยที่เธอไม่อนุญาตนั้น ความรู้สึกผิดทั่งมวลจึงตกอยู่กับผม แน่นอนผมรู้สึกผิดจริง ๆ ที่ทะเล่อทะล่าเข้าไปรู้เห็นความสัมพันธ์ของคนสองคน และความผิดขั้นต่อมาคือ ความรู้สึกผิดที่ผมสำคัญผิดตนเองว่ารู้จักเธอดี !
จากคุณ :
แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า
- [
6 ส.ค. 46 11:00:17
A:203.147.25.203 X:
]
เกมไร้สาระ หายนะ และกับดัก
