ปลายฤดูร้อน …
มันเป็นวันธรรมดาวันหนึ่งที่อากาศร้อนเหมือนเช่นทุกวัน  และเป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบกับ “เขา” ท่าทางเย็นชา และหน้าตานิ่ง ๆ นั่นไม่ได้ทำให้รู้สึกสะดุดตาสักนิด   วันนั้นไม่มีแม้กระทั่งสายลมพัดเอื่อย ๆ ให้พอจะคลายร้อน ใบไม้ที่อยู่บนต้นไม่ไหวติง บางทีหากเราลองนั่งเฉย ๆ นิ่ง ๆ ก็เหมือนกับว่าโลกครึ่งวงกลมรอบตัวของเราหยุดนิ่งไปชั่วขณะ  แล้วทำไมการที่คนสองคนมาพบกันจะเป็นการบังเอิญที่ธรรมดาไม่ได้ล่ะ

และแล้วฉันก็ได้รู้จักเขามากกว่าท่าทางเฉยชานั่น ภายใต้ท่าทางแบบนั้นมีบางอย่างซ่อนไว้ให้อีกคนสนใจอย่างไม่รู้ตัว แสงแดดและลมร้อนยังคงพัดผ่านเหมือนเช่นทุกวัน แต่ความรู้สึกในใจของคน ๆ หนึ่งกลับเริ่มเปลี่ยนไปอย่างช้า ๆ โดยไม่รู้ตัว

ต้นฤดูฝน …
ลมร้อนผ่านไปพร้อมกับการมาของเม็ดฝน แต่ทำไมบางคนถึงยังรู้สึกร้อนรุ่มอยู่ภายในใจล่ะ เวลาผ่านไปพร้อม ๆ
กับที่ เขา ไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับฉันอีกแล้ว  เขาหัวเราะมากขึ้น ยิ้มมากขึ้น และคงเป็นเพราะใกล้ชิดกันมาก
ขึ้นล่ะมั้ง  ใกล้ชิด สองคำเองแต่กลับเป็นจุดเริ่มต้นของคำสั้น ๆ เพียงคำเดียวแต่กลับยิ่งใหญ่เหลือเกิน

มีใครคนนึงเคยบอกฉันไว้นานแล้วว่าหากเราคิดถึงใครตลอดเวลา นั่นล่ะคือเราได้ตกหลุมอะไรสักอย่างเข้าให้แล้ว และฉันในตอนนี้คงเป็นแบบนั้น เดี๋ยวเลิกงานต้องไปซื้ออิฐซื้อปูนมาทำกำแพงสักหน่อยแล้ว ไม่รู้ว่าจะทันหรือเปล่านะเนี่ยะ

หากความรู้สึกดี ๆ ที่เรามีให้ใครสักคนเหมือนกับการเทน้ำใส่แก้ว  และการแอบชอบใครสักคนเหมือนน้ำที่ล้นออกจากแก้ว เพราะน้ำที่ล้นจากแก้วไม่มีใครเขากินหรอกมันสกปรกจะตายแย่จัง และถ้าเราเอาน้ำแก้วนั้นไปวางไว้กลางแดด สักวันน้ำในแก้วจะระเหยขึ้นท้องฟ้าจนหมดได้หรือเปล่านะ คงได้ซินะแต่จะใช้เวลานานแค่ไหนล่ะมีใครบอกได้บ้างไหม

ใกล้ฤดูหนาว …
น้ำเต็มแก้วจนล้น และซื้ออิฐกับปูนไม่ทันอย่างที่คาดเอาไว้จริง ๆ ด้วย

กลางฤดูหนาว …
พาตัวเองจากหมอกควันของรถราในกรุงเทพ ไปนอนเล่นปะทะหมอกควันบนดอยสูง แม้จะมาไกลขนาดนั้น แต่กลับไม่สามารถหนีอาการคิดถึงเขาได้ซิน่า ดวงดาวที่เต็มท้องฟ้าในคืนนั้นคงเหมือนกับความคิดถึงของฉันที่มีให้เขาที่มันไม่สามารถนับได้ล่ะมั้ง และความรู้สึกของเขาล่ะ..ยังเป็นปริศนาสำหรับฉันอยู่จนกระทั่งตอนนี้ตอนที่สายลมหนาวพัดผ่านเข้ามาอย่างเต็มตัว

ปลายฤดูหนาว …
และแล้วสิ่งที่เป็นปริศนาก็ไม่เป็นปริศนาอีกต่อไป  เขามีคนดี ๆ ในหัวใจซะแล้ว ไม่มีน้ำตาสักหยด ความรู้สึกในตอนนั้นเหมือนโดนพายุกระหน่ำ แต่สักพักพายุลูกนั้นก็พัดผ่านไป ทิ้งไว้เพียงเม็ดฝนที่ตกมาจากฟ้าอย่างไม่รู้ซา

ต้นฤดูร้อน …
เขากำลังจากไป พร้อม ๆ กับสายลมหนาว ลมร้อนพัดผ่านมาแทนที่  รู้สึกเหมือนบางอย่างกำลังจากไป แต่ในเวลาเดียวกันก็พยายามยื้อสิ่งนั้นให้กลับมาอยู่ที่เดิม คงทำไม่ยากหรอก และแล้ว …

เขาก็ไป..ไปหาอีกครึ่งชีวิตของเขาที่ดินแดนห่างไกลนั่น  เคยคิดเล่น ๆ ว่าหากฉันได้รู้จักเขาก่อนใครคนนั้น อีกครึ่งชีวิตของเขาอาจเป็นฉันก็ได้ แต่ว่าการที่คนสองคนมาพบกันและรักกันมันเป็นปฏิหารย์นะ ปฏิหารย์ที่ไม่มีใครสามารถกำหนดได้หรอก

ปลายฤดูร้อน …
ลมร้อนยังคงแผดจ้าแต่บนท้องฟ้ากลับดูมืดครึ้ม ฝนตกลงมาอย่างที่คาดเอาไว้ เม็ดเล็ก ๆ ของมันกระทบกับกระจกทำให้เกิดไอน้ำละเอียดเกาะแน่น แต่ไม่นานคงหยุดตกซินะ ใคร ๆ ก็บอกว่าฟ้าหลังฝนจะสดใสเสมอ ฉันเชื่อและจะรอให้ถึงวันนั้น

น้ำตาหยดเล็ก ๆ ไหลอยู่ภายในหัวใจ และมันคงหยุดไหลเองเมื่อถึงเวลา เพราะเขาก็เป็นแค่ใครสักคนที่บังเอิญผ่านเข้ามาในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้นเอง