ฝนยังคงตกอยู่ เหมือนวันนั้น ความรู้สึกในวันนี้ไม่เศร้าเหมือนในวันนั้น แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังมีความเจ็บเจือจางอยู่ทุกครั้งที่คิดถึงมันขึ้นมา
เวลาผ่านมานานกว่าปี ถึงแม้เวลามันอาจช่วยเจือจางความเจ็บลงไปบ้าง แต่ดูเหมือนผมยังมีรอยแผลที่ดูจะยังไม่สมานอยู่ มันไม่ใช่แผลเป็น เพราะแผลเป็นคือแผลที่หายแล้วแต่ทิ้งร่องรอยบางอย่างเอาไว้
แต่แผลของผม มันยังไม่สมานเลย บางครั้งดูเหมือนมันจะตกสะเก็ด แต่เพียงแค่สะกิดมันเบาๆโดยไม่รู้ตัว แผลนั้นก็มีเลือดซึมออกมาได้เสมอ หรือนี่จะเป็นอีกครั้งที่ผมเผลอสะกิดแผลนั้นเข้าอีก
หลายวันแล้วที่ผมรู้สึกแปลกๆ ทำไมมันไม่สดใสอย่างที่น่าจะเป็น ทั้งๆที่มีเรื่องราวสนุกสนานมากมาย และตัวผมเองก็สนุกกับมัน แต่ทำไมเมื่ออยู่คนเดียว ผมกลับยิ้มไม่ออก
ผมยังคงไม่รู้คำตอบ บางทีอาจเป็นเพราะ แผลนั้นที่ฉุดรั้งผมเอาไว้ มันอาจไม่เจ็บเหมือนเมื่อก่อน แต่มันเหมือนกับจะฝังใจผมไปแล้ว ผมกลัว กลัวที่จะมีแผลแบบเดียวกันอีก
ผมเคยเจ็บมาแล้ว เจ็บซ้ำๆ กับเรื่องเดิมๆ ความเจ็บมันยังคงอยู่ติดตัวผม มันยังเป็นรอยแผลที่ไม่สมาน จนผมไม่กล้าจะไขว่คว้าบางอย่าง บางอย่างที่ผมคิดว่ามันเป็นสาเหตุของแผลนั้น
วันนี้ผมเดินกลับบ้าน ฝนยังตกอยู่ ผมเดินตากฝน ผมรู้สึกว่ามันเย็นสบายเหลือเกิน แต่กลับมีอีกความรู้สึกที่ไม่ได้อยากจะให้มันเกิด มันก็แทรกเข้ามาในหัวผมด้วย นั่นคือความเหงา
ผมเหงาหรอ ใช่ผมว่า ผมเหงา หรือว่าเพราะผมเหงาแผลมันจึงยังไม่สมาน แต่ตราบใดที่แผลยังไม่หาย ผมจะกล้าเข้าหาความรักหรือ ในเมื่อความรักนั่นแหละที่ฝากรอยแผลไว้กับผม
ผมยังคงหาคำตอบ กับคำถามที่ดูสับสน คำถามที่ผมเองยังไม่เข้าใจ คำถามที่ผมก็หวังอยู่ลึกๆว่า อยากให้มีใครสักคนมาตอบ และฝนก็ยังคงตกอยู่ในใจของผม มันไม่หยุดเลยตั้งแต่วันนั้น วันที่ความรักจากผมไป
จากคุณ :
ชินตาโร่ 
- [
8 ส.ค. 46 10:27:06
]
ความรักกับสายฝน
