พี่ชาย
โดย chihiro
เสียงโทรศัทพ์ดังขึ้น ท่านกลางความรู้สึกแปลกๆ กังวลนิดๆ กับฝันร้ายเมื่อคืน เมย์ยกหูรับโทรศัพท์ พร้อมกับได้ยินเสียงพี่สาว เมย์ดีใจ แต่หน้ายังเศร้าๆ รู้สึกแปลกๆ เมื่อได้ยินเสียงอ้ำอึ้งของพี่สาว และน้ำเสียงที่ค่อนข้างบ่งบอก อะไรได้ว่ามีข่าวไม่ดี เมย์ตั้งใจฟัง พี่สาว สิ่งที่ได้รับรู้มันทำให้เมย์อึ้งอยู่ครู่ใหญ่ กับข่าวการป่วยหนักของพี่ชายคนรองของครอบครัว พี่ชายคนที่ ทุกคนในครอบครัวรัก ข่าวนั้น มันทำให้เหมือนมีอะไรมันอัดเข้าแรงๆ มันมากกว่าหมัดหนักๆ มันอึ้งอาการมันเริ่มเฉื่อย โรคที่พี่ชายป่วยอยู่ขั้นสุดท้าย อยู่ได้ไม่เกินสามเดือน สิ่งนี้มันทิ่งแทงถึงหัวใจได้ดีเลยทีเดียว สิ่งที่มันไกลตัวเราทำไม มันถึงได้ใกล้เข้ามากระชั้นชิดตัวเราได้ถึงเพียงนี้  ย้อนไป เมื่อ สิบปีที่แล้ว จำได้ว่าเมย์เคยเขียนเรียงความเรื่องราวของโรคร้ายนี้  ได้อ่านได้รู้ได้ประจักษ์โรคนี้ ยังนึกๆ อยู่ว่ามันห่างไกล นี่สิบกว่าปี ทำไมมันกลับมาหาเราได้ มันมาพร้อมกับความเจ็บช้ำ ของคนในครอบครัวของเราทุกคน

เมย์วางหู แล้วน้ำตามันไม่กล้าที่จะไหล มันไหลมาไม่ได้มันแน่นจุกไปหมด ภาพที่เกิดขึ้น พร้อมกับการนั่งเหม่ออยู่คนเดียว มันปรากฎขึ้น ฝนตกปรอยๆ ท่านกลาง สองข้างทางที่มีแต่ทุ่งนาข้าว ที่เริ่มปักดำ สามคนพี่น้อง เดินตากฝน พี่สองคน สวมชุดนักเรียนเก่าๆ รองเท้าไม่มี กับน้องสาวตัวเล็กๆ วัยสี่ขวบ กับผ้ายาง สีแดง ผืนเล็ก พอจะกันฝนให้น้องสาว ที่อยู่บนหลังของพี่คนโต และก็ผลัดกับพี่คนรอง พี่สองคนอายุ สิบขวบ และแปดขวบ สองคนต้องเดินฝ่าสายฝนเพื่อไปโรงเรียน พร้อมกับต้องแบกน้องขึ้นหลัง ไปด้วย แม่ไม่อยู่ไปเฝ้าพ่อที่โรงพยาบาล พ่อท้องร่วง ต้องนอนโรงพยาบาล แม่ไปพร้อมกับพี่สาวคนที่สาม  
ระยะทาง สี่กิโลจากกระท่อมที่ทุ่งนา สามคนต้องนอนที่ทุ่งนา เพื่อเฝ้าปลา ที่ในนา นั่นเอง จาก บ้านไป โรงเรียนประถม ระหว่างทางได้แวะฝากน้อง ไว้กับบ้านยายเพียร แม่ไม่อยู่ต้องไปโรงเรียนไม่มีใครดูน้อง แม่บอกให้ฝากยายเพียรไว้
สองคนไปโรงเรียน กลับมารีบรับน้องกลับบ้าน พี่ชายคนโต เป็นคนจัดการเรื่องกัีบข้าว ส่วนคนรองเป็นคนดูแลน้อง น้องร้องไห้ งอแงไม่หยุด มีน้ำมูกไหลตลอด ด้วยอากาศเย็นของน้ำฝน สำหรับเด็กวัยสี่ขวบ แม่ไม่อยู่ ได้แต่ร้อง พี่สองคน แบ่งหน้าที่กันพี่คนโต เริ่มหุงข้างแล้วทำกับข้าว ดูเหมือนในตู้กับข้าวจะมีแค่ไข่ พี่ชายได้ต้มไข่สองใบ สำหรับ สามคน พี่คนรอง อุ้มน้อง โอ๋น้องไม่ให้ร้องไห้ แต่น้องก็ร้องไม่หยุด พี่ชายคนโต ยกข้าว พร้อมไข่ต้ม คลุกน้ำปลามาตั้งไว้ ให้นอ้งสองคน พี่ชายคนรอง เห็นน้องไม่หยุดร้อง ตัวเองก็เริ่มร้องไห้ด้วย พี่คนโต เห็นน้องสองคน ร้องไห้ ตัวเองวัยสิบขวบ ก็ต้องหลั่งน้ำตา กอดน้องสองคนไว้ สามคนพี่น้อง กอดคอกันร้องไห้ท่ามกลางสายฝน พ่อแม่ไม่อยู่ บ้านก็ยากจน
ภาพนั้น มันติดตาติดใจ เมย์มาตลอด แม้จะเป็นเพียงคำบอกเล่า ทุกครั้งที่เมย์นึกถึงเรื่องนี้ น้ำ้ตา มันไหลออกมาทุกที  
พี่ชายที่แสนดี พี่ชายที่คอยปกป้องคุ้มครองน้อง ของขวัญวันเกิด จากพี่ชาย ของเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง แค่ตุ๊กตาตัวละสิบบาท ทำไม มันทำให้ประทับใจมากมายนัก

หลังจากนั้น เมดที่เป็นแม่บ้านให้เมย์ได้พาลูก ของเมย์กลับมาจากเดินเล่นข้างนอก เมย์ต้องเก็บน้ำตาและเก็บความทุกข์ทั้งหมดฝังไว้ข้างใน ทำหน้ายิ้ม และโอบกอดลูกสาววัยสองขวบไว้ แล้วพยาม กลบความรู้สึกทุกอย่าง เพื่อลูก จะได้ไม่เห็นหน้าแม่ที่มีแต่ความเศร้า  
ตอนเย็น แฟนเมย์กลับมาบ้าน ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นปกติ เมย์ก็เล่าเรื่องลูกสาว
เรื่องซนๆ น่ารัก ของลูกสาวให้แฟนฟัง พร้อมกับทานข้าว แต่ทานได้น้อย แล้วก็นิ่งไปชั่วขณะ แฟนเมย์สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เหรอ เมย์บอกไม่มีอะไรค่ะ แต่คนที่รู้ใจดูเหมือนจะรู้ไปหมดว่าเรากำลังทุกข์ สักครู่ มีโอกาส เขาก็เข้ามาคุยกับเมย์
เมย์ก็พยามไม่บอกอะไร ยิ้มหัวเราะ แต่ไม่ปกตินัก จนต้องนั่งคุยกัน แล้วเล่าให้คนที่ไว้ใจฟัง
ถึงแม้ไม่อยากให้เขามารับทุกข์ตรงนี้กับเรา แต่เขาเป็นห่วงความรู้สึกเรายิ่งทำให้เขาทุกข์ เมย์ตัดสินใจเล่าเรื่องให้แฟนเมย์ฟัง แฟนได้ฟังแล้วก็เข้าใจและก็ให้กำลังใจเมย์

ผ่านไปแล้วเกือบสามเดือน เมย์เริ่มทำใจได้ เสียงโทรศัพท์ก็ดังมาอีกครั้ง ว่าไม่นานแล้วนะ มาดูพี่หน่อยเถอะ เมย์รีบกลับบ้านไป เยี่ยมพี่ เมย์ไม่สบตาพี่มากนัก แต่ยังพูดคุย อย่างปกติ
ไม่คุยเรื่องโรคที่เขาป่่วยเลยแม้แต่นิด
เขามีกำลังใจเหลือล้น กำลังใจจากตัวเองในการสู้
เมย์ รู้สึกได้ว่าพี่ไม่ไปไหน พี่ไม่เป็นอะไร พี่อยู่ตรงนี้กับเรา เมย์นอนหลับที่บ้านอย่างมีความสุขรู้สึกว่าบ้านเราอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากันพี่น้องสี่คน
ผ่านไปด้วยแรงและกำลังใจสู้ของพี่ชาย พี่ชายยังอยู่ต่อ เมย์เดินทางกลับบ้านที่ต่างประเทศเนื่องจากดูแล้วพี่ก็ยังดีๆอยู่ เขาอยู่กับเรา เมย์คิดเอง
และคิดเสมอว่าเขายังอยู่ เมย์กลับมาได้สองอาทิตย์ เสียงโทรศัพ์ดังอีกครั้ง คราวนี้ มันหนักมาก เสียงร้องไห้ของพี่สาว ของพี่ชาย ของพ่อแม่ ดูมันก้องในโทรศัพ์และมันยังติดอยู่ในความทรงจำ ของเมย์จนถึงทุกวันนี้

พี่ชายเมย์ได้จากเมย์ไปแล้ว ผ่านไป จะสองปีแล้วกลับการจากไปของพี่ชาย แต่มันดูเหมือนไม่นานเลย ดูเหมือนทุกอย่างและความรู้สึกที่ว่าพี่ยังอยู่มันยังอยู่ในความทรงจำของเมย์ตลอดไป
และพี่ก็ยังอยู่กับครอบครัวของเราตลอดไป
จากน้องสาว คนหนึ่งถึงพี่ชาย

.............................................

เป็นเรื่องที่ดิฉันเคยเขียนไว้ นานแล้วค่ะ
อยากจะให้คนชอบอ่านห้องนี้ได้อ่านและแนะนำหน่อยค่ะ