คําสาปรัก บทที่ 2 ต่อ

    ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้พาโพสต์ติดๆกันคือช่วงนี้กําลังยุ่งๆนะคะแต่ก็ต้องขอขอบคุณทุกๆท่านที่มาติดตามอ่านและให้กําลังใจดิฉันรวมทั้งคําแนะนําต่างๆที่ให้ดิฉันมาด้วยนะคะ
    ขอบคุณคะ

    โรส สลาลินน์

    ต่อจากความตอนที่แล้ว

    “คุณรู้ได้อย่างไรว่าผมคือใคร”

    “ฉันจะอธิบายให้คุณฟังเท่าที่จะทําได้” ดวงตาของเธอหม่นหมองรันทดและอ่อนแสงลงด้วยแรงอารมณ์ขณะที่มันสํารวจไปทั่วใบหน้าเขา

    “คุณไม่มีความทรงจําเกี่ยวกับตัวฉันหลงเหลืออยู่เลยหรือคะ จําฉันไม่ได้เลยหรือคะ”

    ผมสีแดงเพลิงของเธอที่ส่องประกายเหมือนไฟ ร่างกายของเธอที่เคลื่อนไหวไปพร้อมกับเขา รวมทั้งเสียงหัวเราะของเธอทําไมเขาจะจําเธอไม่ได้มันหลอกหลอนเขาทั้งในยามหลับยามตื่นมาช้านาน แต่คําตอบที่เขามีให้เธอก็คือ

    “ผมไม่รู้จักคุณ” เขากล่าวเสียงกระด้างขึ้นมาเล็กน้อยปกปิดความรู้สึกของตัวเองโดยไม่รู้ตัว

    “ผมไม่รู้จักแม้แต่ชื่อคุณ”

    แววตาของเธอที่สบตาเขามันหม่นหมองมืดมน แต่เธอยังคงเชิดหน้าของตัวเองขึ้นประสานสายตากับเขา ถึงอย่างไรเธอยังมีศักดิ์ศรีเหลืออยู่ ยังมีอํานาจบางอย่างหลงเหลืออยู่ในสายเลือดของเธอ

    “ฉันชื่อ บริอาน่า เทอเร้นซ์ ลูกหลานของ บริอาน่า ผู้รอบรู้ ซึ่งเป็นผู้เฝ้าและคุ้มครองที่แห่งนี้อีกด้วย และดิฉันยินดีต้อนรับคุณในบ้านของฉัน เคลิน ฟาเร็ลล์ นานเท่าที่คุณอยากจะอยู่ที่นี่”

    เธอเอื้อมมือไปที่ถาดนํ้าชาด้วยกิริยานิ่มนวล เขาสังเกตเห็นว่าเธอสวมเสื้อกระโปรงที่ยาวลงมาตลอดตัวจนถึงข้อขา  สีของมันเหมือนหมอกควันที่ลอยอยู่ข้างนอกหน้าต่างช่างเข้ากับรูปร่างที่ได้สัดส่วนของเธอเน้นให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งของเรือนร่างที่สวยงามภายใต้เสื้อตัวยาวนั้น ชายกระโปรงปลิวไปมาที่ขาของเธอทุกครั้งที่ขยับตัว เธอสวมต่างหูสีเงินส่องประกายแวววาว ในที่สุดเขาก็ถามขึ้น

    “ ทําไม”

    “ดิฉันอาจจะเหงาขึ้นมาก็ได้นี่คะ” เธอยิ้มออกมาแววตาเปี่ยมไปด้วยความหวังเล็กๆ

    “ดิฉันเหงาจริงๆนะ ดีใจจะตายที่มีเพื่อนมาคุยแก้เหงาในขณะนี้” หล่อนนั่งลงและส่งภาษามือให้เขานั่งลงเช่นกัน

    “คุณต้องกินอะไรเสียก่อน เคลิน และคุณควรจะพักผ่อนสักหน่อย ดิฉันช่วยคุณได้ในเรื่องนี้”

    “แต่ที่ผมต้องการคือคําอธิบาย” และเขาก็นั่งลง เครื่องดื่มที่เธอนํามาโชยเข้ามากระทบจมูกเขากลิ่นหอมของมันชวนให้เขายกมันขึ้นมาดื่ม

    “คุณบอกผมว่าคุณรู้ว่าผมต้องมา คุณรู้จักชื่อผม ผมต้องการจะรู้ว่ามันเป็นไปได้ยังไงกันที่คุณจะรู้เรื่องเกี่ยวกับตัวผม”

    เธอไม่ได้รับอนุญาตให้โกหกเขา ความจริงและความซื่อสัตย์คือคําปฏิญาณที่เธอให้สัตย์ไว้ และเป็นข้อตกลงของเธอ แต่เห็นทีเธอจะต้องพยายามเลี่ยงมันซะแล้ว

    “ทําไมคุณไม่คิดละคะว่าฉันอาจจะจําคุณได้เพราะคุณเป็นคนมีชื่อเสียงและประสบความสําเร็จ เคลิน ภาพถ่ายของคุณก็กระจายมาถึงมุมนี้ของโลกเหมือนกันนะคะ คุณเป็นคนที่มีพรสวรรค์จริงๆ” หล่อนตอบเสียงเบา

    ”คุณมองเห็นลึกซึ้งกว่าคนอื่นเสมอ”หล่อนวางขนมปังบนจานและยื่นส่งให้เขา

    “และคุณก็มีอํานาจบางอย่างอยู่ในตัวเช่นกัน”

    เขาเลิกคิ้วสูงคิดในใจว่ามีผู้หญิงมากมายที่เต็มใจ
    ที่จะมีความสัมพันธ์กับผู้ชายที่มีชื่อเสียง เขาส่ายหัวกับความคิดนั้น ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

    “คุณไม่ใช่พวกคลั่งศิลปีนผู้มีชื่อเสียง บริอาน่า คุณไม่ใช่พวกผู้หญิงใจง่ายที่จะเปิดประตูบ้านตัวเองเพื่อหลับนอนกับผู้ชายที่มีชื่อเสียง”

    “แต่ผู้หญิงคนอื่นก็คงจะเคยลองกับคุณมาแล้ว” มันมีความหึงเจือปนอยู่ในนํ้าเสียงของเธอเขาไม่เข้าใจว่าทําไมเธอถึงหึงเขาและมันทําให้เขาประหลาดใจขึ้นมา

    “และนี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่ผมรู้ว่ามันไม่ใช่คําตอบของคําถามผมแน่นอนเพราะคุณไม่ใช่ผู้หญิงประเภทนั้นและอีกอย่างคุณไม่มีทางที่จะจําหน้าผมได้หรอกถึงแม้ว่าคุณอาจจะเคยเห็นหน้าผมมาก่อนจากนิตยสารหรือรายการทีวี คุณก็รู้ดีว่าแสงข้างนอกมันขมุกขมัว ฝนก็กําลังตกลงมาอย่างหนักแบบนั้น”

    เขาขมวดคิ้วเข้าหันกัน เขาคงไม่ได้กําลังฝันอยู่หรอกนะหรือจะเป็นภาพหลอน แต่ถ้วยชาในมือเขายังอุ่นอยู่ รสชาติของวิสก้ีที่อยู่ในชาหวานละมุนอยู่ในปากเขา

    “บ้าจริงๆ ทําไมผมรู้สึกว่าคุณรอผมอยู่ แต่ผมไม่เข้าใจว่าเรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่”

    “ฉันรอคุณมาตลอดชีวิตของฉัน” หล่อนพูดเสียงราบเรียบ วางถ้วยชาของเธอลงไม่ได้ดื่มมันแม้แต่น้อย เธอยังคงพูดต่อไป

    “รอมาตลอดระยะเวลาหนึ่งพันปีที่ผ่านมาแล้ว และจนถึงในตอนนี้เวลานี้ที่ฉันมาเกิดใหม่ฉันก็ยังคงรอคุณอยู่” เธอยกมีือขึ้นสัมผัสกับใบหน้าเขา

    “ใบหน้าของคุณคือสิ่งแรกที่ฉันจดจําได้ จําหน้าคุณได้ก่อนที่จะจําหน้าแม่ฉันเองได้ด้วยซํ้าไป ฉันจําได้แม้แต่รอยสัมผัสที่เลือนลางเหลือเกินของคุณ มันหลอกหลอนฉันทุกคํ่าคืนมาตลอดชีวิตของฉัน”

    “มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน” เขายกมือขึ้นกําข้อมือของเธอและกํามันไว้แน่น

    “ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้โกหกคุณ ฉันไม่มีอํานาจที่จะทําเช่นนั้นได้ อะไรที่ฉันบอกคุณมันเป็นความจริง อะไรที่คุณเห็นในตัวฉันตอนนี้มีชีวิตจริงๆและเป็นของจริง”

    หล่อนพยายามจะเอื้อมให้ถึงจิตวิญญาณของเขาที่อาจจะยังเปิดรอเธออยู่ แต่ก็เปล่าเลยมันปิดตายจากเธอป้องกันไว้อย่างแข็งแรงจากเขา หล่อนหายใจเข้ายาวลึกอีกครั้งและยอมรับกับชะตากรรมแค่ในตอนนี้เท่านั้น

    “คุณยังไม่พร้อมที่จะรับรู้ รับฟัง หรือ เชื่อฉัน” แววตาของเธออ่อนโยนลงเล็กน้อย นิ้วมืออ่อนนุ่มของเธอลูบไล้อยู่บนหน้าผากเขา

    “เคลินคุณกําลังเหนื่อยและสับสน คุณน่าจะพักผ่อนเสียก่อนและลืมเรื่องราวพวกนี้ไปชั่วขณะฉันช่วยคุณได้ถ้าคุณจะยอมรับฉันสักนิด”

    ดวงตาเขาพร่าลง ทําไมห้องนี้มันเบลอๆแบบนี้ เขามองเห็นอะไรไม่ชัดเจนนักมันเลือนๆแต่ว่าเขาเห็นดวงตาคู่นั้นของเธอ สีนํ้าเงินเข้มเจิดจรัสส่องประกายกล้า ทําไมทุกสิ่งทุกอย่างมันเลือนๆ ลางๆ ...กลิ่นหอมรัญจวนจากร่างกาย
    ของเธอกําลังซึมผ่านเข้าไปในประสาทสัมผัสของเขา เหมือนกับว่าเขาถูกวางยา

    “หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เขาพึมพํา

    “พักผ่อนซะเถอะที่รัก ยอดรักของฉัน”

    เขารู้สึกได้ถึงริมฝีปากของเธอที่ประทับลงมาบนริมฝีปากเขาเบาหวิิวก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะดับมืดลงไป

    ยังมีต่อ....

    จากคุณ : โรส สลาลินน์ - [ 10 ส.ค. 46 02:53:00 A:12.108.140.228 X: ]