ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 2 การปฐมนิเทศน์ผ่านไปอย่างสุดกร่อย..โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเราทั้งห้าคนที่มีชนักติดหลังอยู่ เป็นเรื่องที่บังเอิญอย่างมาก ที่รายชื่อของพวกเราทุกคน ไปรวมกันอยู่ในห้องเดียวกัน คือม.1/3 ผมเลขที่ 13 ด.ช. นพวุธ เด็กผู้หญิงผมยาวเลขที่ 20 ด.ญ.พลนิดา เด็กชายตัวอ้วนใส่แว่น เลขที่ 22 ด.ช.ภณชัย เด็กชายตัวสูงร่างผอมผมตั้ง เลขที่ 28 ด.ช. ราเมษฐ์ และเด็กหญิงผมสั้นตาโต เธอชื่อด.ญ.อรรถพร เธออยู่อันดับท้ายสุดของห้อง เลขที่ 33 พวกเรารวมกลุ่มกันในฐานะผู้ร่วมชะตากรรมเดียวกัน นั่งอยู่ติด ๆ กัน มองหน้ากันไปมองหน้ากันมา . ช่วงกลางวัน เป็นช่วงพักรับประทานอาหาร โรงเรียนจัดเป็นลักษณะบุปเฟต์ วางอาหารหลายชนิดไว้บนโต๊ะที่ต่อกันยาวข้างสนามหญ้า มีอยู่หลายโต๊ะ แบ่งนักเรียนออกเป็นหลายกลุ่ม พวกเราต่อแถวกันเดินถือจานหลุมเข้าคิวกับเพื่อน ๆ ผมตัวเล็กสุด มองไกล ๆ อาจจะไม่เห็นผมก็ได้ ถัดไปเป็นภณชัย เขาทำหน้าตาแสดงความหิวเต็มที่ ทำอย่างไรน่ะเหรอ?? ผมอธิบายไม่ถูกเหมือนกันครับ เห็นเขาทำหน้าเหยเก แล้วบ่นว่าหิวตลอดเวลา ผมเลยให้เขาสลับที่กับผม เพื่อเขาจะได้ตักอาหารก่อน แต่เขาซุ่มซ่ามเกินไป รีบร้อนเกินไป เลยเดินไปกระแทกเด็กนักเรียนชายคนหนึ่งเข้า เจ้าหมอนั่นคงหิวเหมือนกัน ทำหน้าตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แม้ภณชัยจะขอโทษเขาแล้วก็ตาม หลังตักอาหารได้ พวกเราห้าคนเดินมารวมกลุ่มกันอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ทรุดตัวลงนั่งทานเงียบ ๆ ยังไม่อิ่มดี พวกเราก็รู้สึกกำลังโดนล้อมอยู่ เด็กชายเจ็ดแปดคน ยืนจ้องมาทางพวกเรา ด้วยสายตาที่ผมมองแล้วรู้สึกวาบจากหัวไปหาก้นกบ เจ้าหัวโจกก็คือไอ้หมอนั่น คนที่ภณชัยไปกระแทกเขานั่นแหละ “พวกแกรู้ไหม..โทษของการเดินไม่เห็นหัวผู้ใหญ่ ผลลัพท์จะเป็นอย่างไง?” ภณชัยยังคงตักข้าวเข้าปากอยู่ เขากล่าวในขณะที่กำลังเคี้ยว “ใครผู้ใหญ่?..ฉันขอโทษแล้วไม่ใช่รึ?” “อ๋าย พูดอย่างงี้ก็หาเรื่องงั้นสิ” “ไม่ได้หาเรื่อง แต่กำลังจะกินข้าว..” เขาตอบเหมือนไม่กลัวเกรง ผมนั้นนั่งฟังตาปริบ ๆ “งั้นได้เลย..” เจ้าหัวโจกหน้าตาเหมือนโจรตอนเป็นเด็กนั้นพูดจบ ก็วัดเท้าวูบหวังจะเตะจานข้าวที่ภณชัยถืออยู่ให้ร่วงคาเท้า แต่แปลก เขาเตะผิด ไม่รู้ภณชัยขยับตัวท่าไหน จานข้าวยังอยู่ในมือ ปากยังเคี้ยวอาหาร แต่เจ้าหมอนั่นลงไปนอนจุกอยู่กับพื้นแล้ว!!! เขาร่างกายใหญ่โต หนักกว่าผมสักสามเท่าเห็นจะได้ แต่เวลาเคลื่อนไหวร่างกาย ไฉนถึงได้รวดเร็วอย่างนี้ พวกที่ยืนล้อมอยู่ ก็ได้เวลาลงมือตามเสต็ป ห้าคนรุมคนเดียว ดูไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่ แม้ภณชัยจะไม่เพลี่ยงพล้ำก็ตาม ผมเห็นราเมษฐ์วางจานข้าว กระโดดถีบเข้าไปก่อน ก่อนที่จะลอยออกมานอนจุกแอ้กอยู่กับพื้น ผมขยับตัว แต่มีคนขยับตัวก่อนผม เธอคืออรรถพร เด็กหญิงผมสั้นตาโตหน้าคว่ำคนนั้น กลางหลังของใครคนหนึ่ง ถูกเธอยันเข้าให้จนหัวทิ่ม เมื่อเท้าข้างนั้นวางถึงพื้น อีกข้างหนึ่งก็วาดย้อนหลังไปที่ก้านคอของคนที่ยืนตั้งการ์ดอยู่ข้าง ๆ หน้าของมันสะบัดพรืด แล้วทรุดฮวบลงไปโดยไม่ร้องสักเอะ ยังไม่พอ พอเท้าข้างนั้นยืนได้เต็มเท้า เท้าอีกข้างหนึ่งก็ตั้งฉากขึ้นจากพื้น ซัดเข้าหว่างขาของคนที่กำลังเงื้อกำปั้นหลับหูหลับตาเข้าหาเธอ มันร้องไม่เป็นภาษา เสียงดังลั่นโรงเรียน เสียงนกหวีดเป่าปรี๊ดดดดดดดดดด โลกจึงหยุดหมุนไปชั่วขณะ ผมยังคงตาค้าง  ทึ่งในความเก่งกาจสามารถของเด็กหญิงคนนั้นไม่หาย เธอเก๋มาก โดยเฉพาะสีหน้าของเธอเวลาเตะออกไป เป็นสีหน้าที่ผมประทับใจไม่รู้ลืม สวย หวาน นิ่ง..และโหดลึก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เธออยู่ในชุดนักเรียนหญิงแท้ ๆ เป็นท่าเตะที่ผมไม่รู้ลืมจริง ๆ . จากคุณ : ใครที่อ่านแล้วก็ขอโต้ดนาคับ - [ 11 ส.ค. 46 11:23:25 A:202.5.82.164 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 3 แดดช่วงบ่ายวันนั้นร้อนเปรี้ยง นักเรียนม.1ของโรงเรียนแห่งนั้น ซึ่งมีประมาณร้อยห้าสิบคน ต่างทะยอยกันขึ้นห้อง เพื่อพบกับครูที่ปรึกษา หรือครูประจำชั้น ส่วนผมกับเพื่อน ๆ ยืนตากแดดหัวแดงอยู่หน้าเสาธง มีครูคนนั้น คนเดิมน่ะแหละครับ ยืนทำหน้าตาใจดี๊ใจดีอยู่ด้วย แปลกตรงที่ว่า พวกผมตากแดด แต่ท่านยืนอยู่ในที่ร่ม แปลกตรงที่ว่า พวกผมยืนขาเดียว แต่ท่านยืนสองขา แปลกตรงที่ว่า..พวกผมไม่มีใครบ่นสักคำ แต่ท่านบ่นตลอดเวลา .......... หลังจากบ่นเสร็จแล้ว คุณครูก็เดินจากไป ปล่อยให้พวกเรายืนขาเดียวอยู่อย่างนั้น ที่น่าสงสารที่สุด คงจะเป็นภณชัย เขามีรูปร่างใหญ่ การยืนขาเดียวของเขาคงสร้างความลำบากให้เขาอยู่มาก แต่เมื่อผมหันไปมอง ผมเห็นแต่เหงื่อที่โทรมหน้าโทรมตัว ปากยังคงเคี้ยวอะไรอยู่ไม่หยุด "นายกินอะไร?" ผมถาม "หมูทอด" เขาตอบ "ที่กินเมื่อตอนกลางวันนี้ล่ะหรือ?" "ช่าย ฉันตุนไว้เยอะ เอาบ้างไหมล่ะ?" "เอา.." ไม่ใช่ผมพูดครับ แต่เป็นอรรถพร "ฉันยังกินไม่อิ่มเลย ไอ้พวกนั้นเข้ามาหาเรื่องซะก่อน.." "ฉันก็เอา..ถ้าพอจะมีแบ่งบ้าง" คราวนี้เป็นราเมษฐ์ เขาลูบท้องไปมาขณะที่เอ่ยเสียงอ่อย ๆ ถุงพลาสติกที่เต็มไปด้วยหมูทอดที่หั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ ก็ถูกดึงออกมาจากกระเป๋ากางเกงของภณชัย เขาแจกจ่ายทั่วทุกคน ในขณะที่เคี้ยวกันอยู่อย่างเอร็ดอร่อย พลนิดาก็คิดอะไรขึ้นมาได้ "ครูสั่งให้เรายืนขาเดียวใช่มะ?" "ใช่" ใครคนหนึ่งตอบ "แต่ครูไม่ได้สั่งว่าให้เรายืนในลักษณะไหนใช่มะ?" "ใช่" "งั้นพวกเรามาพักขากันดีกว่า?" "ทำอย่างไง?" เธอสั่งให้พวกเราหันหลังเข้าหากัน เอาเท้าที่หดสั้นอยู่มาคล้องขัดกันไปมา ทำให้ลดแรงต้านแรงดึงดูดของโลกไปได้เยอะ พวกเรานึกสนุกกันขึ้นมา ก็เลยแปลงการลงโทษเป็นเกมส์สนุกไปซะเลย เราสลับขาไขว้ไปเรื่อย จากนั้นก็ค่อย ๆ เคลื่อนที่ไปด้วยกันทั้งวงเพื่อเข้าไปหลบในที่ร่ม ร่มที่เราหมายตาไว้เป็นใต้ต้นหูกวางต้นใหญ่ แต่อยู่ถัดไปประมาณยี่สิบเมตร พวกเราใช้เวลาไม่ถึงห้านาที ก็ไปถึงได้ โดยไม่เหน็ดเหนื่อยอะไรเลย สนุกซะด้วยซ้ำ แต่เราหารู้ไม่ว่า การเล่นของเรา อยู่ภายใต้สายตาของคุณครูหนุ่มคนนั้น ครูหนุ่มที่หน้าตาใจดี๊ใจดีคนนั้น ............ ใต้ต้นหูกวางต้นนั้น เราสามารถมองเห็นพื้นที่บริเวณโรงเรียนได้กว้างขึ้น อาคารเรียนเป็นอาคารสองชั้น ปลูกด้วยไม้ทั้งหลัง ยาวเหยียดอิงอยู่กับภูเขาข้างหลัง ที่เห็นเป็นแนวครึ้มไปสุดหูสุดตา ด้านข้างเป็นสวนกล้วยและสวนมะม่วงของชาวบ้าน มีรั้วไม้กั้นเอาไว้พอให้เห็นอาณาเขตอย่างชัดเจนเท่านั้น ส่วนอีกด้านหนึ่ง ซึ่งเป็นด้านที่เรายืนเขย่งขาไขว้กันอยู่ เป็นป่ารก ดูแล้วเหมือนสวนร้างที่ขาดคนดูแลมาเนิ่นนาน สังเกตได้จากมีเกวียนคันหนึ่ง จอดตากแดดตากฝนเอาไว้จนทรุดลงไปกองกับพื้นใต้ต้นขี้เหล็ก ถัดไปนั้นเป็นเงาตะคุ่ม ๆ ของบ้านหลังหนึ่ง อยู่ภายใต้แมกไม้ที่คลุมจนแทบมองไม่เห็นตัวบ้าน พวกเรายืนดูด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน "ถามหน่อยได้ไหม ว่าเธอทำไมถึงเก่งอย่างนี้.." ผมถามสาวน้อยตาโตคนนั้น "พ่อฉันเป็นเจ้าของค่ายมวย ฉันถูกหัดมวยตั้งแต่อายุหกขวบ.." ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก เสียดายหน้าตาสวยหวานนั้นขึ้นมานิด ๆ "ทำไมเธอถึงชื่อเหมือนผู้ชาย?" "ก็พ่ออยากให้ฉันเกิดมาเป็นผู้ชาย จริง ๆ แล้วแกตั้งชื่อไว้ก่อนฉันเกิดว่าอรรถพล แต่พอเกิดเป็นผู้หญิงลอลิงก็เลยเปลี่ยนเป็นรอเรือ.." "อ้อ..อย่างงั้นนี่เอง ฉันนพนะ นพวุฒิ พ่อไม่ได้เป็นนักมวย แต่เป็นนักส่องใบไม้" "ส่องทำไมเหรอ..?" "ไม่รู้เหมือนกัน วัน ๆ เห็นพ่อนั่งส่องดูใบไม้ แล้วก็เขียนอะไรยุกยิก ๆ ลงสมุด “ เธอหัวเราะ เวลาเธอหัวเราะเธอสวยขึ้นเป็นกอง ผมยังอดหวาดเสียวไม่ได้ ในท่าเตะท่าสุดท้ายของเธอ ที่ซัดเข้าหว่างขาของไอ้พวกอันธพาลคนหนึ่ง "พวกมันถูกหามส่งห้องพยาบาลกันหมด..รู้งี้เรายอมให้พวกมันเตะต่อยสักสองที จะได้ไม่ต้องมายืนขาแข็งอยู่อย่างนี้.." "เรื่องอะไร พ่อฉันสั่งไว้ว่าห้ามยอมเด็ดขาด ต่อให้ถึงตายก็ต้องสู้.." .. นั่นเป็นเรื่องราวของสาวน้อยหน้าสวยแต่เตะโหดคนนั้น แต่ยังมีอีกหลายคนที่ผมยังไม่ได้กล่าวถึงว่าเขาเป็นลูกเต้าเหล่าใคร เอาไว้ผมจะค่อย ๆ บอกแล้วกันครับ แต่ตอนนี้มาเข้าเรื่องนี้ก่อน คือเรื่องเมื่อย แม้ว่าเราจะสลับขากันอย่างไรแล้วก็ตาม ความทรมานก็ค่อย ๆ เพิ่มขึ้นทุกขณะ คนที่อ่อนแอสุด แทนที่จะเป็นภณชัยร่างอ้วน แต่กลับเป็นสาวน้อยหน้าหมวย เธอเป็นคนแรกที่ทนไม่ได้ เสียหลักล้มลงโดยฉุดพวกเราให้ล้มลงไปด้วย เราทั้งห้าคนนั่งกองอยู่กับพื้น มองหน้ากันไปมา แล้วในที่สุดก็หัวเราะให้แก่กัน ภณชัยเป็นคนแรกที่นอนแผ่ลงไปกับพื้นหญ้า พวกเราไม่รอช้านอนลงไปด้วย เหนือสายตาของเรา เป็นใบหูกวาง ใบของมันใหญ่มาก กิ่งของมันก็ซ้อนกันเป็นแถบ ๆ สูงขึ้นไป แม้กระนั้นเราก็ยังเห็นท้องฟ้าสีสดใส น่าแปลกที่อยู่ ๆ ก็มีลมพัดมาอ่อน ๆ เป็นลมที่เรารู้สึกถึงความเย็นสบาย “สบายจังเลย ” เด็กมัธยมต้นทั้งห้าคน นอนแผ่รับความกว้างของท้องฟ้า และไออุ่นของแผ่นดินอย่างมีความสุข ใครจะรู้บ้างเล่า ว่าเขาทั้งหาได้ถักทอความผูกพันบาง ๆ ขึ้นแล้ว หลังจากที่ได้ร่วมกันผจญกับเหตุการณ์สองสามอย่างมาด้วยกัน แม้แต่ผมเองก็ไม่รู้ ผมรู้แต่ว่า เพื่อนกลุ่มนี้ของผม แม้จะเป็นเพื่อนกลุ่มใหม่ แต่ผมก็มีความรู้สึกประทับใจเกิดขึ้นเล็ก ๆ โรงเรียนใหม่ เพื่อนใหม่ และบทเรียนใหม่ ตลอดจนเหตุการณ์ระทึกใจใหม่ ๆ กำลังจะเกิดขึ้นแล้ว ผมรักโรงเรียนของผมจังเลย . การถูกทำโทษดูจะน้อยไปหน่อยสำหรับความผิดที่ได้ก่อการวิวาทขึ้นในโรงเรียน อย่าเพิ่งแปลกใจไปเลยครับ เพราะหลังจากที่คุณครูหน้าตาใจดี๊ใจดีคนนั้น กลับมาเห็นพวกเรานอนแผ่หราอย่างมีความสุขแล้ว ท่านก็โกรธจนหูแดง เราวิ่งรอบสนามสิบรอบ เก็บขยะทั่วโรงเรียนไม่ให้มีแม้แต่เศษกระดาษแผ่นเดียว และก็... ขัดห้องน้ำ..ซึ่งเป็นการลงโทษที่โหดร้ายสุด ๆ พวกเราในชุดนักเรียน เปียกมะล่อกมะแล่กตั้งแต่หัวยังรองเท้า แต่แปลกที่พวกเรากลับสนุก และช่วยกันทำโดยไม่มีใครบ่นสักคำ จนกระทั่งได้เวลาหกโมงเย็น ซึ่งนักเรียนทุกคนจะต้องมาเข้าแถวที่สนามอีกครั้ง พวกเราเลยกลายเป็นตัวตลกให้คนอื่นหัวเราะ ไม่แค่นั้น พวกเรายังถูกให้ไปยืนเข้าแถวที่หน้าเสาธง เพื่อประจานความผิดไม่ให้คนอื่นเอาเป็นเยี่ยงอย่าง บอกแล้ว..คุณครูคนนั้นหน้าตาใจดี๊ใจดีจริง ๆ ............ "ทั้งห้าคนนี้นอกจากจะมาโรงเรียนสายแล้ว พวกเขายังก่อการวิวาทขึ้นในโรงเรียนอีกด้วย ซึ่งถือเป็นความผิดร้ายแรงที่จะต้องได้รับโทษให้สาสมกับความผิด..." ครูผู้ชายคนนั้น กล่าวออกไมค์เสียงก้องไปทั่ว "แต่เพื่อเห็นแก่ความสามัคคี ที่พวกเขาได้ร่วมกันงานในสิ่งที่ได้รับมอบหมาย ไม่ว่าจะเป็นการเก็บขยะทั่วโรงเรียน ล้างห้องน้ำของโรงเรียนซึ่งเป็นการทำความดีที่ควรจะได้รับการชมเชย วันนี้ครูจึงจะยกโทษให้.." พวกเรายิ้มแต้ "แต่.." พวกเรายิ้มตูบ "พวกเขาทั้งห้าคน จะถูกภาคทัณฑ์เอาไว้ หากพวกเขาทำความผิดซ้ำสองเกิดขึ้น พวกเขาจะต้องถูกทำโทษสูงสุดของโรงเรียน นั่นคือเชิญผู้ปกครองมาเซ็นต์ชื่อลาออก แล้วพาพวกเขาไปเรียนโรงเรียนอื่น.." "ฉะนั้น ขอให้พวกเราทุกคนจำไว้ ว่าโรงเรียนนี้มีกฎระเบียบอย่างไร..และ...ฯลฯ" ......... หลายท่านคงแปลกใจว่าการนอนของเด็กนักเรียนจำนวนกว่า 150 คน จะนอนกันอย่างไรในโรงเรียนแห่งนั้น อย่าแปลกใจไปเลย ครูก็ใช้ห้องเรียนนั่นแหละ เป็นห้องนอน แค่ยกโต๊ะเก้าอี้ไปวางซ้อนกันไว้ด้านหนึ่ง พื้นที่ที่เหลือที่ถูกขัดถูซะเงาวับก็พร้อมจะเป็นที่นอนได้แล้ว เสื่อและหมอนครูคงยืมเอามาจากวัดใกล้ ๆ นี้ เวลาปูติด ๆ กันเป็นแถวแล้วน่านอนชะมัด พวกเราแม้จะยังเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ครูเขาก็ให้แยกห้องนอนชายหญิงกันแล้ว อรรถพรและพลนิดา จึงแยกกลุ่มไปอยู่กับพวกผู้หญิงด้วย พวกผมเลยเหลือกันแค่สามคน มีผม ภณชัย และราเมษฐ์ เราจองที่นอนให้ติดกันอยู่ตรงมุมห้องด้านหนึ่ง ซึ่งอยู่ติดกับหน้าต่าง หลังจากทำกิจกรรมร่วมกันแล้ว เช่น การแสดงรอบกองไฟ การจับกลุ่มแข่งขันกันเล่นเกมส์ และการตอบปัญหาชิงรางวัล พวกเราก็ถูกปล่อยให้ไปอาบน้ำ เรื่องอาบน้ำด้วยกันนี่สนุกมาก แล้วผมจะมาเล่าให้ฟังนะครับ ห้องน้ำที่พวกเราเพิ่งขัดไปเมื่อตอนกลางวัน เป็นห้องน้ำที่ก่ออิฐขึ้นมาเป็นแถวยาวแล้วต่อก๊อกน้ำเอาไว้เป็นระยะ ๆ พื้นปูด้วยไม้กระดานที่ถูกยกขึ้นให้เหนือพื้นประมาณคืบหนึ่งได้ ถัดไปเป็นห้องปลดทุกข์ที่ปลูกเรียงกันไว้ในเรือนไม้หลังนั้น นับดูแล้วก็มีอยู่สี่ห้อง ตอนที่พวกผมไปเข้าคิวรออาบน้ำนั้นเป็นเวลาประมาณสี่ทุ่มครึ่ง กางเกงขาสั้นและขันที่มีสบู่แปรงสีฟันอะไรพวกนี้จะถูกถืออยู่อีกมือหนึ่ง ส่วนอีกมือเราเอาไว้ชี้โน่นชี้นี่ที่เราไม่ค่อยจะได้เคยเห็นบ่อยนัก นั่นคือก้นขาว ๆ ตัวขาว ๆ ของเพื่อน ๆ ด้วยกัน เด็กที่โตหน่อยมักจะใส่กางเกงลิงอาบน้ำด้วย แต่เล็กตัวเล็กอย่างผมการได้แก้ผ้าอาบน้ำจึงเป็นอะไรที่สะดวกสุด ๆ เมื่อถึงคิวของเราเราก็อาบกันอย่างสนุกสนาน การล้อว่าของใครยาวกว่าของใครสั้นกว่าทำให้เสียงดังไปทั่ว ในระหว่างการถูสบู่นั้นผมก็เห็นราเมษฐ์มองนิ่งไปที่อะไรอย่างหนึ่งผ่านรั้วสังกะสีที่เป็นรูนั้นออกไป “เห็นอะไรเหรอ?” “ไม่น่าเชื่อว่าบ้านหลังนั้นจะมีคนอยู่ด้วย..” เขาพึมพำบอกผมกับภณชัย “อ้าว..ไม่ใช่บ้านร้างหรอกรึ?” ผมนึกถึงบ้านที่อยู่ในสวนร้างข้างโรงเรียนที่เราเห็นตอนกลางวันขณะที่เรากำลังยืนเอาขาไขว้เล่นกันอยู่ “ฉันก็แน่ใจว่าร้าง แต่เมื่อกี้ฉันเห็นมีเงาคนสองสามคนเดินอยู่ตรงนั้น..” ผมขยับตัวเข้าไปส่องดูตรงรูนั้น สิ่งที่เห็นก็คือบ้านหลังนั้นยืนทมึนอยู่ในความมืด มีเพียงแสงจันทร์ส่องลงมาพอให้เห็นราง ๆ เท่านั้น ไม่เห็นมีใครอยู่สักคน “ไม่เห็นมีใคร ไฟก็ไม่มี จะมีคนอยู่ได้อย่างไร?” “นอกจากฉันจะเห็นแล้ว ฉันยังได้ยินเสียงคุยกันอีกด้วยนะ..” ราเมษฐ์พูดเสียงเย็นกลับมา “ไหน ขอดูมั่งซิ .” ภณชัยมองลอดรูขนาดเหรียญบาทนั้นออกไป “มีจริง ๆ ด้วย..” “ไหน?” เราทั้งสามต่างแย่งกันดู สิ่งที่เห็นแทบจะพร้อม ๆ กันนั้นก็คือเงาของคนสองคน กำลังเดินอยู่รอบบ้านให้เราเห็นแว่บ ๆ เป็นคนสองคนที่เราคุ้นตาเหลือเกิน “อรรถพรกะพลนิดา???” .. จากคุณ : ตอนนี้ยาวแฮะ - [ 11 ส.ค. 46 11:25:47 A:202.5.82.164 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 4 คืนนั้น..หลังสองยาม ดาวเดือนเต็มท้องฟ้า แสงจันทร์ส่องอยู่อีกทาง สายลมยามดึกพัดกิ่งไม้ไหวไปมา เสียงจิ้งหรีดและเสียงแมลงร้องไม่ขาดหู เราสามคนนอนฟังตาแป๋ว เราไม่เข้าใจว่า อะไรทำให้อรรถพรกับพลนิดา ถึงกับกล้าหาญชาญชัย เข้าไปสำรวจบ้านหลังนั้นในเวลาค่ำคืนอย่างนั้น เธอทั้งสองเห็นอะไร หรือมีอะไรน่าสนใจ “ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นยัยอรรถกับยัยดาจริง ๆ เธอทั้งสองไม่น่าจะใจกล้าถึงขนาดนั้น..หรือพวกเราตาฝาดไป..” ผมพึมพำเบา ๆ พอให้ได้ยินกันสามคน “แต่นายอย่าลืมว่า ยัยอรรถนั่นเหมือนผู้หญิงซะที่ไหน ส่วนยัยดาคงจะถูกชวนแกมบังคับไปด้วยแน่?” ราเมษฐ์ตั้งข้อสังเกต “ทั้งสองคนนั่นไปหาอะไร?” เป็นคำถามที่อยู่ในหัวสมองของเรามาตั้งแต่เห็นเหตุการณ์ในตอนอาบน้ำ “แล้วเราจะนอนอยู่อย่างนี้ล่ะหรือ?” . เป็นเหตุการณ์ที่ตื่นเต้นที่สุดในชีวิตของผม ในการที่ต้องเดินข้ามเพื่อน ๆ ที่กำลังนอนหลับไปในท่ามกลางความมืดมิดนั้น ประตูห้องถูกลั่นดาลไว้ภายใน การเปิดออกไปนั้นง่ายดายนัก ถ้าเราพยายามทำให้มันไม่เกิดเสียง “แกร๊ก” ผมใจหายวาบ เสียงกลอนที่ถูกกำลังแรงดึงขึ้นดังก้องขึ้นในความเงียบ พวกเรากลั้นหายใจหมอบนิ่งอยู่อย่างนั้น โชคดีที่ไม่มีใครตื่นขึ้นมา เราค่อย ๆ ย่องออกจากประตู แล้วงับไว้ตามเดิม สายลมพายนอกพัดแรงกว่าในห้องเยอะ อาการค่อนข้างเย็นนั้นไม่ค่อยช่วยให้เหงื่อเราแห้งไปได้สักเท่าไหร่ “นายแน่ใจเหรอว่าพวกเราคิดถูกแล้ว??” ภณชัยกระซิบกระซาบ สายตาของเขาเห็นแต่สีขาวกลอกกลิ้งไปมา “ป่านนี้ยัยสองคนนั่นก็คงเข้านอนไปแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้เราค่อยถามไม่ดีหรือว่าเกิดอะไรขึ้น ออกไปตอนนี้เดี๋ยวก็ได้เจอ “อะไร” เข้ามั่งหรอก” “เอ..ทำไมถึงมาพูดตอนนี้วะ?..” ราเมษฐ์ส่งเสียงดุภณชัย “เมื่อกี้ก็ถามกันแล้วก็ลงความเห็นกันแล้วว่าจะออกมาดูให้หายสงสัย แล้วไหงเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาล่ะ..เกิดขี้ขลาดขึ้นมาล่ะสิ?” เขาส่ายหน้าพรืด “ปล่าว..แต่กลัวผีว่ะ” ผมกลั้นหัวเราะ “แล้วมันต่างกันอย่างไง ขี้ขลาดกะกลัวผี?” “ต่างสิ ถ้าคนด้วยกันฉันไม่กลัว แต่ถ้าเป็นผีฉันขอเผ่น..” “อ๋าย..ผีเผอที่ไหนมี..” ราเมษฐ์ส่งเสียงมา “ทำเป็นพูดดีไปเหอะ..” ท่าทางจะต่อล้อต่อเถียงกันยาว ผมจึงยกมือแตะริมฝีปากเพื่อให้พวกเขาเงียบเสียง “ไหน ๆ ก็หนีออกมาแล้ว ไปดูกันให้เห็นดำเห็นแดงเลยดีกว่า..” ป่ารกจากสวนร้างนั้นทำให้เรามองแทบไม่เห็นท้องฟ้า พื้นที่เราลุยฝ่าไปนั้นก็เต็มไปด้วยต้นหญ้าและตอไม้ ผมกับภณชัยสะดุดถึงสองครั้ง เนื้อตัวถูกกิ่งไม้และหญ้าคาเกี่ยวบาดจนเจ็บ ๆ คัน ๆ แสบ ๆ ไปทั่วตัว บ้านหลังนั้นเป็นบ้านไม้ที่ทรงแปลกตา มันคล้าย ๆ เรือนทหารที่ผมเคยเห็นในหนังสงครามของฝรั่ง คือจะมีประตูเรียงกันเป็นพรืดไม่ต่ำกว่าสี่ห้าบาน ตีด้วยไม้กระดานทั้งชั้นล่างและชั้นบน เจาะเป็นหน้าต่างซึ่งบางบานก็ปิดบางบานก็เปิด ข้างในนั้นมืดมิดพอ ๆ กับข้างนอก เราสองสามคนยืนดูมันด้วยหัวใจที่เต้นระทึก ระทึกจนพากันสะกิดให้หันหลังกลับ ก็โถ เด็กอายุสิบสองขวบ ไปเจอบ้านสภาพอย่างนั้นจะเอาความกล้าจากเหตุผลไหนล่ะครับที่จะทำให้ตัดสินใจลุยต่อไป เมื่อลงได้ตัดสินใจกลับแล้วก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก เราเดินตัวปลิวโดยไม่ล้มลุกคลุกคลานอีกเลย แต่แล้ว..เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น “กรี๊ดดดดดดดด” พวกเราชะงักค้าง ใจหล่นวูบลงไปที่ปลายเท้า บรรยากาศที่มืดมิดวังเวง เสียงร้องนั้นยิ่งโหยหวนชวนขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ภณชัยใช้มือที่เย็นชืดจับแขนของผม ดวงตาของเขาเลิ่กลั่ก รู้สึกผมบนศีรษะของเขาจะฟูฟ่องผิดปกติไปด้วย “ผะผี..” ราเมษฐ์เด็กชายผู้สูงโย่งก็ใช่ว่าจะดีกว่าใคร เขาหันหลังชนกันกับผม ส่งเสียงกระเส่ามาว่า “ถ้าจะไม่ดีเหวย..” ผมเองนั้นกว่าจะเก็บหัวใจจากตาตุ่มขึ้นมาได้ ก็เสียเวลาไปนานโข กลืนน้ำลายเพราะรู้สึกหนืดที่ลำคอ แล้วพึมพำออกมาบ้างว่า “เสียงร้องเหมือนเด็กผู้หญิง” “เกิดอะไรขึ้น?” ราเมษฐ์ถาม “ทำไมร้องทีเดียว?” ภณชัยถาม “ใครจะไปรู้?..” ผมเป็นคนเดียวที่ตอบ “เสียงเหมือนยัยอรรถหรือยัยดาไหม?” “ถ้าจะฟังว่าเหมือนก็คงเหมือน เด็กผู้หญิงร้องไม่ต่างกันหรอก.” “แล้วจะเอายังไง?” “กลับซี่..ไปบอกครูให้มาช่วยดีกว่า” ภณชัยตัดสินใจให้ “กว่าเราจะกลับไป กว่าจะกลับมา คนที่ร้องคงเสร็จไปแล้ว..” ผมบอก “หมายความว่าพวกเราจะเข้าไปดูรึ?” “ ” คงจะหาเหตุผลอะไรมาอธิบายพฤติกรรมของพวกเราในตอนนั้นไม่ได้ละเอียดพอ เรารู้แต่ว่าเราต้องเข้าไปหาต้นตอของเสียงกรี๊ดนั่น และต้องเร็วที่สุดด้วย มันเป็นความกล้าหาญ? มันเป็นความเสียสละ? เปล่าเลย ผมตอบได้ทันที เราไม่ใช่เด็กที่เกิดมาเพื่อเป็นพระเอก เราเกิดมาเพื่อซนเท่านั้น คงจะเป็นเพราะความซน ทำให้เราตัดสินใจกลับเข้าไปที่บ้านหลังนั้น . ประตูสี่ห้าบานที่ผมกล่าวถึงตอนต้น ทุกบานปิดสนิท เราเสียเวลาไปหลายนาทีเพื่อหาทางเข้าไปข้างในนั้นให้ได้ ในขณะที่พวกเราค้นหา เราพยายามเงี่ยหูฟังเหตุการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้นภายใน แต่เราก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย หรือพวกเราจะสายไปเสียแล้ว??? ในทันใดนั้น ภณชัยก็เดินสะดุดอะไรอย่างหนึ่งเข้า เขาล้มลง ส่งเสียงร้องออกมาเบา ๆ “เป็นอะไร?” “รู้สึกจะมีทางเข้าอยู่ที่พื้น..” ผมก้มลงสำรวจดู สิ่งที่ภณชัยสะดุดก็คือข้อต่อของบานพับของประตู ที่วางไว้บนพื้น เหนือบานประตูบานนั้น มีร่องรอยการถูกใช้มาแล้ว เพราะเศษใบไม้และฝุ่นดิน ถูกปัดออกไปข้างหนึ่ง พวกเรามองหน้ากัน แล้วช่วยกันยกบานประตูนั้นขึ้น กลิ่นอับชื้นโชยออกมาจนเราแทบสำลัก จะเป็นเพราะอุปทานหรืออะไรก็ไม่ทราบ ทำให้ผมรู้สึกถึงกลิ่นซากเน่าโชยออกมาพร้อมกันด้วย เมื่อมองลึกลงไป สิ่งที่เห็นก็คือบันไดสองสามขั้น นอกจากนั้นก็คือความมืดสนิทที่รอพวกเราอยู่ “ถ้าจะลงไป เราต้องมีไฟฉาย..” “แต่เราไม่มีไฟฉาย..” “งั้นก็ต้องคบเพลิง..หรือไต้” “เราก็ไม่มีคบเพิลงหรือไต้..” “งั้นพวกเรากลับ..” “กลับอีกแล้ว..” “แล้วนายจะบุกเข้าไปทั้งมืด ๆ อย่างนี้ล่ะหรือ อะไรรออยู่ในนั้นก็ไม่รู้..” “ก็ได้ งั้นกลับ แต่กลับไปคนเดียว..ไปเอาไฟฉายมาให้เร็วที่สุด..” “งั้นฉันกลับ..” “ฉันดีกว่า..” “ฉันเร็วกว่า..” พวกเราสามคนแย่งกัน เพราะต่างก็อยากจะกลับไปตั้งหลักใหม่ แต่แล้วในที่สุดผมก็มีเหตุผลดีกว่าทุกคน เพราะผมเป็นคนเดียวที่มีไฟฉาย “พวกนายรออยู่เฉย ๆ ห้ามทำอะไรเด็ดขาด..” “ได้..เราจะรออยู่เฉย ๆ ถึงมีอะไรให้ทำเราก็ไม่ทำ..” ผมหัวเราะเบา ๆ เพื่อนใหม่ของผมทั้งสองคนตลกดี และก็กล้าหาญดีจริง ๆ .. ผมย่องกลับมาที่ห้องนอน..เดินฝ่าเด็กนักเรียนคนอื่น ๆ เข้าไปยังที่นอนของผม ซึ่งมีกระเป๋าเก็บเสื้อผ้าและสิ่งของวางอยู่ตรงหัวนอน ผมคว้าไฟฉายกระบอกเล็ก ๆ ขึ้นมาได้ ก็รีบย้อนกลับไป แต่ให้ตาย.. ผมไม่เห็นราเมษฐ์ และภณชัยอยู่ที่นั่นเสียแล้ว ผมยืนตัวชา..ไฟฉายแทบหลุดจากมือ ผมเห็นร่องรอยการต่อสู้อยู่เหนือประตูที่เจาะพื้นลงไปนั้น เห็นแม้กระทั่งนาฬิกาข้อมือของคนใดคนหนึ่งตกอยู่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่???? . จากคุณ : ตอนนี้ยาวกว่าสะอีก - [ 11 ส.ค. 46 11:27:53 A:202.5.82.164 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ปฏิกิริยาของผมตอนนั้นเป็นไปอย่างอัตโนมัติ ผมเปิดประตูใต้ดินบานนั้นทันที ไม่น่าเชื่อว่าตอนแรกที่ผมช่วยกับเพื่อนเปิดมันขึ้นมา เราสามคนแทบจะยกไม่ไหว แต่เมื่อผมเปิดตอนที่ตกใจและเป็นห่วงเพื่อนนั้น ผมสามารถเปิดมันขึ้นด้วยตัวผมเองได้ กลิ่นสาบสางและเหม็นอับโชยออกมา ผมส่องไฟฉายเข้าไปก่อน เห็นบันไดที่ก่อจากอิฐปูลงเป็นเป็นลำดับขั้นสู่ความมืดมิดเบื้องล่าง ผมส่องดูตามขั้นบันได เห็นร่องรอยรองเท้าที่ประทับอยู่กับฝุ่นนั้นอย่างชัดเจน ไม่ผิดแน่ มีคนลงไปในนั้นแน่ ๆ ความหวาดกลัวดูจะหายไปสิ้น ผมเปิดประตูบานนั้นให้พับไปข้างหนึ่ง แล้วตัดสินใจก้าวลงไป หนทางลงเป็นช่องทางแคบ ๆ ดูเหมือนจะถูกสร้างไว้สำหรับคนไม่กี่คนที่จะลงไปในนั้น มันอาจจะเป็นถ้ำที่ขุดเอาไว้เก็บของที่สำคัญ หรืออาจจะเป็นทางผ่านเพื่อไปที่ใดที่หนึ่งได้ ตอนนั้นผมไม่สนใจจะค้นหาคำตอบมากนัก ผมเป็นห่วงเพื่อนมากกว่า ผมตะโกนเรียกออกไปสองสามคำ แต่เสียงตอบที่ได้กลับมาคือเสียงของผมเอง มันสะท้อนไปมาสี่ห้าครั้งก่อนจะจางไป แสดงว่าข้างล่างนี้จะต้องเป็นถ้ำ เพราะเสียงที่ก้องนั้นบอกผมว่ามันควรจะเป็นถ้ำที่ค่อนข้างใหญ่ หากแสงสว่างที่ได้จากไฟฉายที่มือของผมนั้นดูจะเล็กน้อยเสียเหลือเกินสำหรับการสำรวจในที่มืดมิดแห่งนี้ เสียงเดินของผมก้องกระทบไปทั่ว ทำให้รู้สึกเหมือนมีใครเดินอยู่ข้างหน้า หรือไม่ก็ข้างหลัง ดวงตาของผมเบิกกว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมเดินหักเลี้ยวสองสามครั้ง ตามทางที่บังคับ กำแพงสองด้านข้างเป็นอิฐที่ถูกความชื้นเกาะกุมจนเขียวดำจากตะไคร่ มาถึงตรงนี้ ผมมองไม่เห็นรอยเท้าของเพื่อนผมเสียแล้ว เพราะพื้นของมันเป็นหินแข็งแกร่ง และมีน้ำขังอยู่ตามหลุมบ่อตื้น ๆ นั้นทั่วไป กำแพงทึบขวางอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ผมส่องไฟเพื่อหาช่องทางที่จะเดินต่อไป แต่ผมก็หาไม่พบ มันเป็นกำแพงทั้งสามด้าน ผมเจอทางตันเข้าแล้ว เป็นไปไม่ได้..หนทางจะมาตันเอาตรงนี้ไม่ได้ ผมเดินเข้ามายังไม่ถึงร้อยเมตรดีด้วยซ้ำ ใครจะบ้ามาขุดเอาไว้เพียงเท่านี้??? หรือผมหลงทางมาทางด้านนี้ มันอาจจะมีทางเลี้ยวอยู่ที่ใดที่หนึ่งที่ผมอาจจะเดินผ่านมาเพราะมองไม่เห็นก็เป็นได้ ตัดสินใจกลับหลังหัน คราวนี้ผมใช้ความถี่ถ้วนให้มากขึ้น ส่องล่างบนซ้ายขวากลับมาทางเก่า แต่แล้วผมก็ไม่เห็นทางอื่นนอกเสียจากทางที่ผมเดินไปแล้ว และที่รอผมอยู่ข้างหน้า นั่นเป็นทางออก ซึ่งก็เป็นทางที่ผมเข้ามานั่นเอง เอ..แล้วพวกนั้นหายไปได้อย่างไร??? .. ในวาบหนึ่งของความคิด ผมคิดจะขึ้นไปเรียกครูให้มารับรู้ในเรื่องนี้ อย่างน้อยถ้าเรื่องถึงผู้ใหญ่ เด็กม.1 อย่างผมก็คงไม่ต้องมารับกับภาระที่หนักและเสี่ยงอย่างนี้ แต่แล้วอีกแวบหนึ่ง ก็บอกกับผมว่าหากผมชักช้าไปมากกว่านี้ เพื่อนผมบางคน หรือทุกคน อาจจะตกอยู่ในอันตรายที่ยากเกินกว่าที่จะช่วยเหลือได้ทัน แวบนี้แรงมาก มันทำให้ผมตั้งใจเดินเข้าไปในอุโมงค์นั้นอีกครั้ง คราวนี้ผมเดินสำรวจแทบทุกตารางนิ้ว แต่เพียงสามก้าวเท่านั้น พื้นที่ผมกำลังยืนอยู่ ก็มีอันอ่อนตัวลง มันยวบลงไปเฉย ๆ ผมก็เลยตกวูบลงไปเฉย ๆ “จ๊ากกกกกกกกก” นั่นคือการแหกปากร้องของผมด้วยความหวาดกลัวขีดสุด สองมือตะกายเพื่อหาที่ยึดเกาะ แต่สิ่งที่สัมผัสได้คือความลื่นรอบตัว เหมือนผมตกลงไปในปล่องกลม ๆ ที่มีขนาดไม่ใหญ่กว่าตัวผมมากนัก ไม่ถึงนาทีจากนั้น ร่างของผมก็หล่นโครมลงไปในลำธารใต้พิภพ น้ำที่เย็นเฉียบแทบทำให้ผมสิ้นสติ โชคดีที่ลำธารนั้นไม่ลึกมากนัก ผมกระโจนพรวดเดียวก็สามารถอ้าปากหาอากาศได้ แต่ให้ตายเถอะ ผมทำได้แค่นั้น ร่างก็จมลงอีกครั้ง ก็ผมว่ายน้ำไม่เป็น!!! “แม่จ๋า ช่วยด้วยยยยยยยย” ผมตะโกนก้องในใจ ในขณะที่ร่างของผมถูกสายน้ำที่ไหลเชี่ยวพัดพาไปเรื่อย ๆ .   ชีวิตของคนนั้นจะเป็นจะตายนั้นง่ายดายนัก ผมเพิ่งมาประจักษ์ก็ตอนนั้น หากผมไม่ทำอะไรมากไปกว่าการตะเกียกตะกายและกลืนน้ำเข้าไปแล้ว ผมต้องตายแน่ ๆ แต่ผมจะทำอะไรได้ นอกเสียจากหยุดดิ้น แล้วกลั้นหายใจเอาไว้ การดิ้นในน้ำ หากดิ้นไม่ถูกวิธี ก็ยิ่งจะทำให้ร่างของเราจมดิ่งลงไปอีก แต่ถ้าเราทำเฉย ๆ ร่างจะค่อย ๆ ลอยขึ้นมาเอง ด้วยแรงดันของน้ำ และก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ผมนอนหงายอ้าปากหายใจปล่อยให้ตัวเองไหลตามน้ำไปเรื่อย ๆ เท่าที่สังเกตดู สายน้ำยิ่งนานยิ่งเย็นและยิ่งนานยิ่งไหลช้าลง แล้วโอกาสของผมก็มาถึง เมื่อมือของผมบังเอิญไปโดนอะไรอย่างหนึ่งเข้า ผมคว้าหมับแล้วกำแน่น มันเป็นโขดหินที่โผล่ขึ้นมาขวางทางไหลของน้ำ มันลื่น แต่ผมก็พยายามจับไว้จนได้ ผมไม่รีบร้อนผลีผลาม ปล่อยให้สายน้ำพัดผ่านเลยตัวผมไป แล้วค่อย ๆ เกร็งกำลังแขนพาตัวเองขึ้นบนก้อนหินก้อนนั้น ทุกอย่างมืดมิด กลิ่นเหม็นอับชื้นยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้น อ๊อกซิเจนคงมีน้อยเต็มที แต่ผมว่าก็ยังดีกว่าอยู่ในน้ำ ผมขึ้นมานอนพังพาบอยู่พักใหญ่ เพื่อรอเวลาให้พละกำลังกลับคืนมา ช่างโชคดีอะไรอย่างนี้ เด็กอายุสิบสองปีกว่า ตกน้ำแต่ไม่ตาย ทั้งที่ว่ายน้ำไม่เป็น ช่างโชคดีอะไรอย่างนี้น้อ??? .. โชคดีที่ผมบอกกับตัวเอง หารู้ไม่ว่าโชคร้ายจะตามมาอีกเยอะ เมื่อผมลุกขึ้นนั่ง สิ่งหนึ่งก็ตกมาใส่ตักผม พร้อมกับกลิ่นสาบสางคละคลุ้ง ผมใจหายวาบ ร้องออกมาสุดเสียง “เว้ยเฮ่ยยยยยยยยย” ตอนที่ 5 ในความมืดสนิทนั้น นอกจากจะตะโกนร้องด้วยความตกใจแล้ว ผมก็เหวี่ยงเจ้าสิ่งนั้นโครมออกไปให้พ้นตัวทันที ได้ยินเสียงดังกร๊อบแกร๊บตามมา เมื่อมันไปกระทบกับผนังถ้ำเข้า แต่แล้วก็มีสิ่งหนึ่งกลิ้งขลุก ๆ มาหาผม มันกลิ้งมาโดนเข่าผม ผมจับมันทันที ลักษณะที่สัมผัสได้คือวัตถุทรงกลม กลิ่นเหม็นอย่างเหลือร้าย ผมกลั้นใจลูบมันเพื่อให้รู้ว่าเป็นอะไร แล้วผมก็รู้ว่ามันเป็นอะไร รูโบ๋วสองรู และฟันทีเรียงแถวกันสองแถวนั้น มันจะเป็นอะไรนอกเสียจากกระโหลกผี?? ผมตกใจจนแทบจะพลัดหล่นลงไปในน้ำอีกครั้ง เมื่อตั้งสติได้ สิ่งที่ผมต้องการจะได้ที่สุดในตอนนั้นก็คือแสงสว่าง กระโหลกที่ผมพบนั้น ไม่ใช่สิ่งที่ต้องการจะเห็น แต่ผมอยากจะเห็นว่านอกจากเศษซากกระดูกแล้ว ยังมีอะไรอย่างอื่นอีกหรือไม่ กระโหลกและเศษกระดูก มันไม่ลุกขึ้นมาทำอะไรผมได้ แต่เพื่อนของผม ป่านนี้อาจจะเป็นเศษกระดูกไปแล้วก็ได้ สองมือของผมจึงคลำไปทั่ว แรก ๆ ก็จับได้แต่เศษเสื้อผ้าที่เปื่อยยุ่ยไปตามกาลเวลา แต่เมื่อคลำไปอีกหน่อย ก็สัมผัสได้ถึงวัตถุที่เย็นเฉียบหากแข็งแกร่ง มันเป็นปืนสั้น น้ำหนักของมันทำให้ผมต้องใช้สองมือจับมันขึ้นมา ผมคลำต่อไป ร่างกายขยับห่างลำธารไปทุกขณะ ผมสามารถค้นพบวัสดุทรงกระบอกได้สองอัน ขนาดใหญ่กว่าท่อประปาเล็กน้อย ยาวประมาณคืบหนึ่ง ที่ท้ายมีเชือกห้อยออกมา ผมพยายามหลับตานึกภาพว่ามันน่าจะเป็นอะไร ซึ่งจริง ๆ แล้วก็ไม่น่าจะต้องหลับ เพราะหลับตากับลืมตามันก็มืดพอ ๆ กัน ผมคิดถึงพลุสัญญานขึ้นมาได้ เพียงแต่ดึงเชือกที่ห้อยอยู่นั้น ลูกไฟก็จะถูกยิงออกไป สว่างไสวไปทั่วบริเวณ ผมดึงมันทันที ฟลุ๊บ!! จริงดังคาด มันเป็นพลุสัญญานจริง ๆ ลูกไฟดวงกลมพุ่งออกจากวัตถุทรงกระบอกนั้นอย่างรวดเร็ว พุ่งรี่ขึ้นไปประมาณสิบเมตร และก็กระทบกับเพดานถ้ำ ก่อนจะค่อย ๆ ตกลงมา พร้อมกับแสงสว่างที่สาดไปทั่ว ผมต้องหยีตาในครั้งแรก เพื่อปรับรูม่านตาให้รับกับแสงสว่างที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหันนั้น สิ่งที่รายรอบผมอยู่ เผยตัวเองออกมาให้ผมเห็นในวินาทีนั้น!!! .. จากคุณ : สามกระทู้ที่ผ่านมาได้แค่เนี้ยะ - [ 11 ส.ค. 46 11:28:35 A:202.5.82.164 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอาล่ะครับ จากนี้ไปผมก็จะเขียนต่อนะครับ จะไม่เอาอารมณ์อื่นมารวมแล้วครับ เพราะคุณผู้อ่านหลายท่านอ่านแล้วเป็นงงบ้าง เป็นมึนบ้าง ขออภัยครับผม ............. จากคุณ : หงืดหงืด - [ 11 ส.ค. 46 11:29:52 A:202.5.82.164 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6   มาตามล่า....หาตัวงู....ตัวที่เลื้อยๆไปเที่ยวที่ร้านบุ้คคอฟฟี่นะคะ  เห็นหรือเปล่าค่ะ...ถ้าเห็นช่วยบอกให้เลื้อยเข้าไปที่ร้านใหม่นะคะ เพราะตอนนี้เจ๊โอเอาใบมีดลงอาคม..มารอท่านแระ...คมกริบเชียวค่ะ....หุหุหุหุหุ แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 46 11:49:47 จากคุณ : พยาบาลเกเร - [ 11 ส.ค. 46 11:48:23 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อุบ๊ะ... ตาลาย  ปน ๆๆ   ลาตาย แง่ม ๆๆๆๆๆ       จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 11 ส.ค. 46 12:22:46 A:203.148.240.94 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 พี่ปิ๊ววววคร้าบบบบบ กระทู้ที่แล้วหนูไม่ได้อ่าน แต่ว่าในนี้มีรวมเล่ม เอ้ย รวมทุกตอน อิอิ + + + ว่ายน้ำไม่เป็นเหมือนกัน งือ ทั้งชีวิตจมน้ำมาแล้ว 2 ครั้ง ทั้งเรือล่ม และทะลึ่งเดินลงน้ำไปเองตอนเด็ก ๆ เฮือก!!! เข้าใจเลยว่าตอนจมน้ำเนี่ยมันแสนทรมาน ขอบคุณผักตบชวากอใหญ่มากกกก กอนั้น ^^" จากคุณ : วลีวิไล - [ 11 ส.ค. 46 12:54:02 A:202.133.172.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตามมาอ่านเรื่องนี้ของพี่ปิ๊วเหมือนเดิมค่ะ จากคุณ : เม-ดา - [ 11 ส.ค. 46 14:17:45 A:202.28.38.11 X:192.168.1.1 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ยังไม่ได้อ่านเลยค่ะ ที่นี่มันร้อนมาก อ่านไม่รู้เรื่อง ทำไงดีคะ จากคุณ : รสา รสา - [ 11 ส.ค. 46 15:47:34 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แวะมา นั่งรอ อยู่นะลุงน้า... ขอให้เรื่องไหลคล่องๆ เหมือนเวลาเลื้อยไปหลีสาวๆ ในร้านกาแฟ เน้อออ อิอิ ใจจดใจจ่อ :D จากคุณ : *แชมพู* - [ 11 ส.ค. 46 17:06:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มันเป็นโพรงถ้ำของลำธารใต้น้ำอย่างที่ผมเข้าใจแต่แรกจริง ๆ อย่าเพิ่งแปลกใจนะครับว่า ทำไมเด็กชายอายุยังละอ่อนอย่างผม ถึงได้รู้จักพลุสัญญาน รู้จักโพรงถ้ำใต้น้ำ ที่ผมรู้เพราะว่าผมอ่านหนังสือเยอะครับ โดยเฉพาะหนังสือนิยายต่าง ๆ โดยเฉพาะ(อีกที)อย่างยิ่ง นิวนิยายเรื่องเพชรพระอุมานั้น ใครไม่ได้อ่านนับว่าคุ้มค่าต่อการเสียใจจริง ๆ ภาพที่ผมเห็นในแสงสว่างของพลุฉุกเฉินที่ทหารเขาใช้กันตรงหน้า มันเป็นภาพคล้าย ๆ กับจินตนาการของคุณพนมเทียนที่ “ดาริน” และพรานไพรใจฉกาจหลงเข้าไปจริง ๆ เพียงแต่สิ่งที่ผมเห็นไม่ใช่แมงมุมยักษ์ หากเป็นรูโพรงต่าง ๆ ตามผนังพรืดไปหมด รูแต่ละรู มีขนาดพอที่เด็กเล็ก ๆ อย่างผมจะลอดได้ ไปจนใหญ่พอ ๆ กับ “ไอ้แหว่ง” ช้างอาถรรพ์ตัวนั้นจะลอดได้ แต่ละรูมีน้ำไหลออกมา มากบ้างน้อยบ้าง ต่างก็ไหลลงลำธารใกล้ ๆ ที่ทอดไปในความมืดที่ไม่รู้ทั้งที่มาและที่ไป ผมร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกกลัวจับขั้วหัวใจจนแทบทำอะไรไม่ถูก ในขณะแสงกำลังจะมืดลง ผมหันไปดูหัวกระโหลกลูกนั้น มันกำลังยิ้มแฉ่งให้ผม เจ้าหมอคนนี้ก่อนตายคงจะไม่ชอบแปรงฟัน เพราะมีฟันหลอไปสองสามซี่ ข้าง ๆ ผมนั้นเป็นร่างของเขา ร่างที่ใส่ชุดทหาร ที่บัดนี้มันกำลังเปื่อยยุ่ยเต็มที่ ที่บ่า(หรือที่เคยถูกเรียกว่าบ่า) สัญลักษณ์พระอาทิตย์ในพื้นสี(ที่น่าจะเป็น)แดงทำให้ผมรู้ว่าเขาเป็นทหารของกองทัพญี่ปุ่น ปืนในมือของผมก็คงเคยเป็นปืนของเขา มันเป็นปื้นสั้นที่ค่อนข้างยาวเมื่อถือโดยมือเด็ก ๆ ของผม ผมไม่รู้แม้แต่วิธีใช้ และก็คงไม่กล้าเหนี่ยวไก แต่ก็อุ่นใจที่มีมัน ข้าง ๆ นั้นมีบันทึกตกอยู่เล่มหนึ่ง ผมไม่หยิบมันขึ้นมา เพราะผมรู้ดีว่าผมอ่านภาษาญี่ปุ่นไม่ออก แต่สิ่งหนึ่งที่ผมพบและหยิบขึ้นมา มันเป็นอะไรอย่างหนึ่งที่ถ้าเป็นคุณคุณก็ต้องหยิบมันขึ้น มรกตสีเขียวใสแน๋วในวงล้อมของทองคำรูปหยดน้ำ เป็นใครล่ะจะปฏิเสธ มันตกอยู่ใกล้ ๆ กับโครงกระดูกโครงนั้น ผมหยิบมันขึ้นมา ขณะที่หางตารู้สึกว่าหัวกระโหลกนั้นกำลังค้อนผมอยู่ ผมขนลุกซู่ พร้อมกับลูกไฟของพลุก็ตกลงน้ำดับไปในทันที จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ระยะเวลาของพลุที่จะส่องแสงออกมาได้ ไม่เกินสามนาทีนับแต่มันถูกยิงออกไปจากกระบอก มันมีเหลืออยู่อีกเพียงอันเดียว ผมจะต้องใช้มันอย่างคุ้มค่า ในความมืดมิดที่ได้ยินเสียงน้ำไหลริก ๆ นั้น ผมพยายามนึกถึงโพรงต่าง ๆ ที่ผมเห็น เป็นไปไม่ได้ที่ผมจะว่ายน้ำข้ามไปฝั่งตรงข้าม เพราะผมว่ายน้ำไม่เป็นอย่างที่บอก และอีกอย่างผมกับน้ำนั้นไม่ถูกกันนัก ผมกลัวอะไรที่อยู่ใต้น้ำ อะไรที่อาจจะมาจับขาของผม แล้วดึงผมลงสู่เมืองบาดาล เท่านี้ก็บ้าพอแล้ว ผมเลยพยายามนึกถึงโพรงถ้ำที่อยู่ถัดไปจากที่ที่ผมยืนอยู่ ผมจำได้ว่ามันมีอยู่ด้วยกันสามรู แต่ละรูใหญ่พอประมาณ ขนาดที่ผมไม่ถึงกับจำเป็นต้องคลานสี่เท้าเข้าไป ผมจะเข้าไปในรูแรกที่อยู่ซ้ายมือ หรือรูที่สองที่อยู่ขวามือ?? ช่างมันเหอะ รูไหนก็เหมือนกัน เพราะคำตอบไม่มีอยู่แล้วว่ารูเหล่านั้นจะทอดไปที่ใด หรือมีอะไรรออยู่ในนั้น ผมตัดสินใจไปทางซ้าย เพราะนึกถึงคำโบราณได้ “หญิงซ้ายชายขวา” และก็ “ขวาร้ายซ้ายดี” แม้ผมจะเป็นผู้ชาย แต่ผมอยากจะไปหาอะไรที่รอผู้หญิงอยู่มากกว่า อย่างน้อยมันก็น่าจะหวาดเสียวน้อยกว่า ผมเหน็บปืนไว้ที่พุง ใส่มรกตเม็ดเท่ากำปั้นนั้นไว้ในกระเป๋ากางเกง ส่วนพลุนั้นกำแน่นอยู่ในมือหนึ่ง แล้วตัดสินใจก้าวเข้าไปในทันที กลิ่นตายซากเริ่มจางหายไปจากจมูก เมื่อผมเดินมาได้ไกลพอสมควร หัวหูของผมปูดโปน บางแห่งถึงกับเลือดซิบ เพราะเดินไปชนกับหินงอกหินย้อยเข้า สองมือเปะปะไปข้างหน้า หวังแต่ว่าผมจะหาทางออกได้เจอ หรือไม่ก็หวังว่า ผมจะตื่นขึ้นในอีกไม่กี่อึดใจนี่ ออกไปจากความฝันบ้า ๆ นี่ซักที แล้วในที่สุดผมก็ชนโครมเข้าให้กับทางตัน ผมร้องไห้ออกมาอีกครั้ง โดยไม่ต้องอายใคร ไม่นึกเลยว่าเกิดมาได้แค่อายุสิบกว่าขวบ จะต้องมาตายจากความซนของตัวเองไปเสียแล้ว.. โฮ . จากคุณ : ปิ๊วมาแร้ววววววว - [ 11 ส.ค. 46 18:56:33 A:202.5.81.195 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนที่ 6 ผมนั่งร้องไห้นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ตะโกนเรียกทั้งแม่ทั้งพ่อทั้งครูทั้งเพื่อนเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้เช่นกัน เมื่อตัดสินใจลุกขึ้น ขาก็รู้สึกอ่อนล้าจนไม่สามารถจะค้ำยันร่างกายให้ลุกขึ้นได้ จึงต้องใช้มือช่วยปีนป่าย คลำหาแง่หินแล้วโหนตัวลุกขึ้น สองมือไต่ขึ้นไปเรื่อย ๆ และแล้วมือขวาของผมก็ไปสัมผัสกับตะพักแห่งหนึ่งเข้า มันเป็นแง่เหลี่ยมที่อยู่สูงเหนือศีรษะของผมไประยะพอเอื้อมถึงได้ พื้นที่ใช้มือคลำ ๆ ดูนั้นค่อนข้างเรียบและลึกเข้าไปข้างใน หรือทางเดินต่อของอุโมงค์นี้ อยู่ข้างบน??? มีน้ำไหลลงมาตามข้อศอกของผม แสดงว่าข้างบนนั้นยังเป็นทางน้ำอยู่? เร็วเกือบเท่าความคิด ผมดึงตัวเองขึ้นไปด้วยพละกำลังเท่าที่มี โครม! มันลื่นครับ ผมหล่นลงก้นจ้ำเบ้าจนเจ็บก้นกบ คราวนี้เอาใหม่ ไม่รีบร้อน ค่อย ๆ หาที่ที่เท้าจะเหยียบได้ แล้วโหนตัวขึ้นไปอีกครั้ง ให้ตาย สิ่งที่รอผมอยู่ คือแสงสว่างจากที่ใดที่หนึ่ง มันเป็นแสงสีส้มดวงเล็ก ๆ เมื่อมองผ่านม่านน้ำตาที่ยังไม่เหือดแห้ง มันก็ส่องรัศมีเป็นแฉก ๆ สวยงามสุดบรรยาย ในความมืดมิดราวขุมนรก(นรกมืดจริงป่าว?) อยู่ ๆ ก็มาเจอแสงสว่างเข้า ไม่สวยงามแล้วอะไรจะสวยเท่า? หัวใจของผมเต้นตึกตั้ก ในที่สุดผมก็เจอทางออกแล้ว จะไปออกที่ไหน จะไปโผล่เหนือหรือใต้ ก็ขอให้ได้ออกไปจากใต้พสุธานี้เสียทีเถิด แต่ด้วยความไม่ประมาท และเข็ดกับความเจ็บปวดที่โดนแง่งหินและหินงอกหินย้อยกระแทกเอา ทำให้ผมค่อย ๆ คลำค่อย ๆ เดินไปข้างหน้า เดินไปด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความหวัง เพื่อนเอ๋ย..พวกนายจะเป็นอย่างไรฉันไม่มีวันรู้ แต่ตอนนี้ขอเอาตัวรอดก่อนล่ะวะ ฉันจะรีบไปบอกครู รีบไปแจ้งตำรวจให้มาช่วยพวกนาย ฉันสัญญา.. .. แต่แล้ว..เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น มันเป็นเสียงการคลื่นไหวของสัตว์หรืออะไรชนิดหนึ่ง ที่มีจำนวนนับหมื่นนับพันตัว มันตะกายด้วยขาเล็ก ๆ ปากเล็ก ๆ ของมันก็คงจะส่งเสียงร้องไปด้วย จิ๊กๆๆๆๆๆ ซิก ๆๆๆๆๆ มันทั้งหลายกำลังเคลื่อนผ่านมาทางนี้ พวกมันเป็นอะไร? ผมยืนนิ่ง เงี่ยหูฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ และแล้วทุกอย่างก็เฉลยออกมา หัวขบวนของฝูงของมัน วิ่งผ่านขาของผมไปอย่างรวดเร็ว ตัวที่สองและตัวที่สาม วิ่งตามมาติด ๆ จากนั้นก็เป็นสิบ เป็นร้อย เป็นพัน เป็นหมื่น.. มันเป็นหนู หนูนับหมื่นตัว กรูกันออกมาทางรูน้อยนี้พร้อม ๆ กัน อุแม่เจ้า..หรือจะอุทานคำว่าอะไรดี? เพียงไม่กี่วินาที ฝูงหนูก็ท่วมหนาขึ้นมาจนถึงหัวเข่าของผม มีหลายสิบตัวที่ใต้ยั้วเยี้ยมาทางกำแพง วิ่งผ่านตัว ผ่านหัวของผม รอยเล็บและรอยปากของมัน สร้างความขยักแขยงให้เกิดขึ้นแก่ผมจนถึงขีดสุด ผมแทบจะสิ้นสติไปเดี๋ยวนั้น!!! +++++++++ จากคุณ : จะมีเวลาเขียนต่ออีกนานไหมปิ๊ว? - [ 11 ส.ค. 46 19:35:50 A:202.5.81.88 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 เอ๋อ ............ ทำไมเรื่องน่ากลัวขึ้นทุกที จากคุณ : GTW - [ 11 ส.ค. 46 21:57:31 A:210.86.194.207 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 อืมม์  คิดถึงสมัยตอนเป็นเด็กม.ต้นจัง   เมื่อก่อนผมก็ตัวผอมๆ เล็กๆ แถมยังขี้เกียจอย่างร้ายกาจเหมือนกันเลย  ต่างกันตรงสายตาดีมาก อ่านตอนแรกนึกว่าจะเป็นแนวชีวิตในรั้วโรงเรียน ช่วงหลังๆ ออกแนวลึกลับสยองๆ ซะนี่ จากคุณ : ณัฐกร - [ 11 ส.ค. 46 21:59:31 ]

ความคิดเห็นที่ 16 จ๊าก...สนุก มาต่อเร็วๆสิครับ จากคุณ : (S)wing - [ 12 ส.ค. 46 15:19:04 A:210.54.80.200 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 โลกนี้ช่าวสับสนจริงหนอ... หมูพีเลยตามมาอ่านต่อ..ให้รู้ว่าเจ้าของกระทู้... ....ยังเขียนไม่จบจ้า..... โดนหัวกระทู้หลอกอีกแล้วอ่ะค่ะ.... @^v^@ จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 12 ส.ค. 46 21:59:21 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เหวอ.. *(^-^)* จากคุณ : ....พิม.... - [ 12 ส.ค. 46 22:19:53 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตามไม่ทันเองหรือเปล่านี้ ยิ่งอ่านยิ่งงง ตามหาไม่ถูกเล้ยยยยยยยยยย จากคุณ : จันทร์เจ้าขา ณ วันนี้ - [ 13 ส.ค. 46 11:06:09 A:202.59.243.68 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตามมาทันจนได้ เหนื่อยเหมือนกันนะ คุณแทน สบายดีใช่ไหมคะ จากคุณ : ป้าเอม - [ 13 ส.ค. 46 14:34:59 ]

ความคิดเห็นที่ 21 โชคดีที่ในที่สุดแล้วขบวนสุดท้ายของมันก็ผ่านตัวผมไป กลิ่นสาบของหนูเล่นเอาผมแทบอาเจียน ใครที่ไม่เคยได้กลิ่นของมันคงจะไม่ทราบถึงความเหม็นที่โค-ตรเหม็น ดีที่มันตั้งหน้าตั้งตาวิ่ง มันเลยไม่สนใจผมที่ยืนขวางทางมันอยู่ ถ้ามันใช้เขี้ยวเล็ก ๆ ของมันกัดผมเข้าสักตัวละทีสองที ผมคงไม่ต้องไปฉีดยา เพราะเหลือแต่โครงกระดูกจากจำนวนของมัน เมื่อตั้งสติได้ ผมก็เริ่มสงสัยว่าหนูเหล่านี้มันกำลังหนีอะไร อะไรไล่กวดมันมา?? เขม้นมองลึกเข้าไป แสงไฟสีส้มดวงนั้นเริ่มมีดวงใหญ่ขึ้น อากาศที่อับชื้นแต่หายใจได้สะดวกในตอนแรก บัดนี้เริ่มรู้สึกว่าอ๊อกซิเจนน้อยลงทุกที ความชื้นเย็นเพราะอยู่ในถ้ำที่มีลำธารใต้น้ำ เริ่มร้อนขึ้น ๆ จนสัมผัสได้ด้วยหัวใจที่กระตุกวูบ ไฟ!!! ไฟกำลังเผาผลาญอะไรสักอย่าง และกำลังเคลื่อนที่มาทางผมอย่างรวดเร็ว!! ผมกลับหลังหัน แล้ววิ่งตามหนูฝูงนั้นไปทันที แสงสว่างวูบมาจากข้างหลัง ส่องให้เห็นหนทางข้างหน้าอย่างชัดเจน ผมมีสองขา แม้ตัวจะใหญ่กว่าหนูแต่ก็ไม่ได้วิ่งเร็วกว่าหนู ผมจะต้องหาทางออกจากอุโมงค์นี้ให้ได้ให้เร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นผมจะกลายเป็นคนย่างแทนหนูย่าง ความร้อนเริ่มแผ่มาถูกหลัง สองเท้าของผมก่วยแน่บไม่คิดชีวิต ผมด้านหลังของผมเริ่มติดไฟ ผมต้องใช้มือปัดด้วยและวิ่งไปด้วย โว้ย .อะไรกันนักหนาวะ!!! นั่นเป็นเสียงสุดท้ายเท่าที่ผมจำได้ที่ผมตะโกนออกมา จากนั้นผมก็กระโดดวูบเข้าไปทางโพรงด้านซ้ายชนิดไม่กลัวหัวร้างข้างแตก และเพียงก้าวเดียวที่ก้าวเข้าไปในนั้น ร่างของผมก็ตกวูบลงไปอีกครั้ง พร้อมกับเสียงลั่นเปรี๊ยะของประกายไฟที่วูบมาถึงจุดที่ผมอยู่พอดี . จากคุณ : ปิ๊ววววว - [ 13 ส.ค. 46 16:17:26 A:202.57.169.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 จ๊ากกกกกกกกกกกกก !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!    น่ากัว ๆๆๆ  แง ๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 13 ส.ค. 46 16:56:45 A:203.144.176.99 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 เอิ๊กส์... >___<: จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 13 ส.ค. 46 23:22:51 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ความเหม็นที่โค-ตรเหม็น แงะ แงะ อียย์ กองทัพหนูผีอีกต่างหาก แหวะ.... แผนก CG ทำงานหนัก ของจริงไม่เล่นด้วยนะ กลัวอ่ะ...บรื้อ จากคุณ : จันทร์เจ้าขาวันปวดท้องแทนหัว - [ 14 ส.ค. 46 09:40:18 A:202.59.255.184 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 โห..กว่าจะลงมาถึงกระทู้ตัวเองได้ เล่นเอาเหนื่อยเลยแฮะ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะครับ ตามอ่านทั้งที่ยังไม่รู้ชื่อเรื่อง (และผมเองก็ยังไม่มีพล๊อตเรื่องเช่นเคย) งั้นเราค่อย ๆ รู้ไปพร้อม ๆ กันดีกว่านะครับ แต่ขอไปอาบน้ำก่อนนาคับ จากคุณ : ปิ๊วววววววววว - [ 14 ส.ค. 46 20:46:02 A:202.57.174.169 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 ง่า..... จากคุณ : หนูยี - [ 15 ส.ค. 46 10:04:36 ]

ความคิดเห็นที่ 27 *(^-^)* รอค่ะรอ... จากคุณ : ....พิม.... - [ 15 ส.ค. 46 22:49:16 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ตื่นเต้นขึ้นทุกที เอ้อ.. นั่งอ่านไปลุ้นไปจนตัวโก่ง เห็นด้วยกับคุณจีว่าชักจะสยองขึ้นทุกทีนะ บรื๋อ.... ^o^ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 16 ส.ค. 46 11:30:24 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ลุงปิ๊วววว!!! งั้นเราค่อย ๆ รู้ไปพร้อม ๆ กันดีกว่านะครับ แต่ขอไปอาบน้ำก่อนนาคับ จากคุณ : ปิ๊วววววววววว - [ 14 ส.ค. 46 20:46:02 ลุงหายไปอาบน้ำที 2 วันเลยเหรอเจ้าค่ะ  ขอตัวไปอาบน้ำของลุงตั้งแต่วันที่ 14 ป่านนี้มันค่ำคืนวันที่ 16 แล้วน้า.. จะเอาเรื่อมาต่อเมื่อไหร่ละลุง เฮ้อออออ  อู้ ทุกทีสิน่า  อิอิ จากคุณ : *แชมพู* - [ 16 ส.ค. 46 22:44:03 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เขาเรียกว่าล่อหลอกคนอ่านอ่ะน้องแชมพู อารมณ์นายแทนก็แบบนี้อ่ะ เอิ๊ก เอิ๊ก เอิ๊ก ยิ่งตอนนี้มั่วสานิด ทั้งแทนทั้งนายไม้ติ้ว เขียนปนนามปากกาหมดแย้ว เริ่มเหมือนคุณตาเล่านิทานหลอกเด็กเรยยยยย เอิงเงยยยยย จากคุณ : จันทร์เจ้าขานั่งขำกลิ้ง (Tethys) - [ 18 ส.ค. 46 13:08:16 ]

ความคิดเห็นที่ 31 กว่าหนูจะหาทางกลับเข้ามาอ่านงานคุณอาได้ เล่นเอาเหนื่อยเลยค่ะ คุณอาจะรู้มั้ยหนอ ว่าหนูต้องผจญกับอะไรมาบ้าง อุอุ จากคุณ : เเต่คงเเย่น้อยกว่าเจอทัพหนู... (ใยบัว) - [ 24 ส.ค. 46 13:52:46 ]