ความคิดเห็นที่ 1 มาให้กำลังใจน้องๆๆค่ะ จากคุณ : พยาบาลเกเร - [ 11 ส.ค. 46 23:27:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2      ช่อชวาลาใบบางเหนือเสากลมกลึงเรียงราย.เริ่มราเเสงด้วยขาดน้ำมันเติมทำให้ทางเดินบนเฉลียงไม้กว้างสลัวราง       ลมราตรีพัดกังสดาลเงินเเขวนระย้าบนเชิงชายกระเบื้องเคลือบทองเเกว่งไกวส่งเสียงใสราวเเก้วกระทบกัน       ราชดุริยางค์ยังคงบรรเลงขับกล่อมถวายองค์ราชะ ณ ท้องพระโรงซึ่งอยู่สูงขึ้นไปอีกสองชั้น กังวาลก้องเเว่ว มาถึงชั้นล่างสุดเเห่งราชมณเฑียรทอง     ร่างบางเร่งฝีเท้าตามนางกำนัลทั้งสองซึ่งถือถาดทองเหลืองเดินนำหน้า ตามทางเดินเหยีดยาวไม้มีเสากลมเรียงรายรับหลังคาชั้นกระเบื้อง       เเสงจันทร์สาดเเสงผ่านลูกกรงไม้สลักลายจึงปรากฏเงาเคลื่อนไหวฉายฉาบบนพื้นขัดมันวาว  นฤตยาครวญคิด ขณะที่ทอดเท้าผ่านเฉลียงไม้ .  ภาพสตรีงามสง่าร่างระหงเกาะเกี่ยวกรเเห่งองค์สุริยะราเชนทร์..   เจ้าของใบหน้าสวยเปี่ยมสุขเบียดกายชิดใกล้วรองค์ คันธระปตีอย่างสนิทสนม คือผู้เดียวกันกับที่เหยียดยิ้มเยียบเย็นให้นางเมื่อครู่    นงค์นาฏนั้น ย่อมเป็นนรีสูงศักดิ์..วงศ์ขัตติยะวรรณะ เเล้วข้าเล่า .คือศูทระนาฏยกรอันต่ำต้อย เช่นนั้น นางฤาข้า..ผู้ใดที่ควรเคียงองค์กษัตริยะคันธระ..   มโนภาพ พักตราเรียวรูป ล้อมวงเนตรปานมยุรี คลี่เเย้มสรวลระริกรี้อย่างสราญหทัย..กำลังเอ่ยไขข้อสงสัยให้เเก่หทัยนาง ข้าสิควรจักเป็นสตรีที่ทรงสิเน่หา   มากกว่าเจ้า..นฤตยา !! “ผู้ที่ควรจำจากไป คือตัวข้ากระนั้นหรือ..”    คำรำพึงสะท้อนฤทัยเจ็บปวดเเปลบ คล้ายกรีดด้วยปลายมีดคม.. สายสิเน่หาจักตัดได้คล้ายเส้นไหมฤา หากง่ายใยต้องทรมาน .ด้วยข้ามิปราถนาที่จักต้องจำจากพระองค์    หยาดน้ำคลอรื่นปลายเนตร คล้ายม่านมัวเห็นนางกำนัลน้อยที่เดินนำเพียงเงาลางเลือนในเเสงสลัวรางของช่อชวาลาใบบางรายทาง    นฤตยารีบก้มหน้าใช้นิ้วเรียวปัดปาดหยาดน้ำมิให้ไหลเปื้อนปรางนวล..เร่งเท้าย่างตามสตรีทั้งสองให้ตามทันกัน มีเพียงเสียงกระพรวนทองเหลืองขยับดังในความสงัดเงียบ    ระเบียงยาวเลาะเลี้ยว..หลบมุมไม้คล้ายกับมีผู้ใดกำลังมุ่งหน้ามาตามทางเช่นกัน.. “หยุดก่อน .”    สตรีนางหนึ่งเอ่ยแทรกออกมาจากมุมหนึ่งของหลืบอาคาร..นางกำนัลทั้งสองพลันยืนนิ่งราวกับรอคำสั่งจากนายหญิงผู้สูงศักดิ์กว่า ร่างระหงค่อยๆเเสดงตัวจากหลืบไม้ใกล้บันไดเล็กๆ คือทางลัดที่พวกนางในรู้กันจักเป็นอันดี “บุตรีเเห่งอุปราชชาลินี มีการอันใด” หนึ่งในสองนางกำนัลน้อยเอ่ยถาม    ในเเสงสลัวของช่อชวาลา..อนงค์นางในอาภรณ์ชาดพริ้วพรายคล้องผืนไหมพาดกร คลี่ยิ้มน้อยๆริมโอษฐ์พลางเอ่ยเอื้อน “ข้ามิได้มีกิจกับพวกเจ้า เเต่มีความสำคัญที่จักต้องเเจ้งเเก่นางผู้นี้..พวกเจ้าไปคอยที่หน้าประตูพระราชวังก่อนเถิด”     นางทั้งสองค้อมเกล้ารับคำอย่างนอบน้อม..ก่อนที่จะถือถาดทองหลีกไปตามทางข้างหน้าทิ้งให้สตรีผู้ตามมาอยู่สนทนาตามลำพังกับชาลินีธิดาสุเมธะ  “ท่านมีความอันใดจักเเจ้งข้า ”   นฤตยากล่าวถาม ทอดสายตาตามร่างระหงซึ่งทอดยุรยาตรไปยังระเบียงไม้ อย่างเเช่มช้อย   “ราตรีนี้..เจ้าช่างงดงามราวประหนึ่งขัตติยะนารี”     นวลนลาภเนียนประดับมณีชาดพราวเมื่อต้องรัศมีจันทร์ เงยเเหงนไปเบื้องบนเหยียดยิ้มเย็นพลางกล่าวต่อ เเก่นาฏยกรนรีที่ยืนอยู่มิไกลกัน “เเต่ก็คงจักเเค่คล้าย อย่างไรก็ยังเป็นศูทระต่อให้เเต่งประดับกายงามยิ่งกว่านี้ร้อยเท่าพันทวี .ชาติวรรณะของเจ้ามันก็ยังคงต่ำต้อย..” “ถ้าหากท่านปราถนาจักทวงอาภรณ์เเละเครื่องศิราภรณ์ ข้าก็จักคืนให้”   สตรีในอาภรณ์สีกุหลาบอ่อนเอ่ยตอบ .พยายามอดทนสะกดกลั้นความมิพึงพอใจไว้เเต่ข้างในอก “หึ มิเป็นไร เจ้าคงมิรู้หรอก ว่าวงศ์ กษัตริยะเช่นข้ามิเคยใช้ข้าวของร่วมกับวรรณะอื่น ” ผู้กล่าวเเกมเเสร้งเเค่นสรวลเย้ยเยาะ         “โดยเฉพาะเช่นศูทระ .” “กิจของท่านมีเท่านี้หรือไม่ .มารดาของข้านางกำลังคอยอยู่ ”   นฤตยากล่าวตอบด้วยน้ำเสียงห้วน รีบผันกายไปยังทางเดินข้างหน้าด้วยมิปราถนาจักต่อปากต่อคำ    “มิได้ .”    เสียงหวานเเปรเปลี่ยนเป็นดุเข้มไว้อำนาจ ทำให้ร่างบางชะงักฝีเท้าชั่วครู่ “องค์ราชะทรงสิเน่หาตัวเจ้า จึงอยากได้เจ้าไปเป็นนางบาทบริจาริกในพระองค์”   วงพักตร์รูปเรียวหันมาสบสายตาของนรีผู้ต่ำศักดิ์กว่า ทอดลึกคล้ายหยั่งความในใจของอีกฝ่าย “โปรดทูลพระองค์ .ข้ามิต้องการ” “  รู้หรือไม่ว่าเป็นนางบริจาริกา ของเสด็จลุงจักสุขสบายเพียงไร  ทรัพย์สินเงินทองพัสตราอาภรณ์อันเลอค่าทั้งหลายเจ้าก็จักมีเทียมเท่าสตรีสูงศักดิ์   เสวยสุขในพระราชวังอันงดงามทุกทิวาราตรี.. อีกประการหนึ่ง เจ้าก็จักได้เลื่อนวรรณะชาติให้สูงขึ้นกว่าศูทระอันต่ำต้อยเยี่ยงนี้”   นฤตยาค้อมเกศลงน้อยๆ  ก่อนที่ดวงหน้าละมุนจักเงยขึ้นเชิดสูงอย่างหยิ่งทะนง “ข้าทราบดี บุตรีเเห่งอุปราช ว่านางบาทบริจาริกาในพระราชวังมีชีวิตที่ดียิ่งกว่านาฏยกรเช่นข้าเพียงไร ” ร่างบางเงียบไปอึดใจก่อนที่จักกล่าวต่ออย่างมิเกรงกลัว “เเต่หากจักให้เป็นนางบำเรอบาทเเห่งองค์ราชะ ข้าขอเป็นศูทระไปจนตายจักดีกว่า” วงพักตร์เรียวรูปขมวดคิ้วขึ้งเคียด ขบเม้มริมฝีปากบางอย่างโกรธกริ้ว ด้วยมิเคยถูกผู้ที่ต่ำชั้นกว่ากล้าขัดหทัย “เจ้ามันโง่ ความสุขสบายลอยมาอยู่ตรงหน้าเเท้ๆ.เจ้าก็ยังมิเห็นค่า.” “ความทรมานยิ่งต่างหากเล่า .เพราะร่างข้ามิได้มีไว้เพื่อปรนเปรอกามะของผู้ใด...เเม้กระทั่งองค์ราชะวาสุเทวะ ”   นาฏยกรกล่าวตอบเเม่นมั่น .ดวงเนตรงามทอดท้านัยนาเรียวมยุราที่กำลังขุ่นเคืองยิ่ง “อ้อ..เจ้าคงเก็บตัวไว้รอ องค์คันธระปตี  สุริยะราเชนทร์อย่างนั้นหรือ”    ชาลินีย่างเท้าลากชายอาภรณ์สีชาด เข้าใกล้ร่างบางประหนึ่งข่มขวัญ ..หากเเต่อีกฝ่ายมิมีทีท่าจักหวาดกลัวเเต่อย่างใด “ข้ามิตอบ เพราะนั่นหาใช่กิจของท่าน ”   นฤตยาตอบชัด..อย่างมิเกรงใจเเม้เเต่น้อย เหยียดยิ้มอย่างใจเย็น “การที่องค์สุริยะราเชนทร์ ทรงสิเน่หาข้านั้น ข้าก็มิได้ไปยั่วยวนให้พระองค์หลงใหลเเม้เเต่น้อย อีกทั้งยังทรงเป็นฝ่ายเสด็จมาหาข้าตั้งเเต่เเรกเเล้ว” “อย่าพึ่งดีใจไป เจ้ารู้หรือไม่ผู้ที่จักเป็นเจ้าเเห่งจักรวรรดิ์อันยิ่งใหญ่ จักต้องมีมหิษีสูงศักดิ์เทียมพักตร์คู่ควรพระบารมี หากทรงมีชายาเป็นวรรณะต่ำต้อยพระเกียรติอันเกริกไกรจักต้องหม่นหมอง ”  ชาลินีกล่าวช้าๆ กราดสายตาคมมองร่างบางตรงหน้าตั้งเเต่เกล้ามวยสูงจรดปลายเท้าเรียว   “ลองตรองดู มคธประเทศมิช้าก็จักต้องผลัดเเผ่นดิน จันทรคุปต์รัชทายาทอ่อนเเอยิ่งนัก อาจรับราชกิจอันสาหัสมิได้..      เมื่อนั้นก็จักต้องหาขัตติยะราชองค์อื่นมาเเทน..เเล้วใครกันเล่าจักเหมาะสมเท่าองค์สุริยะราเชนทร์ผู้เป็นพระเชษฐา .” “องค์คันธระปตี ทรงครองคันธาระประเทศไปแล้ว..ใยจักมารับราชสมบัติเเทนองค์รัชทายาทได้” นฤตยาเถียงค้าน ด้วยเเน่ใจว่าองค์พระเชษฐาจักมิมีทางเเย่งชิงราชบัลลังก์เเห่งองค์อนุชาได้ “หากจันทรคุปต์เต็มพระทัยสละราชย์ เเล้วจักมีขัตติยะองค์ใดควรเล่า..นอกจากองค์สุริยะราเชนทร์” “เเล้วเจ้ายังจักทำให้พระองค์ ..เสื่อมราชยศเเห่งขัตติยา..ได้ลงเชียวหรือ”   เเสงรางไรจากช่อชวาลา  ร่างบางค่อยๆขยับกายเดินเบี่ยงไปยังระเบียงไม้  ละสายตาจากวงพักตร์ของชาลินี  ปลายนิ้วเรียวเกาะขอบลูกกรงกลม พลางทอดถอนลมหายใจยาว “รอให้ถึงเพลานั้น เเล้วจึ่งค่อยคิดการเถิด ท่านชาลินี” “เเม้บัดนี้ เจ้าก็ยังมิรู้หรือ..ว่าองค์คันธระปตีหาได้ควรคู่กับเจ้าไม่”   เสียงหวานตวาดกราดเกรี้ยว ข้าพร่ำกล่าวมาถึงขนาดนี้ ใยนางศูทระจึ่งไม่ได้สำเหนียกเจียมตน ยังเผยอกายใฝ่สูงเกินศักดิ์..มิยอมสะบัดตัดรักด้วยองค์สุริยะราเชนทร์   นฤตยาหันนวลหน้าสบสายตากร้าวกริ้ว พร้อมกับกล่าวย้อนถามช้าชัด “เเล้วท่านคิดว่าคันธาระราช มิทรงทราบหรือว่าการอันใดควรหรือไม่..ถึงได้ทรงสิเน่หาตัวข้า” “ กล้าดีอย่างไร เจ้าเป็นเเค่เพียงวรรณะต่ำชาติ  ถึงกับบังอาจย้อนคำข้า..”   ชาลินีกราดดรรชนีเรียวใต้ภูษาชาด ขึ้นชี้ยังวงพักตร์ละมุน อย่างเคืองเเค้น “โอ..ชาลินีผู้เป็นถึงบุตรีเเห่งอุปราชา อย่าได้สัมผัสกายศูทระชาติเช่นข้า..ประเดี๋ยวจักนำความหม่นหมองมาให้”    รอยสรวลเเย้มเยาะ มิเกรงกลัวผู้สูงศักดิ์กว่าซึ่งกำลังลุเเก่โทสะจริต .ขยำจิกชายภูษาชาดอยู่เร่าๆ “หากหมดกิจของท่านเเล้ว..ข้าก็ต้องขอลา..ฝากกราบทูลองค์มคธราชด้วยว่า..ศูทระนรีต้อยต่ำนฤตยาสามารถถวายความพึงหทัยเพียงเฉพาะนาฏการ    ..หากทรงปราถนาเสวยสราญยิ่งกว่านี้ข้าก็จนใจ.. จักต้องพระราชทานอภัยด้วย”     ครั้นกล่าวจบ ร่างบางก็มิรีรอหมุนกายรีบสาวเท้าออกไป สะบัดชายอาภรณ์สีกุหลาบขยับไหวไปตามจังหวะการเดินอย่างรวดเร็ว  ทิ้งให้ธิดาอุปราชเขม้นมองลับหลังอย่างคับเเค้นจนเเน่นอุระ “หากพบกันคราวหน้า เจ้าจักต้องยอมศิโรราปเเทบบาทข้า..นฤตยานาฏกร” พักตรเรียวรูปขมวดขนงขึง ..ขบเม้มริมฝีปากระเรื่อชาดอย่างขุ่นเคือง..รอสักวันเถิด สักวันข้าจักต้องอยู่ในหทัยองค์คันธระปตีเเทนเจ้าให้จงได้ ๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔ .วโนทยานหลวงสงัดเงียบ มีเพียงเสียงพระพายรำเพยหวีดหวิวต้องกิ่งหมู่อโศกสูงโอนเอนทอดทิ้งใบร่วงแก่กรูกราว ..ประทีปแก้วเเกว่งไกวสลัวหรี่ราวหิ่งห้อยวับเเวมเเซมก้านพฤกษชาติ ..   พื้นหญ้าพร่างพรมน้ำค้างเย็นชุ่ม.. รองรับวรกายสูงในพัสตราภรณ์ทรงสีครามอิงองค์กับต้นอโศกใหญ่ ทอดพระเนตรไกลสู่เบื้องฟ้า.   .ยังราตรีอันประดับดาวระยับยิบ เคียงศศิมณิเด่นดวง กระจ่างนวล    องค์สุริยะราเชนทร์ ประทับนิ่งใต้ร่มไม้ หลับเนตรลงอย่างอ่อนล้า..หวังผ่อนหทัยว้าวุ่นให้สงบลง “ข้าควรทำประการใดดี .หากต้องยกพลยาตราสู่คันธาระพรุ่งนี้ เเล้วนฤตยานรีเล่า จักเป็นอย่างไร”     ..เเล้วองค์ราชามีหรือจักทรงปล่อยนางไป    คำนึงครวญในฤทัย หากเอ่ยถึงราชะมคธยามนี้..ยิ่งทวีความชิงชัง.. “เมื่อองค์วาสุเทวะหาใช่พระบิดา .เเล้วใยข้าจักต้องกลัวเกรง..” มิใช่ชนก ทรงเป็นเพียงกษัตริยะราชผู้หนึ่งซึ่งมิเคยประทานความอาทรเเก่ข้า..เเม้ในฐานะราชศักดิ์คือ องค์ปิตุระ   ภาพในอดีตผุดขึ้นลางเลือน คันธระปตียังทรงจารจำ..ตั้งเเต่คราวที่พระองค์ยังเยาว์ มิเคยเลย ที่จักได้สัมผัสกระเเสเเห่งความรักจากพระหัตถ์เเห่งองค์ชนกนาถ..  หากมีเเต่เพียงสายพระเนตรรังเกียจเดียดฉันท์ เเละความหมางเมินที่ทรงตั้งพระทัยยัดเยียดมาสู่พระองค์ คราหนึ่ง เนิ่นนานมาเเล้ว . จากคุณ : อชันฏา (อชันฏา) - [ 11 ส.ค. 46 23:32:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3     ครั้งกระนั้นยังทรงเยาว์ยิ่ง ขณะที่พระมารดากำลังโอบโอรสเเนบอุระ..ยุวขัตติยะพระองค์น้อยทอดสายเนตรไปยังวงพักตร์องค์อัครเทวี..ก่อนที่จักเอ่ยตรัสถามอย่างมิรู้เดียงสา “เสด็จเเม่ ใยทั้งพระราชวังมีเเต่เพียงท่านเเละข้าที่มีดวงตาสีครามเช่นนี้”    องค์เทวีเเย้มสรวลอย่างอ่อนโยน สายเนตรเปี่ยมด้วยความอาทรยิ่ง “ก็เจ้าเป็นลูกของเเม่ เลือดเนื้อเชื้อสายชาวคันธาระอย่างไรเล่า” “เเต่จันทรคุปต์ ก็เป็นน้องข้า เป็นลูกเสด็จเเม่..ทำไมสีตาเป็นสีดำสนิท” พระชนนีลูบพระเศียรมุ่นมวยของโอรสเเผ่วเบา.. “น้องเจ้า..เขาเหมือนพ่อ” ทรงซ่อนความลับไว้ในพระทัย .ด้วยมิทรงปราถนาให้พระโอรสองค์โตล่วงรู้ว่ามิใช่โอรสเเห่งองค์เทวะ “เพราะข้ามิได้เหมือนเสด็จพ่อนี่เอง มิน่าเล่าถึงได้ทรงมิโปรด..เวลาเจอกันทีไรมิเคยเห็นพระองค์เเย้มสรวลให้เลยสักครั้ง ” ราชโอรสผู้เยาว์ตรัสบ่นอย่างน้อยพระทัย “ทีกับน้องดูเสด็จพ่อโปรดนัก ต่างกับข้าลิบลับ”    ชั่วกาลผ่านพ้นไป..จนถึงครั้งหนึ่งซึ่งทรงจำได้เเม่นมั่น ถึงพระทัยอันไร้ความปราณีของเสด็จพ่อที่มีต่อราชโอรสเพียงพระนามของพระองค์    คราวนั้น..องค์วาสุเทวะเเห่งมคธได้รับราชบรรณาการจากเเดนไกล เป็นวิหคน้อยตัวงาม ซึ่งมิเคยพานพบในมคธประเทศ  ขนของมันเป็นสีชาดจัด รับกับปีกหางเเสดส้ม เเละมีดวงตาสุกใสเป็นประกาย     ผนผินเกาะคอนอยู่ในกรงทอง เป็นที่โปรดปรานขององค์ราชะยิ่งนัก ถึงกับทรงบัญชาให้วางกรงทองไว้ในท้องพระโรงเพื่อจะได้ทรงทอดพระเนตรเวลาว่าราชการ พร้อมทั้งมีทหารเฝ้ายามอย่างเเข็งขันระวังมิให้นกน้อยได้เล็ดลอดหนีไปจากกรงทองได้ “เสด็จพี่ .ข้าอยากเข้าไปดูใกล้ๆ”    ครานั้นขัตติยราชจันทรคุปต์ยังเยาว์นัก..พระชนม์เพียงสิบชันษา กระตุกข้อหัตถ์เรียวของพระเชษฐาซึ่งชันษาไล่เลี่ยกันให้ทอดพระเนตรวิหคในกรงทองซึ่งวางอยู่บนเเท่นสูงข้างบานบัญชรกว้าง “อย่าไปเลย จันทรคุปต์..เสด็จพ่อสั่งมิให้ผู้ใดนอกจากพระองค์เข้าไปใกล้กรงทองนั่น” ราชโอรสองค์โตตรัสอย่างหวาดเกรง..พยายามจูงกรอนุชาไปให้ห่างโถงท้องพระโรง “เพียงประดี๋ยวเดียวนะเสด็จพี่ ..ไปกับข้าเถิด..ยามนี้มิมีผู้ใดคอยเฝ้า..เเล้วเสด็จพ่อจักทรงทราบได้อย่างไร..” องค์น้องกึ่งลากกึ่งจูงหัตถ์พระเชษฐาเสด็จเข้าไปยังโถงกว้าง มุ่งหมายยังกรงทองบนเเท่นไม้สูงเด่น “ข้ามิเคยเห็นนกตัวใดงดงามปานนี้ มาก่อนเลยเสด็จพี่”    จันทรคุปต์อนุชาตรัสอย่างสนพระทัย พลางใช้หัตถ์น้อยๆ ลูบไล่ไปมาตามซี่ลูกกรงประหนึ่งทรงอยากรู้อยากเห็นเช่นเยาวกุมารสามัญ “เจ้าก็ได้เห็นเเล้วมิใช่หรือ กลับกันเถิด..ประเดี๋ยวจักมีผู้ใดมาพบเข้า” พระเชษฐาละล้าละลัง หันรีหันขวางอย่างทรงวิตกกังวล    หากราชโอรสองค์น้อยองค์น้อยมิอาจหักความสงสัยใคร่รู้ในหทัย..ลอบเปิดสลักกลอนกรงต้อนนกน้อยออกมาถือประคองไว้ในหัตถ์อย่างทนุถนอม..ชื่นชม “จับมันคืนกรงเถิด หากบินหนีไปได้จักทำอย่างไร”   คำตรัสเเกมสั่งของสุริยะราเชนทร์เชษฐราช ทำให้อนุชาองค์น้อยสีพักตร์เผือดลงอย่างผิดหวังก่อนที่จักค่อยๆลูบขนนิ่มสีชาดเเผ่วเบา  “ประเดี๋ยวมิได้หรือ”    เยาวโอรสตรัสบ่นเบา หัตถ์ซ้ายค่อยเปิดประตูออกช้าๆอย่างอาลัยอาวรณ์ ขณะที่หัตถ์อีกข้างกำลังจักจับนกน้อยใส่คืนกรง หากมิทันระวัง  เสียงฝีเท้าตึงตังดังใกล้เข้ามา..ทหารร่างกำยำผู้หนึ่งปรากฏกายอยู่หน้าท้องพระโรง มองเห็นขัตติยะราชทั้งสองพระองค์ประทับอยู่ใกล้เเท่นสูงหวงห้าม “ทรงทำอะไร ”   คำทูลถามตวาดก้องอย่างตื่นตระหนก ด้วยราชโอรสทั้งคู่กำลังละเมิดพระบัญชา    จันทรคุปต์ตกพระทัยยิ่ง พลันคลายหัตถ์อย่างลืมองค์..นกน้อยจึงโผบินไปนอกบานบัญชรในทันที  วงพักตร์เเห่งสองขัตติยะราชซีดเผือด..วิหคน้อยตัวนี้เสด็จพ่อทรงโปรดยิ่งนัก ถ้าหากหายไป ผู้ใดจักรับราชอาญาอันสาหัสนี้ .   ลุสายัณหวาร องค์ราชะเสด็จกลับมาทอดพระเนตรมิพบวิหคน้อยในกรงทอง..มีเพียงเเต่กรงเปล่าไร้เงาของสกุณาตัวงาม..วาสุเทวะกษัตริย์ถึงกับทรงพิโรธยิ่งนัก “จงเรียกเวรยามมา..ข้าจักลงอาญาเเก่มัน”   เมื่อทหารยามทั้งสองมาตามราชบัญชา จึงทรงตรัสถามด้วยอย่างโกรธกริ้ว “เพียงเเค่วิหคน้อยยังรักษาไว้ไม่ได้..เเล้วประสาอะไรจักคุ้มครองบ้านเมืองข้า..”   เวรยามรีบหมอบกรานลนลาน พลางทูลความอย่างตระหนก “เหตุที่หายไป..เพราะราชโอรสสุริยะราเชนทร์เเละราชโอรสจันทรคุปต์  ทรงละเมิดพระบัญชาเสด็จไปยังกรงทอง นกน้อยจึงได้หนีไป”   เเล้วมิช้า ราชโอรสสุริยะราเชนทร์เเละจันทรคุปต์ จึงถูกพามาเข้าเฝ้าโดยไว   มคธปตีทอดสายพระเนตรดุดัน..กราดไปยังวงพักตร์เผือดของทั้งสององค์ ครั้นเมื่อทรงสบเนตรครามผู้พระเชษฐา..ยิ่งทวีความพิโรธเคืองขุ่นในหทัย “จงรับมาผู้ใดบังอาจขัดคำสั่งข้า .” เยาวโอรสน้อยก้มพักตร์นิ่งรีบเเอบองค์หลังพระเชษฐา วรกายเย็นเฉียบด้วยทรงหวาดกลัวพระอาญา “ได้ยินที่ข้าถามฤาไม่”   คำตรัสตวาดกราดกริ้ว เขม้นมองจ้องยังเค้าพักตร์เรียวประหนึ่งจักให้ร่างนั้นมอดไหม้ไปด้วยสายเนตร “ข้า เอง พระเจ้าข้า”    สุริยะราเชนทร์โอบอังสะบางปลอยประโลมยุวราชที่จับข้อกรของพระองค์ไว้เเน่น ทรงรับเเทนด้วยมิปราถนาให้จันทรคุปต์อนุชาต้องรับอาญาอันสาหัสเช่นนี้  “เสด็จพี่ มิใช่..”  องค์น้องตรัสขัดกระท่อนกระเเท่น หากมิทันจบก็ถูกฝ่าพระหัตถ์เรียวปิดโอษฐ์เอาไว้ก่อน “เจ้าใช่ไหมที่บังอาจท้าทายคำสั่งข้า ”   องค์ปิตาทอดสายเนตรเย็นชามายังพระองค์ ก่อนที่จักรับสั่งต่ออย่างเด็ดขาด “ราชมัล จงลากตัวสุริยะราเชนทร์ไปโบยให้หลาบจำ”     สองบุรุษร่างกำยำกรากเข้ามาลากดึงราชโอรสองค์โตออกจากพระอนุชาธิราชซึ่งกำลังเริ่มกรรเเสงไห้ สองหัตถ์น้อยๆพยายามคว้าวรองค์พระเชษฐามิให้ถูกกระชากห่างไป “เสด็จพ่อ ใยทรงทำกับข้าเช่นนี้” สุริยะราเชนทร์ราชโอรสตรัสออกมาด้วยความน้อยพระทัย..โทษโบยหวายนั้นใช้กับข้าราชบริพาร..สนมกำนัลต่ำชั้น มิใช่อาญาสำหรับเหล่าขัตติยะราช .เพราะรอยหวายย่อมประจานความผิดบนเรือนกาย อันยากจักลบเลือน    สิ้นคำองค์โอรส วาสุเทวะทรงหันพักตร์มาเเล้วตรัสอย่างพิโรธยิ่ง..จนลืมองค์ “ผู้ใดเป็นบิดาเจ้า .สุริยะราเชนทร์”   ราชโอรสผู้ทรงดิ้นอยู่ในวงเเขนเเข็งเเรงถึงกับตะลึงงัน อย่างกับไม่เชื่อกรรณพระองค์เอง “ข้ามิใช่โอรสของเสด็จพ่อหรือ ”   จันทรคุปต์กรรเเสงไห้เเทบเบื้องบาท เกาะชายภูษาพระบิดาพลางตรัสวิงวอนสะอื้นซ้ำเเล้วซ้ำเล่า “เสด็จพ่อ..ทรงยกโทษให้เสด็จพี่เถิด..พระเจ้าข้า”    ทว่าสายพระเนตรเดือดดาล ทอดไปยังราชมัลที่กำลังดึงเยาวกุมารที่ทรงชิงชังออกไปนอกบานทวาร บนพักตร์ปรากฏรอยพระสรวลเเย้มหยัน .สาพระทัย   ณ ราตรีนั้น วรองค์เเห่งองค์สุริยะราเชนทร์ราชโอรส ถูกพยุงเข้ามายังตำหนักองค์อัครเทวีในสภาพชอกช้ำยิ่ง. .  ขมวดเกษาร่วงรุ่ยร่าย ผืนอาภรณ์ทรงย่นยับเยิน ตามวรกายเต็มไปด้วยเลือดเพราะรอยหวายลงทัณฑ์ วงพักตร์เรียวซีดเผือด หากยังคงพระสติเลือนลาง.. “ค่อยๆวางลงตรงนี้” พระเทวีตรัสพลางสะอื้น สั่งบัญชานางกำนัลให้วางพระโอรสที่บอบช้ำคว่ำพักตร์ลงบนเเท่นฝูกนุ่ม   เมื่อนางกำนัลคล้อยหลังไป พระชายาทรงถึงกับกรรเเสงไห้ปานจะขาดพระทัย วางหัตถ์ลงบนแผ่นหลังเนียนที่ถูกกระหน่ำด้วยรอยหวาย “โอ..ลูกเเม่ องค์ราชะช่างโหดร้ายยิ่งนัก”   ผู้ที่บรรทมอยู่บนเเท่นพยายามลืมเนตรอย่างอ่อนล้า..ตรัสถามเเผ่ว “เสด็จพ่อทรงตรัส..ว่าข้ามิใช่โอรสของพระองค์..จริงหรือเสด็จเเม่”   ขาดคำ..องค์เทวีถึงกับยกหัตถ์ทาบอุระอย่างตกพระทัย..ด้วยทรงมิคาดว่าองค์ราชะจักกล้าหักหาญน้ำใจโอรสของพระนางได้เช่นนี้ “ตอนนี้เจ้าอย่าพึ่งพูดอะไร นอนเสียก่อนเถิด..เเม่จะทายาให้”    พระนางตรัสพลางชุบลูกประคบกับไพลบด วางลงบนบาดเเผลที่ชอกช้ำ .ยามลูกเจ็บ..เเล้วใยเเม่จักมิเจ็บด้วย เพียงเเค่เรื่องนกตัวโปรดหายถึงกับสั่งลงอาญาสาหัสเยี่ยงนี้ หากให้อยู่ต่อไป สักวันองค์ราชะต้องหาเรื่องให้ต้องทัณฑ์ถึงชีวิตเป็นเเน่.. “สุริยะราเชนทร์ พรุ่งนี้เเม่จักพาเจ้าไปคันธาระ..ไปอยู่กับญาติของเเม่ จักดีกว่าทนทรมานที่มคธ” “เเต่ข้า..ห่วงเสด็จเเม่..ห่วงน้อง” พระเทวีปาดน้ำพระเนตรที่ปลายปราง..ก่อนที่จักตรัสต่ออย่างเเน่วเเน่ “อย่าได้ห่วงทางนี้ จงไปเถิด เเม่อยากให้เจ้าไป..ดีกว่าต้องมาตายที่นี่” ..     ลมราตรีพริ้วเเผ่ว ใบไม้ร่วงกราวลงสู่พื้นหญ้า เนิ่นนานเเล้วที่วรองค์สูงยังคงอิงองค์ใต้ต้นอโศก      เสียงหริ่งเรไรกรีดเสียงระงมทั่ววโนทยาน องค์สุริยะราเชนทร์ค่อยๆลืมเนตร คล้ายพึ่งตื่นจากบรรทมยาวนาน     ภาพอดีตที่ทรงจารจำ..เมื่อทรงยังเยาว์คล้ายเป็นเงาติดตามองค์..เเม้ว่าจักผ่านไปกี่สิบปีก็ยังมิอาจลืมเลือน ถึงความชิงชังเเห่งองค์เทวะที่มีต่อพระองค์     ดาวเดือนเคลื่อนคล้อยเข้ากลีบเมฆา จวนถึงกลางรัตติกาลล่วงเลย “ใยนางยังมิผ่านมา ”    คันธระปตีรำพึง..ด้วยทรงกำลังคอยนางหนึ่งผู้ทรงสิเน่หาซึ่งจักต้องเดินผ่านทางหินเเคบๆริมวโนทยานอันมิไกลจากที่พระองค์ประทับอยู่      หากมิช้า เสียงกระพรวนข้อเท้าก็ดังขึ้นในความสงัด..เเสงประทีปทำให้ทรงทอดพระเนตรร่างบางในอาภรณ์สีกุหลาบกำลังเร่งสาวเท้าไปตามถนนหินอย่างเร่งร้อน องค์สุริยะราเชนทร์จึงรีบผุดองค์ลุกขึ้นเสด็จยังริมสวนอโศกใกล้ทางเดินสู่ประตูพระราชวัง “รอก่อน..นฤตยา”    สุรเสียงดังจากองค์คันธระราช ทำให้นางนาฏยกร ชะลอเท้าหยุดยืนนิ่งก่อนที่จักหันพักตร์มายังขัตติยะราชผู้เสด็จมาทางด้านหลัง “ทรงมีกิจอันใด ” นรีน้อยทูลถาม “นฤตยา ข้ามีเรื่องจักกล่าวเเก่เจ้า..”   ทรงดึงข้อมือบางให้อีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้องค์ ทอดพระเนตรดวงหน้านวลละมุนอย่างอาลัย “พรุ่งนี้ข้าจักต้องยาตราพลคืนสู่คันธาระ .เพื่อป้องกันนครจากการรุกรานของศัตรูเเดนไกล” “เเล้วอย่างไรเพคะ” ผู้ทูลถามฉงนสงสัย “ข้าปราถนาจักนำตัวเจ้ากลับไปด้วย ในฐานะพระชายาของข้า”   องค์สุริยะราเชนทร์กุมมือน้อยอย่างหวงเเหนยิ่งนัก.. วงพักตร์นวลพลันก้มลงหลบสายเนตรที่ทอดมา    “ข้าคงทนมิได้ หากว่าระหว่างที่ข้าจากไกล.. เเล้วองค์ราชะจักมาพรากเจ้าไป”   ผู้ตรัสรีบรวบร่างบางเเนบอุระ จรดปลายนาสิกลงบน เกษาขมวดมวยนุ่ม “ไปคันธาระกับข้าเถิด นฤตยา..” “ข้า..สับสนยิ่งนัก..ทรงให้เวลาข้าคิดใคร่ครวญเสียก่อนได้หรือไม่เพคะ”    นฤตยาพยายามผละกายให้ออกห่างวรองค์สูงเบาๆ คันธระปตีจึงทรงคลายวงกรออกให้ร่างบางเป็นอิสระ..หากเเต่ยังทรงยึดยื้อข้อมือบางเอาไว้เเน่น “หากต้องการเช่นนั้น พรุ่งนี้เช้าข้าจักมาทวงคำตอบของเจ้าถึงเรือน”   อนงค์นาฏยกรได้เเต่ก้มเกศโน้มน้อย..ก่อนที่จักเอ่ยถ้อยกล่าวลา “ทูลลาเพคะ เเม่ข้าคอยอยู่นานเเล้ว”      ครั้นกล่าวจบร่างบางจึงรีบหันกายเร่งสาวเท้ามุ่งหน้าไปยังประตูหน้าพระราชวัง โดยมีสายพระเนตรเเห่งองค์ คันธระปตีติดตามอย่างอาวรณ์ “เช่นนี้ข้าควรทำประการใด ” นางครุ่นคิดในใจว้าวุ่น   เมื่อคำกล่าวของชาลินีประโยคหนึ่งผุดขึ้นมาในห้วงคำนึง .หากจันทรคุปต์เต็มพระทัยสละราชย์ เเล้วจักมีขัตติยะองค์ใดควรเล่า..นอกจากองค์สุริยะราเชนทร์” “เเล้วเจ้ายังจักทำให้พระองค์ ..เสื่อมราชยศเเห่งขัตติยา..ได้ลงเชียวหรือ” ๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖๖ บทนี้อาจเยอะไปหน่อย..คืออยากให้ช่วงนี้จบในบทที่๘น่ะค่ะ เลยส่งมามากไปนิด..^^ -พี่สะก๊อตตี้..ที่ถามมาเมื่อบทที่เเล้ว ว่าทำไมถึงให้นฤตยามาเอง..เพราะว่าในระดับวรรณะกษัตริย์ การเชิญโดยมาส่งคนไปรับ นั่นหมายถึงเป็นการเเสดงความเคารพอย่างหนึ่งด้วย เเละจะใช้ในบุคคลที่เป็นพราหมณ์..คุรุ..หรือวงศ์กษัตริย์เช่นเดียวกัน ระดับล่าง.เเพศยะ..ศูทระ..ไม่เคยพบว่ามีการให้เกียรติถึงขนาดส่งคนไปรับเทียบเทียมกับวรรณอื่น ถ้าจะมาต้องมาเอง..(เเค่ให้มาก็ดีเเล้ว..ทำนองนั้น) ยิ่งจัณฑาลเเล้ว..ไม่มีใครเค้าอยากยุ่งเกี่ยวด้วยมีที่อยู่ต่างหาก..ประมาณว่านอกเมืองไกลๆ โดยเฉพาะพราหมณ์ถ้าโดนตัวจัณฑาลเเล้วถึงกับต้องเอาน้ำนมล้างทีเดียว.. ขอบคุณค่ะที่ติดตามอ่าน...^^ จากคุณ : อชันฏา - [ 11 ส.ค. 46 23:52:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ลิงค์... Prologue http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2165495/W2165495.html Chapter1/1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2171860/W2171860.html Chapter1/2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2187693/W2187693.html Chapter2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2200525/W2200525.html Chapter3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2222520/W2222520.html Chapter4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2253686/W2253686.html Chapter5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2278081/W2278081.html :บทที่6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2364079/W2364079.html บทที่7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2395544/W2395544.html จากคุณ : อชันฏา - [ 11 ส.ค. 46 23:56:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นานๆมาทีก็ยาวเหยียดสะใจ เรื่องนี้ให้บรรยากาศออกไปในทางเวียงๆวังๆ ซึ่งผมว่าเขียนค่อนข้างยากพอสมควรเพราะต้องคอยระวังพวกคำราชาศัพท์พวกนี้ ซึ่งคุณอชันฏาก็ทำได้ดีนะครับ แม้จะมีบางคำที่แปลกๆบ้าง(ผมอาจไม่คุ้นเอง แฮ่ะๆๆ) แต่ก็เมื่อมองโดยรวมแล้วก็ไม่เป็นไร ^__^... รู้สึกว่าชาวอินเดียนี่มีการแบ่งชนชั้นที่ชัดเจนเลยนะ (จาก..ประมาณว่านอกเมืองไกลๆ โดยเฉพาะพราหมณ์ถ้าโดนตัวจัณฑาลเเล้วถึงกับต้องเอาน้ำนมล้างทีเดียว..) ไม่ทราบว่าทุกวันนี้ยังมีแบบนี้อยู่หรือเปล่าครับ ^__^.......... จากคุณ : GTW - [ 12 ส.ค. 46 00:11:56 A:203.118.87.202 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาแปะชื่อก่อนนะพี่ ไว้ผมอ่านของเก่าจบแล้วจะตามมาจ้า จากคุณ : ชินตาโร่ - [ 12 ส.ค. 46 04:22:01 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โอ..... ชักเข้มข้น... เรื่องวรรณะในอินเดีย...เท่าที่สอบถามจากเพื่อนอินเดีย.. ตอนนี้ก็ยังมีอยู่ครับ..แต่ส่วนมากจะเป็นในชนบท.. ส่วนในเมือง...เค้าแยกวรรณะด้วยเงิน เหมือนประเทศสารขันแถวนี้แหละ.... ดังนั้น...คนอินเดียที่อยากอัฟเกรดวรรณะ ก็ต้องเมคมันนี่ให้มาก ๆ ครับ.... ^______________________________________________^ (จากหนังสือ nationalgeographic เค้าว่าในอินเดียมีพวก untouchable อยู่ประมาณ 250 ล้านนะครับ) http://magma.nationalgeographic.com/ngm/0306/feature1/ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 12 ส.ค. 46 05:17:25 ]

ความคิดเห็นที่ 8 oh oh oh....it's getting so excited. I hope she says yes....don't think too much ^___^ จากคุณ : wayvy - [ 12 ส.ค. 46 10:35:26 A:128.227.123.149 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผมอ่านตามมาทันแล้วครับ หลังจากนี้จะเริ่มการทวงนะ เอิ้ก แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 46 21:01:20 จากคุณ : ชินตาโร่ - [ 16 ส.ค. 46 09:46:59 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เก่งจังเลย เพื่อนฉัน ไม่น่าเชื่อจริง ๆ อ่ะ นับถือเลยเนี่ย จากคุณ : nOthinG - [ 16 ส.ค. 46 15:59:50 A:202.57.167.200 X: ]