เปอเซโปลิส

วันหนึ่งหลังกลับจากโรงเรียน. . .

"สวัสดีค่ะแม่"

"สวัสดีจ๊ะ ไปดูที่ห้องรับแขกสิจ๊ะ มีอะไรให้ลูกประหลาดใจด้วยล่ะ"

นั่นคือคุณยายมาเยี่ยมเราที่บ้าน

"คุณยาย จะไปแล้วหรือคะ?"

"เปล่าจ๊ะ แค่เปลี่ยนเสื้อผ้าเท่านั้นเอง"

"คุณแม่เล่าเรื่องคุณตาถูกขังคุกให้หนูฟัง"

คุณยายหน้าสลดแล้วเสไปพูดเรื่องอื่นแทน "อืมม์  เป็นไงบ้างจ๊ะที่โรงเรียน"

"คุณยายคงลำบากมากสิคะ" ฉันยังไม่ยอมเปลี่ยนเรื่อง

"โอ๊ย หลังยาย"

"ให้หนูช่วยไหมคะ"

"ไม่ต้องจ๊ะ ยายสบายดี ก็อย่างหนูบอก ยายลำยาก แม่หนูก็ลำบาก รวมทั้งลุงของหนูด้วย"

คุณยายเล่าต่อไปว่า

"พ่อของพระเจ้าชาห์ริบทุกสิ่งที่เราเป็นเจ้าของ ยายอยู่อย่างยากจนข้นแค้น . . .ใช่เลย ยากจนมากขนาดเรามีแต่ขนมปังกิน  ยายอับอายมากจนต้องแสร้งเป็นทำกับข้าว เพื่อให้เพื่อนบ้านไม่ผิดสังเกตอะไร แม่ของหนูมักออกปากทุกครั้งว่ายายคงกำลังทำกับข้าว แต่ลุงของหนู เขารู้ว่ายายแค่ต้มน้ำเปล่า หลอกชาวบ้านเหมือนเคย . . ."

คุณยายพาฉันมานั่งเก้าอี้ ท่านเล่าต่อว่า

"เพื่อความอยู่รอด  ยายจึงรับจ้างเย็บผ้าแล้วเศษผ้าที่เหลือก็เอาตัดเสื้อผ้าใส่กันทั้งบ้าน"

ถึงตอนนี้คุณยายล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าถือหยิบรูปภาพเก่า ๆใบหนึ่งออกมาอวดฉัน

" ดูสิจ๊ะ ว่าเราแต่งตัวดีกันขนาดไหน"

ภาพนั้น คุณยายถ่ายพร้อมลูก ๆ สามคน มีคุณแม่ตอนเด็ก ๆอยู่ตรงกลาง

"ทำไมไม่มีคุณตาในนั้นคะ  ท่านอยู่ในคุกใช่ไหมคะ"

"ใช่จ๊ะ พ่อของพระเจ้าชาห์นั้นใจร้ายมาก แต่พระเจ้าชาห์ร้ายกว่าตั้งสิบเท่า" ท่านวิจารณ์ "หนุรู้ไหม หลานจ๋า  ตั้งแต่รุ่งอรุณแห่งกาลเวลา ราชวงศ์ต่าง ๆ แม้จะครองแผ่นผลัดกันมา กษัตริย์มั้งหลายล้วนรักษาคำมั่นสัญญา พระเจ้าชาห์นั้นไม่เลย ยายจำได้ว่าวันที่เขาขึ้นครองราชย์ เขาบอกว่า

'ข้า ฯ คือแสงสว่างแห่งชาวอารยัน ข้าฯจ ักทำให้ประเทศนี้นำสมัยยิ่งกว่ายุคใด ๆ พลเมืองของเราจักได้รับความรุ่งเรืองของพวกเขา กลับคืนมา'"

. . . หรือเลวร้ายยิ่งกว่า . . .ฉันนึก ๆ แล้วก็สยอง

"เขาเดินทางไปยังยังไปที่สุสานของไซรัส มหาราช ผู้ปกครองโลกในยุคโบราณ

'. . .พระเจ้าไซรัส โปรดทรงพักผ่อนอย่างสงบ เราจักดูแลเปอร์เซียเอง . . .'

เงินทองของประเทศได้ใช้ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายกับการเฉลิมฉลองสองพันห้าร้อยปีราชวงศ์ และพิธีบ้า ๆ บอ ๆ หลาย ๆ อย่าง .  .  .สิ่งเหล่านี้จัดเพื่อเอาใจผู้นำประเทศต่าง ๆ  แต่ประชาชนพลเมืองหาได้สนใจเลยสักนิด


ยายดีใจที่ในที่สุดมีการปฏิวัติ เพราะพระเจ้าชาห์ "

"หนูหิวแล้วล่ะ " ฉันอุทรณ์

"ยายเอาหนังสือมาฝากหลาน หลานจะได้รู้ว่าทำไมถึงมีการปฏิวัติ"

. . . คุณยายไม่ยอมเล่าเรื่องคุณตาสักที . . . ฉันประท้วงอยู่ในใจ

คุฯยายพาฉันเข้าครัว ท่านเอ่ยกับคุณแม่ว่า

"ลูกเธอเขาบอกว่าหิวแล้วล่ะลูก"

"เขาต้องรอคุณพ่อก่อน"

แล้วทั้งสองคนก็ซุบซิบกัน

"ๅ!@@%%#@!^ i^รูปถ่าย#@^$^&(-แทนเสียงซุบซิบ)" คุณแม่พูดถึงอะไร ที่ฉันฟังไม่ได้ถนัด จับความได้แค่รูปถ่าย

"!@#$^$^. . . เดี๋ยวเขาก็กลับมาน่ะ" คุณยายปลอบในตอนท้าย

"ใครคะ" ฉันถามด้วยความอยากรู้

คุณพ่อไปถ่ายภาพการประท้วงแต่ครั้งนี้ท่านกลับมาสาย

ท่านได้ถ่ายภาพทุกวัน  มันเป็นสิ่งที่ต้องห้าม ท่านเกือบถูกจับได้ครั้งหนึ่ง แต่หนีมาได้ทันในนาทีสุดท้าย

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

เรานั่งรอหลายชั่วโมง มีแต่ความเงียบกริบเช่นเดียวกับก่อนเกิดพายุ

ทั้งแม่และคุณยายต่างนั่งรออย่างกระวนกระวายใจ

ฉันนึกไปเองว่าคุณพ่อตายแล้ว พวกนั้นฆ่าท่านเสียแล้ว

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

"สวัสดี ผมกลับมาแล้ว"เสียงคุณพ่อร้องทักมาจากนอกบ้าน

"อีไบ"คุณแม่เรีกคุณพ่อ สีหน้าดีขึ้น

"ขอบคุณพระเจ้า" คุณยายอุทานอย่างโล่งอก

"เธอน่าจะรู้ว่าฉันเป็นห่วง" คุณแม่สวมกอดคุณพ่อแล้วตัดพ้อ

"มีสิ่งไม่น่าเชื่อเกิดขึ้น"

"ใช่สิ หัวใจแม่แทบวาย" คุณยายประชด

"พ่อขา"

ฉันถลาเข้าไปกอดพ่อ

"หนูนึกว่าพ่อตายไปแล้วแหง ๆ"

คุณพ่อทำหน้าประหลาดเมื่อฉันพูดจบ

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

"วันนี้ผมไปถ่ายรูปที่โรงพยาบาลเรย์ "
คุณพ่อเล่าให้คุณแม่ฟัง

"ชาวบ้านแห่ศพเด็กหนุ่มที่ทหารฆ่าตายออกมา เขาได้รับเกียรติราวกับวผู้กล้า ที่ยอมเสียชีพดีกว่าละทิ้งอุดมการณ์ ฝูงชนมาชุมนุมกันร่วมส่งศพเขาไปยังสุสาน บาเฮสท ซาหรา(Baheshte Zahra)

' ผู้กล้ามาอีกคนแล้ว'

มีอีกศพ เป็นชายชราถูกหามใส่เปลพยาบาลออกมา พวกที่ไม่ได้ตามศพแรกไป ก็มาตามศพชายชรา ตะโกนร้องคำขวัญปฎิวัติ และแส่สร้องสรรเสริญเขาเป็นวีนบุรุษ

ผมกำลังถ่ายภาพอยู่เมื่อสังเกตเห็นหญิงชรานางหนึ่งข้าง ๆ ผม ผมเข้าใจว่าเธอเป็น ผมเห็นเธอออกมาจากโรงพยาบาลพร้อมกับร่างนั้น

'หยุด! หยุดนะ! ได้โปรดเถิด!'หญิงนั้นร่ำร้อง

"อะไร? หา อะไรกัน?"

."  .  . หยุดเถอะ . . ."

"ยายเป็นใคร!"

"เมียคนตายน่ะสิ"

"ยายเป็นพวกภักดีต่อกษัตริย์เหรอ"

"เปล่า แต่ผัว ฉันเป็นมะเร็งตาย"

" อะไรนะ"

.อะไรกัน"

"ยายพูดเรื่องอะไรกัน"

"กษัตริย์เป็นฆาตกร แต่หาใช่ผู้ชนะ เราจะจับแกได้วันหนึ่ง และแกจะต้องชดใช้" ใครคนหนึ่งในกลุ่มประกาศก้อง

"ไม่ต้องห่วงนะยาย ตาเขาเป็นวีรบุรุษแล้ว"

"แต่ตอนจบยิ่งสนุกใหญ่ . . .เพราะยายแม่ม่ายก็เริ่มร่วมเดินขบวนประท้วงไปด้วย พร้อมกับร้องว่า 'กษัตริย์เป็นฆาตกร  . . .ฮ่า!ฮ่า !'" คุณพ่อบอกหัวเราะร่วน

คุณแม่กับคุณย่าหัวเราะ พร้อมกัน

"ตลกจังเลย" คุณแม่ว่า

"ถ้าแม่ตายตอนนี้คงได้เป็นวีรสตรี" คุณยายพูดยิ้ม ๆ

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

ฉันไม่รู้เรื่องว่าพวกท่านพูดอะไรกัน

. . . ศพคนตาย มะเร็ง ความตาย ฆาคกร . . . หัวเราะทำไม? . . .

แล้วฉันก็ หัวเราะ " ฮ่า !  ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ "

ทุกคนหันมามองฉันด้วยสายพิกล

ฉันประจักษ์ว่าฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักนิด ฉันเลยไปอ่านหนังสือมากเท่าที่จะทำได้


888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 46 18:31:47

แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 46 13:51:11