บทที่
หนึ่ง
กาลครั้งหนึ่ง มี...เมืองแดร็กคูวิลล์
โอดิลอน คือชื่อของผม ก่อนที่จะมาพบแดร็กคูลิงค์ คนซดหมึกนั้น ผมเป็นแค่เด็ก
ธรมดา ๆ แต่แล้ววันหนึ่งแวมไพรเฒ่าก็กัดผม แม้ว่าเขาจะแพ้เลือดก็ตามที
หลังจากนั้น ผมเริ่มแอบซดหนังสือต่าง ๆ ในร้านขายหนังสือของคุณพ่อ
ของผม ชีวิตช่างแสนโดดเดี่ยวเดียวดายจนผมได้พบคามิลลา หลานสาวคนสวย
ของแดร็กคูลิงค์
ตอนนี้ชีวิตช่างวิเศษหนักหนา คามิลลาและคุณลุงของเธอย้ายออกจาก
สุสานไปอยู่ใต้ถุนห้องสมุดแห่งโลก นั่นคือสถานที่ซึ่งเราค้นพบเมืองแดร็กคูวิลล์
คามิลลาเป็นรักแท้ในชีวิตคนซดหมึกของผม เราสองคนซดหนังสือตื่น
เต้นลึกลับเล่มโตด้วยหลอดชายคู่ด่วยกัน เมื่อน้ำหมึกไหลไปตามหลอด เข้าไปสู่
กระเพาะของเรา หน้ากระดาษก็กลายเป็นสีขาว เราอยากหนังสือเล่มใหม่ ๆ เสมอ
แต่เพราะเราอาศัยอยูข้างล่างห้องสมุดใหญ่ที่สุดในโลก คุณลุงแดร็กคูลิงค์เห้นว่า
เราสองคนช่างตะกละตะกลาม เสียเหลือเกิน
บัดนี้ เรากำลังซดหนังสือเทพนิยายเล่มเบ่อเริ่ม คามิลลาเลือกเอง เธอ
เบื่อเรื่องผจญภัยต่าง ๆ แต่เทพนิยายไม่ใช่แบบของผมเลย ผมชอบที่มีผจญภัย
มากกว่า
"ว่า ไง นิทานเรื่องไหนที่เธอจะหม่ำต่อ" คามิลลาถาม นัยน์ตาเป็น
ประกายวาววับ
"เอ่อ ไม่รู้สิ ลูกหมูสามตัวมั้ง . . . หรืออาลีบาบากับโจรสี่สิบคนเป็นไง"
"ไม่เอาเราลองชิมพวกนั้นแล้ว ฉันอยากลองซินเดอเรลลา เจ้าหญิง
นิทรา หรือสโนว์ไวทืมากกว่า.
ผมหัวเราะคล้ายปัญญอ่อน "เรื่องพวกนั้นมันมีแต่เจ้าชายรูปหล่อทั้งนั้น
ใช่ไหมล่ะ"
"แล้วไง? มันมีอะไรเหมือนชีวิตจริงมากกว่า แค่ต่อสู้ผจญภัยต่าง ๆ
นานา ความรู้สึกความรักก็มีค่าเหมือนกัน"
ผมรู้ แต่ผมเลือกเรื่องราวความรักจริง ๆ เหมือนที่ผมมีกับคามิลลา
"อ่านนิทานอะไรที่มันมีฉากบู๊แอ๊คชั่นหน่อยเป็นไง" ผมเสนอ
"อย่างเช่น?"
ผมแสร้งทำครุ่นคิดเกี่ยวกับคำถามนั้น แต่ผมมีความคิดชัดเจนอยู่แล้ว
"ไม่รู้สิ บางทีอาจเป็นเรื่องภูติผีปีศาจ พ่อมดหมอผี หรือหมาป่า" ผมว่า
"แต่ในเรื่องสโนว์ไวท์กับเจ้าหญิงนิทราก็มีแม่มด" คามิลลาชี้แจง
"ตลกน่ะ แม่มดนั่นเป็นราชินีงี่เง่าที่สุดท้ายจบลงด้วยน้ำมือของพวกคน
แคระ" ผมค่อน
คามิลลาถอนหายใจ ผมรู้ว่าเธอกำลังคิดว่าเด็กผู้ชายน่ะโง่เง่า และผม
ก็เป็นเด้กผู้ชายคนหนึ่ง....
"ตกลง แล้วความคิดสุดเลิศประเสริฐศรีของเธอว่าไงล่ะ?"เธอ
ถามอย่างสุดจะเอือม
"เออ มีนิทานเรื่องหนึ่งที่ฉันกลัวทุกที..."ผมเริ่ม
ผมกำลังคิดถึงเรื่องโจรสลัดเคราดำ-(*bluebeard-ผึ้งแก้ว)" แต่ใน
วินาทีสุดท้ายนั้นเอง ผมเปลี่ยใจไม่รู้ว่าทำไม
"เรื่อง. . . เรื่องหนูน้อยหมวกแดงเป็นไง" ผมบอก
"์ดี"
ปรากฎว่าเรื่องหนูน้อยหมวกแดงเป้นเรื่องที่หนึ่งที่เธอโปรดปราน แม้
จะไม่มีเจ้าชายรูปงามก็ตาม
ไรื่องนี้มันมีวีรสตรีหญิงนะ" แฟนสาวของผมย้ำความทรงจำผม
"ไม่จริง หมาป่าต่างหากที่เป็นฮีโร่ แล้วมันก็เป็นตัวผู้"
เราต่อล้อต่อเถียงกันต่อไปอีกสักชั่วครู่ แล้วเราก็วางหลอดของเรา
ที่หน้าหนึ่ง แล้วริ่มซดนิทาน"กาลครั้งหนึ่ง มีเด็กหญิงงดงามกว่าใครในหมู่บ้าน. . ."
โดย ผึ้งแก้ว(The gl@ss Bee) [14 ก.ค. 2546 , 13:41:30 น.]
แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 46 21:08:20
แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 46 20:59:40
แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 46 20:51:54
@@(^ u ^)( '------------o . . .. หนูน้อยซดหมึกหมวกแดง . . . (' < ') @('_ ')@ ('_ ' )
