แม่กับษิเรียกได้ว่าเป็นคู่กัดกันมาตลอด ไม่เคยลงรอยกัน ไม่อยากเห็นหน้ากันบ่อยครั้ง ทะเลาะกัน ไม่คุยกันเลย เช้าวันนี้จริงๆแล้วเราก็ทะเลาะกันมาตั้งแต่เช้าแล้ว แต่บางครั้งคุณอาจแทบไม่เชื่อเลยว่าปาฏิหารมีจริง คำบางคำ การกระทำบางอย่างที่เรารอคอยมาตลอด กลับปรากฏขึ้นในวันที่เราไม่คาดฝัน ตั้งแต่เด็กษิเป็นลูกชังมาตลอด พ่อแม่ไม่ค่อยพูดดีด้วย คอยบังคับ จู้จี้ และไม่เคยมีความเห็นที่ลงรอยกัน โดยเฉพาะกับแม่ เราเข้าใกล้กันไม่ค่อยได้ ษิทำอะไรก็ผิดไปหมด ไม่เคยมีสักครั้งที่คำพูดและการกระทำของษิจะทำให้แม่พอใจ ไม่เคยสักครั้งที่จะพูดอะไรได้เข้าหู เราอยู่กันอย่างเหมือนคนที่เหินห่าง เหมือนเจ้านาย กับลูกน้องแสนดื้อ ทุกคนต่างมีทิฐิระหว่างกัน

    ตั้งแต่เด็กเราเฝ้าถามกับตัวเองอยู่เพียงคนเดียวว่า นี่เราเป็นใครกัน เกิดมาเพื่อใคร เกิดมาทำไม ทำไมต้องมาอยู่ในที่ที่เค้าไม่ต้องการให้เราอยู่ อยู่ในที่ที่เค้าไม่เคยเห็นเราเลย ใช้ชีวิตอยู่ในเงามืดของตัวเอง วันๆได้แต่นั่งเหงาใจ มีอะไรก็ปรึกษาใครไม่ได้ ไม่เคยเลย.. เรื่องราวทุกอย่างที่ดำเนินไปเป็นไปตามเรื่อง สามสิ่งที่ไม่หวนกลับ.. ที่เคยแต่งไว้เมื่อก่อน ชีวิตที่ค่อนข้างไร้ความสุข อยู่ได้ด้วยความหวัง ความฝันเพียงสิ่งเดียวที่จะประคองชีวิตให้อยู่รอดได้ การรอคอยคำตอบที่รู้ว่ามันยากเหลือเกิน แต่ก็จะรอจนกว่าจะถึงวินาทีสุดท้าย..

    ความหวังมันเลือนลางเหลือเกิน ทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ษิพยายามที่จะรอ เมื่อไหร่ษิจะได้ยินคำๆนั้นหลุดออกมาจากปากของแม่ แม่เป็นคนที่เย็นชา และไม่เคยชมษิเลย ไม่เคยปลอบใจเวลาท้อแท้ ษิอยู่มากับความรู้สึกหดหู่และน้อยใจมาตลอด บางคนฟังเรื่องราวของษิ แล้วเห็นว่ามันไม่น่าที่จะเป็นเด็กที่ดูมีปัญหาได้ ครอบครัวษิไม่ได้ขาดใคร อยู่ด้วยกัน แต่สิ่งแวดล้อมทางด้านจิตใจ มันสึกกร่อน และทำร้ายจิตใจมาตลอด บางครั้งการที่คุณไม่เคยเจอสภาพความเป็นอยู่ที่คนใกล้ตัวหมางเมินและเย็นชา คุณอาจไม่รู้ว่าสภาพจิตใจย่ำแย่แค่ไหน

    บางครั้งใครบางคนที่ดูร่าเริงไปวันๆ เค้าอาจจะเก็บซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ก็ได้ บางทีเมื่อคุณอ่านเรื่องนี้แล้ว อาจคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ไร้สาระที่สุดเท่าที่อ่านมา แต่สำหรับษิแล้ว มันเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดในชีวิตษิ เพราะนี่คือสิ่งที่ษิรอคอยมาตั้งแต่เล็ก และนี่คือความหวังอันเลือนลางที่แทบจะหายไปแล้ว

ตอนเช้าของวันที่ 12 สิงหาคม 2546 >>

    วันนี้เราเริ่มฉากทะเลาะกันตั้งแต่เช้า แต่ในขณะที่ต่างคนต่างทำงานไป ษิก็หยิบดอกไม้มา มันเป็นกระเช้าดอกไม้เล็กๆกระเช้านึง ษิหักจากเงินค่าขนมไปซื้อ ขณะแม่กำลังหันมาตั้งท่าจะบ่นต่อ ษิก็เรียก “แม่”

    นั่นคือสิ่งที่ษิทำอย่างที่ทุกๆปีเคยทำ แต่ครั้งนี้เป็นครั้งที่ความรู้สำดีๆท่วมท้นจนทำอะไรไม่ถูก แม่รับไหว้ษิ และในวินาทีนั้นเองแม่ก็โผเข้ามากอดษิไว้

    บอกตามตรงษิรู้สึกงงและตกใจมาก ษิทำอะไรไม่ถูกนอกจากยืนนิ่งๆให้แม่กอด คำพูดที่เตรียมมกลับพูดไม่ออกเลยสักคำ ษิอยากจะบอกแม่ว่า “ถึงแม้ว่าษิเองจะเป็นลูกที่ไม่ดีนัก ไม่เคยได้ทำอะไรให้แม่ภูมิใจ แต่ษิก็รักแม่เสมอ ถึงแม้ว่า… ยังไงษิก็เกิดมามีแม่กับเค้าแค่คนเดียวเท่านั้น…”

    แต่มันหายไปแล้ว.. ษิโอบกอดแม่เอาไว้ แม่พูดอะไรไม่รู้ฟังไม่รู้เรื่องเลย แม่ร้องไห้ใหญ่ ษิไม่แน่ใจว่าษิบาปรึเปล่าที่ทำให้แม่ต้องร้องไห้ขนาดนั้น แต่ตอนนั้นษิเองทำอะไรไม่ถูก ได้แต่กอดแม่เอาไว้แน่น แล้วก็พอฟังแม่ออกว่า “แม่ไม่ใช่ไม่รัก ที่บ่นที่ว่าก็เพราะอยากให้เราเป็นคนดี เกิดมาคนเราอยุ่ในสังคมเราก็ต้องรู้จักมีระเบียบ ไม่งั้นจะไปอยู่ร่วมกับเค้าได้ยังไง ไปไหนก็ให้มีแต่คนเค้ารักเค้าชื่นชม เชื่อฟังแม่หน่อย แม่ก็อยากให้เราได้ดี ที่ทำไปทุกอย่าง ที่บ่นที่ว่าก็เพราะแม่รัก แค่เชื่อฟังแม่แม่ก็ดีใจแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีอะไรมาให้เลย ซื้อมาก็สวยดี แต่มันเปลือง แค่เป็นเด็กดี ก็พอ..” แล้วแม่ก็หอมษิ มัน.. นานมากแล้ว.. มันนานจนจำไม่ได้ว่าแม่หอมแก้มษิครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ หรือแม้กระทั่งกอดครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่

    ษิยกมือขึ้นไหว้แม่ ษิจะพูดว่า แม่ษิขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ษิพูดไม่ออกเลย ษิได้แต่คิดว่า ษิฝันไปรึเปล่า นี่มันเรื่องจริงใช่มั้ย อย่าหลอกษินะ ษิกลัวว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความฝันหรือเรื่องโกหก ษิกลัวว่าษิจะต้องสูญเสียความรู้สึกดีๆอย่างนี้ไปอีก

    วันนี้ษิแทบไม่อยากจะพูดเลย ษิกลัวว่าษิพูดไปแล้วษิอาจจะเสียความรู้สึกดีๆแบนี้ไปได้ ขอแค่วันเดียว แค่วันนี้ ขอความรู้สึกอย่างนี้ยังอยู่กับษิ ษิไม่ขออะไรมากกว่านี้…

    นี่ถ้าพ่ออยู่ด้วยพ่อคงจะดีใจน่าดู พ่อหวังมาตลอดว่าแม่กับษิจะลงลอยกัน ษิไม่รู้ว่าวันต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น แต่ความรู้สึกแบบนี้ทำให้ษิลืมเรื่องร้ายๆไปจนหมด ความระแวงสงสัยในความรักของแม่มลายหายไปสิ้น.. ษิรักแม่.. และวันนี้ษิก็ได้รู้ว่ามันไม่ใช่แค่ความฝันลมๆแล้งๆ มันเกิดขึ้นจริง การรอคอยของษิสิ้นสุดแล้ว มันบรรลุ ถึงแม้จะแค่ช่วงเวลาสั้นๆ เสียดายที่ทราย(น้องของษิ) ป่วย ไม่งั้นแม่คงกอดเราเอาไว้ด้วยกัน..



    สักครั้งที่คุณจะไหว้คนที่คุณรัก ความรู้สึกแบบนี้อาจไม่เกิดขึ้นบ่อยนักสำหรับคนบางคน โดยเฉพาะษิ แล้วคุณจะรู้ว่าปาฏิหารยังรอที่จะเกิดอยู่เสมอ ยังรอคุณอยู่ ตราบใดที่คุณยังมีศรัทธา และไม่สิ้นหวัง…

    ให้ดอกไม้กับท่านสักครั้ง.. สักครั้งที่ความในใจได้ระบาย