ความคิดเห็นที่ 1 การที่ผมนึกออกนั้นทำให้ผมดีใจเล็กน้อย  มันอาจดูเป็นเรื่องเล็กน้อยกับการที่สามารถจำเรื่องที่เพิ่งจะผ่านมาเพียงแค่ข้ามคืนได้   แต่สำหรับคนที่สูญเสียความทางจำไปอย่างผมนั้นมันเป็นเรื่องที่สำคัญมากทีเดียว... ผมถูกรถชนในกลางดึกคืนวันหนึ่งเมื่อสามเดือนก่อน  ศีรษะของผมฟาดกับพื้นอย่างจัง  หมอสามารถผ่าตัดเอาก้อนเลือดที่คั่งในสมองของผมออกได้  แต่ผลข้างเคียงจากอุบัติเหตุครั้งนั้นคือผมต้องสูญเสียความทรงจำไป  ผมจำอะไรเกี่ยวกับตัวเองและคนรอบข้างไม่ได้แม้แต่อย่างเดียว  บัตรประจำตัวประชาชนในกระเป๋าสตางค์คือสิ่งเดียวที่ทำให้ผมรู้ว่าผมเป็นใครและพักอยู่ที่ไหน การได้กลับไปพักอยู่ในที่อยู่ของตนน่าจะทำให้อาการของผมดีขึ้น  แต่ผมกลับจำอะไรไม่ได้เลย  ผมไม่สามารถนึกอะไรเกี่ยวกับตัวเองได้สักอย่าง  เหมือนว่าผมไม่เคยมีความทรงจำเกี่ยวกับที่อยู่ของผมเลย  หรือในทางกลับกัน  ความทรงจำที่เคยมีอาจจะไม่น่าจดจำ  ร่างกายและสมองของผมจึงปฏิเสธที่จะรื้อฟื้นความทรงจำเหล่านั้นคืนมา ตั้งแต่นั้นมาผมก็เลยกลัวที่จะต้องสูญเสียความทรงจำใหม่ๆที่ผมและคนรอบข้างสร้างขึ้นมาไป...   “หนูออกไปซื้อข้าวมา...” จุ๋มเดินเข้ามาในห้อง “กินด้วยกันนะพี่” เธอเดินไปหยิบจานชามช้อนส้อมเพื่อเตรียมอาหาร ผมพยายามจะลุกขึ้นไปช่วยเธอแต่เธอหันมาห้ามไว้ “ไม่ต้องๆ นั่งไปเถอะ ท่าทางพี่จะยังไม่สร่างเมาเลย นั่งนิ่งๆอยู่นั่นแหละ” “อื้อ...” ผมถอนหายใจ กลิ่นเหล้าโชยออกมากับลมหายใจอุ่นๆของผม ผมยังไม่สร่างจริงๆนั่นแหละ “ขอพี่ใช้ห้องน้ำหน่อยนะ” ผมค่อยๆเดินไปเข้าห้องน้ำ “จะอ้วกก็อ้วกใส่ชักโครกนะพี่” เสียงหวานๆของเธอดังเจื้อยแจ้วตามมา ผมเอามือรองน้ำจากก๊อกน้ำที่อ่างล้างหน้า  ผมค่อยๆล้างหน้าแล้วหลับตาเอามือนวดขมับตัวเอง  สัมผัสที่ให้ความรู้สึกสบายที่ไหล่ทั้งสองทำให้ผมต้องลืมตาขึ้น  จุ๋มนั่นเอง  เธอกำลังนวดไหล่ให้ผมอยู่  ผมพลิกตัวกลับทันที “อะไรพี่” เธอหัวเราะ “ทำเป็นไม่เคยถูกผู้หญิงจับตัวไปได้ มาๆ เดี๋ยวจุ๋มนวดให้” เธอลากผมไปนั่งที่เตียง ผมรู้สึกอึดอัดนิดหน่อยกับการกระทำของเธอแต่เธอก็นวดสบายดี เธอมักจะเอาอกเอาใจผมเป็นพิเศษเสมอจนใครๆก็แซว  ผมเองก็รู้สึกได้ว่าเธอรู้สึกยังไงกับผม  จุ๋มเป็นคนดี  เธอมีหลายๆอย่างที่ผมประทับใจ แต่ตอนนี้ผมคิดว่าตัวเองยังไม่พร้อมกับการมีชีวิตใหม่ อาจเป็นเพราะผมยังไม่สามารถจำชีวิตในอดีตได้ก็เป็นได้... “คนอื่นๆล่ะ” ผมถามถึงเพื่อนๆเพราะผมจำได้ว่าเมื่อคืนเรามาที่นี่กันเกือบสิบคนแต่ตอนนี้มีแค่ผมกับเธอ จากคุณ : ปัจฉิมลิขิต - [ 12 ส.ค. 46 23:39:05 A:202.57.179.64 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 “กลับไปหมดแล้วพี่” เธอตอบ มือก็นวดไปเรื่อย บางครั้งเธอก็ลูบๆทำให้ผมรู้สึกพิกล “นี่มันจะหกโมงเย็นอยู่แล้วนะ” “หกโมง...” ผมทวนคำ ต้องยอมรับว่าฝีมือนวดของเธอนั้นชั้นเซียนจริงๆ “หกโมง” ผมลุกพรวดขึ้นจากเตียง “พี่ต้องรีบกลับก่อนละ” “จะรีบไปไหนพี่” เธอยังคงยิ้ม เพราะผมยังไม่สร่างเมาหรืออย่างไรก็ไม่ทราบได้ แต่วันนี้ผมรู้สึกว่าเธอน่ารักจริงๆ “ถ้าจะไปเล่นดนตรีที่ร้านก็ไม่เห็นต้องรีบนี่ ร้านก็อยู่แค่นี้ กีตาร์พี่ก็อยู่ที่นี่” “แล้วเสื้อผ้าล่ะ” ผมมองสภาพตัวเอง “ของพี่น่ะจุ๋มเอาไปซักหมดแล้ว” เธอลุกไปเปิดตูเสื้อผ้าใบโตของเธอ เธอหยิบเสื้อผ้ามาให้ผมชุดหนึ่ง “ใส่นี่ก็ได้ ของแฟนเก่าจุ๋มเอง” “แต่...” ผมไม่กล้าปฏิเสธ ถึงจะอึดอัดแต่ผมก็ไม่อยากทำร้ายความรู้สึกของเธอ “น่า...นะๆๆ” เธอคะยั้นคะยอ “อือ...” ผมตอบรับ ท่าทางเธอมีความสุขมากทีเดียว ผมนั่งทานมื้อเย็นกับเธอ  เธอเล่าเรื่องราวมากมายให้ผมฟัง  เรื่องตัวเธอ  เรื่องที่บ้าน  เรื่องแฟนเก่าแต่ละคนของเธอ  เธอเป็นคนมองโลกในแง่ดีมากทีเดียว  เธอสามารถมองความเลวของแฟนแต่ละคนที่ทิ้งเธอไปให้เป็นเรื่องตลกไปได้  ดูเหมือนเธอเป็นคนเข้มแข็ง  แต่ผมสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ข้างหลังความเข้มแข็งที่เป็นเพียงเปลือกนอกที่เธอสร้างขึ้นมา ด้วยเหตุนี้ผมและเธอจึงไปที่ร้านด้วยกัน  การที่เรามาด้วยกันทำให้เพื่อนๆแซวกันใหญ่  จุ๋มอายหน้าแดงวิ่งไปเปลี่ยนชุดที่หลังร้าน  ส่วนผมได้แต่ยิ้มแห้งๆตามสไตล์  พูดไปก็หาว่าแก้ตัว  ยิ้มแห้งๆนี่แหละดีที่สุด “อ้าว...มาพอดีเลยธรรพ์” ผมหันไปตามเสียง ผู้ที่เดินมาคือพี่นพ พี่นพเป็นผู้จัดการร้านนี้ “หวัดดีครับพี่” ผมยกมือไหว้ตามปรกติ “มีอะไรหรือครับ” “คือพอดีวันนี้พี่ต้องเค้าไม่มาน่ะ” พี่นพพูดถึงนักดนตรีเก่าแก่ของร้าน “พี่ก็เลยว่าจะให้เราเล่นแทนในช่วงของเค้าหน่อย หลังเที่ยงคืนน่ะ ว่างใช่มั้ย เดี๋ยวพี่เพิ่มให้อีกแรง” “ว่างครับพี่” ผมตอบแบบไม่ลังเล ได้เงินเพิ่มใครจะไม่เอา อีกอย่างผมก็ไม่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องยากเย็นอะไร เพราะมันก็เป็นงานที่ผมชอบ เรื่องการเล่นกีตาร์นี่ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ร่างกายของผมจดจำได้  ถ้าจะพูดให้ถูกคงจะต้องบอกว่าเป็นเพียงสิ่งเดียวจากอดีตที่ร่างกายของผมจดจำได้มากกว่า  ผมรู้สึกสนุกกับมันมากทีเดียว  และสิ่งนี้ก็ทำให้ผมได้งานที่ร้านนี้ ผมจะเล่นในช่วงเวลาประมาณสองทุ่มถึงสี่ทุ่ม  จากนั้นจะเป็นช่วงของพี่นกกับพี่ราม  สองคนนี้เป็นสุดยอดฝีมือสำหรับผม  พวกเขาเล่นดีกว่านักร้องดังๆบางคนเสียอีก  เคยมีค่ายเพลงดังๆมาทาบทามพวกเขาหลายครั้งแต่พี่ทั้งสองคนก็ปฏิเสธไป “พี่พอใจแล้วกับชีวิตตรงนี้” จากคุณ : ปัจฉิมลิขิต - [ 12 ส.ค. 46 23:41:37 A:202.57.179.64 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 นั่นคือคำตอบที่ผมได้รับเมื่อถามถึงเหตุผลที่พวกเขาปฏิเสธ  พวกเขาเป็นฮีโร่ของผมจริงๆ           ผมขึ้นไปเล่นตามปรกติ  ลูกค้าที่มาส่วนใหญ่จะเป็นวัยทำงาน  พวกเขาจะชอบฟังเพลงเก่าๆสมัยที่คุณเต๋อ เรวัติ  ยังคงมีชีวิตอยู่และโด่งดัง  ซึ่งก็เข้าทางพอดี  เพราะเพลงที่ผมเล่นได้ก็จะเป็นเพลงในยุคนั้นเสียเป็นส่วนใหญ่ ระหว่างที่ผมเล่นอยู่นั้นผมก็มองไปเห็นจุ๋มพอดี  เธอกำลังมองผมด้วยสายตาที่แสดงความเคลิบเคลิ้มเป็นอันมาก  เธอส่งยิ้มให้แต่ผมไม่สนใจ  ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ  แต่ก็อย่างที่บอก  ผมยังไม่อยากจะเปิดใจรับใครเข้ามาในตอนนี้       อีกห้านาทีสี่ทุ่ม  ผมนั่งสูบบุหรี่อยู่หน้าร้าน  ทักทายฮีโร่ทั้งสองของผมที่เพิ่งมาถึง  พูดคุยกันเล็กน้อยก็พอดีจุ๋มเดินออกมา  พี่นกหันไปเห็นพอดีก็เลยดึงแขนพี่รามไป  ทั้งสองคนทำท่าล้อเลียนผม  ผมยิ้มแห้งๆตามสไตล์พร้อมกับส่ายหัว เธอมานั่งที่เก้าอี้ตัวตรงข้ามกับผม  ส่งกระดาษใบหนึ่งให้ผม “อะไรเนี่ย?” ผมถามพลางคลี่กระดาษออกดู “ขอเพลงไงพี่” เธอยิ้ม ผมสงสัยจริงๆว่าเธอจะยิ้มอะไรได้ทั้งวัน ไม่เมื่อยบ้างหรือไงกัน “เดี๋ยวพี่เล่นอีกนี่ เล่นเพลงที่จุ๋มขอด้วยนะ” “โห...” ผมร้อง “นี่มันมากขนาดที่เล่นได้จนหมดเวลาเลยนา” เธอยิ้มไม่พูดอะไรแล้วก็เดินเข้าในร้านไป ผมสูบบุหรี่ไปพลางดูรายชื่อเพลง  เพลงมากมายที่เธอเขียนมาเป็นเพลงที่ผมชอบทุกเพลง  ผมพลิกดูด้านหลังกระดาษ “จุ๋มเดาว่าพี่คงชอบเพลงพวกนี้ เวลาพี่เล่นเพลงพวกนี้ดูพี่มีความสุขมาก” นั่นคือข้อความที่เธอเขียนไว้  ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของมัน  ผมเล่นเพลงเหล่านี้จนชิน  ชินจนเกือบจะลืมไปแล้วว่าผมชอบมันมากขนาดไหน ข้อความสั้นๆนั้นทำให้ผมยิ้มออกมาได้... หลังร้านเลิกผมเดินไปส่งเธอที่อพาร์ทเมนท์  อ๊ะๆ  ไม่ใช่ว่าผมจะอะไรนะครับ  ผมลืมกระเป๋าสตางค์ไว้ที่ห้องเธอต่างหาก อพาร์ทเมนท์ของเธอนั้นอยู่ลึกเข้าไปในซอยค่อนข้างมากทีเดียว แม้จะมีไฟทางแต่มันก็เก่าและไม่สว่างนัก  ไหนจะที่ร้างกลางซอยที่มีแต่หญ้ารกและต้นไม้ที่หนาแน่นจนดูเหมือนเป็นป่าขนาดย่อมๆอีก     มันเป็นสภาพแวดล้อมที่ชวนให้เกิดการประกอบอาชญากรรมจริงๆ... “ธรรมดาเวลามาคนเดียวทำยังไงเนี่ย” ผมอดไม่ได้ที่จะถาม “โห...นึกว่าทิ้งปากไว้ที่ร้านซะอีก” เธอแซวผม ก็จริงอยู่ เพราะผมเดินเงียบมาตลอดตั้งแต่ออกจากร้าน “ก็เรียกวินมอ’ไซที่ปากซอย ใช้มานานจนซี้กัน” จากคุณ : ปัจฉิมลิขิต - [ 12 ส.ค. 46 23:43:30 A:202.57.179.64 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ระวังหน่อยก็ดี คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ ยังไงเราก็เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวนะ” “แหม...มองโลกในแง่ร้ายจังนะ” เธอยิ้มแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์ “แน่...เป็นห่วงจุ๋มอะดิ” เธอทำหน้าล้อเลียนผม “ปล่าวนิ...พี่ก็พูดไปตามที่คิด” ผมไม่ได้ปากแข็งนะ ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ “โธ่...ไอ้เราก็นึกว่าเป็นห่วง” เธอทำหน้างอนๆแต่ก็ยังยิ้มอยู่ ผมไม่สนใจ เราเดินต่อไปเงียบๆเธอก็พูดขึ้นมา “หนาวจัง...” ไม่บ่นเปล่าๆ เธอเดินเบียดเข้ามา ผมถอยออกมา “อย่ามาเดินเบียดน่าร้อนจะตาย” ผมบ่น ผมชักรำคาญ “โธ่...พี่ธรรพ์นี่ไม่อีโรติกเอาซะเลย” คำพูดของเธอทำให้ผมต้องหัวเราะออกมา “ขำอะไรพี่?” เธอทำหน้างงๆ “เค้าต้องว่าไม่โรแมนติก อีโรติกนี่มันคนละสถานการณ์กัน เอ๊อ...” ผมส่ายหัว เธอทำหน้ายู่ “เออน่า มันก็ติกเหมือนกันแหละ” เธอเถียงข้างๆคูๆผมเลยตบหัวป้าบเข้าให้ เธอโมโหจะเอาคืนแต่สะดุดล้มเสียก่อนผมรีบเข้าไปประคองไว้ เธออยู่ในอ้อมกอดของผมอย่างไม่ตั้งใจ... ตาต่อตาประสาน  เธอหลับตาแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้าผม  ผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของเธอ  เธอเองก็คงสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆของผมเช่นกัน   หัวใจของผมเต้นแรง  ริมฝีปากอวบอิ่มนั่นช่างเย้ายวนใจเหลือเกิน เสียงรถมอเตอร์ไซค์ดังใกล้เข้ามา  เราทั้งสองผละออกจากกัน “ดึกแล้ว...พี่ว่าจุ๋มรีบกลับห้องเถอะ” “อื้อ...” เธอตอบรับพร้อมกับยิ้มน้อยๆ ไม่มีการสนทนาใดๆอีก  เราเดินเงียบๆมาจนถึงอพาร์ทเมนท์  หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์ส่งเสียงทักจุ๋ม “แน่...วันนี้มีหนุ่มมาส่ง หล่อซะด้วย” “บ้าน่าป้า พูดอะไรก็ไม่รู้” เธอยิ้มเขินๆแล้วลากผมไปจากตรงนั้น ห้องของจุ๋มอยู่ชั้นห้า  เราต้องขึ้นลิฟท์เก่าโกโรโกโส  มันเก่าจนผมกลัวว่ามันจะค้างเอา  เราเดินมาถึงหน้าห้อง  เธอไขกุญแจแล้วหันมาพูดกับผม “เดี๋ยวจุ๋มเอากระเป๋าสตางค์มาให้นะ” เธอวิ่งเค้าไปในห้อง ครู่หนึ่งก็ออกมาพร้อมกระเป๋าสตางค์ของผม ผมรับมันมา “งั้นพี่ไปแล้วนะ” ผมบอกกับเธอ “ขอบคุณนะพี่ธรรพ์” เธอยิ้มตามปรกติ “วันหลังมาส่งอีกนะ...” จากคุณ : ปัจฉิมลิขิต - [ 12 ส.ค. 46 23:45:55 A:202.57.179.64 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 “ถ้าพี่เล่นดึกล่ะก็นะ...” ผมตอบแล้วออกเดิน “อ้อ...” ผมหยุดเดินแล้วหันกลับไปหาเธอ “เอ่อ...พี่ว่าเวลาไม่แต่งหน้าจุ๋มดูน่ารักดีนะ” ไม่มีเสียงตอบ  เธอเดินเข้ามาใกล้แล้วหอมแก้มผมหนึ่งที  ผมงี้อึ้งไปเลย “พี่...พี่ไปแล้วนะ” ผมรีบเดินจากมา ผมออกจากลิฟท์เดินผ่านเคาน์เตอร์ชั้นล่าง  ป้าที่นั่งอยู่ก็พูดขึ้นมา “จุ๋มน่ะมันเป็นเด็กน่ารัก เอาอกเอาใจคนเก่ง แต่มันไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่ใครๆเห็นหรอก” เธอเงยหน้าขึ้นมามองผม “ถ้ามีใครสักคนมาดูแลมันก็ดี” เธอพูดอมยิ้ม ผมยิ้มแห้งๆตามฟอร์มพลางนึกในใจ “มันจะอะไรกับเรากันนักหนาวะ?” ผมเรียกแท็กซี่ที่ปากซอยเพื่อกลับที่พัก  ระหว่างที่อยู่บนรถผมก็นั่งทบทวนเรื่องราวต่างๆไปเรื่อย  อุบัติเหตุทำให้ผมจำเรื่องราวในอดีตของตนไม่ได้  แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่าผมอยากจะจำมันได้หรือเปล่าก็ในเมื่อชีวิตในตอนนี้ของผมนั้นกำลังไปได้สวยทีเดียว  การจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับความทรงจำใหม่นี้ก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตของผมเสียหายอะไร  ยิ่งไปกว่านั้น  หากอดีตของผมมันไม่น่าจดจำล่ะ  ผมจะไปพยายามรื้อฟื้นมันขึ้นมาเพื่ออะไร  การเริ่มต้นชีวิตใหม่ไปแบบนี้คงจะดีกว่า  แต่ผมก็รู้สึกว่าการทำแบบนั้นมันเหมือนกับคนขี้ขลาดที่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับความเป็นจริง  ยังไงๆผมก้อยากรู้ความเป็นมาของตัวเองอยู่ดี ผมกลับมาถึงห้องตอนเกือบๆตีสี่  ผมเก็บของแล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า  ขณะที่กำลังจะปิดประตูตู้เสื้อผ้าก็พอดีเหลือบไปเห็นของสิ่งหนึ่งที่มุมตู้  มันเป็นห่อผ้าห่อใหญ่ทีเดียว “ทำไมไม่เคยเห็นเลยวะ?” ผมพูดกับตัวเอง พลางแกะห่อผ้าออกดู ทันทีที่ผมเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็แล่นเข้าสู่สมองของผมทันที ผมล้มลงไปนอนตัวงอ สองมือกุมที่หัวด้วยความเจ็บปวด ภาพต่างๆผ่านเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว ผมนอนบิดด้วยความเจ็บปวดอยู่พักหนึ่งความเจ็บปวดจึงค่อยๆทุเลา  ผมยันกายลุกขึ้นอย่างยากลำบาก  พาร่างตัวเองโซซัดโซเซไปนอนอยู่บนเตียง  ผมนอนหลับตาอยู่พักหนึ่งเพื่อปรับลมหายใจให้เป็นปรกติก่อนจะลืมตาขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม ผมจำทุกอย่างได้แล้ว... ผมดีใจมาก  ผมต้องการให้ใครสักคนช่วยมาแบ่งเอาความดีใจที่อัดแน่นของผมไป  ผมคว้าโทรศัพท์ที่หัวเตียงมาแล้วโทรหาจุ๋มทันที  เธอรับสายด้วยอาการงัวเงีย  แต่พอรู้ว่าเป็นผมเธอก็ตาสว่างทันทียิ่งพอรู้ว่าผมจำทุกอย่างได้แล้วเธอก็ยิ่งตื่นเต้นใหญ่  เมื่อผมจำทุกอย่างได้แล้วผมก็ไม่มีอะไรต้องลังเลใจอีกต่อไป  ผมนัดเธอให้มาหาที่ห้องในตอนเช้าทันที  แน่นอน  เธอไม่ปฏิเสธผมอยู่แล้ว ความดีใจที่จำทุกอย่างได้ทำให้ผมนอนไม่หลับ  ผมนั่งคิดทบทวนเรื่องต่างๆด้วยความดีใจ  ผมหยิบกีตาร์คู่กายมาบรรเลงอย่างมีความสุข จากคุณ : ปัจฉิมลิขิต - [ 12 ส.ค. 46 23:49:02 A:202.57.179.64 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 เสียงนกร้อง  แสงอาทิตย์เริ่มสาดส่องผ่านช่องว่างของม่านเข้ามาในห้อง  ผมวางกีตาร์คู่กายแล้วเดินออกไปยืนที่ระเบียง  ผมสูดลมหายใจลึกเพื่อสูดเอาอากาศยามเช้าอันบริสุทธิ์เข้าไป   ผมเดินกลับเข้ามาในห้องเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า  ผมลงไปซื้ออาหารเช้าเพื่อรอการมาของจุ๋ม  เสียงเคาะประตูห้องทำให้ผมต้องสะดุ้ง  เธอมาแล้ว  ผมรีบวิ่งไปเปิดประตูทันที “มาแต่เช้าเลยนะ” ผมยิ้ม “พี่จำได้แล้วเหรอ” เธอทักทายผมด้วยคำถาม “อื้อ...” ผมยังคงยิ้ม “เข้ามาก่อนสิ” ผมพาเธอมานั่งบนเตียง  ไม่มีอะไรต้องติดค้างต่อไป  เราต่างปล่อยตัวปล่อยใจไปตามอารมณ์ปรารถนาของกันและกัน  ร่างเปลือยเปล่าของเรากอดรัดเบียดกันอยู่บนเตียง  เราทั้งสองต่างกำลังไหลไปตามธารแห่งอารมณ์ของกันและกัน ผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้  ผมนอนอยู่บนเตียง  จุ๋มนอนกอดผมอยู่ข้างๆ  หน้าตาเธอดูมีความสุข  เธอยันตัวลุกขึ้นแล้วพูดกับผม “นี่พี่จะบอกได้รึยังล่ะว่าเมื่อก่อนพี่เป็นใคร พี่จำอะไรได้บ้าง” “อยากรู้จริงๆเหรอ?” ผมถามแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย “จริงสิ บอกมาสิ จุ๋มว่าใครๆก็อยากรู้ทั้งนั้นแหละ” ผมลังเลอยู่นิดหนึ่งก่อนจะตัดสินใจ “ก็ได้ มาทางนี้สิ” ผมเดินนำเธอไปทางตู้เสื้อผ้า  เธอเดินตามมาอย่างสนใจ  ผมเปิดประตูตู้แล้วหยิบห่อผ้าที่ทำให้ผมจำทุกอย่างได้ออกมา   “อย่าเพิ่งดูนะ” ผมบอกกับเธอพลางแกะห่อผ้าออกอย่างช้าๆ “หลับตาก่อน” “ลึกลับอะไรนักหนา” เธอบ่นยิ้มๆแต่ก็หลับตา จากคุณ : ปัจฉิมลิขิต - [ 12 ส.ค. 46 23:51:10 A:202.57.179.64 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ผมหยิบของหนึ่งในหลายๆชิ้นออกมาจากในห่อผ้าแล้วตวัดมันผ่านคอของเธออย่างรวดเร็ว  จุ๋มคงสัมผัสได้ถึงความร้อนที่เกิดขึ้นที่คอ  เธอตาลุกโพลงขึ้นทันที   “...........” เธอพยายามจะพูดแต่ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมา แน่ละ ก็หลอดลมของเธอมันขาดไปแล้วนี่นา “ทีนี้รู้รึยังล่ะ” ผมยิ้มอย่างอารมณ์ดีพลางตวัดมีดผ่าตัดในมือใส่รอยปาดเดิมที่คอหอยของเธออีกครั้งอย่างแม่นยำ เลือดสดๆพุ่งใส่หน้าผม ร่างของจุ๋มทรุดลงทันที ผมเดินกลับไปนั่งที่โซฟาพลางมองไปยังอุปกรณ์ต่างๆที่ใช้ในการชำแหละร่างของเหยื่อที่อยู่ในห่อผ้าอย่างอารมณ์ดี เช้าวันต่อมา  ผมเดินลงมาข้างล่างพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่  ผมเปิดซิปกระเป๋าออก  สายตาของจุ๋มยังคงมองมาที่ผมอย่างคาดไม่ถึง  ผมชอบความรู้สึกแบบนี้จริงๆ “มืดหน่อยนะจ๊ะที่รัก” ผมยิ้มแล้วรูดซิปกระเป๋าก่อนที่จะโบกมือเรียกแท็กซี่ “ดอนเมืองครับ” ผมคงจะเอาศพเธอไปทิ้งเสียก่อนแล้วค่อยไปพักผ่อนรอให้ข่าวคราวของผมมันซาลงแล้วค่อยกลับมาใช้ชีวิตตามปรกติ ผมก็ทำอย่างนี้มาตลอดแหละ...ระวังไว้ก็แล้วกัน       จากคุณ : ปัจฉิมลิขิต - [ 12 ส.ค. 46 23:52:52 A:202.57.179.64 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ช่วยๆกันวิจารณ์ด้วยนะครับ จากคุณ : ปัจฉิมลิขิต - [ 12 ส.ค. 46 23:55:19 A:202.57.179.64 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 no comment จากคุณ : Aplus - [ 13 ส.ค. 46 00:02:54 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เอ่อออออ อ่านจบแล้วก็อึ้ง สยองจังเลยนะคะ แหะๆๆ เขียนเก่งจังค่ะ สำนวนลื่น น่าอ่านดีค่ะ พอเริ่มอ่านแล้ว น่าสนใจชวนให้อ่านจนจบ เขียนมาอีกนะคะ จะรออ่านค่ะ จากคุณ : TSURUGI - [ 13 ส.ค. 46 08:24:20 ]

ความคิดเห็นที่ 11 บรรยายได้ลื่นดีค่ะ แต่ช่วงจบ ไม่เข้าใจ ... ทำอย่างนี้มาตลอดแปลว่าอะไร? ลืมไปว่าเคยทำอะไรเฉพาะแค่หลังจากถูกรถชน? ทำมาแล้วกี่ครั้ง?? มันเหมือนกับฆ่าคนเป็นเรื่องง่ายๆ ไม่เกิดอะไรผลทั้งนั้น ไม่ทิ้งร่อยรอยแต่อย่างใดน่ะ จากคุณ : scottie - [ 13 ส.ค. 46 10:48:35 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เหมือนจะสนุกค่ะ อืม.........จริงๆก็สนุกล่ะคะ แต่โหดจัง แหะแหะ จากคุณ : aRaRe - [ 13 ส.ค. 46 15:17:08 A:203.113.86.130 X:192.168.177.109, 172.16.1.7 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนต้นๆ เขียนได้ดี ลื่นไหลแต่ว่ามาอึ้งๆ ตอนจบอ่ะค่ะ อ่านแล้วเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ จากคุณ : O-HO - [ 13 ส.ค. 46 22:03:56 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่ะ .........หัก หัก หักกกกกกกกกกกกกกกกกกก หักมุมเห็นๆอ่ะ ........... อึ้งอยู่ค่ะ ต้องเข้าใจ ..... โห! ตอนแรกเอ่อ่อ่ะนะคะ อ่านซะ ... อารมณ์ไหลซะ ... แล้วก็ ........ อ๊อก(กลืนน้ำลายอย่างลำบาก) ข้าน้อยขอแสดงความนับถือท่าน................... ดีค่ะ ดี ดี ดี (triple ดี) ดีมากน่ะค่ะ อ่านแล้ว เรื่องไปเรื่อยๆ จนสุดท้าย ตัดอารมณ์ฉับเลยค่ะ ....นับถืออ่ะ แอบกลัว พระเอกอ่ะ ....... บรื้อ กลับมาความจำเสื่อมใหม่เร้ว .... จะได้เป็นคนดีกับเขาสักที .... อ่ะ ยังอึ้งอยู่ค่ะ ^ _ _ _ _ __ _  _ _ _ _ _ _ __  ^ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 14 ส.ค. 46 21:05:13 A:202.28.27.2 X:202.28.251.211 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เอ่อ........อึ้งไปเลยค่ะ.... (-__-) จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 15 ส.ค. 46 19:23:52 ]