จดหมาย


ฉันไม่เคยอ่านหนังสือมากมายเท่าช่วงนั้นมาก่อนเลย

นักเขียนคนโปรดของฉันคือ อาลี อัชราฟ  ธาร์วิเชียน เปรียบได้กับชาร์ล ดิกเก้นในประเทศของฉัน

'ห้ายเพื่อนฉาน คูโรช'

'ทำไมเขาพูดเสียงอย่างนั้นคะ" ฉันถามคุณแม่ เมื่อไปรับแจกลายเซ็น ของเขา

"มันเป็นสำเนียงชาวเคิรด น่ะ"

เขาเขียนเล่าเรื่องจริงแต่เศร้า   เช่น เรซาเป็นกุลีตั้งแต่อายุสิบขวบ
ไลลาทอพรมตั้งแต่อายุห้า

ฮัสซัน ผู้แก่กว่าสามขวบ เช็ดกระจกรถ
ไม่วายถูกขับไล่ไสส่ง". . . ลงไป ไอ้งั่ง  . . ."


ในที่สุดฉันก็เข้าใจว่าทำไมถึงขายหน้าที่นั่งรถคาดิลแลคของพ่อ

" เหตุที่ฉันอับอายก็เหมือนกันกับการปฎิวัติ ความแตกต่างทางชนชั้น"
ฉันเขียบลงในสมุด

. . . เมื่อมาคิดดูเราก็มีสาวใช้ที่บ้าน!!!

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

เธอคนนี้คือเมห์รี

เธออายุได้แปดขวบเมื่อต้องจากบ้านจากพ่อแม่มาทำงานกับเรา เหมือนเช่นเรซา ไลลาและฮัสซัน

'เรามีลูกเยอะ ตั้งสิบสี่สิบห้าคนขะรับรวมทั้งนังหนูด้วย' พ่อของเมห์รีบอกเมื่อนำเมเธอมาส่งให้คุณพ่อคุณแม่ทั้งน้ำตานองหน้า

'แกจะได้กินอิ่มที่บ้านท่านน่ะคะ' แม่ของเมห์รีเปี่ยมไปด้วยความหวัง

'เราจะดูแลเธอเอง' คุณแม่ให้คำมั่นสัญยาแก่คนทั้งสอง

เธออายุสิบขวบเองขณะเมื่อฉันเพิ่งเกิด เธอคอยดูแลฉัน เล่นกับฉัน

และช่วยเก็บ(กวาด)สำรับของฉัน(เสียเกลี้ยง)

เธอมักเล่าเรื่องสุนัขจิ้งจอกที่ฉันกลัว

'แล้วมันก็ใกล้เข้ามา ๆ . . ."

พูดอีกอย่างคือ เราเข้ากันได้ดี

ในช่วงแรกของการปฎิวัติในปีค.ศ. 1978 เธอหลงรักลูกชายเพื่อนบ้าน

ตอนนั้นเธออายุได้สิบหกปี

'พี่ช่วยหนูผูกเชือกรองเท้าหน่อยเด่'

' ลา ลา ลา ลา ลา ลา' เธอช่างอารมณ์ดีจนฮัมเพลงได้ตลอดเวลา

ทุกคืนทั้งคู่มองกันจากทางหน้าต่างห้องของฉัน

จนกระทั่งวันที่เขาส่งจดหมายมาให้เธอ

ก็เหมือนชาวนาโดยทั่วไป เธออ่านไม่ออกเขียนก็ไม่ได้

"อ่านจดหมายฉันให้ฟังหน่อยสิคะคุณหนู'

เธอเข้ามาออดอ้อนฉันให้ช่วยในวันหนึ่งเมื่อกำลังขีด ๆ เขียน ๆ อะไรอยู่

' แล้วพี่จะเอาอะไรมาแลกเปลี่ยนกับหนู' ฉันถามด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

คุณแม่ฉันเคยพยายามสั่งสอนเธอหัดอ่านหัดเขียน

แต่ดูเหมือนว่าเธอไม่ใคร่มีพรสวรรค์

'ไหนลองสะกดซ้ำสิ เอ็มเหมือนตัว . . . ' คุณแม่ถาม

'แครรอท' เธอตอบซื่อ ๆ

ดังนั้น ฉันจึงช่วยเธอเขียนจดหมาย  

สัปดาห์ละฉบับเป็นเวลานานหกสัปดาห์

'ฮุสเซ็นที่รัก
เมคิดถึงเธอ มาก ๆ
ตั้งสามอาทิตย์แล้วนะคะที่เมเจอเธอตรงหน้าต่าง
เมคุยเรื่องเธอกับน้องสาวบ่อย ๆ'

'น้องสาวไหน?'

'คุณหนูไง'

ฉันช่างเสียสละโดยแท้

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

เมฆ์รีมีน้องสาวแท้ ๆ อายุอ่อนกว่าปีหนึ่ง ทำงานอยู่ที่บ้านคุณลุงฉะน

"รู้ไหม พี่มีคู่หมั้นแล้ว" เธออวดน้องสาว

"อ๋อ เหรอ ใครกันอะ"

"คนนั้นไงที่อยู่หน้าทีวี  เขาหล่อเนอะ"

เธอชี้ ให้ห้องสาวเธอดูไปยังหน้าต่างบ้านตรงข้าม

"ไม่เลว"

หลังจากมาเยี่ยมมาเยือนไม่กี่ครั้ง น้องสาวเมห์รีเธอก็หลงรักเขาเข้าให้อีกคน

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

เธอหึงหวงมากจนทนไม่ไหวเลยเล่าเรื่องให้คุณลุงฟัง คุณลุงก็มาเล่าให้คุณยายฟัง แล้วคุณยายก็มาเล่าให้คุณแม่ฟัง นั่นคือสาเหตุที่เรื่องเข้าถึงหูคุณพ่อ


. . .  ท่านตัดสินใจไปพูดให้เข้าใจแจ่มชัด

"ใครน่ะ"

"ผมเป็นเพื่อนบ้านคุณ ผมอยากพูดอะไรกับลูกชายคุณหน่อย"

"เอาล่ะ ผมขอพูดตรง ๆ ให้เข้าประเด็นเลยนะ ผมรู้ว่า เมห์รี แกล้งทำเป็นลูกสาวผม จริง ๆ แล้วเธอเป็นคนรับใช้ของผม"

"จริงหรือ?" พ่อหนุ่มนั่นตอบ

"แล้วเธอยังจะคบกับเขาอีกหรือเปล่า"

"เอ่อ"

ฮุสเซนไม่ลังเลที่จะคืนจดหมายทั้งหมดที่ได้รับคืนคุณพ่อมา

"แต่นี่มันลายมือมาร์จีนี่'

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

"บอกมาซินี่อะไรกัน"

"จดหมายค่ะ" ฉันตอบอย่างงง ๆ

"ทำไมลูกไม่ปริปากบอกอะไรเราเลย"


คุณพ่อนั่งลงบนเตียงแล้วพูดกับฉันว่า

"ลูกก็น่าจะรู้ว่าความรักของทั้งสองคนเป็นไปไม่ได้"

"ทำไมล่ะคะ" ฉันย้อมถาม หน้านิ่วคิ้วขมวด

"ก็เพราะในประเทศนี้ลูกต้องอยู่กับสังคมชั้นเดียวกัน"

"เธอผิดหรือคะที่เกิดมาอย่างที่เธอเป็น" ฉันร้องลั่น" พ่อขาพ่อเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกับชนชั้นคะ"

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

แต่เมื่อฉันกลับไปที่ห้องเธอ

เธอกำลังร้องไห้  

ถึงเราไม่ได้อยู่ในสังคมระดับชั้นเดียวกัน แต่ท้ายที่สุดเราก็ได้อยู่บนเตียงเดียวกัน

ในที่สุด เมื่อฉันเข้าใจเหตุผลของการปฏิวัติ ฉันจึงได้ตัดสินใจ

"พรุ่งนี้เราจะไปเดินขบวนกัน" ฉันบอกพี่เมห์รี

"เราไม่ได้รับอนุญาตนะ"

"อย่าห่วงไปเลย เราจะไปไหนมาไหนก็ได้"

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

"แปลกนะ เธอไม่ได้ร้องจะมากับเราด้วยนะคะ" คุณแม่บอกคุณพ่อ

แต่เราไปเดินขบวนด้วยแม้อากาศจะหนาวเย็นขนาดใส่เสื้อโค้ท

"นั่นพวกเดินขบวน" ฉันชี้ให้พี่เมห์รีดูที่ฝูงชน

เราร้องตะโกนจากเช้าจรดเย็น

"ดึกแล้วเราต้องกลับบ้านแล้วล่ะ" พี่เมห์รีบอก

"ค่ะ" ฉันบอกเสียงเนือย

แล้วพี่เมห์รีก็ร้องขึ้นว่า

"สาธารณรัฐจงเจริญ"

"ล้มล้างพระเจ้าชาห์" ฉันร้องบ้างอย่าฮีกเหิม

"ต๊าย ตาย พระเจ้าช่วย เธอสองคนทำไมร้ายกาจอย่างนี้" เสียงใครคนหนึ่งที่คุ้นเคยอุทานขึ้น แล้วปราดเข้ามาตบหน้าพี่เมห์รีกับฉันคนละที

เผี๊ยะ !

เผี๊ยะ !

เราไปประท้วงในวันที่ไม่ควรไปเลย

วันศุกร์มหากาฬ(Black Friday) วันที่คนมากมายตายลงแถวละแวกบ้าน

มีข่าวลือสะพัดไปว่าทหารอิสราเอลมีส่วนในการสังหารครั้งนั้น

แต่จริง ๆ แล้วเราต่างหากที่ถูกโจมตี

แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 46 19:07:12

แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 46 19:03:22

แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 46 18:58:33