คําสาปรัก บทที่ 4

    บทที่ 4
    “คุณจะดื่ม เหล้าบรั่นดีไหม ” เขาถามเธอเสียงเบาอยู่ในลําคอพลางเปิดประตูด้วยไหล่ของเขาเข้าไปในบ้านของเธอ เจ้าแมวดําตัวโปรดของเธอรีบวิ่งแซงหน้าเขาและเธอเข้าไปก่อนอย่างรวดเร็วและวิ่งนําเขาและเธอเข้าไปตรงทางเดินเล็กๆในบ้านของเธอ

    “คุณอยากจะดื่มวิสกี้ ไหมหรือจะดื่มเครื่องดื่มอย่างอื่น?”

    “ไม่หรอกคะ” ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกอ่่อนเพลียไร้เรี่ยวแรงแต่เธอก็สั่นศีรษะปฏิเสธเขา

    “ฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว จริงๆนะคะ”

    “เหลวไหล ผมรู้ว่าคุณยังไม่ดีขึ้นหรอก” เธอรู้สึกอ่่่อนแอเหนื่อยใจขึ้นมา   ตัวเธออ่อนปวกเปียกอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของเขา

    “แถวนี้มีหมอไหมคุณ”

    “ฉันไม่แย่ถึงขนาดต้องไปหาหมอหรอกคะ” ความคิดที่ว่าเธอถึงกับต้องไปหาหมอทําให้เธอหัวเราะออกมาเบาๆ

    “แล้วอีกอย่างฉันไม่ต้องพึ่งหมอหรอกคะฉันมีทุกอย่างครบหมดไม่ว่าจะป่วยเป็นอะไรอยู่ในห้องครัวของฉัน”

    เขาก้มลงมองสบสายตาเธอที่จ้องมองเขาอยู่แล้ว

    “อย่าบอกผมนะว่า ยาที่คุณว่านะคุณปรุงเองหรือแม่มดผู้วิเศษคนนี้ต้มยาใช้เอง เฮ้อ...”

    “เอาเป็นว่าถ้าคุณอยากจะช่วยฉันจริงๆละก้อ” ด้วยความปรารถนาที่เร้นลับอยู่ในหัวใจของเธอทําให้เธอยกแขนทั้งสองข้างของเธอขึ้นกอดคอเขาเอาไว้ก่อนที่จะพูดกับเขาว่า

    “ช่วยอุ้มฉันเข้าไปข้างในได้ไหมคะเคลิน แต่ที่จริงแล้วฉันอยากให้คุณอุ้มฉันขึ้นข้างบนพาฉันไปที่เตียงของฉันมากกว่า”

    ริมฝีปากเธออยู่ใกล้แค่เอื้อมมันเชิญชวนเขาอยู่ในที เขารู้สึกว่ากล้ามเนื้อในร่างกายเขาสั่นเทาขึ้นมา ถ้าตอนนี้เขากําลังอยู่ในความฝันของเขาละก้อมันเป็นความฝันที่เหมือนจริงมากๆเพราะเขารู้สึกและสัมผัสเธอได้ และมันเต็มไปด้วยชีวิตชีวามากกว่าความฝันที่เขามีเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก

    “ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าผู้หญิงไอริชจะเก่งกาจขนาดนี้ ไม่ยังงั้นผมจะมาเยี่ยมที่นี่นานแล้วคุณรู้ไหม”

    “ก็ฉันคอยมานานแสนนานแล้วนี่คะ ฉันก็มีความปรารถนาในหัวใจเหมือนคนอื่นๆเขาเหมือนกันนะคะ”

    เมื่อสิ้นประโยคที่เธอเพิ่งจะบอกเขา ชายหนุ่มเปลี่ยนความตั้งใจที่จะพาเธอขึ้นชั้นบนหมุนตัวกลับอุ้มเธอเดินเข้าไปในทางเดินที่แยกห่างออกมาจากชั้นบน

    “เอาเป็นว่าแม่มดเจ้าเสน่ห์ชอบเรื่องบนเตียงว่างั้นเถอะ”

    เธออดหัวเราะออกมากับคําพูดเขาไม่ได้ ตอบเขากลับไปด้วยนํ้าเสียงอ่อนหวานนุ่มนวล

    “ โอ้ แน่นอนคะ พวกเราชอบเรื่องบนเตียงมากๆ ฉันสามารถทําให้คุณมีความสุขได้มากกว่าผู้หญิงธรรมดาๆทั่วไปนะคะ มากกว่าในชนิดที่ว่าคุณเองก็คงจะคาดไม่ถึง”  

    แน่นอนที่เขายังจําถึงรอยสัมผัสจากริมฝีปากเธอที่ทําให้เขาหวั่นไหวในครั้งแรกได้ดีทีเดียวทั้งๆที่เพิ่งจะเจอกันครั้งแรกในตอนนั้น

    มันเป็นจูบต้อนรับเขาจากเธอ ที่เล่นทําให้เขาถึงกับงงงัน
    ไปชั่วขณะในตอนนั้น และเขาก็ไม่สงสัยเลยสักนิดเดียวว่าเธอจะทําให้เขามีความสุขได้มากกว่าผู้หญิงคนอื่นอย่างแน่นอน และเมื่อจบความคิดนั้นเกี่ยวกับตัวเธอทําให้เขาจงใจ
    ปล่อยเธอลงจากแขนเขาโดยทันที เขาวางเธอลงบนเก้าอี้ที่มีพนักพิงหลังในห้องครัวเล็กๆของเธอ

    “คุณทําให้ผมฝันหวานไปเลยรู้ไหม”

    เขาบอกเธอและคําพูดของเขาก็ทําให้เธอยิ้มหวาน
    ให้เขามากขึ้น

    “โอ้ ฉันรู้คะว่าฉันทําให้คุณฝันหวานมานานแล้ว” เมื่อจบคําพูดของเธอบรรยากาศรอบข้างของเขาและเธอมันเหมือนมีกระแสไฟปรารถนาแผ่กระจายมาจากคนทั้งคู่โอบล้อม
    อยู่โดยรอบเขาและเธอ

    แต่หญิงสาวพยายามระงับจิตใจและอารมณ์ที่มันซ่อนอยู่ลึกในหัวใจของเธอให้ดับลงก่อนที่มันจะเตลิดไปกว่านี้
    เธอประสานมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกันแล้ววางมันลงบนโต๊ะกินข้าวที่อยู่ตรงหน้าเธอนั้นเอง

    “ในชั้นเก็บของเหนือเตาหุงต้มของดิฉันมีขวดสีนํ้าเงินเข้มอยู่ขวดหนึ่ง คุณช่วยหยิบให้ฉันหน่อยได้ไหมคะแล้วฉันขอแก้วใบหนึ่งด้วยถ้าคุณจะกรุณา”

    เขาเปิดชั้นวางของที่ว่า เจอขวดต่างๆมากมายวางอัดแน่นอยู่บนชั้นนั้น หลากสีหลายขนาดช่างลายตาดีแท้ๆ
    และขวดแต่ละใบก็บรรจุของเหลวหรือผงเหมือนแป้งอยู่ทุกใบเลยทีเดียวแถมเจ้าขวดทั้งหลายแหล่ก็ไม่มีฉลากบอกรายละเอียดใดๆทั้งสิ้นแล้วจะรู้ได้ไงว่าอะไร
    เป็นอะไร

    “ไอ้ขวดไหนในนี้ที่คุณหยิบมาใส่ในนํ้าชาผม”

    หล่อนส่ายหัวให้กับคําถามของเขาแล้วก็ถอนใจยาวออกมา

    “คาล ฉันไม่ได้ใส่อะไรในนํ้าชาคุณ นอกจากวิสกี้เท่านั้นจริงๆนะคะ แต่ฉันก็เอ่อ...ใช้เวทมนตร์สองสามบทที่เรียนมาช่วยให้คุณหลับสบายขึ้นเท่านั้นเอง ไม่มีอันตรายใดๆ
    ทั้งสิ้นเพราะดูเหมือนว่าคุณต้องการพักผ่อนจริงๆ แค่สองสามชั่วโมงเท่านั้น อย่าบอกดิฉันนะคะว่าคุณไม่ได้รู้สึกดีขึ้นหลังจากที่คุณได้พัก”

    เขาขมวดคิ้วหน้าบึ้งตึงเข้าใส่ขวดหลากสีที่แออัดยัดเยียดอยู่บนชั้นวางของของเธอ ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับเธออีกแล้ว

    “แล้วมันขวดสีนํ้าเงินขวดไหนกันแน่ ฮือ”

    “ขวดสีนํ้าเงินเข้มที่สะท้อนแสงออกมามีคอยาวๆนะคะ” เขาหยิบมันออกมาวางบนโต๊ะตรงหน้าเธอพร้อมกับแก้วทรงเตี้ยใบหนึ่ง แล้วก็พูดเสียงราบเรียบออกมาว่า

    “คุณรู้ไหม ยาเสพติดนะมันอันตราย”

    หล่อนค่อยๆรินนํ้าสีนํ้าเงินเข้มที่อยู่ในขวดสีเดียวกันลงในแก้วไม่มากนัก

    “แต่นี่เป็นยาสมุนไพรนะคะ” หล่อนเงยหน้าขึ้นมองเขาที่กําลังหัวเราะออกมาอย่างขบขันกับคําตอบของเธอ

    “และฉันใช้เวทมนตร์ที่ฉันเรียนมาสองสามคาถาปลุกเสกลงไปในยาสมุนไพรขวดนี้ มันทําให้กระชุ่มกระชวยและมีพลังงานมากขึ้นคะ”
    หล่อนไม่สนใจเขา ค่อยๆจิบมันอย่างเพลิดเพลินในอารมณ์

    “ทําไมคุณไม่นั่งก่อนละคะ เคลิน ฉันว่าคุณคงจะหิวแล้ว อาหารที่ฉันต้มอุ่นๆไว้ก็คงจะเสร็จแล้วเช่นกัน น่าจะกินได้แล้วหละคะ”

    เขาได้กลิ่นหอมของมันตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้แล้วซึ่งมันทําให้เขาหิวขึ้นมา เหลือบไปเห็นมันเดือดอยู่่บนเตากลิ่นของอาหารลอยฟุ้งเต็มห้องไปหมด

    “คุณทําอะไรกินหรือครับ”

    จากคุณ : โรส สลาลินน์ - [ 14 ส.ค. 46 04:19:41 A:12.108.140.230 X: ]