หลายคนบอกว่า รักคือการให้  และการให้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือการให้อภัย ชั้นไม่รู้ว่าการให้ มีจุดสิ้นสุดหรือไม่ แต่สำหรับชั้นดูมันยังมีให้อยู่ร่ำไป  

ความเงียบได้เกิดขึ้น หลังจากเขาวางสายโทรศัพท์นั้น ชั้นยังคงไม่รู้ว่าปลายทางนั้นเป็นใครแต่ความรู้สึกนั้นบอกได้ว่า มันเจ็บเหลือเกิน  หลายครั้งที่ชั้นต้องปิดหูปิดตาตัวเอง  มันนานเหลือเกินที่ชั้นต้องทำอะไรอย่างนั้น  เพียงเพื่อไม่ให้เขารำคาญ  ชั้นยอมทน  ทนและทน

หลายครั้งที่ชั้นคิดว่า เรื่องบางอย่างไม่รู้ดีกว่ารู้ แต่แล้ววันนี้  วันที่ชั้นเองไม่อยากให้มาถึง  ชั้นได้รู้ความจริงว่าสายปลายทางนั้น คือภรรยาน้อยของเขาเอง  มันเป็นจริงอย่างที่ชั้นกลัว เหมือนกับฟ้าได้ผ่าลงบนศรีษะของชั้น  การให้อภัยควรมีอีกครั้งหรือไม่  ชั้นเองก็ยังตอบไม่ได้  ชั้นชาเหลือเกิน ทั้งทางร่างกายและหัวใจ  น้ำตาที่เคยอยู่เป็นเพื่อนวันนี้มันกลับไม่ยอมออกมา  ชั้นงง..

วันนั้นชั้นขอตัวจากเขา ชั้นอยากกลับบ้าน และชั้นก็เดินจากไป  ชั้นกินยานอนหลับไปสามเม็ด และหวังว่าหลังจากตื่นขึ้นมา  ทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่ฝันร้ายเท่านั้น  

ชั้นกลับบ้านแม่  ถึงชั้นไม่ได้บอกแม่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น  แต่แม่เดาได้เสมอ  แม่ปล่อยให้ชั้นเข้านอน โดยไม่ถามอะไร นอกจากจัดแจงให้หลานนำนมมาให้ชั้นดื่ม เพราะรู้ดีว่าชั้นคงยังไม่ได้ทานข้าว  แล้วชั้นก็หลับลงได้หลังจากที่ภาพต่างๆ เหล่านั้นมันวนเวียนอยู่ในหัวเต็มไปหมด

ตีหนึ่ง ชั้นตื่นขึ้นและมันทรมานมาก ที่ไม่สามารถข่มตาหลับได้อีก  ชั้นกดโทรศัพท์เพียงเพราะหัวใจมันอยากทำ  เสียงเพลงอึกทึกปลายทางทำให้ชั้นรู้ว่าเค้าคงกำลังดื่ม อยู่ที่ไหนสักแห่ง  ความเจ็บซ้ำมันรุนแรงขึ้นเป็นทวีคูณ  ชั้นคาดหวังว่าเค้าคงเสียใจ และคงจะกำลังหาวิธีทางที่จะมาขอชั้นคืนดี  แต่แล้วเสียงจากปลายทางนั้น.. "ว่าไงหายบ้าหรือยัง ทนได้ก็ทน ทนไม่ได้ก็ไม่ต้องทน" ...

มันเป็นคำถามที่ชั้นต้องแพ้เสมอ การทนได้คือการที่ชั้นเองต้องยอมมีน้ำตาเพื่อเพียงแลกกับการมีเขาอยู่  และการทนไม่ได้คือการที่จะไม่มีเขาในชีวิตชั้นอีก

"ทานอะไรหรือยังคะที่รัก" คือคำแรกที่ชั้นพูดออกไป "มารับชั้นที่บ้านแม่นะคะ" คำที่สอง และเป็นคำสุดท้ายของการสนทนานั้น ชั้นเสียใจเหลือเกิน ชั้นไม่รู้ว่าเค้ารักชั้นหรือไม่  หรือชั้นที่รักเค้าเพียงฝ่ายเดียว หรือชั้นเป็นของตายที่จะไม่มีทางไปไหนได้

ความรักของชั้นเริ่มต้นจากการทน และลงเอยด้วยน้ำตา  ชั้นไม่รู้ว่ามันคุ้มค่ากันหรือไม่ และชั้นเองก้ไม่รู้ว่าอันไหนมันมากกว่ากัน ระหว่างความสุขและความทุกข์จากการที่ได้รัก

ชั้นเองก็ยังคงให้อภัยเขาต่อไป โดยที่ไม่มีทางรู้เลยว่าจะต้องเป็นฝ่ายให้แบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่  ชั้นคงหยุดได้เอง หยุดได้พร้อมๆ กับน้ำตาของชั้น

จาก สายฟ้า

----------------------------------------------