W2416822 =[+] ฉิกจับอิด [+]= นิยายจีนร่วมแต่งแนวทดลอง : ตอน 16 อู้ถาวร (^^")> [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ต้นหลิวตั้งตระหง่านท้าทายสายลมแห่งขุนเขา สายลมโชยพัดพากิ่งหลิวไหวเอนตามกระแสลม บางคลาพัดจนใบและกิ่งของมันกระทบกันส่งเสียงกราวใหญ่ กิ่งใบบางส่วนที่แห้งเหี่ยว ก็ถูกสายลมแห่งขุนเขาพัดจนปลิดปลิวหลุดร่วงจากต้น

มนุษย์เราใช่เฉกเช่นเดียวกับกิ่งใบที่เหี่ยวแห้งนี้หรือไม่? เมื่อย่างเข้าวัยชรา สุดท้ายก็ลาจากโลกนี้ไปดุจเดียวกัน?

ฟังเผิน ๆ คล้ายเป็นเช่นนั้น ทว่าความจริงหาได้เป็นเช่นนั้นไม่ !!!

ต้นไม้ใบหญ้านั้น จะอย่างไรเป็นเพียงสิ่งที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวหรือกระทำการอันใด อย่างมากก็เพียงแค่ตั้งตระหง่านให้ความร่มเย็นแก่สรรพชีวิต หรือมิเช่นนั้นก็ถูกผู้คนโค่นฟันลงเพื่อใช้สอยเท่านั้น

ส่วนมนุษย์เรานั้น ยามมีชีวิตอยู่สามารถกระทำเรื่องราวมากหลาย บางคนอาจมีช่วงเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่บนโลกน้อยกว่าต้นไม้ใบหญ้าเสียอีก ทว่ากลับสามารถสร้างเรื่องราวอันยิ่งใหญ่ได้

ยามมีชีวิตอยู่ หากประพฤติตนเป็นคนดี ประกอบวีรกรรมอันครึกโครม แม้ตัวตายลงชนรุ่นหลังก็จะสรรเสริญไปจนนานแสนนาน แต่หากประพฤติตัวชั่วร้ายก่อกรรมทำเข็ญ แม้ตกตายยังต้องรับฟังแต่เสียงก่นด่าไม่สิ้นสุด

เมื่อเป็นเช่นนี้คนผู้หนึ่งเมื่อเกิดมาแล้ว สมควรประพฤติตนให้เป็นคนดี ไม่กระทำเรื่องเลวทราม มิเช่นนั้นกระทั่งต้นไม้ใบหญ้ายังนับได้ว่า มีคุณค่ามากกว่า เนื่องเพราะพวกมันยามมีชีวิตสามารถให้ร่มเงาและความสดชื่นหล่อเลี้ยงโลกหล้า แม้นยามตายลงยังสามารถนำซากสังขารไปใช้สอย

ส่วนมนุษย์เรานั้นเมื่อตกตาย สุดท้ายก็เหลือเพียงเศษธุลี หามีคุณค่าอันใดไม่!!!

.
.

ยามเช้าวันนี้ก็ยังคงเป็นเฉกเช่นเดียวกับทุกวันที่ผ่านมา เสี่ยวซายังคงลืมตาลุกขึ้นจากที่นอนตั้งแต่ดวงตะวันยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้า เพื่อทำหน้าที่สำคัญที่มันกระทำติดต่อกันมานับสิบปีโดยมิเคยว่างเว้น นั่นก็คือ การหุงหาอาหารเลี้ยงผู้คน ..

แม้บางคนจะดูถูกว่ามันปฏิบัติหน้าที่อันต่ำต้อย ทว่าตัวมันกลับไม่เคยคิดว่าตนเองไร้คุณค่า มันคล้ายพึงพอใจในหน้าที่อันต่ำต้อยที่ได้รับอย่างยิ่ง มันพอใจที่จะได้พบได้เห็นผู้คนมีความสุขกับการดื่มกินอาหารที่มันประกอบขึ้น และยินดีเมื่อได้รับฟังเพียงคำชมเล็กน้อยว่า พวกเขาพอใจในรสชาติอาหารที่มันปรุงขึ้น

ตลอดเวลาเสี่ยวซามิเคยคิดมักใหญ่ใฝ่สูง มันมิเคยคิดอยากได้สิ่งใด หรืออยากเป็นอะไร ยิ่งมิเคยคิดอยากเป็นจอมยุทธ์หรือผู้กล้า ทว่ามันเองก็ใช่ว่าจะมิเคยฝึกวรยุทธ์เสียทีเดียว เนื่องเพราะ เตียหงี อดีตเจ้าสำนักบู๊ตึ้งผู้ล่วงลับ ยังเคยได้สั่งสอนวิชาวรยุทธ์ให้กับมันอยู่บ้าง ซ้ำยังกำชับให้มันหมั่นฝึกปรืออย่างสม่ำเสมอด้วย

เมื่อคนผู้หนึ่งไม่ต้องการเป็นจอมยุทธ์ เหตุใดจึงยังต้องฝึกวรยุทธ์ ?

ตัวเสี่ยวซาเองก็เคยถามคำถามนี้เช่นกัน

และคำตอบที่มันได้รับก็คือ คนผู้หนึ่งแม้ไม่มักใหญ่ใฝ่สูงแต่ยังต้องดำรงชีวิต ต้องประกอบอาชีพเลี้ยงตัว จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมีร่างกายอันสมบูรณ์ แข็งแรง หากแม้นคนผู้นั้นฝึกวรยุทธ์ แม้มิได้ช่วยให้มีฝีมือสูงส่ง จนได้รับการยกย่องเป็น “จอมยุทธ์” ทว่ายังกลับช่วยให้มีร่างกายที่แข็งแรง มีอายุที่ยืนยาว ไยมิใช่ประเสริฐยิ่ง ?

ดังนั้นเมื่อมีเวลาว่างจากการทำงาน เสี่ยวซาจึงหมั่นฝึกฝนวรยุทธ์ตามที่เตียหงีสั่งสอน เพื่อเสริมสร้างความแข็งแรงของร่างกาย โดยที่ตัวมันเองก็หาทราบไม่ว่า วรยุทธ์ที่มันฝึกฝนนั้นเป็นวิชาอันใด ?

มันทราบเพียงว่า เมื่อฝึกตามแล้วกลับรู้สึกร่างกายสดชื่นกระปรี้กระเปร่า ยามค่ำคืนที่อากาศหนาวเหน็บ มิต้องห่มผ้าห่มร่างกายกลับอบอุ่นสบาย

กระทั่งยามสาย หลังเสร็จจากงานภาคเช้าแล้ว เสี่ยวซาจะมีเวลาพักเพียงเล็กน้อยก่อนจะต้องเริ่มงานต่อไป นั่นคือ การเตรียมอาหารมื้อกลางวัน มันจึงอาศัยช่วงเวลาสั้น ๆ นี้ทบทวนฝึกวิชาตามคำสอนของเตียหงีอย่างเงียบ ๆ เพียงลำพังที่หลังโรงครัว

“....ความว่างไร้ที่สิ้นสุดก่อเกิดเป็นที่สุดแห่งไพศาล ธาตุหยินหลอมรวมกับธาตุหยาง ลมปราณพลันเคลื่อนไหวซุกงำยังท้องน้อย ชักนำใช้ออกด้วยย่างก้าวทั้งห้า และกระบวนท่าทั้งแปด …”

เสี่ยวซาเคลื่อนไหวร่างกายตามกระบวนท่าที่เตียหงีเคยสั่งสอน มันย่างเท้าก้าวไปข้างหน้า แล้วสืบเท้าถอยหลัง จากนั้นจึงโยกเท้าไปทางซ้ายแลขวา สุดท้ายกลับมาตั้งมั่นตรงกลาง รวมทั้งสิ้นห้าท่วงท่า ในขณะเดียวกัน ร่างกายท่อนบนกลับใช้ออกด้วยการเคลื่อนไหวอีกแปดประการ ทั้ง ผลัก ฉุด กด ปัด ใช้ศอก แยกออก ดึงลง พุ่งไหล่ เคลื่อนไหวในแนวของทิศทั้งแปด ดูอ่อนช้อยงดงาม

ทุกคราที่เสี่ยวซาฝึกตามขั้นตอนนี้ เขาจะรู้สึกผ่อนคลาย อาการเหนื่อยล้าจากการทำงานล้วนมลายสิ้น ทำให้บางคราถึงกับเพลิดเพลินจนเวลาล่วงเลยไปโดยมิทันรู้สึกตัว ครั้งนี้ก็เช่นกัน เสี่ยวซามารู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อพบว่าตนเองไม่ได้อยู่เพียงลำพัง แต่บริเวณใกล้เคียงกลับเพิ่มดรุณีสาววัยไม่เกินสิบห้าอยู่อีกผู้หนึ่งด้วย ดรุณีผู้นี้สวมใส่ชุดสีขาว ยาว แลดูราวกับแม่ชี

“คนครัว เจ้าทำอะไรนั่น .. ยกมือยกไม้ ฉีกแข้งฉีกขา เจ้า..เจ้าวิกลจริตหรือเปล่า ?” ตอนท้ายน้ำเสียงของนางสั่น ๆ ดูท่าทางนางคงหวาดกลัวคนวิกลจริตเบื้องหน้าไม่น้อย

เสี่ยวซาได้ยินเช่นนั้นก็บังเกิดความไม่พอใจ มันพาลคิดในใจว่า

“ดรุณีผู้นี้ อยู่ดี ๆ ก็มากล่าวหาว่าเราวิกลจริต .. ดีล่ะ .. เดี๋ยวเราจะแกล้งทำเป็นคนวิกลจริตข่มขู่นางดูสักครา”

คิดได้ดังนั้นก็แกล้งยกมือยกขาวาดไปมา ซ้ำยังส่งเสียงร้องตะโกนดังลั่นราวกับบ้าคลั่ง มิคาด ดรุณีผู้นั้นถึงกับแตกตื่นจนหน้าถอดสี พลันหันกายวิ่งตะบึงหนีอย่างมิคิดชีวิต

เสี่ยวซาเห็นเช่นนั้นก็ตกใจ ตัวมันเองเพียงคิดล้อเล่นกับดรุณีผู้นี้เท่านั้น หาได้คาดไม่ว่านางจะถึงกับวิ่งตะบึงหนีไป ดังนั้นมันจึงรีบวิ่งติดตามดรุณีผู้นั้นไปเพื่อกล่าวขออภัยที่ทำให้นางตกใจ

ฝ่ายดรุณีนางนั้น เมื่อแลเห็นคนวิกลจริตเมื่อครู่ติดตามมา ก็ยิ่งทุ่มเทวิชาตัวเบาโลดแล่นหลบหนี ทว่าดูเหมือนคนวิกลจริตผู้นั้นจะมีฝีเท้ารวดเร็วยิ่งกว่านาง มันเพียงวิ่งตะบึงไม่กี่คราก็ติดตามนางมาทัน

“คนวิกลจริต เจ้าอย่าตามเรามา !!”

นางกรีดร้องอย่างหวาดกลัวไปพลาง ทุ่มเทท่าร่างโลดแล่นหนีไปพลาง ในที่สุดเรี่ยวแรงไม่ปะติดปะต่อ จึงสะดุดล้มลงในที่สุด เสี่ยวซาเห็นเช่นนั้นก็ยิ่งตกใจ มันรีบตรงเข้าประคองนางทันที

“แม่นาง เจ้าเป็นอะไรไปแล้ว?” เสี่ยวซาไต่ถามด้วยความห่วงใย

เสี่ยวซาหาได้คาดไม่ว่า ดรุณีผู้นี้จะหวาดกลัวมันจนแทบสิ้นสติ มิทันคำนึงถึงเรื่องใดก็พลันซัดฟาดฝ่ามือออกอย่างสุดกำลัง ฝ่ามือที่ใช้ออกทั้งรวดเร็วและรุนแรง เสี่ยวซาแม้แลเห็นเช่นนั้น ทว่าคิดจะหลบก็หลบมิทันเสียแล้ว

“พลั่ก !!”

แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 46 13:48:11
แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 46 13:45:16
แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 46 21:56:33

จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 17 ส.ค. 46 21:38:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2

เสียงฝ่ามือกระทบเข้ากับทรวงอกด้านซ้ายของเสี่ยวซาอย่างจัง ร่างของมันพลันกระเด็นปลิวละลิ่วล้มฟาดลงกับพื้น มันพลันรู้สึกวิงเวียนถึงกับคิดใคร่อาเจียน ดาวทองขึ้นระยิบเต็มหน้า ยามกะทันหันมิสามารถลุกขึ้นได้

ดรุณีผู้นั้นเมื่อฟาดคนวิกลจริตที่ติดตามมาล้มลงก็พลันตกใจ เนื่องด้วยเมื่อครู่นางแตกตื่นจนลืมตัว ไม่ทันยังคิดให้รอบคอบก็กลับซัดฝ่ามือใส่ผู้อื่น มิทราบว่าคนวิกลจริตผู้นี้ได้รับบาดเจ็บมากน้อยเพียงใด

สมัยอาจารย์ของนางยังมีชีวิตอยู่ เคยพร่ำสอนนางอยู่เสมอว่า ผู้ฝึกวรยุทธ์ที่ดีย่อมมิใช้วิชาที่ร่ำเรียนมาไปข่มเหงทำร้ายต่อผู้อื่น ยามนี้แม้อาจารย์จะมิอยู่ในโลกนี้แล้ว ทว่าคำสั่งสอนของอาจารย์นางยังมิกล้าลืมเลือน

ความจริงดรุณีผู้นี้มีนามว่า “เสี่ยวเง็ก” (หยกน้อย) เป็นศิษย์ของซือไถ้กล้วยไม้ขาวผู้ล่วงลับ และเป็นศิษย์ผู้น้องของเหวินเหม่ยชิง นั่นเอง

นางและบรรดาศิษย์หันซาน ต่างได้รับคำสั่งจากศิษย์พี่เจ้าสำนัก เหวินเหม่ยชิง ให้ออกสืบหาเบาะแสเกี่ยวกับการตายของอาจารย์ผู้มีพระคุณอย่างลับ ๆ

เหวินเหม่ยชิงและบรรดาศิษย์สำนักหันซานทั้งหมด ย่อมไม่เชื่อว่าซือไถ้กล้วยไม้ขาว ผู้เป็นอาจารย์ของพวกนาง จะเป็นคนร้ายที่ร่วมมือกับฮั่นตงในการก่อคดีสังหารอดีตเจ้าสำนักบู๊ตึ๊ง ตามที่ตั๋วล่ายสุกกล่าวหา และยิ่งไม่เชื่อว่าอาจารย์ของตนเป็นไส้ศึกของฉิกจับอิด ทว่ากลับไม่มีหลักฐานยืนยันที่หนักแน่นเพียงพอ ซ้ำยังไม่สามารถหาคำตอบได้ว่า เหตุใด อาจารย์ของพวกนางจึงต้องแต่งชุดดำ ลอบออกไปกลางดึกจนกระทั่งถูกสังหารในที่สุด

ครานี้เสี่ยวเง็กบังเอิญผ่านมาทางด้านโรงครัว เดิมนางใคร่คิดสอบถามสภาพการตายของเจ้าสำนักเตียจากเสี่ยวซา เนื่องเพราะเสี่ยวซาเป็นผู้พบศพเป็นคนแรก ทว่ากลับมาพบเห็นเสี่ยวซาขณะกำลังทบทวนวิชา จนเข้าใจผิดว่าเป็นคนวิกลจริตจึงรีบหลบหนี มิคาดเสี่ยวซากลับสามารถติดตามนางทันเป็นเหตุให้นางหวาดกลัวซัดใส่หนึ่งฝ่ามือ

เสี่ยวเง็กค่อยเลียบเคียงเข้าใกล้ร่างของเสี่ยวซาซึ่งนางยังคงเข้าใจว่า เป็นคนวิกลจริต

“คนวิกลจริต เจ้าตายหรือยัง ? ถ..ถ้าตายแล้วเจ้าก็บอกเราแต่เนิ่น ๆ อย่าให้เราหวาดกลัวเช่นนี้”

เสี่ยวซานั้นแม้ยังรู้สึกหน้ามืดตาลาย ทว่าโสตประสาทในการรับฟังยังคงชัดเจน เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็อดที่จะขบขันมิได้ มันนึกในใจว่า “นางผู้นี้นี้ช่างไม่รู้ความ หากเราตายแล้วจะยังสามารถตอบคำถามเจ้าได้เหรอ?”

เสี่ยวซาหาได้มีความรู้สึกโกรธขึ้งต่อเเสี่ยวเง็กที่ซัดฟาดฝ่ามือเข้าใส่มันแต่อย่างใด ทั้งนี้เพราะมันทราบว่านางหวาดกลัวจนพลั้งมือทำร้ายมัน หาได้กระทำโดยตั้งใจไม่ หรือต่อให้เด็กสาวตั้งใจตบตีมัน มันก็ยังคงหาได้ว่ากล่าว ทั้งนี้เพราะมันมักถูกเหล่าศิษย์บู๊ตึ๊งหาเรื่องกลั่นแกล้งและทุบตีอยู่เสมอ จนมันชาชินเสียแล้ว

เสี่ยวซาอยู่ที่บู๊ตึ้งมาตั้งแต่เริ่มจำความได้ ตั้งแต่เล็กจนโต เหล่าศิษย์บู๊ตึ๊งเกเรบางคน เมื่อพบเห็นมันจะต้องหาวิธีกลั่นแกล้งมันอบู่เสมอ แกล้งดึงผมเปียของมันบ้าง แกล้งทุบตีมันบ้าง ตามแต่คนเหล้านั้นจะคิดออก มันหากทนทานไหวก็ทน ทนทานไม่ได้ก็หลบหนี เป็นเช่นนี้มานานนับสิบปีจนมันเกิดความเคยชิน แรก ๆ ก็ยากยิ่งที่จะทนทาน ทว่าต่อ ๆ มาหากวันไหนไม่ถูกทุบตีมันคล้ายนอนหลับไม่สนิท

ยิ่งหลังจากที่เตียหงีถ่ายทอดกระบวนท่าเหล่านั้นให้แก่มัน ยามใดที่ถูกทุบตีจนบาดเจ็บ มันพอฝึกตามกระบวนท่าเหล่านั้นกลับช่วยให้อาการบาดเจ็บทุเลาในเร็ววัน

ครานี้ถูกซัดใส่หนึ่งฝ่ามือสำหรับมันมิรู้สึกหนักหนาอันใด แต่เด็กสาวเบื้องหน้านี้กลับเป็นสิ่งที่น่าสนใจยิ่ง มันมิเคยมีสหาย เพราะมิเคยมีผู้ใดในบู๊ตึ้งยอมลดตัวลงคบหากับเด็กโรงครัวเยี่ยงมัน ดังนั้นรู้สึกยินดีไม่แน่ว่าครานี้สามารถคบหาสหายได้คนหนึ่ง ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกยินดี ดังนั้นแกล้งนอนนิ่งไม่ไหวติง ใช้สมองครุ่นคิดทำอย่างไรเด็กหญิงผู้นี้จะยอมคบตนเป็นสหาย ในที่สุดมันก็คิดได้ ..

“ดีล่ะเราจะแกล้งทำเป็นโดนนางซัดบาดเจ็บ จากนั้นไม่ว่าทำอย่างไรเราจะมิยินยอมยกโทษ นอกจากนางจะยอมคบเป็นสหายกับเรา”

ระหว่างนั้น เสี่ยวเง็กยังส่งเสียงเจื้อยแจ้วมาไม่หยุดปาก

“คนวิกลจริต ตกลงเจ้าตายหรือไม่ ? รีบบอกมา”

ขณะกล่าววาจา ตัวนางก็เดินเลียบเคียงเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที และทุกที

“อ..โอย เราถูกเจ้าซัดหนึ่งฝ่ามือเจ็บปวดยิ่งนัก หากเราตายไปจะเป็นภูตผีมาหลอกเจ้า” เสี่ยวซาพลันแสร้งทำเป็นครวญครางออกมา

“คนวิกลจริตเจ้า..เจ้าเป็นไรไปแล้ว”

เสี่ยวเง็กถลาเข้าไปดูอาการของมันด้วยความตกใจ ลืมความกลัวคนวิกลจริตผู้นี้ไปจนสิ้น เพราะยังมีสิ่งที่นางหวาดกลัวยิ่งกว่านั่นคือ ... ภูตผี

เสี่ยวเง็กตรวจดูอาการของเสี่ยวซาอยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นจึงกล่าวว่า

“อาการของเจ้ามิหนักหนาเท่าใด คงมิถึงตาย น่าประหลาดใจจริง ๆ”

“มีอันใดน่าประหลาด เจ้าซัดเราหนึ่งฝ่ามือ เราโชคดีไม่ตาย เจ้ากลับบอกน่าประหลาด หรือต้องให้เราตกตายกลายเป็นภูตผีมาหลอก เจ้าจึงพอใจ” ตอนท้ายกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วทุ้มชวนขนลุก

“ม...มิใช่ เพียงแต่เราประหลาดใจ เราร่ำเรียนวรยุทธ์ตั้งแต่สี่ขวบ บัดนี้ร่ำเรียนเป็นเวลาสิบเอ็ดปี แม้พลังฝีมือมิได้จัดว่าสูงส่งแต่ก็ไม่นับว่าอ่อนด้อย เมื่อครู่เราซัดฝ่ามือเข้าใส่เจ้าเต็มกำลัง เหตุใดดูเหมือนเจ้ามิบาดเจ็บแม้แต่น้อย ?” เสี่ยวเง็กระล่ำระลักตอบ

“ใครว่าไม่เป็นไร .. เรา.. เราเจ็บปวดจนแทบตายแล้ว”

“เจ้า...เจ้าอย่าพูดเยี่ยงนั้น เรามิต้องการทำร้ายเจ้า แต่พอดีถูกเจ้าขู่ขวัญจนหวาดกลัว จึงซัดฝ่ามือออกโดยมิตั้งใจ”

“ถ้าอย่างนั้นเราคงตายโดยเจ้ามิตั้งใจเป็นแน่ โอย แค่ก ๆ” ตอนท้ายเสี่ยวซาแกล้งทำเป็นส่งเสียงไอ

“ถ..ถ้าอย่างนั้นจะทำอย่างไรดี”

“เอาอย่างนี้ .. เจ้าคบหาเป็นสหายกับเรา ต่อให้เรามิหายต้องตายกลายเป็นภูตผี เราก็จะมิไปหลอกสหาย เยี่ยงนี้ดีหรือไม่?” เสี่ยวซารีบบอกข้อเสนอของตนออกไป

“ดี...ดี เช่นนั้นเราก็มิต้องหวาดกลัวภูตผีอีก.... แต่..เอ๊ะ! ไม่ดีกว่า เราเป็นคนดี ๆ เรื่องไรจะไปคบคนวิกลจริตเยี่ยงเจ้าเป็นสหาย” เสี่ยวเง็กทำท่าจะรับปากแต่แล้วกลับเปลี่ยนใจ

“ใครบอกเจ้าว่าเราวิกลจริต เจ้าเข้าใจของเจ้าเอง เราก็เป็นคนปกติเช่นเดียวกับเจ้านั่นแหละ”

“คนปกติที่ไหนลุกขึ้นมาเต้นไปมา ยกแขนเหยียดขาเยี่ยงเจ้า” เสี่ยวเง็กยังคงมิเชื่อถือ

“นั่นเรากำลังฝึกวรยุทธ์อยู่ต่างหาก” เสี่ยวซาโต้ตอบกลับมา

“เป็นความจริง?”

“ย่อมเป็นความจริง เจ้าดู” เสี่ยวซากล่าวพลางดีดกายขึ้นยืน ท่าทีของมันมิได้แสดงอาการบาดเจ็บแม้แต่น้อย สร้างความตื่นตะลึงแก่เสี่ยวเง็กยิ่ง

“เจ้าฝึกวิชาอันใดกัน .. เหตุใดจึงมีท่วงท่าพิกลเช่นนั้น” เสี่ยวเง็กยังไม่หายข้องใจ

“วิชาที่เราฝึกเอาไว้สำหรับรับการทุบตีโดยเฉพาะ เห็นหรือไม่ เจ้าซัดเราหนึ่งฝ่ามือเรากลับมิเป็นไร”

“วิชาสำหรับรับการทุบตี ? วิชาประหลาดเช่นนี้ เรากลับมิเคยได้ยิน”

“เจ้ามิเคยได้ยินกลับมิใช่เรื่องแปลกอันใด .. เพราะเราเองก็มิเคยได้ยินเช่นกัน” เสี่ยวซากล่าวด้วยความภูมิใจ

“ที่แท้เจ้าหลอกลวงเรา ในโลกนี้หามีวิชารับการทุบตีไม่” เสี่ยวเง็กร้องด้วยความขัดเคือง

“เอาเป็นว่าข้าพเจ้ามิใช่คนวิกลจริต เราสองคนคบหาเป็นสหายกันได้หรือไม่ ?”

เสี่ยวเง็กแสร้งทำเป็นนิ่งคิด นางสำรวจมองเด็กหนุ่มตรงหน้า คนผู้นี้แม้ใส่เสื้อผ้าขาดปะ แต่งตัวเยี่ยงผู้รับใช้ แต่วาจาที่กล่าวกลับฉลาดเฉลียวยิ่งนัก รูปร่างหน้าตาก็จัดว่าไม่เลวทีเดียว ..

ในที่สุด นางจึงกล่าวว่า .

“ก็ได้ เรารับเจ้าเป็นสหาย เจ้าเรียกว่าอะไร เราเรียกว่า “เสี่ยวเง็ก” เป็นศิษย์สำนักหันซาน”

“ข้าพเจ้าเรียก เสี่ยวซา มีหน้าที่ดูแลโรงครัวที่สำนักบู๊ตึ๊งแห่งนี้”

“น่าประหลาด .. ชื่อเจ้ากลับคลับคล้ายชื่อของเรายิ่ง .. เอาเถอะ .. วันนี้ข้าพเจ้าต้องไปแล้ว พรุ่งนี้เราค่อยสนทนากัน ข้าพเจ้าไปล่ะ”

กล่าวจบเสี่ยวเง็กหมุนกายโลดแล่นจากไป ทิ้งให้เสี่ยวซาอมยิ้มอย่างมีความสุขอยู่คนเดียว ในที่สุดมันก็มีสหายเฉกเช่นผู้อื่นแล้ว

รอกระทั่งสหายคนใหม่โลดแล่นลับตาไป เสี่ยวซาค่อยพลันรู้สึกตัวว่า บัดนี้เวลาได้ล่วงเลยไปมากแล้ว แต่มันยังมิได้เริ่มต้นปรุงอาหารกลางวันเลย หากมันนำอาหารกลางวันไปส่งช้า ครานี้เห็นที่มันคงได้กลายเป็นภูตผีไปจริงๆ แน่นอน ..

ดังนั้นเสี่ยวซาจึงรีบวิ่งกลับไปที่โรงครัว แล้วเริ่มปรุงอาหารกลางวันอย่างรีบเร่งทันที ..

.
.

จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 17 ส.ค. 46 21:39:39 ]