กี่วันมาแล้วก็ไม่รู้ที่ฉันพยายามจะไม่โทรไปหาเขา ฉันพยายามลืมวัน ลืมคืน ลืมเวลา

เพื่อที่จะไม่รับรู้ว่าฉันเคยมีเขาคนนั้นอยู่ในชีวิต

แล้วความพยายามของฉันก็ล้มเหลวเมื่อสามวันก่อนฉันตื่นนอนขึ้นมาตอนเช้า

แล้วก็ค้นพบว่าตัวเองไม่เคยลืมเขาลงได้แม้แต่วันเดียว

เช้าวันนั้นฉันรู้แค่ว่าอยากแค่ได้ยินเสียงเขาอีกซักครั้ง แค่ได้บอกเขาว่าฉันคิดถึงเขามากแค่ไหน

แค่อยากพูดคำๆเดียวสั้นๆว่า---คิดถึงนะ---

ฉันโทรไปแต่ก็ไม่ได้พูดคำที่ฉันตั้งใจ เขากลับมาพูดคุยกับฉันดีเหมือนเดิม

นับจากที่เราเคยพูดจาร้ายๆกันมาพักใหญ่
ฉันไม่เข้าใจเขาเลยซักนิด


        อะไรหรือคือสิ่งที่เขาต้องการ เขาไม่เคยพูดอะไรกับฉันอย่างจริงใจเลยหรือไง

ฉันไม่รู้ว่าคนไหนคือตัวจริงของเขาอีกต่อไปแล้ว ไม่รู้จริงๆ

เขาเคยทำร้ายจิตใจฉันมากมายเหลือเกินจนฉันคิดว่าทนมันไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

แต่ในขณะเดียวกันฉันก็ยังอยู่ตรงนั้นเสมอรอดูเขาเหยียบย่ำจิตใจฉัน

คอยรับรู้ว่าเขาไปไหนกับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน รับฟังว่าเขาแคร์ผู้หญิงคนอื่นๆขนาดไหน

ฉันไม่อยากจะคิดว่าเขาคงทำแบบนั้นกับทุกคน พูดกับทุกคนเหมือนอย่างที่เขาเคยพูดกับฉัน

แล้วก็บอกกับทุกคนเหมือนกันว่าเขาพูดแบบนั้นกับผู้หญิงคนนั้นเพียงคนเดียว

คำพูดลอยๆของผู้ชายคนนึงที่ใครๆก็บอกให้ฉันเลิกเชื่อมันซักที แต่ทุกครั้งลึกๆในใจฉันก็ยังคงเชื่อ

เชื่อว่าเขาจะพูดแบบนั้นกับฉันเพียงคนเดียว


        ฉันคงจะโง่มากที่เป็นแบบนี้ คนรอบข้างฉันทุกคนบอกกับฉันอยู่ตลอดเวลาว่าฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

ฉันคนเดิมที่เคยเข้มแข็งไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น คนที่เคยร่าเริงตลอดเวลาหัวเราะ ยิ้มแย้ม สดใส หายไปอยู่ที่ไหน

ตัวฉันเองก็ไม่รู้ ฉันตอบไม่ได้ ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน มันคงหายไประหว่างทางที่ฉันเริ่มรักเขามากเกินไป

แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองถูกหลอกอย่างร้ายกาจ ถูกทอดทิ้ง


        เขาคนเดิมที่เคยเข้าใจ ที่เคยห่วงใยจากฉันไปแล้ว โดยที่ฉันก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่

หรือเป็นความผิดของฉัน ฉันขับไล่เขาออกไปจากชีวิตฉันหรือ? ฉันเฝ้าถามตัวเองครั้งแล้ว ครั้งเล่า

ถ้าเขารู้อยู่แก่ใจว่าเรื่องระหว่างเราเป็นไปไม่ได้แล้วเขาจะมาดีกับฉันทำไม

ถ้าเห็นฉันเป็นแค่เพียงน้องสาวคนนึงจะดีกับฉันให้มากมายขนาดนั้นเพื่ออะไร

สิ่งที่เขาทำมันไปไกลเกินกว่าที่เขาพูดมากนัก ฉันคิดไปเองงั้นเหรอ? ฉันไม่เคยเข้าใจอะไรในตัวเขาเลยเหรอ

ทุกสิ่งทุกอย่างระหว่างเรามันไม่มีความหมายอะไรเลยใช่ไหม เขาถึงไปหาคนอื่นได้อย่างง่ายดาย

ไม่มีเยื่อใย ไม่เคยโทรมาหา ไม่มีคำปลอบใจ ขอโทษหรืออะไรก็ได้ซักคำ

หรือเพราะคำนั้นที่ฉันพลั้งปากพูดออกไปเมื่อตอนที่เขาถามฉันว่าถ้าไม่อยากให้เขาโทรมาอีกเขาจะไม่โทรอีกเลย

ฉันก็บ้าพอที่จะตอบว่าไม่ต้องโทรมาอีก ฉันเกลียดเขา ถ้าเลือกได้ฉันไม่อยากจะรู้จักเขาตั้งแต่แรก

แล้วตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาก็ไม่เคยมีโทรศัพท์จากเขาอีกเลย

แต่ถึงกระนั้นฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงทำใจให้ลืมเขาคนนั้นไม่เคยได้

       
       นับตั้งแต่วันที่ฉันรู้ตัวว่ารักเขาจนหมดใจ ฉันไม่เคยคิดจะมองใครอีก

ฉันเลิกสนใจทุกคน ฉันมีเพียงเขาคนเดียว

กว่าครั้งนึงที่ชีวิตนี้ฉันจะรักใครซักคนได้มันยากลำบากเหลือเกิน

ฉันใช้เวลานานเหลือเกินที่จะค้นพบผู้ชายคนนึงที่ฉันรักได้อย่างหมดใจ

ความอบอุ่นมากมายที่ฉันสัมผัสได้ในใจ ช่องว่างที่เคยมีในใจมันราวกับหายไป

เมื่อฉันได้รู้จักความรักที่แท้จริงที่ฉันเฝ้าค้นหา รอคอยมันมาทั้งชีวิต

ฉันได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าในที่สุดฉันก็ได้พบสิ่งที่ฉันตามหา แต่เวลาของเรามันสั้นเหลือเกิน


        ตอนแรกเรื่องระหว่างเราทำให้ฉันคิดว่าฉันกำลังล้มอยู่บนทางแยก

ที่ฉันยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความหวาดกลัว ปวดร้าว เสียใจมานานเหลือเกิน

และแล้วในที่สุดฉันก็ตัดสินใจลุกขึ้นถึงมันจะช้ามาก ใช้เวลานานถึงครึ่งปีกว่าจะลุกแล้วค่อยๆออกเดินอีกครั้ง

พยายามที่จะเดินอย่างช้าๆและระมัดระวัง โดยไม่หันกลับไป ฉันพยายามมองไปข้างหน้า

แต่เมื่อวันนึงฉันเผลอตัวหันหลังกลับมาถึงได้รู้ว่า จากก้าวแรกถึงวันนี้ฉันไปไม่ถึงไหนเลย

และที่แย่ไปกว่านั้นคือที่ๆฉันล้มลงไม่ใช่ทางแยกธรรมดา แต่มันเป็นทางแยกในเขาวงกต

ที่ฉันไม่รู้ว่าอีกกี่เดือน กี่ปีนับจากนี้ฉันถึงจะหาทางออกพบ


        ตอนนี้ฉันเศร้าใจเหลือเกิน ความพยายามทั้งหมดของฉันมันมาได้เพียงแค่นี้เองหรอกเหรอ

ฉันไม่อยากกลับไปที่ตรงนั้นอีกแล้ว

ใครก็ได้ช่วยฉันทีฉันมองเห็นความเจ็บปวดร้าวรานมากมายรอฉันอยู่ตรงนั้น

ฉันอ้างว้าง เหน็ดเหนื่อย ทรมาน ตอนนี้ฉันไม่อาจเริ่มชีวิตใหม่ได้เลย ฉันพยายามทำงาน ทำนู่น ทำนี่

หนีไปเรื่อยๆจากความเป็นจริงแต่ฉันหนีมันไม่เคยพ้นเลย ฉันลืมเขาไม่ได้ ฉันรักคนอื่นไม่ได้

ฉันพยายามแล้วฉันพยายามเปิดหัวใจตัวเองออกมารับคนใหม่ มองหาสิ่งที่ดีกว่าในชีวิต

แต่กลอนประตูหัวใจของฉันมันแน่นหนามาก ปิดตายอย่างมั่นคง ไม่หวั่นไหว

ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกที่จะหวั่นไหวไปกับใครซักคนที่มาทำดีด้วย

หัวใจฉันมันด้านชา ไม่รู้ร้อน รู้หนาวใดๆกับใคร มันเหมือนมีโลกส่วนตัวที่มันอยู่เพียงลำพังเพื่อรอคอย

รอคอยให้เขาคนนั้นกลับมาแม้รู้ดีว่าไม่มีหวัง แต่หัวใจของฉันก็ยังคงเฝ้ารอ...