ภายใต้สมุดแห่งมิตรภาพ
นี่ก็คงเป็นปีสุดท้ายแล้วสินะ เด็กสาวคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้สีขาว มือทั้งสองวางอยู่บนโต๊ะ แต่ไม่นานเด็กสาวก็เปลี่ยนใจที่จะวางมือทั้งสองข้างนั้นไว้กับที่ และใช้มือข้างหนึ่งหยิบสมุด เฟรนด์ชิพ เล่มใหญ่เล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋านักเรียน
เธอบรรจงเปิดสมุดเล่มนั้นออก ตั้งแต่หน้าแรก สายตาของเธอกวาดทุก ๆ ตัวอักษร ของในทุก ๆ หน้า เก็บคำพูด, ความในใจ ที่เพื่อน ๆ ของเธอละเลงไว้ทุก ๆ มุมของกระดาษในมือของเธอ อาจจะเรียกได้ว่า สมุดแห่งมิตรภาพ เล่มนั้น เป็นหนังสือโปรดของเธอเล่มหนึ่งก็ว่าได้ เพราะตั้งแต่เธอจากโรงเรียนเก่ามาเมื่อตอนมัธยมต้นนั้น เธอได้เก็บทุก ๆ ความรู้สึก ของเพื่อน ๆ ใส่กรอบขังมันไว้ในสมุดเล่มนี้ ภายใต้ชื่อสมุด ว่า มอบความทรงจำดี ๆ นี้ ไว้ แด่เพื่อน ยามใดที่เธอเศร้า ยามใดที่เธอเหงา เธอมักจะหยิบสมุดเฟรนด์ชิพ เล่มนี้ออกมาอยู่เคียงข้าง เปิดมันออกมา เพราะอย่างน้อย ข้อความที่อยู่ในนั้น มันก็ทำให้เธอรู้ว่า เธอไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกนี้ ยังมีเพื่อน ๆ อีกมากมายที่ยังจะคอยรอเธอ และพร้อมที่จะมอบความจริงใจ ความรักให้เธออยู่ แม้ว่า รอยปากกาที่ขีดเขียนลงไปนั้น บ่งบอกให้รู้ว่ามันเป็นเวลาที่นานมากแล้วก็ตาม
รอยยิ้มอันบริสุทธิ์ ออกมาจากมุมปากของเธอ เธอพลิกหน้ากระดาษใน เฟรนด์ชิพ ไปเรื่อย ๆ คำบางคำในนั้น ทำให้เธอหัวเราะ บางคำ ทำให้น้ำใส ๆ ร่วงลงมาบนหน้ากระดาษหน้านั้น บางคำทำให้เธอคิดถึงความทรงจำดี ๆ ที่ได้ทำร่วมกัน และอีกหลาย ๆ คำ ที่ทำให้เธอคิดถึงพวกเขา และอยากที่จะหวนเวลาคืนกลับไปเพื่อจะใช้ชีวิตในช่วงนั้นกับพวกเขาอีก แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะทำเช่นนั้น
เธอรับความรู้สึก ดี ๆ จากสมุดเฟรนด์ชิพเล่มนั้นมามากพอแล้ว เธอตัดสินใจ เก็บมันไว้ในกระเป๋าอีกครั้ง เธอเอนตัวนอนบนเตียงนอนอันนุ่มสบายในห้องนอนสีฟ้า ใช้จินตนาการโลดแล่นไปยังเหตุการณ์ต่าง ๆ ในอดีตที่เธอได้พบมา เธอคิดถึงคำพูดบ้า ๆ บอ ๆ ของ คนที่เธอเรียกว่า เพื่อนเก่า เธอคิดถึงวีรกรรมที่เธอและผองเพื่อนจะไม่มีวันลืม
ลมเย็น ๆ พัดผ่านเข้ามาทางช่องหน้าต่างในห้องของเธอ
ทำให้เธอเคลิบเคลิ้มและหลับไปในที่สุด และแล้ว เวลาก็ช่างเดินไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน ผ่านไปหนึ่งวันแล้ว รุ่งเช้าของวันใหม่กำลังจะมาเยือน ขณะที่เธอกำลังหลับฝันดีอยู่บนเตียงอันนุ่มสบาย ภายใต้ความอบอุ่นในบ้านหลังนั้น เสียงโทรศัพท์ ก็ดังขึ้น
~
กริ๊ง กริ๊ง
~ ทุก ๆ อย่าง, สิ่งมีชีวิตภายในห้อง ยังคงไม่รู้สึกตัว
~
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง
~
(ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น)
~
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง !!!!!!!
~ เสียงโทรศัพท์ นั้นดังขึ้นเรื่อย ๆ จนทำให้ใครบางคนที่กำลังสลบไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ ในห้องนั้น สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที
ในกองผ้าห่ม สีขาวสลับฟ้า นั้นยังมีหญิงสาวอายุ ราว ๆ 17 ปี นอนอยู่ ด้วยความง่วงจัด พอสิ้นเสียงโทรศัพท์นั้น เธอก็สลบคาเตียงนั้นต่อ ไป
~
กริ๊ง กริ๊ง !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง และ ดังขึ้นกว่าเดิม
โอ๊ยยยยยย! อะไรกันวะเนี่ย เธอบ่นทั้ง ๆ ที่ตานั้นยังหลับอยู่ เธอบิดขี้เกียจ สัก สอง สาม ที จึงค่อยคลานไปยังโทรศัพท์ ที่อยู่บนหัวเตียง (ก็เธอดิ้นจนหัวมาอยู่ที่ปลายเตียงเลยนี่นา)
ฮัลโหล?
เธอรับสายด้วยความงัวเงียได้ที่
ฮัลโหล?
นั่นแป้งใช่มั้ย?
(เสียงฟึดฟัด ปนร้องไห้ตามมา) ฮือ
เสียงของอีกฝ่ายรัวและสั่นมากจน บุคคลที่ชื่อ แป้ง แทบจะฟังไม่รู้เรื่อง
เออ ใช่ ทำไมเหรอ? แป้งปรับเสียงจากคนที่เพิ่งตื่น มาเป็นเสียงที่รู้สึกตื่นเต้นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเพื่อนของเธอแทน
แป้ง ว่างมั้ย? เราไม่สบายใจนิดหน่อยน่ะ อยากให้แป้งมาหาเราหน่อยได้รึเปล่า?
เฮ้ย! นี่มัน ตีห้า นะ ยัยมุก แกเป็นอะไรเนี่ย? ทำไมต้องร้องไห้ด้วย?
อ
อืม
ตีห้า แต่ฉันอยากเจอแกมากที่สุดเลยนะ แป้ง แล้วฉันจะเล่าให้ฟัง หญิงสาวร้อนรน ต้องการที่จะพบเพื่อนของเธอให้ได้
เออ ๆ ก็ได้วะ ว่าแต่แกจะให้ฉันไปเจอที่ไหนล่ะ? แป้งตอบเป็นเชิงตกลง ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ารุ่งเช้ายังไม่สว่างดีนัก
ขอบใจนะ แป้ง เอาเป็นที่ กีวี่ ได้มั้ย? หญิงสาวขอบคุณทั้งน้ำตา
ผับ กีวี่ เนี่ยนะ!!!! เฮ้ย ๆ ฉันไม่เข้าผับนะ
งั้นรอฉันอยู่ที่หน้า ผับ ก็ได้
อืม ๆ โอเค ๆ อีก 10 นาทีเจอกัน ทั้งสองจบบทสนทนาไว้เพียงแค่นั้น มุกทิ้งปริศนาไว้ให้แป้ง ทาย ว่า มันเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมเพื่อนของเธอต้องร้องไห้ อยู่ที่ผับบ้า ๆ บอ ๆ นั่นด้วย!? แป้งรีบเปลี่ยนชุด อย่างรวดเร็ว เธอหยิบกระดาษ โน้ต ฉีกออกมาหนึ่งแผ่น พร้อมกับเขียนถึงแม่ของเธอด้วยตัวหนังสือหวัด ๆ
แป้งไปหาเพื่อนแป๊บนะคะ เพื่อนแป้งไม่สบายใจนิดหน่อยค่ะ รับรองจะกลับมาไม่เย็นหรอกค่ะ แล้วแป้งจะกลับมากินอาหารเย็นพร้อมกับแม่นะคะ
รัก
แป้ง
จากคุณ :
invisible_TJ 
- [
18 ส.ค. 46 19:15:15
]
ภายใต้สมุดแห่งมิตรภาพ
