บทที่
สอง
โดนหนังสือสูบ
ถัดจากย่อหน้าแรกนัjนเอง ผมพยายามซดภาพหมาป่าี่หน้าซ้ายมือ คามิลลาก็
พยายามกระทำเช่นเดียวกัน เราทั้งคู่กำลังสูบขมีขมันเมื่อมีอะไรบางอย่างที่ไม่น่า
เชื่อเกิดขึ้น ทันใดนั้นเราก็เริ่มหดตัวเล็กลงเหมือนในเรื่องอลิซในแดนมหัศจรรย์
ผมต้องเกาะที่ขอบหนังสือไว้ไม่ให้พลัดตกลงไป ผมตื่นกลัว เมื่อเงยมองขึ้นไปก็
พบคามิลลาตกลงไปในหลอด ผมจึงปล่อยหนังสือตามเธอไปในทันที
แรงมหมาศาลผลักเราลงไป ...ลงไป ...ลงไปในหลอดพลาสติก จน
กระทั่งเราถลาลงไปนอนโก้งโค้งจมูกจมพื้น เราพยายามยืนบนลำแข้งตนเองทั้งที่
ยังตะลึงงันคลุกฝุ่นอยู่
เราหลงอยู่ในใจกางป่ากว้างใหญ่ไพศาลแห่งหนึ่งเหมือนทอมธัมบ์ หรือ
แฮนเซลกับเกรเธล
"เกิดอะไรขึ้นเมื่อตะกี้นี้น่ะ" คามิลลาถาม เธอดูท่าทางแย่จังเมื่ออยู่ใกล้
ต้นไม้สวย ๆ ต้นใหญ่ยักษ์
"ัฉันว่าหนังสือซดเรา นิทานนั่นซดเราเสียแล้ว"
"ผิด" เสียงมีอำนาจคำราม"ข้าเป็นคนสูดเจ้าเข้ามาที่นี่"
ผมหันรีหันขวางหาจ้าของเสียงนั้น หมาป่าตัวหนึ่งประจัญหน้ากับผม
อยู่ หมาป่าจากในเรื่องนั่นเอง
"มีสิทธิ์อะไร ?พวกเราเป็นคนซดหมึกนะ "ผมบอก ชี้ที่คามิลลาและ
ผม
"แล้วใครล่ะเป็นคนซดคนซดหมึก" หมาป่าหอนขณะกระโดดขึ้นลง
อย่างตื่นเต้นอยู่รอบ ๆ ตัวเรา
"เอ้อ นั่นอาจเป็นเราเอง" เสียงเด็กหญิงคนหนึ่งกล่าวขึ้นมาขัด
เสียงนั่นคือเสียงหนูน้อยหมวกแดง
เกือบทุกคนในเรื่องมาอยู่ที่นั่น
คามิลลาดึงแขนเสื้อผม เธอหน้าซีดหวาดกลัว
"เราจะออกจากหนังสือได้ไง"เธอถาม "เธอเห็นปลายเราอยู่ตรงไหน
บ้างโอดิลอน?"
"ผมไม่เห้นทางเลย ลองต่อรองกับสองคนนี่เถะอะ บางทีพวกเขา
อาจรู้ว่าทางออกอยู่ไหน"
เจ้าหมาป่าจับจ้องเราอยู่ อวดฟันวาวส่งเสียงเห่าหอนประสานกัน
ออกมาจากลำคอ สำหรับหนูน้อยหมวกแดง เด็กน้อยนั่นจ้องมองเราตรง ๆ อย่าง
ไม่ให้เกียรติเรา
"หมาป่ากับฉัน เราเบื่อชีวิตที่ดำเนินไปในเรื่องเก่าซ้ำซาก" เธอเอ่ย
"ดังนั้นเรา จึงตัดสินใจยึดหลอดพวกเธอแล้วหนีไปหาอากาศสดชื่นกว่านี้กัน"
"จะเป็นไงถ้าข้ากินพวกเขาทั้งเป็น เสียเฉย ๆ?" เจ้าหมาป่าถามน้ำลายสอ
"เงียบน่ะหมาป่า!" หนูน้อยหมวกแดงตอบ พลางตบที่ปลายจมูกมัน
"เธอจำไม่ได้หรือว่าถ้าจะออกไปจากหนังสือ เราต้องหาตัวแทนสองคน"
หมาป่าเริ่มยียวน หนูน้อยหมวกแดงหันกลับมาหาเรา
"เธอกำลังจะมาแทนที่เราและใช้ชีวิตในเรื่องของเรา ขณะเดียวกัน
ฉันกับหมาป่าจะออกไปผจญภัยภายนอกในโลกของเธอและทำตามใจปรารถนา
อ้า ความสุขแห่งงอิสรภาพ"
ขณะที่หกนูน้อยหมวกแดงเอ่ยคำเหล่านี้หลอดของเราก้โผล่ออก
มาจากไหนก็ไม่รู้
"พวกเธอทำอยายงนั้นไม่ได้นะ"ผมกล่าวด้วยความโมโห "พวกเธอ
เป้นแค่ตัวละครในจินตนาการ ไม่มีตัวตนจริง ๆ"
เจ้าสัตว์ร้ายกับหนูน้อยหมวกแดงหัวเราะกิ๊ก กระโดดเข้าไปใน
หลอดปลายคู่ของเรา ผมกระโดดตามไป แต่ไร้ประโยชน์ พวกเขาหายไปเสียแล้ว!
เมื่อผมมองตรงมาที่คามิลลาอีกครั้ง เธอก็หายตัวไปเหมือนกัน แต่
หนูน้อยหมวกแดงกลับมา
ผมเข้าใกล้อย่างมุ่งร้ายหมายขวัญและคำรามขู่"หยุดเล่มเกมได้
แล้ว เจ้าตัววุ่น"
ด้วยความหวาดกลัว หนูน้อยหมวกแดงก้าวถอยไปหนึ่งก้าว
"แต่-แต่ฉันไม่ใช่คนที่เธอคิดว่าเป็น! ฉัน-ฉันคือคามิลลา"
นั่นคือเมื่อตอนที่ผมมองที่อุ้งมือและปล่อยเสียงเห่าหอนโหยหวน
ออกมา
โดย ผึ้งแก้ว(The gl@ss Bee) (glassbee) [19 ก.ค. 2546 , 22:16:07 น.]
แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 46 21:02:36
แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 46 21:01:19
แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 46 21:00:20
@@(^ u ^)( '------------o . . . หนูน้อยซดหมึกหมวกแดง ๒. . . (' < ') @('_ ')@ ('_ ' )
