ความคิดเห็นที่ 1 ความรู้สึกที่เลือนลางค่อย ๆ แจ่มชัดขึ้นเรื่อย ๆ   จนมีสติรู้ตัว  ตื่นเต็ม   ปารลืมตาขึ้นในความมืด  พยายามลำดับความคิด  ค่อย ๆ ยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง  มองซ้ายมองขวาอย่างงุนงง  มองเห็นบรรดาเพื่อน ๆ กำลังนอนหลับสนิท   พลางยกมือเกาหัวแกรก ๆ “ฝันไปนี่นา โธ่..!!!  เอ๊ย!!”  ภาพความฝันยังฉายชัดอยู่ในหัวสมอง “ฝันไรไม่รู้  บ้าจริง ๆ เลย  ฝันแบบนี้ได้ยังไงนะ  ขนาดอยู่ในฝันยังมาตามง้ออีกแฮะ”  ปารอมยิ้มคนเดียวอยู่ในความมืด  รู้สึกดีใจที่เป็นแค่ความฝัน  หากเขาทำอย่างในฝันจริง ๆ  ถามเธออย่างในฝันจริง ๆ  ยังไม่รู้เลยว่าเธอจะทำอย่างไร  แต่เธอก็ยังเชื่อมั่นว่า  “พี่ยนตร์”  ของเธอเป็นสุภาพบุรุษเสมอ    มองออกไปที่หน้าต่าง  เห็นแสงสว่างลาง ๆ  ที่ขอบฟ้าไกล   เหลือบมองนาฬิกาแล้วตัดสินใจลุกออกจากที่นอน “รีบตื่นทำไมไม่รู้  เลยไม่รู้เลยพี่ยนตร์จะตอบว่าไง” เธอคิดทบทวนความฝันนั้น  รอยยิ้มยังไม่จางหายไปจากสีหน้า   หลังจากล้างหน้าล้างตาแปรงฟันเรียบร้อยแล้ว   เดินตรงไปที่ทะเลทันที  เธออยากเห็นพระอาทิตย์ขึ้นจากทะเล ปารนั่งทอดอารมณ์อยู่บนพื้นทรายอย่างสบายใจ  หูเงี่ยฟังเสียงคลื่น  เสียงลม  ที่คอยเป็นเพื่อนสำหรับยามเช้ามืดอย่างนี้   สายตากำลังจ้องมองแสงแรกอันงดงามที่จะโผล่พ้นขอบทะเลอย่างช้า ๆ  ปลายฟ้าด้านตะวันออกระบายด้วยสีชมพูเข้ม แม้จะไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นจากขอบทะเลอย่างที่ได้ตั้งใจไว้ก็ตาม  เพราะเป็นฝั่งทะเลด้านตะวันตก  แต่ภาพธรรมชาติยามเช้าก็ยังเป็นภาพที่งดงามเหลือเกิน ยนตร์ตื่นเช้าพอ ๆ กับปาร  เพื่อมาชื่นชมความงามของธรรมชาติยามเช้าเช่นกัน  เขาได้แต่ยืนมองเธออยู่ห่าง ๆ   กลัวว่า  จะทำให้บรรยากาศยามเช้าของเธอหม่นหมองลงไป เขาจำได้ว่า  ตอนยังเด็ก  ไม่ว่าเขาจะแข่งอะไรแพ้ก็ตาม  เธอจะมาบอกเขาเสมอว่า   “พี่ยนตร์เก่งจังเลย” เขาไม่รู้ว่าการที่เขาพ่ายแพ้มันเก่งตรงไหน  แต่เธอกลับบอกเขาว่า  “พี่ยนตร์เก่งในสายตาปารเสมอ  พี่ยนตร์เก่งที่ยอมรับกับความพ่ายแพ้  พี่ยนตร์มีน้ำใจเป็นนักกีฬา  แค่นี้ก็เก่งแล้วค่ะ”  คำพูดของเธอทำให้เขายิ้มได้ทุกครั้ง และสิ่งที่เขาไม่เคยลืมเลย  เธอเคยรับผิดแทนเขาจนถูกพ่อตี   ตอนนั้นเขาถามเธอว่า “ปารทำแบบนี้ทำไม  รับผิดแทนพี่ทำไม   ทำไมไม่บอกว่าพี่เป็นคนทำล่ะ   พี่เป็นลูกผู้ชายพอ  กล้าทำต้องกล้ารับ”  ด้วยวัยเด็กของเขาจึงทำอะไรอย่างรู้เท่าไม่ถึงการ “ไม่เป็นไรหรอก  ปารไม่เจ็บเท่าไหร่ค่ะ”   เขามองมือเธอที่แดงเป็นปื้นเต็มฝ่ามือน้อย ๆ นั้น “คราวหลัง  ห้ามทำแบบนี้อีกนะ” “ปารเห็นพี่ยนตร์มีเรื่องราวไม่สบายใจมากอยู่แล้ว   ก็เลย แค่อยากช่วยแบ่งเบาพี่ยนตร์บ้างเท่านั้น  หากปารพอจะช่วยได้” ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เขากำลังมีปัญหามากมายหลังจากพ่อของเขาถูกยิงตายในหน้าที่   แม้เหตุการณ์นั้นจะผ่านมานานแล้ว  แต่ยังคงประทับอยู่ในหัวใจของเขาเสมอ . ปูลมตัวเล็ก ๆ ค่อย ๆ เดินกระดื๊บ ๆ  มาผ่านหน้าสาวน้อย “ว่าไง เจ้าปูน้อย ”  เธอมองเจ้าปู่ตัวเล็กกระจิดริดสีเดียวกับผืนทรายอย่างเอ็นดู “ถ้าวันนี้พี่ยนตร์มาทำดีกับเราอีก  เราจะให้อภัยเขาดีมั้ยเจ้าปู”   ปูน้อยไม่ตอบ  มันมุดลงหลุมไป  เธออยากจะขุดรูของปูเข้าไปดูว่า  ปูเขาอยู่กันยังไงนะ  แต่ก็..เลิกคิด  ไม่อยากรบกวนเจ้าปูน้อย  มันคงจะไม่ชอบแน่ ๆ เลย ภาพความฝันแวบเข้ามาให้สมองอีกแล้ว คิดถึงครั้งใดก็ทำให้ต้องอมยิ้มแล้วอมยิ้มอีกทุกที ปารนั่งนับนิ้วมือของตัวเอง “หืม นี่เราโกรธกับพี่ยนตร์เป็นเดือนแล้วหรอเนี่ย ”  เธอรู้สึกว่า  มันเป็นเวลานานมากเลย  จนใคร ๆ ต่างให้ฉายาเธอว่า  “ยัยขี้งอน”  ไปซะแล้ว   เธอไม่ได้ตั้งใจจะงอนเขานานขนาดนี้เลย  เพียงแต่มันยังโกรธอยู่เฉย ๆ เท่านั้นเอง   แต่ก็ทำให้รู้ว่า  เขายังแคร์เธอเสมอ  เขาไม่เคยละลดความพยายามที่จะง้อเธอเลย  แม้ว่าเธอจะทำตัวไม่น่ารักกับเขามาก ๆ   เขาก็ยังอดทนอยู่    ทั้งยังพูดจาด้วยถ้อยคำที่ทำให้เขาเสียใจ   แต่เขาก็ยังทำดีกับเธอ   คอยช่วยเหลือเธอเหมือนที่เคยทำมาตลอด จะมีใครที่แคร์ความรู้สึกเธอเท่ากับเขา คงไม่มีอีกแล้ว “ถ้าเขาถามเราแบบในฝัน  เราจะตอบเขาว่ายังไงดีนะ”  ปารถามตัวเอง   เธอรู้สึกหนักใจขึ้นมาทันที   คำว่า “รัก”  เป็นอะไรที่พูดยากเหลือเกิน  เพราะเธอไม่เคยบอกรักใคร  แม้แต่พ่อ  ที่เธอรักเคารพเทิดทูนที่สุด   แต่ใช้การกระทำ  เป็นการบอกแทน  เพราะพ่อทำตัวอย่างให้ดูมากกว่าที่จะพูดเสมอ “แต่ พี่ยนตร์คงไม่ถามหรอก”  เธอรู้ดี   เพราะพี่ยนตร์ของเธอนิสัยเหมือนพ่อของเธอราวกับถอดแบบออกมาจากพิมพ์เดียวกัน  เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เธอรักและศรัทธาในตัวเขามากกว่าใคร “ถ้าเขาไม่ยอมถามเรา   เราจะไปบอกเขาดีมั้ยนะ”  บางครั้งเธอรู้สึกอยากจะไปบอกเขาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย   แต่ก็ไม่เคยกล้า  และรู้สึกกลัว กลัวอะไรบางอย่าง  เธอยังไม่รู้เหมือนกันว่าเธอกลัวอะไร ปารขยับตัวลุกขึ้น  สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ  อย่างรู้สึกสดชื่น  บิดซ้ายบิดขวาเพื่อผ่อนคลายความเมื่อยล้าของกล้ามเนื้อให้กระปี้กระเปร่าขึ้น   ปารเดินเล่นไปเรื่อย ๆ  นึกสนุกเมื่อเดินผ่านประตูโกฟุตบอล   มีแคร่เก่า ๆ วางอยู่ใต้นั้น  เธอก้าวเท้าขึ้นไปยืนบนแคร่  แล้วกระโดดเกาะคานโกประตูฟุตบอล  โหนไปมาได้สองสามที  มือก็ลื่นหลุดจากคานนั้น   เนื่องจากมีน้ำค้างยามเช้าเกาะอยู่  ร่างของเธอหล่นลงมากระแทกกับแคร่เก่า ๆ นั้นตามน้ำหนักตัว  บวกกับแรงเหวี่ยงของการโหนตัว  ลำตัวที่เลยออกจากแคร่ไปมากกว่าครึ่ง  ทำให้เธอหงายหลังตกจากแคร่  บั้นเอวและแผ่นหลังตลอดจนศีรษะฟาดลงกับพื้นทรายอย่างแรง   ส่วนขาตีกลับไปอยู่บนพื้นเหนือศีรษะ  เรียกว่าถ้าเงยหน้าเหลือบมองข้างบนเมื่อไหร่  ต้องมองเห็นเท้าของเธอแหง ๆ ยนตร์มองเหตุการณ์นั้นอย่างตกใจ  แล้วรีบวิ่งเข้าไปหาเธอทันที “ปาร!  เป็นอะไรหรือเปล่า”  เขาประคองเธอไว้ในอ้อมแขน “อู๊ย..ย ย”   เสียงซีดรอดออกมาตามไรฟันอย่างเจ็บปวดสุดแสน  เป็นช่วงเวลาที่ต้องใช้ความอดทนเพียงอย่างเดียวเท่านั้นจนกว่าอาการดังกล่าวจะหายไป  หรือค่อยทุเลาขึ้น  ปารรู้สึกชาซ่านไปทั่วบริเวณบั้นเอว  รู้สึกหัวมึนงง  และหนักอึ้ง  มองเห็นแต่แสงสีขาววิบวับเต็มไปหมด ยนตร์เขย่าร่างสาวน้อยเบา ๆ  ด้วยความเป็นห่วง “ปาร ไม่เป็นไรใช่มั้ย” เด็กสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้น  แล้วสะบัดหัวไปมา   ยกมือนวดเฟ้นบริเวณที่กระแทกกับพื้น “พี่ยนตร์หรือคะ” “จ้ะ พี่เอง  เจ็บมากหรือเปล่า”  เขายกมือช่วยกดช่วยนวดช่วยคลึงศีรษะให้  ทั้งยังใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากของตัวเอง  เพื่อเป่าลมร้อน ๆ  ให้ผ้าเช็ดหน้าอุ่น ๆ  แล้วประคบให้เธอครั้งแล้วครั้งเล่า “ซนจริง ๆ เลย  ขึ้นไปโหนทำไมบนนั้น  เกิดตกลงมาคอหักแล้วจะทำยังไง”   เขาเริ่มดุ ปารทำหน้าเหยเกบิดเบี้ยว   เจ็บก็เจ็บ  แถมยังถูกเขาต่อว่าอีก  ยิ่งทำให้เจ็บมากกว่าเดิม  คือเจ็บใจ “พี่ยนตร์นะ!!  แทนที่จะปลอบน่ะ  ไม่มีเลย  เจ็บจะตายอยู่แล้ว  เอาแต่ว่า ๆ ๆ อยู่ได้  ดุยังกะปารเด็ก ๆ  งั้นแหละ” “พี่ ขอโทษ อย่าโกรธนะ” ===========   สวัสดีค่า...หืม...ใช้เวลาตรวจทานตั้งนานแหนะ  เผลอ ๆ อะไรเนี่ย  ปาไปสามชั่วโมงแล้วแฮะ   ตอนหน้าอวสานแล้วค่ะ  ^ _ ^ แก้ไขเมื่อ 19 ส.ค. 46 00:29:48 จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 19 ส.ค. 46 00:12:05 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฮี่ ๆ.... การห้อยโหนทำให้แขนโตนะค้าบ... ^_____________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 19 ส.ค. 46 07:40:40 A:141.217.220.139 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 โอ๊ย ปารตกลงมาน่ากลัวจังเลยค่ะ โชคดียังเอ็ดพี่ยนตร์ได้ แสดงว่าไม่เป็นไรมากใช่มั้ยคะ ^__^' จากคุณ : ศรีจิตรา - [ 19 ส.ค. 46 09:19:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านแล้วเห็นวงสีชมพูลอยผ่านหน้า หวานจัง :) จากคุณ : นารูมิ - [ 19 ส.ค. 46 11:50:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ 1 "ฝันหวาน" จริงๆ นานๆที่ได้อ่านบทหวานๆจากหลานริ แว๊ก...มดตอมมอนิเตอร์ จากคุณ : GTW - [ 19 ส.ค. 46 18:13:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กำลังงงนิดๆ ว่าโกรธกันเป็นเดือนแล้ว ที่ทะเลนี่ไปรับน้องหรืออะไรนะ? โกรธกันก่อนรับน้องใช่หรือเปล่า? ขออภัยที่สับสนค่ะ แหะๆ จากคุณ : scottie - [ 19 ส.ค. 46 18:15:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เอ่อ... ขอสารภาพค่ะ... ขอตามไปเก็บตอนเก่าๆก่อนนะคะ...ตามไม่ทันแล้วอ่ะค่ะ แบบ... หนูจะกลายเป็นพนักงานเซเว่นอีเลฟเว่น...ทำงาน 7-11มาเดือนกว่าๆแล้วอ่ะค่ะ... คุณริ...ไม่โกรธกันน๊า... (ง้อสุดฤทธิ์เลยค่ะ) @^___^@ จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 19 ส.ค. 46 23:36:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น้ำลายบูด อรุณสวัสดิ์ค่ะ   มาอ่านแต่เช้าเลยนะคะ  อันนี้เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง ๆ กับคนเขียนค่ะ  แฮ่  โหนครั้งแรกมันลื่น  แล้วไม่เข็ด  โหนอีกที  ทีนี้ตกลงมาเลย  เจ็บมาก   แต่ว่ามะมีพระเอกมาช่วยหรอกนะคะ  ฮี่ ๆๆ   เป็นคนไม่ค่อยมีแรงอ่ะ  เลยโหน ๆ  อยากมีกล้ามเนื้อมั่ง  จะได้แข็งแรงกะเค้า ^ _ ^ ศรีจิตรา ก็ช้ำ ๆ อ่ะค่ะ  แต่ไม่เป็นไรมากค่า  เพราะปารเป็นคนที่อึดค่ะ  แข็งแรง  ทำสวนช่วยพ่อมาตั้งแต่เด็กค่ะ  ^ _ ^ นารูมิ ^ _ ^  ไม่รู้ว่าจะสู้คุณนารูมิได้ป่าวนะคะ  ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยือนนะคะ GTW อิอิ  ปู่ก้อ  คงเขียนได้แค่นี้อ่ะปู่   ที่สุดแล้วเนี่ย อิอิ   แหมมม  ก็แค่ฝันอ่ะ  มา ๆ ปู่  เดี๋ยวหลานจะช่วยเป่ามดออกจากจอมอร์นิเตอร์ให้นะคะ  ^ _ ^ scottie อืม โกรธกันก่อนที่จะมารับน้องค่ะ  ตอนนี้ยังอยู่ในการรับน้องที่ทะเลอยู่ค่ะ  อิอิ  หายสับสนแล้วนะคะ  ^ _ ^ P_JUNG_PIGLET ไม่โกรธค่า ไม่ได้ขี้งอนเหมือนปารหรอกนะคะ   ที่สำคัญที่สุด  อยากให้คนที่มาอ่าน  รักที่จะอ่าน  รู้สึกดีที่จะอ่าน  รู้สึกชอบที่จะอ่าน  ก็เลยจะไม่บังคับให้ใครมาอ่านค่ะ  ขอบคุณนะคะ  ที่จะติดตาม   ไปอ่านตั้งแต่แรกก็ดีค่ะ  พระเอกเรื่องนี้  อย่างที่บอกนะคะ  เขาเป็นพระเอกในดวงใจเราเลยค่ะ  ^ _ ^ แล้วเป็นพนักงาน  7-11  จริงหรอคะ  เขาว่างานหนักมากใช่ป่าวคะ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 20 ส.ค. 46 00:11:34 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่ะ... เราไปไหนมา ถึงไม่ได้อ่าน เรื่องนี้ของริเศรษฐ์ น่ะ ขอเซพ...ไว้อ่านนะ :D จากคุณ : ดินสอสีน้ำ - [ 20 ส.ค. 46 00:15:25 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จ้าน้ำ...สงสัยไปอยู่หลังเขามั้ง  อี่ ๆๆ   ไม่เป็นไรจ้า... ยินดีมากจ้ะ  อ่านตั้งแต่ตอนแรกเลยนะ  ฮี่ ๆๆ ล้อเล่น เอาตามสะดวกละกันนะ ^ _ ^ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 20 ส.ค. 46 01:31:38 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีจ๊ะหลานริ ตอนหน้านะ ลุงแนะนำให้ พี่ยนต์กิจ พาหลานปาร์แมน ไป เอ็กซ์เรย์ สมองตั้งแต่เนินๆนะ เพราะลุง ไม่อยากต้องพับนกกะเรียนอ่ะ ลุงเอาใจช่วยคนเดียวตอนนี้ก็เหนื่อยแย่เลี้ยวนะ จากคุณ : สดุดี - [ 20 ส.ค. 46 12:00:17 A:203.113.37.8 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ป่าวเป็นพนักงานเซเว่านจ้า ^^' แค่ทำงานเวลาจะใกล้เคียงอยู่แล้ว... ช่วงนี้โอทีกระฉูดมากๆเลยอ่ะค่ะ.. ตอนนี้ใครๆเจอก็จะพูดเป็นเสียงเดียวกัน..ว่ากลายเป็น หมูแพนด้าไปซะแล้ว..เฮ้อ... @^___^@ จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 20 ส.ค. 46 18:17:58 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาลงชื่อไว้ก่อน เดี๋ยวจะชะแว้บไปอ่าน ไปอ่านมาแล้วจ้า น่ารักจังเล้ย ปารจ้าหายงอนไวๆเถอะน้า ;) แก้ไขเมื่อ 20 ส.ค. 46 19:24:24 จากคุณ : nat_LiV - [ 20 ส.ค. 46 18:38:26 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สดุดี สวัสดีค่า ลุงของหลาน ก๊ากกกก  ลุงทำให้หลานยิ้มได้เสมอเลยนะคะ  ^ _ ^  ว่าแต่ลุงพับนกเป็นกะเค้าด้วยหรอคะ  อิอิ  มะน่าเชื่ออ่ะ   ตอนหน้าหลานจะเอารูปประกอบมาลงด้วยนะ  วาดไว้นานแล้ว  บังเอิญวานน้องคนหนึ่งแสกนด์ให้   รูปน่ารักมาก ๆ เลยค่ะ  แฮ่ ขอบคุณนะคะ   ลุงทิต  ที่ติดตามงานของหลานเสมอมา P_JUNG_PIGLET แล้วทำงานอะไรหรอคะ   เล่าให้ฟังบ้างนะ  ^ _ ^   ว่าแต่คุณพี  อ้วน  หรอคะ  เห็นเรียกตัวเองว่าหมูทุกทีเลยอ่ะ ลืมบอกว่า  เรื่องล่าสุดของคุณพี   บรรยายความรู้สึกได้ดีจังเลยค่ะ   ว่าแต่เป็นแค่เรื่องฝันหวานหรอคะ  อิอิ nat_LiV ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ   ตอนหน้าปารหายงอนแน่ ๆ ค่ะ  เพราะจะอวสานแล้ว  อิอิ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 20 ส.ค. 46 20:46:11 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เจี๊ยก...มาอ่านช้า ขอโทษครับ  กระทู้ที่คุยกันก็จะตอบแล้วนะครับ จากคุณ : (S)wing - [ 21 ส.ค. 46 14:07:32 A:203.96.111.237 X:210.55.148.174 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตามมาอ่านแล้วค่ะพี่ริ.. ช่วงนี้หนูยี...ไม่ค่อยได้เล่นเน็ตเลย...ไม่ได้อ่านเท่าไหร่. มาเสียจะสุดท้ายแล้วอะคะ.. แล้วยังติดกระทู้เก่าพี่ริอีก....หนูยีตามไปอ่านแน่ๆค่ะ.. แต่คงไม่ได้ฝากชื่อไว้แหงๆ..เลย  เพราะช่วงนี้ใกล้สอบแล้ว.. แต่ไง สัญญาว่าจะไปอ่าน ..ก็จะตามไปอ่านแน่ๆคะ.... จากคุณ : หนูยี - [ 21 ส.ค. 46 16:16:13 ]

ความคิดเห็นที่ 17 พีเหรอคะ... แหะ..แหะ...สาวโรงงานค่ะ.... งานสนุกค่ะ...แต่ว่าก็หนัก ^^ เรื่องอ้วน...อืม... พีว่าพีไม่อ้วนนะ...แต่คนอื่นจะว่าไงเนี่ย..ไม่รู้ค่ะ..555 หมูพี..หมูพี... ลองผวนดูสิคะ... ^^ แล้วก็ขอบคุณค่า... ดีใจที่ชอบเรื่องของพี.. พรเอกคุณริก็ใช่ย่อยน๊า... ขอแอบหลงรักด้วยคน...ได้ไหมคะ... ^^ @^___^@ จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 21 ส.ค. 46 23:01:04 ]

ความคิดเห็นที่ 18 (S)wing จ้าน้องตั้ว  ว่างเมื่อไหร่  สะดวกเมื่อไหร่  ก็เมื่อนั้นก็ได้จ้ะ  ตามสบายน้า...ไม่ว่าเมื่อไหร่  พี่ก็รอได้จ้ะ  อิอิ  ว่าแต่ไปเกเรที่ไหนมาล่ะเนี่ย หนูยี จ้าน้องยี   ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ  ว่างเมื่อไหร่ก็ได้นะจ๊ะ  ตั้งใจเรียนก่อนนะ  เอาที่ตามสะดวกละกันนะ  ^ _ ^ P_JUNG_PIGLET สาวโรงงานอะไรหรอคะ  ที่ว่าน่าสนุกอ่ะ  อยากรู้ซะแล้วสิคะ  ^ _ ^ คำผวนนี่ไม่ค่อยรู้เรื่องเลยค่ะ อิอิ  บอกตรง ๆ นะคะ ได้ค่า...ว่าแต่อ่านพระเอกของเราจบทุกตอนหรือยังคะ  ถ้ารักเขาจริง ๆ ต้องอ่านให้ครบนะคะ  อิอิ   เราว่านะ  เขาดีมาก ๆ เลยนะ  เราว่า เค้าคงไม่มีตัวตนอยู่ในโลกนี้หรอกนะ ว่ามั้ย  ^ _ ^ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 22 ส.ค. 46 00:04:49 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตามอ่านหมดตั้งแต่บทแรกจนบทนี้แล้วครับ จริงๆ คิดว่าพอจะเข้าใจปารนะ ไม่ใช่ว่าขี้งอนมากหรอก แต่งอนจนสับสนมากกว่า ฮ่าๆๆ เอิ๊ก ชอบสำนวนคุณริเศรษฐ์จังครับ นุ่มนวล แต่มีพลังนะ ตอนหนูปารตกลงมายังเจ็บแทนเลย แต่พออ่านมาถึง "ส่วนขาตีกลับไปอยู่บนพื้นเหนือศีรษะ   เรียกว่าถ้าเงยหน้าเหลือบมองข้างบนเมื่อไหร่   ต้องมองเห็นเท้าของเธอแหง ๆ" ก็อดขำไม่ได้ เห็นภาพเลยนะ ^o^ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 22 ส.ค. 46 17:00:22 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณพีท (PeterPuck) ก่อนอื่นต้องกล่าวคำขอบคุณอย่างมากมายเลยนะคะ  ที่ตามอ่านตั้งแต่บทแรกเลย  ประทับใจจังเลยค่ะ  คงมีไม่กี่คนที่ทำได้อย่างคุณนะคะ  ^ _ ^ เพิ่งมีคุณนี่แหละค่ะ  ที่บอกว่า  เข้าใจปารนะคะ  ว่าแต่เข้าใจว่าไงหรอคะ  ช่วยอธิบายให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ  อยากรู้จังค่ะ แฮ่...ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ  ที่กรุณาชมนะคะ  เพิ่งมีคุณพีทนี่แหละค่ะ  ที่ชมสำนวนการเขียนนะคะ  ติก็ได้นะคะ  ยินดีรับฟังค่ะ อืม...กลัวมองไม่เห็นภาพค่ะ  อิอิ  ตอนที่ปารตกลงมาอ่ะ  แต่แบบรู้สึกว่า  ประโยคที่ทำให้คุณพีทขำนั้น  ทำให้ความรู้สึกเจ็บของปารลดลงไปหน่อยเนอะ  ทำให้น่าสงสารน้อยลงไปหน่อย  จริง ๆ น่าจะใช้คำอื่น  ปารจะได้ดูน่าสงสารมากกว่านี้  อิอิ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ  ^ _ ^ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 22 ส.ค. 46 20:58:02 ]

ความคิดเห็นที่ 21 นึกว่าจบแล้วนะเนี่ย แงงอนตลอดเลย จากคุณ : นาย (หูโน่) - [ 28 ก.ย. 46 21:34:09 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อิอิ  ถ้าพี่โน่เจอสาวขี้งอนขนาดนี้จะทำยังไงคะ  อยากรู้จัง  ^ _ ^ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 29 ก.ย. 46 21:34:10 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ตบจูบ ตบจูบ นะซิริเศรษฐ์ จากคุณ : นาย (หูโน่) - [ 30 ก.ย. 46 18:19:53 ]