ความคิดเห็นที่ 1                     ‘คืองี้...พวกเขาบังคับให้เจ้าแต่งงานกับข้า ...ไม่ต้องพูดเลย  ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ยอม                 แน่ๆ  เพราะงั้น...ปล่อยมือข้า  แล้วทุกอย่างจะดีเอง’  เจ้าบ่าวยกมือข้างที่ถูกจับแน่นขึ้นมอง สลับหน้าเฉี่ยวของว่าที่เจ้าสาวตรงหน้า                            “ไม่นะ...แต่งงานกับคุณ  แต่งสิ!   แต่งเลย!”  ด้วยอำนาจมนตร์ทำให้หญิง สาวตอบตกลงออกไปอย่างง่ายดายทันที  ฟรอกที่หันหลังให้แอบลอบยิ้ม   ก่อนจะหันกลับมา พูดด้วยจิตกับว่าที่ลูกสะใภ้                            ‘ดี...งั้นหลับตา  พอข้าเขียนอักษรมนตร์เสร็จ  พวกเจ้าก็จะได้เป็นสามี ภรรยากัน’  จารุวรรณยิ้มรับ  ก่อนจะหลับตาพริ้มให้ฟรอกลงเลือดมนตร์กลางหน้าผากแต่ โดยดี                             ‘แต่ข้าไม่ยอม’  ฮาเรฟลุกขึ้นมาคว้ามือบิดาไม่ให้ลงอักษรมนตร์  แต่แล้ว จู่ๆเขาก็ขยับตัวไม่ได้  คนรับใช้ชายสองคนเดินเข้ามาแกะมือที่จับฟรอกออกอย่างง่ายดาย                                ที่แท้เพราะออกัสผู้เป็นอาใช้เวทย์สโตนฟรีซกับเขานี่เอง... เวทย์นี้จะทำ ให้ผู้ถูกเวทย์ขยับตัวไม่ได้คล้ายโดนแช่แข็ง  ...แต่มันจะอยู่ได้ประมาณสิบถึงสิบห้านาที เท่านั้น                                “นับจากวันนี้ไปพวกเขาจะร่วมเป็นหนึ่งเดียวกัน  ร่วมทุกข์ร่วมสุข จนกว่าชีวิตจะหาไม่  และทายาทของพวกเขาจะกลายเป็นผู้สืบทอดสร้อยคอรีนีจคนต่อไป”                             เสียงประกาศบอกพิธีได้เสร็จสิ้นลงแล้ว  ท่ามกลางความโล่งอกของหลายๆ คน... แล้วดวงจันทร์ก็กลับคืนสู่ท้องฟ้าเพื่อเปลี่ยนเวลาจากกลางวันให้เป็นกลางคืนเหมือนดัง เช่นเดิม...                                                        WMWMWMWMWMWMWMWMWMWMW                                               ชายหนุ่มกระพริบตาหลายครั้งมองภายในห้องสีครีมอ่อน  ที่โรยด้วยกลีบ ดอกไม้หลากสีจนเต็มห้อง  ส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่ว                           เขานอนอยู่บนเตียงสีชมพูขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ด้านในสุดของห้อง  ข้างขวามือ ของเป็นหน้าต่างไม้กรอบหนา  มีผ้าม่านสีชมพูหวานแหว๋วปิดคลุมอยู่  ใต้หน้าต่างมีโต๊ะเก้าอี้ เล็กๆสีน้ำตาลตั้งอยู่เข้าชุดกัน                        ตรงกลางห้องมีอาหารมากมายวางอยู่บนโต๊ะขนาดใหญ่ที่สลักเสลาเป็นลวดลาย วิจิตร  ที่พื้นทางเดินปูพรมหนานุ่มสีเข้ม  และเหนืออื่นใดคือร่างหญิงสาวที่นั่งตาแป๋วมองเขา อยู่ข้างๆเตียง                           ฮาเรฟตรวจมองสภาพตัวเองเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ถูกทำมิดีมิร้าย...    ก่อน จะลุกจากเตียงเดินไปยังหน้าต่างห้องสองบานที่อยู่เยื้องหัวเตียงและด้านข้างเตียงทางขวามือ ทันที  ผ้าโปร่งสีชมพูถูกเลิกขึ้น  เผยให้เห็นลูกกรงอาคมสีดำใหญ่                            จารุวรรณเดินตามชายหนุ่มตลอด  ไม่ว่าเขาเดินไปไหน  จน‘เจ้าบ่าวจำเป็น’ ต้องหยุดหันมามองอีกฝ่ายที่ยังคงมองเขาอย่างหลงใหลเหม่อลอย                           ‘คราวซวยของข้าแท้ๆ  บ่ายเจอปีศาจ  หัวค่ำต้องแต่งงาน...จะมีเมียทั้งคน  หาที่มันปกติกว่านี้ไม่มีแล้วหรือไงเนี่ย...เดินตามอย่างกับหมาไปได้’                     “ก็ฉันรักคุณนี่คะ  สามีอยู่ไหน  ภรรยาก็ต้องอยู่นั่น”  จารุวรรณผู้ต้องมนตร์ พูดช้าๆเนิบๆ  ขัดกับนิสัยที่แท้จริงโดยสิ้นเชิง                            ‘รักบ้าอะไรกัน  เราเพิ่งเจอกันเองนะ  แล้วอีกอย่างข้าก็ไม่คิดจะจมปลักหยุด อยู่กับเจ้าด้วย  เพราะยังมีสาวๆอีกมากที่รอให้ข้าอยู่’                      “ไม่เป็นไรค่ะ  คุณจะทำอะไรไปหาใครก็ไม่เป็นไร  แต่ขอให้ฉันไปด้วย”                      ฮาเรฟมองคนตรงหน้าอย่างระเหี่ยใจ  ก่อนจะเดินสำรวจรอบๆห้องหาทาง หนี  แต่ดูเหมือนทั้งพ่อและอาจะรู้ว่าเขาต้องหนีแน่  ถึงได้ลงทุนลงอาคมเวทย์ไว้หมด  เรื่องจะ ทำลายแล้วหนีออกไปไม่ใช่เรื่องง่าย....                              ฮาเรฟเดินพล่านคิดหาทางออกไปทั่วห้อง  โดยมีเจ้าสาวร่วมเดินเคียงบ่า เคียงไหล่ไปด้วย  ทำเอาชายหนุ่มทั้งรำคาญทั้งเหนื่อยใจ                             ‘ขอร้องล่ะ เลิกเดินตามข้าแบบนี้ซะทีได้ไหม  ห้องก็แค่นี้...เอื้อมมือออก ไปก็ชนกันแล้ว’  ชายหนุ่มพูดอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินไปที่โต๊ะอาหาร  และนั่งลงเพราะไม่ รู้จะทำอะไรดี...                               หญิงสาวรีบเดินไปตักอาหารใส่จานและยื่นให้ชายหนุ่มทันที   ฮาเรฟมอง คนตรงหน้าอย่างระอา  แต่ก็ยอมรับจานใส่อาหารมาแต่โดยดี ทั้งๆที่ไม่ได้นึกหิว   ก่อนจะลง มือจัดการอาหารตรงหน้า  โดยมีจารุวรรณนั่งมองไม่กินอะไร                              ‘ไม่กินล่ะ  นั่งมองแบบนี้ข้าก็ไม่ต้องเป็นอันกินกันพอดี’                        “ไม่ล่ะ  ฉันไม่อยากกินอะไรนอกจากมองหน้าคุณ”  ประโยคนี้เล่นเอา ฮาเรฟกลืนข้าวไม่ลงทันที                            ....พ่อแอบทำอะไรกับแม่นี่หรือเปล่านี่....ไม่ไหว   ถ้าข้าขืนอยู่ด้วยต่อไปคง ได้สติแตกแน่ๆ  แล้วจะผ่านคืนนี้ไปได้ยังไงกัน  กว่าประตูจะเปิดก็คงรุ่งเช้า....                            ฮาเรฟมองหญิงสาวที่นั่งยิ้มแป้นเหมือนคนปัญญาอ่อนตรงหน้า  พลางส่าย หน้าอย่างรับไม่ได้   แล้วจู่ๆก็เหมือนอะไรวาบเข้ามาในหัว....                             .....เวทย์นิทรา...                             ชายหนุ่มมองหน้าเฉี่ยวของคนตรงหน้าอย่างเห็นใจที่ฟื้นได้ไม่นานก็ต้อง มาหลับอีกแล้ว  แต่จะให้ทนรำคาญฟังคำพูดเลี่ยนๆ  เกาะเป็นผีขอส่วนบุญแบบนี้ก็คงไม่ ไหว...                                ฮาเรฟหลับตาร่ายเวทย์ทันที  แล้วคนตรงหน้าปรือตาและฟุบหลับไปใน ที่สุด                            “....เฮ้อ...ข้ารู้แล้วว่าทำไมคนเขาถึง ‘ต้องใช้’ เวทย์นิทรากับเจ้า...”พูดจบ เจ้าตัวก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง  และผล็อยหลับไป                                                                                    WMWMWMWMWMWMWMWMWMWMW                        ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ...                     เสียงเคาะประตูราวกับเจ้าตัวกำลังรัวกลองดังจนทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียง   ต้องลืมตาตื่นขึ้น                      “ท่านฮาเรฟ  ท่านฮาเรฟ  ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!!!  ท่านฟรอกกับท่านออกัส ให้มาเชิญท่านและนายหญิงออกไปที่หน้าปราสาทด้านนอก”  เสียงแหบร้อนรนดังคนข้าง นอก                      “เกิดอะไรขึ้น  เข้ามาคุยก่อนซิ  ข้าขี้เกียจตะโกนคุยกับเจ้า....ฮ้าวววว...”  ฮาเรฟ หาวออกมาดังๆ  ลุกขึ้นจากเตียงเดินมาใกล้ประตู                        “ขออนุญาต”  ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาโดยง่าย  ดูท่ามนตร์กักอสูรที่ออกัสร่าย ไว้จะถูกคลายแล้ว                             ร่างชราของคนรับใช้ชาย  ท่าทางคล่องแคล่วรีบสาวเท้าเดินเข้ามาในห้อง อย่างรวดเร็ว                     “คือ...ตอนนี้มีกองกำลังของประเทศเวียงก้าและประเทศซาบีเนียล้อม เคลียร์วอลของเรา. ”  คนพูดชะงักไปเล็กน้อยเมื่อสายตาเหลือบไปเห็น ‘เจ้าสาว’ ที่นอน ฟุบอยู่บนโต๊ะอาหาร แทนที่จะเป็นเตียงวิวาห์ที่จัดให้                       ฮาเรฟปรายตามองไปยังร่างบางที่ยังนอนหลับอยู่ด้วยอาคมของเวทย์นิทรา  ก่อนจะพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ                    “จุ๊ๆๆ  เห็นแล้วเงียบไว้ล่ะ  เมื่อคืนเราหนักกันไปหน่อย  เมียข้าเลยหิวจัด...กินจน ฟุบไปอย่างที่เห็นนี่แหละ...”  ชายหนุ่มยักคิ้วให้อีกฝ่ายพลางขยิบตาให้  และหลับตาลง                      “...ว่าแต่ทำไมจู่ว่า  ประเทศเพื่อนเราจากตะวันตกและตะวันออกถึงได้พร้อมใจ กันมาเยี่ยมปราสาททูรีเนียล่ะ  หรือว่าจะมาอวยพรข้าเรื่องงานแต่ง..?!”  คนพูดทำเหมือน เป็นเรื่องขำขัน  แต่อีกฝ่ายไม่เห็นขันด้วย                      “โธ่...ท่านฮาเรฟ  เรื่องคอขาดบาดตายแบบนี้ยังจะพูดเล่นอีก  เร็วเข้าเถอะ  พวก นั้นรู้ว่าจ้าวแห่งแม่มดอยู่กับเราก็เลยจะมาเอาตัวไป  ตอนนี้ท่านฟรอกบิดาของท่านกับท่าน ออกัสกำลังรับหน้าอยู่”                   “อืมมมม”  เสียงครางเบาๆของจารุวรรณทำให้ชายทั้งสองในห้องหันไปดู                 “ที่รัก  ไป...ตื่นแล้วก็รีบไปต้อนรับแขกกัน...”  ฮาเรฟส่งยิ้มกว้างให้คนที่เพิ่งตื่น  ก่อนจะเดินเข้าไป ‘ลาก’ ตัวเจ้าสาวให้ลุกจากโต๊ะมุ่งหน้าออกไปยังด้านนอกปราสาท ด้วยกัน...                    “...ข้ารู้แล้วว่าทำไมถึงได้จัดงานแต่งงานอย่างเร่งด่วนให้ข้า...”  ฮาเรฟบ่น พึมพำเบาๆ   ดวงตาสีทับทิมฉายรอยประหลาด  ก่อนจะขยับยิ้มเจ้าเล่ห์...                                        WMWMWMWMWMWMWMWMWMWMW จากคุณ : Sushii - [ 19 ส.ค. 46 13:22:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่   9  ศัตรูเก่า                              “ตอนนี้จ้าวแห่งแม่มดกลายเป็นเพียงคนธรรมดาไปแล้ว  เพราะเธอได้แต่งงาน เป็นภรรยาของบุตรชายข้าไปแล้ว ”  ฟรอกบอกแก่ทูตสันติไมตรีของประเทศเพื่อนบ้าน         อย่างใจเย็น  แต่ทั้งสองฝ่ายไม่ยอมรับและต้องการพบจ้าวแห่งแม่มด...                                                       “ท่านฟรอก!  ท่านออกัส!......ท่านฮาเรฟมาถึงแล้ว”  เสียงแหบๆตะโกนขึ้นมา ทันทีที่ออกจากประตูปราสาทด้านใน  และรีบวิ่งมาทางเคลียร์วอลด้านนอกเพื่อมาสมทบกับผู้ เป็นนายทั้งสอง                    คนที่เดินรั้งท้ายยกมือโอบร่างบางของหญิงสาวที่อยู่ข้างตัวอย่างเป็นเจ้าข้าว เจ้าของ  พลางคุยหยอกล้อประหนึ่งรักกันจี๋จ๋าปานจะกลืนกิน  ก่อนจะพาเดินอวดสายตา มากกว่าหมื่นคู่ที่ยืนอยู่ล้อมรอบกำแพงโปร่งใสด้านนอก                     บริเวณประตูทางเข้าออกของเคลียร์วอลนอกจากพ่อ  อาออกัสและคนรับใช้ชาย คนเมื่อกี้ที่เดินไปตามเขาและ ‘เจ้าสาว’ ที่ห้อง  ยืนอยู่ทางขวามือเขา  นอกจากนี้                     ยังมีชายร่างเล็กในชุดสีแดงเข้มปักดิ้นทอง  ที่หน้าอกมีเข็มสีทองเป็นรูปหัว สิงโตซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของประเทศซีเบียน่าและชายอีกคนที่ผมเพรียวสูงชะรูดในชุดสีฟ้าน้ำ ทะล  ที่หน้าอกมีเข็มสีเงินรูปเหยี่ยว  สัญลักษณ์ของประเทศเวียงก้า  ยืนสำรวมท่าทีอย่างสงบ อยู่เยื้องไปทางซ้ายมือของประตู                       เบื้องหลังของเอกอัครทูตของประเทศทั้งสองคือกองกำลังทหารกว่าสามหมื่น นาย  ยืนเข้าแถวเป็นระเบียบเรียบร้อยพร้อมอาวุธครบมือ                ....ดูเหมือนว่า....หากไม่ให้สิ่งที่ต้องการแต่โดยดี  ทั้งสองประเทศคงจะประกาศ สงครามกับปราสาททูรีเนียแน่                     “เนื่องด้วยกษัตริย์แห่งข้า  องค์ซีฟาเรียล  ทรงทราบว่ามีคนในหมู่บ้านกาเบียลที่ อยู่ภายใต้เขตการปกครองของท่าน  ได้ทำการช่วยจ้าวแห่งแม่มดมาจากชาวไวลตนหนึ่ง   ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยแก่หมู่บ้านและปราสาททูรีเนีย  พระองค์จึงทรงมีพระกระแสรับสั่ง ให้เชิญจ้าวแห่งแม่มดไปพักผ่อนที่พระราชวัง  เพื่อความปลอดภัยจากผู้ที่หมายปองพลัง อำนาจของจ้าวแห่งแม่มด...”  เสียงนุ่มของโรสกี้  ทูตสันติไมตรีของประเทศซีเบียน่าเป็นผู้ กล่าวนำขึ้นมาก่อน                  ทำพูดท่านั้นท่านี้ ....สรุปก็อยากได้พลังเหมือนคนอื่นน่ะแหละ...ฮาเรฟสรุปให้ใน ใจ                “เนื่องด้วย...”  ทูตสันติไมตรีของอีกประเทศทำท่าจะเริ่มกล่าวร่ายยาวขึ้นบ้าง                   ฮาเรฟยกมือขึ้นเป็นเชิงห้าม  เพราะสิ่งที่ต้องการสื่อก็คงเหมือนๆกัน             “ข้าเข้าใจในความปรารถนาดีของพระราชาของพวกท่านดี งั้นข้าก็คงต้องตอบ รับในความหวังดีนี้สินะ” ราชทูตทั้งสองยิ้มกว้าง                    ขณะที่ทั้งพ่อและอาของชายหนุ่มมองหน้ากันเลิกลั่ก  ไม่รู้ว่าคนที่กำลังพูดนั้นจะ มาไม้ไหน...               “งั้นก็หมายว่าท่านจะส่งจ้าวแห่งแม่มดให้อยู่ความอารักขาของประเทศซีเบียน่าใช่ ไหม”  ทูตอีกคนหุบยิ้มทันที  หันมาไปมองคนข้างตัว               “ท่านโรสกี้  พูดเช่นนั้นได้อย่างไร  ที่ท่านฮาเรฟกล่าวเมื่อกี๊พูดกับประเทศเรา ต่างหาก”                  ทายาทแห่งราเวลมองทูตสันติไมตรีจากประเทศเพื่อนบ้านที่ตอนนี้ต่างเริ่มเถียงกัน อย่างไม่ลดละว่าจ้าวแห่งแม่มดจะไปอยู่ประเทศใคร  จน...              “ท่านฮาเรฟ  ได้โปรดตัดสินว่าท่านได้ยกจ้าวแห่งแม่มดให้แก่ประเทศไหน” โรสกี้ หันมาถามคนที่กำลังมองมวยคู่เอกเพลิน              “ใช่  ได้โปรดบอกท่านโรสกี้ไปเถิดว่าท่านได้ยกจ้าวแห่งแม่มดให้กับประเทศเวียง ก้า”  อีกฝ่ายรีบพูดอย่างไม่ยอมลดละ                  “เอ....ตัดสินใจยากจังแฮะ....เพื่อกันไม่ให้พวกท่านมาว่าข้าได้ทีหลัง  ข้าจะขอบอก ให้ทราบก่อนว่า  เจ้าปีศาจเผ่าไวลที่ข้าขโมยจ้าวแห่งแม่มดมาเนี่ย  เก่งกาจมากกกกก...  และ ตอนนี้มันก็กำลังโกรธแค้นมากที่ไปชิงจ้าวแห่งแม่มดมา....”  ฮาเรฟหยุดพูดปรายตามอง ใบหน้าของตัวแทนจากสองประเทศที่มีสีหน้าผิดกับตอนแรก  คำว่า ‘ปีศาจ’ ทำให้พวกเขา ชะงักค้าง                “ท่านไม่ได้ฆ่ามันแล้วหรอกหรือ”  ใครคนหนึ่งในสองคนพูดขึ้นอย่างตกใจ               “ข้าจะไปเก่งอะไรขนาดนั้น  โดยเฉพาะยิ่งถ้ามันรู้ว่าจ้าวแห่งแม่มดเป็นเมียข้าแล้ว   มันคงฆ่าล้างตระกูลข้าแน่ๆ....แต่ไม่ต้องกลัวแล้วล่ะ  เพราะมันยังไม่รู้ว่าข้าได้แต่งงานกับจ้าว แห่งแม่มด  เพราะฉะนั้นท่านก็นำตัวนางไปเถอะ ....อ้อ...อย่าลืมเตรียมการป้องกันด้วยล่ะ  ข้า ว่ามันคงจะบุกมาเร็วๆนี้แหละ...”  จบประโยคทั้งฟรอกและออกัสต่างพากันถอนหายใจ  พวก เขาเข้าใจแล้วว่าเจ้าตัวดีต้องการจะทำอะไร..                “เอ่อ...ถ้าเรื่องเป็นแบบนี้ทางซีเบียน่าคงจะขอยกจ้าวแห่งแม่มดให้กับประเทศ เวียงก้านำไปจัดการเอ๊ยอารักขาละกัน”  โรสกี้รีบพูดชิงเอาตัวรอดก่อน  เพราะจะให้สู้รบตบ มือกับพวกปีศาจเห็นทีจะไม่ไหว  พลังแม่มดก็ถูกแย่งไปแล้ว  แบบนี้มีแต่ตายสถานเดียว                   “อ้าว  ท่านโรสกี้มายกให้กันดื้อๆแบบนี้ได้ยังไง  ก็เมื่อกี๊ท่านบอกเองนี่ว่าอยากได้ นักอยากได้หนา  แล้วมาปัดภาระแบบนี้ได้อย่างไร”  ทูตของเวียงก้าสะดุ้งเฮือกทันทีที่จู่ๆ ได้รับมอบ ‘ภาระ’ อย่างไม่รู้ตัว                 “...ตกลงพวกท่านไม่ต้องการจ้าวแห่งแม่มดแล้วเหรอ...แบบนี้เมียข้าก็เสียใจแย่สิ”   ชายหนุ่มแกล้งพูดเสียงเศร้า                  “ใช่...นางเป็นภรรยาของท่าน  ท่านจะมาปัดภาระให้กับทางเวียงก้าไม่ได้หรอก”                  “ใช่ๆ  จริงสิ  ข้าลืมไปว่าข้าต้องรีบไปเจริญสัมพันธไมตรีกับอีกประเทศหนึ่ง  นี่ก็ เลยเวลามากแล้ว...ขอตัวก่อน”  โรสกี้รีบโค้งคำนับให้  ก่อนจะบอกเหล่าทหารให้ถอยทัพ   ขณะที่ทูตที่เหลือก็บังเอิญมีเรื่องต้องกลับประเทศเป็นการด่วนเช่นกัน                 “งั้นข้าไม่ส่งนะ”  ฮาเรฟพูดยิ้มๆ  ปล่อยมือที่โอบหญิงสาวลงแทบจะทันทีที่เห็น พวกเหล่าทหารและราชทูตหันหลังกลับกันไปเรียบร้อยแล้ว                    แต่แล้วรอยยิ้มก็จางหายไปเมื่อทหารของเวียงก้าที่เพิ่งจะเดินไปถึงชายป่านั้น   แตกขบวนวิ่งกระจัดกระจายไปคนละทาง                    ท่ามกลางความวุ่นวายของกองกำลังจากเวียงก้าที่ดูคล้ายกำลัง ‘หนีอะไรซักอย่าง’   ปรากฏกลุ่มทหารห้าคนของประเทศซีเบียน่า  ที่เดินมุ่งตรงมายังเคลียร์วอลด้วยใบหน้าเรียบ เฉย               เหตุการณ์ดูไม่ชอบมาพากลซะแล้ว...ฮาเรฟผลักร่างบางที่ยืนข้างๆเขา และ คนรับใช้ชายที่ยืนข้างๆฟรอกออกัสเมื่อครู่  เข้าไปยังอีกด้านของเคลียร์วอลทันที จากนั้น ก็ร่ายเวทย์ปิดประตูทางเข้าออกทันที  เหลือเพียงกำแพงใสล้อมรอบปราสาททูรีเนียทั้งสี่ด้าน                                  กลุ่มทหารที่เพิ่งเดินมาตรงหน้าคนทั้งสาม   มีอาการสั่นโยกทั้งตัว  ก่อนที่จะอ้า ปากกว้าง  ตาเหลือกเห็นเพียงตาขาว             ‘มอบตัวจ้าวแห่งแม่มดมาก่อนที่ข้าจะไปถึงไม่งั้นพวกเจ้าทุกคนจะต้องตายไร้ดิน กลบหน้า’  เสียงแห่งจิตดังก้องออกมาจากลำคอของชายที่โชกไปด้วยเลือด  ก่อนที่ร่าง ทั้งหมดจะระเบิดออกกลายเป็นเศษเนื้อ  กระจัดกระจายไปทั่วเคลียร์วอล                                         ...การตายที่น่าสะพรึงกลัวนี้ เหมือนกับจะบอกว่า ‘หากพวกเจ้าขัดขืนไม่ยอมทำตาม คนทั้งหมดจะต้องมีสภาพเดียวกับพวกทหารเมื่อครู่...’                                          WMWMWMWMWMWMWMWMWMWMW จากคุณ : Sushii - [ 19 ส.ค. 46 13:23:46 ]

ความคิดเห็นที่ 3                            พริบตาเดียวกลุ่มทหารกว่าสามหมื่นนายของประเทศเวียงก้าและซีเบียน่าเมื่อครู่               เหลือเพียงแต่ร่างไร้วิญญาณนอนตายอยู่บริเวณแนวชายฝั่งที่กำลังถูกร่างเขียวซีดของอะไร บางอย่างนับสิบตัวกัดกินกันอย่างเอร็ดอร่อย                   ...นอเรียลแวมไพร...                          พวกมันคือคนของเผ่าไทรบที่ตายไปแล้วแต่ถูกเวทย์ร่ายให้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง   ดังนั้นจึงมีใบหน้าและรูปร่างเหมือนมนุษย์ทุกอย่าง  ยกเว้น....                ดวงตาที่ลึกกลวงโบ๋  สามารถจับเหยื่อได้จากอุณหภูมิและกลิ่น หูทั้งสองข้างถูกตัด ขาดเพื่อเป็นเครื่องสังเวยให้แก่ผู้ที่ชุบชีวิตพวกมันขึ้นมา  และตั้งแต่จมูกจรดไปจนถึงลำคอ  มี รอยต่อที่สามารถแยกออกจากกันได้  ข้างในรอยต่อคือกล้ามเนื้อตะปุ่งตะปั่มสีแดงคล้าย หนวดปลาหมึกที่จับยึดเหยื่อ  แต่ต่างกันตรงที่นอกจากจับยึดแล้ว  ยังดูดเลือดของเหยื่อด้วย....                  ฮาเรฟมองร่างที่เคยเป็นมนุษย์มาก่อนอย่างขยะแขยง  พวกมันกำลังแย่งกันกินเนื้อ จากซากศพของเหล่าทหารอย่างเอร็ดอร่อย  โดยที่มีเฟลโด้ยืนกอดอกมองอยู่ห่างๆ!!           “ท่านพ่อ  ท่านอา  ข้าว่าสถานการณ์แบบนี้....”  ฮาเรฟทำสีหน้าเคร่งเครียด  มองคน ทั้งสอง  ก่อนจะกลั้นใจพูด              “...โกยดีกว่า...”          โป๊ก !!            เสียงโดนเขกกะโหลกของเขาจากพ่อและอาแทบจะพร้อมกัน           “เวลาแบบนี้ยังจะมาพูดเล่นอีก”  ออกัสพูดขึ้น  ก่อนจะจับดาบที่ห้อยไว้ที่เอวแน่น   เตรียมพร้อมสู้  เพราะดูท่าพวกนอเรียลจะเริ่มเปลี่ยนเป้ามาทางพวกเขาแทนแล้ว           “โธ่...ข้าก็แค่พูดตามสถานการณ์  เอางี้...งั้นพวกท่านรับมือไปละกัน  เดี๋ยวข้าไป อารักขาเมียข้าเอง”  คนพูดยังคงทำหน้าทะเล้นต่อไป  อย่างไม่รู้สึกถึงสถานการณ์ที่ตึงเครียด          “...เออ...ดีแฮะไอ้ลูกคนนี้  ให้พ่อกับอารับศึก  ระวังจะไม่เจริญนะ”  ฟรอกพูดขัดขึ้น อย่างหมั่นไส้  ก่อนจะเหลือบไปมองร่างสีเขียวที่อยู่ทางด้านหลังฮาเรฟซึ่งกำลังเดินใกล้เข้า มาเรื่อยๆ          “ท่านู้นท่านี้อยู่ได้...งั้นทั้งพ่อทั้งอาก็ไปอารักขาภรรยาสุดที่รักข้าแทนละกัน  เดี๋ยวข้าจะ ไปล่อพวกมันเอง”            เหมือนกลัวว่าทั้งสองคนจะไม่ยอม  เขารีบร่ายเวทย์เปิดเคลียร์วอล  แล้วผลักทั้งพ่อ และอาเข้าไปด้านใน  ก่อนจะรีบปิดกำแพงโปร่งใสทันทีพร้อมสำทับด้วยเวทย์จองจำเพื่อ กันไม่ให้ใครมาเปิดประตู               คนที่โดนผลักเข้าไปทุบกำแพงใสหลายครั้ง  พลางตะโกนพูดอะไรบางอย่างที่คนที่ อยู่ข้างนอกไม่ได้ยิน  เพราะเมื่อประตูทางเข้าออกปิดลงแล้ว  ก็เสมือนยุติการสนทนาระหว่าง คนที่อยู่ภายในและภายนอก               ฮาเรฟส่งยิ้มให้ทั้งพ่อและอาของเขาอย่างทะเล้น  ก่อนจะไปสะดุดเข้ากับสายตา ห่วงใยของหญิงสาวผู้ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา...ซึ่งยืนมองอยู่ด้านหลังเคลียร์วอล....            “งานนี้สงสัยพ่อคงต้องปั๊มทายาทใหม่เพิ่มซะล่ะมั้ง”  ชายหนุ่มบ่นพึมพำ  ก่อนจะ รีบกลิ้งตัวหลบร่างสีเขียวที่กระโดดเข้ามาหาเขาอย่างต่อเนื่องได้อย่างหวุดหวิด                                 ‘คราวนี้หนีไม่รอดแล้ว...’  เสียงดุดันของเฟลโด้  ดังขึ้นมาจากด้านหลังพร้อมกับ มือแข็งแรงข้างหนึ่งจะบีบเข้าที่ลำคอชายหนุ่มอีกข้างจับแขนของเขาบิดไปข้างหลัง               นอเรียลหลายตัวส่งเสียงกี๊  กี๊  คล้ายจะเยาะเย้ย  เดินย่างสามขุมเข้ามาหาร่างที่ปราศ จากอิสระ  ฮาเรฟพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุม  แต่กำลังมนุษย์ไหนเลยจะสู้ปีศาจได้..               ‘...เจ้าทำแบบนี้ไม่รู้สึกว่าขี้ขลาดไปหน่อยเหรอ’ ชายหนุ่มหยุดดิ้นปรายตาไป มองคนข้างหลัง                 ‘ขี้ขลาด?....ข้าไม่เคยทำอะไรที่ขี้ขลาด  จะตายอยู่แล้วยังมาทำเป็นพูดดีอีก’             ‘ไม่ขี้ขลาดแล้วทำไมไม่ให้ข้าสู้พวกมันล่ะ  หรือว่าเจ้ากลัวว่าจะจัดการข้าไม่ได้ อย่างคราวที่แล้ว  จริงสิ...เพราะว่าเจ้ากลัวว่าจะปล่อยข้ารอดไปได้อย่างคราวที่แล้วสินะ...’             คนเผ่าไวลออกแรงบีบลำคอคนช่างพูดมากขึ้น  จนเจ้าตัวแอบนิ่วหน้า  ก่อนจะกลั้ว หัวเราะพูดต่อไปว่า                 ‘ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร  ข้าไม่บอกใครหรอกว่าเจ้ามันไม่มีน้ำยา...กลัวจะสู้แพ้ข้า เลยต้องใช้พวกนอเรียลมาช่วย...อ้อ...ไม่ใช่สิ  ขนาดจะให้พวกอมนุษย์พวกนี้ฆ่าข้า  ยังต้องยึด ร่างข้าได้แบบนี้  กลัวข้าจะเอาตัวรอดได้ใช่ไห... ’  ยังไม่ทันที่ฮาเรฟจะพูดจบ  กล้ามเนื้อสี แดงของหนึ่งในแวมไพร  ก็รัดเข้าที่แขนข้างซ้ายเขาดูดเลือดอย่างรวดเร็ว  ขณะที่อีกตัวอ้าปาก กว้าง  รี่เข้ามาเพื่อจะร่วมแบ่งมื้ออาหารอันโอชะ              ตูม!!!           หัวของนอเรียลตัวที่กำลังดูดเลือดชายหนุ่มกับตัวข้างๆระเบิดกระจายออกจากกัน  ฮาเรฟเหลือบไปมองคนข้างหลัง  ก่อนจะแค่นยิ้มออกมาอย่างพอใจ             ...ดีนะ  ที่มันบ้าจี้เชื่อตามเรา  เกือบไม่รอดแล้วเชียว....              เฟลโด้กวาดมือนิดนึง  พวกนอเรียลก็ย่อส่วนกลายเป็นเพียงใบหูสีเขียวตกอยู่ที่พื้น และถูกดูดเข้ามาอยู่ในมือของปีศาจเผ่าไวลผู้คืนชีพให้พวกมัน             ‘ข้าจะให้โอกาสเจ้า  มีเวทย์อะไรก็รีบๆใช้  แต่อย่าคิดเล่นตุกติกนะ  ไม่งั้นคราวนี้  ข้า จะให้เจ้าตายทรมานยิ่งกว่าพวกมัน!!’  ดวงตาสีดำตวัดไปยัง ‘พวกมัน’ ที่นอนตายเกลื่อน กลาดกว่าหมื่นศพด้านหลัง  ก่อนจะปล่อยทายาทแห่งราเวลให้เป็นอิสระ                ชายหนุ่มรีบประเมินสภาพเสียหายของตน...  แขนซ้ายบริเวณที่ถูกดูดเลือดกลาย เป็นสีม่วงคล้ำ  และมีอาการชาแปล็บๆ  ดูท่าจะไม่ใช่เพียงแค่เสียเลือดเท่านั้น  แต่ยังถูกพิษ อีกด้วย!!                        ...เอ...หรือจะไม่รอด....!?                                      WMWMWMWMWMWMWMWMWMWMW จากคุณ : Sushii - [ 19 ส.ค. 46 13:25:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตามมาอ่านค่ะ......^_^ จากคุณ : aap - [ 19 ส.ค. 46 14:05:21 A:203.155.10.97 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ได้อ่านตั้ง 2 ตอน ดีใจจัง จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 19 ส.ค. 46 18:27:56 A:203.149.38.193 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาตามอ่านคะ หายไปนานจังเรย คะ  รออ่านตอนหน้านะคะ   จากคุณ : poly - [ 19 ส.ค. 46 20:49:10 A:203.209.19.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ยาวจุใจเชียว แต่ของตอนที่ 1-7 น่าจะบอกว่าเคยลงมาแล้วนะ :) จากคุณ : scottie - [ 19 ส.ค. 46 22:40:35 ]

ความคิดเห็นที่ 8  หายไปตั้งนานน่ะค่ะ  รออ่านตอนต่อไปค่ะ  พี่อ้วน คิดถึงพี่อ้วนจังเลยค่ะ จากคุณ : ฟ้าใส - [ 19 ส.ค. 46 23:02:42 A:202.133.134.118 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตามมาอ่านค่ะ เอามาลงอีกน้า.... อร เนี้ยเป็นจ้าวแห่งแม่มดใช่ปะ  ดูแล้วท่าทางจะมีคู่กันครบทุกคนเลยเนอะ..6__6 จากคุณ : แสนฤทัย - [ 20 ส.ค. 46 14:53:16 A:203.114.254.2 X:192.168.0.92 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จริงอย่างคุณฤทัยว่า สงสัยจะมีคู่กันครบทุกคนแน่เลย เอิ่ม... นอเรียลร้อง กี๊ กี๊ เหรอครับ ทำไมเสียงร้องน่ารักจังง่ะ ^o^ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 20 ส.ค. 46 19:50:25 ]