ความคิดเห็นที่ 1 สิ่งของมากมายทั้งที่เป็นเครื่องใช้ และของกินวางอยู่เรียงราย ฉันเปิดประตูกระจกเข้าไปพยายามมองหาคนที่อยู่ในนี้แต่ไม่มีใครเลย สิ่งของต่าง ๆ วางอยู่เป็นระเบียนเหมือนพึ่งจัดเรียงเสร็จเมื่อไม่นาน ทันใดนั้นเองฉันรู้สึกกระหายน้ำขึ้นมา ฉันเดินตรงไปยังตู้เย็นใหญ่ที่อยู่มุมสุดของร้าน แล้วฉันก็เอื้อมมือเปิดตู้เย็น หยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่มแล้วเดินมาที่เคาเตอร์เก็บเงิน ฉันตะโกนเรียกหาเจ้าของร้าน แต่ไม่มีใครออกมา ฉันมองออกไปข้างนอกก็เห็นแต่ผู้คนเดินไปในทิศทางเดียวกัน ไม่มีใครสนใจตัวฉันที่กำลังอยู่ในนี่เลย แล้วฉันก็เดินออกจากร้านไปทิ้งขวดน้ำวางอยู่บนเคาเตอร์นั้น ฉันเดินตามผู้คนเหล่านั้นไปอย่างช้า ๆ บรรยากาศรายรอบตัวฉันในตอนนี้เต็มไปด้วยหมอกสีขาวปกคลุมไปทั่ว ฉันสัมผัสได้ถึงความเย็นของมวลอากาศแม้ว่าที่แห่งนี้จะเต็มไปด้วยตึกสูงใหญ่ก็ตาม ฉันเดินผ่านตึกต่าง ๆ ไปอย่างช้า ๆ พินิจดูสภาพของที่นี่ก็ไม่ต่างจากเมืองใหญ่ ๆ ที่ฉันเคยเห็นเท่าไรนัก แล้วฉันก็พึ่งสังเกตเห็นแสงสีเหลือง และแสงสว่างที่ส่องเป็นประกายอยู่บนทางเดิน ฉันก้มลงหยิบมันขึ้นมาแล้วพบว่าสิ่งที่อยู่ในมือของฉันนั้นคือ ทองและเพชร ฉันรู้สึกดีใจที่ทองและเพชรมากมายอยู่ในมือของฉัน ฉันจะทำอย่างไรดีละกับสิ่งที่ฉันพบเห็น ฉันเงยหน้ามองผู้คนที่เดินผ่านฉันไป ไม่มีใครสนใจฉันที่นั่งอยู่นี่เลย และไม่มีใครสนใจทองและเพชรมากมายที่อยู่เกลื่อนกลาดเต็มพื้นนี้เลย แล้วความคิดบางอย่างของฉันก็ฉายวูบขึ้นมา ฉันรีบกรอบเอาเพชรและทองเหล่านั้นมาวางไว้เบื้องหน้า เหมือนเด็กเล็กกำลังกอบกองดินเพื่อสร้างอะไรสักอย่างนั้นแหละ เมื่อฉันเห็นว่ามันมากพอแล้วฉันจึงเอาเพชรและทองเหล่านั้นใส่ไว้ทุกส่วนของร่างกาย แปลกมาก! ฉันพึ่งสังเกตว่าร่างของฉันนั้นสามารถเก็บสิ่งเหล่านี้ได้ ฉันเอามันไว้ตามแขน ขา ทุกส่วนของร่างกายเลยก็ว่าได้ไม่เว้นแม้กระทั่งส่วนนั้น เพียงแค่ฉันหยิบมันจุ่มลงในเนื้อของฉันมันก็จะหายวับไปทันที ฉันเอามันใส่มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ แล้วพลันนั้นเองสำนึกหนึ่งก็บอกฉันว่าฉันกำลังอยู่ในห้วงของความฝัน! ฉันจะเอามันกลับไปสู่โลกแห่งความเป็นจริงได้อย่างไรละ นี้ฉันเป็นอะไรไป ! แม้แต่ในความฝันตัวฉันยังมากไปด้วยความโลภและความอยากอย่างนี้เชียวหรือ กิเลสและความอยากมันติดตัวของฉันผ่านพรมแดนของความเป็นจริงมาได้อย่างไรกัน หรือว่ามันฝังอยู่ในจิตใต้สำนึกของฉันเอง อาจจะใช่ว่าในความฝันที่ทุกสิ่งนั้นไม่เป็นความจริง เป็นภาพมายาหลอกลวงแต่สิ่งที่เป็นความจริงประการเดียวคือจิตใต้สำนึกของฉัน จิตใต้สำนึกที่ถูกเพาะบ่มอยู่ท่ามกลางความอยากได้ใคร่มีไม่มีที่สิ้นสุดจนมันฝังอยู่ในตัวของฉัน ๆ รู้สึกเกียดตัวเองขึ้นมาอย่างฉับพลัน เกลียดความรู้สึกที่อยากได้ต่อสิ่งเหล่านี่ที่ติดตัวมา แล้วตอนนี้เองฉันได้ยินเสียงหัวเราะดังกึกก้องมาจากที่ไหนสักแห่ง ฉันรู้สึกหวาดกลัวต่อเสียงหัวเราะนั้น เสียงหัวเราะที่เย้ยหยันมันเสียดแทงเข้าไปในความรู้สึกของฉันจนถึงก้นบึ้ง บรรยากาศรอบกายของฉันเริ่มมืดครึ้มลง หมอกสีขาวขุ่นลอยมาห่อหุ้มร่างของฉันไว้ ฉันรู้สึกหวดกลัวจนแทบร้องไห้ รู้สึกถึงแขนขาที่สั่นเทาจนไม่อาจขยับเขยื้อนได้  “ ใคร นั้นใคร! ”  ฉันตะโกนถามผ่านริมฝีปากที่สั่นระริก แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา ฉันเดินต่อไปท่ามกลางม่านหมอก เสียงหัวเราะและผู้คน ทิ้งทองและเพชรที่มีอยู่เกลื้อนกลาดพื้นไว้ ฉันเดินเหยียบมันเหมือนที่ทุกคนเดินเหยียบมัน มันไม่มีค่าสำหรับที่นี่ ที่ ๆ ภาพทุกภาพที่เห็นคือความลวง แต่เป็นที่ ๆ จิตใต้สำนึกของฉันเป็นความจริง ! ฉันเดินมาไกลเท่าไรแล้วก็ไม่รู้ ๆ แต่รู้เพียงว่าเสียงหัวเราะเมื่อครู่นั้นหายไปแล้ว หมอกที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่ก็เลือนลางและบางเบา บรรยากาศก็เริ่มสว่างขึ้นเหมือนเดินอยู่ท่ามกลางเปลวแดด แต่แปลกที่ว่าฉันกลับไม่รู้สึกร้อนเลย สภาพสองข้างก็ดูเหมือนอยู่เช่นเดิม ฉันไม่รู้สึกเหนื่อยและหิวกระหายอีกต่อไป ความรู้สึกของฉันจดจ่ออยู่ที่ปลายสุดของถนนเส้นเดียวเส้นนี้ จากคุณ : แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า - [ 20 ส.ค. 46 11:01:33 A:203.147.25.145 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันทบทวนถึงเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านพ้นไปเมื่อครู่ คิดถึงผู้คนที่เดินเหยียบย่ำทองและเพชรบนพื้น แล้วก็คิดขึ้นมาได้ว่า สายตาของผู้คนเหล่านั้นต่างไปจากสายตาของฉันที่เห็น สายตาของเขาเหล่านั้นเป็นสายตาที่ใสดั่งลูกแก้วที่มองภาพตามที่มันเป็นจริงเท่านั้น ไม่เหมือนสายตาของฉันที่มองสิ่งเหล่านั้นเป็นสายตาของคนที่มองวัตถุเป็นสิ่งมีค่า เป็นสายตาที่ถูกบ่มเพาะมาจากความกระหายอยากจากโลกแห่งความเป็นจริง โลกแห่งความเป็นจริงที่สิ่งเหล่านี้ไม่มีค่าสำหรับโลกแห่งความฝัน  ใช่ แท้จริงแล้วในโลกแห่งความฝันที่เราคิดว่าเป็นโลกแห่งการหลอกลวงนั้นกลับมองเห็นสิ่งเหล่านี้ที่มีค่าต่อผู้คนในโลกแห่งความจริงเป็นสิ่งหลอกลวง นั้นคือในความฝันเราจะเห็นสิ่งเหล่านี้เป็นสภาพที่มันเป็นจริง เหมือนที่มันสะท้อนอยู่ในดวงตาของทุกคนที่เดินเหยียบย่ำมันนั้นเอง ! สภาพที่ไร้ค่าและไร้ความหมาย ไร้นิยามและชื่อ ! พลันนั้นฉันก็เริ่มมองเห็นทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวเปลี่ยนไปตึกเหล่านั้นกลายสภาพบิดเบี้ยว จนฉันไม่แน่ใจว่าฐานของมันจะรับน้ำหนักในรูปทรงที่บิดเบี้ยวนั้นได้หรือไม่ สีที่ทาก็ดูเก่าและหมองไม่มีสภาพเหมือนพึ่งทาเสร็จเมื่อครู่นี่เลย แล้วร่างทั้งร่างของฉันก็รู้สึกชาวูบขึ้นมาอีกครั้งจนตัวฉันถูกตรึงแน่นอยู่กับที่เมื่อมองเห็นผู้คนที่เดินอยู่นั้นไร้เสื้อผ้า ฉันมองเห็นสภาพเปล่าเปลือยนั้นอย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นเด็กไปจนถึงคนแก่ล้วนอยู่ในสภาพไร้เสื้อผ้าเหมือนกันหมด แล้วสิ่งที่ฉันไม่คิดฝันก็เกิดขึ้น ฉันเห็นชายหญิงหลายคนที่เดินคู่กันนอนลงเสพสังวาสตรงกลางถนนนั้น ฉันเบือนหน้าจากภาพเหล่านั้น แต่ไม่ว่าฉันจะเบือนหน้าหลบไปทางไหนก็เห็นภาพการเสพสังวาสบนท้องถนนไม่ต่างกัน  เหมือนชายหญิงเหล่านั้นไม่สนใจต่อผู้คนที่เดินไปมาเลย และก็เช่นกันผู้คนที่เดินไปมาก็ไม่มีใครสนใจต่อพฤติกรรมน่าอับอายบนท้องถนนนั้นเลย ทุกคนเดินผ่านชายหญิงเหล่านั้นไปอย่างช้า ๆ มันเป็นไปได้อย่างไร! ถ้าพฤติกรรมการกระทำเหล่านี้เกิดขึ้นบนโลกแห่งความเป็นจริง มันจะเป็นสิ่งที่สร้างความอับอายและอดสูต่อผู้ที่พบเห็นเป็นอย่างมาก แต่ที่นี้เปล่าเลย มันดูเหมือนกับเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่เกิดเหตุการณ์เหล่านี้ เหล่าผู้ชายที่เดินผ่านไปคนแล้วคนเล่านั้นละ ฉันมองไม่เห็นปฎิกริยาทางร่างกายต่อสิ่งที่เขาเดินผ่านไปเลย  หรือว่าเรื่องเหล่านี้สำหรับที่นี้เป็นเพียงเรื่องธรรมดาเป็นธรรมชาติของสัตว์โลกที่ไม่มีใครสนใจ ใช่ อาจจะใช่เพราะสายตาที่ฉันมองภาพเหล่านี้นั้นเป็นการมองจากความรู้สึกที่ถูกอบรมมาตั่งแต่เล็กถึงความไม่เหมาะสมกับการกระทำเหล่านี้ การกระทำที่ควรปกปิด เหนียมอายเป็นความลับ ๆ ที่ทุกคนต่างอยากเรียนรู้อยู่ในใจ โหยหาถึงมันจนในที่สุดการระบายออกต่อความต้องการในเรื่องเหล่านี้ก็เป็นไปในทางลบและเป็นอันตรายต่อผู้คนรอบข้าง นั้นแหละถึงตรงนี้เพียงแค่ความต้องการพื้นฐานแห่งอารมณ์สามัญของมนุษย์จึงถูกเปลี่ยนเป็นตัญหาราคะที่หลายคนต่างเรียกร้องโหยหาไม่มีที่สิ้นสุด สภาพของตึกทั้งสองข้างถนนก็ยังคงเปลี่ยนไปทุกขณะยามเมื่อฉันก้าวเดิน รูปทรงที่บิดเบี้ยวเหล่านั้นก็ยิ่งแปรเปลี่ยนไปจนไม่เหลือเค้าโครงตัวอาคารตึก แล้วภาพตลอดสองข้างทางก็ค่อย ๆ หายไปอย่างช้า ๆ กลายเป็นทุ่งหญ้ากว้างโล่งจนสุดสายตา ทางเดินที่ฉันเหยียบย่ำอยู่ก็กลายเป็นดินธรรมดา ๆ ทั้ง ๆ ที่เมื่อไปกี่นาทีที่ผ่านมานี้ฉันยังเห็นชายหญิงร่วมสังวาสกันอยู่บนพื้นถนนคอนกรีตอยู่เลย มันเปลี่ยนไปได้อย่างไรกันนะ ฉันถามตัวเอง พลันนั้นเองที่ฉันเริ่มสังเกตเห็นทางที่ฉันกำลังเดินอยู่มีต้นหญ้าแทรกแซมขึ้นจากพื้นดิน มันงอกงามเขียวขจีอย่างรวดเร็ว รวมทั้งทุ่งหญ้าที่อยู่สองข้างด้วย และในตอนนี้นี่เองทางเดินของฉันก็ถูกปกคลุมไปด้วยทุ่งหญ้าที่สูงท่วมหัว แต่ผู้คนที่มุ่งหน้าเดินนั้นกลับไม่สนใจในสิ่งที่เกิดขึ้นนี้เลย ฉันยืนนิ่งมองดูสภาพรอบตัวที่กำลังเปลี่ยนไป แล้วฉันจะทำอย่างไรดีในเมื่อทางที่ฉันเดินอยู่เมื่อครู่ได้เปลี่ยนไปแล้ว ฉันคิดว่าฉันจะลองเดินย้อนกลับสู่ทางเก่า เพราะอย่างน้อย ๆ สุดปลายทางนั้นก็คืออุโมงค์ที่ฉันเดินออกมา ฉันไม่อาจจะเดินต่อไปได้โดยไม่มีจุดหมายปลายทางเช่นนี้ ใช่ ชีวิตของคนเราเมื่อเกิดมาแล้วก็ต้องมีจุดหมาย จุดหมายตามแค่ใครจะคิดมุ่งหวังเอาไว้ นั้นเป็นเป็นที่ฉันถูกอบรมมาตั้งแต่เยาว์วัย จุดหมายที่ทุกคนต่างไขว้คว้าแสวงหา แล้วฉันก็ตัดสินใจหันหลังกลับเพื่อจะเดินย้อยกลับไปในเส้นทางเก่า แต่แล้วฉันก็แทบซ๊อกเมื่อภาพเบื้องหน้าคือความว่างเปล่า ฉันมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากสีขาวที่ไร้รูปทรงและกว้างใหญ่ มันเหมือนว่าฉันกำลังนอนหงายมองท้องฟ้าที่ไม่มีแม้แต่เมฆหมอก “ นี่มันเป็นอะไรกันนี่? ”  และ “ ฉันกำลังอยู่ที่ไหนกันแน่? ” ฉันถามตนเองอีกครั้ง แต่ผู้คนที่เดินสวนฉันไปที่ละคนนั้นเหล่ามาจากไหน ณ เบื้องหน้าฉันก็เห็นเพียงแต่ความขาวว่างเปล่า แต่เมื่อฉันมองไปทางซ้ายหรือขวาฉันกลับเห็นผู้คนเดินเปลื้อยเปล่าออกมาจากความว่างทั้งสิ้น และเบื้องหลังของฉันบัดนี้ก็คือพงหญ้าที่สูงท่วมหัว ฉันเห็นคนเหล่านั้นเดินผ่านพงหญ้าไปในทิศทางเดียวกัน และไม่มีใครเลยที่จะหยุดยืนเหมือนฉัน ฉันลองเดินสวนทางกับผู้คนเหล่านั้น แต่กลับพบว่าตนเองเหมือนเดินย่ำอยู่กับที่ เดินย่ำอยู่ระหว่างรอยต่อของความว่างเปล่าและพื้นดินที่เต็มไปด้วยพงหญ้า นี่มันคืออะไรกันแน่ ความฝันที่ฉันกำลังยืนอยู่นี่มันคืออะไรกัน มันคือความฝันหรือโลกแห่งความเป็นจริงอีกโลกหนึ่ง โลกที่อยู่ในตัวเราทุกคน โลกแห่งความว่างเปล่า โลกที่คนเราต้องเดินทางผ่านทุกสิ่งทุกอย่างด้วยตนเอง มุ่งสู่ทิศทางเดียวกัน แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ชีวิตเรากำลังมุ่งสู่ทิศไหนกันแน่ ฉันต้องลองพิสูจน์ ๆ ดูว่าแท้จริงที่ผู้คนเหล่านั้นเดินไปนั้นมีอะไร ปลายของทุ้งหญ้ารกนี้มันคืออะไรกันแน่ ฉันหันหลังกลับเผชิญกับพงหญ้าที่สูงท่วมหัว เพื่อจะเดินทางต่อไปในทิศทางที่คนเหล่านั้นเดิน ฉันเดินผ่านพงหญ้าหนาทึบมาไกลพอสมควร แล้วสิ่งที่อยู่รอบตัวฉันก็เริ่มแปรเปลี่ยนไปอีกครั้ง ฉันสัมผัสได้ถึงความเย็นชื่นของสายน้ำที่ไหนสักแห่ง ใช่ เบื้องหน้าฉันไม่ไกลนัก ฉันเห็นสายน้ำใสที่ไหลคู่ไปกับทางที่ฉันเดิน สายน้ำนี่มันไหลมาจากไหนนะ และทางที่ฉันเดินในตอนนี้ก็ไม่มีต้นหญ้าให้เห็นเหมือนเมื่อครู่ ฉันชะโงกหน้ามองสายน้ำ พลันนั้นเองฉันก็เห็นใบหน้าของฉัน ใบหน้าที่ราบเรียบคงเดิม แต่ดวงตาของฉันเปลี่ยนไป ดวงตาของฉันเหมือนดวงตาของทุกคนที่อยู่ที่นี่ใสเป็นเงาสะท้อนกับทุกสิ่งที่มองเห็น ใช่ฉันสามารถมองเห็นได้ทั้ง ๆ ที่มีดวงตาเช่นนี้ หมายความว่าเด็กชายคนนั้นและทุกคนที่อยู่ที่นี่ก็สามารถมองเห็นกันและกันได้ ! ฉันมองเห็นภาพตัวเองในดวงตาซึ่งเป็นเงาสะท้อนอยู่ในสายน้ำนั้นเหมือนกัน เหมือนกับฉันเอากระจกเงาสองบานหันเข้าชนกันภาพในกระจกก็จะสะท้อนกันกลับไปกลับมาเรื่อย ๆ ไม่มีที่สิ้นสุด และเป็นภาพอันแท้จริงที่ไม่ได้บิดพลิ้วด้วยเล่ห์มายาภาพอื่นใด ฉันยันกายลุกขึ้นเพื่อจะเดินต่อไป และแล้วเบื้องหน้าอีกไม่ไกลนักฉันเห็นผู้คนเดินหายลับไปทีละคน ๆ  ฉันหยุดชะงักอยู่เพียงครู่นึกสองจิตสองใจที่จะเดินต่อ ฉันไม่แน่ใจนักว่าถ้าฉันได้ก้าวหายเข้าไปตามผู้คนเหล่านั้นแล้วฉันจะไปปรากฏตัวอยู่ที่แห่งไหนอีก นี่ฉันจะต้องหลงติดอยู่ในความฝันเช่นนี้ตลอดไปหรือ แต่ถ้าฉันหันหลังกลับละสิ่งที่ฉันเห็นก็คือความว่างเปล่าขาวโล่งไปทั่ว ความฝันนี้คืออะไรกันแน่? และฉันกำลังยืนอยู่ที่ไหน? ทางที่ฉันเดินจากมาตั้งไกลนั้นกลับความว่างเปล่า  แล้วดวงตาคู่ใสของฉันและทุกคนนั้นเหล่ามันหมายความว่าอะไร คำถามเหล่านี้ดังก้องอยู่ในหัวของฉัน มันเป็นคำถามที่มาจากกายเนื้อที่นอนอยู่หรือ ไม่น่าจะใช่ตั้งแต่ฉันก้าวออกมาจากอุโมงค์นั้นฉันก็พบว่าตนเองมีเพียงร่างเดียว ร่างที่เดินอยู่ ซึ่งก่อนหน้านั้นฉันเห็นตัวเองในมุมสูงได้ เห็นตัวเองที่ยืนอยู่ เห็นแม้กระทั่งหัว แผ่นหลัง แต่ตอนนี้ฉันมองเห็นร่างกายของฉันเหมือนดังที่ฉันเป็นอยู่ทุกวัน แล้วตัวฉันที่เคยมองตัวฉันอยู่ละหายไปไหน ฉันตัดสินใจเดินต่อไปอีกเพียงไม่กี่ก้าวฉันก็จะไปถึงจุดที่ผู้คนเหล่านั้นหายเข้าไปแล้ว หัวใจของฉันเต้นระทึกขึ้นเรื่อย ๆ แม้ฉันจะมีความหวาดกลัวอยู่ในใจมากมายเพียงใด แต่ตัวฉันก็ไม่ปรารถนาเดินย้อนกลับไปสู่ทางเก่า ทางที่ว่างเปล่าและไร้จุดหมายนั้นอีกแล้ว ฉันกลั่นลมหายใจแล้วหลับตาลงก่อนจะก้าวเข้าสู่ทางเบื้องหน้าที่ผู้คนลับหาย เมื่อฉันก้าวผ่านมาได้เพียงสองก้าว ฉันก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น และพลันนั้นเองสิ่งที่ฉันเห็นคือร่างของฉันยืนอยู่ท่ามกลางความขาวโล่งที่ปกคลุมไปทั่วทุกทิศ และตอนนี้ฉันกลับมองตัวเองอยู่ในมุมสูง นี่มันอะไรกัน ฉันเดินทางมาด้วยความหวาดกลัวตั้งไกลเพื่อมาเจอปลายสุดอยู่ที่ความว่างเปล่านี้เองหรือ ! และผู้คนที่เดินเข้ามาก่อนหน้าและกำลังตามเข้ามานั้นเหล่าหายไปไหนกันหมด หรือว่าเราทุกคนล้วนมีความว่างเปล่าเป็นจุดหมายและบทเริ่มต้น ใช่ฉันคิดเช่นนั้น ตั้งแต่ที่ฉันรวบรวมความกล้าเดินจากอุโมงค์นั้นมา อุโมงค์ที่มืดดำและว่างเปล่า ตลอดสองข้างทางสถานที่ ๆ สวยงามเหล่านั้นรวมทั้งทองและเพชรที่เกลื่อนกลาดเต็มพื้นนั้นก็คือมายาภาพที่เราต่างสร้างขึ้นเพื่อหลอกลวงกันเองให้หลงยึดติดไปกับมัน เหมือนที่ฉันหลงไปกรอบเก็บมันมาไว้ในร่างของฉัน และมีแต่ดวงตาที่มองเห็นภาพตามความเป็นจริงเท่านั้นที่ไม่สนใจต่อคุณค่าตามที่เราอุปโลกน์ของสิ่งเหล่านั้นเลย เหมือนผู้คนทุกคนที่เดินเลยผ่านมันไปอย่างไร้ไยดีในที่นี่ ถึงตอนนี้ฉันพอจะเข้าใจความฝันของฉันได้บ้างแล้ว รวมไปถึงความหมายที่ฉันเพียรค้นหามาตลอด ความหมายของจุดสูงสุดในชีวิตของมนุษย์แท้จริงไม่มีอะไรเลย นอกเสียจากความว่างเปล่า เราเกิดจากความว่างเปล่าเพื่อเดินทางไปสู่ความว่างเปล่าโดยมีภาพมายาต่าง ๆ คอยกัดกร่อนชีวิตให้ต้องทนทุกข์อยู่ตามรายทาง เราไม่ได้เดินตามทางที่ใครลิขิต แต่เราเดินตามทางที่มันมีอยู่แล้ว ทางเดียวกับที่มนุษย์คนแรกเคยเดิน ทางเดียวกับที่เหล่าสัตว์ทั้งหลายในโลกเดิน มันคือทางเดินจากความว่างเปล่าสู่ความว่างเปล่านั้นเอง ฉันมองร่างของฉันที่ยืนนิ่งอยู่เบื้องล่างนั้น ท่ามกลางความว่างขาวทุกทิศ ฉันมองไปจนสุดสายตาของทุกด้านภาพที่เห็นก็คงเดิมไม่มีอะไรอยู่ปลายขอบของความว่างเปล่านั้นเลย ไม่มีอะไรอยู่เบื้องบนและเบื้องล่าง ทุกทิศทาง และแล้วฉันก็เห็นร่างของฉันที่ยืนนิ่งอยู่นั้น ค่อย ๆ จางหายไปความโปร่งใสค่อย ๆ รุกไล่ตั้งแต่หัวนิ้วเท้าเหมือนแท่งเหล็กที่ถูกกรดกัดกร่อนให้ละลายหายเป็นอากาศธาตุ ความโปร่งใสลามขึ้นมาจนครึ่งตัว แต่แปลก ! ทั้ง ๆ ที่ฉันเห็นร่างของฉันเปลี่ยนไปดั่งนั้นฉันกลับไม่รู้สึกหวาดกลัวอะไรเลย มันเหมือนกับการหวนกลับไปสู่บางสิ่งบางอย่างที่ไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้ แล้วร่างของฉันเบื้องล่างนั้นก็หายไป ทุกสิ่งที่ฉันเห็นในตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่าเงียบสงบและไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่รู้สึกแม้กระทั่งการมีตัวตนของฉันในตอนนี้ และแล้วแสงสว่างก็ค่อย ๆ มืดลงเรื่อย ๆ จนฉันไม่สามารถเห็นอะไรได้เลย .. “ แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า ” จากคุณ : แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า - [ 20 ส.ค. 46 11:02:25 A:203.147.25.145 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ^_____^ อ่านแล้วเข้าใจชีวิตมากขึ้นเลยค่ะ .......เราเกิดจากความว่างเปล่าเพื่อเดินทางไปสู่ความว่างเปล่าโดยมีภาพมายาต่าง ๆ คอยกัดกร่อนชีวิตให้ต้องทนทุกข์อยู่ตามรายทาง.....ชอบประโยคนี้ค่ะ แต่กว่าที่คนเราจะคิดแบบนี้ได้ก็ต้องผ่านอะไรหลายๆอย่างเหมือนกันนะคะ บางคนที่ เข้าใจชีวิตก่อนก็จะผ่านจุดหักเหต่างๆมาได้ แต่ถ้าบางคนเกิดท้อแท้ก็มักจะจบชีวิตลงด้วยการฆ่าตัวตายตามข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์......เศร้านะคะ อยากให้คนเราเข้าใจสัจจะธรรมของชีวิตแบบนี้บ้าง......ส่วนตัวเองก็ค่อนข้างเข้าใจชีวิตดีในระดับหนึ่งเลยค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 20 ส.ค. 46 11:52:03 A:202.28.27.2 X:202.28.25.98 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านแล้วได้อะไรมากเลยค่ะ เก่งจังค่ะ เขียนเรื่องได้น่าติดตามมากเลย เข้ามาลงชื่อเป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : I-rin - [ 20 ส.ค. 46 16:29:59 A:202.28.179.1 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 5 นานๆที ได้อ่านเรื่องของคุณ แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า แต่ทุกเรื่องไม่ผิดหวังเลยครับ ^__^...... จากคุณ : GTW - [ 20 ส.ค. 46 17:56:54 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ทั้งที่เรามาจากความว่างเปล่า และสุดท้ายก็เดินกลับไปสู่ความว่างเปล่า แต่คนก็ยังต่อสู้กับความว่างเปล่า และหวังจะเอาชนะความว่างเปล่า ในซักวัน... อันไหนเป็นฝัน อันไหนเป็นความจริงกันน้อ... ^o^ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 20 ส.ค. 46 21:53:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หายไปนานเลยนะ ไม่ติดต่อเลย หรือว่าแอบไปหามุมสงบ ๆ เขียนเรื่องอีกแระ ม่ายรู้ว่าตอนนี้ป่ายอยู่ที่ จังหวัดใด หุหุ อย่างไรก็ดูแลสุขภาพด้วยเน้อ... จากคุณ : เปียร์รุส - [ 20 ส.ค. 46 22:25:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชวนคิดเหมือนเคย :) จากคุณ : scottie - [ 20 ส.ค. 46 23:00:10 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - ยินดีที่ได้รู้จักครับ... จากคุณ : I-rin - ขอบคุณครับหวังว่าเราคงได้รู้จักกันผ่านเรื่องราวต่อไปนะครับ จากคุณ : GTW - ผมก็อ่านงานของคุณเช่นกันแม้จะไม่ได้เรียกว่าทุกเรื่อง แต่ก็ได้อ่านบ้างครับ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - ของคุณครับที่เข้ามาอ่าน จากคุณ : เปียร์รุส - ไม่เจอนานเหมือนกันครับ ตอนนี้อยู่ที่เดิมครับ "ขอนแก่น" ที่นี่เงียบสงบกว่า กรุงเทพมาก พอได้เห็นแง่งาม และแง่ดี มาขีด ๆ เขียน ๆ อีกมากครับ จากคุณ : scottie - ขอบคุณครับผม จากคุณ : แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า - [ 21 ส.ค. 46 09:40:14 A:203.147.25.145 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 แวะมาอ่านครับ... ... อ่านแล้วก็คิดว่า... ถ้าเราหายตัวไปจากโลกนี้เลยจะเป็นยังไงน้อ... ^_______________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 21 ส.ค. 46 12:01:24 A:141.217.220.215 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีครับคุณน้ำลายบูด และทุกคน.... มันเกิดจากการคิด ๆๆๆๆๆๆ ว่าถ้าเราทุกคนย้อนกลับไปสู่การที่เราไม่ให้คุณค่า ให้นิยาม ไม่ให้ความหมาย ไม่มีคำพูดและไม่มีอักษรเขียนอย่างที่เราเป็นอยู่นี้มันจะเป็นอย่างไร??? โลกมนุษย์จะสงบ หรือวุ่นวาย หรือเดินไปทิศทางใดแน่ เราไม่รู้จักทองมีค่า ไม่รู้ว่าสีคืออะไร ไม่รู้จักต้นไม้ ไม่คุย ไม่เขียน ไม่มีศาสนา ฯลฯ มันจะเป็นอย่างไร น่าคิดดีไหมครับ... บางครั้งโลกเราอาจจะดีกว่าที่เป็นอยู่นี่ก็ได้นะครับ..... จากคุณ : แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า - [ 21 ส.ค. 46 13:33:46 A:203.147.25.145 X: ]