งานเลี้ยง


หลังจากวันศุกร์มหากาฬ มีการเข่นฆ่าผู้คนครั้งแล้วครั้งเล่า คนมากมายล้มตายลง

อวสานของราชบัลลังก์ของชาห์ก็ยิ่งใกล้เข้ามาถึง

วันหนึ่ง พระองค์ทรงประกาศออกโทรทัศน์ว่า " เราเข้าใจถึงความโกรธเกลียดของท่านทั้งหลาย เราจะพยายามเดินก้าวไปข้างหน้าสู่ประชาธิปไตยด้วยกัน"

"หลังจากที่มันทำมาทั้งหมดงั้นเหรอ" คุณพ่อวิจารณ์

"เงียบน่า" คุณแม่ปราม

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

ท่านทรงพยายามแค่สองสามเดือน ทรงลองแต่งตั้งนายกรัฐมนตรีสักโหลหนึ่ง

" อิสรชนชาวนา นั่นไม่เหมาะ"

"เจ้าทำให้เราคิดถึงพ่อ " ชาห์ขยายความ

คนแล้วคนเล่าหาได้ถูกใจชาห์เลย

"ผอมไป"

" เตี้ยไป"

"ตาเดียว"

". . ."

ยิ่งพระองค์ทดลองประชาธิปไตยมากเท่าใด รูปปั้นของของพระองค์ก็ยิ่งถูกโค่นล้มลง

" ขยับไปทางซ้ายหน่อย"

. . .แล้วรูปปั้นก็ถูกเผา

ประชานต้องการปรารถนาเพียงสิ่งเดียว การจากไปของวพระองค์ ดังนั้นในที่สุด. . .

"พวกเราคงไม่มีวันลืมพระองค์" ทหารนายหนึ่งกล่าวบอกขณะโน้มตัวลงจุมพิตฝ่ามือ พระองค์

วันที่พระองค์ทรงจากไป ทั้งประเทศจัดงานเฉลิมฉลองใหญ่ยิ่งงานหนึ่งในประวัติศาสตร์

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

" นายจิมมี คาร์เตอร์ประธานาธิบดีสหรัฐฯปฎิเสธให้ที่พำนักลี้ภัยแก่ชาห์และครอบครัวซึ่งถุกเนรเทศ" โฆษกหญิงรายงานข่าวผ่านทางทีวี

"ดูเหมือนคาร์เตอร์จะลืมเพื่อนเกลอ เขาเสียแล้ว ทั้งหมดที่เขาสนใจก็คือน้ำมันแหละน้า" คุณพ่อว่า

ฉันมองอย่างงุนงง

โฆษกข่าวรายงานต่อไปว่า "แต่อัลวา อัล ซาดัตเต้อนรับเขาเข้าประเทศ"

"เขาเป็นใครคะ" ฉันถามด้วยความสงสัย

คุณแม่ตอบว่า "เขาเป็นประธานาธิบดีของอียิปต์จ๊ะ"

"แล้วทำไมเขาถึงรับพระเจ้าชาห์ไว้คะ" ฉันซักต่อ

""ทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมานาน พวกเขาทรยศต่อประเทศต่าง ๆ ในย่านของเราโดยไปทำสัญญากับอิสราเอล" คุณพ่อช่วยไขความกระจ่าง

ฉันก็ยังมีคำถามที่อยากรู้อีก

"อย่างไรเสีย ตราบใดที่เรายังมีน้ำมันอยู่ในตะวันออกกลาง เราจะไม่มีวันมีสันติสุข" คุณพ่อกล่าวต่อ แล้วชวนเปลี่ยนหัวเรื่องว่า

"เราพูดถึงเรื่องอื่นเถอะ มามีความสุขต้อนรับอิสรภาพใหม่ของเรากันดีกว่า"

"ตอนนี้ปีศาจร้ายก็ไปแล้ว" คุณแม่ว่า

"บางที่ซาดัตต้อนรับเขาเพราะภรรยาคนแรกของพระองค์เป็นอียิปต์" หนูออกความเห็น

"ไม่ใช่งั้นหรอกลูก เรื่องการเมืองกับความรู้สึกส่วนตัวไม่มีทางมาปะปนกันนะจ๊ะ" คุณพ่อตอบอย่างเคร่งขรึมจริงจัง

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

หลังจากช่วงเวลาแห่งความสุขนี้ผ่านไป เรื่องโชคร้ายก็เกิดขึ้น โรงเรียนทั้งหลาย ปิดระหว่างนั้นแล้วเปิดใหม่ และ

คุณครูเข้ามาสั่งหน้าชั้นว่า "เด็ก ๆ จ๊ะ ฉีก รูปชาห์ออกจากหนังสือพวกเธอให้หมด"

"แต่ครูบอกเราเองนี่ว่าพระเจ้าเป็นคนเลือกพระเจ้าชาห์เอง" ฉันเปรยกับเพื่อน

เพื่อนผูกเปียตัวดีกลับฟ้องครูว่า"ครูขา เธอยอกว่าพระเจ้าเป็นคนเลือกพระเจ้าชาห์เอง"

"สาตรพี เธอไม่ควรพูดอะไรอย่างนั้นนะ ไปยืนที่มุมห้อง"

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

ปรากฏการณ์ประหลาดนี้เกิดขึ้นไปทั่วทุกหัวระแหง

"สวัสดีค่ะ"

"สวัสดีครับเพื่อนบ้าน" คุณพ่อทักทายคู่สามีภรรยาที่อยู่แถวบ้านเรา

"สวัสดีค่ะ การเดินประท้วงนั่น่าเหน็ดเหนื่อยแต่ในที่สุดเราก็ประสบผลสำเร็จนะคะ" เพื่อนบ้านฝ่ายหญิงทักตอบ

"ดูนี่สิ กระสุนแฉลบแก้มภรรยาผมไป เสรีภาพนี่หาค่าไม่ได้จริงๆ "

"โอ้" คุณแม่อุทาน

เมื่อเพื่อนบ้านจากไปแล้ว

คุณแม่แอบนินทากับคุณพ่อว่า

"จะบ้าเหรอ ยายนั่นน่ะมีจุดน่าเกลียดนั่นมาตั้งนานแล้ว นี่ถ้าเราไม่ใช่เพื่อนบ้านใกล้เรือนเคียงกัน เขาคงโอ่ว่าหล่อนเป็นวีรชนฟื้นมาจากความตายล่ะสิ"

"ไม่สำคัญหรอกน่า" คุณพ่อบอก

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

สงครามปากของพวกพ่อแม่อาจจบไปแล้วแต่ไม่ใช่สำหรับพวกเราเด็ก ๆ

"พ่อฉันว่าพ่อของรามินอยู่ในหน่วยซาวัค(-ตำรวจลับของชาห์) เขาฆ่าคนเป็นล้าน เลยล่ะ"

"เป็นล้านเลยเหรอ?" ฉันถาม

"ในนามของผู้เสียชีวิตทั้งล้านคน เราต้องสั่งสอนรามิน ฉันมีแผน . . ."

แผนของฉันคือพวกเราเอาตะปูมาใส่ระหว่างนิ้วเหมือนสนับมือทองเหลืองแบบอเมริกัน แล้วตรงเข้าโจมตีรามิน

"รามิน ๆ ออกมาจากที่ซ่อนนะ อย่าขี้ขลาดไปเลย"

แต่คุณแม่ขับรถมาถึงพอดีตอนเข้าด้ายเข้าเข็ม . .
.
"เด็ก ๆ ทำอะไรกันอยู่จ๊ะ" ท่านถามพวกเรา.

"มารจิเจอตะปูครับ" คนหนึ่งคุย

"เรากำลังจะรุมสกรัมรามินครับ" อีกคนบอก

"พ่อเขาฆ่าคนเป็นล้านค่ะ"

เมื่อมาถึงบ้านคุณแม่ทำหน้าบึ้งถามฉันว่า

"พวกลูกไปเอาตะป๔มาจากไหน"

"จากกล่องเครื่องมือคุณพ่อค่ะ"

"ลูกจะว่าไงถ้าแม่ตอกหูลูกไว้กับฝา"

ฉันรีบเอามือปิดหูด้วยความสยดสยองเมื่อนึกภาพตนเองถูกตรึงอยู่บนฝาผนังด้วยตะปู พลางคิดในใจว่า

'มันคงเจ็บมากนะ'

"แม่ไม่เอาเรื่องนะคราวนี้ แต่อย่าทำอีกล่ะ"

"แต่แม่คะ พ่อรามินเขาฆ่า. . . " ฉันพยายามอธิบาย

"แม่รู้จ๊ะ พ่อเขาทำ แต่ไม่ใช่ความผิดของรามินนี่จ๊ะ"

แล้วคุณแม่ก็สรุปว่า

""ถึงไงก็ไม่ใช่โกงการอะไรของเราจะมาตัดสินความยุติธรรม แม่ว่าเราควรเรียนรู้จักให้อภัย"

เช้าวันต่อมาฉันตรงไปบอกรามินว่า

"พ่อเธอเป็นฆาตกร แต่นั่นไม่ใช่ความผิดของเธอ งั้นฉันอ๓ยให้เธอละกัน"

"ท่านไม่ใช่ฆาตกร ท่านฆ่าพวกคอมมิวนิสต์ และคอมมิวนิสต์มันชั่วร้าย" รามินเถียง

"แม่คะ หนูไปพูดกับรามินแล้วล่ะค่ะ เขาบอกว่าพ่อเขาถูก พ่อเขาฆ่าแต่พวกคอมมิวนิสตื"ฉันรี่ไปบอกแม่เมื่อกลับมาถึงบ้าน

"พระเจ้า ! เขาพูดตามที่พวกนั้นกรอกหูมา แต่เขาจะเข้าใจเองทีหลัง" คุณแม่บอก


888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

ฉันยืนอยู่หน้ากระจก พร่ำพูดว่า " เธอต้องให้อภัยนะ ๆ"

ฉันรู้สึกตัวว่าเป็นคนดีจริง ๆ เลย!

แก้ไขเมื่อ 20 ส.ค. 46 20:18:39