ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องสั้นพหุภาคของเธอ เขา เรา ฉัน   ภาคที่ 1 ผู้ชนะ โดย ภูผากานต์ เธอ: ณิผกา เขา: ชาญชาติ เรา: กานต์ปณต& ณิชา ฉัน: กานต์ปณต -๑- น้ำค้างเกาะที่กระจกจนเกือบมองไม่เห็นบรรยากาศภายนอกว่าเป็นเช่นไร ถึงกระนั้นก็สามารถคาดเดาได้ว่าคงเป็นบรรยากาศที่สดชื่นอย่างมาก  และอากาศคงต้องหนาวอย่างที่สุดแน่นอน แต่คงไม่มีอะไรที่จะทำให้เขาหนาวเย็นอย่างจับใจได้มากกว่าความรู้สึกของตนเองในตอนนี้  เช้าแล้วซินะ มันเป็นเช้าที่ไม่คุ้นตาเขาอย่างมาก ไม่น่าเชื่อว่าเพียงแค่ข้ามคืนเขาได้ทำอะไรต่อมิอะไรอย่างที่ไม่มีใครคาดถึงได้ถึงเพียงนี้ ป่านนี้พ่อแม่ของเขาจะเป็นอย่างไร จะแก้ข่าวที่เกิดขึ้นอย่างไรบ้าง คงเป็น Talk of the town ของวันนี้อย่างแน่นอน........ “ลูกชายอดีตผู้นำเหล่าทัพ หนีการแต่งงาน” หรือไม่ก็คง......... “วิวาห์ล่ม ไฮโซ” แน่ละ การที่เขาเป็นลูกชายของท่านนายพลกฤษกานต์ กับคุณหญิงมาตา มาตยเสวตกุล ก็การกระทำของเขาเมื่อคืนนี้ก็ย่อมนำไปสู่การวิพากษ์วิจารณ์ในวงสัมคมชั้นสูง หรือที่เรียกว่า “ไฮโซ” ซึ่งเรารู้อย่าแล้วว่าจะเกิดขึ้น แต่ที่เรารู้สึกผิดก็คือ เขาคงต้องทำให้พ่อแม่ต้องตอบคำถามทั้งสื่อมวลชนและผู้คนที่ท่านรู้จักอย่างนี้อีกนานแน่ ๆ ว่า “ท่านทราบไหมครับว่า คุณกานต์ปณต ไปไหน” หรือ “ทำไมเขาต้องหนีการแต่งงานครั้งนี้ครับ” แต่ทำอย่างไรได้ละ ไม่รู้สิ ก็ในเมื่อผู้หญิงที่เขาจะแต่งงานด้วยนั้นเธอไม่เคยรักเขาเลย แล้วเขาจะฝืนใจแต่งงานไปเพื่ออะไร เขาเป็นผู้แพ้ในเกมนี้หรือนี้ ไม่เขาไม่เคยเป็นผู้แพ้นี่นา ใช่ซิอย่างนอนตอนนี้ก็ทำให้เธอเสียหน้าได้แล้ว เขาเป็น “ผู้ชนะ” “คุณครับผ้าเย็นครับ อีกซักครู่เราจะถึงเชียงคานแล้วนะครับ” เสียงบริกรประจำรถปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์ ผมรับผ้าเย็นแล้วพยายามเพ่งสายตาออกไปนอกรถ มันเป็นภาพที่ไม่คุ้นตาผมอย่างมาก ใช่ซิ ถ้าเป็นเช้า ๆ อย่างนี้ผมน่าจะอยู่ในรถของตัวเอง กำลังอยู่บนท้องถนนที่คงจะเต็มไปด้วยรถราที่มุ่งสู่เมืองหลวงที่ไม่เคยมีวันหลับ แต่วันนี้ภาพที่ผมเห็นคือทิวเขา สลับกับทุ่งนาที่กำลังเหลืองอร่าม รอการเก็บเกี่ยว บ้างก็ได้รับการเก็บเกี่ยวไปบ้างแล้ว เหตุการณ์เมื่อคืนนี้ทำให้ผม ทำอะไรลงไปนี่ ผมนั่งรถมายังจุดหมายที่ผมไม่เคยมา มายังที่ที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน ใช่ซิผมจะเคยไปต่างจังหวัดอย่างนี้แต่ส่วนมากผมมักไปกับเพื่อน ๆ หรือก็มักไปจังหวัดที่คุ้นเคย แต่นี้ผมไม่เคยมาที่นี่ แล้วก็ไม่เคยรู้จักใครที่นี่ด้วย แล้วผมจะทำอย่างไรกับชีวิตต่อไป เสียงโฮเต็สของรถประจำทางชั้น 1 ที่ผมนั่งอยู่ประกาศดังมาตามสายว่า บัดนี้ผมได้มาถึงเชียงคาน จังหวัดเลยแล้ว ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านมีความสุขในการท่องเที่ยวและการเดินทาง ผมเริ่มสงสัยว่าตัวเองจะมีความสุขดีขึ้นอย่างที่หล่อนบอกหรือไม่ “รถบ่ครับคุณ”         เสียงถามผู้โดยสารที่ลงจากรถจากพวกรถรับจ้างที่มารออยู่ปากประตูรถประจำทาง แน่ซิพวกเขาต้องหารายได้เลี้ยงปากเลี้ยงท้อง บางทีฉันก็รำคาญเมื่อถูกถามเอามาก ๆ แต่ทำอย่างไรได้ พวกเขามีชีวิตเพื่อดิ้นรนเหมือนกัน เหมือนกับฉันที่ดิ้นรนมาถึงที่นี่เอง “ขอโทษนะครับ คือว่า ผมมาเที่ยวนะครับ ผมยังไม่เคยมาที่นี่เลย เห็นได้ยินว่าเมืองเลยสวยก็อยากมา ผมได้ยินแต่ภูกระดึง คุนมิงเมืองไทย อืม แล้วที่เชียงคานมีที่ไหนน่าเที่ยว แล้วผมจะหาที่พักที่ไหนได้บ้างครับ”        ผมเดินฝ่ากลุ่มพวกรถรับจ้างมาถึงร้านกาแฟ ที่เปิดขายอยู่ใกล้ ๆ นั้น ซึ่งผมทึ่งอย่างมากกับการจัดร้านที่ดูแปลกตาไม่น่าเชื่อว่าในบ้านป่าเมืองเถื่อนเช่นนี้จะมีร้านกาแฟที่จัดร้านได้ดีขนาดนี้ จริง ๆ แล้วน่าจะถูกเรียกว่า “Cafeteria” ได้เลย โดยมีผู้หญิงวัยสูงอายุร่างผอมบางคนหนึ่งเป็นคนขาย ซึ่งก็ดูเป็นภาพที่แปลกตากับร้านที่หล่อนขายอย่างมากที่น่าจะเป็นวัยรุ่นหรือวัยกลางคนที่มีอายุน้อยกว่านี้เป็นคนขาย แต่ด้วยบุคลิกลักษณะที่น่าจะเป็นมิตรของเธอ ผมจึงเอ่ยถามเธอด้วยประโยคดังกล่าว แต่เธอกับหัวเราะกับคำพูดของผม “ขอโทษนะคะ คุณ อีชั้นอดขำไม่ได้นะคะ ดูเหมือนคุณจะเป็นนักท่องเที่ยวแบบที่ไม่ตั้งจุดหมายไว้เลย คือว่าอย่างที่คุณบอกกับอีชั้น ภูกระดึงเอย คุณคงผ่านมาแล้วก็อย่างไม่รู้ตัว หรือคุนมิงเมืองไทยก็ผ่านมาหมดแล้วละคะ แหล่งท่องเที่ยวสำคัญ ๆ ก็คงผ่านมาหมดแล้ว คืออย่างนี้นะคะถ้าคุณจะไปเที่ยวแบบที่คุณว่ามาคุณต้องนั่งรถสองแถวกับเข้าไปในตัวเมืองเลยคะ แล้วก็ไปต่อรถอีกทีหนึ่ง หรือหากคุณขี้เกียจ แล้วไหน ๆ คุณก็มาถึงเชียงคาน เอาอย่างนี้ซิคะ ที่เชียงคานนี้อีชั้นแนะนำว่าคุณควรไปดูแก่งคุดคู้ นะคะ แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยมีคนหรอกคะน้ำมันหลาก แก่งไม่สวยคะ แล้วลองไปพักที่รีสอร์ทแถวนั้นดูนะ คะ เดียวอีชั้นให้หลานชายไปส่ง”             ผมตอบหล่อนไปกว่าผมจะพักที่นี่ขี้เกียจนั่งรถแล้ว แล้วก็จริงอย่างที่เธอพูดผมคงเป็นนักท่องเที่ยวที่แย่มากที่สุดในโลกนี้ก็ได้ ผมไม่ได้เตรียมตัว หรือเตรียมข้อมูลสำหรับการเดินทางเลยนี่ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามี อำเภอเชียงคาน อยู่บนแผนที่ประเทศไทย แต่จะว่าไปแล้วผมก็ไม่ได้กะมาเที่ยวเสียหน่อย ผมก็แก้ตัวให้ตัวเองอยู่ในใจ  อย่างไรก็ดีผมก็ประทับใจไมตรีของหญิงชราผู้นี้อย่างมากที่เธออุตสาห์มีน้ำใจช่วยเหลือคนที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน ผมไม่รู้ว่าผมจะหาความประทับใจอย่างนี้ได้ไหมในกรุงเทพเมืองฟ้าอมรที่ผมจากมมาได้หรือไม่  “ถึงแล้วครับคุณ ผมว่ารีสอร์ทนี้น่าจะดีที่สุดแล้วครับ แล้วก็วิวสวยดี ถึงเป็นหน้าน้ำหลากนะครับ แต่คุณก็จะได้อีกบรรยากาศครับ อย่างผมชอบมาฟังเสียงน้ำที่ไหลแบบนี้นะครับ ผมว่ามันเหมือนเสียงของน้ำตกเลยครับ แล้วก็นั่งดูแม่น้ำโขงที่ไหลแบบนี้นึกถึงความยิ่งใหญ่และน่ากลัวผสมกันบวกกับภาพของภูเขาป่าไม้ของฝั่งลาวให้จิตนาการไปอีกแล้วเลยทีเดียวละครับ” เด็กหนุ่มที่ชื่อเอกซึ่งเป็นหลานของคนขายกาแฟผู้อารีมาส่งผมพร้อมกับบรรยายให้ผมฟัง ผมจึงแหย่เขาไปว่า   “แหม เรานี่น่าจะทำงานอยู่การท่องเที่ยวเชียงคานนะ ดูซิบรรยายจนผมไม่รู้สึกว่าเป็นช่วงไม่น่าเที่ยวเลย เอานี่ครับ พี่ให้ค่ารถ” “โอ้ยอย่าเลยครับพี่ ขอกันกินมากกว่านี้ เอางี้ครับ ถ้าพี่เกรงใจนะครับ ไปอุดหนุนร้านผมทุกวันเลยนะครับ เช้านะย่าผมขายกาแฟ แต่พอตกเย็นผมกับเพื่อน ๆ จะเปิดเป็นร้านขายข้าวนะครับ แต่ทำเป็นแบบหรูหน่อย ไว้ขายพวกฝรั่ง หรือไม่ก็คนที่มาเที่ยวจากรุงเทพนะครับ” เด็กหนุ่มไปกล่าวพลางยิ้มไปพลางทำให้ผมรับทราบได้ว่าสิ่งที่เราพูดออกมาจากใจเขาจริง ๆ ไม่ได้มีอะไรเคลือบแฝงจนผมต้องคอยระแวงเหมือนผมอยู่ในกรุงเทพฯ แล้วทำให้ผมทราบว่าทำไมร้านกาแฟร้านนี้ถึงได้จัดร้านน่านั่งเป็นอย่างยิ่ง แท้ที่จริงเป็นฝีมืองของเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าผมนี่เอง ผมรับปากเอกพร้อมกับกล่าวขอบคุณในน้ำใจเขาอย่างมาก ผมเช็คอิน เข้าพักในรีสอร์ทโดยไม่ได้บอกกำหนดเวลากลับไว้ แต่พนักงานต้อนรับก็ไม่ได้ซักถามอะไรมาก ทั้งนี้อาจจะเพราะบัตรประชาชนที่ผมยื่นให้พวกเธอก็ได้ พอเธอเห็นนามสกุลแล้วพวกเธอก็คงไม่ถามอะไรผมอีก ใช่ซิหรือพวกเธอจะเห็นข่าวจากหนังสือพิมพ์แล้วนะ .................ช่างเถอะเรื่องก็มาถึงนี่แล้วจะคิดอะไรอีก..........อย่างไรผมก็ต้องเป็น “ผู้ชนะ” จากคุณ : ภูผากานต์ - [ 20 ส.ค. 46 20:21:30 A:203.156.46.224 X:192.168.1.110 ]

ความคิดเห็นที่ 2 -๒- บรรยากาศยาวเช้าที่นี่ช่างสดใสอย่างที่เอกได้บอกไว้จริง ๆ ด้วย ผมชอบมานั่งฟังเสียงคลื่นน้ำที่ไหลไปกระทบโขดหินตามเกาะแก่งต่าง ๆ น้ำไหลอย่างแรงทำให้เสียนั้นดังเหมือนกับเสียงน้ำตก มันทำให้จิตใจผมปลอดโปร่งขึ้นอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน เมื่อตอนเช้าผมขี่จักรยานของรีสอร์ทแวะไปที่ร้านกาแฟของป้าผู้อารีคนนั้น ผมถามหาเด็กหนุ่มเพื่อจะวานให้เขาช่วยไปซื้อของให้ในตัวเมืองเลยหลายอย่าง แต่ทั้งหมดนี้ผมฝากเขาซื้อเพื่อจะมาทำงานศิลปะที่ตนเองรัก ผมกะว่าผมจะวาดรูปที่นี่ จะเก็บความประทับใจที่มีทั้งหมดลงในภาพวาดของผม ดูเอกออกจะตื่นเต้นตอนที่ผมบอกว่าผมเป็นจิตรกร และจะวาดภาพ เขาขันอาสาอย่างแข็งขันที่เดียวในการหาซื้อของให้ผม โดยผมต้องแลกกับการที่ต้องสอนเขาให้วาดรูปบ้าง เอกบอกผมว่าเอกเรียนอยู่ที่ราชพัฎปีสุดท้ายแล้ว แต่ไม่ได้เรียนด้านศิลปะหรอก แต่สนใจทางด้านนี้อย่างมาก “คุณกานต์ปณตคะ โทรศัพท์ด่วนจากกรุงเทพฯคะ” เสียงนั้นทำลายห้วงคิดของผมที่มีต่อธรรมชาติรอบ ๆ ตัวผม ที่ทำให้ผมอิ่มเอม ณ ขณะนั้น “ครับ อะไรครับ ... คุณว่าอะไรครับ” ผมเอ่ยถามเธอซ้ำ “มีโทรศัพท์ถึงคุณคะ จากกรุงเทพ เห็นว่าสำคัญและด่วนมากนะคะ ตอนแรกดิฉันโอนสายเข้าห้องคุณแล้วไม่มีคนรับ ดิฉันเห็นว่าเป็นเรื่องด่วนมากเลยลองเดินมาตามนะคะ” เธอกล่าว “ครับ เดี๋ยวผมไปรับที่เคาน์เตอร์รีสอร์ทแล้วกันผมขี้เกียจเดินกลับห้องนะครับ” ผมบอกเธอพร้อมกับเดินตามเธอไปยังเคาน์เตอร์ของรีสอร์ท และแล้ววันนี้ก็มาถึงจนได้ พวกเขารู้ว่าผมอยู่ที่ไหน ใช่ซิคงไม่ใช่เรื่องยากอะไรหรอกที่พ่อแม่ผมจะรู้ว่าผมอยู่ไหน แต่ผมจะพูดกับพวกเขาอย่างไรดี ผมคิดตลอดทางที่ผมเดินไปยังเคาน์เตอร์ “กานต์หรือคะ  กานต์ ณิเองนะคะ คุณพ่อคุณแม่ของคุณให้ณิคุยกับคุณนะคะ กานต์ คุณฟังณิอยู่ไหมคะคุณทำไมทำกับณิอย่างนี้ละคะคุณน่าจะพูดหรือบอกอะไรณิ ไม่ใช่คุณหนีณิมาอย่างนี้นะคะ รู้ไหมคะทุกคนเป็นห่วงคุณมากเลย แล้วอีกอย่าง.............คุณก็รู้ว่าถึงแม้เขาจะเป็นคนที่ณิรัก แต่ณิก็เลือกคุณ” เสียงนั้นทำให้ผมอึ้งไป ผมไม่คาดคิดว่าพ่อแม่ผมจะให้เธอโทรมาหาผม “ครับ ณิพูดใหม่ดีกว่าไหมครับ ผมควรถามณิว่าทำไม ณิถึงทำกับผมอย่างนี้มากกว่า ผมรักณิมากนะครับ แต่ตอนนี้ ผมก็เกลียดณิมากเหมือนกัน คุณน่าจะบอกผมก่อนหน้านี้ไม่ใช่คุณมาบอกผมตอนนี้ คุณเห็นผมเป็นอะไร เป็นเครื่องมือ เครื่องเล่นของคุณ เพียงเพื่อที่จะทำให้เขาคนนั้นของคุณเจ็บช้ำใช่ไหม ผมว่าเราอย่าคุยกันเลยดีกว่าครับ เราจะเจ็บด้วยกันทั้งคู่มากกว่าจะมีอะไรดีขึ้นไปกว่านี้” ผมตอบเธอย่างเย็นชาที่สุด แต่ ผมรู้สึกได้ว่าขาของผมเริ่มหมดแรง หนังตาเริ่มกระตุก เหมือนมีน้ำมาหล่อเลี้ยงในตามากกว่าปกติ “กานต์คะ ฟังณินะคะ ณิก็ไม่ได้เจ็บน้อยไปกว่าคุณเลยนะคะ ณิยังมีความปรารถนาดีให้คุณอยู่เสมอ ณิขอโทษคะที่ณิไม่ได้รักคุณแบบที่คุณรักณิเลย ขอโทษคะที่ต้องทำให้คุณเจ็บ แต่ณิไม่ได้เจตนาให้กลายเป็นว่าณิดึงเอาคุณมาเป็นเครื่องมือ หรือเครื่องเล่นอะไรอย่างที่คุณคิดนะคะ” เธอยังคงพูดต่อ ทั้ง ๆ ที่ผมบอกเธอแล้วว่าผมไม่อยากฟัง บัดนี้ โลกดูเหมือนอ้างว้างลงเหมืนอมีผมยืนอยู่โลกใบนี้คนเดียวอย่างฉับพลัน “ได้ณิ หรือณิคิดว่าทุกสิ่งที่คุณเคยทำว่าเป็นเพียงแค่ห่วงใยผม และทุกอย่างที่ผมเคยคิดว่าคุณรักผม มันเป็นความเข้าใจผิดมาตลอด ผมจะให้คุณรู้ไว้ว่าชีวิตอย่างผมมันไม่มีค่าอะไรอีกต่อแต่นี้ไปผมก็จะเลือกทางของผม  แล้วคุณก็จงเลือกที่จะมีชีวิตใหม่เถอะอย่างสนใจกับชีวิตผมอีกเลย” ผมพูดพร้อมกับวางหูโทรศัพท์ใส่ ผมไม่อายแล้วที่จะร้องไห้ ถึงแม้ว่าต่อหน้าผมจะมีหญิงสาวอีกคนหนึ่งรับรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยตลอด “เอ่อ ขอโทษคะ อย่าหาว่าดิฉันล้วงเกินชีวิตส่วนตัวของคุณเลยนะคะ ดิฉันไม่ได้แอบฟังเรื่องของคุณหรอกนะคะ เพียงแต่ว่าดิฉันขอพูดในฐานะคนนอกที่จะแนะนำคุณได้บ้างคือว่าดิฉันว่า คุณโง่มากที่เอาชีวิตของตัวเองไปผูกกับใคร หรืออะไร โดยทั้ง ๆ ที่สาระของชีวิตไม่ได้อยู่ตรงนี้ หากคุณคิดว่าเอาชีวิตเป็นเดิมพันแล้วผู้หญิงเขาจะกลับมา ดิฉันคิดว่าคุณคิดผิดคะ เธออาจจะพบสาระในชีวิตของเธอแล้วก็ได้ ส่วนคุณก็อาจจะกลายเป็นอสาระที่ไร้ความหมาย ไร้ตัวตน ไม่มีคนให้นึกถึง ดิฉันว่า...............” เธอดูเหมือนจะกล่าวต่อ แต่ผมชิงพูดตัดหน้าเธอ ดูเหมือนเป็นคำพูดปลอบใจผมที่ร้ายกาจอย่างยิ่งในตอนนี้ “พอเถอะคุณ คุณเป็นคนนอกคุณจะรู้เรื่องอะไร” ผมพูดพร้อมกับมองหน้าเธอด้วยความโกรธ บัดนี้ผมลืมผู้หญิงที่ชื่อณิชา ไปช่วยขณะ พร้อมกับคิดว่าหล่อนไปใคร หล่อนก็เป็นเพียงลูกจ้างของรีสอร์ทแห่งนี้ทำไมหล่อนถึงกล้าที่ปากดีต่อว่าแขกที่มาพักอย่างนี้ หล่อนไม่รู้หรืออย่างไรว่าจะทำให้ตัวเองเดือดร้อนมากกว่า ผมก้มลองมองป้ายชื่อที่หน้าอกของเธอ พิมพ์ผกา เชอะ ผกากรองละซิไม่ว่า ผู้หญิงอะไรสวยเสียเปล่า แต่ปากร้ายชะมัด แต่ช่างเถอะ “นี่คุณ เดี๋ยวซิคะ คุณห้ามมาฆ่าตัวตายในรีสอร์ทนี้นะคะ ถ้าจะตายก็ไปตายที่อื่น ดิฉันไม่ได้กลัวผีหรอกนะคะ แต่ดิฉันเกลียดผีที่โง่นะคะ ผีที่ไม่รักตัวเอง ผีไร้สาระ ..” ผมหันมามองหน้าเธออีกครั้ง เอ๊ะ ....... หล่อนนี้อย่างไรกัน ผมไปทำอะไรให้เธอเจ็บแค้นนักหรือ หล่อนทำน่าไม่ยีหระกับสายตามองหล่อนของผม ......  แต่อย่าเลย ตอนนี้ผมไม่มีกะจิตกะใจอะไรแล้วที่จะต่อปากต่อคำกับหล่อน ผมเดินจากไปจากเคาน์เตอร์นั้นโดยไม่สนใจคนข้างหลังอีก.......ณิชาคุณต้องเจ็บ.............ใช่ซิผมต้องเป็น “ผู้ชนะ” จากคุณ : ภูผากานต์ - [ 20 ส.ค. 46 20:23:22 A:203.156.46.224 X:192.168.1.110 ]

ความคิดเห็นที่ 3 -๓- “พี่วาดรูปเก่งจังครับ” เอกพูดพร้อมกับมองภาพที่ผมบรรจงวาดอย่างชื่นชม สามวันแล้วหลังจากที่ณิชาโทรมาหาผม จนบัดนี้ก็ไม่มีโทรศัพท์จากใครที่ไหน โทรมาหาผมอีกเลย ไม่หรอกผมก็ไม่ได้รอโทรศัพท์จากใครทั้งสิ้น ดีเสียอีกผมรู้สึกปลอดโปร่งมากขึ้น ผมเคยได้ยินว่า – เวลาย่อมเป็นยารักษาแผลใจได้ดีที่สุด – ผมพึงเข้าใจมันก็วันนี้นี่เอง วันที่ผมต้องใช้มาเป็นยารักษาแผลใจของตนเอง “พี่ครับ สอนผมบ้างนะครับ จริง ๆ แล้วผมอยากเรียนมากเลย ศิลปะเนี่ย แต่ย่าไม่ชอบ ย่าบอกว่าเป็นจิตรกรแล้วไส้แห้ง ไม่มีอะไรกิน” เอกพูดต่อ  ผมได้แต่ยิ้มในคำพูดของเด็กหนุ่ม  ผมคิดว่าเป็นคำพูดที่ตรงไปตรงมาไม่เสแสร้ง จริงใจ ผมประทับหลาย ๆ อย่างของการได้มาสัมผัสกับบรรยากาศดี ๆ และสิ่งแวดล้อมที่มีแต่คนมีน้ำใจเช่นนี้ นั่นซิยกเว้น ..... แม่พนักงานต้อนรับที่ชื่ออะไรนะ อืม...พิมพ์ผกา หรือ...ผกากรอง  ใช่ หล่อนช่างปากร้ายเหลือ.....ผมกะว่าถ้าได้เจอผู้จัดการที่นี่เมื่อไรจะว่าเรื่องพนักงานของเขาเสียหน่อย ผู้หญิงอะไรปากร้ายชะมัด แต่คิดหากจะว่าไปแล้วสิ่งที่เธอพูดออกมาทั้งหมดก็จริงของเธอ บางทีก็น่าขอบคุณเธอเหมือนกัน อย่างน้อยผมก็ได้คิดบ้างเหมือนกันแหละว่า ณิชา.....เธอก็จะไม่ใช่สาระของฉันอีก แต่เธอก็จะเป็นอสาระที่จะต้องเจ็บเพราะผมซักวันหนึ่ง ผมจะแก้แค้นเธอให้สาสมทีเดียว “ภาพสวยดีนะคะ”....เสียงคุ้น ๆ ดังมาจากข้างหลังผม เหมือนเสียงของคนที่ผมกำลังนึกถึง...... “แหม.....ไม่น่าเชื่อนะคะว่าคุณจะวาดภาพได้สวยขนาดนี่” ผมหันไปมองหน้าเธอ ใช่เธอจริง ๆ ด้วย แต่วันนี้เธอไม่ได้อยู่ในชุดพนักงานตอนรับของรีสอร์ท เธอแต่งตัวได้ชุดลำลอง เสื้อเชิ้ต กางเกงสามส่วน น่ารักเข้ากับใบหน้าของเธอ ดูเธอเป็นเด็กลงไปทันตา “ครับ.... วันนี้จะตามมาด่าอะไรผมอีกหรือเปล่าครับ คุณ เอ่อ คุณพิมพ์ผกา” คำประชดของผมทำให้ใบหน้าที่เล็กน้อยเจื่อนลงไป “ไม่คะ....คือว่าดิฉันกะว่าจะมาขอโทษคุณกับเรื่องในวันนั้นคะ ดิฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าให้คุณโกรธหรอกนะคะ แต่ฉันต้องการจะเตือนสติคุณ แต่คิดว่าถ้าพูดดี ๆ คงไม่ได้ผม ฉันเลยต้องพูดแรง ๆ อย่างนั้นกับคุณ และที่ฉันมาขอโทษคุณในวันนี้ ฉันก็กะมาขอบคุณคุณด้วยนะคะที่คุณไม่เอาเรื่องที่ฉันว่าคุณไปฟ้องผู้จัดการ ต้องขอบคุณคุณมากจริง ๆ นะคะ” หล่อนพูดพร้อมยกมือไหว้ผม ซึ่งผมก็ดูออกว่าสิ่งที่เธอแสดงไม่ใช่การเสแสร้ง หรือทำไปเพราะกลัวที่ผมจะเอาเรื่องของเธอไปฟ้องผู้จัดการ แต่เธอได้แสดงแล้วว่าทีเธอทำไปเพราะความหวังดีอย่างแท้จริง “เอาอย่างนี้แล้วกัน ผมไม่โกรธคุณก็ได้ แต่คุณต้องเลี้ยงข้าวผม กับเอกก็แล้วกัน ดีไหมเอก” เอกทำหน้างุนงงกับบทสนทนาของผมกับ แม่พนักงานต้อนรับแสนสวย แต่พอผมหันไปถามความคิดเห็นจากเขา ด้วยอาหารฟรีหนึ่งมื้อ สีหน้าของเขาเปลี่ยนจากงุนงงมาแสดงความดีใจอย่างออกนอกหน้า “ดี ดี ครับผม ผมรู้จักร้านอาหารร้านหนึ่งแถวนี้อร่อยมากเลย หรือจะไปกินในเมืองเลยก็ได้นะครับ ผมรู้จักอยู่หลายร้านเหมือนกัน แหมลาภลอยของท้องผมจริง ๆ เลย” เอกพูดพร้อมนำลิ้นออกมาเลียริมฝีปากของตนเอง ดูช่างตลกเสียจริง ๆ “ก็ได้คะ แต่คงต้องไปวันพรุ่งนี้ตอนเย็นนะคะ คือวันนี้ฉันไม่ได้บอกแม่ไว้นะคะว่าจะกลับเย็น แล้วแม่คงทำกับข้าวไว้แล้ว” เธอรับปากพร้อมกับนัดหมายพวกเราว่าพรุ่งนี้ตอนเย็นเธอจะเป็นคนมารับพวกเราที่รีสอร์ทเอง “พี่ไปมีเรื่องอะไรกับพี่พิมพ์หรือครับ” หลังจากที่เธอเดินจากไปแล้ว เอกก็เอ่ยปากผมทันที “ไม่หรอก..... แต่เขาชื่อเล่นอะไรนะ พิมพ์หรือ อืม พี่พิมพ์ของเอกนี่ปากร้ายไม่เบาเลยนะ” ผมพูดบอกเอกแต่เพียงเท่านั้น แต่ไม่กล้าที่จะบอกว่าเหตุการณ์จริงนะเป็นอย่างไร เพราะมันเหมือนจะสะกิดใจผมให้นึกถึงผู้หญิงอีกคนหนึ่งขึ้นมา “ไม่หรอกครับ  พี่พิมพ์ ใจดีจะตาย บ้านของพี่พิมพ์ก็อยู่ใกล้ ๆ กับบ้านของผมไง หลังสีฟ้าที่เลยจากบ้านผมไป สามหลังพี่เห็นไหมครับ” เอกเล่าให้ผมฟังต่อในเรื่องของผู้หญิงคนนี้อีกมากมาย ซึ่งอย่างน้อยตอนนี้ผมก็รู้แล้ว่าหล่อนเป็นใครมาจากไหน และชีวิตของหล่อนเป็นเช่นไร “แต่พี่อย่าไปเล่าให้พี่พิมพ์ฟังนะว่ารู้มาจากผม ไม่งั้นพี่พิมพ์เอาผมตายเลย” “อ้าว ก็ไหนเราบอกว่าพี่พิมพ์อะไรของเรานี่ใจดีจะตายไง ว้า....โกหกนี่หว่า เออ แต่ว่าพี่พิมพ์นี่มีแฟนแล้วหรือยัง” ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองถามเอกออกไปอย่างนั้นได้อย่างไร “ฮั่นแน่......พี่ชอบพี่พิมพ์แล้วใช่ไหมละ.....พี่พิมพ์นะเขายังไม่มีแฟนหรอก ก็อย่างที่ผมเล่านะละครับว่าพี่พิมพ์เขาหนีไปมีเมียใหม่ที่เพชรบูรณ์ ตั้งแต่พี่พิมพ์ยังเล็ก ๆ นะครับ เลยทำให้พี่พิมพ์นะไม่ค่อยยุ่งกับผู้ชายคนไหนเลย มีคนจีบพี่เขาเยอะเหมือนกันนะ แต่สุดท้ายทุกคนก็ไปเป็นเกษตรกร ชาวไร่ ชาวสวนกันหมด” “อะไรวะ ทำไมจีบพี่พิมพ์ของเรา แล้วต้องไปทำไร่ ทำสวนด้วยละ” ผมแสดงสีหน้าประหลาดใจกับคำพูดของเอกในตอนท้าย แต่เอกกลับหัวเราะเสียดัง “ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่นี่เชยเป็นบ้าเลย ไม่รู้หรือครับ ก็ทุกคนที่มาจีบพี่พิมพ์ ก็ไปทำไร่แห้ง สวนมันแกวกันหมดไง แบบแห้วนะครับครับ รู้จักไหม .ฮ่า ฮ่า ฮ่า” พอผมได้ยินคำเฉลยของเอกแล้ว ผมก็จึงบางอ้อ หัวเราะออกมาบ้าง  อะไรที่นี่ก็ดีเป็นเรื่องน่าสนุก ตลกขบขันสำหรับผมเสียจริง ๆ ทำให้ผมรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ************************* จากคุณ : ภูผากานต์ - [ 20 ส.ค. 46 20:24:43 A:203.156.46.224 X:192.168.1.110 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอ่อ...ถ้าไม่มี 8 บรรทัดบนสุดของความคิดเห็นที่หนึ่ง เรื่องน่าจะอ่านได้ง่ายขึ้นครับ....เพราะพออ่านว่า สรรพนามต่างๆ ใช้แทนตัวละครตัวใดแล้ว....ก็จะมัวพะวงอยู่น่ะครับว่าตกลงในเนื้อเรื่องเอ่ยถึงตัวละครอย่างที่แสดงไว้ในบรรทัดบนหรือไม่.....ทั้งที่จริงแล้ว...หลายครั้งในการกล่าวถึงสรรพนามในส่วนของเนื้อเรื่องไม่ได้เกี่ยวข้องกับ...ตัวละครที่แสดงไว้เลยสักน้อย ยินดีที่ได้อ่านครับ จากคุณ : SONG982 - [ 20 ส.ค. 46 20:28:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นด้วยกับคุณ Song982 ค่ะ แล้วแนะนำฉันไว้ แต่ตอนเขียนจริงเป็นผม งงไปเลย จัดหน้าอ่านยากหน่อยนะคะ จากคุณ : scottie - [ 20 ส.ค. 46 23:57:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาลงชื่อไว้ก่อนค่ะ จากคุณ : *พุดน้ำบุศย์* - [ 21 ส.ค. 46 07:03:24 A:203.156.28.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 อิๆ ปกติคุณพีทไม่ค่อยวิจารณ์นะครับ แต่ไหนๆ ก็ขอแล้ว ก็ให้ละกันน้า... ...หนึ่ง... ตรวจตัวสะกดและคำผิดหน่อยมะครับ อย่าง... ราชพัฎ พี่พิมพ์หนีไปมีเมียใหม่... (ฟังดูน่ากลัว) ดิฉัน "ล้วง" เกินชีวิตส่วนตัว  (ฮ่าๆ ฮือๆ) แล้วก็ไร่ "แห้ง" สวนมันแกว ...สอง... ตกลง "พิมพ์ผกา" นี่คือ "เธอ" หรือเปล่าครับ เห็นข้างบนเขียนว่า "ณิผกา" ...สาม... แหะๆ อสาระนี่แปลว่าไรง่ะครับ โปรดชี้แนะที ...สี่... ตรงย่อหน้า "รถบ่ครับคุณ" สรรพนามเป็น "ฉัน" ในขณะที่ย่อหน้าอื่นๆ เป็น "ผม" ...ห้า... ย่อหน้าอ่านยากนี้ดนึง อย่างที่คุณ scottie ว่า จัดย่อหน้าซะหน่อยจะช่วยเยอะครับ เอ... คุณภูผากานต์ก็ประจำอยู่ที่ถนน มัยไม่สมัครสมาชิกละครับ จะได้กลับมาแก้ไขปรับแต่งได้เวลาโพสต์แล้วน่ะ สะดวกดีน้า... ^o^ จากคุณ : คุณพีทอยากเที่ยวเชียงคานบ้าง (PeterPuck) - [ 22 ส.ค. 46 13:21:34 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณมากครับ แฮะ แฮะ ผมรีบไปนะครับ ขอโทษ ช่วงนี้ต้องทำวิทยานิพนธ์ด้วย อะ เรื่องคำผิด ส่วนสรพนาม คือมันจะเกี่ยวข้องกับเรื่องถัดไปนะครับ อย่างไรขอขอบคุณสำหรับทุกความเห็นอย่างมากนะครับ ผมโพสต์ตอนจบมาแล้วครับ อันนี้ก็ยังไม่ได้ตรวจคำผิดเช่นกัน ช่วงนี้ต้องลงเก็บข้อมูลนะครับ แล้วต้องเก็บช่วงกลางคืนด้วยเลยเบลอนะครับ จากคุณ : ภูผากานต์ - [ 24 ส.ค. 46 21:48:01 A:203.156.46.224 X:192.168.1.110 ]