ความคิดเห็นที่ 1 แพรจะต้องลงไปทำธุระอีกแล้วค่ะ" สไบแพรส่งข้อความถึงเขา "เหรอครับ แล้วจะมีโอกาสได้เจอกันอีกไหม" เขาถามอย่างรวดเร็ว "ค่ะ เสร็จธุระ แพรจะโทร.หานะคะ" ถึงไม่ใช่การตกลงทำสัญญาใดๆ แต่ทั้ง 2 ก็รู้ดีว่า มันมั่นคงยิ่งกว่าคำสัญญา ดังนั้นการรอคอยเวลาที่จะได้พบกัน จึงเปี่ยมด้วยความสุขทุกวินาที การพบกันครั้งนี้ ไม่เหมือนครั้งก่อน เจตนา และอารมณ์ผิดแผกไป ความรักทำให้คนอยากใกล้ ความคิดถึงทำให้หัวใจอยากเจอ สไบแพรตั้งใจอย่าแน่วแน่ ครั้งนี้เธอจะต้องค้นหาความจริง ในแววตาคู่นั้นให้ได้ โอกาสที่ทั้งสองสร้างขึ้นมา การเดินทางเพื่อตามหาหัวใจใครบางคน หรือการหาหัวใจของตัวเอง เมื่อโอกาสมาถึง สไบแพร คุณหมอสาวที่มีความละเอียดละออในการจดจำทุกเรื่องราว พยายามที่จะบันทึกทุกสิ่งที่ได้เห็น และใช้ความสามารถในการวิเคราะห์ วิจัย วินิจฉัยต่างๆ ที่ได้เคยร่ำเรียนมา ให้ก่อประโยชน์ที่สุด แต่มันไม่ใช่การง่ายนัก สำหรับผู้หญิงเยี่ยงเธอ ที่จะมองเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่มขี้อาย เพราะเธอไม่ใช่ พี่สาวแก่วัยดึกนี่หน่า ที่มองผู้ชายเหมือนเป็นสิ่งมีชีวตเท่านั้น เฮ่อ..ถ้า เจ้เจ้เราอยู่คงมาช่วยกันจงดูค้นหาได้ง่ายกว่านี้ ไอ้ครั้นจะจับความรู้สึกจากน้ำเสียง ก็ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ เพราะผู้ชายคนนี้ พูดน้อยมาก สไบแพรบอกไม่ถูกถึงความรู้สึกเมื่อกลับมาถึงบ้าน มีความสุขที่ได้เจอนั้นใช่ และท่าทางเขาก็มีความรู้สึกไม่ต่างกัน แต่ความสับสน สงสัย ก็ทำให้ความสุขใจลดลงได้ไม่น้อยเลย โอ๊ะ โอ๋... เสียงสัญญาณ แห่งความรัก เข้ามาทักทายอีกครั้ง สไบแพร มองเห็นภาพ ดอกไม้ที่เปลี่ยนสี ชื่อของเขาเปลี่ยนจากแดง เป็นน้ำเงิน "สวัสดีครับ แพร" ข้อความถูกส่งตามปกติ สไบแพร ลังเลที่จะตอบ ส่งที่ค้างคาอยู่ในใจทำให้ ต้องหยุดคิดให้ดี "แพรเป็นไรครับ ไม่ว่างเหรอครับ" เขาถามอย่างเกรงใจ "เปล่าค่ะ แค่คิดอะไรเพลินๆ" เธอตอบเลี่ยงๆ ไม่ให้น่าเกลียด เขาส่งข้อความพูดคุยอยู่นาน แต่เธอก็ได้แต่ตอบ อืม ค่ะ ใช่ ไปตามเรื่อง "แพรเป็นอะไรล่ะครับ ดูเงียบๆ ไป" เขาสังเกตเห็นอย่างไม่ยากนัก เพราะปกติเธอจะเป็นคนที่ร่าเริง พูดคุยตลอดเวลา สไบแพรลังเล ที่จะตอบอยู่นาน "เจอแพรแล้วเป็นยังไงบ้างคะ" เธอเปลี่ยนเป็นถามตรงๆ เพราะความอึดอัดที่อะไรๆมันดูไม่กระจ่างซะเลย "ก็ดีนะครับ" เขาตอบสั้นๆ สไบแพรรู้สึกหงุดหงิดเธอก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าหงุดหงิดเรื่องอะไร "แค่ก็ดีเหรอคะ" เธอถามอย่างประชด "ฮา เรื่องนี้นี่เอง" เขาตอบกลับมาเหมือนนึกขึ้นได้ "ผมดีใจมากที่ได้เจอแพร โดยเฉพาะที่ได้เจอกัน 2 คน ทำให้มีโอกาสได้พูดได้คุยกันมากขึ้น" เขาตอบยาวกว่าทุกครั้ง สไบแพรอมยิ้มอย่างมีหวัง "แล้วไงต่อคะ" เธอถามนำ เพื่อเร่งให้เขาตอบอย่างใจ "ผมตื่นเต้นมากที่ได้คุยกับแพร แล้วมันมากจนไม่รู้จะคุยอะไรดี" เขาพิมพ์ข้อความมาเรื่อยๆ "เวลาที่ผมได้ฟังแพรคุย เห็นแพรยิ้ม มีความสุขนะครับ จนผมไม่อยากขัดจังหวะ ผมชอบที่แพรร่าเริง คุยสนุก" สไบแพรพยักหน้า และขวยเขิน กับจอสี่เหลี่ยม "แพรล่ะครับ" เขาถามกลับ เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนพิมพ์ตอบกลับไป "แพรก็เหมือนกันค่ะ แต่ที่พิเศษกว่านั้นก็คือ.." เธอชะงักคิด จะพิมพ์ต่อไปดีไหม "คืออะไรครับ" เขาถามเร่งเร้า "คือ แพรตั้งใจว่า จะต้องรู้ให้ได้ว่า คุณคิดยังไง" เมื่อกดส่งข้อความไปแล้ว เธอก็นึกเจ็บใจตัวเองที่ทำอย่างนั้น เขาจะมองว่าเธอเป็นยังไงกันนะ เจอกันไม่กี่ครั้ง เขาเงียบไปอยู่นาน นานจน สไบแพรหัวเราะกับตัวเอง ไม่น่าส่งไปเลย "ผม ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน" เขาตอบมาก่อนที่เธอจะพิมพ์ข้อความแก้เก้อเสร็จ "ผมคิดล่วงหน้าไว้เลยว่า จะทำยังไงดี ที่จะรู้ว่าแพรคิดยังไง แล้วทำให้แพรไม่เบื่อ ผมเป็นคนพูดไม่เก่ง แพรอาจจะเบื่อที่ต้องมานั่งกับผมนานๆ ผมพยายามสังเกตแพร ก็เห็นแพรร่าเริง ร่าเริงมากจนผมคิดไปว่า นี่คงจะเป็นปกติของแพรหรือเปล่า ที่เข้ากับคนง่าย จึงทำให้ผมใจฝ่อไปใหญ่ ไม่รู้ว่า ที่แพรยิ้ม หัวเราะ เพราะ มันคือปกติ หรือแพรพิเศษกับผม" เขาพิมพ์ยาวกว่าคราวที่แล้ว สไบแพรอ่านแล้วได้แต่ยิ้ม แกล้งนิ่งนานซักนิด เผื่อเขาจะมีอะไรต่อ แต่เขาก็เงียบเหมือนหมดแรงจะพิมพ์ต่อ "ค่ะ" เธอพิมพ์ตอบสั้นๆ ก็ไม่รู้จะตอบอะไรดี "แพร ตอบผมหน่อยสิครับ" เขาถามถึงคำตอบ "แหม ก็พิเศษสิคะ แพรไม่ได้ไปไหนๆ กับใครง่ายๆ นะคะ แล้วนี่ยิ่ง ต้องมาถึงที่นี่ข้ามมาตั้งหลายจังหวัด" แล้วความสดใส และหัวใจที่เบิกบาน ก็เริ่มต้นอย่างจริงจัง ชัดเจน ณ วันนั้น นานวันของการรู้จัก ทำให้คน 2 คน ที่ความคิด ความรู้สึกตรงกัน ยิ่งมีโอกาสเรียนรู้กันมากขึ้น เรื่องราวต่างๆ ถูกถ่ายทอด อย่างละเอียดละออ เหมือนนั่งอยู่เคียงข้างกันตลอดเวลา แต่ทุกสิ่งทุกอย่างในโลก เหมือนดาบสองคมทั้งสิ้น ใครหลายคนคงคิดว่า ความรัก และความสุข ยามหอมหวาน ทำให้คนเราลืมเรื่องต่างๆ ที่เป็นทุกข์ได้ แต่จะมีซักกี่คนที่รู้ว่า... ความรัก และความสุข ก็ก่อให้เราเกิดทุกได้เช่นกัน "นี่เรากำลังทำอะไร" สไบแพรคิดในบางวัน "เราหลงไหลได้ปลื้มกับคนที่รู้จักกันทางอินเตอร์เน็ท" เธอปล่อยความคิดไปอย่างอิสระ "เราดีใจ หัวเราะ ปลาบปลื้มใจ รอคอย โหยหา และยิ้มร่ากับหน้าจอ แต่ความจริงล่ะ เขามีเราคนเดียวไหม เขาจะมั่นคงไหม....(สารพัดที่คิดได้)" ความรักก่อให้เกิดทุกข์ซะแล้ว โลกไซเบอร์คือความหลอกลวง หาความจริง แน่นอนไม่ได้ คำคนอื่น จะเป็นจริงไหม สไบแพรจมดิ่งและวนเวียนอยู่กับความคิดของตนเอง ด้วยความคิดที่เป็นจริง ด้วยอาชีพ ที่มีแต่ความจริงซึ่งพิสูจน์ได้ ความหมายของหัวใจ จึงหายไปกึ่งหนึ่ง สไบแพรกังวลในหลายเรื่อง เธอเป็นคน มีตัวตน มีหัวใจ เขาก็เช่นกัน ความจริงใจที่เธอ เธอรู้ แต่ที่เขามีเธอรู้เพียงผ่านตัวหนังสือ ยามความห่วงใย ถ่ายทอดมา คุณค่าของมันถูกบั่นทอนด้วย การอยู่ต่างถิ่น สไบแพรคิด เหมือนที่คนส่วนใหญ่คิด ความรักในโลกสัญญาณ มีมีอยู่จริงหรือเปล่า ความจริงใจที่มีให้กัน มันเท่ากับคำที่ส่งมาหรือเปล่า ไม่เห็นหน้ากัน เขาซาบซึ้งจริงหรือเปล่า ความรัก ไม่ควรมีความเคลือบแคลง ความสัมพันธ์ไม่ควรมีความสงสัย แต่จะห้ามใจได้อย่างไร ในเมื่อเธอมุ่งหวังความจริงใจ และมอบไปให้จนหมด โลกความฝัน โลกความจริง มันทับซ้อนจนแยกไม่ออก ในขณะที่คนเรากังวล ก็มักจะมองข้ามความรู้สึกของคนอื่น และปิดกั้นทุกสิ่ง ด้วยเหตุผลส่วนตัว สไบแพร หมกหมุ่นกับความคิดของตัวเอง จนไม่ได้สังเกตว่า ตนได้แสดงความห่างเหินอย่างชัดเจน "แพรเป็นไรไปครับ ไม่สบายหรือเปล่า" เขาถามในบางครั้งที่คุยกัน "เปล่าค่ะ" คำตอบง่ายๆ ที่เธอชอบเลือกมาตอบ "ผมไปหาแพรที่บ้านได้ไหมครับ" เขาถามในบางครั้งที่มีโอกาสจะเดินทางมาใกล้ๆ ที่พักของเธอ "อย่าเลยค่ะ แพรไม่ค่อยว่าง" นี่คือคำปฏิเสธที่ง่ายที่สุด ที่เธอคิดขึ้นมาได้ ในที่สุด สไบแพรก็อดรนทนไม่ได้กับความคิดของตนเอง ความอึดอัดที่ต้องทำสิ่งที่ใจไม่ต้องการ เธออยากเจอเขา อยากบอกเขาถึงความในใจ แต่เพียงเพราะคำว่า รักในเน็ท ทำให้เธอหวั่นไหว สับสน และไม่แน่ใจ "เจ้เจ้ ข้ามีเรื่องปรึกษาท่าน" ข้อความได้ถูกส่งผ่านสายสัญญาณมาสู่มิตรต่างวัย "ว่ามาม่วยม่วยเรา" สาวใหญ่ สูงวัยตอบกลับมาในทันที "ข้ามีเรื่องทุกใจหวังให้ท่านคลายทุกข์อันถาโถม" ถ้อยคำของเหล่าจอมยุทธ ที่ทั้งสองชอบใช้ ถ่ายทอดถึงกัน และแล้วอีกฝ่ายก็ได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมด อย่างละเอียดละออ "ท่านเห็นเป็นเช่นไร เจ้เจ้ ข้าน้อยไม่อาจตัดสินใจได้"สไบแพรขอคำปรึกษาจากพี่สาวที่คลานตามกันมาทางสายสัญญาณ "ม่วยม่วยเรา ความรักจักเกิดที่ใด ก็มิรู้ได้ เปรียบเยี่ยงโจรมุมตึก ที่คึกพิโรธ เจ้าไม่สามารถบอกได้ว่ามันผู้ใด โหดร้ายกว่ากัน และมันผู้ใดเป็นดังตี่ตี๋ ที่มิสิ้นกลิ่นน้ำนม ไม่ว่าจะมันผู้ใด ยืนที่ใดก็คือโจร เกิดที่ใด เกิดกับใคร ก็คือความรัก เจ้ามิสามารถวัดได้ด้วยที่เกิด หรือผู้ให้กำเนิด จงกระทำตามใจเจ้า ด้วยสิ่งนี้ เจ้าจึงพบสุขที่แท้จริง" แล้วสัญญาณก็ถูกตัดหายไป สไบแพรยิ้มทั้งน้ำตา แล้วหยิบโทรศัพท์กดไปหาเขาคนนั้น "สวัสดีค่ะบอล" เสียงหวานตามสายเริ่มขึ้นอีกครั้งอย่างสดใส และเสียงระฆังใจ ระฆังรัก จะก้องในอีกไม่ช้า จากคุณ : วรา - [ 21 ส.ค. 46 14:44:43 A:202.133.177.189 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ต้องตบมือให้ที่ปรึกษา จากคุณ : กระเฉดน้อย - [ 21 ส.ค. 46 15:16:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เห็นด้วยกับกระเฉดน้อย ต้องขอบคุณที่ปรึกษา อิอิ ความรักที่แสนดี ไม่ได้ผ่านมาได้ง่ายได้ เมื่อผ่านมาแล้ว ก็น่าจะรับโอกาสเอาไว้ ... ไม่ใช่ทุ่มไปอย่างตาบอด แต่มองไปด้วยสายตาที่แจ่มใส โลกไซเบอร์ที่ใครหลายคนเจอความหลอกลวง แต่ก็ยังมี อีกหลายคนที่ได้พบกับความจริงใจเช่นกัน ใช้สมองและหัวใจ ให้ดี ๆ ชอบชื่อคุณหมอมากค่ะ น่ารักดี ^^ จากคุณ : Clear Ice - [ 21 ส.ค. 46 17:23:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เฮ้ๆ คู่นั้นเขาลั่นระฆังรักไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอคะเจ๊ ได้ข่าวว่าหวานกันจนเป็นแผลกันไปข้าง เนื่องจากโดนมดกัด เอิ๊กก จากคุณ : เจ้าหญิงน้อย - [ 21 ส.ค. 46 17:51:27 A:203.113.61.196 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 แอบยิ้มตลอดเลยค่ะ....มีเพื่อนคนหนึ่งที่มีความรักแบบนี้ ทุกวันนี้เค้าสองคนรักกันมากค่ะ เห็นแล้วแอบอิจฉาอยู่บ่อยๆ...แต่ก็ไม่ใช่ทุกคู่ที่จะ Happy นะคะ เพื่อนคนนี้เค้าโชคดีค่ะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 21 ส.ค. 46 17:52:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วยิ้มคับ... ^_______________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 21 ส.ค. 46 21:01:30 A:141.217.220.215 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 กรี๊ดค่ะกรี๊ด...แปลว่าเรื่องจริง?? อะโห... ถ้าจริงนี่กรี๊ดเลยค่ะ... เพิ่งเคยเจอคนรักกันทางเนต... ^^ @^___^@ จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 21 ส.ค. 46 23:40:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มีที่ปรึกษาที่น่ารักมาก จากคุณ : เด็กดื้อ (Falling leave) - [ 21 ส.ค. 46 23:48:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เอ่...เจ้าหญิงน้อย หวานน่ะหวานสุดๆ ไปเลยคู่สไบแพรเนี่ย แต่ตอนนี้กำลังรอข่าว...เมื่อไหร่จะมีหลานให้เจ้เจ้อุ้มนะเนี่ย จากคุณ : วรา - [ 22 ส.ค. 46 00:52:27 A:202.133.163.88 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบตรงส่งภาษาจอมยุทธซะจริง... พี่ท่าน โปรดถนอมตัวด้วย :) จากคุณ : นารูมิ - [ 22 ส.ค. 46 10:53:51 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ที่ปรึกษาน่ารักจริงๆ ด้วย ที่จริงอินเตอร์เน็ตก็เป็นทางหนึ่งที่ทำให้พบกัน จะรักกันได้ยืดยาวหรือไม่ ต้องเป็นที่ตัวตนแหละ :) จากคุณ : scottie - [ 22 ส.ค. 46 17:49:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เจ้เจ๊นี่คุณวรารึเปล่าน้อ... เพิ่งอ่านมาได้ไม่กี่เรื่องก็เริ่มติดใจซะแล้น... ^o^ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 26 ส.ค. 46 00:11:01 ]