เรื่องเล่าชาวหมอ (6/1) ห้องฉุกเฉิน

    นอกจาการอยู่เวรดูแลคนไข้ในตึกของแต่ละแผนก ที่แพทย์อินเทิร์นจะต้องอยู่ให้ครบแปดวันต่อหนึ่งเดือน
    เพื่อให้ผ่านการประเมินในส่วนของระยะเวลาการปฏิบัติงานแล้ว  ยังมีเวรเฝ้าห้องฉุกเฉินให้ต้องอยู่กันอีก
    เดือนละสองสามครั้ง และเวรตรวจผู้ป่วยนอกช่วงนอกเวลาราชการอีกสองสามครั้งเช่นกัน
    เฉลี่ยแล้วเดือนหนึ่งพวกแพรมนต้องอยู่เวรประมาณสิบห้าวัน  ดังนั้นถึงแม้ว่าวันที่ไม่อยู่เวร
    แพรมนจะกลับไปดูแลพ่อกับแม่ที่บ้าน แต่ก็นับว่ายังได้ใช้ชีวิตสนิทสนมกับเพื่อนพ้องชาวแฟลตอย่างเต็มที่

    โรงพยาบาลที่แพรมนอยู่นั้น  ห้องตรวจคนไข้ฉุกเฉินและคนไข้นอกที่มานอกเวลาราชการจะอยู่ใกล้กัน
    หากว่าไม่มีคนไข้และว่าง  ทั้งแพทย์ประจำห้องฉุกเฉินและแพทย์ที่ตรวจคนไข้นอกเวลาก็จะ
    นั่งรอนอนรอคนไข้เป็นเพื่อนกันในห้องพักแพทย์ (ซึ่งแทบไม่เคยมีวันดีๆแบบนั้น)
    เวรห้องฉุกเฉินจะไม่มีการกลับไปนอนแฟลตและรอโดนตาม  เพราะหนึ่งนาทีของคนไข้ฉุกเฉิน
    มีค่ามากกว่าระยะเวลาเดินทาง  แม้แพทย์จะวิ่งมาจากแฟลตแล้วก็ตาม เรียกได้ว่า
    ‘ หนึ่งนาทีของเราไม่เท่ากัน’   สำหรับคนที่รอการช่วยเหลือและญาติย่อมว่านาน
    สำหรับแพทย์ก็ว่ารีบอย่างที่สุดแล้ว   เพื่อตัดปัญหานี้ แพทย์ประจำห้องฉุกเฉินจึงต้องนอน
    ห้องพักแพทย์อินเทิร์นซึ่งอยู่ในบริเวณห้องฉุกเฉินเลย

    ส่วนแพทย์ที่ตรวจคนไข้นอกเวลา จะอยู่ตรวจถึงสามทุ่มครึ่ง จึงไม่ต้องนอนในห้องพักแพทย์
    ปกติลักษณะของคนไข้นอกเวลาและคนไข้ฉุกเฉินจะต่างกันชัดเจน แต่หากว่าแพทย์เวรคนใดคนหนึ่งว่าง
    ก็จะมาช่วยๆกันตรวจเพื่อไม่ให้คนไข้รอนาน  โดยเฉพาะหากมีคนไข้ฉุกเฉินเร่งด่วนมาพร้อมๆกัน
    ก็จะไม่การเกี่ยงว่าเวรใครตรวจคนไข้ลักษณะใด

    “หมอคะ มีอุบัติเหตุหมู่ค่ะ”
    เสียงรายงานทางโทรศัพท์ทำให้แพรมนวางตะเกียบในมืออีกข้าง รับคำก่อนวางโทรศัพท์แล้วรีบ
    ออกจากห้องไป

    ในห้องฉุกเฉินมีเปลคนเจ็บเรียงราย พิชญากำลังดูคนไข้หนักอยู่แล้วตอนที่แพรมนไปถึง
    เธอเพิ่งจะเปลี่ยนกันเข้าไปกินข้าว (ความจริงคือก๋วยเตี๋ยว)ตอนสามทุ่ม  คำแรกยังไม่ทันได้เข้าปาก
    ก็มีอุบัติเหตุหมู่มาเสียแล้ว

    “เตรียมใส่ tube เลยค่ะ”
    เสียงพิชญาเรียกหาอุปกรณ์ใส่ท่อช่วยหายใจ  แพรมนส่งสายตาแทนคำถามไปให้
    เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้ารับว่าจัดการคนเดียวได้  เธอจึงเดินไปยังอีกเปลหนึ่ง ซึ่งประเมินแล้วว่ามีอาการหนักรองลงมา

    ในสถานการณ์เช่นนี้ ต้องตัดสินใจตาม Priority  หรือลำดับความจำเป็นในการรักษา
    ในบางรายถ้าช่วยไม่ได้แน่ๆ ก็จำเป็นต้องช่วยรายอื่นที่ยังมีความหวังก่อน  เรื่องนี้เป็นเรื่องลำบาใจ
    สำหรับแพทย์มาก  คงไม่มีใครอยากจะเป็นคนที่ต้องตัดสินใจว่า ใครจะอยู่ ใครจะไป  
    จะช่วย ..หรือยังไม่ช่วยใคร   แต่ในความเป็นจริงก็คือ ในสถานการณ์บางสถานการณ์
    ต้องมีใครสักคนทำหน้าที่ในการตัดสินใจในลักษณะนั้น  และแม้จะเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องและเหมาะสม
    เพียงใด เชื่อเถอะว่าไม่มีใครรู้สึกดีใจ  ถ้าเลือกได้ ก็ไม่อยากให้มีสถานการณ์แบบนั้น

    โชคดีที่วันนี้ไม่มีคนไข้หนักมากนัก นอกจากที่พิชญากำลังใส่ท่อช่วยหายใจ  ก็มีอีกคนที่แพรมนกำลัง
    ตรวจอยู่เท่านั้น  รายนี้กระดูกต้นขาผิดรูป มีแผลเปิด  บอกได้เลยว่าหักแน่ๆ และมีโอกาสทำให้เสียเลือดมาก
    จนอาจเกิดภาวะช็อคตามมาได้

    “เปิดไอวีสองเส้นไว้เลยค่ะ เอา Lactate นะ  วัด BP ให้หมอด้วย”
    แพรมนสั่งการรักษาเบื้องต้น ขณะกำลังตรวจร่างกายคนไข้อย่างละเอียดอีกครั้ง

    “หมอผมจะเดินได้อีกไหม”
    คำถามจากคนไข้ ทำให้แพรมนเงยหน้าขึ้นสบตา  เธอเพิ่งเห็นชัดๆว่าคนไข้เธอเป็นวัยรุ่นหน้าตาดี
    ที่อายุคงไม่เกินสิบแปด หากต้องมากลายเป็นคนพิการเขาจะรู้สึกอย่างไร ?

    “อย่ากังวลเลยค่ะ น้องจะกลับมาเดินได้ แต่ตอนนี้กระดูกต้นขาหัก คงต้องผ่าตัดดามเหล็กไว้
    งดน้ำงดอาหารยังไม่ให้กินอะไรนะคะ”

    “ครับ”
    อีกฝ่ายรับคำแค่นั้น ไม่รู้ว่าเข้าใจมากน้อยแค่ไหน

    “BP ดีค่ะหมอ 120/80”
    พยาบาลที่วัดความดันรายงาน

    “ขอบคุณค่ะพี่ เดี๋ยวส่ง film Femur แล้วค่อย Admit Ortho นะคะ ให้ตามหมอเวรเลย”
    แพรมนบอกแล้วเขียนลงในชาร์ทอีกครั้ง ก่อนผละไปยังคนไข้รายอื่นๆที่ร้องกันระงมอยู่ภายในห้องนั้น
    กว่าจะช่วยกันดูแลหมดก็เกือบๆห้าทุ่ม เมื่อกลับไปห้องพักแพทย์อีกครั้ง ก๋วยเตี๋ยวที่เพื่อนๆซื้อมาฝาก
    ก็อืดจนเต็มชาม

    “ขอบคุณมากแพร อุตส่าห์อยู่ช่วยจนเสร็จ”
    พิชญาหันมาบอกขอบคุณ เพราะจริงเวรแพรมนวันนี้อยู่ถึงสามทุ่มครึ่งเท่านั้น

    “ไม่เป็นไรหรอกนก ช่วยๆกัน  ที่มันยุ่งอย่างนี้อาจเพราะดวงเราก็ได้ เรื่องของดวงนี่ไม่เข้าใครออกใคร”
    แพรมนตอบอย่างขำก็ขำ ปลงก็ปลง เพราะเวรเธอนั้นขึ้นชื่อนักในเรื่องของความยุ่ง พิชญาหัวเราะ
    แล้วไล่เธอไปพักผ่อน  แต่แพรมนรู้สึกถึงท้องที่กำลังร้องอุทธรณ์ เลยคิดว่าไปนั่งกินโจ๊กร้อนๆ
    หน้าโรงพยาบาลก่อนดีกว่า

    “หิวอ่ะ นอนไม่หลับหรอก ต้องไปกินก่อน นกเอาไหม”
    แพรมนหันไปถามก่อนออกจากห้องไป พิชญาส่ายหน้า

    “ไม่เอา ง่วงมากกว่า เมื่อวานอยู่เวรในก็ยุ่งชะมัด”

    “ฮื่อ งั้นนอนซะ แล้วจะกินเผื่อ”
    แพรมนบอกแล้วเดินออกจากห้องไป สวนกับมีนาที่ถูกตามมาดูคนไข้ เพราะอยู่เวรดูคนไข้ในของแผนกศัลยกรรม

    “ถึงว่าเวรในยุ่งทั้งวัน แพรอยู่เวร ER นี่เอง”
    อีกฝ่ายออกปากแซวทันทีที่เห็นหน้า

    “บ้า  อย่ามาหาความกันอย่างนี้นะ ฮ่าๆ”
    แพรมนหัวเราะอย่างอารมณ์ดี อย่างน้อยคืนนี้พอท้องอิ่มก็คงได้นอนสบายๆ ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกตามตอนไหน
    อืมม บางทีความสุขของชีวิตมันก็ง่ายๆเพียงแค่นี้

    จากคุณ : เจ้าหญิงน้อย - [ 21 ส.ค. 46 17:07:31 A:203.113.61.196 X: ]