W2423002 =[+] ฉิกจับอิด [+]= นิยายจีนร่วมแต่งแนวทดลอง : เส้นทางสู่ความมืด [นิยาย]

=[+] ฉิกจับอิด [+]= นิยายจีนร่วมแต่งแนวทดลอง : เส้นทางสู่ความมืด

ก่อนเริ่มตอนนี้ ท่านผู้อ่านกลับไปดูตอนท้ายกระทู้เก่า (บทที่๑๖) ด้วยนะคะ มีเพิ่มขึ้นมานิดหน่อย

... ... ...

สำหรับจื่ออิงในยามนี้ หลิวหยงเคอนอกจากจะเป็นเพื่อนสนทนาที่ถูกคอแล้ว ยังนับเป็นเพื่อนดื่มสุราที่ประเสริฐยิ่ง เจ้าสำนักทั้งสองต่างเชื้อเชิญกันดื่มสุราจอกแล้วจอกเล่า โดยไม่มีท่าทีที่จะเลิกรา ..

แต่แล้วจื่ออิงก็ชำเลืองเห็นเหวินเหม่ยชิงและหวงอี้เฟยเดินผ่านเข้ามาในสายตา คนทั้งคู่ยังคงพูดคุยกันอย่างสนิทสนมยิ่ง เจ้าสำนักบู๊ตึ้งเห็นแล้วพลันเกิดความรู้สึกกลัดกลุ้มขึ้นอย่างประหลาด ความสนใจในสุราตรงหน้าพาลหมดลงทันที

ในที่สุด จื่ออิงยกจอกสุราในมือขึ้นกรอกแห้งแล้ววางจอกกระแทกลงกับโต๊ะ จากนั้นพลันทอดถอนหายใจยาวนาน .. หลิวหยงเคอ สังเกตเห็นท่าทางของจื่ออิงก็ยิ้มอย่างเข้าใจ แล้วเอ่ยขึ้นว่า

"ดูเจ้าสำนักหนุ่มช่างมีเรื่องให้กลัดกลุ้มใจมากมายนัก เป็นเช่นนี้แล้ว ข้าพเจ้าเกรงว่าท่านต้องดูชราภาพก่อนวัยอันควรเป็นแน่"

จื่ออิงได้ยินคำก็อดละอายใจไม่ได้ อันที่จริงเขากำลังไม่สบายใจในความสัมพันธ์ของเหวินเหม่ยชิงและหวงอี้เฟยอยู่ เมื่อครู่หลิวหยงเคอจะไปกล่าวตักเตือนเหวินเหม่ยชิง เขาก็เกือบจะเห็นคล้อยตามไปด้วยแล้ว ยังดีที่เขาหักห้ามใจตนเองได้ กล่าวห้ามขึ้นเสีย .. แต่บัดนี้กลับเผยความในใจให้เจ้าสำนักหัวซานจับได้เสียแล้ว ..

"ท่านหลิวกล่าวได้ถูกต้อง ... ข้าพเจ้ามีเรื่องกลัดกลุ้มมากมายจริงๆ และเรื่องกลัดกลุ้มนั้น ย่อมหนีไม่พ้นเรื่องยุ่งยากของทั้งยุทธภพ และของบู๊ตึ้งเอง" .. จื่ออิงพยายามพูดไพล่ เพื่อกลบเกลื่อนเรื่องเหวินเหม่ยชิงไปเสีย

หลิวหยงเคอได้ยินคำจื่ออิง ก็ไต่ถามด้วยความสงสัย

"เรื่องยุ่งยากในยุทธภพ และในบู๊ตึ้ง ... เจ้าสำนักน้อยท่านหมายความว่าอย่างไร"

จื่ออิงระบายลมหายใจยาวนานอีกครา ที่ผ่านมา จื่ออิงนับว่ามีเรื่องราวต่าง ๆ ให้ปวดเศียรเวียนเกล้ามากมายยิ่ง มาบัดนี้เมื่อมีหลิวหยงเคออยู่ช่วยรับฟัง และพร้อมให้คำปรึกษา มิแน่สามารถคลี่คลายความกลัดกลุ้มได้ ประกอบกับฤทธิ์สุรา และความรู้สึกบางอย่าง ทำให้เขาจึงมีความรู้สึกกล้าพูดคุยมากยิ่งขึ้น ..

"บัดนี้เกิดเรื่องราวมากมาย ฉิกจับอิด ถึงกับบังอาจเข้ามาก่อการในบู๊ตึ้ง สังหารเจ้าสำนักแห่งหอห้ากระบี่ไปถึงสองคน นับว่าเป็นการกระทำ ที่อุกอาจอย่างยิ่ง ราวกับพวกมันไม่เป็นหอห้ากระบี่อันเกรียงไกรอยู่ในสายตา เช่นนี้ มีเพียงสำนักทั้งห้าแห่งหอห้ากระบี่ต้องรวมกันเป็นหนึ่งเดียวจึงจะต้านภัยยุทธภพคราวนี้ได้ .. ทว่า .. น่าเสียดาย..." .. ถึงตรงนี้ จื่ออิงพลันทอดถอนหายใจอีกครา ..

"น่าเสียดาย ?" เจ้าสำนักหัวซานเอ่ยถามขึ้น

"น่าเสียดายที่ยามนี้หอห้ากระบี่กลับต้องมาสูญเสียยอดฝีมือไปถึงสองคน ถึงอย่างไร กำลังย่อมไม่เข้มแข็งเช่นกาลก่อน อีกทั้งยังไม่เป็นอันหนึ่งอันเดียวเหมือนเมื่อสมัยท่านเจ้าสำนักเตีย เป็นผู้นำหอห้ากระบี่อีกต่อไปแล้ว"

หลิวหยงเคอได้ยินเช่นนั้น ก็แย้มยิ้มพลางตบบ่าให้กำลังใจชายหนุ่มแล้วเอ่ยขึ้นว่า

"สำนักบู๊ตึ้งสิ้นบุญเจ้าสำนักเตีย แต่ยังมีท่านจื่ออิงอยู่ สำนักหันซานสิ้นบุญซือไถ้กล้วยไม้ขาว แต่ยังมีแม่นางเหวินเป็นผู้สืบทอด ... บู๊ตึ้งและหันซานหาได้อ่อนกำลังลงไม่ .. หอห้ากระบี่จึงยังคงเข้มแข็งเช่นกาลก่อน ..“

"ทว่าหอห้ากระบี่ย่อมต้องการผู้นำที่เข้มแข็ง ซึ่งข้าพเจ้าไม่ใคร่เห็นด้วยหากเจ้าสำนักคุนหลุนต้องการสิทธิ์นี้"

หลิวหยงเคอนั่งนิ่งครุ่นคิด แล้วเขาก็เอ่ยขึ้นว่า

"ข้าพเจ้าคิดว่าหากบู๊ตึ้งจะเป็นผู้นำหอห้ากระบี่ต่อกรกับฉิกจับอิด ก็มิใช่เรื่องเหลือบ่ากว่าแรงอันใด"

"ไฮ้! ท่านว่ากระไร ข้าพเจ้ายังอ่อนด้อยประสบการณ์ อย่าว่าแต่นำพาหอห้ากระบี่เลย ลำพังแค่บู๊ตึ้ง ข้าพเจ้าก็มิแน่ว่าจะมีปัญญานำพาบู๊ตึ้งอันใดได้"

หลิวหยงเคอประกายตาเข้มแข็งและกล่าวตอบว่า

"เราหลิวหยงเคอ ย่อมเห็นความมั่นคงของหอห้ากระบี่เป็นเรื่องสำคัญที่สุด บู๊ตึ้งเป็นผู้นำหอห้ากระบี่มายาวนาน คราครั้งนี้หอห้ากระบี่ก็ย่อมต้องการบูตึ้งเป็นผู้นำ ท่านจื่ออิงอย่าเป็นห่วงเลย ข้าพเจ้าหลิวหยงเคอจะสนับสนุนท่านจื่ออิงขึ้นเป็นผู้นำหอห้ากระบี่ สำนักหัวซานของเราเองก็พร้อมที่จะให้การสนับสนุนบู๊ตึ๊งอย่างเต็มที่ ..”

จื่ออิงได้ฟังเช่นนั้นก็ถึงกับตื่นตะลึง .. ทว่าหลิวหยงเคอยังคงกล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ราวกับสิ่งที่ตนเอ่ยมา มิใช่เรื่องแปลกประหลาดอันใด

“นอกจากนี้ ข้ายังเชื่อว่าแม่นางเหวินและหัวหลินไต้ซือก็คงมีความคิดเห็นตรงกัน คือ เห็นความมั่นคงของหอห้ากระบี่สำคัญเป็นอันดับแรก .. ถึงตอนนั้นแม้เจ้าสำนักตั๋วมีฝีมือเก่งกล้า ทว่าลำพังคุนหลุนเพียงสำนักเดียวจะทำอย่างไรได้"

จื่ออิงรู้สึกตื้นตันใจในน้ำใจของหลิวหยงเคอเป็นอย่างยิ่ง ความจริงแล้ว หลิวหยงเคอ ก็นับเป็นผู้หนึ่งที่มีสิทธิ์ขึ้นเป็นผู้นำหอห้ากระบี่ แต่เจ้าสำนักหัวซานผู้นี้กลับประกาศเจตจำนงสละสิทธิ์การขึ้นเป็นผู้นำหอห้ากระบี่ และหันมาสนับสนุนเขากับบู๊ตึ้ง ย่อมเป็นเรื่องเหนือความคาดหมายยิ่ง

แต่เมื่อจื่ออิงครุ่นคิดถึงสถานการณ์ของตนเองในบู๊ตึ้งเวลานี้ กลับได้แต่ทอดถอนลมหายใจอีกครา...

"ท่านจื่ออิงยังมีเรื่องใดไม่สบายใจอยู่อีกรึ ?" หลิวหยงเคอกล่าวอย่างแปลกใจ

"ข้าพเจ้าจะขึ้นเป็นผู้นำหอห้ากระบี่ได้อย่างไร ในเมื่อเวลานี้ กระทั่งฐานะในสำนักของเรายังหาความมั่นคงมิได้"

"น้องเรา คิดจะทำการใหญ่ ใจคอต้องเด็ดเดี่ยวมั่นคง การเป็นผู้นำย่อมมีทั้งผู้เห็นด้วย และผู้ไม่เห็นด้วยเป็นเรื่องธรรมดาปัญหาอยู่ที่ว่า ท่านจะจัดการกับผู้ไม่เห็นด้วยนั้น อย่างไร "

"แต่เหล่าผู้เฒ่าในสำนักยังเป็นเหมือนเสี้ยนหนามที่คอยตำตาตำใจข้าพเจ้า"

"น้องเราท่านเคยได้ยินหรือไม่ ? ลูกผู้ชายกระทำการใหญ่ล้วนต้องเผชิญกับอุปสรรค ตัวท่านเพียงเผชิญกับปัญหาเพียงเล็กน้อย กลับท้อแท้ทอดถอนใจครั้งแล้วครั้งเล่าเยี่ยงนี้ จะสามารถกระทำการใหญ่อันใดได้" น้ำเสียงหลิวหยงเคอยามนี้ กลับแฝงแววตำหนิไว้เล็กน้อย ..

"แล้วท่านจะให้ข้าพเจ้าทำเยี่ยงไร ตัวข้าในเวลานี้สามารถทำอะไรได้ หรือจะให้ข้าพเจ้าขจัดเสี้ยนหนามเหล่านั้นออกไปเสีย ?"

หลิวหยงเคอสั่นศีรษะ แสดงอาการไม่เห็นด้วย

"แล้วท่านคิดว่าหากทำเช่นนี้แล้ว ศิษย์บู๊ตึ้งคนอื่นจะสยบยอมในตัวท่านอย่างแท้จริงเช่นนั้นรึ"

จื่ออิงได้แต่นิ่งงัน "ข้าพเจ้า...."

หลิวหยงเคอเห็นจื่ออิงนิ่งไปเช่นนั้นจึงเอ่ยขึ้นมาอีกว่า "ในยามนี้ หากท่านคิดจะทำอะไร ต้องกระทำการอย่างรอบคอบ"

พลางหลิวหยงเคอย้ำประโยคของเขาขึ้นอีกครั้ง "ต้องกระทำการอย่างรอบคอบ ท่านจื่ออิงลองใคร่ครวญดูให้ดี"

=====================

สายลมในค่ำคืนงานเลี้ยงพัดโชยเย็นสบาย บุรุษทั้งสองยังคงสนทนาพูดคุยและร่ำสุราไม่เลิกรา

จื่ออิงเห็นเหวินเหม่ยชิงและหวงอี้เฟยยังคงพูดคุยสนทนากันถูกคอ ก็อดทอดถอนใจอีกคราไม่ได้ ..

หากนับการทอดถอนใจของเขาแล้ว ค่ำคืนนี้เขาคงทอดถอนใจนับไม่ถ้วน อาศัยว่ามีสหายผู้รู้ใจเช่นหลิวหยงเคอ จื่ออิงถึงกับกล้าระบายความคิดในใจออกมา

"ท่านหลิว ท่านดูแม่นางเหวินแล้ว มีความเห็นว่าอย่างไร"

หลิวหยงเคอตอบด้วยน้ำเสียงชื่นชมว่า .. "นางไม่เพียงเฉลียวฉลาด แต่ยังมีวิทยายุทธ์สูงเยี่ยม ช่างเหมาะสมกับตำแหน่งเจ้าสำนักหันซานยิ่งนัก"

"เฮ้อ ... แม่นางเหวินมีสติปัญญาเฉียบแหลม มีกำลังลมปราณอันยอดเยี่ยม มีเพลงกระบี่อันวิเศษ .. หันซานยามนี้กลับมีเจ้าสำนักผู้เข้มแข็งขึ้นมาแล้ว" จื่ออิงพูดพลาง ยกจอกสุราขึ้นกรอกแห้งลงไป

หลิวหยงเคอได้ยินเช่นนั้น ก็พลันทอดถอนหายใจเป็นครั้งแรก ..

“แต่น่าเสียดาย .. เจ้าสำนักหันซานในยามนี้ หาได้เข้มแข็งดังที่ท่านเข้าใจไม่” ..

จื่ออิงได้แต่จ้องมองหลิวหยงเคอด้วยความประหลาดใจ เอ่ยถามขึ้นว่า "ท่านว่ากระไร ข้าพเจ้าไม่เข้าใจ"

"นางได้รับบาดเจ็บ ตอนไล่ล่าฮั่นตง ... ยามนี้กระทั่งเดินลมปราณยังมิใคร่สะดวก ยิ่งอย่าหมายประมือกับผู้คน.. ในยามนี้ หอห้ากระบี่ต้องเผชิญหน้ากับศัตรูอันเข้มแข็ง ทว่า เจ้าสำนักหันซานซึ่งเป็นกำลังสำคัญกลับมาได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ นับว่าน่าเสียดายอย่างยิ่ง .. " .. กล่าวจบ หลิวหยงเคอก็ทอดถอนหายใจอีกครา . .

จื่ออิงได้ยินชื่อฮั่นตง ก็บดกรามกรอดแค่นเสียงรอดไรฟันออกมา

"ไอ้เจ้าฮั่นตงนั่น มันกล้าทำถึงเพียงนี้ !!!”

หลิวหยงเคอได้ยินคำของจื่ออิง ก็สะดุ้งตกใจเอ่ยขึ้นว่า

" โอ๊ะ !! .. ข้าพเจ้าช่างใช้ไม่ได้ .. ข้าพเจ้ารับปากกับนางจะไม่แพร่งพรายเรื่องนี้ต่อผู้ใด .. แต่กลับหลุดปากบอกท่านไปเสียแล้ว .. น้องจื่ออิงท่านรับปากข้าพเจ้า อย่าได้แพร่งพรายเรื่องนี้ต่อใครเป็นอันขาดได้หรือไม่ ?”

จื่ออิงได้ฟัง ก็รับคำว่า “ท่านหลิวโปรดวางใจ ข้าพเจ้ารับปากว่า จะไม่แพร่งพรายเรื่องนี้กับผู้ใดเป็นอันขาด”

หลังจากนั้นหลิวหยงเคอก็ดูเหมือนจะหมดความกระตือรือร้นในการดื่มสุราไปเสียแล้ว ในที่สุด ก็กล่าวคำอำลา ..

“... เอาล่ะนี่ก็ดึกดื่นค่ำคืนมากแล้ว ข้าพเจ้าเห็นที่ต้องขอตัวก่อน น้องจื่ออิงท่านจะดื่มต่อ?"

จื่ออิงได้แต่นั่งนิ่งอยู่ หลิวหยงเคอเห็นเช่นนั้นก็กล่าวขอตัวกลับเข้ายังที่พัก จื่ออิงจึงได้แต่นั่งดื่มสุราอยู่เพียงลำพัง

.
.

ยามนี้ผู้คนเริ่มบางตา งานเลี้ยงค่อย ๆ เลิกราแล้ว ..

เหวินเหม่ยชิงกล่าวคำอำลาหวงอี้เฟย แล้วขอตัว แยกกลับไปยังที่พัก นางพอดีเห็นจื่ออิงนั่งดื่มสุราอยู่เพียงผู้เดียว จึงเดินเข้าไปหา พลางเอ่ยทักขึ้นว่า

"ท่านจื่ออิง . . . ท่านยังไม่นอนอีก ?"

เมื่อจื่ออิงแลเห็นใบหน้าหญิงสาวก็พลันรู้สึกพลุ่นพล่านใจอย่างบอกไม่ถูก ในที่สุดจึงกล่าวขึ้นว่า

"ท่านเจ้าสำนักหันซาน ดูท่าทางท่านจะพูดคุยกันถูกคอกับท่านหวงมากจริงนะ"

“ท่านหมายความว่าอย่างไร ?” เหวินเหม่ยชิงเอ่ยถาม .. น้ำเสียงแฝงความไม่พอใจเล็กน้อย

ทว่าจื่ออิงในยามนี้หาได้ใส่ใจไม่ กลับกล่าวต่อไปว่า

"เฮอะ .. สนทนากันเรื่องทั่วไป ไฉนกลับหัวร่อต่อกระซิกกันเช่นนั้น"

"เรื่องนี้คล้ายมิใช่เรื่องของท่าน !"

"ข้าพเจ้าเพียงแต่ไม่อยากให้ท่านยุ่งเกี่ยวกับคนถ่อยเยี่ยงหวงอี้เฟย"

เหวินเหม่ยชิงจ้องมองใบหน้าเจ้าสำนักหนุ่มนิ่ง พลางขบริมฝีปากอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

"ท่านไม่มีสิทธิ์ตัดสินคนผู้หนึ่งผู้ใดโดยพละการ ยิ่งไม่มีสิทธิ์ตัดสินการกระทำของข้าพเจ้า !!!"

จื่ออิงได้ยินก็เริ่มรู้สึกว่าสถานการณ์ไม่ถูกต้อง อันที่จริงแล้วเขาเพียงแต่นึกเป็นห่วงหญิงสาวที่มีอาการบาดเจ็บเพียงเท่านั้น

"ข้าพเจ้า ....ข้าพเจ้าเพียงแต่นึกเป็นห่วงท่าน"

ทว่าเหวินเหม่ยชิงหาได้ยินไม่ เนื่องเพราะทันทีที่กล่าวจบ นางก็ได้หมุนตัวเดินจากไปเสียแล้ว ..

จื่ออิงได้แต่มองตามหญิงสาวจนลับสายตา เขารู้สึกคล้ายหญิงสาวกำลังห่างไกลออกไปทุกที และทุกที ด้วยฤทธิ์สุราและอารมณ์หึงหวง จื่ออิงคล้ายเห็นเหวินเหม่ยชิงเดินเข้าสู่อ้อมอกของหวงอี้เฟย

เจ้าสำนักบู๊ตึ้งรู้สึกรุ่มร้อนใจอย่างยิ่ง เขากระแทกจอกสุราลงกับโต๊ะอย่างแรงจนแตก แล้วกล่าวกับตัวเองว่า

“ไม่! ข้าจะมิยอมให้เป็นเช่นนั้น เรื่องเช่นนั้นต้องไม่เกิดขึ้นเด็ดขาด!”

=====================

เสี่ยวซาประคองโถเคลือบในมืออย่างระมัดระวัง จากนั้นเคาะประตูห้องของเหวินเหม่ยชิงเบาๆ

ครู่หนึ่ง ประตูห้องก็เปิดออก พร้อมเสียงอุทานแตกตื่น ..

“ทำไมเป็นเจ้า !!!”

ทั้งผู้ที่เคาะและผู้ที่เปิดประตูต่างอุทานออกมาอย่างพร้อมเพรียง !!!

ที่แท้ผู้เปิดประตูกลับเป็นเสี่ยวเง็กศิษย์น้องของเหวินเหม่ยชิงที่เสี่ยวซาพึ่งคบหาเป็นสหายเมื่อกลางวันนั่นเอง .. ทั้งสองต่างตื่นเต้นยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง

“ทำไมเจ้าอยู่ที่นี่ !!!”

ทั้งสองกลับพูดพร้อมกันด้วยประโยคเดียวกันอีกครั้ง

“คิกๆ ให้เจ้าพูดก่อนก็แล้วกัน เหตุใดมาเคาะห้องศิษย์พี่ข้า แล้วในมือของเจ้านำสิ่งใดมากัน?” เสี่ยวเง็กถามด้วยเสียงอันเจื้อยแจ้วของนาง

“อ..อ เอ่อ คือ.. เจ้าสำนักสั่งให้ข้าตุ๋นซุปไก่กับยาบำรุง แล้วนำมาให้แม่นางเหวินรับประทาน ... เหตุใดเจ้าอยู่ที่นี่?”

“อ๋อ พรุ่งนี้เราต้องออกเดินทางกันแต่รุ่งสาง ข้าจึงเข้ามาช่วยจัดข้าวของให้กับศิษย์พี่เจ้าสำนัก”

แม้ว่าเหวินเหม่ยชิงจะยังไม่ได้รับตำแหน่งอย่างเป็นทางการ ทว่าเสี่ยวเง็กก็เป็นเช่นเดียวกับศิษย์หันซานคนอื่นๆ คือยึดถือเหวินเหม่ยชิงเป็นเจ้าสำนัก ทุกครั้งที่กล่าวถึงจึงเรียกนางเป็นเจ้าสำนัก

“พรุ่งนี้เจ้าจะออกเดินทางกลับสำนัก?” เสี่ยวซากล่าวด้วยน้ำเสียงแสดงความผิดหวังอย่างชัดเจน

เสี่ยวเง็กมองเด็กหนุ่มที่พึ่งคบหาเป็นสหายเบื้องหน้า รู้สึกจิตใจหดหู่ขึ้นมาอย่างประหลาด ..

ใช่สินะ .. พรุ่งนี้นางต้องเดินทางกลับสำนัก ไม่รู้เมื่อไหร่จึงสามารถพบกับสหายคนใหม่ผู้นี้ได้อีก

“จ..เจ้าอย่ากล่าวกับเราด้วยน้ำเสียงเช่นนี้ หันซานกับบู๊ตึ๊งแม้ห่างไกล ทว่าอย่างไรยังมีการไปมาหาสู่ ไม่แน่ว่าเราสามารถพบกันอีก?” เสี่ยวเง็กกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยหาได้ต่างจากเสี่ยวซาเช่นกัน

จากนั้นนางดึงปิ่นปักผมออกจากเรือนผมดำขลับของนาง เป็นปิ่นเงินอันเล็ก ๆ สลักลวดลายหงส์ แล้วยื่นส่งให้เสี่ยวซา

“เจ้ารับนี่ไว้เป็นเครื่องระลึกถึงเรา ปิ่นอันนี้ติดตัวข้าตั้งแต่เล็ก ต่อไปหากคิดถึงข้า เจ้าก็หยิบมันขึ้นมาดู”

เสี่ยวซาเอื้อมมือรับปิ่นเงินอันนั้นมาไว้ในมือ จากนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยไม่ต่างไปจากเดิม

“ข้ารับปิ่นเจ้าแต่กลับไม่มีสิ่งใดให้กับเจ้า คนครัวเช่นข้าหามีสมบัติใดติดตัวไม่”

เสี่ยวเง็กฉีกยิ้มราวกับจิ้งจอกน้อยตัวหนึ่ง

“ใครว่าเจ้าไม่มีสิ่งใดจะให้เรา ในมือเจ้ามิใช่ถือโถซุปไก่อยู่ใบหนึ่งหรอกหรือ?”

“แต่..แต่นี่เป็นของที่รักษาการณ์เจ้าสำนักสั่งให้นำมาให้ศิษย์พี่เจ้าสำนักของเจ้า” เสี่ยวซาเห็นเสี่ยวเง็กเรียกเหวินเหม่ยชิงเป็นศิษย์พี่เจ้าสำนัก ตัวมันเองพาลเรียกเช่นนั้นด้วย

“ซุปไก่โถใหญ่ขนาดนั้น ศิษย์พี่ข้าคงไม่สามารถรับประทานได้หมดสิ้น อย่างนั้นเจ้าว่าซุปไก่ที่เหลือจะไปอยู่ที่ใด?”

เสี่ยวซายิ้มออกมาในที่สุด “ย่อมไปอยู่ในกระเพาะของศิษย์น้องจอมตะกละเช่นเจ้า ยังจะมีที่ใดได้อีก”

เสี่ยวเง็กได้ฟังเช่นนั้นก็ทำท่าขึงขังเข้าใส่เสี่ยวซา จากนั้นคว้าซุปไก่ในมือเสี่ยวซามาถือไว้

“เอาล่ะเจ้าไปได้แล้ว ขืนอยู่ต่อข้าอาจนำซุปไก่โถนี้ยัดปากเจ้าเสียก่อนก็เป็นได้”

เสี่ยวซาแสร้งทำท่าทางลนลาน ถอยหนีออกมา ทว่าปากกลับกล่าวว่า

“ข้าจะนำปิ่นเงินของเจ้าออกมาดูทุกๆวัน เนื่องเพราะข้าคงคิดถึงเจ้าทุกวันเช่นกัน”

เสี่ยงเง็กหน้าแดงฉานสดใสก่อนที่จะหลบเข้าห้องไป ทิ้งให้เสี่ยวซามองตามเงาหลังของนางสลับกับปิ่นเงินอันนั้น

“เราต้องได้พบกันอีก เราต้องได้พบกันอีก” เสี่ยวซาพึมพัมเบาๆ ขณะที่เดินลูบคลำปิ่นเงินอันนั้นขณะกลับห้องพัก

.
.

“อาเง็ก เจ้านำอันใดมา” เหวินเหม่ยชิงเอ่ยถาม เมื่อเห็นเสี่ยวเง็กเดินประคองโถเคลือบใบหนึ่งเข้ามาอย่างละล้าละลัง

“เจ้าสำนักจื่อสั่งให้คนตุ๋นซุปไก่มาให้ท่าน” เสี่ยวเง็กตอบขณะประคองโถวางลงบนโต๊ะ

“เจ้าหายไปนานสองนาน ราวกับไปตุ๋นซุปไก่มาเสียเอง ยังบอกเจ้าสำนักจื่อให้คนส่งมาให้อีก?” เหวินเหม่ยชิงกล่าวสัพยอกกับศิษย์น้อง

เนื่องจากทั้งสองเติบโตมาด้วยกัน เหวินเหม่ยชิงจึงรักและเอ็นดูเสี่ยวเง็กราวกับพี่น้องร่วมสายโลหิต ดังนั้นแม้ต่อหน้าผู้อื่นนางจะวางท่าเป็นศิษย์พี่ใหญ่ ทว่าเมื่อลับหลังทั้งสองมักกล่าวหยอกล้อกันเสมอ ๆ

“พี่เหวิน ท่านกลับล้อเลียนข้า ท่านก็ทราบว่าข้าทำอาหารไม่เป็น เมื่อครู่ที่ข้าหายไปนานเป็นเพราะผู้ที่นำซุปไก่โถนี้มากลับเป็นสหายที่ข้าพเจ้าพึ่งคบหา”

“สหาย? เด็กน้อยเยี่ยงเจ้ากลับมีสหาย!”

“พี่เหวิน หากท่านกล้าล้อเลียนข้าอีก ข้าจะไม่พูดกับท่านแล้ว” เสี่ยวเง็กกล่าวด้วยความแง่งอน

“ตกลง ตกลง เราไม่ล้อเจ้าแล้ว เรื่องราวเป็นอย่างไร เจ้าจงบอกมาให้หมดอย่าได้ปิดบังเรา”

จากนั้น เสี่ยวเง็กจึงเล่าเรื่องราวที่ตนเองได้พบกับเสี่ยวซาโดยบังเอิญตั้งแต่ต้นจนจบให้ฟัง รวมถึงเรื่องที่เสี่ยวซาร่ายรำท่าทางประหลาด ๆ แล้วตนเองเข้าใจผิดว่าเป็นคนวิกลจริต ภายหลังฟาดฝ่ามือใส่เสี่ยวซาหนึ่งฝ่ามือ ทว่าฝ่ายตรงข้ามไม่เป็นไรด้วย

เหวินเหม่ยชิง ขมวดคิ้วเรียวงามเข้าหากัน เท่าที่ได้ฟัง ท่วงท่าที่เสี่ยวเง็กบ่งบอกออกมาไยมิใช่วิธีฝึกลมปราณขั้นสูงหรอกหรือ ??

เหตุใดคนครัวเช่นเสี่ยวซากลับล่วงรู้วิชาชั้นสูงเช่นนี้ได้ ..

ยิ่งเมื่อฟังถึงตอนที่เสี่ยวเง็กโลดแล่นหลบหนี เสี่ยวซาเพียงวิ่งตะบึงกลับติดตามทัน ดูท่าคนผู้นี้กลับมิล่วงรู้วิทยายุทธ เพียงอาศัยว่าล่วงรู้วิธีฝึกลมปราณ กลับมีพละกำลังและความอดทนสูงกว่าคนธรรมดามากนัก

“อาเง็ก ดูท่าเจ้าสนิทสนมกับคนผู้นี้ยิ่ง ไฉนบอกว่าเจ้าพึ่งคบหาเขาเป็นสหาย?”

เสี่ยวเง็กหน้าแดง งึมงัมไม่ตอบคำ เสไปพูดเรื่องซุปไก่ที่จื่ออิงสั่งให้เสี่ยวซานำมาให้แทน

“ซุปไก่นี้ท่านรีบกินเถอะ ก่อนที่มันจะหายร้อนเสีย” กล่าวพลางตักใส่ถ้วยยื่นส่งให้เหวินเหม่ยชิง

เหวินเหม่ยชิงรับมาทว่ามิยอมรับประทานเพียงวางลง จากนั้น นางกลับหยิบกระบี่ขึ้นมาตระเตรียม

“พรุ่งนี้เราต้องออกเดินทางแต่เช้า ข้ามีเรื่องบางอย่างต้องสืบหาให้แน่ชัด คืนนี้ปล่อยเจ้านอนเพียงลำพัง ส่วนซุปไก่นั่นถ้าเจ้าพิสมัยมันนัก ก็ทานลงไปให้หมดเถอะ เพียงแต่ระวังเอาไว้สักนิด”

“ระวังอันใด?” เสี่ยวเง็กถามด้วยความสงสัย

“ระวังเจ้าจะทานซุปไก่มากเกินไปต้องเปลี่ยนชื่อจาก เสี่ยวเง็ก (หยกน้อย) เป็น ต้าตือ (สุกรใหญ่) แทน” กล่าวจบรีบผลุนผลันออกจากห้องทิ้งให้เสี่ยวเง็กทำหน้าง้ำด้วยความไม่พอใจ

หลังจากศิษย์พี่ของนางไปนางก็ตักซุปไก่ตุ๋นยาจีนเข้าปาก รับประทานไปพลางนึกถึงคนที่ตุ๋นมันไปพลางด้วยความเอร็ดอร่อย....

======================

เหวินเหม่ยชิงลัดเลาะไปตามทาง โดยการเลียบไปกับตัวกำแพง นางคิดลอบเข้าไปในที่พักของ ตุลาการเที่ยงธรรม เพื่อค้นหาข้อมูลบางอย่าง ที่พักของตุลาการนั้นเป็นส่วนชั้นในสุดของสำนัก มีการคุ้มกันแน่นหนา ทั้งจากยอดฝีมือของบู๊ตึ้งและราชสำนัก เนื่องเพราะ เวลานี้แม้นางจะได้รับบาดเจ็บ เดินลมปราณมิใคร่สะดวก พลังฝีมือถดถอยจาการบาดเจ็บมิอาจประมือกับผู้ใดได้ ทว่าวิชาตัวเบาของนางก็ยังสูงส่งพอเพียงแก่การหลบหลีกหูตาของเวรยามอยู่

เหวินเหม่ยชิงลอบเข้ารื้อค้นสิ่งของต่าง ๆ ภายในที่พักของตุลาการเที่ยงธรรมโดยละเอียด แม้ภายในห้องจะมืดสนิท ทว่าหาได้เป็นอุปสรรคในการค้นหาของนางไม่ . . ในที่สุดนางก็พบกับบันทึกฉบับหนึ่งที่หัวเตียง ด้วยความร้อนใจ นางจึงจุดเทียนเล่มเล็กๆ ที่พกติดตัวมาขึ้น แล้วพลิกดูทันที

.

เตียหงี เจ้าสำนักบู๊ตึ๊งวันที่เสียชีวิต 15 ค่ำเดือน 2

สภาพการตายถูกพิษร้ายแรง ร่องรอยที่เหลืออยู่ชี้ชัดว่าถูกพิษ “ซาเลอปี่”
ใบหน้าของผู้ตายคลับคล้ายพบเรื่องราวที่คาดไม่ถึง หรือเป็นไปไม่ได้ ฆาตกรที่ลงมืออาจเป็นคนรู้จักคุ้นเคย

ต้องสงสัยในคดีนี้ ตั๋วล่ายสุก หัวหลินไต้ซือ แม่ชีกล้วยไม้ขาว และเสี่ยวซาผู้พบศพเป็นบุคคลแรก
ความเห็นของผู้สอบสวน พรรคฉิกจับอิดย่อมมีส่วนเกี่ยวข้อง

.

เหวินเหม่ยชิงพลิกไปหน้าถัดไป จิตใจก็พลันสั่นสะท้าน

.

ซือไถ้กล้วยไม้ขาว เจ้าสำนักหันซานวันที่เสียชีวิต แรม 10 ค่ำ เดือน 2

สภาพการตาย ร่างถูกผ่าออกเป็นสองส่วน สภาพการตายคล้ายการลงมือของ “เงาพรายไร้รูป” ทว่าหากสังเกตให้ดี รอยบาดแผลกลับแตกต่างกับ เงาพรายไร้รูปอยู่เล็กน้อย อีกทั้งโลหิตที่ไหลออกมาจากบาดแผลมีจำนวนน้อยมาก ราวกับว่าตอนที่ถูกผ่าร่างแยกออกจากกันนั้น แม่ชีกล้วยไม้ขาวได้เสียชีวิตลงแล้ว
ใบหน้าของผู้ตายเงียบสงบ คล้ายตกตายโดยมิทันรู้สึกตัว

ผู้ต้องสงสัยในคดี หัวหลินไต้ซือ ตั๋วล่ายสุก หลิวหยงเคอ
ความเห็นของผู้สอบสวน คดีนี้ย่อมต้องเกี่ยวข้องกับฉิกจับอิดเช่นกัน

.

อ่านถึงตรงนี้ เหวินเหม่ยชิงกลับรู้สึกแปลกใจไม่น้อย ตุลาการเที่ยงธรรมคล้ายมั่นใจว่าฮั่นตงมิได้ลงมือสังหารอาจารย์ของนาง กระทั่งรายชื่อผู้ต้องสงสัยที่ลงบันทึกยังไม่ปรากฏรายชื่อของมือปราบหนุ่ม

ถึงตอนนี้เหวินเหม่ยชิงพลันสัมผัสได้กลิ่นหอมสดชื่นของกำยานภายในห้อง จนต้องลอบชื่นชมต่อรสนิยมของตุลาการผู้นี้

ทันใดนั้น นางพลันสำเหนียกได้ถึงเสียงฝีเท้าจากทางด้านหลัง เหวินเหม่ยชิงรีบมองหาที่ซ่อน พบว่าภายหลังตู้ใบใหญ่สามารถหลบซ่อนกาย ขณะจะพุ่งตัวไปหลบซ่อนพลันพบว่าร่างกายปราศจากเรี่ยวแรง กระทั่งกระดิกนิ้วยังมิสามารถ สมุดบันทึกที่อยู่ในมือร่วงหล่นลง

เหวินเหม่ยชิงร่ำร้องคำ “แย่แล้ว!!!” ในใจ ทว่าสายไปเสียแล้ว ..

ตุลาการเที่ยงธรรมผลักประตูเข้ามาภายใน เมื่อพบเห็นเหวินเหม่ยชิงก็พลันยิ้มออกมา

“แม่นางเหวินให้เกียรติมาเยือนที่พักของเรา มิทราบมีอันใดชี้แนะ”

เหวินเหม่ยชิงคิดตอบคำทว่ามิสามารถกระทำได้ กระทั่งเอ่ยปากเปล่งวาจายังมิสามารถกระทำได้ ตุลาการเที่ยงธรรมเห็นดังนั้น ก็กล่าวต่อไป ..

“แม่นางเหวินคงคาดไม่ถึงว่า กำยานที่เราใช้นั้น เป็นสูตรลับเฉพาะของทางราชสำนัก สำหรับคนธรรมดาแล้วหาได้มีผลข้างเคียงอันใด มิเพียงแค่นั้นยังช่วยให้สมองปลอดโปร่ง เลือดลมเดินสบาย ทว่ากับผู้ฝึกวรยุทธ์เช่นท่านแล้ว เมื่อสูดดมเข้าไปเพียงครู่เดียว จะรู้สึกร่างกายปราศจากเรี่ยวแรง กระทั่งวาจายังมิสามารถเอ่ยออกมาได้”

เหวินเหม่ยชิงเริ่มรู้สึกสถานการณ์เบื้องหน้ามิเป็นประโยชน์ต่อตนเองเสียแล้ว จะอย่างไรขิงแก่ย่อมเผ็ดร้อน ตุลาการเที่ยงธรรมคลุกคลีอยู่ในวงการราชการมานาน สอบสวนคลี่คลายคดีใหญ่น้อยมานับไม่ถ้วย ย่อมไม่รวบรัดธรรมดา ครานี้นางได้แต่โทษตัวเองที่ชะล่าใจเกินไป

“เราตุลาการคลุกคลีอยู่ในวงราชการกว่า 40 ปี มิเคยแม้จะฝึกวรยุทธ คดีใหญ่น้อยที่เราคลี่คลายก็ล้วนแต่เกี่ยวข้องกับยอดฝีมือ ลำพังองครักษ์ที่คอยตรวจตราย่อมหาเพียงพอไม่ ดังนั้นทุกครั้งที่เราไปที่ใดมักนำกำยานชนิดนี้ติดตัวไปด้วย ทว่าแม่นางเหวินมิต้องตกใจไป เราทราบว่าท่านร้อนใจในการสืบหาการตายของอาจารย์จึงทำเช่นนี้ .. ข้าเองก็มีเรื่องใคร่สนทนากับท่านเช่นกัน ทว่าในยามนี้ข้ามีภารกิจอื่นที่ต้องกระทำก่อน .. “ ตุลาการเที่ยงธรรมกล่าวพลางเดินเข้ามาเก็บเอาสมุดบันทึกขึ้นมาจากพื้น แล้วก้าวไปดับกำยานในกระถาง จากนั้นจึงถึงเทียนไขเล่มเล็กที่เหวินเหม่ยชิงจุดขึ้น ห้องทั้งห้องกลับสู่ความมืดมิดอีกครั้ง

“ท่านไม่ต้องเป็นห่วง อีกสักสองชั่วยาม ตัวยาในกายท่านก็จะสลายไป ถึงตอนนั้นข้าค่อยกลับมาสนทนากับท่าน ตอนนี้ท่านจงพักผ่อนเถอะ” กล่าวจบเดินออกจากห้องไป

ทันทีที่ตุลาการเที่ยงธรรมปิดประตูห้อง หญิงสาวก็พลันทรุดร่างลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง

.

แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 46 14:38:13

แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 46 14:38:00

แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 46 10:19:22

แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 46 01:56:31

แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 46 01:54:24

แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 46 01:02:19

แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 46 00:28:37

แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 46 00:24:01

แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 46 00:19:32

จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 22 ส.ค. 46 00:05:19 ]

ความคิดเห็นที่ 1

“แอ้ดด”

เสียงประตูเปิดอีกครั้ง เงาร่างของบุรุษในชุดดำคลุมหน้าผู้หนึ่ง ก้าวเข้ามาภายในห้อง มันเดินตรงเข้าหาหญิงสาวที่นอนนิ่งปราศจากเรี่ยวแรงบนพื้นห้อง ..

คนผู้นั้นพ่นลมหายใจแรง คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นสุรา มันตรงเข้าโอบอุ้มร่างของนางขึ้นมา หญิงสาวผู้น่าสงสารแม้ว่าจะยังมีสติรับรู้ ทว่าร่างกายของนางกลับไร้เรี่ยวแรง กระทั่งวาจายังมิสามารถเอ่ยออกมาได้

คนชุดดำพลันส่งเสียงหัวร่ออย่างชั่วช้าลามก ฟังแล้วบาดหูอย่างยิ่ง

“ฮาฮา ท่านขัดขืนข้าพเจ้าไม่ได้หรอก ข้าพเจ้าทราบว่าบัดนี้ท่านไม่อาจเดินลมปราณได้ พลังฝีมือสูญหายสิ้น .. แม่นางเหวินท่านคงไม่คิดว่าจะมีวันนี้ ?”

กล่าวจบมันก็เริ่มโอบอุ้มร่างอันอ่อนปวกเปียกในอ้อมแขน ตรงไปยังเตียงนอน

“เพล้ง !!”

เสียงอะไรบางอย่างตกแตกลงกับพื้น คนชุดดำชะงักไปเล็กน้อย มันมิกล้าจุดฟืนไฟจึงทำให้ชนสิ่งของร่วงหล่น หากครานี้มันระมัดระวังกว่าเดิม

ในที่สุดก็โอบอุ้มร่างหญิงสาวไปวางลงบนเตียงจนสำเร็จ นางทำได้เพียงแต่นอนร่างอ่อนระทวยปราศจากเรี่ยวแรงที่จะขัดขืน

“ข้ามิมีวันปล่อยให้ท่านเป็นของคนถ่อยแซ่หวงนั่น .. ข้าบอกแล้ว ข้าจะมิยอมให้เป็นเช่นนั้น เรื่องเช่นนั้นต้องไม่เกิดขึ้นเด็ดขาด" มันกล่าวอย่างเลอะเลือนคลุ้มคลั่ง

จากนั้นมันก้มลงจูบไซร้ไปทั่วร่างที่นอนอ่อนระทวยตรงหน้าอย่างย่ามใจ น้ำตาของหญิงสาวเอ่อท้นมาที่เบ้าตา ลมหายใจของนางรวยริน

หรือความสาวของนางจักต้องถูกทำลายลงด้วยคนบ้าคลั่งเลอะเลือนผู้นี้?

หลังจากจูบนางจนสาแก่ใจแล้ว มันผู้นั้นจึงพยายามถอดเสื้อผ้าของนางออก ทว่าด้วยอาการมึนเมาของมันกลับมิสามารถกระทำได้โดยง่าย

ในที่สุด มันพลันส่งเสียงคำรามด้วยความขัดเคืองใจ จากนั้นใช้กำลังฉีกกระชากเสื้อผ้าหญิงสาวออกจนสิ้น แล้วโยนทิ้งบนพื้นอย่างไม่ไยดี

“ข้ารักเจ้า แม่นางเหวิน เจ้าจะต้องเป็นของข้าเพียงคนเดียว !!!”

มันกล่าวพึมพำคร่ำครวญอยู่อย่างนั้น ในขณะที่กำลังถอดทึ้งเสื้อผ้าของตัวมันเองออกอย่างเร่งร้อน

หญิงสาวพยายามส่ายหน้า คำพูดที่คิดจะกล่าวก็มิสามารถกล่าวออกมาได้ เรื่องจะร้องให้คนช่วยยิ่งเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้

คนผู้นั้นพลันทาบทับลงบนร่างที่ไร้ทางขัดขืนของนาง จากนั้นมันก็เริ่มเคลื่อนไหว .. ริมฝีปากของมันจูบไซร้ไปทั่ว มือของมันลูบคลำไขว่คว้าตามชอบใจ ..

หญิงสาวมิเพียงไม่รู้สึกคล้อยตามกลับยิ่งขยะแขยงยิ่งนัก

มันพยายามจูบประทับลงบนริมฝีปากของหญิงสาว แม้นางจะพยายามเบี่ยงศีรษะ ทว่าร่างอันปราศจากเรี่ยวแรงของนางในยามนี้ย่อมไม่สามารถกระทำได้ . . ในที่สุดนางจำต้องปล่อยให้มันจูบประทับลงอย่างหนักหน่วง ลมหายใจของมันเต็มไปด้วยกลิ่นสุราที่เหม็นคลุ้งจนนางแทบอาเจียน

ทันใดนั้นเอง นางพลันรู้สึกเจ็บปวดจนแทบสิ้นสติ ทว่าร่างที่ทาบทับอยู่ด้านบนกลับส่งเสียงครางอย่างมีความสุขถึงที่สุด ..

หยาดน้ำตาเอ่อท้นไหลรินลงอาบสองแก้มของหญิงสาว ในขณะที่มันผู้นั้นกระทำกับนางตามอำเภอใจ ..

หญิงสาวมิอาจทนทานความเจ็บปวดได้พลันสิ้นสติลงไป ....

....
.......
.........

หลี่ซังซังหลับไปแล้ว . ฮั่นตงออกมารับลมยามคำคืน เหม่อมองท้องฟ้ายามราตรี ดวงดาวมากมายทอประกายงดงามจับตา ทว่าจิตใจของเข้ากลับหม่นหมองยิ่งนัก ห้วงคิดคำนึงของเขาเต็มไปด้วยเรื่องราวมากมายเหลือคณานับ และหนึ่งในห้วงความคิดของเขาก็คือ หญิงสาวผู้มีประกายตางดงามดุจดวงดาว

ในยามนี้ ชายหนุ่มได้แต่ส่งความคิดคำนึงไปถึงหญิงสาวผู้นั้น....

“เหวินเหม่ยชิง ไม่ทราบว่าเวลานี้ท่านจะเป็นเยี่ยงไร...”
แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 46 01:30:15

จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 22 ส.ค. 46 00:06:47 ]