ความคิดเห็นที่ 1 “อ๋อ ผมเล่าแล้ว และตำรวจได้ออกหมายเรียกเชิญนายเป้ ไปให้ปากคำที่โรงพัก  นายเป้ ก็ปฏิเสธว่าไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการหายตัวไปของ ยัยวา  พอตำรวจถามว่า ก่อนที่ลูกสาวผมจะหายตัวไป เขาได้โทรศัพท์ไปหาเธอ โทรไปคุยเรื่องอะไร   นายเป้ ก็ตอบว่า  เขากับวา ทะเลาะกันมาสองสามวันแล้ว  เพราะวา ไปรู้ว่า นายเป้ มีผู้ หญิงคนใหม่   วา บอกให้นายเป้เลิกคบ นายเป้ไม่ยอมบอกว่าคนที่จะเลิกคบน่ะเป็นยัยวา มากกว่าจะเป็นผู้หญิงคนนั้น   ส่วนยัยวา รักนายเป้มาก  บอกว่าจะไปบอกผู้หญิงคนนั้นว่า เธอเป็นแฟนกับนายเป้  คบกันมานานแล้ว นายเป้ ไม่ยอม โกรธมาก บอกว่าต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับมันอีก และขู่อีกว่า ถ้ายัยวาลูกสาวผม ไปบอกผู้หญิงคนนั้น แล้วทำให้ผู้หญิงคนนั้นไม่คบกับมันอีก ผมขอโทษนะที่ให้ภาษาไม่สุภาพ ผมโกรธแทนยัยวา อยากต่อยหน้านายเป้นัก  มันขู่ยัยวาว่า ถ้าไปบอกผู้หญิงคนนั้น มันจะฆ่าลูกสาวผม   ดูสิครับว่ามันเลวขนาดไหน ลูกผมคบกับมันมาเป็นปี ปี  มันยังจะฆ่าได้ลงคอ   มันบอกว่า ที่มันโทรไปหายัยวา ตอนเช้า ไม่มีอะไรแค่โทรไปขู่ ว่ามันทำจริงอย่าได้คิดลองดีกับมันก็เท่านั้น ส่วนเรื่องการหายตัวไปของยัยวา มันไม่รู้เรื่อง มันยังบอกอีกว่า วันเกิดเหตุมันมีพยานว่ามันอยู่ที่ไหน กับใคร   พอตำรวจสืบไปสืบมา เห็นว่าไม่มีความผิด และมีพยานรู้เห็น เลยปล่อยตัวไป ผมนะ แทบจะเชื่อเลยด้วยซ้ำว่ามันนั่นแหละเป็นคนลักพาตัวลูกสาวผมไป เพราะมันเป็นคนที่น่าสงสัยที่สุด   คุณบุรี เห็นด้วยกับผมไหม”   แขกผู้มาเยือนตั้งคำถามหลังจากเล่าเรื่องที่เกิดเหตุมานานพอสมควร “ผมคงยังตอบตอนนี้ไม่ได้ หรือสรุปไม่ได้ว่า ใครเป็นคนลักพาตัวไป  ท่านเชอร์ล็อคโฮลมส์ เคยกล่าวไว้ว่า “การลงความเห็นล่วงหน้าก่อนรู้ข้อเท็จจริง เป็นความผิดพลาดอย่างแท้จริง”  ตอนที่เค้าสืบสวนคดี “รอยเลือดรอยที่สอง”  ซึ่งผมก็เห็นด้วยและยึดหลักเดียวกับท่านเซอร์ล็อคโฮลมส์ในข้อนี้” “ดูเหมือนว่า คุณจะชื่นชอบในตัวของ เซอร์ล็อคโฮลมส์ มากเลยนะครับ”แขกผู้มาเยือนถามอย่างให้ความสนใจ “ใช่ครับ ผมทึ่งในความเฉลียวฉลาดของเค้ามาก  คดีที่ว่ายาก ๆ เค้าเอาชนะมาทุกคดีครับ”   บุรีกล่าวอย่างชื่นชม “ผมว่ามาเรื่องของเราต่อกันดีกว่าครับ คุณบุรีจะสอบถามอะไรผมอีกไหมครับ” “มีครับ  ผมอยากถามท่านว่า  มีใครรู้รหัสในตู้เซพนี้บ้างครับ” “ไม่มีครับ ก็มีแต่ผม และภรรยา เท่านั้นที่เก็บรหัสไว้ที่ไหน  ความจริงผมก็จำมันไม่ได้สักที   เพราะรหัสมันเยอะมาก ตั้ง 14-15 ตัวแหนะ ผมจำไม่ค่อยได้ เลยเขียนรหัสไว้ แล้วเก็บซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้าอีกที” “แล้วลูกสาวท่านละครับ ไม่รู้เหรอครับ แล้วท่านเคยเปิดตู้เซพใบนั้นต่อหน้าใครบ้างหรือเปล่าครับ” “เอ  อันนี้ผมจำไม่ได้นะ แต่ผมว่ามีใครเห็นหรือเปล่า  แต่ถ้าจะเป็นยัยวา ไม่แน่นะครับเพราะบางที ยัยวาก็จะมา นอนหรือมาคุยกับภรรยาผมก่อนนอนจนดึกถึงจะกลับเข้าห้องนอนไป”  “ ท่านมีคนงานที่ท่านรับทำงานภายในบริเวณบ้านกี่คนครับ และใครทำหน้าที่อะไรบ้าง ช่วยเล่าละเอียดเลยนะครับ” บุรีถามต่อ “ครับ  ที่บ้านผมมีคนงานทั้งหมด 5 คน  เริ่มจากป้าศรี เป็นคนเก่าแก่ของที่บ้าน ทำงานมาเป็นสิบ ๆ ปีแล้ว ไว้ใจได้  ก็ให้แกช่วยดูแลความสะอาด และเรื่องของอาหารการกิน คนต่อมาก็  เป็นสาวใช้ ก็รุ่นเดียวกับลูกสาวผม น่าจะราว 24-25 นะครับ ชื่อจอย มีหน้าที่ทำความสะอาดบ้านและก็ซักผ้า  เข้ามาทำงานที่นี่ได้สัก ปีกว่าแล้วนะถ้าผมจำไม่ผิด   แล้วก็  ลุงมี  คนสวน  คนนี้ก็อยู่นานแล้ว พอ ๆ กับ ป้าศรี แก ลุงแกมีลูกชายช่วยทำงานด้วยอีกแรง ชื่อ  นายวิน  โตเป็นหนุ่มแล้ว  เป็นคนขยันทำงานมาก นิสัยดี สงบเสงี่ยม เหมือนพ่อแก   ส่วนคนสุดท้าย ก็นายหวัง คนขับรถผมเอง คนนี้ทำงานกับผมมา 7-8 เดือนแล้ว  ดูเรียบร้อยท่าทางนิสัยดีใช้ได้ ทุกคน กินอยู่ กับผมที่บ้านหมด ไปอยู่เรือนหลังเล็กทางหลังบ้าน” “ช่วงก่อนหน้านี้ ท่านเห็นอะไรผิดสังเกตกับคนในบ้าน ว่าใครมีอะไรผิดสังเกตบ้างไหมครับ” “อืมม์ . ไม่มีนะ ก็ปรกติเหมือนทุกวัน  คุณบุรีสงสัยคนใน งั้นเหรอครับ” “ผมก็ไม่แน่ใจ  เพียงอยากถามให้ละเอียดมากที่สุด  ผมว่าผมคงต้องไปดูสถานที่ ที่เกิดเหตุ แล้วล่ะครับเผื่อผม อาจจะได้เบาะแสอะไรขึ้นมาบ้าง  ผมว่างานนี้ดูจะ แปลกประหลาดและซับซ้อน อยู่มากทีเดียว” “ได้สิครับผมยินดี  งั้นผมว่าเราไปกันเลยดีไหมครับ คุณบุรีจะนั่งรถไปกับผมก็ได้ แล้วยังไงจะให้ นายหวังมาส่งที่บ้าน”   “ดีเหมือนกันครับ  ระหว่างนั่งรถ ผมจะได้ถามข้อมูลเพิ่มเติมกับท่านได้   ท่านรอผมสักครู่นะครับผมขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ”   บุรีเห็นด้วยกับความคิดของเขา  พร้อมกับลุกขึ้นขอตัวเดินหายขึ้นไปชั้นบนตัวบ้าน “ผมพร้อมแล้วครับ “  ด้วยเวลาไม่ถึงห้านาที เขาเดินลงบันได ด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่เสื้อโค๊ตตัวนอกสีดำ ยิ่งทำให้เขาเป็นนักสืบเต็มตัวได้เลยจริง ๆ “ครับ  รถผมรออยู่หน้าบ้านคุณแล้วละ”   “ครับ”   ทั้งสองเดินออกจากบ้านตรงมายังรถวอลล์โว่สีดำ ซึ่งมีนายหวังยืนคอยอยู่ใกล้ๆ ตัวรถ คอยเปิดประตูบริการความสะดวกให้กับคนที่จะเข้าไปนั่งในรถ   ระหว่างที่นั่งในรถบุรีใช้เวลาส่วนใหญ่เอนกายพิงเบาะหลับพักสายตาหลังจากคุยกับบุคคลซึ่งได้ชื่อว่าผู้ว่าจ้าง ไม่กี่ประโยค ทำเอาคนที่นั่งอยู่ข้างๆ สงสัยแต่ไม่กล้าถาม  เมื่อเห็นว่าบุรี นิ่งเฉยปิดเปลือกตาทั้งสองข้าง คล้ายคนใช้สมาธิมากกว่าจะนอนหลับ อย่างที่เค้าบอก   แล้วที่ว่าจะคุยกันต่อเป็นอันต้องสิ้นสุดไป จนมาถึงบ้านหลับใหญ่ของเขาเอง “เดี๋ยวผมขอเข้าไปในห้องนอนของลูกสาวท่าน และห้องของท่านที่เครื่องเพชรหายไปเลยแล้วกันนะครับ เออ ตั้งแต่วันนั้น  มีใครไปเก็บกวาดห้องของลูกสาวของท่านหรือเปล่าครับ” บุรีถาม พร้อมเก้าขึ้นบันไดไปชั้นบนตามคนข้างหน้าซึ่งเป็นเจ้าของบ้าน “ตั้งแต่วันเกิดเหตุ ที่ลูกสาวผมหาย วันนั้นผมก็สั่งปิดห้องเลย ไม่ให้ใครเข้าไปเก็บกวาด เพราะผมคิดว่าบางทีการไม่เคลื่อนย้ายอะไร ยกเว้นนอกจากโทรศัพท์มือถือของลูกสาวผม ตอนนี้อยู่กับผม เผื่อว่าจะมีใครโทรเข้ามา     ส่วนที่เหลือก็เป็นสภาพปรกติ คงพอจะทำให้ตำรวจได้เบาะแส หรือหาหลักฐานอะไรไปได้บ้าง”   “ท่านรอบคอบมากเลยนะครับ ผมขอชม” “เป็นธรรมดา ผมว่าถ้าใครเจอแบบนี้ ก็อาจจะทำเช่นเดียวกับผม   นี่ครับห้องลูกสาวผม  อยู่ติด ๆ กับห้องนอนผมกับภรรยา” เขาเปิดประตูห้องของลูกสาวให้กับนักสืบเดินตามเข้าไป บุรีเดินเข้าไปภายในห้องที่เกิดเหตุ มองไปรอบห้อง  เตียงนอนและผ้าห่มยับคล้ายกับคนลุกจากที่นอนแล้ว ไม่เก็บที่นอน หนังสือแมกกาซีน เล่มใหญ่- หนา  ถูกเปิดอ่านวางอยู่บนเตียงในสภาพคว่ำหน้า  รองเท้าที่ใส่อยู่ใน ห้องถอดอยู่ที่พื้นปลายเตียงข้างหนึ่ง  ส่วนอีกข้างเข้าไปอยู่ใต้เตียงใหญ่คล้ายมีใครเตะเข้าไป ส่วนอื่น ๆ ดูเรียบ ร้อยปรกติ ไม่มีข้าวของตกหล่นอยู่กับพื้น “ห้องถัดไปนี้เป็นห้องของท่านหรือเปล่าครับ” บุรีเดินไปเคาะผนังห้องข้าง ๆ  ชนกับเตียงนอนใหญ่ “ใช่ครับห้องผมเอง” “ปรกติลูกสาวท่านชอบเปิดวิทยุ หรือดูทีวี เสียงดัง ให้ท่านได้ยินหรือเปล่าครับ” “ไม่เลยครับ ลูกผมชอบอยู่เงียบ ๆ  นี่ขนาดมีทีวี วิทยุในห้อง ไม่รู้ว่าเปิดมั่งหรือเปล่า ผมไม่เคยได้ยิน เวลาแกจะดูทีวี แกก็ชอบไปนั่งดูที่ชั้นล่างหรือไม่ก็ ไปนอนดูกับแม่ของแกที่ห้องของผมมากกว่า” “ครับ” บุรีพยักหน้ารับ เดินผ่านออกไปดูทางนอกหน้าต่าง มองออกไปรอบ ๆ ภายนอกเป็นสนามหญ้า ที่ตัดแต่งได้อย่างสวยงาม  ต้นไม้สูงใหญ่ถูกปลูกเรียงรายเป็นแถวรอบกำแพงบ้าน จากคุณ : ดินสอสีน้ำ - [ 23 ส.ค. 46 02:08:05 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ผมขอไปดูห้องของท่านหน่อยยะครับ” “ได้สิครับ ผมยินดี”  ผู้ว่าจ้างพาบุรีเดินเข้ามาสำรวจภายในห้องของเขาเองต่อ “นี่เป็นตู้เซฟที่เก็บเงินและเครื่องเพชร  ส่วนระหัสผมจะเขียนและเก็บซ่อนไว้ในชั้นตู้เสื้อผ้าชั้นเล็ก ๆ มีกุญแจล็อคอีกที”   ผู้ว่าจ้างชี้ไปที่ตู้เซฟนิรภัยวางไว้มุมห้องใกล้ ๆ กับตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ ติดฝาผนังห้อง “แล้วท่านเก็บกุญแจชั้นไว้ที่ไหนครับ” บุรีถามต่อ สอดส่ายสายตาสำรวจไปทั่วห้อง “ก็เก็บไว้ในกระเป๋าทำงานของผมเองหอบไปทำงานด้วยทุกวัน” “วันที่ท่านขึ้นมาเห็นวันแรก ที่เงินและเครื่องเพชรหายไป  สภาพมันเป็นยังไงครับช่วยเล่าให้ผมฟังอีกที” “ ตู้เซฟถูกเปิดทิ้งไว้ เงินบางส่วนตกหล่นกองกับพื้น กล่องเครื่องเพชรของภรรยาผมหล่นลงมาด้วย   ส่วนตู้เสื้อผ้าก็ถูกเปิดลื้อค้น กระดาษรหัสก็วางอยู่กับพื้น  แล้วแบบนี้จะยังคิดว่าลูกสาวผมขโมยไปอีกเหรอครับ“   “ อืมม์ ผมคงตอบอะไรท่านเวลานี้ไม่ได้  เดี๋ยวผมขอสอบถามอะไรคนงานในบ้านของท่านด้วยนะครับ เวลานี้ผมก็ยังคิดอะไรไม่ออกเหมือนกัน”[/b] บุรีมีสีหน้าตึงเครียดมากขึ้นดูจริงจัง ไม่นานนัก คนงานทุกคนในบ้าน ก็ถูกเรียกมาสอบถามต่อหน้าบุรีภายในห้องรับแขก “ คุณบุรี คุณจะรับอะไรหน่อยไหม กาแฟอีกสักถ้วยไหม เดี๋ยวผมให้ จอยไปเอามาให้”   “ไม่ดีกว่าครับ ขอบคุณครับ ผมอยากให้ทุกคนช่วยเล่าในวันเกิดเหตุให้ผมฟังหน่อยว่า วันที่เกิดเหตุใครทำอะไรอยู่ที่ไหน  เริ่มจากป้าศรีเลยนะครับ” “ได้คะ  วันนั้น หลังจากที่คุณผู้ชาย บอกให้ป้าเอายาแก้ปวดหัวไปให้คุณวาที่ห้องชั้นบน  ป้าก็รีบให้จอยไปหยิบยาแก้ปวดหัวมาให้ เพราะป้าเองสายตาไม่ดีกลัวจะหยิบยาผิดเลยให้จอยไปหยิบมา แล้วก็เอาไปให้  ตอนแรก คุณวาไม่ยอมทาน บอกว่าไม่เป็นอะไร ปวดหัวนิดหน่อยเองไม่เห็นต้องทานยา ปรกติคุณวาเป็นคนทานยายากอยู่แล้ว  ดิฉันเลยขอร้องให้ทานไม่งั้นจะนั่งเฝ้าอยู่ในนี้จนกว่าคุณวาจะทาน คุณวาเลยยอมทานยา ป้าก็เลยออกมาจากห้อง  หลังจากนั้นป้าก็เดินเข้าไปดูแลความสะอาดภายในครัว  ตกเวลาประมาณสิบเอ็ดโมงเช้า ป้าก็ไปตลาดกับจอย  ปรกติป้าก็ให้จอยมันไปคนเดียว  พอดีวันนั้นจอยมันบอกว่ากับข้าวและผักสดในตู้เย็นเกือบหมดแล้วคงต้องซื้อเยอะ อยากให้ไปช่วยเลือกช่วยถือของ  พอดีกับว่าป้าอยากหาซื้อเสื้อผ้าใหม่ ๆ มาใส่สักสองสามตัวก็เลยไปตลาดด้วย  กลับมาเอาตอนบ่ายโมงกว่าแล้ว ก็นึกขึ้นได้ว่า คุณวาอยู่บนห้องไม่รู้ทานอะไรหรือยัง เลยให้จอยขึ้นไปดู  จอยมันกลับลงมาบอกว่า คุณวาไม่อยู่ในห้องสงสัยจะไปเที่ยวข้างนอก ป้าเลยคิดว่าคุณวาคงหายดีแล้วเลยขลุกอยู่แต่ในครัวทั้งวัน นี่คุณนักสืบคงไม่คิดว่าป้าจะเป็นคนลักพาตัวคุณวา และขโมยเงินไปนะค่ะ” ป้าศรี ตอบอย่างถี่ถ้วนทำเอาคนถามถึงกับคลี่ยิ้มตรงมุมปากแม้จะเป็นช่วงเวลาที่ดูจะซีเรียสก็ตาม  เขาสังเกตเห็นสีหน้าป้าศรีซีดไป น้ำเสียงตอนท้ายดูสั่น ๆ    แล้วหันไปทางถามจอยต่อ  โดยไม่สนใจตอบคำถามกลับของป้าศรี “แล้ว จอยล่ะ  ทำไมถึงคิดว่าคุณวาออกไปเที่ยวนอกบ้าน”   “ก็ พอ หนูขึ้นไปดูคุณวาที่ห้อง ก็ไม่เห็นคุณวาอยู่ในห้องนั้นแล้ว ลงมากลับมาดูที่ห้องรับแขก ก็ไม่มี เลยคิดว่าคุณวาจะไปเที่ยงข้างนอกค่ะ” “แล้ววันนั้น จอยทำอะไรบ้าง” “พอคุณผู้ชาย และคุณผู้หญิงออกไปทำงาน หนูก็ขึ้นไปทำความสะอาดห้องของคุณผู้ชาย และเก็บเสื้อผ้าในตะกร้าไปซักเหมือนทุกวัน หลังจากทำความสะอาดบ้านเสร็จแล้ว หนูก็เข้าไปในครัว เห็นพวกผักสด อะไรในตู้เย็นไม่มีแล้ว ก็เลยชวนป้าออกไปตลาดด้วยกัน”  จอยก้มหน้าตอบบุรี  ใช้หางตาเหลียวไปทางป้าศรีคล้ายจะบอกว่าเธออยู่กับป้าศรีตลอดเวลาในวันนั้น “ลุงมีกับนายวินละ วันนั้นอยู่ที่ไหนเหรอครับ” บุรีพยักหน้ารับคำตอบของจอย    หันไปสบตากับลุงมีและนายวิน ที่นั่งอยู่ทางด้านหลัง “วันนั้นผมกับพ่อช่วยกันตัดหญ้าที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ผมยืนยันได้นะครับว่า วันนั้นพวกผมไม่เห็นใครมาที่บ้าน หรืออะไรผิดปรกติเลยนะครับ นอกจากเห็นป้าศรี กับ จอย เดินออกไปเรียกแท็กซี่ ไปตลาด  ผมจำได้ว่า ป้าศรี เดินมาหาผมกับลุงตอนบ่ายหลังจากไปจ่ายตลาดมาแล้ว  มาถามผมว่าเห็นคุณวาหรือเปล่า  ผมกับพ่อก็ตอบไปว่าไม่เห็น  ป้าศรีบอกว่า ถ้าคุณวาไม่ได้ไปข้างนอก แล้วทำไมไม่อยู่ในห้อง ผมนึกขึ้นได้ว่า มีทางออกอีกทางเป็นประตูเล็กหลังบ้าน ผมเลยบอกว่า คุณวาอาจจะออกไปทางประตู้นั้นก็ได้  ผมไม่รู้เลยว่าคุณวาหายไป และเงินของคุณผู้ชายหายไปด้วย จะพาผมไปสาบานที่วัดไหนก็ได้นะครับผมกลับพ่อไม่รู้เรื่องจริง ๆ แค่คุณผู้ชายให้ที่อยู่ที่กิน ให้เงินใช้ ผมกับพ่อก็เป็นบุญคุณอย่างล้นเหลือแล้วครับ ผมไม่มีวันทำอย่างนี่แน่นอนครับ” นายวิน สบตากับบุรีและผู้ว่าจ้าง ตรง ๆ หลังจากบอกเล่าเหตุการณ์วันนั้นแทนพ่อ แววตาดูเป็นทุกข์และเป็นแทนเจ้าของบ้าน     “ทุกคนไม่ต้องกังวลอะไร  ที่ถามไปก็เพื่อว่าอาจจะได้เบาะแสหรือสาเหตุในการหายตัวไปของลูกสาวผมก็เท่านั้น ผมรักและไว้ใจพวกเราทุกคนในบ้านนะ”   ผู้ว่าจ้างเสริมหลังจากบุรีสอบถามทุกคนเรียบร้อยแล้ว เพื่อให้ทุกคนสบายใจว่าตัวเขาเองไม่ได้สงสัยคนในบ้าน “คุณบุรีจะถามอะไรต่ออีกไหมครับ ถ้าไม่มีก็จะได้ให้ทุกคนกลับไปทำงาน”  ผู้ว่าจ้างหันมาทางบุรี “ไม่มีแล้วครับ ขอบคุณทุก ๆ คนมากครับที่ให้ความร่วมมือ “ พอคล้อยหลังคนงานทุกคนเดินจากไป บุรีก็นึกอะไรขึ้นมาได้ และหันไปทางผู้ว่าจ้างทันที “ท่านครับ ยังอีกคนที่ผมยังไม่ได้สอบถามเพิ่มเติม” “ใครหรือ  ถ้าภรรยาผมล่ะก็ คงต้องรอหน่อย ตอนนี้แกยังคงอยู่ที่วัด เห็นเพื่อนแกมารับไปตั้งแต่เช้าแล้ว แกเสียใจที่ลูกสาวแกหายไป ไม่รู้จะหันไปทางไหนเลยเข้าวัดทำบุญ” “เปล่าครับ ผมหมายถึงนายหวังคนขับรถของท่านไงครับ” “อ๋อ ก็วันนั้นนายหวังขับรถไปส่งผมกับภรรยาที่ออฟฟิศ ปรกติผมจะให้แกอยู่กับรถตลอด เวลาไปไหนจะได้เรียกใช้ได้สะดวก  คิดว่าคงไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้นะ แต่ถ้าคุณบุรีจะสอบถามก็ได้นะ เดี๋ยวผมจะให้จอยไปเรียกมาให้” “ถามหน่อยก็ดีครับ  ถ้าไม่ถามเดี๋ยวคนอื่นจะคิดว่านายหวังพิเศษเกินไป” บุรีตอบกลับออกมาทีเล่นทีจริงให้เป็นเรื่องขำ และได้ผลซึ่งก็ทำให้ผู้ว่าจ้างหัวเราะได้ทีเดียว  แล้วเดินเข้าไปในครัวสั่งให้จอยไปตามนายหวังมาพบที่ห้องรับแขก “ นายหวัง สองวันมานี้ นายหวังเห็นใครมีท่าทีแปลก ๆ บ้างไหม?”  บุรีตั้งคำถามกับนายหวัง [b]“คุณนักสืบหมายถึงคนในบ้านหรือเปล่าครับถ้าใช่  ผมไม่เห็นมีใครแปลกไปนะครับ ดูจะปรกติและดูจะเป็นห่วงคุณวาที่หายตัวไปด้วยครับ” “นึกดูดี ๆ สิ ว่ามีหรือเปล่า บางทีมี แล้วลืมคิดหรือเปล่า” บุรีย้ำคำถามเดิม “ไม่มีจริง ๆ ครับ ทุกคนก็ดูปรกติดีนะครับ” นายหวังตอบประโยคเดิม แต่บุรีฟังดูน้ำเสียงจะเปลี่ยนไป เหมือนไม่พอใจ “อืมม์ . งั้นผมฝากนายหวังช่วย ๆ ดู หน่อยนะครับ” “ได้ครับ” นายหวังตอบกลับไปสั้น ๆ  วางสีหน้าเรียบเฉย “ไม่มีอะไรแล้ว นายจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ  แต่อย่าเข้าไปในครัวล่ะ เดี๋ยวจอยมันจะไม่มีสมาธิทำงานเอา” ผู้ว่าจ้างออกปากไล่นายหวังออกไป แต่ไม่ลืมจี้จุดคนฟังให้อมยิ้มอาย ๆ ที่เจ้านายรู้ทันว่าเขาและจอย แอบชอบพอกันอยู่ “ผมว่าจะเอารถไปล้างเปลี่ยนน้ำมันเครื่องซะหน่อยครับ วันนี้ท่านจะไปไหนหรือเปล่าครับ” “คงไม่ .แต่เดี๋ยวนายหวังต้องขับรถกลับไปส่งคุณนักสืบเค้าที่บ้านนะ” “อ๋อได้ครับ งั้นเดี๋ยวผมไปเตรียมรถไว้รอครับ” นายหวังเดินหันหลังออกไปจากห้องรับแขก “งั้นเดี๋ยวผมขอตัวกลับเลยนะครับ แต่ก่อนกลับผมขอเดินสำรวจภายนอกบ้านสักหน่อยท่านคงไม่ว่าอะไร  แล้วยังไง ถ้าได้เรื่องหรือได้ข่าวคืบหน้ายังไงผมจะมารายงานให้ท่านทราบทันทีนะครับ “ยินดีครับคุณบุรี  ผมเชื่อว่าคุณต้องช่วยผมตามหาลูกสาวผมได้แน่ ๆ”[/b] หลังจากสอบปากคำทุกคนเรียบร้อยแล้ว บุรีก็ขอเดินสังเกตการณ์รอบ ๆ บ้านของผู้ว่าจ้าง ก่อนจะกลับบ้านไปด้วยมือเปล่า ไม่ได้เบาะแสอะไรเลย นอกจากปากคำของทุกคนในวันที่เกิดเหตุที่ต้องทำให้เขากลับมานั่งใช้ความคิดอยู่ที่บ้าน  และเขาก็คิดได้ว่า ยังมีอีกคนที่ยังไม่ได้คุยด้วย คือนายเป้ คนรักของวาปี ว่าแล้วบุรีไม่รอช้ารีบขับรถออกจากบ้านจุดมุ่งหมายคือบ้านของนายเป้ เขาใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงที่หมาย จากคุณ : ดินสอสีน้ำ - [ 23 ส.ค. 46 02:12:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “สวัสดีครับ ผมเป้ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใคร ต้องการพบผมทำไม”   “สวัสดีครับ ผมบุรี เป็นนักสืบอิสระ “ “นี่คงจะรับจ้างคุณสันติ มาสืบหาลูกสาวละสิ  อ๋อ  นี่คุณคงเป็นอีกคนที่คิดว่าผมลักพาตัววาปีไป” “เปล่าครับ ผมจะไม่สรุปอะไรง่าย ๆ จนกว่าจะได้ความจริง ที่ผมมาที่นี่ก็เพราะเห็นว่าคุณเป็นคนหนึ่งที่สนิทกับคุณวาปี และอยากถามข้อมูลจากคุณเพิ่มเติมก็เท่านั้น” บุรีตอบกลับ สังเกตว่าผู้ชายคนนี้ดูจะเป็นคนอารมณ์ร้อน ท่าทางจะเอาแต่ใจตัวเอง และมั่นใจในตัวเองสูงมาก “คุณจะถามอะไรผมล่ะ ผมก็ให้ปากคำกับตำรวจไปหมดแล้วนี่ ว่าผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของวาปีแน่นอน  ทำไมผมต้องซวยด้วยนะ ก็แค่วันนั้นผมโทรไปขู่เธอก็เท่านั้น”  เขาสบถขึ้นมาอย่างนึกรำคาญ โดยไม่ได้เกรงใจอีกคนที่นั่งสนทนาอยู่ด้วย “ดูคุณจะไม่เป็นห่วงคนรักของคุณเลยนะครับคุณเป้” “วาปีนี่นะแฟนผม ฮา  ฮา  ผมก็คบเล่น ๆ  เธอไม่เหมาะกับผมหรอก เรียบร้อยเกินไป ขี้แย อ่อนแอ ติดแม่ ไม่ไหวหรอกเธอไม่เหมาะกับผม และผมก็รู้ว่าพ่อเธอก็ไม่มีทางยอมรับผมด้วยเหมือนกัน  ฮึ ฮึ” น้ำเสียงตอนท้างฟังดูคล้ายจะสมน้ำหน้า มากกว่าจนสังเกตได้ “คุณวา เธอมีลักษณะนิสัยยังไงเหรอครับ เล่าคร่าว ๆ ก็ได้นะครับ” “วาปี เหรอ ก็นิสัยดี เรียบร้อยสมเป็นกลุสตรีไทย หรือว่า สาวโบราณ อย่างที่เพื่อนๆ เค้าชอบเรียกเธอ  ผมแทบไม่อยากเชื่อว่าจะมีข่าวแบบนี้ แปลกดี ขนาดสมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน ชวนหนีเรียนไปเที่ยว ยังไม่กล้าเลย แค่ชวนขโมยมะม่วงหลังโรงเรียนก็ยังกลัว แล้วนับประสาอะไรกับเรื่องแบบนี้”  น้ำเสียงของเขาดูอ่อนลง “แสดงว่าคุณก็เชื่อว่า คุณวาปีไม่ได้หนีไปเอง  แต่คุณไม่คิดว่าเธอผิดหวังจากคุณที่ถูกคุณปฏิเสธความรัก เธอเลยหนีไป” บุรีหยั่งเชิง “ฮา ฮา ฮา  วาปีนี่นะจะหนี  ขนาดผมขู่จะฆ่าเธอ เธอยังกลัวหัวหด ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าเลย ฮา ฮา ฮา  คุณอย่ามาเสียเวลากับผมเลย คุณนักสืบเสียเวลาเปล่า ไม่มีประโยชน์อะไร “ “งั้นผมไม่รบกวนคุณแล้วนะครับ  นี่นามบัตรผมนะครับ ถ้าเผื่อว่าคุณวาปีจะติดต่อมาทางคุณ ช่วยแจ้งผมหรือว่าครอบครัวของเธอด้วยนะครับผมไปล่ะ” บุรียื่นนามบัตรวางไว้บนโต๊ะ  แล้วเดินออกมาจาก คฤหาสน์หลังใหญ่ ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่แปลกใจเลยว่า การที่นายเป้จะไม่ทำมาหากินก็อยู่ได้ตลอดชาติ  บุรีอมยิ้มให้กับตัวเอง อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าตอนนี้เขาควรจะเดินไปทางไหนต่อกับคดีซับซ้อนคดีนี้ “ได้ครับ ถ้าเธอติดต่อมานะ  ฮา ฮา ฮา“  เป้หัวเราะไล่หลังบุรี ส่ายหัวไปมา หยิบนามบัตรบนโต๊ะขึ้นมาฉีก โยนทิ้งลงถังขยะใกล้ ๆ เพราะเขาคิดว่าไม่มีความจำเป็นต้องต่อเขาอีก . ตลอดทั้งเกือบทั้งคืน บุรีเปิดเทป กลับไป – กลับมา ที่เขาอัดไว้ตอนที่ทุกคนให้ปากคำ ฟังแล้วฟังอีก และในช่วงสายของวันใหม่เขาก็กลับไปที่บ้านของผู้ว่าจ้างอีกครั้ง เขายืนอยู่ภายนอกตัวอาคารบ้านหลังใหญ่ ภายนอนดูร่มเย็นเขียวขจีไปด้วยต้นไม้ใหญ่รอบรั้วกำแพงบ้านตลอดแนว สนามหญ้าสีเขียวเป็นส่วนใหญ่ มีแปลงดอกไม้เป็นบางจุด  ทำให้บ่งบอกถึงเจ้าของบ้านว่ารักความเป็นธรรมชาติมากคนหนึ่ง           บุรีเดินไปรอบ ๆ ตัวบ้านช้า ๆ อย่างให้ความคิดจนมาถึง ทางด้านห้องของวาปี  มีหน้าต่างเปิดรับลมสองบานหากแต่ตอนนี้มันถูกปิดไป “เป็นไปไม่ได้นะ ว่าเธอจะหนีออกมาทางหน้าต่าง ถ้าเธอกระโดดลงมา มีหวังขาหักกันพอดี” บุรีคิดในใจ เดินเข้าไปใกล้ ๆ ก้มมองหารอยเท้าที่เหยียบย่ำบนพื้นหญ้า เผื่อจะมีล่องรอยให้เห็นบ้างถ้าเธอหนีมาทางนี้จริง ๆ เผอิญสายตาเหลือบไปเห็นสิ่งของบางอย่าง “นี่มันยานี่” บุรีหยิบยาเม็ดขึ้นมาวางบนฝ่ามือ ยาเม็ดมีลักษณะเหมือนถูกสัมผัสด้วยน้ำมาแล้วนิดหน่อย ทำให้ยาเม็ดไม่คงอยู่ในสภาพเดิมอย่างเห็นได้ชัด ทำให้บุรีเข้าใจว่า นี่ต้องเป็นเม็ดยาที่ป้าศรีเอามาให้วาปีทาน แต่วาปีไม่ทาน แค่อมไว้พอป้าศรีออกจากห้องไป ก็รีบมาคายทิ้งลงทางหน้าต่าง “แสดงว่าเธอไม่ได้ทานยา และเธอก็ไม่ได้ปวดหัว” บุรีสบถกับตัวเอง หยิบถุงพลาสติกใสที่พกติดไว้กับเสื้อโค๊ตตลอดเวลาขึ้นมา  ใส่ยาเม็ดนั้นลงไป เรียบร้อยแล้วยัดใส่ประเป๋าเสื้อนอก เดินต่อไปเรื่อย ๆ จนไปถึงประตูเล็กหลังบ้าน “ประตูไม่ได้ล็อคนี่ แบบนี้ คนนอก หรือ คนใน ก็เดินเข้าออกได้สบายโดยไม่ต้องกลัวใครจะเห็น  เดินไปไม่นานก็จะโผล่ไปถึงถนนใหญ่” เขาคิดในใจแล้วหันกลับทางหน้าบ้านรีบเดินไปที่รถ รู้สึกปวดหัวขึ้นมาดื้อ ๆ กับคดีซับซ้อนที่เขาประสบอยู่ แวะเข้าไปร้านขายยาที่เขาเห็นตอนขามาว่าอยู่ไม่ไกลจากที่บ้านของผู้ว่าจ้างเท่าไรนัก บุรีนั่งคุยกับเภสัจในร้านอยู่นานกว่าจะเดินออกมาจากร้านมีสีหน้าสดชื่นขึ้น และขับรถมุ่งหน้าไปสำนักงานของคุณสันติผู้ว่าจ้าง “สวัสดีครับคุณบุรี ผมเห็นยามโทรมาบอกเลขาว่าคุณมาหาผมตั้งนานแล้ว นี่ผมคิดว่าคุณหาทางมาห้องผมไม่เจอเสียอีก ไปไหนมาเหรอครับ”    สันติกล่าวทักทายยิ้มอย่างคนอารมณ์ดี ถึงแม้ว่าไม่น่าจะสถานะการณ์แบบนี้ก็ตาม “สวัสดีครับท่าน พอดีผมมัวแต่นั่งคุยกับยามหน้าบริษัทของท่านนานไปหน่อย เลยขึ้นมาพบท่านช้า” “นายสุข นะเหรอ แกทำงานดีขยัน รอบคอบมากขนาดรถผมเองนายสุขก็ไม่เว้นจดทุกวัน ทุกเวลาเข้า - ออก   แบบนี้ก็ดีผมชอบ ตัวนายสุขเองไม่มีญาติพี่น้องพ่อแม่เสียไปนานแล้ว ผมให้เงินส่วนตัวให้แกไว้ใช้สอยประจำ” “ว่าแต่ว่า คุณบุรีมาหาผมถึงที่นี่ มีข่าวดีมาบอกผมหรือเปล่าครับ”  คนถามจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างอยากรู้ “ครับ ตอนนี้ผมมั่นใจว่าผมได้ตัวการของเรื่องทั้งหมดแล้วครับ และผมว่าจะมาชวนท่านไปจับผู้ร้ายด้วยกัน  ท่านพอจะว่างไหมครับ” (มันยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   ขนาดนี้ จะมีคนอ่านเหรอ  แหะ แหะ) มาถึงตอนจบแล้วล่ะ ..เพื่อน ๆ  รู้เหมือนบุรี ไหม? ว่าใครคือผู้ร้ายในเรื่องนี้  :D   ทุกตัวอักษร .เป็นคำตอบที่ดีที่สุด  เพื่อน ๆ ว่าไหม  (มีหวังรู้กันหมดว่าใคร 55 ) ปล. รางวัลที่ว่าอาจจะเป็นหนังสือสักเล่ม ( เริ่มคิดได้ว่า น่าจะเป็น Unseen in thailand  ( ช่วยรณรงค์ให้ไทยเที่ยวไทยเสียเลย)  หรือว่าจะเป็น  Handmade ของคนหัดเขียนเสียเอง) 5555   //บรรทัดสุดท้ายจริง ๆ  ถ้าเพื่อน ๆ อยากติติง ให้กับคนหัดเขียน  ก็เชิญได้เลยนะค่ะ ยินดีรับฟังค่ะ   ขอบคุณล่วงหน้าเลยค่า :D แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 46 02:53:24 แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 46 02:30:56 แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 46 02:22:03 จากคุณ : ดินสอสีน้ำ - [ 23 ส.ค. 46 02:15:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หง่ะ อ่านจบแล้วค่ะ อยากจะบอกว่า ไม่รู้เลยจริงๆนะเนี่ย ขอนั่งนึกก่อน ถ้านึกออกจะมาตอบใหม่ค่ะ อิอิ กลับมาทายคนร้ายดีกว่า เดาว่าเป็นแม่ มีแผนอะไรกับลูกสาวแหงๆเลยอ่ะ (มั่วซะไม่มี) เพราะว่า ดูๆแล้ว คุณแม่ออกจะน่าสงสัยหลายๆอย่าง ส่วนแผนเพื่ออะไร ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แหะๆ แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 46 08:24:56 จากคุณ : TSURUGI - [ 23 ส.ค. 46 08:15:29 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โฮ่........ ผมยังนึกไม่ออกว่าใครเป็นคนร้าย. ขอไปนอนคิดแป๊บนะคับ... ^___________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 23 ส.ค. 46 08:36:29 A:141.217.220.215 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 แง่ง แง่ง ... มาเฉลยเสียดีๆๆๆ ยอมแล้วจ้า แต่ถ้าจะให้ทายขอทายยัยจอยกับนายหวังน่าจะมีส่วนรู้เห็น (เดาน่ะ...ผิดอย่ามาฮากันนะ แง่ง...) จากคุณ : GTW - [ 23 ส.ค. 46 09:12:20 A:203.118.87.204 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 อยากรู้ว่าบุรีเข้าไปคุยอะไรกะเภสัชอ่ะ มาบอกก่อนเฉลยหน่อย อิอิ อ้อ นักสืบหัวเป็ด เอ๊ย เห็ดคนเก่าเลยนี่นาคุณบุรี แล้วก็วาปี ถ้าจำไม่ผิด เคยเขียนไว้แล้วใช่ไหม เรื่องที่บ้านมีห้องใต้ดินอ่ะ บรื๋อๆ น่ากลัวอ่ะ ไม่แน่ใจ คุ้นๆนา จากคุณ : เจ้าหญิงน้อย - [ 23 ส.ค. 46 09:46:55 A:203.113.61.198 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 TSURUGI ขอบคุณมาก ๆ นะค่ะที่มาร่วมแจม :D แต่ยังไม่เฉลยดีกว่า ...ว่าใคร..? น้ำลายบูด อย่าลืมกลับมาตอบนะว่า ใคร..? อยากรู้เหมือนกันว่า น้ำลายบูด จะเดาถูกไหม :D GTW 5555 เรื่องอะไรจะเฉลยตอนนี้ล่ะ ยังก่อนอาจาร์ย ใจเย็น ๆ  ก่อนดิอาจาร์ย  อิ อิ อิ   เจ้าหญิงน้อย 5555  ชื่อมันซ้ำกันเหรอ  คนเขียนเองยังไม่รู้เลย แต่คุ้น ๆ อยู่เหมือนกัน ว่าชื่อเหมือนตัวละคร ที่เคยเขียน ไม่เป็นไร ซื้อซ้ำกันได้  555   // อิ อิอิ ส่วนเรื่องบุรี  คุณหมอก็น่าจะรู้ดีกว่าใครนา อิ อิ อิ . แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 46 10:52:55 จากคุณ : ดินสอสีน้ำ - [ 23 ส.ค. 46 10:51:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ทายว่านายหวังค่ะ ในเรื่องนายจ้างคิดว่านายหวังอาจจะชอบพอกับจอย และบอกว่าจอยอายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูกสาว งั้นนายหวังก็อาจจะชอบพอกับวาปีก็ได้ วาปีถึงไม่อยากคุยกับเป้อีก แล้วที่ปวดหัวก็อาจจะเพราะเป็นอย่างอื่นก็ได้ ยามที่จดเวลาเข้าออกรถไว้ อาจจะเห็นว่านายหวังเอารถออกมาและกลับไปใหม่ด้วย มั่วค่ะมั่ว มีพิมพ์ผิดและพิมพต์เยอะพอตัวค่ะ บางจุดก็เป็นการให้ข้อมูลผู้อ่านแต่ไม่ลื่นนัก จากคุณ : scottie - [ 23 ส.ค. 46 16:04:32 ]

ความคิดเห็นที่ 10 -_-" ..คิดไม่ออกเหมือนกันรู้สึกว่าข้อมูลน้อยเกินไป (หรือเยอะแล้วหว่า..) เรื่องสืบสวนเราก็ไม่เก่งซะด้วยซี ถ้าให้เดาก็ตัววาปีเองแหละที่วางแผนการนี้ขึ้นมา มีจอยกับนายหวังเป็นผู้ช่วย จอยอาจแกล้งลากป้าไปตลาด เพื่อเปิดทางให้วาชิ่งได้สะดวก แล้วก็ออกประตูหลังที่นายหวังขับรถมารอรับอยู่แล้ว เพราะงั้นลุงมีกับนายวินจึงไม่เห็น ส่วนวาปีหายไปไหน ....นั่นสิ.... หรือว่าไปบวชชีพราหมณ์ที่วัด แม่เลยไปขลุกอยู่ที่นั่น ...แม่ก็สมรู้ร่วมคิดด้วย ฮ่าๆๆ มั่วซะไม่มี แรงบันดาลใจก็คงมาจากต้องการประชดชีวิตมั๊ง... อ้า มั่วๆๆ จากคุณ : แมวใบตอง - [ 23 ส.ค. 46 16:13:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เหอๆ คิดม่ะออกอ่ะ ^_^ จากคุณ : Antares - [ 23 ส.ค. 46 18:53:31 A:202.44.135.34 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 12 ในฐานะแฟนเชอร์ลอคเหมือนกัน ขอชมเลยค่ะว่าเขียนได้เหมือนมากๆ กลิ่นอายใช่เลย   ทายบ้างว่าเป็นจอยกับนายหวัง วางแผนจะขโมยเงิน เอายานอนหลับให้วาปีกิน แต่วาปีไม่ กินเลยไม่หลับ และได้ยินเสียงรื้อค้นจากข้างห้อง เลยถูกเก็บ!!! (โหดไปแหงๆ) จอยเลยต้องล่อป้าศรีออกไป ให้นายหวังมาบรรทุกศพ คิดว่าไม่ถูก เพราะรู้สึกตัวเลขเงินในบัญชีกับมูลค่าของหายใกล้กันผิดปกติ คิดว่าสันติต้องเกี่ยวอะไรซักอย่าง แต่ไม่รู้จะลากมาเกี่ยวยังไง คิดอย่างอื่นได้จะมาใหม่ดีกว่า * * * * * * * * * * * * * \(-.-)/ เข้ามาอีกที บอกว่ายอมแพ้ค่า รอเฉลยอยู่นะคะ แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 46 21:00:57 แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 46 21:00:18 จากคุณ : Laylah - [ 23 ส.ค. 46 20:43:12 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ป้าศรีอาจจะมีส่วนรู้เห็นกับการหายตัวไปของวา ซึ่งเดาว่า น่าจะออกไปเอง แบบว่า...คายยาทิ้งแล้วหลบไปทางประตูหลัง เพื่อไปทำใจ อะไรประมาณนั้น                     ส่วนคนร้ายที่ขโมยเครื่องเพชรกับเงินไป น่าจะเป็นอีกคนหนึ่ง ..... คิดว่าน่าจะเป็นนายหวังสมรู้ร่วมคิดกับจอยค่ะ อิอิ ดูจากรูปการณ์ ท่าทางน่าสงสัย แต่ไม่มีเหตุผลอ่ะ....เดาค่ะ เดา         จากคุณ : อรพิม (มั่วค่ะ มั่ว) - [ 23 ส.ค. 46 21:08:08 A:203.170.150.204 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 อืมม์  ผมก็ทายว่าเป็นนายหวังกับจอย สมรู้ร่วมคิดกัน เงินอาจถูกยักย้ายถ่ายเทตอนไปตลาดก็ได้นิ จากคุณ : ณัฐกร - [ 23 ส.ค. 46 23:00:35 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาเฉลยเสียดีๆ ไม่งั้นปล่อยไวรัสปีศาจเข้าเครื่องนะ อิอิ(ขู่น่าดู.....) จากคุณ : Psycho man - [ 24 ส.ค. 46 11:57:53 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาเฉลยตอนจบ ล่ะ กลัวเจอไวรัส  555 .................... “คุณบุรีทราบแล้วเหรอครับว่าเป็นใคร”  สันติลุกขึ้นเดินเข้าไปหา บุรีอัตโนมัติพร้อมทั้งแววตาสีหน้า ยิ้มแย้มคล้ายกับว่าหนีรอดมาจากศึกสงครามมายังไงยังงั้น “ครับ ผมมั่นใจว่าจะไม่ให้ท่านจับผิดตัวแน่นอนครับ  ดีใจด้วยครับที่คุณจะได้ลูกสาวคืนในเร็ววันนี้” “ใคร  ใครเป็นคนลักพาตัวลูกสาวผมไป ใคร ใช่นายเป้ ที่ผมสงสัยไว้แต่แรกหรือเปล่าครับ” “ไม่ใช่ครับ แต่กลับเป็นคนใกล้ชิดของท่าน ที่ท่านให้ความไว้วางใจ” บุรีสบตากับอีกฝ่ายแลดูเขา จะตกใจอยู่ไม่น้อยที่ได้ยินแบบนี้ “เขาเป็นใครหรือครับคุณบุรี ผมอยากรู้” “จอย กับ นายหวัง ครับ” “ หา อะไรนะ เป็นไปได้ยังไงคุณบุรี ผมไม่อยากจะเชื่อเลย”  สันติถึงเบิกตากว้าง ตกใจชื่อที่นักสืบเอ่ยมา “มันเป็นไปแล้วครับท่านผมจะเล่าถึงความเป็นไปได้ว่าทำไมผมถึงรู้ว่าจอย และนายหวัง ถึงเป็นผู้ร้ายได้” “วันที่เกิดเหตุ .  หลังจากที่ท่านออกไปทำงานแล้ว ป้าศรีบอกให้จอยไปหยิบยาแก้ปวดหัวมาให้เธอ  ซึ่งจอยเห็นว่าเป็นโอกาสเหมาะ และผมก็คิดว่าทั้งจอยและนายหวังคงวางแผนนี้มานานพอสมควร  จอยจึงถือโอกาส เอายานอนหลับให้วาปีแทนที่จะหยิบยาแก้ปวดหัว  พอป้าศรีเอาไปให้วาปี วาปีแกล้งทำทีท่าว่าทานยา ให้ป้าศรีเห็น เพราะเธอไม่อยากให้ป้าศรีเป็นห่วง ซึ่งที่จริงแล้วเธอไม่ได้เป็นอะไร  ป้าศรีออกจากห้องไป เธอก็รีบมาคายยาทิ้งทางหน้าต่าง   นี่ไงครับ ผมไปเจอเข้าพอดีวันนี้ ถึงเดาเหตุการณ์ได้ว่าจอยน่าจะมีส่วนร่วมในครั้งนี้” บุรีหยิบถุงพลาสติกใส ที่มียาเม็ด ให้เขาดู “แล้วคุณบุรีรู้ได้ไงครับว่านี่เป็นยานอนหลับ ไม่ใช่ยาแก้ปวดหัว” “อ๋อ..   แรกเดิมเลยผมก็ไม่มีความรู้เรื่องยา ก็คิดว่าเป็นยาแก้ปวดเหมือนกัน แต่เผอิญโชคเข้าข้าง ผมเกิดปวดหัวขึ้นมาเลยแวะร้านขายยาที่อยู่ไกล้ ๆ บ้านท่าน  ผมเห็น เภสัจหยิบยาให้ ผมก็แปลกใจว่าทำไมมันไม่เหมือนยาที่ผมเก็บได้ ผมก็เลยหยิบยาเม็ดนี้ให้เภสัจดู   เภสัจเห็นก็บอกว่า นี่มันไม่ใช่ยาแก้ปวด แต่มันเป็นยานอนหลับ พร้อมกับหยิบกระปุกยานอนหลับขึ้นมาให้ดู  มันใช่เลยครับ ชนิดเดียวกัน ผมเลยพอคลำทางได้” “แล้วยังไงต่อครับ ช่วยเล่าต่อเลยผมอยากรู้” สันติจ้องอีกฝ่ายตาไม่กระพริบ “หลังจากนั้นวาปีก็มานอนอ่านหนังสือบนเตียง คงจะหาอะไรดูไปพราง ๆ ไม่อยากคิดมากเรื่องของ นายเป้ส่วนจอยก็รีบขึ้นไปห้องของท่านเพื่อเก็บกวาดและเอาผ้าไปซักให้เสร็จก่อน สิบเอ็ดโมง ซึ่งก่อนหน้านั้น จอยก็โทรไปแจ้งนายหวังให้ทำตามแผน คือหลังจากเขาพาป้าศรีไปตลาดแล้วให้เข้ามาขโมยเงินในตู้เซพในห้องของท่านได้  และหลังสิบเอ็ดโมง นายหวังก็มาจริง ๆ โดยจอดรถไว้ห่างออกไปจากบ้าน ซึ่งจะไม่มีใครเห็นเพราะมีต้นไม้ใหญที่ท่านปลูกรอบรั้วกำแพงบังไว้  แล้วนายหวังก็ย่องเข้าทางประตูด้านหลัง ขึ้นมาชั้นบนห้องของท่าน ขณะที่นายหวังกำลังเปิดตู้เสื้อผ้าที่ท่านเก็บรหัส และขนเงินเครื่องเพชรอยู่ ก็เกิดทำเสียงดัง และกล่องเพชรหล่นลงมาเกิดเสียงดัง  วาปีซึ่งอยู่บนเตียงติดกับผนังห้อง อยู่แล้ว จึงได้ยินเข้า เกิดสงสัย ทีแรกผมเดาว่า วาปีอาจจะคิดวาเป็นจอย ทำอะไรเสียงดัง จึงส่งเสียงตะโกนถามไปว่าจอยไหม แต่ไม่มีการขานรับ ทำให้วาปีสงสัยว่ามีอะไรที่ห้องของพ่อตัวเองหรือเปล่า จึงวางหนังสือไว้บนเตียงโดยคว่ำหน้าที่ยังไม่ได้อ่านไว้  และด้วยความรีบจะสวมรองเท้า เกิดไปเตะเข้าไปอยู่ใต้เตียง วาปีจึงไม่สวมรองเท้าเดินเท้าเปล่าเข้าไปให้ห้องของท่าน  เพราะผมตอนที่ผมเห็นสะภาพห้องในวันแรกไม่มีการต่อสู้ใด เลย ในห้องของวาปี  และห้องของท่านซึ่งท่านก็เล่าว่า มีเพียงตู้เซฟ และตู้เสื้อผ้าเท่านั้นที่ถูกรื้อค้น  ผมเล่าต่อเลยนะครับ   นายหวังคาดเดาไว้แล้วว่าวาปีต้องเข้ามาแน่ ๆ เลยได้ซุ่มอยู่ตรงประตู พอวาปีเข้ามาก็อาจจะทุบตีที่ไหนสักแห่งของวาปีเพื่อให้วาปีสลบไป  จากนั้นจึงรีบพาวาปีออกมาจากบ้านหลังนั้นทางประตูด้านหลัง และอาจจะจับวาปีไปซ่อนไว้ที่ไหนสักแห่ง นี่ผมเดาเอานะว่านายหวังอาจจะพาไปซ่อนตัว แต่ถ้านายหวังโหดเหี้ยมเกินที่ผมคาดไว้ วาปีอาจจะเสียชีวิตไปแล้ว” “ผมขอแค่ให้ถูกจับพาไปซ่อนตัวก็พอ  อย่าเป็นอย่างหลังที่คุณเดาเลย   แล้วคุณบุรีรู้ได้ยังไงว่านายหวังเป็นคนทำ” “วันก่อนผมเห็นท่านคุยเล่นกับนายหวังเรื่องของจอย ซึ่งนายหวังเองก็ยอมรับ ยิ้มแย้มซึ่งดูจะพอใจที่จะถูกแซวแบบนั้น ผมจึงลากมาเข้าประเด็นกับยานอนหลับ และผมก็แน่ใจมากขึ้น ร้อยเปอร์เซ็นต์ ว่าเป็นนายหวัง เพราะผมมาขอดูสมุดจดบันทึกเข้า-ออก ทุกคัน ในวันเกิดเหตุ  ปรากฏว่า นายหวังพาท่านมาถึงออฟฟิศ เวลาเก้าโมงเช้าและได้ขับออกไปเวลา สิบโมงสิบห้านาที   แรกเลยผมก็ไม่แน่ใจ คิดว่านายหวังอาจจะไปทำงานที่ท่านใช้  เลยถามยามว่า ปรกตินายหวังออกไปไหนคนเดียวแบบนี้หรือเปล่าเวลาอยู่ที่ทำงาน   ยามบอกว่าไม่เคยเลย ปรกติจะมีท่านนั่งไปด้วย หรือถ้าท่านไม่ไปก็จะมีเลขาออกไปแทน  เพิ่งมีครั้งนี้ที่เห็นนายหวังออกไปคนเดียว” “ผมรู้สึกทึ่งกับความชั่งสังเกต และ ขี้สงสัย ของคุณแล้วสิคุณบุรี  แต่ผมยังสงสัยอีกว่า  นายหวังมีกุญแจไขเอารหัสในตู้เซฟผมได้ยังไง” “ตรงนี้ผมสันนิษฐานว่า อาจจะเป็นฝีมือของจอย เพราะท่านบอกว่าท่านเก็บกุญแจไว้กับกระเป๋าทำงาน เอากลับบ้านทุกวัน  ซึ่งผมคิดว่า อาจจะมีช่วงเวลาหนึ่งที่ท่านเผลอ และไม่ได้สนใจกับกระเป๋าของท่าน ซึ่งจอยก็อาจจะใช้ช่วงเวลานั้น เอากุญแจดอกนั้นไปปั้มกับดินน้ำมัน  แล้วเอาไปทำกุญแจอีกดอกโดยให้นายหวังเป็นคนเก็บไว้ หรือว่าท่านจะเถียงว่าท่านไม่เคยทิ้งห่างกับกระเป๋าทำงานใบนี้ของท่าน” บุรี เบ้ปากไปทางกระเป๋าหนังสีดำใบนั้นบนโต๊ะ “เออ  อาจจะจริงอย่างที่คุณว่า เพราะผมไม่สนใจ บางครั้งก็ไว้ที่ทำงานในห้องชั้นล่าง บางทีก็เอาไปขึ้นไว้ บนห้องนอน “ “ผมว่าเราไปจับสองคนนี้มาเค้นเอาความจริงให้สารภาพกันเถอะ”   บุรีแนะนำผู้ว่าจ้าง หลังจากเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ผู้ว่าจ้างเรียบร้อยแล้ว ลุกขึ้นเดินนำหน้าผู้ว่าจ้างลงไป ชั้นล่าง  บุรีบอกกระซิบให้ผู้ว่าจ้างอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้ว่าให้ทำทีท่าปรกติจนกว่าจะกลับถึงบ้านแล้วเรียก มาสอบถามกับทั้งคู่ ในที่สุดนายหวังและจอยก็ยอมรับความจริง  ว่าได้กระทำการครั้งนี้เองเพื่อหวังจะเอาเงินและเครื่องเพชร เท่านั้น แต่ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายวาปี แต่เหตุการณ์กลับไม่เป็นไปตามแผน เขาเลยจำเป็นทำร้ายวาปีให้ สลบไป  จากนั้นก็พาวาปีไปฝากไว้กับเพื่อนที่รู้จัก  ขังไว้ในห้อง ให้ส่งข้าวส่งน้ำให้ โดยให้เงินค่าปิดปาก ไว้ หนึ่งแสนบาท  คุณสันติผู้ว่าจ้าง โกรธมากบอกว่าจะให้สองคนนี้ติดคุกหัวโตเสียให้เข็ด  แต่ภรรยา ของเธอที่มาร่วมฟังเหตุการณ์นี้ด้วยห้ามไว้ ไม่อยากสร้างบาปกรรมอีก ไหน ๆ ก็ได้ลูกสาว และเงินบาง ส่วนคืนมาแล้ว   คุณสันติผู้ว่าจ้างจึงยอมอ่อนข้อลง       ให้นายหวังพาไปรับตัวลูกสาวคืนมา และไล่สองคนนี้ออกจากบ้านไป  ส่วนบุรีนักสืบอิสระก็ขับรถกลับบ้านเพื่อนอนพักผ่อนชดเชยกับที่ อดหลับอดนอนมาหลายชั่วโมง อย่างเป็นสุขที่ทำคดีนี้สำเร็จ   จากคุณ : ดินสอสีน้ำ - [ 24 ส.ค. 46 22:21:09 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ต้องขอขอบคุณเพื่อน ๆ ทุกคนที่ช่วยอ่าน ร่วมแจม กับคดีนี้   มีหลายท่านตอบถูกด้วยล่ะ  :D  (แสดงว่า เรายังไม่เขียนไม่เนียน เอาไว้ไปฝึกวิทยายุทธใหม่ แล้วจะกลับมาชำระความอีกครั้ง  5555   ............. TSURUGI ไม่แน่ใจว่ากลับมาอ่านที่เฉลยหรือเปล่า  บางทีอาจจะตรงกับที่ TSURUGI   เดาไว้ก็ได้นะ :D น้ำลายบูด น้ำลายบูด ไม่ยอมมาตอบเลย แต่ไม่เป็นไร น้ำมาเฉลยแล้ว  ไม่แน่นะ หรือว่าน้ำลายบูด รู้แล้ว แต่ทำฟอร์มว่าไม่รู้ แกล้งให้คนเขียนดีใจเล่น 555 GTW น้ำกะไว้แล้ว ว่าไม่รอดสายตา อาจารย์ ไปได้หรอก แล้วก็จริงอย่างที่เดา  ก็ขึ้นอยู่กับน้ำด้วยแหละที่ยังไม่เนียนพอ ขอติดไว้ก่อนเถอะ อาจารย์ แล้วสักวัน น้ำจะทำให้อาจารย์งง  5555 ( ฝันไปหรือเปล่ายัยน้ำ ตื่น ตื่น)  555 เจ้าหญิงน้อย น้ำก็รู้นะว่า พิมก็รู้คำตอบอยู่แล้ว  :D scottie ขอบคุณมาก ๆ ค่า ที่มาร่วมแจม และ ข้อติติงที่แจ้งมา แล้วจะพยายามให้มากกว่านี้ แหะ แหะ :D แมวใบตอง ก่อนอื่น ขอบคุณมากค่า ที่มาร่วมแจม   แหะ แหะ .. สงสัยว่าคนเขียน ยังเขียนไม่เนียน ก็ได้ หรือว่าให้ข้อมูลน้อยเกินไปอย่างที่บอก :D แมวใบตอง เลยเดาไปผิดทางเลย แต่ตัวการ นี่ถูกเผง เลยนะค่ะ  :D Antares ที่ว่าคิดไม่ออก .. นี่ หมายความได้สองทาง 1 น้ำเขียนไม่รู้เรื่อง   2. Antares แกล้งให้น้ำดีใจเล่น  แน่เลย  555 Laylah อ่ะ...เจอแฟนเซอร์ล็อกโฮลมส์  ด้วยกันแล้ว เย้ ๆ  ดีใจจัง เนอะ  เค้าเก่งมากจริง ๆ  อ่านแล้ววางไม่ลง แบบว่าน่าติดตาม ใคร่อยากรู้ว่าใครคือผู้ร้ายในเรื่อง อ้อ... ยิ้มปลื้มอย่างดีใจ ที่ Laylah บอกว่าน้ำเขียนได้เหมือน  ขอบคุณมาก ๆๆ ค่า  ดีใจจัง  :D และ Laylah  ก็เดาถูกด้วยว่า เป็น จอย กับ หวัง  :D อรพิม ขอบคุณมาก ๆ ค่ะที่มาร่วมแจม ถึงแม้ว่า อรพิม ตอบถูกด้วยว่า เป็น นายหวัง กับจอย  แต่ป้าศรี นี่ไม่เกี่ยวนะค่ะ แหะ แหะ   :D   ณัฐกร ขอบคุณมากค่า ถูกเผงค่ะ  โจทย์มันคงง่ายไปเนอะ เอาไว้จะไปฝึกใหม่ อิ อิ ขอชมว่า  เก่งจัง  :D Psycho man ที่ให้รีบมาเฉลยนี่ เพราะอยากรู้ว่าตรงกับที่เดาไว้หรือเปล่าใช่ไหมค่ะ  มีหวัง ที่คุณเดาไว้ ถูกเผง อีกแน่เลย  :D เอามาลงแล้วนะค่ะ คำเฉลยน่ะ ยังไงก็อย่าส่งไวรัสมาล่ะ น้ำไม่มีตังค์ซ่อมคอม  555 . แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 46 22:46:06 จากคุณ : ดินสอสีน้ำ - [ 24 ส.ค. 46 22:42:57 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ถ่อมตัวจัง พล็อตดีออกค่ะ มีจุดพาให้เป๋ตั้งหลายจุด นายเป้เอย เลขเงินในบัญชีเอย คุณแม่ไปวัดเอย และคุณน้ำก็สปอร์ตมากที่เผยปมหมดทุกปม นักเขียนแนวนี้บางคนไม่ยอมบอกหมดนะคะ อยู่ๆ มาโผล่เฉยเลยตอนเฉลย กลัวคนอ่านเดาถูก ไหนๆ เซอร์อาเธอร์ก็ตายซะแล้ว เชอร์ล็อคตอนใหม่ก็ไม่มีให้อ่าน ดีใจที่ได้คนใหม่ฝีมือดีมาแต่งต่อค่ะ ;D จากคุณ : Laylah - [ 24 ส.ค. 46 22:53:20 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ^ ^ ^ ที่ว่าน้ำสปอร์ต  นี่ ความจริงไม่ใช่หรอกค่ะ เรื่องของเรื่องน้ำกลัวว่าจะเขียนไม่รู้เรื่องต่างหาก 555 แล้วคนอ่านจะบอกว่างง   พอมาเฉลยตอนจบ.... เดี๋ยวคนอ่านจะบอก ไม่เห็นให้จุดไหนที่คิดว่าใช่ แล้วใครจะเดาได้ แบบนี้ต้องเขียนเองอ่านเอง  ยุ่งแน่  555 // คุณ Laylah  ก็ชมน้ำซะตัวลอยเลย แต่ก็เป็นยาชูกำลังอย่างหนึ่งที่ทำให้คนเขียน มีกำลังใจได้อย่างอัศจรรย์ 555 ขอบคุณมาก ๆ ค่า :D . จากคุณ : ดินสอสีน้ำ - [ 24 ส.ค. 46 23:15:39 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ไม่แน่ใจหรอกน้ำ แค่สงสัยๆเท่านั้นเอง น้ำเขียนเก่ง :) แต่ที่ถามตรงนั้นน่ะ เพราะอยากจะเพิ่มให้นิดนึงว่า เรื่องเม็ดยานี่ ขนาดเป็นยาตัวเดียวกัน แต่ต่างบริษัท เม็ดยาก็อาจจะไม่เหมือนกันได้ ยังดีที่ยาของวาปีไม่ละลาย คงยังมองเห็นรายละเอียดได้ว่าเป็นแบบไหน และดีที่เภสัชดูออก (ซึ่งอาจจะเพราะไปซื้อร้านนั้นเลยก็ได้) แต่ในความเป็นจริงคือ บางทีเภสัชก็อาจจะไม่รู้เลยก็ได้ ถ้าดูจากเม็ดยาเฉยๆอ่ะนะ แต่เขียนดีมากๆเลยล่ะ บอกแบบไม่อายเลยว่าไม่รู้หรอก เดาๆเอาในใจ 55 อ้อ จำได้แล้วล่ะว่าวาปีน่ะ ชื่อเดียวกะเรื่อง ลมหายใจของพรุ่งนี้เลย บ้านรวยเหมือนกันอีก (แต่รายนั้นล้มละลายในภายหลัง) เป็นไงๆ รักกันจริงไหม จำได้ขนาดนั้นเลย มอบรางวัลแฟนพันธุ์แท้มาซะดีๆ อิอิ จากคุณ : เจ้าหญิงน้อย - [ 24 ส.ค. 46 23:25:07 A:203.113.61.199 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 ทายถูกแฮะ  สนุกดีครับ  คราวหน้าเอาใหม่นะ แต่อยากได้หลายตอนจบหน่อย จากคุณ : ณัฐกร - [ 25 ส.ค. 46 00:30:48 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แหะๆ ทายผิดอยู่คนเดียวเลยนี่เรา คนอื่นเค้าทายถูกกันหมดเลย เขินจัง อิอิ จากคุณ : TSURUGI - [ 25 ส.ค. 46 01:32:08 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ต้องรีบเลี้ยวเข้าป้ายเพราะ เช้านี้สมองมันทึบ ๆ อยากอ่านอะไรลับสมอง อ่านไปก็ตามลุ้น สมองเรื่มตะไบไปเรื่อย ๆ แหะ แหะ แต่ของสารภาพว่าพอคุณบุรีเริ่มสอบสวน น้ำตาก็เริ่มคลอ แหงงงงง แสบตากับตัวขาว หนา ๆ มาก ๆ อ่ะค่ะ (หนูจันทร์ท่าทางจะแก่มาก เอิ๊ก เอิ๊ก) ยอมแพ้ก่อน เดี๋ยวขอ นุญาตโกปี้ไปใส่ word ก่อนนะ จัดการตัวหนาเหลือน้อย ๆ แล้วค่อยมาอ่านให้ แหะ แหะ   จากคุณ : จันทร์เจ้าขาวันแสงจ้า - [ 25 ส.ค. 46 10:47:02 A:202.59.254.64 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 แหะ แหะ  น้ำลืมไปเลย ว่าถ้าใครตอบถูก จะให้หนังสือ  น่าจะเป็น Unseen in thailand  หรือว่าจะเป็น  Handmade ของคนหัดเขียนเสียเอง  5555   ให้เลือกค่ะ ว่าจะเอาเล่มไหน :D เอาเป็นอันว่า  ใครตอบถูก ว่าเป็น จอย กับนายหวัง ( 2 คนนี้ ) โดยไม่มีคนอื่นให้สงสัย แบบว่า ตอบอย่างมั่นใจ ว่าเป็น 2 คนนี้    ถ้าอยากให้ของรางวัล ตามที่น้ำได้คุยไว้ ก็รบกวน ส่งที่อยู่ มาให้ตาม e-mail นี่นะค่ะ  แล้วเลือก มาได้เลยค่ะว่าจะเอาหนังสือเล่มไหน  ( แต่ถ้าไม่อยากได้ ) ก็ไม่เป็นไรนะค่ะ ไม่มีบังคับ 5555 e-mail  :   water@thailand.net   หรือ  perfect_perfect_@hotmail.com  ก็ได้นะค่ะ   :D ------------------------------- ( ถ้าเฉลยไปแล้วไม่ได้นะค่ะ  แหะ แหะ ) ................................................................................................. ณัฐกร คุณ ณัฐกร  ถ้าอยากได้หนังสือฟรี ก็ส่งที่อยู่มานะค่ะ ฐานะ ตอบถูก   ส่งให้ตามสัญญา  :D TSURUGI ตอนที่น้ำ อ่านหนังสือแนวนี้ใหม่ ๆ น้ำก็ตอบไม่ได้เหมือนกันค่ะ  เดายาก :D จันทร์เจ้าขาวันแสงจ้า อ่ะ  ตาลาย เพราะตัวหนา เหรอค่ะ   คนเขียนเอง ก็กลับคิดว่า น่าจะอ่านง่าย แหะ แหะ   แปลว่าเราเข้าใจผิดไปเอง   แต่ถึงอย่างไร ก็ขอขอบคุณมาก ๆ ค่า ที่แวะเข้ามาอ่าน / อย่าลืมมาอ่านต่อให้จบนะค่ะ   อิ อิ อิ   และจะติดิง ก็ยินดีนะค่ะ  ขอบคุณมาก ๆ ค่า :D แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 46 11:35:37 จากคุณ : ดินสอสีน้ำ - [ 25 ส.ค. 46 11:30:57 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ใครสละสิทธิรางวัล  ยกให้ผมนะ อิอิ จากคุณ : Psycho man - [ 25 ส.ค. 46 19:38:32 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ฮะเหย เดาตัวการถูกแต่ดันหลุดเข้ารกเข้าพงไปซะได้ สนุกดีค่ะ ชอบๆ ^w^= จากคุณ : แมวใบตอง - [ 25 ส.ค. 46 23:30:14 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ก่อนอื่นเลย  ต้องขอโทษพิม เพื่อนรัก อย่างแรง   (น้ำเพิ่งมาเห็น ว่า ลืมตอบพิม  แง แ ง แง  ขอโทษนะค่าเพื่อน ไม่ได้ตั้งใจ)   เจ้าหญิงน้อย ขอบคุณสำหรับคำชม มาก ๆ ค่ะ พิม  ยิ้มกว้างเห็นฟัน 32 ซี่เลย 555 และก็ขอบคุณที่สำหรับเรื่องยาด้วยนะพิม  ขอบคุณค่า Psycho man 5555   ไม่ยอมตอบ แต่จะเอารางวัล ไม่ใช่ของแจก ของฟรี ที่เค้าคอยแจกหน้าประตู้ห้างนะค่ะ แบบไม่ต้องทำอะไร แค่เดินผ่านก็ได้ล่ะ  55555555 แมวใบตอง ขอบคุณมากค่า :D เอาไว้ถ้ามีเรื่องใหม่ให้หัดเขียนแนวนี้อีก   แมวใบตอง อย่าลืมมาลับสมองกันอีกนะค่ะ ไม่แน่นา...อาจจะถูกเผง เลยก็ได้  :D . จากคุณ : ดินสอสีน้ำ - [ 26 ส.ค. 46 00:01:25 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มาอ่านตอนเฉลยแล้วนี่ดีจริงๆ ไม่ต้องลุ้นจนตัวโก่ง ฮ่อๆๆ ถ้าผมเลือกได้ เอาแบบไม่มีตัวหนาดีกว่าครับ มีแล้วมันละลานตาน่าดูชม สายตาชราภาพแล้วเหมือนกันนะ ^o^ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 26 ส.ค. 46 00:03:41 ]

ความคิดเห็นที่ 29 คุณพีท (PeterPuck) คุณพีท  ความรู้สึกมันต่างกันนะ กับที่ว่า อ่านที่ยังไม่เฉลย ---- มันทำให้เราได้คิด เยอะเลย ส่วนอ่านพร้อมเฉลย ---- มันไม่มีลุ้น  ไม่หนุก น้ำว่า  :D ส่วนตัวหนา ---  ยินดีรับฟัง เอาไว้คราวหน้า จะ ไม่เน้น เยอะมากมายขนาดนี้ ก็แล้วกันเนอะ  :) (จะได้รักษาสายตาคนชราภาพ ให้ยืนยาว 555 ) ล้อเล่นค่ะ // ถึงอย่างไร  ก็ต้องขอบคุณมาก ๆค่ะ ที่มาร่วมแจม จากคุณ : ดินสอสีน้ำ - [ 26 ส.ค. 46 12:47:45 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ทายถูกครึ่งหนึ่ง ได้หนังสือครึ่งเล่มหรือเปล่าคะ? ชดเชยด้วยการเป็นคนที่สงสัยเรื่องเวลารถเข้าออกได้ปล่าว? ฮี่ๆ จากคุณ : scottie - [ 26 ส.ค. 46 19:00:16 ]

ความคิดเห็นที่ 31 น้ำ  ถึงเราจะมาช้านะ  แต่เราก็ทายถูกน้า..........อี่ ๆๆ แต่เราไม่อยากได้หนังสือหรอก  เรามีหนังสือเยอะแยะแล้ว   แต่น้ำเมลมาหาเราหน่อยดิ   เรื่องที่เคยบอกเราไง  ไม่เห็นเมลมาเลย  เมลมาซะดีดีเลยอ่ะ   เล่ามาด้วย ทำไมอยากกินมังสวิรัติ   อะไรดลบันดาลใจ   แล้วตอนนี้เป็นไงบ้าง   มีอุปสรรคอะไรบ้างไหม  นี่มันจะปีหนึ่งแล้วนะ  รีบ ๆ เมลมาเลย risait444@hotmail.com รอนะ  ^ _ ^   จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 27 ส.ค. 46 00:40:06 ]

ความคิดเห็นที่ 32 scottie 5555  เอาไว้ร่วมแจมเรื่องหน้าอีกสักรอบดีกว่าเนอะ เผื่อจะ ตอบถูกอีกครึ่งหนึ่ง .... น้ำยกให้เลยทั้งเล่ม scottie  จะได้ไม่ตะขิดตะขวงใจว่า อีกครึ่งเล่มหายไปไหน 555 ริเศรษฐ์ มาช้า ดีกว่าไม่มานะตัวเอง :D หนังสือหายาก ไม่อยากได้เหรอ  5555 ( ดูยังไงพิกลหนังสือหายาก 555)  ริเศรษฐ์  ตอบถูกเหรอ เก่งจัง ปรบมือให้ก่อนเลย แปะ แปะ แปะ  ...:D // ส่วนเรื่อง มังสวิรัติ  น้ำกะว่า  ริเศรษฐ์ จะลืมไปแล้วเสียอีก 555 ยังไงดีล่ะ  ตอนนี้ก็ทานอยู่  เหมือนชินไปแล้ว ไม่นึกอยากทานเนื้อสัตว์   อะไรดลบันดาลใจเหรอ อืมม์ เพียบ ฮา   ส่วนเรื่องอุปสรรคเหรอ ขอบอก ยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร (เวอร์ไปป่าวเรา 555)    แรกเริ่มทำได้ แต่ไม่นาน ก็กลับมาทานเนื้อเหมือนเดิม และก็ทำใหม่ มันเป็นอะไรที่ยากมาก เพราะมันเป็นเรื่องที่เราต้องเอาชนะใจตัวเอง และต้องเปลี่ยนแปลงการกิน จากหน้ามือเป็นหลังมือ  มันไม่ง่ายเลย แต่ก็ไม่ยาก  ตอนนี้ก็ทานมังสวิรัติ  อยู่ เป็นปกติ   ให้เล่าเหรอ  โหยไม่รู้กี่หน้าแล้ว น้ำบันทึกไว้ 5555   แต่อยากบอก ริเศรษฐ์ว่า  ขอปิดทองหลังพระได้ป่ะ  555 ( เหมือนนักบุญเลย พูดประโยคนี้ 555 ล้อเล่นนะ)  จะบอกยังไงดีล่ะ เอาเป็นอันว่าน้ำขออยู่ข้างหลัง ดีกว่านะ (เขียนเอง งง เอง ) :D จากคุณ : ดินสอสีน้ำ - [ 27 ส.ค. 46 23:01:11 ]

ความคิดเห็นที่ 33 อิอิ   ขอปิดทองหลังพระได้ป่ะ ไม่ได้อ่ะ   ฮี่ ๆๆ   เพราะว่า  เธอคงไม่รู้ว่า  ข้อความเล็ก ๆ ของเธอ  หรืออะไรก็แล้วแต่  มีผลต่อคนอื่นนะ  เขาจะได้กำลังใจจากเธอมาก ๆ  สำหรับเด็ก ๆ ที่เขาสนใจ  จริง ๆ นะ  เราทำคอลัมน์นี้มานานหลายปี  เราเริ่มต้นจาก  ได้รู้จัก  พี่คนหนึ่ง  เขากินมังสวิรัติ   แต่ต้องถูกไปเกณฑ์หทาร   เราสนใจมาก  ว่าเขากินมังสวิรัติอยู่ได้อย่างไร   เราเลยติดต่อขอสัมภาษณ์เขาลงหนังสือ   นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของคอลัมน์ที่เราเขียนเลย  "อยากบอกให้เธอรู้"  ก็มีน้อง ๆ เขียนจดหมายเข้ามาเรื่อย ๆ นะ  ว่าสนใจ  ตั้งใจ  พยายาม การที่เธอได้บอกสิ่งที่เธอทำ  อาจจะไม่ได้มากมายอะไร  แต่เธอรู้ไหม...เธอ...เป็นกำลังใจให้เขาอยู่นะ   และเธออาจจะเป็นแรงบันดาลใจของใครซักคน  หรือ  หลายคน  ให้เขาหันมาทานอาหารที่ไม่มีหนี้ชีวิตอย่างเธอก็ได้   นะ นะ  เล่ามาซะดีดีเลยอ่ะ  เธอเคยสัญญาว่าจะเล่าให้ฟัง   เธอลืมคำสัญญานั้นแล้วใช่มั้ย จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 28 ส.ค. 46 07:07:14 ]