== บทที่ 1 ความปวดร้าว ==



ใจฉันแทบแหลกมลายกับภาพตรงหน้า.. เมื่อชายหนุ่มคนที่ฉันรู้จักมาเกือบค่อนชีวิต กำลังออเซาะฉอเลาะกับเด็กสาวนางหนึ่ง มือหนึ่งกือของขวัญพร้อมช่อดอกไม้ในมือ…


…
ชั่วขณะนึงที่จิตใต้สำนึกบางส่วนของฉันพยายามคิดในแง่ดีว่า ของในมือเขานั้น อาจเป็นของขวัญที่เขาตั้งใจซื้อมามอบให้ฉัน.. อาจจะเซอร์ไพร์ฉันในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าว่า “สุขสันต์วันเกิดจ๊ะที่รัก”… แต่แล้ว ฉันก็จำต้องสลัดความคิดนั้นทิ้งไป เพราะมันเป็นไปไม่ได้เลย ที่คนชาเฉยและไม่เคยจำวันเกิดของฉันได้ในตลอดปีที่ผ่านมาจะสามารกเปลี่ยนแปลงตนเองได้ในวันนี้.. ยิ่งภาพบาดตาร้าวลึกข้างหน้าก็ยิ่งยำ้ตะปูในหัวฉันราวกับถูกตอกรัดฉุดดึงไว้ในใต้นรกโลกัณฑ์ขุมที่ลึกเคว้งสุดกู่ที่สุดในห้วงจักรวาล…



เขา…. ก็ยังคงเป็นเขาผู้ชาเฉยและไม่เคยใส่ใจกึงความรู้สึกฉันเช่นเคย…




..........




........





==บทที่ 2 การตัดสินใจ==


ฉันแทบจะสำลักควันบุหรี่ที่ฉันไม่เคยสูบมาก่อนเลยในชีวิต แต่สำหรับคืนนี้ ฉันเลือกที่จะสูบมัน สูบมันไว้ราวกับโหยหามันนักหนา.. อารมณ์ที่สับสนปนกับคำกามที่ไร้คำตอบนับหมื่นล้านพันตูตีรันไปทั่วห้วงความนึกคิด ฉันปล่อยอารมณ์ล่องลอยไปกับควันบุหรี่ตรงหน้า ก่อนที่ะสะดุดกึกกับเสียงนึง..



“.. เท่าไหร่จ๊ะ หนู... “



ฉันหันมองดู ผู้ชายหัวหยาบล้านคนหนึ่งหลังลดกระจกรกลงมาคุยกับฉันตรงหน้า..



“.. แล้วแต่คุณ..” ฉันทิ้งบุหรี่ในมือไปด้านหลัง ก่อนเอื้อมมือเปิดประตูรกข้างคนขับ พร้อมก้าวขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว..



“.. มั่นใจตัวเองจังนะหนู ว่าแต่ของดีจริงรึเปล่า.. มามะ มาให้ป๋าสำรวจดูหน่อย…”ชายแก่หัวล้านละมือขวาแอ่นตัวไปด้านข้างพร้อมกับลูบไล้เนิปทุมกันฉันไว้อย่างเต็มมือ..



“.. อู๊ววว์.. เต่งรั้งตรึงสะใจป๋าจริง ๆ . . เดี๋ยวป๋ามีให้พิเศษแน่นอน ฮ่า ๆๆ..”




รกยุโรบคันงามถูกห้อจากสกานที่นั้นอย่างรวดเร็ว ฉันไม่สนใจว่าชายแก่หัวล้านนี่เป็นใคร หรือเขาจะพาฉันไปที่ใดในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า แว่บนึง ฉันรู้สึกสับสนนักว่า การตัดสินใจครั้งนี้ของฉันนั้นถูกแล้วหรือไม่  มันอาจจะไม่ แต่อย่างน้อย มันก็คงสาแก่ใจที่ฉันจะตอบแทนเขาด้วยวิธีนี้..



มันคง…




สาแก่ใจจริง ๆ….



...........


..




== บทที่ 3 ทำไม?==



ฉัน ถูกพามายังสกานที่แห่งหนึ่ง ที่ซึ่งฉัน ไม่เคยเข้ามาก่อนเลยในชีวิต พลันที่ผ้าม่านถูกรูดปิดลง ฉันก็ถูกชายหัวล้านพาเข้าไปยังห้องข้างหน้า..



ห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ฉาบไปด้วยสีขาว ทีวีมุมห้องที่กำลังฉายภาพเริงรักระหว่างชายหญิงยิ่งเด่นรั้งให้บรรยากาศในห้องดูหม่นหมองยิ่งขึ้น …



เสื้อผ้าของฉันถูกเปลื้องลงอย่างง่ายดาย ปากอับหยาบหนาเตอะถูกบบดขยี้ลงบนปากฉัน มืออันหยาบกร้านไล้ละโลมควาญไปทั่วตัวของฉัน สองตาฉันเบิกกว้าง มือสองข้างกางออกไปจนสุด สองขาฉันค่อย ๆ ถูกดันให้แยกออก …



และ..…



.....



.....







ร่างอันเปล่าเปลือยของฉันถูกร่างอ้วนพุงพลุ้ยร่างหนึ่งกดทับอยู่ เสียงหอบหายใจแฮ่กของชายหัวล้านพุงปลิ้น แข่งกับนำ้ตาที่ไหลพรากลงมาอาบแก้มของฉัน..



“…. ร้องไห้ทำไมหนู….”




“…. หรือ.. นี่เป็นครั้งแรก......”




ไม่มีเสียงตอบจากฉัน นอกจากเสียงร้องไห้ ชายแก่ร่างพลุ้ยหยิบเสื้อมาสวม ก่อนที่จะหยิบเงินมาจำนวนนึงส่งให้ฉัน..




“….. ก้านี่เป็นครั้งแรกของหนู คิดว่าจำนวนนี้น่าจะพอ….”





ฉันรับเงินปึกนั้นมาฉีกอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะขยุ้มเศษเงินพร้อมเขวี้ยงใส่หน้าของชายแก่ร่างอ้วนนั่นอย่างแรง..





..........ฉันไม่ใช่อีตัว !!!............/b]





.....




....





==บทที่4 บทส่งท้าย==


ฉันพาร่างอันบอบช้ำพร้อมกับนำ้ตาที่ยังไหลเป็นทางกลับมายังบ้าน หัวสมองฉันมึนงงตีกลับสลับสับสนกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปเมื่อชั่วครู่ แต่เมื่อภาพอันบาดตาของเขากับสาวน้อยนางนั้นลอยเข้ามาในห้วงมโนความคิดแล้ว ฉันได้แต่กล่าวกันตนเองว่าจะต้องไม่เสียใจ…



ใช่…. ฉันจะต้องไม่เสียใจ




สองมือฉันผลักบานประตูเข้าไป ความมืดมิดในบ้านยิ่งนำพาซึ่งความสลดทั้งมวลมาสู่ฉัน บางที ความมืดมิดแห่งรัตติกาลนี้ น่าจะเป็นเพื่อนฉันได้ดีที่สุดในยามนี้..



แตสิ่งที่ไม่นึกไม่ฝันก็เกิดขึ้นกับฉันอีกจนได้…





แช๊ะ !!!!! เสียงไฟถูกเปิดสว่างโร่ทั่วบ้าน.. ภาพที่ฉันเห็นเป็นภาพของเขากับผู้หญิงคนนั้น..







"..............แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทูยู............"








สุขสันต์วันเกิดจ๊ะ ที่รัก นี่ผมพาน้องสาวมาเซอร์ไพร์คุณด้วย






เอ๊ะ!! ที่รัก นี่คุณร้องไห้ทำไมละ..









ที่รัก …..














ที่รัก…

…






..








..