ตอนที่ 1 (วันแรก)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2356397/W2356397.html
ตอนที่ 2(คืนแรก)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2366829/W2366829.html
ตอนที่ 3 (ผู้มาเยือนยามวิกาล)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2374824/W2374824.html
ตอนที่ 4(ห้องพักอาจารย์)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2385361/W2385361.html
ตอนที่ 5(ติดกับดัก)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2405640/W2405640.html
ตอนที่ 6 (นรกแตก)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2422626/W2422626.html
+++++
หอพัก 7
ประตูปิดตาย ไฟนรกเผาผลาญลงมาจากชั้นบนอย่างตะกรุมตะกรามสว่างจ้าแลบเลียสูงขึ้นทุกที ชั้นที่สองและชั้นที่สามกลายเป็นนรกแทบจะสมบูรณ์แบบ ความหวังที่จะออกจากหอพักนี้ปิดตายลงเช่นเดียวกับประตูบานใหญ่หน้าตึกในขณะที่หน้าต่างทุกบานติดเหล็กดัดหมดทางออก เพดานเริ่มแตกปริออกพร้อมกับควันและสะเก็ดไฟพร่างพราย ผนังตึกสั่นอย่างรุนแรงเหมือนกำลังจะถล่มลง ไม่ต้องทายก็บอกได้ว่าเธอเป็นคนเดียวที่ยังมีชีวิตรอดอยู่ในหอพักแห่งนี้
เด็กสาวเข่าอ่อนทรุดลงกับพื้นอย่างเลือนลางสิ้นหวัง ทางเดินชั้นล่างเริ่มติดไฟลุกฮือขึ้นสูง ความร้อนระอุระผ่าวราวกับผิวหนังจะมอดไหม้
และทันใดนั้น ท่ามกลางเปลวไฟฮือโหม ร่างกึ่งโปร่งใสพลันพากันทยอยผ่านเปลวไฟตรงมาราวกับมายาภาพ กึ่งจริงกึ่งฝัน ร่างแรกจำได้ถนัดชัดตาว่าเป็นอาจารย์แม่มดนั่นเอง ส่วนเด็กสาวที่ลอยช้าๆตามมาติดๆก็เป็นลูกสาวของอาจารย์ซึ่งจูงมือเด็กน้อยมือหิ้วตุ๊กตาหมีติดมือมาด้วย
ใบหน้าของพวกเขาเหล่านั้นดูสงบเยือกเย็น โดยเฉพาะอาจารย์แม่มด แววตาสีหน้าท่าทางดุร้ายน่ากลัวหายไปจนหมดสิ้นราวกับเป็นคนละคน ความตายบางทีคล้ายสามารถเปลี่ยนจิตใจของมนุษย์ได้หรืออย่างไร ทั้งสามมาหยุดอยู่ตรงหน้าเดี๋ยวชัดเจนด้วยเลือนลาง
พี่คะ
เสียงใสนั่นก็จำได้ถนัดชัดเจนว่าเป็นหนูน้อยซึ่งหลงวิ่งหนีปีศาจอยู่อย่างโดดเดี่ยวอ้างว้างในความมืดมาเป็นเวลานานแล้วนั่นเอง ร่างน้อยๆผละออกมาจากกลุ่มมายืนเอียงคอมองอยู่ใกล้ๆด้วยแววตาแจ่มใส
หนูเจอแม่แล้วค่ะ พวกเราได้อยู่ด้วยกันแล้ว
มือไขว่คว้าแต่ผ่านร่างกึ่งโปร่งใสนั้นไปเหมือนอากาศธาตุ แต่ความรู้สึกบอกว่าหนูน้อยอยู่ตรงนั้นเอง ไม่ว่าจะอยู่ในสภาพอะไรก็ตาม แต่ทำให้เด็กสาวมีพลังและแรงใจขึ้นมาอีกครั้ง โดยไม่ทราบสาเหตุ เด็กน้อยคนนี้เองไม่ใช่หรือที่ทำลายแผนการณ์อันน่ากลัวซึ่งจะส่งผลในปีศาจร้ายจากนรกผลุดขึ้นมากลืนกินชีวิตผู้คนบนโลก
โชคดีแล้วนะ พี่ดีใจด้วย บอกร่างนั้นด้วยเสียงสั่นเครือ รอยยิ้มและแววตาหนูน้อยช่างแจ่มใสและมีชีวิตชีวาเหลือเกินในขณะวิ่งกลับไปเกาะแขนผู้เป็นแม่ซึ่งโอบกอดไว้ด้วยวงแขนแห่งความรักเช่นกัน
พวกเราจะคิดถึงพี่เสมอค่ะ เสียงใสๆแว่วมาอีกครั้ง
อาจารย์ก้าวเข้ามาตรงหน้า เด็กสาวได้แต่คุกเข่ามองร่างกึ่งโปร่งใสนั้นอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร
ฉันจะช่วยเธอออกไปจากที่นี่ เป็นการชดเชยความผิดของฉัน
เสียงนั่นก็เป็นเสียงของอาจารย์แม่มด หากเต็มไปด้วยความอบอุ่นนุ่มนวลปราศจากแววแห่งความชั่วร้าย กับมาเป็นอาจารย์ซึ่งควรจะมีความเมตตาต่อศิษย์อย่างที่ควรจะเป็นอีกครั้ง อาจารย์ยังคงกล่าวต่อไปอีกว่า
ความรู้ความสามารถของฉันใช้ไปในทางที่ผิด กว่าจะรู้ตัวก็เกือบจะสายไปแล้ว ความเห็นแก่ตัวของฉันเกือบจะลากปีศาจจากนรกขึ้นมาบนโลกนี้ เธอลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไป ฉันจะใช้พลังอำนาจที่เหลือช่วยเธอเป็นครั้งสุดท้าย
เด็กสาวลุกขึ้นอย่างงงงัน แล้วเสียงระเบิดครืนใหญ่ตรงประตูก็เป็นสิ่งที่ปลุกประสาทให้กลับคืนมาอีกครั้ง ประตูซึ่งปิดสนิทระเบิดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยท่ามกลางเสียงคำรามแหบต่ำอย่างเจ็บปวดของอะไรบางอย่าง
วิ่งออกไป เร็ว..!!!
เสียงของอาจารย์ดังก้องหู ปีศาจมันกำลังอาวะวาดก่อนจะกลับคืนสู่นรก มันกำลังคลั่งแค้น วิ่งหนีออกไปเร็ว..!!!
ไม่ต้องให้บอกซ้ำสอง เด็กสาววิ่งออกไปทางประตูซึ่งเริ่มติดไฟแลบเลียสูงขึ้นทุกที วิ่งออกไปตามทางเดินจนถึงถนนหน้าตึกแล้วค่อยหันกลับมามองด้วยหัวใจเต้นระทึก ทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจที่หลุดพ้นจากหอพักนรกออกมาได้อย่างไม่คาดฝัน
ภาพซึ่งมองเห็นตอนนี้จะด้วยตาฝาดหรือความจริงก็ไม่อาจบอกได้ชัดถนัดปาก ตึกทั้งตึกติดไฟประทุออกมาทางหน้าต่างทุกบานไม่ขาดสาย มีเสียงระเบิดดังอยู่เป็นระยะผสมกับเสียงคำรามกึกก้องแหบพร่าต่ำอย่างคลั่งแค้นและผิดหวัง ตัวตึกดูเหมือนจะบิดเบี้ยวไปมาราวกับอสรพิษถูกย่างสดอยู่บนเปลวเพลิง เสียงตึ่ก...ตึ่ก ของหัวใจอุบาทว์ดังถี่กระชั้นเร็วขึ้นทุกทีเหมือนกำลังเร่งการทำงานจนเลยขีดจำกัดและในที่สุดก็ระเบิดครืน!!!
ลุกไฟประทุออกมาจากหน้าต่างเป็นสายกระจายไปไกล หลังคาตึกบางส่วนแตกระเบิดขึ้นไปในอากาศราวไฟพะเนียงยักษ์ แสงสว่างจากการระเบิดสว่างจ้าไปแทบจะทั่วมหาวิทยาลัย มันเป็นภาพซึ่งเหลือเชื่อกับบุคคลอื่นในการที่ตึกจะติดไฟได้ขนาดนี้ราวกับอัดไว้ด้วยเชื้อเพลิงทั้งตึก มีแต่เด็กสาวเท่านั้นที่รู้ว่ามันเป็นผลงานของปีศาจจากนรก
นั่นร่างจางๆของอาจารย์ ลูกสาว และหนูน้อยปรากฏให้เห็นเบื้องหน้า โดยมีภาพตึกไฟโหมกระหน่ำอยู่ด้านหลัง ทั้งสามดูเหมือนจะยิ้มให้น้อยๆเป็นการสั่งลา หนูน้อยโบกมือให้เห็นไหวๆ ก่อนค่อยจางหายไป
ไฟยังลุกท่วมเนิ่นนาน ผนังหอพักบางส่วนพังทยอยพังครืนลงเป็นระยะ ในขณะที่มหาวิทยาลัยถูกปลุกขึ้นด้วยเสียงไซเรนของรถตำรวจและรถดับเพลิงซึ่งทะยอยวิ่งเข้ามายังย่านแห่งความวิบัติ
+++++++++++
ฟ้าสาง
กลุ่มควันยังคงโรยตัวอ้อยอิ่ง พื้นที่แถวนั้นยังมีฝุ่นละอองเถ้าถ่านปรากฏให้เห็นตามพื้นถนนและสุมทุมพุ่มไม้ ผู้คนตอนนี้สับสนวุ่นวายเต็มไปหมด ทุกคนพากันมายืนดูความหายนะอย่างไม่ได้นัดหมาย พนักงานดับเพลิงท่าทางอิดโรยเริ่มเลิกงานจากซากหอพักซึ่งดำเกรียมหมดสภาพที่จะฟื้นฟูบูรณะได้อีกแล้ว
เด็กสาวยืนนิ่งอย่างเลื่อนลอยนานเท่าไรก็ไม่อาจประมาณเวลาได้ เสื้อผ้าตอนนี้สกปรกมอมแมมไปด้วยเถ้าถ่าน มองภาพผ่านสายตาไปมาอย่างมึนงงสับสน ผ่านเหตุการณ์อันน่าสะพรึงกลัวทั้งคืน ทำให้สมองชาค้างน็อคไปชั่วขณะ ไม่บ้าตายไปก็บุญแล้ว
ทางเดินเล็กๆ ลัดเลาะไปตามสนามหญ้า ผ่านผู้คนซึ่งยังให้ความสนใจกับซากของหอพักหญิง แสงแดดเริ่มจ้าขึ้นทุกทีตามเวลาซึ่งผ่านไป ยังดีที่เมื่อคืนเด็กสาวยังไม่ได้ใส่ชุดนอนก็เจอกับเรื่องร้ายๆเสียก่อน ไม่งั้นตอนนี้คงอยู่ในชุดนอนเดินให้ตกเป็นเป้าสายตาพลโลกไปแล้ว
หอพักตระหง่านอยู่เบื้องหน้า
เด็กสาวสะดุ้งสุดตัว มองภาพนั้นอย่างไม่แน่ใจว่าประสาทตัวเองวิปริตผิดเพี้ยนไปหรือเปล่า ขยี้ตาอย่างไรหอพักก็ยังคงตั้งอยู่ตรงหน้า ไม่มีร่องรอยถูกไฟไหม้เสียหายแต่ประการใด ผนังด้านนอกของหอพักยังคงเป็นสีขาวสะอาดตาเหมือนที่มองเห็นเมื่อวาน
นี่มันเรื่องอะไรกัน ชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองบ้าไปแล้วหรืออย่างไร หรือนี่เป็นเพียงความฝัน
มองอะไรจ๊ะน้อง
เสียงใครคนหนึ่งทักขึ้นจากด้านข้าง เด็กสาวสะดุ้งสุดตัว หันไปมองก็พบเด็กหนุ่มคนหนึ่งหน้าตาดีในชุดลำลองง่ายๆ เหมือนอยู่ในบ้านตัวเองนั่งยิ้มกริ่มมองมาจากเก้าอี้นั่งเล่นซึ่งวางเป็นแนวอยู่แถวนั้น
ถ้าจะเข้าไปล่ะก้อ ไม่ได้นะ.. เด็กหนุ่มท่าทางเป็นรุ่นพี่คนนั้นพูดต่อไปเมื่อเห็นสีหน้ามึนงงของอีกฝ่าย ซึ่งยังดูเบลอๆไม่หายสนิท นี่มันหอพักชาย เขาห้ามผู้หญิงเข้าไป
หอพักชาย.. ทวนคำแบบมึนงง
ใช่สิ.. ท่าทางเพิ่งเข้ามาอยู่ใหม่ใช่ไหมนี่ เด็กหนุ่มคนนั้นยิ้มพลางเอ่ยถาม เด็กสาวพยักหน้ารับ ไม่รู้จะคุยอะไรดี ต่อให้หล่ออย่างไรก็เถอะ ใครจะปรับอารมณ์ทัน
ทำไมท่าทางโทรมอย่างนี้ล่ะ เขาถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นสภาพมอมแมมของรุ่นน้อง
ไฟมันไหม้หอพัก
เด็กสาวตอบเรื่อยๆแกนๆ แต่คราวนี้อีกฝ่ายทำหน้าตกใจและลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตรงมาใกล้ ถามเร็วปรื๋อว่า
เธอมาอยู่ตั้งแต่เมื่อคืนเหรอ
เด็กสาวพยักหน้าแทนสำตอบ ทำเอาหนุ่มรุ่นพี่ถึงกับเอามือกุมหัวร้อง
เวรกรรมจริงๆ วันนี้ไม่ใช่เหรอที่เขาให้รายงานตัวเข้าหอพัก..แล้วเมื่อคืนเธออยู่ในหอพักนั่นน่ะเหรอ
พยักหน้าอีก
หนุ่มรุ่นพี่มองรุ่นน้องอย่างคนที่พอจะเข้าใจอะไรบ้างแล้ว สาวน้อยผู้นี้อยู่ในหอพักซึ่งไฟไหม้โดยเอาตัวรอดออกมาได้หวุดหวิด ตอนนี้คงเหลือแต่ตัว ข้าวของเงินทองอุปกรณ์การเรียนซึ่งเตรียมมารับเปิดเทอมคงมอดไหม้เป็นเถ้าถ่านเรียบร้อย
เดินเลยไปด้านหลังพอหักนี้จะมีร้านอาหารเล็กๆอยู่แห่งหนึ่ง เปิดแต่เช้า หิวไหมเดี๋ยวพี่จะเลี้ยงมื้อเช้าให้เอง แล้วค่อยติดต่อพ่อแม่ให้มาจัดการเรื่องต่างๆให้นะ
พยักหน้าอีก เด็กหนุ่มมองอย่างสงสาร ก่อนเดินนำหน้าไปช้าๆ ผ่านเงาของหอพักชายซึ่งทอดยาวชะโงกเงื้อมทำเอาเด็กสาวใจหายวูบ ดูเหมือนว่าจะเป็นโรคผวาหอพักไปเสียแล้ว ความสูงของหอพักและเงาซึ่งทอดยาวผ่านแปลกๆให้ความรู้สึกเยือกเย็นชนิดหนึ่งผ่านขั้วหัวใจ
พี่เองก็มาเมื่อวานเหมือนกัน ฝ่ายชายชวนคุยเรื่อยๆ
เมื่อคืนนอนคนเดียวในหอพักทำเอากลัวแทบตายเหมือนกัน อาจารย์ก็ยังไม่มาซะด้วย นอนไม่หลับทั้งคืนเลย ดีที่ไม่เจออะไร
ทำไมถึงอยู่คนเดียวล่ะคะ เด็กสาวเพิ่งเอ่ยถามเป็นครั้งแรกด้วยความสงสัย คงจะไม่มาผิดวันหรอกนะ
จากคุณ :
Psycho man 
- [
24 ส.ค. 46 01:08:46
]
หอพัก (ตอนจบ)
แทงให้เลือดสาด