W2425874 คําสาปรัก บทที่ 6 [เรื่องแปล]

ความคิดเห็นที่ 2

“โอ้...เคลิน...ไม่หรอกคะ” หล่อนวางมือตัวเองลงบนมือเขาข้างที่จับยึดไหล่เธอไว้แน่น

“ไม่ใช่แน่นอนคะ ทุกภาพที่คุณถ่ายมันมาจากฝีมือของคุณเอง มาจากพรสวรรค์ของคุณเอง คุณต้องเชื่อฉันนะคะ”
เธอบอกเขาและรับรู้ได้ว่าเขาเชื่อเธอ

“ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้โกหกคุณจําได้ไหมคะ ฉันได้ให้สัตย์ปฏิญานเอาไว้ ฉันสาบานได้ว่าทุกภาพที่คุณถ่ายออกมาที่ทําให้คุณกลายเป็นผู้มีชื่อเสียงฉันไม่เคยใช้อํานจหรือพลังใดๆทั้งสิ้นเพื่อช่วยคุณ มันมาจากฝีมือคุณเองทั้งสิ้น”

“ผมเชื่อคุณ” เขาลูบมือเขาขึ้นลงตรงแขนทั้งสองข้างของเธอไปมา

“คุณตัวสั่นเชียว คุณหนาวหรือครับ?”

“คะหนาวแค่ประเดี๋ยวเดียวเท่านั้นเอง” แต่เธอไม่ได้บอกเขาว่าเมื่อครู่นี้เธอหนาวจริงๆหนาวไปถึงกระดูกเลยทีเดียวและหนาวเข้าไปถึงจิตวิญญานของเธอ เธอรู้สึกว่ามันอยู่ไม่
ไกลจากเธอและเคลินนัก...อลัวแดร์ เธอคิดว่าอลัวแดร์อยู่แถวๆนี้รอคอยเวลา เธอเอื้อมไปกํามือเคลินเอาไว้แน่นพาเขาเดินออกมาจากที่นั่นมุ่งตรงไปยังเนินที่ลาดเอียงลงไป

“เมื่อตอนที่ฉันเป็นเด็กๆ ฉันชอบมายืนที่นี่คะ ยืนอยู่ตรงนี้มองออกไปเฝ้ามองดูทุกอย่างจากจุดนี้”

เธอรู้สึกมีความสุขที่มีเขาอยู่เคียงข้างแบบนี้ เอียงศีรษะตัวเองซบลงบนไหล่เขา สายตาเธอสํารวจตรวจตราไปทั่วเนินเขาและหุบเขา แสงพระอาทิตย์สะท้อนผ่านมากระทบตาเธอจากแม่นํ้าส่องประกายระยิบระยับ เงาต้นไม้ที่ทอดยาวลงมาจากต้นไม้ที่โค้งงอ แล้วเธอก็พูดต่อว่า

“เพื่อที่จะได้เห็นประเทศไอร์แลนด์ที่อยู่ข้างหน้าดิฉัน สีเขียวขจีกระจายไปทั่ว สีทองอร่ามไปทุกที่ มันเป็นที่ที่สวยงามดั่งความฝันคะ”

“คุณหมายถึงประเทศไอร์แลนด์ทั้งประเทศ หรือแค่ตรงจุดนี้ที่คุณอาศัยอยู่”

“ก็ทั้งสองอย่างเลยคะ พวกเราภูมิใจที่ได้อาศัยอยู่ในที่ที่สวยงามราวกับภาพในความฝันนะคะฉันอยากจะอวดคุณประเทศไอร์แลนด์ของฉันนะคะ เคลิน ว่าตามแนวเขาของไอร์แลนด์มีดอกโคลัมบาย (Columbine) ขึ้นอยู่กระจัดกระจายอยู่เต็มไปหมดและใน ตามผับหรือร้านเหล้าเล็กๆเป็นที่ที่มีตํานานเล่าขานสืบต่อกันมาหลายชั่วอายุคน ถนนสายแคบที่ขนาบข้างไปด้วยแนวพุ่มไม้ที่มีดอกฟัชเชีย(fuchsia)สีแดง บานสะพรั่งรอรับแสงตะวันเรืองรองไอร์แลนด์เป็นประเทศที่เรียบง่ายคะอยู่กับธรรมชาติอย่างแท้จริง”

เธอสะบัดผมตัวเองไปข้างหลังแล้วหันหน้ากลับมาหาเขา

“และที่ฉันอยากจะอวดคุณยังมีอีกหลายที่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สถานที่ๆมีหินล้อมรอบเป็นรัศมีวงกลมมันเป็นที่ๆมีมนตร์ขลังแฝงไปด้วยพลังอํานาจ และเนินเขาเล็กๆที่เคยมีเหล่า
เทพธิดานางฟ้าออกมาร่ายรําในยามคํ่าคืนรวมไปถึงหน้าผาสูงชันที่ครั้งหนึ่งเคยมีพ่อมดผู้เรืองอํานาจครอบครองอยู่ ฉันยินดีจะแบ่งปันในสิ่งที่ฉันรับรู้ให้กับคุณ ถ้าเพียงแต่คุณ
ต้องการเท่านั้น”

“แล้วคุณจะได้อะไรเป็นการตอบแทน บริอาน่า?”

“นั่นมันก็ขึ้นอยู่กับคุณแล้วหละคะเคลิน” หล่อนรู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมาอีกครั้งหล่อนรู้ว่ามันถึงเวลาแล้วที่จะต้องบอกเขา

“แต่ตอนนี้ฉันมีสิ่งหนึ่งที่ฉันต้องพาคุณไปดูคะ เคลิน” เธอหันรีหันขวางมองกลับไปทางด้านหลัง ด้านที่เป็นซากปรักหักพัง เธอสั่นเทิ้มขึ้นมา

“อลัวแดร์...มันอยู่ไม่ไกลจากเรานัก” หล่อนกระซิบพูดออกมาเบาๆ “และเฝ้าดูพวกเราอยู่เข้ามาในบ้านเถอะคะ”

เขาหยุดเธอไว้ตรงนั้น และคิดว่าตัวเขาเองหลบซ่อนหนีทุกอย่างในชีวิตเขามานานเกินพอแล้ว บางทีมันถึงเวลาแล้วที่จะต้องลุกขึ้นสู้

“ทําไมไม่ต่อสู้กับมันเดี๋ยวนี้เลยหละครับให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราวกันไปสักที”

“ไม่ได้หรอกคะ คุณไม่สามารถกําหนดเวลาที่คุณต้องการได้เพราะมันได้ถูกกําหนดเอาไว้แล้ว และมันยังไม่ถึงเวลา”

เธอกําข้อมือเขาเอาไว้แน่นแล้วเริ่มดึงเขาให้เดินตาม

“ได้โปรดเข้ามาในบ้านก่อนเถอะนะคะฉันขอร้อง”

ต่อ...

จากคุณ : โรส สลาลินน์ - [ 24 ส.ค. 46 04:14:48 A:12.108.141.179 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5

ทันทีทันใดในห้องนั้นก็บังเกิดแสงสว่างวาบขึ้นที่มาจากเทียนไขที่วางอยู่เป็นร้อยๆอันอยู่โดยรอบห้องนั้น แสงสว่างจากเปลวไฟสะท้อนออกมากระจายไปทั่วห้องซึ่งให้ความสว่างทําให้มองเห็นห้องเล็กห้องหนึ่งที่ไม่มีหน้าต่างและมีเพดานที่ตํ่าเกือบจะสัมผัสกับศีรษะเขาได้ทีเดียว

“มันเป็นห้องที่เรียบง่ายและไม่มีอะไรเลยไม่น่าเชื่อว่ามันจะเก็บสมบัติอันลํ้าค่าอยู่ที่นี่”

บริอาน่าพูดพึมพําอยู่ในลําคอบอกเขา

เขามองไม่เห็นสิ่งใดในห้องนั้นนอกจากมีแท่นๆหนึ่งที่วางอยู่ตรงกลางห้องตรงใต้ฐานของมันมีวงกลมสีขาวโอบล้อมอยู่โดยรอบ บนยอดของเสาหินที่วางอยู่บนแท่นมีลูกโลกที่ใสเหมือนแก้ว

“ลูกแก้วคริสตัลหรือครับ?”

หล่อนไม่ได้ตอบคําถามเขา ก้าวตรงไปที่แท่นแห่งนั้น
“มาใกล้ตรงนี้เถอะคะ”

หล่อนคอยเขาไม่ได้เอื้อมไปคว้ามือเขาให้ตามหล่อนมามันต้องเป็นสิ่งที่เขาต้องการ จนกระทั้งเขาก้าวเข้ามายืนอยู่ใกล้ๆแท่นแห่งนั้นหล่อนไปยืนอยู่ตรงข้ามเขาอีกข้างหนึ่งเผชิญหน้าเขาอยู่โดยมีลูกแก้วคริสตัลอยู่ตรงกลาง

“อลัวแดร์มีความปรารถนาในตัวดิฉันอย่างแรงกล้า อิจฉาริษยาในตัวคุณ และต้องการที่จะได้ครอบครองลูกแก้วคริสตัลเป็นที่สุดเพื่อจะได้ทําให้พลังอํานาจของมันแข็งแกร่งยิ่งขึ้นและเพื่อทําให้กลอุบายเล่ห์เหลี่ยมของมันมีมากขึ้นไปอีก มันยังไม่เคยได้มาในสิ่งที่มันอยากได้มากที่สุดก็คือลูกแก้วคริสตัลลูกนี้ยังไงคะ เพราะบรรพบุรุษของดิฉันปกป้องคุ้มครองสิ่งนี้ไว้ที่นี่มานานตั้งแต่ครั้งอดีตกาล เชื่อฉันเถอะคะ...เคลิน...ผู้วิเศษณ์หรือพ่อมดเคยเดินบนผืนแผ่นดินนี้มาแล้วตั้งแต่สมัยที่มนุษย์ซึ่งปราศจากวิจารณญาณและยังคงอาศัยอยู่ในถํ้าเกาะกลุ่มกันไว้ซึ่งมีความหวาดกลัวต่อความมืดมิดภายนอก และลูกแก้วโบราณลูกนี้ก็ถูกปกป้องด้วยคําสาบาณของบรรพบุรุษของดิฉันคนหนึ่งให้ตกทอดจากรุ่นหนึ่งไปสู่อีกรุ่นหนึ่ง ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว บริอาน่า ผู้รอบรู้ เคยถือมันไว้ในมือเธอหนึ่งพันปีที่แล้วมาปกป้องมันด้วยพลังอํานาจที่เธอมีอยู่และปกป้องยอดรักของเธอ ปกปิดมันเป็นความลับไม่ให้อลัวแดร์ได้ครอบครองมัน และลูกแก้วลูกนี้ก็ถูกซ่อนอยู่ ณ ที่แห่งนี้ ไม่เคยมีใครนอกจากครอบครัวของดิฉันได้มีโอกาสเห็นมัน”

เธอเอื้อมมือค่อยๆหยิบลูกแก้วออกมาจากที่ตั้งที่อยู่สูงสุดบนเสาหิน ยกมันสูงขึ้นไปเหนือศีรษะเธอ แสงสว่างจากแท่งเทียนส่องมากระทบกับลูกแก้ว ส่องผ่านเข้าไปในลูกแก้วทําให้ลูกแก้วเกิดแสงสว่างจ้าขึ้น เมื่อเธอลดมันลงมา ลูกแก้วยังคงเปล่งแสงส่องรัศมีออกมาโดยรอบ สีของมันแพรวพราวสุกใส ส่องแสงระยิบระยับให้ความรู้สึกถึงพลังอํานาจของมัน

“เพ่งมองมาที่มันสิคะที่รักของฉัน” บริอาน่าแบมือที่กําลูกแก้วออกมาให้เขาได้เห็นมันอยู่ในอุ้งมือเธอนั้นเอง

“ เพ่งมองมาที่มันแล้วคุณจะได้เห็น...”

เขาไม่สามารถหยุดนิ้วมือของเขาไม่ให้เอื้อมไปสัมผัสลูกแก้วลูกนั้นได้ ผิวภายนอกของมันเรียบไปโดยตลอดคล้ายไหม และเขารู้สึกถึงรังศีความอบอุ่นที่แผ่กระจายออกมาจากมันมันส่งสัญญาณถึงพลังอํานาจบางอย่างที่มันมีอยู่ผ่านเข้าไปสู่ลําแขนของเขา

สีของลูกแก้วเริ่มจะเปลี่ยนไปเขาเริ่มมองเห็นภาพหมอกควันสีกระจ่างตาในลูกแก้วที่เขาถืออยู่ เห็นภาพท้องทะเลที่มีมนตร์ขลัง เขาเห็นมังกรพ่นไฟที่มันมีดาบสีเงินแทงผ่านเข้าไปในเกล็ดของมัน เขามองเห็นภาพการสมสู่ร่วมรักของชายหญิงคู่หนึ่งภายใต้ต้นไม้ดอกไม้ท่ามกลางแสงตะวันที่เรืองรอง เขาเห็นภาพชาวนากําลังไถดินอยู่บนทุ่งนาท่ีแข็งกระด้างคล้ายหินก็ไม่ปานอยู่บนหลังม้าที่โค้งแอ่นและเห็นภาพเด็กทารกที่มารดากําลังให้นมอยู่ เขามองเห็นภาพต่างๆในลูกแก้วนั้น จากภาพหนึ่งไปสู่อีกภาพหนึ่งมันเหมือนเป็นภาพแห่งชีวิตที่เกิดขึ้นมานมนานมาแล้วเป็นร้อยๆพันๆปี เห็นภาพท้องทะเลที่มืดมิด ดวงดาวที่ส่องสว่างจ้าอยู่บนฟากฟ้า หมู่บ้านเล็กๆที่เงียบสงัดเหมือนภาพนิ่งภาพหนึ่ง เขาเห็นภาพของหญิงชราที่มีนํ้าตานองกลบหน้า และเห็นภาพเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่งนอนอยู่ข้างใต้ต้นเกาลัด(Chestnut)

และเมื่อภาพต่างๆเริ่มจะจางลงกลายเป็นแสงและสีสะท้อนออกมาจากลูกแก้ว เขายังรู้สึกได้ถึงอํานาจของมันที่แผ่รัศมีออกมาหล่ังไหลเข้าไปในประสาทสัมผัสทั้งหมดของเขาทําให้มึนเมางงงันไปชั่วขณะรู้สึกเย็นเยียบและว่างเปล่าขึ้นมาอย่างประหลาด มันยังคงเปล่งพลังอํานาจของมันอยู่แม้กระทั่งเมื่อมันกลับกลายเป็นแค่ลูกแก้วใสๆอีกครั้ง ส่องแสงมากระทบสายตาเขาที่เกิดขึ้นมาจากแสงเทียนที่ส่องมากระทบมัน

“มันเป็นภาพของมนุษยชาติใช่ไหมครับ”

เขาพูดออกมาคล้ายกับละเมอ

” ภาพทั้งหมดเหล่านั้นถูกฉายออกมาให้ผมเห็นจากลูกแก้วที่อยู่ในอุ้งมือผมนี่เอง”

“ใช่คะ หัวใจทั้งหมดของมัน ความหวังทั้งหมดของมัน พลังอํานาจที่เปล่งประกายออกมาจากมัน ทั้งหมดอยู่ในมือคุณแล้วหละคะ เคลิน”

“ทําไมหละครับ”เขาเงยหน้าขึ้นจ้องมองเธอ

“ ทําไมต้องเป็นผมหละครับ บริอาน่า”

“ดิฉันได้รับหน้าที่ให้เป็นผู้พิทักษ์สถานที่แห่งนี้เอาไว้ หัวใจรักและภักดีทั้งหมดของดิฉันมันอยู่ ณ ที่แห่งนี้ด้วยเช่นเดียวกันคะ”

หล่อนหายใจเข้ายาวลึก

“เพราะฉะนั้นชะตากรรมของดิฉันมันอยู่ในกํามือคุณแล้วหละคะ เคลิน ฟาเร็ลล์”

ต่อ...

จากคุณ : โรส สลาลินน์ - [ 24 ส.ค. 46 04:25:49 A:12.108.141.179 X: ]