ความคิดเห็นที่ 1 แต่ในวันนี้สิ่งที่ลอยเข้ามากับมากับสายลมไม่นึกไม่ฝันว่าจะเป็นสิ่งที่ทำให้หลายอย่างต่างไปจากเดิม ไม่น่าเชื่อว่ามันทำให้ความรู้สึกที่เคยรู้สึกว่ามีกลับกลายเป็นรู้สึกหมด... สิ่งที่รู้สึกว่ามีน้อยแล้ว กลับทำให้ยิ่งรู้สึกว่ามีน้อยลงไปอีก อาการอิ่มที่มีอยู่ กลับกลายเป็นหิวเหมือนไม่เคยมีอะไรตกถึงท้อง แต่สิ่งที่ลอยปะปนเข้ามากับสายลมในวันนี้กลับทำให้ผมรู้สึกปั่นป่วนในตัวเอง ผมซึ่งไม่เคยเรียกร้องหาความสวยงาม และความสุขตามมาตรฐานสากล ความสวยงามและความสุขเช่นนั้นผมสามารถหาได้จากข้างถนนทั่วๆไปด้วยราคาที่ไม่สูงนัก ยิ่งถ้าไม่อยากเสียสตางค์ก็สามารถหาเอาได้เองไม่ยากเกินกำลัง อะไรที่สามารถหาเอาได้เช่นนี้ผมเห็นว่าเป็นสิ่งธรรมดา เป็นของสาธารณะที่ถึงแม้จะสวย จะงาม จะน่าสนใจ แต่ก็ไม่ได้เจาะจงมีไว้ให้ผมคนเดียว สิ่งเหล่านั้นผมเรียกว่าเสบียงกองกลาง ใช่ครับ ผมเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ไม่ค่อยอยากจะแบ่งปันสิ่งดีๆที่มีน้อยนิดให้กับใคร   แต่ในวันนี้ผมตัดสินใจที่จะเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ หน้าต่างซึ่งปกติจะปิดแน่นสนิท และพยายามที่จะเชื้อเชิญเอาเสน่ห์เหล่านั้นมาเก็บไว้ฝนครอบครอง เสียงที่เล็ดรอดออกมาจากผนังห้องที่กั้นระหว่างผมกับเธอนั้นผมเรียกว่า “กำแพงเมืองจีน” กำแพงที่ทำหน้าที่กั้นมนุษย์ 2 คนได้อย่างน่าทึ่งทั้งๆที่มันก็มีความหนาเพียงไม่เท่าไร ยากยิ่งนักที่ประชาชนคนหนึ่งอย่างผมนั้นจะพังทลายกำแพงนี้ลง ผมนั่งจ้องผนังสีชมพูอ่อนเขรอะๆที่เปลือยเปล่านั้นจนดูเหมือนว่าสามารถมองทะลุยังห้องของเธอได้ ในโลกเล็กๆส่วนตัวของผมนี้ไม่ค่อยจะเจอความรู้สึกแบบนี้เท่าไรนัก ในบางครั้งผมก็เอาหูแนบกบกำแพงเพียงเพื่อที่จะได้ฟังเสียงกังวานสดใสเหมือนกับเสียงนกยามเช้าที่ลอยเข้ามาตามลมทำให้ห้องเล็กๆนี้ดูสดใสขึ้นอีกครั้ง ไม่ว่าผมจะพยายามฟังเสียงของเธอผ่านเนื้อหนาแน่นของกำแพงนี้เท่าไร แต่ผมก็ได้ยินเพียงเสียงอูอี้ของวิทยุ หรือ โทรทัศน์ภายในห้องของเธอเท่านั้น ในห้องของผมจะมีโปสเตอร์ภาพต้นลำพูอยู่หนึ่งแผ่น แปะอยู่ตรงข้ามกับที่นอนของผม ในตำแหน่งที่ตรงกับปลายเท้าของผมพอดี ผมคิดว่าถ้ามองอะไรที่เป็นสีเขียวบ้างก็คงจะดีต่อสุขภาพจิต ถ้าวันไหนเกิดเบื่อขึ้นมาก็ออกไปหาโปสเตอร์รูปอื่นมาติดแทน เป็นการท่องเที่ยวรอบโลกโดยไม่ออกไปจากโลกส่วนตัวของตัวเอง แถมยังเที่ยวได้ตราบนานเท่านาน ถ้าไม่เบื่อต้นลำพู ก็ให้มันติดอยู่ข้างผนังนั้นไปจนวันตาย ผมจึงแปลกใจเหมือนกันว่าทำไมครั้งนี้ผมถึงอยากรู้จักเธอ จากคุณ : Felious - [ 24 ส.ค. 46 07:46:26 A:202.133.131.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 โลกภายนอกของผมนั้นเป็นย่านที่ไม่มีคนพลุกพล่าน เรียกได้ว่าเป็นห้องพักใจกลางเมืองที่เงียบสงบจนเกินไป แต่ก็ตรงกับนิสัยของผมดี ด้านล่างของโลกของผมนั้นมีร้านอาหารที่เปิด 24 ชม คอยบริการซึ่งผมเคยโทรลงมาสั่งอาหารครั้งหนึ่งซึ่งจำได้ว่ามันแหยะจนแทบกินไม่ได้ และมักจะมีเด็กเสริฟในร้าน ที่มักจะถูกเรียกว่าไอ้ตี๋ นั่งหลับอยู่ไม่ไกลจากประตูหลังร้านมากนัก ผมเดินเข้าไปสะกิดไหล่ของไอ้ตี๋อยู่สักพัก เขาจึงค่อยๆลืมตาออกมาทักทาย “มาหาใคร จะสั่งอะไรไหม” “ไม่ได้มาหาใคร และไม่ได้มาสั่งอะไรด้วย พี่อยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว” ผมเกริ่นนำและถามต่อด้วยคำถามที่ยังค้างคาใจ “ผมอยู่ห้อง 1902 เข้าใจว่ามีผู้หญิงย้ายมาใหม่ เคยเห็นบ้างไหม” ไอ้ตี๋พยักหน้าพลางชี้นิ้วบอกเป็นนัยๆว่าให้ไปถามแม่แกที่นั่งนับเงินอยู่ที่โต๊ะไกลๆ ผมจึงเดินไปถามคำถามเดียวกันกับที่ถามไอ้ตี๋แต่คราวนี้ผมพูดกับแม่ของไอ้ตี๋ “อ้า !! ไอ้สาวคนนั้นเอง” เป็นการตะโกนอย่างแม่ค้าปากตลาดทั่วไปซึ่งขัดจังหวะความคิดของผมอย่างน่ารำคาญ “สวยนะ ขาวเชียว ทำไมสนใจเหรอติดต่อให้ได้นะ” และเธอก็พูดอะไรอีกมากมายผมจึงปล่อยให้เธอเกลือกกลิ้งกับอารมณ์ของเธอจนเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงถามคำถามต่อ “พอรู้ไหม เธอชื่ออะไร” เป็นคำถามที่ดึงความสนใจแม่ค้าจากกองเงินมาได้ชั่วขณะ ก่อนที่จะส่ายหน้า “ลองถามไอ้ตี๋ดูสิ เห็นมันคุยกับคนไปทั่ว” แล้วก้มลงนับเงินที่ได้มาจากการแทงหวยต่อไป ผมเดินกลับไปหาไอ้ตี๋ที่หน้าร้าน ระหว่างนั้นผมก็เหลียวหลังกลับไปมองแม่ของไอ้ตี๋ที่กำลังมองผมด้วยสายตกแปลกประหลาด “ไม่รู้หรอกพี่ เห็นทีถ้าอยากจะรู้ชื่อเธอ สงสัยต้องไปถามผู้จัดการล่ะมั้ง” ผมเดินจากมาเลี้ยวตรงไปยังด้านเคาเตอร์รับรองของอพาร์ตเมนท์ที่พนักงานนั่งกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่หลังเคาเตอร์ “ช่วยต่อห้อง 1904 ให้ทีครับ” ผมพูดอย่างสุภาพแกมขอร้องกับพนักงานคนนั้น “เมื่อกี้เห็นคุณยังเดินถามชื่อเธออยู่เลย ตอนนี้รู้ชื่อเธอแล้วเหรอ” “จะถามจากเธอเอง” ผมตอบเสียงเรียบๆ “แล้วทำไมไม่ชึ้นไปเคาะประตูห้องเธอเลยล่ะ อยู่ห้องติดกันนี่” “ผมไม่ได้อยากเห็นหน้าเธอ” ผมตอบแล้วรับหูโทรศัพท์ที่ถูกยื่นมาให้ พร้อมกับเสียงบ่นพึมพำในลำคอของพนักงานคนนั้น “พิลึกคน ผู้หญิงดีๆมีถมไป” ผมรับโทรศัพท์มาแล้วเสียงกังวานของเธอก็ดังขึ้น “ฮัลโหล” เสียงที่ไหลผ่านายโทรศัพท์มานั้นทำให้เกิดความชุ่มชื้นเป็นหย่อมๆในใจผม “ฮัลโหล” เธอพูดออกมาอีกครั้งขณะที่คู่สนทนายังตื้นตันเกินกว่าจะหาอะไรมาพูดตอบไปได้ “สวัสดีครับ ผมอยู่ห้องข้างๆคุณนะครับ” เหลือบขึ้นมองพนักงานต้อนรับคนนั้นกำลังจ้องหน้าผมอย่างจริงจังเพื่อให้เข้าใจว่าผมกำลังทำอะไร “ขอโทษที่รบกวนครับ คุณชื่ออะไร ผมขอทราบชื่อคุณได้ไหมครับ” “หา อะไรนะ ว่าอะไรนะ คนจากคลับหรือเปล่า” เสียงเธอแดงความตกใจอย่างเห็นได้ชัด “ชื่อคุณน่ะครับ ผมขอทราบได้ไหม” “อะไรนะพูดอะไร ใครน่ะ ” น้ำเสียงทุกถ้อยคำแสดงความงุนงง “ขอโทษครับ โทรผิด” ผมรีบตัดบทแล้วยื่นหูโทรศัพท์คืนให้กับพนักงาน “นึ่คุณ” พนักงานคนนั้นพูดกับผมด้วยน้ำเสียงขึงขังเอาจริง หลังจากที่วางหูโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว “ผมก็ยอมรับนะว่าผู้หญิงคนนั้นมีอะไรน่าจับต้องเต็มไปหมด แต่ผมว่านะคนแบบนั้นยังไงก็ไม่สะอาด ไม่เหมาะกับคนอย่างคุณหรอก” สำหรับคนที่กึ่งหลับกึ่งตื่นตลอดเวลาแล้วเขาฟังดูเป็นคนที่เข้าใจอะไรต่างๆในโลกได้ดีเหลือเกิน แต่ผมไม่เคยเชื่อคนที่เข้าใจโลกได้ถ่องแท้เพราะโลกที่เขาเข้าใจนั้นไม่ใช่โลกของผม ผมหันหลังกลับเดินขึ้นลิฟต์มายังชั้น 19 ห้อง เดินตรงมายังห้อง 1902 ซึ่งเป็นที่ที่มีโลกเล็กๆของผมรออยู่ ขณะที่กำลังล้วงเอากุญแจอยู่นั้นผมก็เหลือบไปเห็นห้องของเธอซึ่งอยู่ติดกับผมเปิดประตูอ้าซ่าราวกับจะต้องรับสิ่งแปลกปลอมทุกอย่าง เสียงวิทยุ โทรทัศน์ และน้ำก๊อก ดังปะปนกันออกมาเกินอาณาเขตของห้อง ผมเดินกลับเข้าสู่โลกของตัวเองนั่งจ้องมองผนังสีชมพูอ่อนเขรอะๆนั้นต่อไปสักพักก็มีเสียงผู้ชายดังมาจากภายนอกห้อง “เปิดประตูไว้รอเลย งั้นเข้าไปล่ะนะ” หลังจากนั้นหระตูห้อง 1904 ก็ปิดลง กำแพงเมืองจีนของผมสั่นเล็กน้อย ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของผม และไม่ลืมที่จะเดินไปปิดกระจก และดึงม่านมายังตา เพราะโลกภายนอกที่เข้ามาทำให้ผมเอียนอยากจะอ้วกเต็มแก่ !!! ================================= จากคุณ : Felious - [ 24 ส.ค. 46 07:47:07 A:202.133.131.253 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 เย้ ! คนแรกเลยเนอะ  เรื่องน่าติดตามมากค่ะ  แต่จบแบบรวบรัดไปหน่อยนะคะ เลยไม่ค่อยรู้เรื่องเลย  ยังไงก้อพยายามเข้านะคะ จากคุณ : สะล้อซอซึง - [ 24 ส.ค. 46 16:14:56 A:202.129.18.101 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฮืมมม ลองเปิดใจและออกไปสัมผัสโลกภายนอกให้กว้าง กว่านี้ซิคะ อาจจะทำให้คุณรู้สึกดีก็ได้ จากคุณ : O-HO - [ 24 ส.ค. 46 17:50:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ^ _ _ _ _ _ _ _ __ _ _ _ _ ^ เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคะ กล้าที่จะออกจากเกราะ.... freedom planet   จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 24 ส.ค. 46 23:43:55 A:202.28.26.163 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 แหะๆๆ คนข้างบน กะ คนโพส แหะๆ จากคุณ : ชินตาโร่ - [ 25 ส.ค. 46 01:25:32 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แปะ แปะ เศร้าดีครับ เอว่าแต่พี่ชินทำไมเหรอ กานต์กับคนโพสต์ทไมเหรอ ? จากคุณ : ooo(=_=)? (น๋อนหนังสือ) - [ 25 ส.ค. 46 09:11:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่าทำไมเทียบกับกำแพงเมืองจีน จากคุณ : scottie - [ 25 ส.ค. 46 11:55:53 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เทียบกับกำแพงเมืองจีน ในด้านของความหนักแน่น คงทนของกำแพง อีกแง่หนึงคือสามารถแบ่งแยกคน 2 คน ออกจากกันอย่างสิ้นเชิง มั้ง... จากคุณ : น๋อนหนังสือ - [ 25 ส.ค. 46 14:19:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เอาเป็นว่า..พี่โอก็เป็นกำแพงเมืองจีนอีกคนก็แล้วกันนะ ทั้งหนักแน่และคงทน  ถาวรนานแสนนาน  อิอิ จากคุณ : พยาบาลเกเร - [ 26 ส.ค. 46 06:51:44 ]