W2426156 - - > "คาวราตรี" .. ทิวาเขียน .. เปลี่ยนมุมมอง .. < -

- - > "คาวราตรี" .. ทิวาเขียน .. เปลี่ยนมุมมอง .. < - -

เพิ่งได้รับหนังสือ "คาวราตรี" เมื่อคืน .. และนั่งอ่านบนรถทัวร์ในตอนเช้าของวันนี้รวดเดียวจบ
เพราะเมื่อคืนเปิดไปสองหน้า ไม่กล้าอ่านต่อขอทำใจก่อน คนเราบางครั้งก็เป็นแบบนี้..
"ไม่ยอมรับความจริง..จนความจริงกลับมาทำร้าย..เมื่อรู้ก็สายไปเสียแล้ว..แล้วก็เสียไปจริง ๆ"

ใครอ่านหนังสือเล่มนี้แล้วบ้าง ? เรามาแลกเปลี่ยนข้อคิดเห็นกันดีก่อเจ้า ว่าหลังจากอ่านเสร็จ
ท่านคิดอย่างไร หรือได้อะไร เกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้ "คาวราตรี"...

ในมุมมองของปี้ลี ท่านทิวาเขียนหนังสือเล่มนี้ได้ดีมาก สะท้อนสังคมแห่งความเป็นจริง
ที่ทุกคนไม่อยากยอมรับว่ามันเป็นเรื่องจริง พร้อมทั้งมีร้อยกรองให้เราได้อ่าน
สลับสับเปลี่ยนกับร้อยแก้ว.. ให้เห็นว่าท่านทิวามีความสามารถที่หลากหลาย
และในความเป็นจริงท่านทิวาก็เป็นคนเช่นนั้นจริง ๆ

หนังสือเล่มนี้ เปลี่ยนมุมมองของความคิดที่ยึดติดและชอบคิดเข้าข้างตัวเองเสมอ
ของปี้ลี..'มีจริงหรือ ?..เป็นไปได้เหรอ ?..ไม่อยากเชื่อเลย!..' ทั้งที่มันเป็นความจริง
มันเกิดขึ้นจริง ๆ ในสังคมมนุษย์เราที่ยุคสมัยได้เปลี่ยนไปแล้ว..เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

เราต้องยอมรับว่าบางที "สิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่ สิ่งที่ใช่อาจไม่เห็น" และมีอีกหลายอย่าง
อีกหลายด้านที่เป็นมุมมึดของสังคมที่เรายังไม่ได้รับรู้ เหมือนที่หนิงได้บอกเล่าในหนังสือเล่มนี้

"เหยื่อ หรือ ผู้ล่าเหยื่อ" เพียงเสี้ยววินาทีตัวเราเองก็สามารถเป็นได้ทั้งสองคำพูดนี้..
ไม่ว่าหญิงหรือชายเมื่อใดก็ตามที่อ่อนแอ แพ้แก่กิเลสและตัณหาของตนเอง
ซึ่งก็นั่นอีกแหละ.. แท้จริงเรื่องเหล่านี้เป็นธรรมชาติหรือเป็นธาตุแท้ของคน..
อยู่ที่ว่าแต่ละบุคคลมี super ego ในการควบคุมตนเองได้มากน้อยเพียงใด

ความผิด-ชอบ-ชั่ว-ดี รวมถึงความละอายแก่ใจตนเองได้ถูกปลูกฝังกันหรือไม่..
หมายรวมถึงสภาพแวดล้อม พร้อมปัจจัยอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้อง ทำให้ง่าย หรือ
ส่งเสริมให้เราตกหลุมพรางเหล่านี้หรือไม่..

คนเราเลือกเกิดไม่ได้..แต่เราเลือกที่เดินตามทางของเราได้ และเลือกที่จะ
บังคับจิตใจของตัวเราเองได้เช่นกัน..ความตั้งใจและเป้าหมายอย่างแน่วแน่
ก็สามารถทำให้เราชนะในทุกสิ่ง..พูดง่าย แต่ทำยาก แต่ก็ไม่ยากที่จะทำ..หากตั้งใจ

ยอมรับเถอะว่าบางครั้งเราก็อ่อนแอ
ยอมรับเถอะว่าบางครั้งเราก็พ่านแพ้
ยอมรับเถอะว่าบางครั้งเราก็เป็นเหยื่อ
ยอมรับเถอะว่าบางครั้งเราก็เป็นผู้ล่าเหยื่อ
ยอมรับเถอะว่าเราสามารถแก้ไขได้
หากเราไม่ยอมจำนนกับวิถีที่เยี่ยมกรายเข้ามา

ขอเป็นกำลังใจให้ทั้ง "เหยื่อ" และ "ผู้ล่าเหยื่อ" แสงสว่างนำทางชีวิตเรานั้น..
อยู่ไม่ไกลจากที่เรายืนอยู่เลย เติมความเข้มแข็งแห่งการต่อสู้ต่อทุกภาวะของอารมย์
แล้วก้าวพ้นไปสู่จุดหมายที่เราวาดหวังไว้อย่างสวยงาม..

ปลายทาง ความฝัน นั้นไม่ไกล
อยู่ใกล้..ใกล้ เพียงใจ ได้สัมผัส
อดทน ดื้อรั้น ผันความจ้านจัด
เปลี่ยนกำหนัด เป็นช่วยเหลือ เพื่อแบ่งปัน

ตัวเราเอง ต้องช่วย ตัวเราก่อน
แล้วค่อยสอน ลูกหลาน สมานฉันท์
ก่อความรัก ปักร้อย เป็นประกัน
คุ้มครองพลัน เข้าใจ ในเหตุการณ์

อภัยเขา อภัยเรา ไม่เศร้าจิต
ค่อยค่อยเริ่ม ทีละนิด ผิดเพียงผ่าน
ทางเดินยาว อีกไกล ไยร้าวราน
ลุกขึ้นยืน เบิกบาน สานแต่งเติม..

จากคุณ : pee_lee - [ 24 ส.ค. 46 13:03:53 A:203.147.59.123 X:203.147.59.65 ]

ความคิดเห็นที่ 21

กว่าผมจะกลับถึงบ้านก็สองทุ่มของวันเสาร์ ตั้งแต่วันศุกร์ ผมยังไม่ได้นอน ก็ไม่ได้ไปเที่ยวไหนหรอกครับ ผมต้องเข้าไปนั่งเขียนเว็บที่บริษัทต้นสังกัดให้เสร็จก่อนสิ้นเดือน ไม่งั้นจะโดนด่ามิใช่น้อย แถมเช้าวันเสาร์ก็มีประชุมจนถึงบ่าย ออกมานั่งเคลียร์งานอีกเล็กน้อย รู้ตัวว่าไม่ไหวจึงกลับมานอน

ก่อนนอนผมค้นหนังสือบนชั้นที่ยังไม่ได้อ่าน (หรืออ่านไม่ละเอียด) 2-3 เล่มมาเตรียมไว้ แล้วหลับไป ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีหนังสือเล่มนี้อยู่ด้วย

สรุปคือกว่าจะได้อ่าน "คาวราตรี" จริง ๆ ก็เป็นเวลาตี 1 ของเช้าวันจันทร์

- - - - - - -

บอกไว้แต่แรกเริ่มเลยก็คือ ผมค่อนข้างอคติกับหนังสือที่ "ปิดประตู แต่เปิดหน้าต่าง"
ที่ออกมาสู่ตลาดหนังสืออยู่เนือง ๆ

แรกเริ่มผมก็คิดว่าหนังสือเล่มนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้นครับ ที่ผู้เขียนต้องการนำเสนอว่ามันไม่ดี ปาว ปาว บอกว่า มันฟอนเฟะ มันน่ากลัว และ ฯลฯ
แต่... ถามว่าจุดขายของหนังสือประเภทนี้อยู่ตรงไหน ผู้อ่านต้องการอะไร ซึ่งลึก ๆ แล้ว แม้เราจะพยายามคิดว่า สิ่งที่เราเสพงานเขียนประเภทนี้ก็คือการชี้ประเด็นไปในเรื่องของศิลธรรม แต่รากเหง้าของจุดขายมันหาได้เป็นเช่นนั้น แต่กลับเป็น "ผู้อ่านต้องการเสพและรับรู้ เพื่อกระทำอย่างที่ผู้เขียนได้ทำเอาไว้" ต่างหาก จุดขายง่าย ๆ ของหนังสือประเภทนี้ก็คือ "ตีแผ่ถึงศิลธรรม เพื่อชี้นำโลกีย์"

อันตรายครับ...

เมื่อผมได้อ่านงาน "คาวราตรี" นี้จนจบ (อย่างละเอียด) แล้ว เมื่อประมาณ ตี 3 กว่า ๆ กระผมก็มารู้แจ้งว่า งานเขียนชิ้นนี้ ก็เป็นประเภท ปิดประตู แต่เปิดหน้าต่าง ดั่งที่กล่าวไว้ ไม่ได้ผิดเพี้ยนแต่อย่างใดครับ มีการบอกสถานที่ของแหล่งซื้อขาย แม้จะโบ้ยโดยใช้คำย่อ แต่ก็หาได้ไม่ยากหากผู้เสาะหาต้องการจะไปให้ถึงสถานที่นั้นจริง ๆ เป็นสูตรสำเร็จเดิม ๆ

แต่...

แต่...

และแต่... ในเมื่อมันเป็นสูตรสำเร็จ เหมือนกับหนังสือแนวนี้ทั่ว ๆ ไป ทำไมผมถึงตั้งใจอ่านจนจบ จบในที่นี้คือ จบในทีเดียว ทั้ง ๆ ที่ตัวกระผมนั้นเป็นคนสมาธิสั้น มีหนังสือน้อยเล่มนัก ที่จะสะกดผมอยู่ได้โดยการอ่านให้จบในครั้งเดียว เป็นเพราะพี่ทิวาผู้เขียนเป็นพี่ที่ผมนับถือหรือ? เป็นเพราะผมติดค้างคำสัญญาที่จะต้องมาเขียนความรู้สึกเมื่ออ่านจบ? ไม่ใช่เลยครับ แต่เป็นเพราะ ผมโดนสะกดโดยอักษรมากกว่า

หนังสือเล่มนี้มีมิติอย่างประหลาด เมื่อผมอ่านจบแล้ว ผมมองไปนอกประตูที่เปิดอ้าทิ้งไว้ แปลกแฮะ ทุก ๆ วันที่ความมืดมาเยือนเรา เราไม่เคยได้สังเกต แต่ทำไมวันนี้ผมมีความรู้สึกว่า ตอนกลางคืนนั้นมันช่างเหงาเสียเหลือเกิน

ทั้ง ๆ ที่หนังสือเล่มนี้ ไม่มีความหลากหลายมากมายนัก ประเด็นที่ผู้เขียนต้องการนำเสนอนั้นมีเพียงอย่างเดียวเท่านั้นคือ "การค้นหาเพื่อให้รู้ถึงจิตใจของหญิงที่ตัดสินใจขายบริการ และการจบลงด้วยเพศสัมพันธ์ เป็นวังวน เรื่อย ๆ ๆ " กว่าครึ่งค่อนเล่มจะจบลงด้วยเนื้อหาอย่างนี้ ดูเหมือนทุก ๆ บทจะคล้าย ๆ กันหมดเลย เหมือนจะน่าเบื่อ

แต่... สำหรับผมแล้ว มันกินใจลึก ๆ มันกลับยิ่งไปเร่งต่อมความสะเทือนใจให้สั่นขึ้น ๆ เหมือนกับบทแรกผู้เขียนได้ตอกตะปูปักหัวไว้ บทต่อ ๆ มาก็คือการตอกย้ำ และตอกซ้ำ ๆ ลงไป

อ่านแล้วเศร้า งานเขียนชุดอื่น ๆ ที่เป็นแนวเดียวกันนี้ ไม่มีงานไหนที่จะเจาะให้เราเข้าใจถึงความรู้สึกของผู้หญิงที่ขายบริการสักเท่าไหร่ ต่างตั้งหน้าตั้งตาหาข้อมูลเพื่อเน้นถึงวิธีการ กลเม็ด และจบลงด้วยคราบน้ำคาว... งานเขียนชิ้นนี้ทำได้ดี ดีเสียจนเมื่ออ่านจบ ผม...หันกลับไปคิดถึงบรรดาผู้หญิงต่าง ๆ ที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิต คนแล้วคนเล่า คนแล้วคนเล่า เธอจะเป็นอย่างไร

อยากจะบอกว่าชอบบทไหน ก็คงบอกว่าชอบทุกบท แต่บทที่ชนะใจผมก็คือ บท "พนักงานที่นี่ ผ่านการตรวจเชื้อเอดส์แล้ว" ไม่ได้ชอบชื่อบทนะครับ แต่ชอบตรงประโยคว่า "โอ" โทร. มาคุยกับเราหลังจากคืนนั้นอีกหลายครา และเธอบอกเล่าเรื่องราวหลายอย่าง เสมือนเธอไว้ใจกับเพื่อนคนหนึ่ง" เนี่ยครับ แม้จะเป็นข้อความธรรมดา ๆ แต่มันทำให้ผมกระอึกเลย มันทำให้ผมฉุกคิดได้ว่า เธอต้องการมีเพื่อนที่เข้าใจเธอ เธอต้องการความเข้าใจแม้ฉาบฉวย แม้บางคราว แม้ชั่วครู่ แต่...ผู้ชายอย่างเรา ๆ ล่ะ ต้องการอะไรจากเธอ และอีกบทที่ชอบไม่แพ้กันก็คือ "นักเรียนนักศึกษา เปลือก ปั่นราคา" ชอบตรงประโยคที่ว่า "พี่จะถามไปทำไม พี่รู้ก็ช่วยอะไรน้องไม่ได้" และตรงที่เมื่อเธอเสร็จกิจในกามแล้ว ก็โทรเรียกให้แฟนมารับ... อ่านแล้ว หากแปลความรู้สึกใส่เป็นตัวหนังสือ ความรู้สึกที่ตีออกมาได้ก็คงเป็น ... (จุดจุดจุด) ครับ

บางบท ทำให้ผมเศร้า แต่เชื่อไหมว่าบางบทก็ทำให้ผมหัวเราะได้เหมือนกัน เอาละ พอแค่นี้ก่อน บอกหมดเดี๋ยวคนที่ยังไม่ได้อ่านจะรุมด่าเอา

ผมว่างานเขียนเล่มนี้ ต่างจากงานสูตรสำเร็จอื่น ๆ ตรงที่มิติ จากแรกเริ่มที่ผมอคติ กลับกลายเป็นชอบมาก ๆ ชอบจริง ๆ ครับ หาได้เสแสร้งหรือโฆษณา หรือว่ารู้จักกันแต่อย่างใด ผมยกให้หนังสือเล่มนี้เป็นหนึ่งในไม่กี่เล่มที่อยู่ในใจผมไปเสียแล้วละ ปลื้มไหมพี่ อันนี้ผมมองในฐานนะของผู้บริโภคนะครับ ถ้าเราไม่รู้จักกัน ผมก็คิดเช่นนี้...

ปล. ทีแรกที่อ่านผ่าน ๆ ผมรู้สึกเหมือนกับอ่านหนังสือภาษาไทยสมัยเด็ก ๆ ที่เอางานร้อยแก้วสลับกับร้อยกรอง มันต้องน่าเบื่อแน่ ๆ เลย น่าแปลกที่อ่าน ๆ ไปแล้ว มันลงตัวได้อย่างไร(วะ)

ขอขอบคุณที่ทำหนังสือดี ๆ มาให้อ่านครับ แม้จะเป็นหนังสือสูตร... แต่กินใจผมเหลือเกิน

จากคุณ : {``-_-}{-``-}{-_-``} - [ 1 ก.ย. 46 07:39:07 ]