มาแปะต่อค่ะ...

2.
เสียงเอะอะโวยวายดังตึงตังมาจากบ้านข้าง ๆ ทำเอาคนที่นอนอยู่บนเตียงหนานุ่มงัวเงียลุกขึ้นมานั่ง เหลือบตาไปมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะตรงหัวเตียง เข็มยาวชี้เลขสามส่วนเข็มยาวชี้เลขหก เสียงจากข้าง ๆ บ้านเงียบไปแล้ว เลยตัดสินใจล้มตัวนอนต่อ

“เพียว”

“เพียว”

“เจ้าหมูยักษ์ตื่นได้แล้ว”  เสียงตะโกนทุ้ม ๆ ลอยลมเข้ามากระทบโสตประสาทบุษรา และเสียงที่ตามมาก็เป็นเสียงเด็กชายกมลนั้นเอง ที่โวยวายเสียงดังลั่น ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะอย่างถูกอกถูกใจของเจ้าตัว ก่อนทุกสิ่งทุกอย่างจะเงียบหายไป...

บุษราพลิกตัวกระสับกระส่ายไปมาอยู่ครู่หนึ่ง นอนไม่หลับ...บอกตัวเองไปเช่นนั้นเลยลุกขึ้น อาบน้ำแต่งตัว ลงไปเสียบปลั๊กกระติกน้ำร้อนเอาไว้ น้ำยังไม่เดือดเลยลุกออกไปเดินเล่นที่สวนหน้าบ้านซึ่งตอนนี้มันไม่รกเหมือนที่เธอเข้ามาอาศัยในตอนแรก ๆ มันดูเป็นระเบียบน่านั่งเล่นนอนเล่นเป็นที่สุด

สักครู่ก็ได้ยินเสียงช้อนกระทบแก้วอย่างเป็นจังหวะ เดินกลับเข้าไปในตัวบ้านก็เห็นบุรินทร์ นั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวขนาดสี่คนนั่ง ตรงหน้ามีขนมปังปิ้งสองชิ้นที่เจ้าตัวเพิ่งหยิบมาวางใส่จานไว้ตรงหน้า

“กินแค่นั้นจะอิ่มเหรอพี่เอ”  บุษราเอ่ยถามเมื่อนั่งลงยังเก้าอี้ตัวที่อยู่ตรงข้าม  

“อิ่มสิ นี่แค่กินรองท้อง เดี๋ยวพี่ต้องไปรับทรายอีก ค่อยแวะกินก่อนเข้าออฟฟิศกัน”  เขาพูดถึงเพื่อนสาวที่กำลังคบหากันอยู่   “วันนี้เราไม่ออกไปไหนเหรอ”  
น้องสาวสั่นศรีษะ  “ไม่ล่ะ แล้ววันนี้พี่เอจะกลับมาเร็วหรือเปล่า อยากกินอะไร เดี๋ยวบีทำให้กินหรือจะซื้อเข้ามา”   หน้าที่รับทำอาหารเย็นนั้นบุษราเป็นคนรับอาสาทำเอง ถึงจะเป็นอาหารง่าย ๆ ก็เถอะ

“ไม่ต้อง”  บุรินทร์ตอบอย่างรวดเร็ว  “วันนี้พี่ต้องออกไปพบลูกค้า ไม่ต้องรอพี่นะ อยากกินอะไรก็เดินออกไปตลาดนัดตรงคอนโดแล้วกัน  พี่ไปก่อนล่ะเดี๋ยวสาย”  

พี่ชายเธอเดินออกจากห้องไปพร้อมขนมปังชิ้นสุดท้ายที่เหลือ เสียงเครื่องยนต์ค่อย ๆ หายไป เหลือไว้เพียงเสียงมอเตอร์ไซต์ที่วิ่งเข้า-ออกระหว่างปากซอยและคอนโด 10 ชั้นที่อยู่ถัดไป

บุษราเดินออกไปนอกตัวบ้าน หยิบสายยางสีขาวที่ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีขุ่น ๆ ขึ้นมา เปิดก๊อกน้ำแล้วลากไปรดต้นไม้ที่ปลูกไว้  มองข้ามรั้วไปเห็นเด็กชายกมลแต่งชุดนักเรียนเรียบร้อยนั่งใส่ถุงเท้าอยู่หน้าบ้าน สักพักก็วิ่งกลับเข้าไปในตัวบ้าน รถฮอนด้า CR-V สีดำคันใหญ่จอดอยู่หน้าบ้านดูแปลกตา  

“น้าบีตื่นเช้าจัง”  เสียงเล็ก ๆ ใส ๆ ทักขึ้น เมื่อเธอกำลังหันไปรถน้ำต้นกุหลาบหินที่ปลูกไว้อีกด้านหนึ่งเธอหันกลับมายิ้มให้ พบคนตัวกลมยืนอยู่ข้าง ๆ คนตัวโต ชายหนุ่มในชุดกางเกงยีนส์ เสื้อยืด ใบหน้ามีเค้าละม้ายคลายพัชมลและรัดเกล้า

“ทุกทีตอนเพียวไปโรงเรียนยังไม่เห็นน้าบีตื่นเลย นี่น้าฉัตรครับ จะมาอยู่กับเพียว”  เจ้าตัวเล็กที่สุดแต่กลมที่สุดยังพูดเจี้อยแจ้ว ไม่ไว้น่ากันเลยนายตัวดี...

“ก็ทุกทีน้าบีทำงานดึกนี่ค่ะ เลยตื่นช้ากว่าน้องเพียว แต่น้องเพียวเป็นนักเรียนก็ต้องตื่นแต่เช้าไปโรงเรียนใช่มั้ยค่ะ เราเลยไม่ค่อยเจอกัน”  ความจริงอยากจะบอกเหมือนกันล่ะว่า เพราะเสียงโวยวายของนายตัวกลมกับน้าชายต่างหากล่ะ วันนี้เลยตื่นแต่เช้า

ส่งยิ้มไปให้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่อย่างผูกมิตร ได้ยินพัชมลเล่าให้ฟังเหมือนกันว่า เธอมีพี่น้องทั้งหมดสามคน พัชมล จุลฉัตร และรัดเกล้าซึ่งเป็นคนสุดท้าย...

จุลฉัตรมองหญิงสาวตรงหน้า รู้สึกสะดุดใจเมื่อหล่อนส่งยิ้มจนตาหยีมาให้ เหงื่อบริเวณขมับยังเกาะไรผมที่ซอยสั้นสลวยส่องประกายต้องแสงแดดที่ทะลุลอดผ่านต้นมะม่วงลงมา ท่าทางห้าว ๆ ดูเป็นคนเอาเรื่อง เขาส่งยิ้มตอบกลับไปเหมือนกัน

“ไหนพี่พัชว่า รัดจะมาช่วยดูน้องเพียวไม่ใช่เหรอ...คะ”  บุษราเอ่ยถามเมื่อเดินกลับไปปิดก๊อกน้ำเรียบร้อยแล้ว ความสงสัยยังเต็มเปี่ยม

“อาทิตย์นี้รัดไม่ว่าง ผมเลยมาแทน”   จุลฉัตรตอบ แล้วเงียบไป... ต่างฝ่ายต่างเงียบ ก็มันไม่มีอะไรจะพูดนี่เนอะ...

เด็กชายกมลเขย่าแขนชายหนุ่ม  “น้าฉัตรครับ เพียวว่าเราไปกับเถอะ เดี๋ยวเพียวไปโรงเรียนสาย อายเพื่อนแย่เลย”  แล้วก็หันมาสวัสดีหญิงสาวที่ยืนอยู่ที่รับไหว้แทบไม่ทันเมื่อนายตัวกลมลากน้าชายของตัวเองไปขึ้นรถที่จอดอยู่


ในตอนเย็นขณะที่บุษรากำลังถือข้าวของพะรุงพะรังอยู่ เมื่อผ่านไปทางแผนกของเด็กเล่นก็เห็นชายหนุ่ม เพื่อนบ้าน(อาทิตย์เดียว) ยืนเกาหัวอยู่อย่างรำคาญ มีเด็กชายตัวกลมลงไปนั่งอยู่ตรงพื้นทางเดิน ร่ำร้องชี้ไปที่หุ่นยนต์ตัวใหญ่อย่างเอาเป็นเอาตาย

“สวัสดีครับน้องเพียว”  เธอเข้าไปทัก  “เป็นอะไรเอ่ย ทำไมลงไปนั่งอยู่อย่างนี้”      

“ก็น้าฉัตรนะสิ ไม่ยอมซื้อของเล่นให้เพียว เพียวจะเอาไปเล่นที่บ้าน”  เด็กชายร่ำร้องบอกกับผู้มาใหม่ แล้วตวัดสายตาไปมองคนที่ยังยืนอยู่ที่เก่า  

“เอ...น้าบีว่า น้าบีเคยเห็นเจ้าเทอโบกับเจ้าพาวเวอร์ของน้องเพียวแล้ว ตัวนี้ไม่เห็นสวยเลยสู้เจ้าสองตัวที่บ้านไม่ได้ น้าบีว่า น้องเพียวไปทานไอศรีมกับน้าบีดีกว่า เอาไว้ให้เขาออกรุ่นใหม่ที่สวยกว่านี้ค่อยมาดูวันหน้าดีมั้ยค่ะ”


“มันไม่ดีเท่าเจ้าเทอโบกับพาวเวอร์จริงเหรอครับ”  เด็กชายถามอย่างลังเลเหมือนไม่แน่ใจและออกจะเสียดายนิด ๆ

“จริงค่ะ”  บุษราพยักหน้า

“งั้น...เพียวไปทานไอศกรีมกับน้าบีก็ได้ ให้น้าฉัตรเลี้ยงด้วยโทษฐานที่วันนี้ไปส่งเพียงสายทำให้ เพียวอายน้อยฝนแทบแย่”  เด็กน้อยยื่นข้อเสนอ ทำให้ผู้ใหญ่สองคนมองหน้ากันอย่างช่วยไม่ได้

“ขอบคุณนะ ที่ทำให้สถานการณ์มันดีขึ้น”  เขาเอ่ยออกมาเมื่อเด็กชายกมลเดินไปล่วงหน้าตรงไปลานจอดรถหลังจากที่ทานไอศกรีมกันแล้ว  “ถ้าไม่เจอคุณ ผมยังไม่รู้เลยว่าจะลากตัวแกออกมาจากตรงนั้นยังไง หรือต้องควักกระเป๋าจ่ายเพื่อตัดปัญหาก็ไม่รู้”

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่ใช้หลักจิตวิทยานิดหน่อย หาของมาล่อ...ให้เหตุผลดี ๆ ที่เขารับฟังได้ มันก็ไม่ยากเท่าไหร่”  บุษรายักไหล่ บอกแก่คนที่เดินข้าง ๆ ส่วนของของหล่อน เขาอาสาถือให้ เพราะยังไงก็ต้องกลับด้วยกันอยู่แล้ว

จุลฉัตรยิ้มให้หล่อน  ไม่น่าเชื่อเลยว่า คนตัวเล็ก ๆ ข้างหน้า สามารถทำเรื่องใหญ่ ๆ สำหรับเขา ให้กลายเป็นเรื่องเล็ก ๆ ได้...

++++++++++++++++++++


เย็นวันศุกร์บุษราเอาขนมฝอยทองที่จัดม้วนเป็นชิ้นพอดีคำที่บุรินทร์ซื้อมาฝากเมื่อวันวาน ส่วนเจ้าตัวออกไปดูหนังเรื่องที่เพิ่งเข้าฉาย (ไม่สนใจน้องนุ่งบ้างเลย! อุตส่าห์ขอไปด้วยแล้ว) เธอจัดแบ่งใส่จานไปให้บ้านข้าง ๆ  เพราะรู้ว่าเด็กชายกมลนั้นโปรดปรานของหวานชนิดนี้เป็นที่สุด

เดินออกไปเมื่อไม่เห็นใครเลยต้องส่งเสียงออกไป  “น้องเพียว คุณฉัตร” ร้องเรียงสองสามครั้ง ก็มีคนโผล่มา จุลฉัตรเดินออกมาทั้ง ๆ ที่ยังใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่

“คือ...ผมกำลังจะทำอาหารเย็นครับ”  เขาเรียบออกตัว เมื่อเห็นสายตายิ้ม ๆ ที่มองสบตา

“ทำอะไรบ้างค่ะ ให้ฉันไปช่วยมั้ย พอจะทำได้บ้างแค่ไม่กี่อย่าง”  ที่เสนอจะช่วยเพราะได้ยินเสียงโวยวายของนายตัวกลมอยู่เสมอ ในเรื่องของอาหารของชายหนุ่ม

“เออ...ถ้าไม่เป็นการรบกวน ยังไงคุณมาช่วยผมหน่อยก็แล้วกัน ผมไม่ค่อยถนัดอาหารจืด ๆ”  

แล้วทั้งเธอและเขาก็ช่วยกันทำอาหารในมื้อนั้นเสร็จจนได้ บุษราทำหมูสับผสมข้าวโพดคลุกกับซอสและทอดจนเหลืองน่ากินให้นายตัวอ้วน และแกงจืดใบตำลึงที่เก็บจากรั้วหลังบ้านของเธอเอง ส่วนจุลฉัตรนั้นขอผัดกะเพรารวมมิตร ที่ทำเอาคนทั้งบ้านจามกันลั่นไปหมด เป็นอาหารง่าย ๆ  แต่ทำให้ทั้งเธอและเขาได้คุยกันมากขึ้น

“อาหารเสร็จแล้ว บีขอตัวก่อนนะคะ”  บุษราเอ่ยขึ้นมาเมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามายกอาหารจานสุดท้ายออกไป  

“อ้าว...ทำไมไม่ทานด้วยกันก่อนล่ะครับ อุตส่าห์ทำตั้งนาน น่า...ไหน ๆ ก็มาช่วยแล้ว ถ้าคุณไม่กิน พวกเราไม่ยอมให้กลับจริง ๆ ด้วย”  เขาทำเสียงละห้อย โดยมีเด็กชายกมลพยักหน้าอยู่ข้าง ๆ และในปากก็มีหมูทอดชิ้นพอคำอยู่ในปาก

“นะครับ ทานเสร็จค่อยกลับ กว่าพี่ชายของคุณจะกลับก็อีกตั้งนาน อยู่ทานข้าวกับพวกเราก่อนดีกว่า”

เมื่อไม่มีทางเลี่ยงและเหตุผลของเขาก็มีมากพอ เธอจึงพยักหน้ารับ กลับไป...ก็ต้องนั่งกินข้าวคนเดียว เป็นอย่างนี้มานานจนชิน เพราะช่วงหลัง ๆ บุรินทร์ไม่ค่อยกลับบ้านตรงเวลานัก ได้เพื่อนกินข้าวสักวันก็ดีเหมือนกัน...

บุษรานั่งอยู่ด้านขวามือของเด็กชายกมลส่วนทางขวาก็มีน้าชายขนาบข้าง เธอมองดูน้าหลานที่กำลังช่วยทำการบ้านอย่างตั้งใจ บางข้อที่จุลฉัตรอธิบายไม่ได้ เธอก็จะช่วยสอนให้ มองเวลาแล้วเลยลุกขึ้นขอตัวกลับก่อน เด็กชายยกมือไหว้อย่างเรียบร้อย เดินเอื้อมมือไปลูบหัวทุยเบา ค่อยเดินออกมา

“เออ...”

“อะไรคะ”  เธอหันไปถามเมื่อฝ่ายที่ออกมาส่งเงียบไป

“พรุ่งนี้...ถ้าบีว่าง ผมจะพาเพียวไปเที่ยวเขาดิน บีไปด้วยกันนะ”  ในที่สุดเขาก็หลุดคำพูกออกมา

“ผมเห็นเพียวเหงา ๆ คงจะคิดถึงพี่พัช ยังไงถ้าพาแกไปเที่ยวแกคงมีความสุข”  

หญิงสาวยิ้มตาหยีให้ชายหนุ่ม  “ยังไม่รับปากนะคะ ถ้าพรุ่งนี้เห็นฉันก็ตกลง แต่ถ้าไม่ยังไงก็ขอให้เที่ยวให้สนุกนะคะ”  เธอยิ้มให้เขาอีกครั้ง แล้วเดินจากมา


รอยยิ้มยังไม่หมดไปจากใบหน้าของบุษรา  จุลฉัตรดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่น และคงจะรักหลานคนนี้มาก อีกสองวันพี่พัชก็จะกลับมาแล้ว เขายังสังเกตเห็นความเหงาของเด็กชายตัวน้อยจนต้องพาไปเที่ยว... คืนนั้นเธอนั่งอ่านหนังสือจนถึงตีสอง ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ง่วงแต่ก็ต้องนอนเนื่องจากสายตาเริ่มล้าจากการจดจ้องตัวหนังสืออยู่นาน เห็นรถจอดอยู่ บุรินทร์กลับมาเมื่อไหร่ไม่รู้เมื่อเธอเดินลงไปกินน้ำก่อนเข้านอน