W2426700 ตอนจบของ เธอ เขา เรา ฉัน ภาค ผู้ชนะครับ [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 1

-๕-

“ไม่เอาเอกไปด้วยหรือคะ” หล่อนเอ่ยถามผมในขณะที่ผมก้าวขึ้นรถกระบะของหล่อน
“ผมชวนแล้วครับ แต่เอกบอกว่าย่าไม่ค่อยสบาย เขาจะต้องขายของ ไม่มีคนอยู่ร้านนะครับ”
ผมตอบเธอในขณะที่ก้มหน้าก้มตารัดเข็มขัดนิรภัย พร้อมกับตรวจเช็คข้าวของอันพะรุงพะรังของผม ดูซิ เธอหัวเราะท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ ของผม นั่นนะซิ น่าอยู่หรอก ก็ผมไม่เคยได้ใช้รถของคนอื่นเท่าไรหรอก ความไม่สะดวกนี้ไม่ได้เกิดว่าผมนั่งรถอะไรหรอกนะ แต่มันเกิดจากความไม่เคยชินกับการที่จะต้องเป็นผู้โดยสารเสียมากกว่า แต่แปลกประหลาดอย่างยิ่ง ผมกลับความสุขมากในขณะที่นั่งรถและดูของข้างทางที่รถวิ่งผ่าน แถมด้วยคนที่นั่งข้างผมก็เป็นคนที่สวยอย่างยิ่ง ก็น่าแปลกที่หล่อนไม่ยอมมีแฟน หรือหล่อนยังไม่เจอคนที่ถูกใจละมั้ง ผมคิดอยู่ในใจ
“วัดที่ดิฉันจะพาคุณไปทำบุญนะคะ เป็นวัดป่า คือ ว่าดิฉันมาทำบุญที่วัดนี้บ่อย ๆ เพราะดิฉันศรัทธาในตัวหลวงพ่อท่านคะ และอีกประการหนึ่งคือ เวลาที่ฉันมีความทุกข์เกิดขึ้นในใจมาก ๆ ก็ที่นี่แหละคะที่ทำให้ดิฉันสงบลงได้”
หล่อนเล่าอะไรต่อมิอะไรทีเกี่ยวกับวัดนี้อย่างมากมาย ดูหล่อนจะมีความสุขเมื่อพูดถึงวัดแห่งนี้ ในขณะที่หล่อนเล่าไปนั้น หล่อนหารู้ไม่ว่า มีสายตาคู่หนึ่งที่จับจ้องที่ใบหน้าอันนวลใสของหล่อน หล่อนเป็นคนสวยมากคนหนึ่ง หากไม่เทียบกับสาวชาวกรุงที่สวยแบบตกแต่ง ฉาบฉวยแล้ว หล่อนก็คงเป็นคนสวยที่หาคนเสมอได้ยากที่ขนาดที่หล่อนไม่แต่งหน้าอะไร ก็คงมีเพียงแป้งเด็กทั่ว ๆ ไปที่ใช้กัน ยังทำให้หล่อนดูสวยขนาดนี้ หากผมจะหลงรักหล่อนก็คงไม่แปลกแล้วละ
“เอ่อ ... คุณพิมพ์ผกาครับ ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ คุณวางแผนให้กับชีวิตคุณอย่างไรบ้างละครับ คุณไม่คิดจะเข้าไปทำงานดี ๆ ในกรุงเทพบ้างหรือครับ จริง ๆ นะคุณเป็นคนมีความสามารถนะครับ ผมเสียดายแทนบุคลากรดี ๆ แบบนี้”
“คุณคะ คุณรู้จักความพอเพียงไหม อีกอย่างกรุงเทพไม่มีแม่ฉัน มีก็แต่ผู้ชายใจร้ายที่ทิ้งฉันกับแม่ไป” สีหน้าที่เบิกบานของหล่อนเมื่อครู่เปลี่ยนไปเป็นสีหน้าเคร่งเครียดเอาจริงเอาจัง ผมจึงไม่กล้าพูดอะไรอีกตลอดทางที่ไปวัด
“กราบนมัสการหลวงพ่อเจ้าคะ ดิฉันพาเพื่อนที่มาจากกรุงเทพมากราบหลวงพ่อนะเจ้าคะ แล้วเลยถือโอกาสมาทำบุญด้วยเลย”
ต่อหน้าผมและหล่อนในตอนนี้คือ พระผู้มีวัยมากพรรษารูปหนึ่งที่ท่าทางหน้าตาท่านจะใจดี แต่มีบารมีน่าเกรงขาม ท่านเอ่ยทักทายผม แล้วซักครู่หนึ่งก็มีหญิงวัยสูงอายุนุ่งขาวห่มขาวโกนศีรษะล้านคนหนึ่งก้าวเข้ามาในกุฏิ หล่อนหันไป แล้วก้มลงกราบ เฉกเช่นเดียวกับการกราบพระ
“แม่จ๋า แม่สบายดีหรือเปล่าจ๊ะ หนูไม่ได้มาเยี่ยมแม่เกือบเดือน หนูคิดถึงแม่มากนะจ๊ะ” หล่อนเรียกแม่ชีคนนั้นว่าแม่ ใช่ซิ ผมไม่เคยถามถึงครอบครัวเขาเลยรู้จากเจ้าเอกว่า พ่อของเธอหนีไปมีเมียใหม่ อ้อ แม่ของเธอคงตรอมใจแล้วหนีมาบวชแน่ ๆ เลย
“แม่สบายดีลูก ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ผู้ปฏิบัติธรรมนะ เข้ากินง่ายอยู่ง่ายอยู่แล้วละลูก อยู่กับหลวงพ่อท่านก็สบายดี แม่นะอิ่มมากเลยลูก แม่อิ่มในธรรมะดีกว่าการกินอาหารธรรมดาอีกนะลูก ว่าแต่ลูกเถอะนะ ช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้างละ อยู่คนเดียวนะ ระวัง ๆ หน่อยนะลูก อย่ากลับบ้านดึกละ ถึงแม้ว่าบ้านเราจะไม่ค่อยมีข่าวร้าย ๆ เหมือนที่อื่น แต่ก็อย่าประมาทนะลูก”
หล่อนไม่ได้ตอบว่าอะไร เพียงแต่ตาจับจ้องไปที่ใบหน้าของแม่ชีคนนั้น พร้อมรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความสุขในการที่พบเจอ
“อ้าว แล้วคุณละคะ เป็นใคร มากับพิมพ์หรือคะ” คำพูดของหล่อนที่หันมาพูดกับผม ก็เป็นคำพูดที่น่าฟังอย่างยิ่ง ไม่ได้มีน้ำเสียคาดคั้น หรือกะเกณฑ์ในคำตอบแต่อย่างไร เพียงแต่หล่อนคงอยากทักทายเป็นมารยาท
“อ๋อ หนูขอโทษคะ หนูลืมแนะนำ นี่คุณกานต์ปณตคะแม่ คุณเขามาจากกรุงเทพ คุณเขามาพักอยู่ที่ที่หนูทำงานนะแม่ แล้วหนูเลยชวนเขามาทำบุญ คุณเขาเป็นนักวาดรูปนะแม่” ดูหล่อนอธิบายแทนผมเสียเรียบร้อย ผมจึงมีหน้าที่เพียงแต่ยิ้มรับในคำตอบของหล่อน
“อ้าว อย่ามัวพูดกันอยู่เลยโยม พากันไปจัดหาข้าวปลากินกันเถอะ แล้วค่อยมาคุยกันต่อ คงยังไม่ได้กินอะไรกันมาละซิ”
หลวงพ่อพูดตัดบทสนทนา ใช่ซิ ผมยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่เมื่อเช้า นี่ก็เกือบเที่ยง หล่อนบอกผมว่า นี่คงไปไม่ทันฉัน เพราะพระเณรที่นี่ฉันคาบเดียว แต่น่าแปลกอย่างยิ่ง อาหารที่จัดมาให้ผมกับหล่อนนั้น ดูมากมาย ไม่เหมือนกับการที่พระไปบิณฑบาตมาเพื่อนำมาฉันคาบเดียว หรือมื้อเดียวอย่างที่หล่อนบอกเลย แม่ชีคงเหมือนจะเดาใจผมได้ จึงอธิบายว่า คนแถวนี้ศรัทธาในตัวหลวงพ่ออย่างมาก ถึงนำภัตตาหารมาถวายเป็นจำนวนมากอย่างนี้ทุกวัน และรู้ว่าท่านมีแขกกราบท่านบ่อยจึงคิดว่าการจัดอาหารจำนวนมาก ๆ ก็เปรียบเสมือนได้เผื่อแผ่ผู้อื่นด้วย ซึ่งก็จริงอย่างที่แม่ชีกล่าว เพราะตั้งแต่ผมก้าวเข้ามาในวัดแห่งนี้ ผมก็พบกับทั้งพระ และเณรจำนวนมาก ไหนจะมีชุดขาวของผู้ปฏิบัติธรรม ไหนจะแม่ชี และไหนจะญาติโยมที่มาทำบุญ การที่มีอาหารเหลือเช่นนี้ก็ย่อมต้องเป็นอานิสงค์ถึงผมที่อยู่นอกเหนือจากพระ และเณรอย่าแท้จริง
ภายหลังจากรับประทานอาหารผมก็เดิมชมรอบ ๆ วัดซึ่งสงบร่มรื่น ถึงตอนนี้ผมก็ไม่ทราบว่าพระเณรหายไปไหนหมด สงสัยคงหนีไปจำวัดแน่ ๆ เลย เข้าตำรา เช้าเอน เพลนอน กลางวันพักผ่อน กลางคืนซัดมาม่าแน่ ๆ ผมคิดอย่างผู้มีอคติ แบบคนเมืองที่เห็นพระในเมือง
“ไม่หรอกโยมสิ่งที่โยมคิด พระเณรที่นี่พอหลังจากบ่ายไปแล้วจะต้องปลีกวิเวก เป็นคำสั่งอาตมา เพราะเราเป็นศากยบุตร ต้องธำรงพระศาสนา หากเราไม่เร่งขวนขวายในตอนนี้ เราก็จะต้องว่ายวนอยู่ในวัฏฏะไม่มีสิ้นสุด แล้วเวลานั้นเราจะสอนใครได้”
เสียงที่ดังมาจากข้างหลังทำให้ผมตกใจ พอหันหลังกลับไปยิ่งตกใจกว่า เพราะเป็นหลวงพ่อ ท่านรู้ได้อย่างไรว่าผมคิดอะไรอยู่
“ขอโทษครับ หลวงพ่อผมคงเป็นคนเมือง จนไม่เข้าใจหลักธรรมนะครับ” ผมเกิดสำนึกขึ้นมาอย่างทันทีทันใดว่าตนเองได้ล่วงเกินต่ออริยบุคคลอย่างมากที่เดียว
“ไม่เป็นไรหรอกโยม คนนะ ยังไงก็ยังเป็นคน ยังไม่ละทิ้งความสงสัยไปได้หรอก จนกว่าเราจะเป็นผู้ชนะ”
ดูท่านจะเน้นคำทิ้งทายอย่างมาก แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจ ผมสนทนากับท่านอยู่นาน แต่ผมกลับรู้สึกว่าเวลาเพิ่งผ่านไปไม่นานเท่าใด จนพิมพ์ผกาต้องมาตามบอกว่าจะต้องกลับแล้ว เพราะเย็นมากแล้ว และตัวหลวงพ่อก็จำเป็นที่จะต้องลงนำพระเณรลูกวัดทำวัตรสวดมนต์ ผมและพิมพ์ผกาจึงกราบลาท่านออกมา
“ดูคุณมีความสุขมากนะคะ” หล่อนเอ่ยขึ้นในขณะอยู่ในรถ
“ครับ หลวงพ่อท่านสอนผมหลายอย่าง ท่านเป็นพระท่านน่าเคารพศรัทธามากเลยนะครับ” ผมกล่าวกับเธอพร้อมกับมองหน้าที่อย่างมีความสุข
“คะ ดิฉันเห็นคุณมีความสุขก็ดีแล้วละคะ” หล่อนยิ้มให้ผม ผมเองมองรอยยิ้มของเธอแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มหลงรักแม่ชาวเมืองเลยคนนี้ให้อย่างจัง เธอคงเป็นผู้หญิงที่จะมาแทนที่ ณิชา คงเป็นเธอแน่ ๆ แล้วเธอจะรู้สึกกับผมอย่างไรบ้างนะ อยากให้เธอมีใจให้ผมบ้างจัง ผมจะได้เป็น “ผู้ชนะ” ......... แล้ว ณิชา คุณก็จะหมดความหมายสำหรับผมเสียที คุณจะต้องได้รับความเจ็บปวดอย่างไม่เคยได้รับมาก่อน
************************************

จากคุณ : ภูผากานต์ - [ 24 ส.ค. 46 21:51:11 A:203.156.46.224 X:192.168.1.110 ]

ความคิดเห็นที่ 3

-๗-

“ณิชา ผมอยากพบคุณจัง วันนี้มาพบผมหน่อยได้ไหม” ผมโทรศัพท์ไปหาณิชา ในวันที่ผมกลับมาถึงกรุงเทพในตอนเช้าของวันนั้นเอง ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะนัดเธอทำไม แต่ผมรู้แล้วว่าผมจะพูดอะไรกับเธอ ผมรู้แล้วจริงๆ
“กานต์ .....กานต์ คุณกลับมาแล้วหรือคะ คุณไม่โกรธ ณิแล้วใช่ไหมคะ ณิดีใจจริง ๆ เลย ได้ซิคะ ให้ณิไปหาคุณที่ร้านที่เราเคยไปทานข้าวเป็นประจำดีไหมคะ”
“ดีครับ เอาเป็นว่า ตอนกลางวันนี้ เจอกันนะครับ”
ผมบอกกลับเธอ ใช่ซิ เธอพูดถึงร้านที่เรากินกันเป็นประจำ เธอยังไม่ลืม ร้านนั้น แต่เธอจะจำได้ไหมว่า ก็ร้านนี่นั่นแหละที่ผมขอเธอแต่งงาน ในตอนนั้นผมมีความสุขอย่างมากที่เธอตอบตกลงกับผม แต่วันนี้มันไม่เหมือนวันนั้นอีกแล้ว ผม เธอ ต่างมีทางเดินกันทนละทาง
...............................................
“กานต์คะ คุณเป็นอย่างไรบ้าง รู้ไหมคะ คุณพ่อคุณแม่คุณเป็นห่วงขนาดไหน แล้วรู้ไหมคะว่าณิก็ห่วงคุณอย่างมาก หากคุณเป็นอะไรไปณิจะไม่ยอมให้อภัยตัวเองเลย”
ผมก้มหน้าทานซุปตรงหน้าโดยไม่มองเธอ แม้ว่าเธอจะพยายามพูดเพื่อให้เธอได้สบตา แต่ผมก็ไม่ยอมแม้จะมองหน้าเธอ ผมยังไม่อยากเห็นหน้าเธอในตอนนี้ ไม่หรอก ไม่ใช่ว่าผมจะเสียใจ แต่ผมคิดว่าหากผมมองเธอแล้ว สิ่งที่ผมตั้งใจเอาไว้จะเปลี่ยนไป ผมจะไม่ทำอย่างนั้นอย่างแน่นอน
“ผมสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ที่เมืองเลยผมได้เรียนรู้อะไรต่อมิอะไรอีกมากเลย ว่าแต่คุณเถอะคุณสบายดีหรือเปล่า
“ณิสบายดีคะ ..........เอ่อ........กานต์คะ ณิ ณิ อยากจะขอโทษคุณอีกครั้ง ถึงแม้ว่าคุณจะให้อภัยณิหรือไม่ก็ตาม แต่ณิอยากจะบอกว่าคุณเป็นผู้ชายที่ดี หากแต่ว่า ณิเองต่างหากที่หลอกคุณ แล้วณิก็หลอกตัวเองด้วย ณินึกว่า ณิจะลืม เขาได้แล้ว แต่เปล่า ณิลืมเขาไม่ได้........ณิ ขอโทษคุณจริง ๆ นะคะ”
“เอาเถอะ เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว ผมไม่อยากจะรื้อฟื้นมันอีก ว่าแต่ ชาญ เขาเป็นอย่าไรบ้าง เขาดีกับคุณมากไหม.........เขาคงไม่ทำให้คุณเสียใจอีกนะ” ผมเอ่ยถาม ทั้ง ๆ ที่รู้สึกว่านัยน์ตาร้อนผ่าว น้ำที่เอ่อนัยน์ตาเจ้ากรรมก็ดันจะพาลไหลออกมา ขอของผมรู้สึกแห้งทันทีเมื่อเอ่ยถึง ชื่อ “เขา”
“คะ เขาดีกับณิมากเลย เขาเป็นก็รู้สึกเสียใจที่ทำให้เรื่องบานปลายมาถึงขนาดนี้ จริง ๆ แล้ววันนี้เขาอยากจะมาด้วย เพื่อมาขอโทษคุณ แต่ แต่ว่า ฉันห้ามเขาไว้ กลัวคุณจะยังไม่หายโกรธพวกเรา”
หล่อนพูดด้วยสีหน้าเหมือนเด็กน้อยที่สำนึกในความผิดของตนเอง เด็กซึ่งนั่งอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ที่จะสามารถลงโทษเธอ หรือคาดโทษเธอก็ย่อมได้
“ไม่หรอก คุณน่าจะพาเขามาด้วยนะ ผมไม่โกรธพวกคุณแล้ว ถึงอย่างไร ความรักก็เป็นเรื่องที่ห้ามกันไม่ได้ แล้วอีกอย่างหากผมมารู้ภายหลังกว่านี้ซิ รู้ตอนที่คุณเป็นของผมแล้ว ผมคิดว่าผมคงจะเสียใจไปมากกว่านี้อย่างแน่นอน ช่างเถอะ จริง ๆ แล้ววันนี้ผมกะว่าจะมาอวยพรพวกคุณให้พวกคุณรักกันนาน ๆ แล้วหากมีอะไรให้ผมช่วยเหลือ ก็อย่าเกรงใจ ผมยินดีเสมอ อีกอย่างหนึ่ง ผมอยากจะมาบอกว่า ผมเข้าใจแล้วว่าอะไรคือ “การชนะ” อย่างแท้จริง”
เธอมองหน้าผม ดูสีหน้าของเธออาจจะประหลาดใจในคำพูดของผม นั่นเป็นสิ่งที่ผมรู้สึกได้ ใช่ซิ ก็ผมเอง เป็นลูกคนเดียวของคุณพ่อกับคุณแม่ เป็นหลานรักของคุณหญิงย่า อะไร อะไรผมก็ถูกตามใจมาเสียแต่เด็ก ผมไม่เคยได้ยินคำว่า “ความพ่ายแพ้” มาก่อน และคำว่า “ผู้ชนะ” เป็นสิ่งที่คุณพ่อคุณแม่ พยายามให้ผมได้เจอกับมันเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม โดยหารู้ไม่ว่า วันหนึ่งผมจะต้องมาเป็นผู้พ่ายแพ้ในเกมส์ รักของผมกับณิชา แต่ผมเข้าใจแล้วว่า ความรักมันไม่ใช่เกมส์ แต่เป็นเรื่องของความเข้าใจ เป็นเรื่องของข้อตกลงที่เกิดขึ้นในใจ
“คือ อีกเรื่องหนึ่งที่ผมจะบอก เกือบลืมไป ผมกะว่าผมจะไปอยู่เมืองเลยซักพัก พอดีผมไปตกหลุมรักสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นที่เมืองเลย ทั้งบรรยากาศ ทิวทัศน์ สิ่งแวดล้อม น้ำใจไมตรีของผู้คน รวมถึง......”
“รวมถึงอะไรคะ” หล่อนยิ้มพร้อมกับมองหน้าผม อย่างอยากรู้
“รวมถึง ผมเจอที่ดินพื้นหนึ่ง สวยมาก ผมกะว่าจะไปปลูกบ้านแล้วทำสวน หรืออะไรเถือกนั้นที่นั่นนะ”
“แหม นึกว่าคุณไปพบรักใหม่ที่นั่นเสียอีก” หล่อนกระเซ้าผม ผมเองก็รู้สึกชื่นบานที่ผมได้พูดถึงที่นั่น ใช่ซิ หน้าของหล่อนอยู่ในห้วงคำนึงของผมตอนนี้ หล่อนสอนให้ผมรู้จักชีวิตขึ้นอีกมากเลยทีเดียว
“อืม ไม่หรอก ยังไม่ตอนนี้หรอก แต่อนาคตไม่แน่ อีกสองวันผมจะกลับขึ้นไปแล้ว อย่างไรคุณเองก็ถนอมรักครั้งนี้ไว้ดี ๆ นะ ผมจะคอยฟังข่าวพวกคุณ อ้อ จะแต่งงานกันเมื่อไรก็อย่าลืมส่งข่าวมานะ ผมจะรีบมาทันที”
…………………………………..
ผมรู้สึกอย่างไรไม่รู้ตอนนี้ รู้สึก ปลอดโปร่ง มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ไม่เหลือแล้วความรู้สึกโกรธ เกลียด ชิงชัง ที่ผมมีกับเธอ และเขาที่ทำให้ผมตกเป็นหม้ายงานแต่งตัวเอง หล่อนพูดถูก ก่อนผมขึ้นรถกลับมากรุงเทพ หล่อนมาส่งผม เธอพูดกับผมเหมือนจะเตือนสติผม แล้วทำให้ผมเข้าใจอย่างแท้จริงเสียที่ว่าอะไรคือ ผู้ชนะ
“กานต์คะ ขอพิมพ์บอกอะไรคุณซักอย่างได้ไหมคะ คือว่า พิมพ์ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้คุณยังรู้สึกอย่างไรกับคุณณิชา แต่พิมพ์อยากจะบอกว่า หากคุณคิดว่าคุณรักคุณณิชาอย่างแท้จริง คุณควรให้อภัยเธอกับสิ่งที่เธอได้ทำกับคุณ เพราะความรักที่แท้จริงคือการเห็นความสุขของคนที่เรารัก ส่วนคุณชาญชาตินั่นนะ พิมพ์รู้ว่าคุณคงโกรธเขาอย่างมาก ใช่คะ คุณอาจคิดว่าเขามาเพื่อแย่งเอาความรักจากคุณไป หรือคุณอาจคิดว่าเขาเอาชนะคุณด้วยการที่เขาสามารถพิชิตใจคุณณิชาได้ แต่เปล่าหรอกคะ เขาไม่มีวันชนะคุณ หากคุณไม่คิดว่าคุณพ่ายแพ้ แต่พิมพ์ไม่ได้หมายความว่าจะให้คุณแก้แค้นเขานะคะ พิมพ์หมายถึงว่า คุณควรเอาชนะตัวคุณเอง ด้วยการให้อภัยเขานะคะ ผู้ให้อภัยคนอื่นเป็นคือผู้ชนะ และผู้ชนะก็จะพบความสุขอย่างแท้จริง หากแต่ถ้าคุณมัวแต่จะคิดเอาชนะเขาโดยการที่คุณทำสิ่งที่ผิดลงไป คุณก็จะพบแต่การชนะที่จอมปลอม และความทุกข์ที่คุณไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขมันได้เลย คุณจะรับปากพิมพ์ได้ไหมคะว่า คุณจะเป็นผู้ชนะที่จะมีแต่ความสุข”
ในใจตอนนั้นผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าผมจะทำได้ แต่ผมก็รับปากเธอ จนวันนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองเข้าใจสิ่งที่เธอพูดอย่างมาก พิมพ์คุณสอนให้ผมพบกับความสุขอย่างแท้จริง จริง ๆ รอผมนะ พรุ่งนี้ผมจะไปพบคุณ
“ขอสายคุณพิมพ์ผกาหน่อยครับ”
ผมโทรศัพท์ไปที่ทำงานของเธอ ในขณะที่ผมขับรถกลับเมืองเลย ผมบอกคุณพ่อคุณแม่ว่า ผมจะขอไปอยู่เมืองเลยซักพัก ท่านไม่ปฏิเสธ ทั้งนี้ท่านเองอาจเข้าใจว่า ก็ดี ให้ผมไปรักษาแผลใจซักพักที่นั่นก็คงดี แต่เปล่า ท่านยังไม่รู้ว่าแท้จริงแล้ว ผมกลับเมืองเลยครั้งนี้ผมจะกลับไปบอกคนที่ผมรักว่า ผมชนะแล้ว
“กานต์หรือคะ แหม รู้ได้อย่างไรคะนี่ว่า พิมพ์ต้องอยู่กะกลางคืน”
“เปล่าหรอกครับ ผมลองซุ่มโทรมานะ พิมพ์ผมอยากบอกว่าผมทำในสิ่งที่คุณอยากให้ผมทำแล้วนะ ผมมีความสุขอย่างมาก นี่ผมกำลังจะขับรถกลับไปหาคุณแล้ว พรุ่งนี้เช้าก็คงถึง อืม....ผมมีของไปฝากคุณด้วยละ”
“ดีจังคะที่คุณทำได้ ในที่สุดคุณก็เป็นผู้ชนะ แต่คุณไม่น่าเปลื้องเงินซื้ออะไรมาเลย แค่คุณกลับมาหาพิมพ์ พิมพ์ก็ดีใจแล้ว ขับรถกลับมาดี ๆ นะคะ พิมพ์เป็นห่วง”
“ครับ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”
ผมวางสายจากเธอ ในขณะที่ผมหยิบผ้าพันคอที่ผมซื้อมาจากฝรั่งเศสขึ้นมา จริง ๆ แล้วผ้าผืนนี้ผมตั้งใจจะมอบให้ณิชาตอนไปฮันนีมูน แต่ตอนนี้เธอคงไม่ต้องใช้มันอีกแล้ว แต่ความตั้งใจของผมก็คือ ผ้าผืนนี้เป็นผ้าแห่งความรัก ที่ผมจะมอบให้คนที่ผมรัก ใช่แล้ว มันสมควรจะเป็นของพิมพ์ คนที่ผมรักซินะ จะหน้าหนาวแล้วด้วยพิมพ์จะได้ใช้พันธ์คอ ผมนึกในขณะที่ขับรถ พลันสายตาของผมก็หรี่ลง เพราะแสงสว่างที่จ้าจนทำให้ผมรู้สึกแสบตา วินาทีนั้นผมไม่ทันได้ตั้งตัวอะไร สิ่งต่าง ๆ เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมาก ผมยังคงรู้สึกตัว ตอนนี้ผมเจ็บมาก รู้สึกเจ็บระบมไปทั้งตัว เกิดอะไรขึ้น มันเกิดเร็วมาก เร็วจนผมไม่สามารถตั้งตัวได้ .........เกิดอะไรขึ้นกับผม.........พิมพ์ผมคงไมสามารถพบคุณได้อีกแล้ว ผมรู้แล้วพิมพ์ว่าความสุขคืออะไร ผู้ชนะคืออะไร แต่ทำไมความสุขของผมถึงอยู่กับผมได้ไม่นานละ พิมพ์ คุณรู้ไหม คุณทำให้ผมเข้าใจความหมายของความรักตอนนี้นี่เอง ............พิมพ์ .......ผมรักคุณ จริง ๆ นะ พิมพ์.........ห้วงหายใจสุดท้ายของผม คุณจะเป็นที่รักในใจผมตลอดไป น้ำตาของผมเริ่มไหลออกจากสองตา ผมหลับตาลง ในใจผมรู้สึกเดียวดาย ใครจะรู้ไหมว่า ผมรักผู้หญิงคนหนึ่งที่เมืองเลย ใครจะรู้ไหมว่าเธอทำให้ผมรู้ว่า “ผู้ชนะ”ที่มีความสุข.......พิมพ์ ผมจะรักคุณตลอดไป.........................................

จากคุณ : ภูผากานต์ - [ 24 ส.ค. 46 21:52:40 A:203.156.46.224 X:192.168.1.110 ]