คุณเคยไหม เหมือนมันมีสัตว์ประหลาด มีตัวอะไรไม่รู้ ไม่รู้แม้กระทั่งหน้าตามันเป็นยังไง
ไม่รู้ว่าเสียงเพราะ หวาน ทุ้มน่าฟังแค่ไหน แต่มันมีอิทธิพลกับคุณเหลือเกิน

มันทำให้คุณไม่สามารถหัวเราะ  ยิ้มได้อย่างสดใสร่าเริงเหมือนเคย
สติปัญญาที่คุณเคยมีมากมาย ปัญญาที่คุณคิดว่าคุณสามารถแก้ปัญหาสำคัญๆได้
แต่.......................................................................
เมื่อมันเข้ามาครอบครองคุณ ปัญหาเล็กๆที่แม้แต่เด็กปัญญาอ่อนก็สามารถแก้ได้
คุณ.......ก็ไม่สามารถทำได้

เพราะอะไร  เพราะอะไร  ไม่รู้  อย่าถามได้ไหม  ไม่มีคำตอบใดๆทั้งนั้น
สมองมันโล่ง  โล่งไปหมด  ไม่มีสาระ  ฮึ! อย่าว่าแต่สาระเลย  ไร้สาระก็ไม่มี

ใครกันนะที่บอกว่าเวลาเราคิดอะไรไม่ออก  ต้องทำสมองให้มันโล่งๆ  โปร่งสบาย
มันไม่ใช่เลย  ไม่จริงสักนิด ก็ตอนนี้สมองฉันโล่งยังกับอะไรดี  ทำไมมันถึงคิดอะไรไม่ออก
เลยสักนิดล่ะ  ย้ำสักนิดก็ไม่มี

ความสามารถที่ฉันเคยภูมิใจมันหายไป  ตอนนี้ถามว่าฉันยังภูมิใจในตัวเองอยู่ไหม
ไม่รู้สิ ภูมิใจที่ฉันสามารถต่อสู้ฝ่าฟันมาจนถึงวันนี้  แต่อนาคตฉันไม่รู้

ดูมันมืดมนไปหมด แม้ว่าฟ้าวันนี้จะสดใส
ทั้งๆที่วันก่อนๆ  มันมืดครึ้มดูน่ากลัว กลางวันไร้แสงอาทิตย์ กลางคืนไร้แสงจันทร์ ไร้แสงดาว

ชีวิตฉันจะเป็นเหมือนฟ้าไหมนะ วันนี้มืด  พรุ่งนี้สว่าง

ใครก็ได้  ใครสักคนช่วยฉันที  เอาตัวอะไรก็ไม่รู้ที่มันแทรกซึมไปทั่วร่างกายฉันออกไปที
เอามันออกไปที  ฉันรู้สึกเหมือนวาระสุดท้ายของกำลังจะมา  มันคืบคลานเข้ามาเงียบๆ ฉันกลัว

ฉันนั่งอยู่ข้างๆถนนสายเล็กๆ ข้างล่างเป็นสถานีรถไฟใต้ดิน ผู้คนเดินขวักไขว่ไปมา
มีสักคนไหมนะที่รู้สึกเหมือนฉันตอนนี้

ตรงข้ามกับฉันเป็นลุงแก่ๆ มีถุงผ้าสีขาววางอยู่ใกล้ๆ   ลุงนั่งสับปะหงก  

ผู้หญิงที่อยู่เยื้องๆไปจากฉัน  อายุคงประมาณ 25-26  นั่งอ่านหนังสืออยู่
มือข้างขวาของหล่อนคีบบุหรี่ ไม่สนใจใครทั้งนั้น  หนังสือที่หล่อนอ่านจะสนุกไหมนะ
หล่อนมีความสุขแค่ไหนกับหนังสือที่หล่อนอ่าน

ฉันหันมองลุงที่อยู่ตรงข้ามอีกที   ตอนนี้ลุงเปลี่ยนท่านอน  
แกนอนราบลงไปบนม้านั่งยาวตัวนั้น ดูไม่อาทรกับเสียงคนคุยกัน  
เสียงรถที่วิ่งไปมา บ้างบีบแตร  ลุงคนนี้จะเหนื่อยแค่ไหน ล้ามากเท่าไหร่
ผ่านคืนวันโหดร้ายมามากแค่ไหน  มีสักกี่วันที่ทุกข์  สักกี่วันที่สุข
ทุกข์มากกว่าสุขหรือสุขมากกว่าทุกข์นะ

หนุ่มสาวหลายคู่เดินผ่านหน้าฉันไป  บ้างจูงมือ บ้างโอบกอด
พูดจาหยอกล้อกันดูท่าทางมีความสุข แต่จริงๆแล้วลึกลงไปข้างในจะเป็นยังไงนะ
ใครรู้บ้าง

ฉันเหลือบไปดูเวลาที่นาฬักาใกล้  เกือบบ่ายโมงเข้าไปแล้วสินะ  ใกล้เวลาเลิกงาน
เลิกเรียนคนเลยพลุกพล่านยิ่งกว่าเดิม ประเทศที่ฉันอยู่นี่ก็แปลก   มันเจริญพุ่งพรวดทั้งที่
แพ้สงครามเสียยับเยิน ผู้คนก็ทำงานกันไม่กี่ชั่วโมงต่อวัน ดูอย่างเมืองที่ฉันอยู่นี่สิ
เขายกให้เป็นเมืองคู่แฝดฮิโรชิมาของญี่ปุ่นเชียว ก็ยับเยินพอกันนี่นา แต่ตอนนี้สิ
อะไรๆก็เปลี่ยนไป  

มันมีการเปลี่ยนแปลงเสมอ  เจริญขึ้นและตกต่ำลง
ชีวิตคนก็คงหมุนเวียนไปอย่างนี้ล่ะมั้ง สัตว์ประหลาดในตัวฉันมันเริ่มสงบลงหรือยังนะ
ฉันต้องแอบสังเกตมันเงียบๆ เพราะอะไรน่ะเหรอ ฉันกลัวว่ามันจะฟื้นขึ้นมาอีกน่ะสิ
มันเงียบไปแล้ว แต่ฉันรู้ว่ามันยังไม่ออกไปจากชีวิตฉันหรอก สักวันมันต้องแผลงฤทธิ์อีกแน่ๆ
เมื่อถึงวันนั้นบางทีฉันอาจจะมีตอน 2 ของเรื่องนี้มาฝากคุณๆอีกก็ได้
แล้วตอนนี้สัตว์ประหลาดที่อยู่ในตัวคุณล่ะ มันกำลังสงบหรือแผลงฤทธิ์สุดชีวิตอยู่

25/8/2003