ความคิดเห็นที่ 1 บ้านริมทะเล ระรินจำได้ว่าเธอสะพายเป้ใบเก่ง  เดินเข้าประตูบ้าน   พบว่ามารดาของเธอกำลังนั่งรอเธออยู่กับผู้ชายอีกคน "รินเชื่อแม่เถอะนะ  ไม่ว่าจะยังงัย  แม่ก็ยังรักพ่อของรินที่สุด  ไม่เคยมีใครแทนที่พ่อของรินได้ แม้แต่ลุง... แต่ที่แม่ต้องมีลุง  เพราะแม่ไม่สามารถทนอยู่ต่อไปคนเดียวได้  แม่เคยมีพ่อของรินเป็นเพื่อนอยู่ใกล้ๆ ตลอด แม่มีรินเป็นลูกสาวคนเดียว  แต่รินก็เลือกทางเดินของรินแล้ว เลือกที่จะทำในสิ่งที่รินเคยฝันตามความตั้งใจของริน ซึ่งแม่ก็ไม่เคยห้ามและเห็นด้วยกับรินมาตลอด  แต่มันก็ทำให้รินอยู่กับแม่ที่นี่ไม่ได้  แม่อยากให้รินเข้าใจแม่" ระรินนั่งฟังมารดาบอกเล่าความในใจอันยืดยาวนั้นอย่างสงบ  ก่อนจะเอ่ยตอบมารดาเบาๆ “ขอเวลารินนิดหนึ่งนะคะแม่ ... นะคะ”  เธอตอบมารดาเพียงแค่นั้น  แล้วเลี่ยงออกไปเดินเล่นนอกบ้าน สายลมพัดมาแผ่วเบา  เสียงคลื่นซัดหาดทรายเป็นระยะ  แต่ระรินไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย เธอเดินทอดน่อง  คิดถึงคำพูดของมารดาเมื่อเช้านี้  คำขอจากมารดาที่เธอได้รับในวันแม่ ... หลังอาหารเย็นคืนนั้น  ระรินเข้านอนพร้อมมารดา  เธอกล่าวราตรีสวัสดิ์มารดาก่อนนอน พร้อมคำพูดที่เธอยังจดจำได้กระทั่งทุกวันนี้ “รินรักแม่นะคะ  รักแม่ที่สุด  เพราะฉะนั้นอะไรที่ทำแล้วแม่มีความสุข  แม่ก็ไม่ต้องห่วงรินหรอกค่ะ รินก็จะมีความสุขด้วยเหมือนกัน  ถึงแม้ว่าบางครั้ง  รินต้องเรียนรู้ว่าความสุขมันจะมาพร้อมความทุกข์ก็ตาม” เธอยังจำได้ว่ามารดาดึงเธอเข้าไปกอดแล้วร้องไห้  พร้อมกับบอกเธอว่า “ถ้าวันหนึ่ง  รินรักใครสักคน  แต่เค้าไม่สามารถอยู่กับรินได้  บางทีรินก็จำเป็นต้องเลือกคนอีกคน คนที่สามารถอยู่กับรินได้  แม้จะไม่ใช่คนที่รินรักที่สุด  แล้วรินจะเข้าใจว่าทำไมวันนี้แม่ต้องทำแบบนี้” นั่นคือเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อปีที่แล้ว แต่สำหรับปีนี้  ระรินตื่นเช้าตามปกติ  ทั้งที่เป็นวันหยุด  เธอโทรหามารดา "คิดถึงแม่จังค่ะ  แม่เป็นงัยบ้างคะ เมื่อเช้ารินไปใส่บาตรมา  กรวดน้ำให้พ่อด้วย  ... ลุงเป็นยังงัยบ้างคะแม่  ยังทำงานหนักเหมือนเดิมหรือเปล่า  บอกลุงรักษาสุขภาพมากๆ นะคะ ... " จากคุณ : ช้องนาง. - [ 27 ส.ค. 46 15:47:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ระรินนั่งทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้วกับปีนี้  แทบจะไม่มีอะไรแตกต่าง  เธอยังคงใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ในเมืองหลวงที่ชื่อกรุงเทพมหานคร  เดินทางตามหาสิ่งที่เธอบอกมารดาว่ามันคือ “ความฝัน” และค้นหาสิ่งที่มารดาเคยบอกเธอ ... “ถ้าวันหนึ่งรินรักใครสักคน ” ก๊อก ๆ  ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูห้อง  ทำให้ระรินตื่นจากภวังค์  เธอสะดุ้งจนเผลอไปปัดเจ้ากระถางต้นไม้เล็กๆ ใกล้มือตกลงกับพื้น เธอรีบดึงมือตัวเองขึ้นมาดู  จึงเห็นเลือดซิบๆ อันเกิดจากหนามแหลมของต้นไม้  เธอก้มลงมองต้นไม้เล็กๆต้นนั้น ก่อนจะละการเก็บมันขึ้นมาไว้ก่อน  แต่เลือกจะเดินไปเปิดประตูแทน เธอมองลอดช่องประตูออกไป  และเปิดประตูต้อนรับผู้มาเยือน “มาแต่เช้าเชียวค่ะ”  เธอยิ้มให้ผู้มาเยือนและทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส “กลัวรินจะรอนานน่ะ  ว่าแต่อยากไปไหนล่ะวันนี้”  เขาคนนั้นตอบพร้อมคำถาม “อืม...ไม่อยากไปไหนเลยค่ะ  ดูหนังกันมั้ย  รินมีวีซีดีหนังมาตั้งหลายเรื่องแน่ะ  ลองเลือกดูสิ แล้ววันนี้รินจะทำกับข้าวอร่อยๆให้ทาน  ไหนๆ ก็อุตส่าห์มาอยู่เป็นเพื่อนแล้ว” “อ้าว เป็นงั้นไป  พี่นึกว่ารินอยากไปไหนเสียอีก  งั้นตามใจรินแล้วกัน  ดีเหมือนกันไม่ต้องขับรถ” “ค่ะ”  ระรินตอบรับ  ก่อนจะเดินไปเก็บกระถางแคคตัสที่เธอทำตกไว้ริมระเบียงก่อนหน้านี้ “อ้าว ทะเลาะกับแคคตัสอีกแล้วเหรอเรา”  เขาถามพร้อมกับหัวเราะ “เปล่าซะหน่อย”  ระรินหันมาค้อนให้ “คิดถึงเจ้าของมันเหรอ หรือว่าทะเลาะกันอีกแล้ว เลยมาลงเอากับต้นไม้”  อีกคำถามที่ระรินไม่อยากตอบเลย “ไม่ได้คุยกันนานแล้วล่ะค่ะ”  ระรินตอบ  ซึ่งก็เป็นดังนั้นจริงๆ เธอเว้นช่วงที่จะติดต่อกับเจ้าของต้นไม้เล็กๆต้นนั้น  ด้วยเหตุผลที่เธอกำลังไม่แน่ใจความรู้สึกตัวเอง ความรู้สึกที่ระรินยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร จากคุณ : ช้องนาง. - [ 27 ส.ค. 46 15:50:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอคั่นเวลา รออ่านด้วยความตื่นเต้นค่ะ รอลุ้นอยู่ว่าแม่ขออะไรริน อ่านแล้วอบอุ่นจังเลย หลายคำโดนใจจนอึ้ง ๆ อดไม่ได้นึกถึงเพื่อนชื่อ ริน เธอใช้ที่อยู่เมล์ว่า "รินรักแม่" น่ารักจังเลยค่ะ จากคุณ : จันทร์เจ้าขาวันนั่งลุ้นฟ้า (Tethys) - [ 27 ส.ค. 46 15:53:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ความรู้สึกที่ระรินยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร เพียงแต่มันแตกต่างจากวันที่เธอได้เจ้าต้นไม้เล็กๆต้นนั้นมา  วันที่เธอได้มันมาเธอรู้สึกสดชื่นอย่างประหลาด แต่ความรู้สึกสดชื่นนั้น  มันเจือไปด้วยความห่วงใย  โหยหา  จนเมื่อเธอกับเค้าต่างมีภาระของตัวทำให้ต้องห่างเหินกันไป แม้ว่าเทคโนโนยีทางการสื่อสารจะช่วยร่นระยะทางระหว่างเค้าและเธอ  ให้เหมือนยังอยู่ใกล้กันเหมือนเดิมก็ตาม และสำหรับระริน เธอเลือกที่จะปฏิบัติต่อเขา  เหมือนวันแรกที่รู้จัก  ไม่ลดน้อย  ไม่เพิ่มขึ้น  หากแต่ ... สม่ำเสมอ และในตอนนี้เธออยากให้เวลากับตัวเอง  ได้ไตร่ตรองสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่เท่านั้น ... "พี่ก็ทราบนี่คะ  ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา  รินไม่เคยคิดว่าจะอยู่กับใครไปตลอดชีวิต หรือรินจะรักใครได้ไปตลอดรอดฝั่ง ... ความรักของรินมันคงเหมือนดอกไม้  พอได้เวลาถึงฤดูกาลมันก็บาน แล้วมันก็เหี่ยวเฉาไปตามกาลเวลาของมัน จริงๆแล้ว รินไม่อยากเรียกมันว่าความรักหรอก มันอาจเอื้อมเกินไปที่จะเอาความรู้สึกฉาบฉวยแบบนี้ไปแทนคำว่า "รัก" รินอยากจะเรียกมันว่า "ความปรารถนาดี" มันมาถึงเมื่อ เวลา โอกาส และคน  ทำให้เกิดความรู้สึกนี้พอดี เหมือนที่รินรู้สึกกับพี่ตอนนี้  มันเหมือนดอกไม้ที่กำลังบาน เพียงแต่รินก็ไม่รู้ว่ามันจะเหี่ยวเฉาเมื่อไหร่” เขานิ่งไปเมื่อได้ฟังคำตอบอันยืดยาวนั้น “แล้วความรู้สึกกับเจ้าของต้นไม้นั่นล่ะ”  เขาตั้งคำถามเอากับเธออีก “ไม่ทราบสิคะ” “บางที  มันคงไม่ใช่ดอกไม้" "มันอาจเหมือนต้นไม้นั่นมั้ง  แคคตัสต้นเล็กๆ ที่ไม่ต้องดูแลมากมาย  ไม่ต้องรดน้ำทุกวัน แต่ก็มีชีวิตอยู่ได้” “แต่...”  ระรินนิ่งไปชั่วครู่ “แต่รินก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน  ว่าความรู้สึกที่ว่านี่มันคืออะไรกันแน่” เขานิ่งฟังเธอเงียบๆ ไม่ตอบโต้อะไรอีก แต่สำหรับระริน  เธอกำลังคิดถึงคำพูดของมารดา ... “ถ้าวันหนึ่ง  รินรักใครสักคน  แต่เค้าไม่สามารถอยู่กับรินได้  บางทีรินก็จำเป็นต้องเลือกคนอีกคน คนที่สามารถอยู่กับรินได้  แม้จะไม่ใช่คนที่รินรักที่สุด  แล้วรินจะเข้าใจ ” จากคุณ : ช้องนาง. - [ 27 ส.ค. 46 15:57:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่ค่อยแน่ใจว่าจบหรือยัง แต่คิดว่าน่าจะจบแล้ว อ่านแล้วความรู้สึกถ่วง ๆ เก็บอะไรไปคิดได้อีกเยอะเลยค่ะ “ถ้าวันหนึ่ง  รินรักใครสักคน  แต่เค้าไม่สามารถอยู่กับรินได้  บางทีรินก็จำเป็นต้องเลือกคนอีกคน คนที่สามารถอยู่กับรินได้  แม้จะไม่ใช่คนที่รินรักที่สุด  แล้วรินจะเข้าใจ ” คงมีใครแถว ๆ ถนนนี้เหมือนโดนฟาดหน้าอย่างแรง อย่างแน่นอน โดยเฉพาะคำว่า "รัก"  กับคำว่า "ปรารถนาดี" แหะ แหะ ชอบจังเขียนอะไรแบบที่เอาไปคิดได้อีกนี่ แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 46 16:20:21 จากคุณ : จันทร์เจ้าขาอยากหม่ำกุ้ง กุ้ง (Tethys) - [ 27 ส.ค. 46 16:17:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองสำหรับถนนนักเขียน เรื่องแรก *~*~* เรื่องเล่า...วันเกิด...(เรื่อง) *~*~* http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2283925/W2283925.html ฝากช่วยแนะนำด้วยค่ะ จากคุณ : ช้องนาง. - [ 27 ส.ค. 46 16:28:28 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฝากช่วยแนะนำด้วยค่ะ ??? แปลว่าไร?? อุอุ...มาป่วน ๆ ....... ขอต๊ะไว้ก่อนนะครับ มีเวลาแล้วพี่จะเข้ามาตั้งใจอ่านอีกที แต่อ่านความเห็นของคุณติ๊ดตี่แล้ว รู้สึกว่าต้องเขียนดีแน่ ๆ ยินดีด้วยครับผม จากคุณ : ปิ๊ววววววว - [ 27 ส.ค. 46 16:53:39 A:202.5.83.124 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 กระองเพชรก็ตายได้ ไม่ว่าจะเพราะละเลย หรือเอาใจใส่เกินเหตุ ไม่ต่างจากความรักหรือความปรารถนาดีน่ะแหละ .. ช้องนางจะจองชื่อระรินเป็นนางเอกตลอดไปหรือเปล่าจ๊ะ? :) จากคุณ : scottie - [ 27 ส.ค. 46 18:03:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ท่าทางระรินตกใจง่ายพอสมควรเลยนะครับ จากคุณ : GTW - [ 27 ส.ค. 46 18:31:45 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึงคำพูดที่เคยบอก เพื่อนไปว่า คนที่รักกันไม่จำเป็นต้องลงท้าย ด้วยการแต่งงาน หรือการอยู่ด้วยกันเสมอไป นั่นอาจเป็นเพียงแค่ความปรารถนาดีก็ได้ แต่ถ้ารักแบบไม่ต้องการครอบครอง เพียงแค่เห็นคนที่เรารักมีความสุข เราก็อิ่มสุขแล้ว ความปรารถนาดีที่ว่าก็น่าจะเป็นเพียง ส่วนหนึ่งในรักนั้น ปล. ไม่เพียงแต่ฝีมือร้อยกรองจะเฉียบแล้ว ฝีมือร้อยแก้วก็ไม่เลยนะเจ้าหนู จากคุณ : รสา รสา - [ 27 ส.ค. 46 21:55:45 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เหมือนกับว่า ระรินกลัวความสูญเสียมากกว่านะคะ ทั้งๆที่ ตอนนี้ก็รู้สึกดีๆกับเขาคนนั้น แต่กลับไม่กล้าสานต่อ เพราะกลัวว่าความรู้สึกนั้นจะหมดไป คนญี่ปุ่น ให้ความสำคัญกับฤดูที่ดอกซากุระบานมาก เพราะปีๆนึง มันจะบานอยู่แค่อาทิตย์เดียวเองค่ะ จากนั้น ดอกไม้ที่บานสวยทั้งต้น ก็จะปลิว ร่วงหล่นลงพื้นหมด เพราะมันบานอยู่แค่ไม่กี่วัน มันถึงสำคัญ เพราะความรู้สึกบางอย่าง อาจต้องเสียไปในเวลาไม่นาน มันถึงมีค่าควรแก่การทุ่มเทเพื่อมัน ในวันที่ยังมีมันอยู่ จากคุณ : TSURUGI - [ 27 ส.ค. 46 23:32:22 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่าติดตามดีครับ มีความหวานกรุ่น ๆอยู่ด้วย ช่างเปรียบเทียบเสียจริง รออ่านผลงานชิ้นต่อไปครับคุณช้องนาง จากคุณ : จิรัติการ (karinas) - [ 28 ส.ค. 46 15:24:28 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านจบแล้วมีความรู้สึกมากมาย แต่อธิบายยากจัง แหะ แหะ เอาเป็นว่า เอาใจช่วยให้ ระรินเข้าใจความรู้สึกของตัวเองไวๆ และเข้าใจใน คำของแม่ ด้วยก็แล้วกัน ^__^ จากคุณ : O-HO - [ 28 ส.ค. 46 15:32:16 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แม้มีคนเคียงกาย .. ทว่าใจกลับไขว่คว้าหาอีกคนหนึ่ง แม้ไม่ใช่คนที่รักที่สุด แต่ก็จะคว้าคงเคียงใกล้นี้ไว้ .. เกาะเขาไว้ แม้ว่ารักเขาบ้างบางส่วน หรือ ไม่รักเขาสักส่วน ... แม้เขาเต็มใจให้เกาะ .. แต่มันโหดร้ายเกินไหม? ระรินโชคดีที่รัก "พี่" คนนี้บ้าง แต่เฉดน้อยโชคร้ายที่รักแต่ตัวเอง จากคุณ : กระเฉดน้อย - [ 28 ส.ค. 46 15:51:08 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาทีหลัง ขอก๊อปคคห.ของพี่สก๊อตตี้กับซึรุงิก็แล้วกัน ... เห็นด้วยกับทั้งสองคนค่ะ ^^ จากคุณ : Clear Ice - [ 29 ส.ค. 46 03:18:33 ]

ความคิดเห็นที่ 16 พี่จันทร์เจ้าขา  --- มาคนแรกเลยค่ะ  ช้องนางเพิ่งเขียนเป็นเรื่องที่สองในถนนนักเขียน  เชื่อว่าคงมีที่ให้ติมากมาย ยังงัยก็ฝากรบกวนช่วยแนะนำด้วยนะคะ  ส่วนตัวเอกเนี่ย  ชอบคำว่า "ระริน" แต่ไหนแต่ไรมาแล้วล่ะค่ะ ส่วนคำว่า "รัก"  กับคำว่า "ปรารถนาดี"  บางทีก็ใกล้กันจนเกินไป  ทำให้แม้แต่เจ้าตัวเองยังไม่แน่ใจเลยค่ะ   พี่ปิ๊ววววววว --- รอให้พี่อ่านละเอียด  และรอฟังความคิดเห็นของพี่อยู่นะคะ  มาป่วนอย่างเดียวไม่ได้นะ ไม่งั้น งอนๆๆๆ   พี่ scottie ---  ขอบคุณมากค่ะ เห็นด้วยกับที่พี่บอกเรื่องกระบองเพชรนั่น  ส่วนชื่อ "ระริน" ยังติดใจจากคราวที่แล้วน่ะค่ะ คุณ GTW  ---  เห็นชื่อ 'จารย์จีแล้วปลื้มจังเลยค่ะ  อย่างน้อยก็เห็นด้วยสำหรับคำแนะนำ  จะปรับปรุงต่อไปนะคะ ขอบคุณค่ะ พี่ รสา --- ยังเป็นมือใหม่หัดขับอยู่เลยค่ะ  คงต้องพยายามต่อไปเรื่อยๆ  ขอบคุณข้อคิดดีๆของพี่รสาเช่นกันนะคะ     คุณ TSURUGI  --- ใช่แล้วล่ะค่ะ  ความรู้สึกบางอย่าง  เมื่อมันมาถึงก็ต้องใช้เวลากับมันให้คุ้มค่าที่สุด เพราะสักวันหนึ่งเราอาจจะต้องเสียมันไป  แต่เราก็จะเหลือความทรงจำที่ดีให้กับตัวเองไว้ระลึกถึง เหมือนที่เพื่อนคนหนึ่งเคยพูดให้ฟังเมื่อไม่นานมานี้เลยค่ะ  ขอบคุณนะคะ   คุณจิรัติการ (karinas)  --- ชาติเอ้ย ช้านน่ะ อยากให้นายติเยอะๆ ล่ะไม่ว่า  ว่างเมื่อไหร่ไปชนแก้วกันเน้อ   พี่ O-HO  --- ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ  จะพยายามต่อไปค่ะ   กระเฉดน้อย  --- การรักตัวเองไม่ใช่เรื่องผิดนี่ค่ะ  แต่บางครั้งการฝืนทำเป็นรักใครสักคนเนี่ย  มันผิดหรือเปล่าหนอ ??? พี่ Clear Ice  --- ขอบคุณมากค่ะ  เห็นชื่อแล้วดีใจจัง จากคุณ : ช้องนาง. - [ 29 ส.ค. 46 12:20:32 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อันนี้ดีกว่าครั้งที่แล้ว มันดูลึกซึ้งกว่า (คิดต่อได้เมื่ออ่านจบ) อย่าหาว่าจู้จี้เลยนะ แต่อ่านแล้วสะดุดคำว่า "ต้นแคคตัส" น่าจะใช้คำไทยๆ ต้นตะบองเพชร ไปเลย รื่นกว่า แต่รวมๆถือว่าดี จากคุณ : พี่เมฆ - [ 29 ส.ค. 46 15:01:00 A:216.124.246.107 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอเข้ามารับรู้ความรู้สึกของระรินด้วยคนค่ะ   คำพูดบางคำรู้สึกว่าป้าคุ้น ๆ นะคือคำว่า "จะเรียกมันว่า "ความปรารถนาดี" มากกว่า" รู้สึกว่าระรินจะอยู่ในช่วงที่สับสน คงต้องใช้เวลาสำรวจใจตัวเองให้ดีก่อนที่ จะตัดสินใจอะไรลงไป...เอ ออกความเห็นเหมือนเป็นเรื่องจริง คงอินมากไปแล้วค่ะ ขอบอกว่าเขียนได้ดีมาก ความสามารถเยอะจังเลย   แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 46 18:12:38 จากคุณ : นุภา - [ 29 ส.ค. 46 18:11:55 ]

ความคิดเห็นที่ 19 พี่เมฆ --- ปลื้มจังคับ  นานๆพี่จะชมซะที  เอาเป็นว่าจะพยายามต่อไป ส่วนเรื่องต้นแคคตัส น่าจะติดปากคนเขียนเลยเรียกแบบนั้นไปด้วย แหะๆ จะแก้ไขในเรื่องหน้าก็แล้วกันนะคะ  ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ป้านุภา --- ดีใจจังค่ะที่ป้าแวะมาอ่าน  อย่าเพิ่งอินสิคะ เดี๋ยวคนเขียนก็ปลื้มแย่ว่าเขียนได้เหมือนจริงซะขนาดนั้น ขอบคุณป้านุภามากนะคะ  --- โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : ช้องนาง. - [ 31 ส.ค. 46 15:57:45 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มารายงานตัวค่ะ จากคุณ : เอ็นจัง - [ 1 ก.ย. 46 11:51:08 A:210.86.200.88 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณมากค่ะพี่เอ็นจัง จากคุณ : ช้องนาง. - [ 6 ก.ย. 46 12:00:58 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สอบเสร็จก็ตามมาอ่านค่ะ.ง ประโยคที่ว่า . “ถ้าวันหนึ่ง  รินรักใครสักคน  แต่เค้าไม่สามารถอยู่กับรินได้  บางทีรินก็จำเป็นต้องเลือกคนอีกคน คนที่สามารถอยู่กับรินได้  แม้จะไม่ใช่คนที่รินรักที่สุด  แล้วรินจะเข้าใจ ” ถ้าให้ดี...ได้อยู่กับคนที่รักมากที่สุด...ก็จะดีที่สุด ...ว่าไหมค่ะ.. แต่ว่า...นั้นก็เป็นสิ่งที่หายากที่สุดเหมือนกัน ...ยินดีที่ได้อ่านเรื่องของคุณช้อนนางอีกเรื่องค่ะ... แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 46 12:11:47 จากคุณ : หนูยี - [ 6 ก.ย. 46 12:09:43 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คุณหนูยี ขอบคุณมากค่ะ ก็อย่างว่าแหละค่ะ อะไรๆ บางครั้งก็ไม่ได้ดั่งใจหรอกนะคะ จากคุณ : ช้องนาง. - [ 10 ก.ย. 46 11:48:02 ]