วีรบุรุษ

มีนักโทษการเมืองสามพันคนถูกปลดปล่อยเป็นอิสระในสองสามวันต่อมา

ในจำนวนนั้นเรารู้จักสองคน


'เซียแมค จาคี

เกิด      20 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1945 ที่ลูริสถาน

อาชีพ   นักหนังสือพิมพ์

อาชญากรรม  เขียนบทความต่าง ๆ ในคีย์ฮานโจมตีรัฐบาล

วันเข้าคุมขัง  กรกฎาคม ค.ศ. 1973

วันปล่อยตัว มีนาคม ค.ศ. 1979

คำพิพากษา คอมมิวนิสต์  '

กับ


'โมห์เซ็น ชากิบา

กับ

'โมห์เซ็น ชากิบา

เกิด      22 พฤศจิกายน  ค.ศ. 1947 ที่ราชท์

อาชีพ   กบฎ

อาชญากรรม ก่อการกบฎ  

วันเข้าคุมขัง  เมษษยน ค.ศ. 1971

วันปล่อยตัว มีนาคม ค.ศ. 1979

คำพิพากษา คอมมิวนิสต์  '

88888888888888888888888888888888888888888888888888

ฉันเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับคุณเซียแมคมาก่อนการปฎิวัติ เขาเป็นสามีของเพื่อนรักคุณแม่

"เธอไม่ได้เข่าวเขามานานเท่าไหร่แล้ว" ฉันได้ยินคุณแม่คุยทางโทรศัพท์ในวันหนึ่ง

"สิบเดือนเชียวหรือ??"

"วันนี้พาลาลีมากับเธอด้วยสิ เราจะได้คุยกันเรื่องนั้น"

ลาลีเป็นลูกสาวคุณเซียแมค

"พ่อเธอไปไหนซะล่ะ" ฉันถามเธอ

"ไปเที่ยว"ลาลีตอบ

"เธอรู้ไหม ที่ใคร ๆ พาบอกว่าเขาไปเที่ยว ที่จริง หมายความว่าเขาตายไปแล้วล่ะ"

หน้าตาของลาลีเริ่มไม่สู้ดี

"อย่างน้อยก็เป็นจริงในกรณีของคุณตาฉันล่ะ"

"โฮ. .  .โฮ" ลาลีร้องไห้วิ่งเข้าบ้านไป

บางคนั้งความจริงก็ยากที่จะยอมรับได้

"ไม่ ไม่ใช่จ๊ะ คุณพ่อไม่ได้ตายจริง ๆ" คุณแม่ของเธอปลอบ ลาลีที่ร้องไห้ระล่ำระลักกอดเข่าเธออยู่

"โฮ ๆ มาร์จีเค้าบอกว่าคุณพ่อตายแล้วค่ะ"

ฉันยิ้มเก้อ ๆ เมื่อเห็นหน้าบึ้งตึงของคุณแม่

"กลับไปอยู่ในห้องของลูก " คุณแม่ท้าวสะเอวสั่ง

ฉันได้แต่ก้มหน้าห้มตาทำตาม

ไม่มีใครยอมรับความจริงกัยบ้างเลยนะ

88888888888888888888888888888888888888888888888888

ภายหลังจาการปฎิวัติ ฉันก็ตระหนักว่า คนเราอาจเข้าใจผิดกันได้

.วันนี้วันดีจริง ๆ เลยลูก เราเชิญคุณพ่อของลาลีและโมห์เซ็นมา ทั้งคู่เพิ่งออกจากคุก" คุณแม่บอก

"คุณพ่อของลาลีหรือคะ?" ฉันถาม

"เขาหน้าตาเป็นไงคะ?"

"แล้วลูกจะเห็นเอง" คุณพ่อตอบอย่างมีเลศนัย

เมื่อพวกเขามาถึง คุณพ่อคุณแม่โผไปกอดต้อนรับพวกเขา

"เซียแมค" คุณพ่อทัก

ลาลีทำท่าหมางเมินไม่แยแสฉัน

"ผมดีใจที่คุณกลับมา . . . ไม่รู้จะพูดไงดี . . ." คุณพ่อพูดทั้งน้ำตานองหน้า

"ไม่ต้องพูดอะไร ผมเข้าใจ" พ่อของลาลีบอกแล้วหันมาทักคุณแม่ว่า


"โอ๊ะ ทาร์จิยังสวยเหมือนเดิมเลย"

"ปากหวานตามเคยนะ" คุณแม่บอก

"นี่คงเป็นมาร์จีสินะ พระเจ้า! ครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นหนู เธอพึ่งสี่ขวบเองนะ" เขาอุ้มฉันขึ้นมมาพิจารณา

"เวลาไม่อาจเรียกคืนมาได้ เมื่อตอนที่พวกเขามาจับฉัน ลาลียังพูดอ้อ ๆ แอ้ๆ อยู่เลย ดูสิตอนนี้เธอกลายเป็นสุภาพสตรีตัวน้อย ๆไปเสียแล้ว"

"เออนะ"

"ใช่" คุณพ่อเห็นด้วย

"เธออบากเล่นไหม" ฉันชวนลาลี

""ไม่" เธอเชิดหน้าหลับตาตอบ

ดิ๊ง! ดอง!

"คงเป็นโมห์เซ็น" คุณแม่ว่าเมื่อได้ยินเสียงดกริ่งที่ประตู

"โมห์เซ็นเหรอ พระเจ้าช่วย ฉันนึกว่าแกม่องไปเสียแล้วสิ" พ่อของลาลีอุทาน

"ฉันนี่นะตาย? ตลกน่ะ! ในคุกน่ะเรียกฉันว่าคนเจ็ดชีวิตเชียวนะ"

"สองคนนี่รู้จักกันหรือ?" คุณพ่อถาม

"ในคุก ใคร ๆ ก็รู้จัก กัน " คุณโมห์เซ็นอธิบาย "แกจำวันที่เขาดึงเล็บฉันได้ไหม? มันงอกกลับมาแล้วล่ะ แม้จะไม่เหมือนปกติ แต่อย่างน้อยฉันก็มีเล็บ" ว่าแล้วเขาก็ชูมืออวด พ่อของลาลี

ฉันฟังอย่างตกตะลึง

"พวกที่ลงโทษเราน่ะได้รับการฝึกมาจากพวดซีไอเอ" คุณโมห์เซ็นกล่าว

"นักวิทยาศาสตร์จริง ๆ น่ะ! พวกเขารู้ทุกส่วนของร่างกาย รู้ว่าจะต้องตีตรงไหนด้วย" คุณพ่อของลาลีแย้ง


"ดูนะ! บนฝ่าเท้าของเธอ  มีเส้นประสาทนำไปสู่สมองโดยตรง" คุณโมห์เซ็น อธิบายพลางถอดรองเท้ายกขาขึ้นมาสาธิต "พวกมันเฆี่ยนฉันด้วยแส้ไฟฟ้าจนนี่ดูเหมือนเท้าไปหมด"

"ไม่ต้องพูดถึงเอาบุหรีจี้ที่หลังและสะโพกนะ" คุณพ่อของลาลีซึ่งสูบบุหรี่อยู่เสริม

คุณพ่อคุณแม่ตกตะลึงพรึงเพริดไปตามกันจนลืมที่จะกันฉันให้พ้นไปจากประสบการณ์นี้ . . .

88888888888888888888888888888888888888888888888888

"มีข่าวคราวของอาห์มาดีบ้างไหม?" คุณพ่อถาม

."อาห์มาดี . . . อาห์มาดี ถูกสังหารไปแล้ว เขาทุกข์ทรมานราวตกนรก เขามักมีไซยสไนด์อยู่กับตัวเผื่อไว้  เขาถูกจับและนำตัวไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยมาก่อน แต่โชคร้ายเขาไม่มีโอกาสใช้มัน . . .  ดังนั้น เขาจึงทุกข์ทรมานอย่างสุดแสนสาหัส

'ชอบอย่างนี้ใช่ไหม'ผู้คุมว่าแล้วมันก็หวดด้วยแส้ 'สารภาพมาซะพวกที่เหลืออยู่ไหน'

พวกมันนาบหลังเขาด้วยเตารีด"

ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าใครจะใช้เครื่องใช้อย่างนั้นสำหรับการทรมาน

สุดท้ายเขาถูกสับเป็นชิ้น ๆ

"เขาอยู่ชั้นเดียวกับผมทีมหาวิทยาลัย" คุณพ่อบอก

ระหว่างที่ผู้ใหญ่คุยกัน ฉันบอกกับลาลีว่า " ดีนะที่เขาไม่ฆ่าคุณพ่อเธอในคุก แต่เธอยอมรับนะว่ามันไม่เชิงผิดเสียหมดเมื่อฉันบอกว่าเขาไม่ได้ไปเที่ยว""

"อาจใช่ แต่พ่อของฉันเป็นวีรบุรุษ" ลาลีตอบ ฉันร้สึกตัวเล็กลีบลงทันใด

"พวกที่ทรมานนักโทษต้องตาย"คุณแม่ตะโกนขึ้น

คุณพ่อฉันไม่ใช่วีรบุรุษ ซ้ำคุณแม่ยังอยากฆ่าคน . . . ดังนั้นฉันจึงออกไแเล่นที่ถนน

88888888888888888888888888888888888888888888888888

เรื่องราวต่าง ๆ เหล่านั้นทำให้ฉันเกิดความคิดใหม่ เกี่ยวกับเกมส์

"คนแพ้ต้องถูกทรมาน" ฉันบอกเพื่อน ๆ

"ดี"

"ทรมานอย่างไรล่ะ"
ฉันมีจินตนาการเหมือนกัน . . . เผาหนวดลนไฟทรมาน ประกอยด้วยการดึงริมฝีปากบนทั้งสองด้าน

บิดแขน

ขยะยัดปาก


88888888888888888888888888888888888888888888888888888888

เมื่อกลับถึงบ้านตอนดึก คืนนั้น  ฉันรู้สึกว่ามีอำนาจชั่วร้าย

แต่ก็เกิดอยู่ไม่นาน ฉันรู้สึกสับสน

"อย่าร้องไปเลยลูกจ๋า พวกเขาต้องชดใช้ในสิ่งทำไป" คุณแม่ปลอบ

"แต่หนูคิดว่าใคร ๆ ควรให้อภัยกัน"

"คนชั่วมักร้ายกาจ แต่ต้องยกโทษให้พวกเขาด้วยก็  อย่าวิตกเลยในโลกนี้มีความยุติธรรมแล้วกัน

ฉันไม่รู้ว่าควายุติธรรมคืออะไร บัดนี้การปฎิวัติได้สิ้นสุดลงแล้วตลอดไป ฉันจะทิ้งปรัชญาเชิงวัตถุ  

ที่ซึ่งฉันรู้สึกปลอดภัยก็คือในอ้อมแขนของเพื่อน ๆ


8888888888888888888888888888888888888888888888888888888

แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 46 20:26:21

แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 46 20:25:12