ความคิดเห็นที่ 1 2. ระบบสื่อสารไม่มีสิ้นสุด ชายหนุ่มผู้มีชีวิตอยู่กับความเป็น “นักวิทยาศาสตร์” มีระบบอินเทอร์เน็ตไว้ช่วยให้การทำงานสะดวกขึ้น หญิงสาวผู้มีระบบอินเทอร์เน็ตเป็นเพื่อนแก้เหงา สิ่งที่เหมือนกันของสองคนคือ “ชื่อ” “ฉันเป็นนักเดินทาง เป็นนักมานุษยวิทยา ศึกษาเรียนรู้เพื่อการพัฒนาศักยภาพของมนุษย์ เรียนรู้การดำเนินชีวิตของปุถุชน โดยเฉพาะชนเผ่าต่างๆ ในโลก ฉันเดินทางไปรอบโลก หลายประเทศ ทั้งศิวิไลย์และทุรกันดาร ในทุกที่ที่ฉันไป มีเรื่องราวมากมายให้เรียนรู้ เพราะโลกเรากว้างใหญ่ ฉันจึงได้รู้ว่าฉันเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตเล็กนิดเดียวในโลกกว้างใหญ่นี้ งานอดิเรกของฉันคือ การดูดาว ชนพื้นเมืองบางกลุ่มจะไม่ออกไปทำมาหากิน ถ้าดาวบางดวงไม่ได้อยู่ในรัศมีโคจรที่เคยอยู่ ฉันชอบดูดาวและดาวที่ฉันชอบมีชื่อว่า อาร์คทุรุส มีอีกชื่อหนึ่งว่า ดาวยอดมหาจุฬามณี.... บางทีฉันก็ชอบมองดูเมฆ เมฆบนฟ้าเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา และในสภาพพื้นที่ที่แตกต่างเมฆก็ต่างกันด้วย ในเวลาว่างๆ ฉันจึงวาดรูปเมฆ ที่เดิมเวลาเปลี่ยน เมฆก็เปลี่ยน ฉันว่าเมฆก็เหมือนคน เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา ” “ผมเป็นนักวิทยาศาสตร์ เป็นนักวิจัยซึ่งทุกอย่างต้องมีที่มาที่ไป มีสมมติฐาน มีการทดลอง และมีผลของการทดลอง งานอดิเรกคือการดูดาว ดาวแต่ละดวงคือขยะอวกาศ การโคจรของดวงดาวเป็นเพียงการเคลื่อนที่ตามธรรมชาติของระบบสุริยะจักรวาล ดาวยอดมหาจุฬามณี เป็นดาวฤกษ์ที่สังเกตได้ง่าย มีความสว่างปรากฏอันดับ 4 ของท้องฟ้า อยู่ห่างจากโลกประมาณ 37 ปีแสง มีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 25 เท่าของดวงอาทิตย์ คำว่า "อาร์คทุรุส" หมายถึง "คนเลี้ยงหมี" (The Bear-keeper) โดยคนเลี้ยงสัตว์ หรือคนเลี้ยงหมีนี้ จะเดินตามหลังกลุ่มดาวหมีใหญ่ (Ursa Major) และกลุ่มดาวหมีเล็ก (Ursa Minor) ไปรอบๆขั้วฟ้าเหนือตลอดเวลา ส่วน...เมฆเป็นเพียงการเปลี่ยนแปลงของสภาพภูมิอากาศเท่านั้นในทัศนะของผม ” สิ่งที่สองคนเหมือนกัน คือสิ่งที่สองคนแตกต่างกัน . ความแตกต่าง บางครั้งก็คือ “ช่องว่าง” ของมิตรภาพที่ถูกมองข้ามไป แต่เมื่อวันหนึ่งช่องว่างนั้นขยายวงออกไป กว้างขั้น กว้างขึ้น จึงได้รับรู้ถึงความห่าง และเมื่อคนคนหนึ่งมีชีวิตอยู่กับเพียง “ความจริง” เขาจึงตั้งคำถามให้กับตัวเองว่าสิ่งที่กำลังเป็นไปในทุกวันนี้ คืออะไร? เขากำลังหลอกตัวเองใช่หรือไม่? เขาไม่ต้องการ “ผล” ที่จะเกิดขึ้นเมื่อการจากลามาถึง วันหนึ่งที่ระบบสื่อสารใช้งานไม่ได้ วันนั้นเขาจะไม่มีตัวหนังสือจากใครอีกคนที่มีชื่อเดียวกัน ความเคยชินจากการต้องเปิดจดหมาย การรับรู้เรื่องราวความเป็นไป รับรู้เรื่องราวแปลกใหม่จากการเดินทางของหญิงสาว และเมื่อวันหนึ่ง วันหนึ่งที่นานกว่านี้ เมื่อเขาไม่มีสิ่งเหล่านี้ แล้วจะเป็นเช่นไร? เขากลัว ในสิ่งที่มองไม่เห็น การ “ตัดให้ขาด” อาจจะยุ่งยากลำบากในช่วงระยะแรก แต่ระหว่างเขาและเธอไม่มีอะไรในความเป็นไปมากกว่า “ชื่อของเราเหมือนกัน” นอกจากนั้น ไม่มีอะไรอีกเลยที่จะบอกได้ว่าเธอมีตัวตน .ในโลกของความจริง แล้วในที่สุด “นักวิทยาศาสตร์” ก็หาข้อสรุปให้กับตัวเองได้ สำหรับมิตรภาพที่ไม่เห็นหน้า..ไม่มีจดหมายจาก กิรปัน แต่ก็ยังมีจดหมาย จาก กิรปัน หญิงสาวเพียรส่งจดหมายถึงเขาอย่างที่เคยเป็นเช่นปกติที่เป็น แต่เธอก็ไม่เคยได้รับจดหมายตอบกลับจากชายหนุ่มเลย นับแต่นั้น เวลาผ่านไป อีกปี หญิงสาวยังปฏิบัติอย่างที่เคย เธอเชื่อว่าเขาอ่านจดหมาย เพียงแต่เขาไม่มีเวลาตอบกลับมาเท่านั้น แต่ยิ่งเนิ่นนานวันเธอกลับเริ่มไม่แน่ใจ จดหมายถูกตีกลับมาเนื่อง จากตู้จดหมายที่เธอส่งไปถึงนั้นไม่มีพื้นที่เหลือพอสำหรับจดหมายฉบับใหม่อีกแล้ว หญิงสาวเปิดแอคเคาน์ขึ้นมาใหม่เพื่อที่จะเขียนจดหมายถึงเขา เธอเขียนจดหมายเหมือนที่เคยเขียน และส่งไปในอีเมลล์แอคเคาน์ใหม่ที่เธอเปิดขึ้นมานั้นเอง จดหมายทุกฉบับของเธอที่ส่งไปนั้นไม่เคยถูกเปิดอ่าน นั่นเพราะว่าคนที่มีรหัสผ่านมีแต่เธอคนเดียวเท่านั้น เธอรอว่าสักวันเขาจะติดต่อกลับมาและเธอก็จะให้รหัสผ่านแก่เขา ให้เขาเปิดอ่านจดหมายหลายร้อยฉบับในเวลานับปีที่เธอส่งถึงเขา เธอไม่เคยถามตัวเองว่า “ส่งไปทำไม?” ไม่เคยถามตัวเองว่ารู้สึกอย่างไรกับผู้ชายที่มีชื่อเดียวกัน เธอไม่เคยนึกถึงสิ่งที่ไม่มีตัวตนจริง สิ่งเดียวที่อยู่ในใจของเธอคือ “การรอคอยอย่างอดทน”    รอ “ตัวหนังสือ” ที่ส่งมาจากอีเมลล์แอคเคาน์ของเขา หญิงสาวไม่ได้เศร้าโศกกับการรอคอย ไม่ได้ร่ำร้องการ “กลับมา” การเขียนจดหมายถึงเขาเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ช่วยบรรเทาความเงียบเหงาและอ้างว้างในโลกของความจริง..ความจริงที่เธอไม่มีใครสักคนเป็นเพื่อนร่วมชีวิต ในวัยต้นสามสิบกับดีกรีปริญญาเอก ใครๆ ก็บอก “ยิ่งสูงยิ่งหนาว” ความอ้างว้างเงียบเหงาจับขั้วใจ หน้าที่การงานที่ต้องพบปะกับผู้คนต่างเชื้อชาติ ต่างเผ่าพันธุ์ ต่างศาสนาและความเชื่อ ก็ช่วยเพียงให้เธอได้พบเจอสิ่งแปลกใหม่ ได้ค้นหา ศึกษาเรียนรู้ในสิ่งที่ไม่เคยรู้ ชีวิตที่ไม่ต้องอยู่กับที่นิ่งๆ ไม่ได้ช่วยขจัดความอ้างว้างเดียวดายที่ซุกซ่อนอยู่ใต้หัวใจของเธอได้แม้สักน้อย เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอจึงไม่มีใคร จดหมายตอบโต้ระหว่างเธอกับเขาบางฉบับถูกพิมพ์ออกมาเก็บในแฟ้มเอกสาร กำลังใจของเธอคือเนื้อความในจดหมายนั้น “จงทำในสิ่งที่ชอบ ชีวิตคือการผจญภัยไปสู่สิ่งที่ไม่รู้และต่อสู้อย่างอดทนเพื่อไปให้ถึงในสิ่งที่มุ่งหมาย” ประโยคสั้นๆ ที่เป็นเพียงประโยคธรรมดา จากใครก็ได้ แต่หญิงสาวผู้มีชื่อแปลว่ากริชถือมันเป็นคัมภีร์ในการดำรงอยู่.. เวลาผ่านจวนจนย่างเข้าปีที่ 5 แอคเคาน์อีเมลล์เต็มทั้ง 8 ชื่อที่เธอเปิดขึ้นมา นับแต่ปี 1997 ถึง 2003 จดหมาย 8 แอคเคาน์ รวมกว่า 870 ฉบับ ไม่เคยถูกเปิดอ่านเลยแม้สักฉบับเดียว รหัสผ่านทั้งหมดนั้นใช้ตัวเดียวกันทั้ง 8 แอคเคาน์ เรื่องราวมากมายของเธอถูกถ่ายทอดออกมาเป็นตัวหนังสือเพื่อบอกเล่าให้เขาฟัง ในที่สุดหญิงสาว กับการรอคอยที่แสนเนิ่นนานของเธอก็จบลงเหมือนดังการเริ่มต้น เธอสืบค้นชื่อของตัวเองบนอินเทอร์เน็ตอีกครั้ง แล้วเธอก็ได้รู้ว่าชายหนุ่มนักวิทยาศาสตร์ผู้มองเห็นดวงดาวเป็นเพียงขยะของระบบสุริยะจักรวาล เขาผู้มีชื่อเสียงเรียงนามเขียนด้วยตัวอักษรตัวเดียวกัน ความหมายเดียวกัน เขาเป็นอาจารย์ประจำภาควิชาพันธุวิศวกรรมมหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศ ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะตามหา “ตัวตนในชีวิตจริง”..... สนามบินแห่งนี้ ขณะที่ทั้งสองคนกำลังรอเปลี่ยนเครื่อง “ผมกำลังจะไปเคนยาไปหาใครคนหนึ่งที่ผมเชื่อว่าโชคชะตากำหนดมาให้เราทั้งสองคนเป็นคู่กัน” “ฉันกำลังจะกลับเมืองไทย บางที ใครคนหนึ่งอาจจะรอฉันอยู่ที่นั่น ” “คุณว่า ความรักเกิดขึ้นได้ไหม? จากเพียงตัวอักษร” เขาเป็นคนถามประโยคนี้... “ฉันเชื่อในโชคชะตาค่ะ เจอก็เพราะโชคชะตา จากก็เพราะโชคชะตา... ทุกอย่างถูกกำหนดมาแล้วให้เป็นไป... ความรักเป็นเรื่องของโชคชะตา... ถ้าตัวหนังสือทำให้คนรู้จักกัน แล้วทำไมตัวหนังสือจะทำให้คนรักกันไม่ได้ล่ะคะ...” “ผมลังเลอยู่หลายปี ไม่มีอะไรที่จะบอกให้แน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นคือคนที่โชคชะตากำหนดมาให้..ผมไม่เคยพบผู้หญิงคนนั้น ไม่รู้ว่าเธอมีรูปร่างหน้าตาอย่างไร สูงต่ำดำขาว ขี้ริ้วหรืองดงาม แต่ผมก็อยากพบเธอ...เพื่อที่จะบอกถึงความรู้สึก ในตลอดเวลาที่ผ่านมา....” “คุณรักตัวหนังสือของเธอค่ะ ไม่ใช่ตัวเธอ...” “ถ้าตัวหนังสือนั้นถ่ายทอดออกมาจากความรู้สึก จากจิตใจและ...ด้วยหัวใจ... ผมก็แน่ใจว่าผู้หญิงคนนี้เองแหละที่ผมต้องตามหา ไม่ว่าเธอจะอยู่มุมไหนของโลกใบนี้...” “ขอให้คุณโชคดี และได้พบเธอ...” ณ ภาควิชาพันธุวิศวกรรม ขณะที่นั่งรอคนที่เธอมาพบ....ข่าวหนังสือพิมพ์ไทยฉบับแรกที่เธอหยิบอ่าน กรอบหนึ่งเป็นข่าวเรื่องอุบัติเหตุของสายการบินระหว่างประเทศของประเทศเล็กๆ ประเทศหนึ่ง... หญิงสาวมิได้ใส่ใจนัก “ขอโทษครับ....ที่ทำให้คุณรอนาน คุณมาช้าไปเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นเองครับ อาจารย์เพิ่งไปต่างประเทศเมื่อคืนนี้เอง...ลาพักยาวเสียด้วยสิครับ เอาอย่างนี้ไหม... ถ้าอาจารย์กลับมาแล้วผมจะรีบติดต่อคุณทันทีเลย คุณทิ้งเบอร์แล้วก็ที่อยู่ไว้ก็ได้ครับ...” “ไม่เป็นไรค่ะ...ฉันจะกลับมาใหม่ เมื่อเขากลับมาแล้ว...” บางครั้งการจากพรากก็มาถึงโดยที่เราไม่ทันได้ตั้งตัว แม้กระทั่ง เอ่ยปากบอกว่า "ลาก่อน" ยังไม่มีโอกาสนั้นเลย... จากคุณ : ดาริกามณี - [ 29 ส.ค. 46 22:40:20 A:203.149.36.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 คือ...ยังหาชื่อเรื่องไม่ได้แน่ะค่ะ, จะมีคนใจดีช่วยตั้งชื่อเรื่องสั้นเรื่องนี้ไหมน๊า จากคุณ : ดาริกามณี - [ 29 ส.ค. 46 22:43:03 A:203.149.36.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 เศร้าง่ะค่ะ อุตส่าห์รอมาตั้งนาน ถ้ารอน้อยกว่านี้ซักหน่อย หรือ รอมากกว่านี้อีกนิด คงไม่ต้องจากลาโดยที่ยังไม่ได้กล่าวคำลา จากคุณ : TSURUGI - [ 30 ส.ค. 46 00:54:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เศร้าจัง .. จากคุณ : scottie - [ 30 ส.ค. 46 00:56:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เศร้า... มาก คิดอะไรไม่ออกเลย.. จากคุณ : Moon_Light - [ 30 ส.ค. 46 08:03:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ทุกอย่างเป็นเพราะโชคชะตาหรือเปล่าหนอ ที่ทำให้ต้องจบแบบนี้ :( จากคุณ : O-HO - [ 30 ส.ค. 46 13:55:59 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอก๊อบไปก่อนนะคะ แบบว่าอ่านม่ะทัน  ^_^ จากคุณ : Antares - [ 30 ส.ค. 46 19:30:30 A:202.44.135.34 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 8 แง .เศร้าอีกและ วันนี้ข้าพเจ้าอ่านเรื่องเศร้าเปงเรื่องที่ 3 แต่ชอบการบรรยายของคุนจังเลยค่ะ  ทีแรกตอนที่เข้ามา กะจาช่วยตั้งชื่อ แต่ตอนนี้คิดม่ะออกแร้น ^_^ จากคุณ : Antares - [ 31 ส.ค. 46 08:58:24 A:202.44.135.34 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 9 แง้้....ทำไมมีแต่คนชอบแกล้งตัวละครเรื่อยเลยค่ะ.. โหดร้ายยมากกกกก จากคุณ : หนูยี - [ 6 ก.ย. 46 11:52:57 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่ว่าจะอ่านกี่รอบ ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองจะต้องยิ้มออกมาทุกครั้งเลย ทั้งๆ ที่เศร้าจะตาย ก็เพราะว่ามานั่งนึกถึงตัวเอง ก็คงไม่มีอะไรทำจริงๆ ในวันนั้น ที่search ชื่อตัวเองเล่น....แต่สิ่งที่ได้กลับมา เป็นมิตรภาพ...ที่บางครั้งเราไม่สามารถหาได้ง่ายๆ ในโลกปัจจุบันนี้  นับว่าคุ้ม........รู้สึกดีที่ได้เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้พี่สาวคนหนึ่งเขียน...ในสิ่งที่ชอบออกมาได้เป็นเรื่องราว (อีกเรื่องหนึ่ง) ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้พี่เมในการเขียนเรื่องต่อๆ ไปนะคะ จากคุณ : เป้....ดาริกามณี (อีกคน) - [ 10 ก.ย. 46 12:49:35 A:203.155.14.6 X: ]