ความคิดเห็นที่ 1                                                    บทที่                                                      สี่                                                                   โอดิลอน หมาป่าแท้ บ้านนั้นสร้างด้วยหิน มีหน้าต่างบานเล้ก ๆ และหลังคาปูหินชนวน ผมเคาะประตู เรา ได้ยินเสียงค่อย ๆ ดังมา          "ใครกันน่ะ?"           ผมกระซิบที่หูคามิลา "จะดีกว่าถ้าเธอขานตอบนะ"           "อ่า หลานคุณยาย หนูน้อยหมวกแดงไงคะ" เธอพูดตะกุกตะกัก "คุณแม่ ใช้หนูนำขนมเค้กกับโถเนยมาให้ท่านค่ะ"          "ยกกลอนประตูออก แล้วผลักประตูเปิดออกสิ" ขณะได้ยินคำอันน่ารักที่มี ความหมายต่อหมาป่าที่ผมเป็นไป ผมก็อดไม่ได้ทั้จะเลียริมฝีปาก           เราเดินเข้าไป ข้างในมืด ที่อีกมุมหนึ่งของห้อง หญิงชราขดตัวนอนบน เตียง เธอใส่หมวกนอนที่มีริบบิ้นประดับ เธอดูท่าทางอาการไม่ใคร่ดี           "หนูน้อย ยายรู้สึกว่าหลานไม่ได้มาคนเดียวนะจ๊ะ"             คามิลลาลังเลก่อนจะตอบว่า "จริง ๆ แล้ว โอดิวูลฟ์มากับหนูค่ะ"            "ใครกันน่ะ?"            "หมาป่าค่ะ"            ร่างคุณยายสั่นเทิ้มยามเมื่อได้ยินคำนั้น            "แต่-แต่ว่ามันน่าจะมาถึงก่อนเพื่อเขมือบยาย ทำไมหลานทำให้เรื่อง เปลี่ยนไป?" คุณยายว่าน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว            "ง่าย ๆ เลยค่ะ คุณยาย หนูน้อยหมวกแดงหาใช่หนู และหมาป่าก็ไม่ใช่ เขา"             "ยายไม่เข้าใจ ยายไม่เห็นความแตกต่างสักกระผีกระหว่างหนูกับหนู น้อยมวกแดงหรือเจ้าหมาป่ากับเขาเลย!"              คามิลลาพยายามอธิบายแต่คุณยายยังคงยืนชาเดียวไม่ดปลี่ยนใจ              "เจ้าหมาป่าต้องหม่ำยาย จบแล้วมันก็จะเขมือบหนู หนูเป็นตัวละครใน หนังสือ ฉะนั้นแค่คล้อยตามหนังสือไปเท่านั้น"              "หนูไม่ใช่ตัวละครในหนังสือ" คามิลลาแผดเสียงร้องตอบ              "ยายไม่สน และเจ้านั่นน่ะ มากินฉันเสียแหรือไม่ก็ไปเสียให้พ้น ๆ"              ถ้าหากผมมีทางเลือก ผมก็จะกลับบ้านไปทันทีผมกำลังเละตุ้มเป๊ะไป กับนิทานเรื่องนี่เสียแล้ว               "ถอยไปเสียคามิลลา ผมจะหม่ำท่าน เราจะได้อยู่กันตามลำพัง อย่าง ไรก้ตามอยายลืมนะว่าในเรื่องน่ะ หมาป่าไม่ได้กินอะไรมาสามวัน"               "ไม่นะ นี่เป็นกับดัก ถ้าเธอเขมือบท่าน เธอจะถูกขังไว้ในเรื่องนี้และเธอก็ต้องกินฉันด้วย เราก็ติดแหงกในนี้ตลอดกาล เธอต้องกาลอยายงนั้นหรือ"                 ผมเริ่มโอดครวญ "ฉันไม่รู้ว่าอยากได้อะไรอีกแล้ว เว้นแต่ฉันหิว แล้วเนื้อของเธอมันอร่อยแน่ ๆ "                คามิลลา ตกตะลึงพรึงเพริด เป็นลมล้มสลบไป ผมปราดเข้าไปหาเธอ ด้วยแรงปรารถนาจะงับเธอที่มิอาจหยุดยั้ง                ที่สุดแล้ว ผมก็คือหมาป่า และผมมฟันเต็มปากทั้งสองแถว                ผมมิอาจฝืนความยั่วยวนนั้นอีกต่อไป .... โดย ผึ้งแก้ว(The gl@ss Bee) [19 ก.ค. 2546 , 22:24:20 น.]   แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 46 09:10:14 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 30 ส.ค. 46 08:53:33 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คุณ  canossa เออ นั่นสินะครับ ดกิดอะไรขึ้นน้า เกิดอะไรขึ้น คุณ น้ำลายบูด คุณ  ืิทินา  แหม เก่งจังครับ นึกได้ไงเนี่ย  นึกไม่ถึงจริงว่าจะเป็นอย่างนั้น. . .ฮา คุณ  ninaM โอ๋ ขวัญมาไว ๆ เน้อ 'จารย์GTW  เค้ามีมาแค่นี้เอง ไม่ได้ตัดเลย แหม จะให้ผึ้งแก้วเป็นช่องเจ็ดสีไปได้. . . เฮ้อ คุณ scottie อันนี้ก็ต้องติดตามต่อไปว่าเป็นอย่างนั้นไม๊ เจอกันคราวหน้าครับ จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 30 ส.ค. 46 09:00:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาสั้นมากกกก ทิ้งให้ลุ้นอีกแล้ว จากคุณ : scottie - [ 30 ส.ค. 46 16:14:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แฮ่ เรื่องกำลังอร่อย ... จากคุณ : ninaM - [ 30 ส.ค. 46 23:00:22 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : รสา รสา - [ 31 ส.ค. 46 03:57:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 งง.. เกี่ยวอะไรกับช่องเจ็ดสี นี่ขนาดเนื้อดิบ กลิ่นยังชวนงับ ถ้าย่างไฟด้วย สงสัย...... อุ๊บ น้ำอะไรมาหยดแถวเนี้ย? จากคุณ : canossa - [ 31 ส.ค. 46 16:18:14 A:133.68.21.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วคิดให้ดี เรื่องนี้สยองจะตาย จริงๆ ต้องคิดลึกๆ มองข้ามความน่ารักไปให้หมด จะเห็นความสยดสยอง อิอิ จากคุณ : GTW - [ 31 ส.ค. 46 22:51:33 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เมื่อ 'จารย์ G เริ่มมองหาทายาท(อะสูน) ฮิ ฮิ ฮิ จากคุณ : canossa(again) - [ 2 ก.ย. 46 14:04:17 A:133.68.21.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนต่อไปครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2438865/W2438865.html จากคุณ : MMII - [ 2 ก.ย. 46 20:03:24 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เฉียบตามเคย จากคุณ : แดนไท ไหวเอน - [ 2 ก.ย. 46 22:44:53 A:203.113.34.11 X: ]