ความคิดเห็นที่ 1                    เดือนกันยายน ฉันเริ่มรับรู้เอาเขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตฉัน ทั้ง ๆ ที่ฉันและเขายังไม่เจอหน้ากัน ฉันแอบภูมิใจเล็ก ๆ ไม่ได้ เมื่อเขายังโทรมาหาฉันอย่างสม่ำเสมอ (หรือฉันคิดไปเองคนเดียวนะ ) เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในตอนบ่ายของวันอาทิตย์ ฉันเอื้อมมือไปรับ เดินออกไปนั่งหลังบ้าน ที่ ๆ ลมพัดเย็นสบาย น้ำเสียงที่ผ่านกระบอกโทรศัพท์มาแปลกไปเล็กน้อย “สบายดีเหรอ..คิดถึงจัง”  เขาทัก ฉันหัวเราะ  “ทักแบบนี้ทุกทีเลย สบายดีจ้า และเธอล่ะสบายดีเหรอ”  จนแล้วจนรอดฉันก็ยังไม่กล้าเอ่ยชื่อเล่นของเขา “ไม่ค่อยดีเท่าไหร่”  เขาเงียบไป  “เมื่อวาน..เราไปเที่ยวกับพี่ที่ทำงาน เราเมา พอตื่นขึ้นมา กระเป๋าเงิน มือถือ สร้อย หายไปหมดเลย”  เขาเอ่ยเสียงอ่อย ๆ อารมณ์ของฉันตอนนั้นมันคงยิ่งกว่าลาวาที่ปะทุเดือด ฉันพยายามข่มความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ ไปเที่ยว แบบไหน ทำไม่ ของหายหมด  ฉันไม่ถามรายละเอียดอะไร เพราะ มันอาจเป็นเรื่องส่วนตัวของคนที่ยังไม่มีพันธะใด ๆ อย่างเขา “โทรไปบอกแม่ยัง แจ้งความหรือยัง”   “บอกแล้ว แจ้งแล้ว วันศุกร์นี้จะกลับบ้าน” “อือ ดีแล้วล่ะ”  เขาเงียบไป  “น่า ไม่เป็นไรหรอก ถือว่า ‘เสียค่าโง่ไปแล้วกัน’ เสียงฉันแห้ง เริ่มพูดไม่ออก อารมณ์อยากจะคุยด้วยหมดไป อย่างไม่รู้จะพูดอะไรอีก อยากปลอบแต่ ยังทำใจไม่ได้ “เราขอตัวนะ วันนี้คุยนานไม่ได้เพราะต้องออกไปข้างนอกกับที่บ้าน แล้วอย่าคิดมากล่ะ มีอะไรก็โทรมาแล้วกัน”  ฉันกล่าวทิ้งท้าย ค่อยกดปุ่มวางสายไป ฉันเจอปลาในเช้าวันหนึ่งในวันหยุด เราเดินกลับมาจากตลาดที่อยู่ใกล้ ๆ บ้านพร้อมกัน ปลาถามฉันว่า เขายังโทรมาฉันอยู่หรือเปล่า “ก็ไม่ค่อยโทรมาแล้วล่ะ นาน ๆ ที”  ฉันตอบตามความจริง เพราะช่วงนี้เขาไม่ค่อยโทรมาทุกวันเหมือนเห่า “แล้วไปเจอกันยัง” ฉันส่ายหน้าเป็นคำตอบ “ดีแล้วล่ะ จริง ๆ แล้ว เขาก็เคยมาจีบตาลเหมือนกันนะ แต่ตาลไม่เล่นด้วย เขาเลยหาย ๆไป”   ปลาพูดถึงเพื่อนอีกคนของเธอ และฉันก็เคยเห็นหน้าเขาอยู่สามสี่ครั้งแต่ไม่เราเคยคุยกันเลย ตาลเป็นคนสวย ในสายตาฉันและคนรอบข้างเสมอ ผิดกับคนอย่างฉัน ผู้หญิงหน้าตาธรรมดา ๆ คนนึง “สะใจอ่ะ”  ปลาเอ่ยขึ้นมา ฉันทำหน้างง  “ก็สะใจนายนั่นนะสิ ทำเก็ก หยิ่ง ดีที่เธอไม่เล่นด้วย ตอนแรก ๆ เราก็ว่าเขาดีนะ แต่พอชวดก็เลยบ้า แล้วหลัง ๆ เขาดูกะล่อนจะตาย” ฉันยิ้มแหย ๆ กลับไปให้ ไม่พูดอะไรต่อ ฉันไม่รู้หรอกนะว่า ปลากับเขามีเรื่องอะไรกัน แต่คงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไหนว่าไม่ค่อยเจอ ทำไมรู้ว่าเขาเป็นยังไง รับได้มั้ยถ้าเขาเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ฉันอดคิดไม่ได้ เขาโทรมาหาฉันบ้าง ถึงไม่ทุกวันเหมือนเมื่อก่อน แต่เราก็ยังคุยกันเหมือนเดิม แต่ในความหวานก็มักจะมีความขมเจือจางอยู่เสมอ ในที่สุดฉันก็ทนสภาพแบบนี้ไม่ได้ ฉันไม่อยากมีความสุขบนความทุกข์ของตัวเองฉัน ต้องปกป้องหัวใจตัวเอง “พรุ่งนี้ไม่ต้องโทรมาหาเราแล้วนะ”  ฉันพูดออกไปด้วยเสียงสั้น ๆ เมื่อต่างคนต่างเงียบ เขาเงียบไปนาน “ครับ”  เขารับคำ ไม่ฟังเหตุผลโดยการวางสายไปเฉย ๆ ส่วนฉัน..ก็คงไม่มีเหตุผลให้เขาเหมือนกัน เวลาผ่านไปจนถึงฤดูสอบปลายภาค วันนี้ฉันไปบ้านเพื่อนที่อยู่ย่านชานเมืองนนท์ ฉันกับเพื่อน ๆ อีก 5 ชีวิตนัดกันไปติวหนังสือกันที่นั่น ขากลับฉันต้องนั่งรถประจำทางเข้ามายังตัวเมือง เพื่อน ๆ แยกย้ายไปหมดแล้ว เสียงเพลงดังแข่งกับสียงเครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่ม เมื่อตอนที่จาก ฉันคิดว่าไม่เป็นไร เมื่อจากกันไป ก็คงเจ็บปวดไม่นาน ฉันคิดผิดไปเอง วันที่เธอเดินไปจากฉัน ไม่มีวันไหน ไม่ทุกข์ไม่ทรมาน หากรู้อย่างนี้ ฉันคงไม่ยอมให้เธอไป หากรู้สักหน่อย จะยอมพูดจาดีดี หากรู้อย่างนั้น ฉันจะยอม จะง้อให้เธอคืนดี จะทำทุกทางที่มี ไม่ให้เธอไป ปล่อยเธอให้ไป เพราะคิดว่าไม่แคร์กัน ปล่อยเธอวันนั้น เพราะโกรธที่เธอเฉยชา หันหลังกลับมามอง เธอก็ไกลจนเกินจะคว้า มีเงียบมันเหมา จนฉันต้องเสียน้ำตา หลับตาลงทุกวัน คิดถึงกันอยู่ไม่หาย นึกไป คิดไป เห็นแต่เธอ อยากเอาวันนั้นคืนมา ฉันฝันถึงอยู่เสมอ ทุกวัน ฉันรอ ฉันคอย หากฉันรู้ :  ตอง ภัครมัย ฉันนั่งถอนหายใจ น้ำตาซึมอย่างไม่รู้ตัว หลายเดือนที่ผ่านมา เขา ยังคงซุกซ่อนอยู่ในใจฉันเสมอ ถ้าฉันมีโอกาสอีกครั้ง และแล้วคำขอของฉัน หรือจะเรียกอะไรก็ตามแต่ก็เกิดขึ้น ฉันกลับถึงบ้าน อาบน้ำ เตรียมตัวจะเข้านอน เสียงกรีดร้องของโทรศัพท์ที่อยู่โต๊ะหัวเตียงก็ดังขึ้น คงเป็นใครสักคนที่โทรมาถามแบบฝึกหัดหรือแนวข้อสอบ ยังไม่นอนกันอีก พรุ่งนี้จะสอบแล้ว ฉันคิด เพราะเพื่อนส่วนใหญ่อาศัยหอพักและนอนดึกค่อนคืนกันทุกคน “หวัดดี”  ฉันกรอกเสียงลงไป “หวัดดีครับ”  หัวใจฉันเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ราวกับมีกลองขนาดใหญ่มาตีรัวอยู่ข้างใน เมื่อได้ยินเสียงปลายสาย “จำได้มั้ยว่าใคร” “ใครเหรอ”  ฉันแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่จำได้ขึ้นใจตลอดมา “เราเอง”  เขาหัวเราะอย่างรู้ทัน “ว่าไง มีอะไร” “สบายดีมั้ย พอดีเราซื้อมือถือเครื่องใหม่ เครื่องเก่ามันหาย เลยกดมาดู คุยได้มั้ยล่ะ”  เขาถามเหมือนเมื่อแรกที่เราคุยกัน “ได้สิ”  ฉันพยายามทำเสียงไม่ให้ตื่นเต้นมากเกินไป “ทำอะไรอยู่” “จะนอนแล้ว พรุ่งนี้มีสอบ” “รบกวนหรือเปล่า” ไม่หรอก คุยได้”  ฉันตอบ ก็ฉันอยากคุยกับเขานี่ เราคุยอะไรกันอยู่นาน  หลายเรื่อง เขาไม่เอ่ยถึงเรื่องในวันนั้นและฉันก็ไม่ยากพูดถึงมันอีก วันเก่า ๆ ดูเหมือนจะย้อนคืนมาอีกครั้ง ฉันมีความสุขจัง “เจอปลาบ้างเปล่า”  จู่ ๆ เขาก็ถามขึ้นมา ไม่ค่อยเจอ ทำไมล่ะ” “ไม่รู้สิ เหมือนเขาไม่ขอบหน้าเราเท่าไหร่”  เขาบอก “ปลาเคยเล่าให้เราฟังว่า เธอไปจีบเพื่อนเขา”  ฉันบอกเขาไปตรง ๆ  “แต่เพื่อนเขาไม่เล่นดัวย” เสียงหัวเราะแปร่ง ๆดังขึ้น “เหรอ”  เขาเงียบไป  “เมื่อก่อนเราเคยชอบเพื่อนปลา แต่เขาไม่ชอบเรา แต่ไปชอบรุ่นพี่เราแทน เพราะรุ่นพี่เรามีรถขับ เวลาไปเที่ยวก็เป็นเจ้ามือ ส่วนเรามันคนธรรมดา ไม่มีรถขับ เราไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่า ทำไมผุ้หญิงถึงเป็นแบบนั้น”  เขาเอ่ยออกมาอย่างยืดยาว น้อยใจด้วยหรือเปล่าฉันก็ไม่รู้ ส่วนฉันพูดอะไรไม่ออก เริ่มรู้สึกไม่ชอบที่เขาวิจารณ์ผู้หญิงอย่างนั้น ก็ตัวเองจีบไม่ติดเองนี่นา “ก็ช่างเขาสิเธอ เธอจะไปว่าเขาก็ไม่ถูก มันอยู่ที่ความพอใจต่างหาก” ฉันพูดตรง ๆ ออกไป อย่างเคยแสดงความคิดเห็นกับเขา “แล้วนี่ดีนะที่เป็นฉัน ถ้าเธอไปพูดกับคนอื่นมันคงไม่ดีเท่าไหร่ ไหน ๆ ก็ไม่ได้ข้องเกี่ยวกันแล้ว” เขาเงีบบไป ฟังฉันอยู่หรือเปล่าไม่รู้ สายอีกด้านหนึ่งหลุดไปแล้ว ฉันนอนฟังเสียงสัญญาณที่ขาดหายไปอยู่นาน ทำไมเขาวางไป สายหลุดเหรอ ไม่พอใจอะไร ฉันพูดอะไรผิด จิตใจฉันเริ่มสับสน ฉันวางโทรศัพท์ไร้สายไว้ใกล้ ๆ หมอน ปิดเปลือกตาลงช้า ๆ วิทยุเครื่องเล็กบนหัวเตียงยังส่งเสียงของมันต่อไป แต่ฉันกลับไม่ได้ยินเสียงเพลงที่เปิดไว้เลย สองปีผ่านไป ฉันยังได้ฟังเพลงเก่า ๆ เพลงนั้นบ้างตามสถานีวิทยุ ทุกครั้งที่ฟัง ยังอดหวนคิดถึงเรื่องราวเก่า ๆ ไม่ได้ เขา หายไป หลังจากคืนวันนั้น ส่วนฉัน...ยังมีความสุขกับชีวิต พร้อมรอย...ของความทรงจำที่ยังอยู่ในใจ... จากคุณ : พิจิกา...หน้าฝน - [ 31 ส.ค. 46 19:40:18 A:203.170.150.211 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ้าว .งง  จบรึยังคะ คงยังไม่จบใช่ป่ะ ^_^ จากคุณ : Antares - [ 31 ส.ค. 46 20:26:19 A:202.44.135.34 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 3 เศร้า...แฮะ จากคุณ : fox_philes - [ 31 ส.ค. 46 20:33:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มีแค่ความทรงจำให้ฉงนฉงายอาจจะเพียงพอแล้วล่ะ .. จากคุณ : scottie - [ 31 ส.ค. 46 21:33:06 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อืม.. จินตนาการตอนจบเอาเอง.. จบเศร้าไปหน่อยแฮะเรา.. จากคุณ : Moon_Light - [ 31 ส.ค. 46 22:02:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่ะนะ ผู้ชาย ไม่ชอบโดนใครวิจารณ์นี่เอง ไปซะแล้ว เศร้าค่ะ จากคุณ : nOthinG - [ 31 ส.ค. 46 22:40:05 A:202.57.172.16 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 จบอย่างเศร้าๆ เหงาๆอ่ะ จากคุณ : TSURUGI - [ 31 ส.ค. 46 23:29:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จบแบบไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงดีตอนจบค่ะ   แต่ก็เหมือนจะเป็นชีวิตจริง เรื่องทุกเรื่องไม่ได้มีบทสรุปให้เข้าใจได้เสมอ จากคุณ : Laylah - [ 1 ก.ย. 46 21:31:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เป็นแบบนี้อีกแล้ว...ผู้ชาย... เศร้าจัง  มีต่อมั้ยค่ะ อยากให้มีนะคะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 3 ก.ย. 46 23:34:37 A:202.28.251.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 จบเศร้า แต่ก็ยังเป็นความรู้สึกดีๆ ที่ได้เก็บเอาไว้.. จากคุณ : หนูยี - [ 6 ก.ย. 46 01:36:23 ]