พี่ของผมเป็น SUPER STAR 2 (ไปชมญี่ปุ่นกันเถอะ)

    มาโพสด้วยความรวดเร็ว  พึงจะเสร็จออกจากเตามาร้อนๆ   เวลาอ่านให้ระวังด้วยนะ เป่าๆ ซะก่อน

    link ตอนที่ 1
    http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2434380/W2434380.html

    (ที่จริงไม่น่าทำ link เลยนะ อยู่ใกล้ๆ นี่เอง อิ อิ)

    .......................................................................................................................................

    ฮิเอดะ  ยูสึ  ขึ้นรถไฟใต้ดินสายเคฮินคิวโค  จุดหมายปลายทางที่สถานีชิมบะบะ  ซึ่งอยู่ห่างจากสถานีคิตะชิตางาว่าไปสามสถานี  เพื่อตรงไปบ้านของอามาซึ  ทาดาฮิโร่  ด้วยความเป็นห่วงที่ฮิโร่หนีเรียนตอนบ่ายและกลับบ้านไปก่อน   เธอจึงได้ไปขอที่อยู่กับแผนที่กับอาจารย์ประจำชั้นห้อง c มา  พอเลิกเรียนปุ๊บ  ยูมิรีบเก็บกระเป๋าแล้วออกนอกรั้วโรงเรียนทันที   อีกอย่างเธอพึ่งทะเลาะกับพวกอามามิยะ  ชิสึกะมาหมาดๆ   ยูมิฉุนมากที่ชิสึกะร่วมมือกับพวกบรรดาทโมนในห้อง  รวมหัวกันกลั่นแกล้งฮิโร่คุง  

    “ชิสึกะ!!  เธอทำอย่างงั้นได้ยังไง?   มันตลกนักเหรอที่ฮิโร่มาชอบเธอ...  เขาต่ำต้อยไม่คู่ควรกับเธอเลยงั้นหรือ?  เธอมันสูงส่งมากนักหรือ?  และก็ไอ้พวกผู้ชายในห้องนี้  สันชาตญาณสัตว์ป่ามันล้นทะลักมากนักหรือไง!  ถึงได้ชอบรังแกคนอ่อนแอเป็นประจำ” ยูมิชี้กราดไปที่บรรดาพวกผู้ชายที่รุมล้อมชิสึกะดุจเหล่าแมลงตอมดอกไม้  ซึ่งบัดนี้หน้าแต่ละคนหดเหลือแค่สองนิ้ว “จำไว้เลยนะชิสึกะ หัวใจของผู้ชายไม่ใช่ของเล่นที่เธอจะมาย่ำยีได้ง่ายๆ”  เธอกล่าวทิ้งท้ายแล้วสะบัดหน้าจากไป  

    ปกติยูมิจังเป็นคนที่สดใสร่าเริง  มนุษย์สัมพันธ์ก็ดี  คอยออกหน้าช่วยเหลือคนโน้นคนนี้เป็นประจำ   ทำให้เป็นที่รักใคร่ของเพื่อนๆ ในห้อง  หากแต่บทเธอจะโกรธขึ้นมานั้น  เล่นเอาพวกเพื่อนๆ แหยงกันไปเลย  เพราะเธอเป็นคนไม่ยอมใคร  เดินหน้าท้าชนตลอด  แม้ว่าเธอจะตัวค่อนข้างเล็กกว่าเพื่อนในวัยเดียวกันก็ตาม

    ยูมิบ่นงึมหลังจากจ่ายค่าตั๋วรถไฟเป็นจำนวนเงิน 400 เยน  ...เงินจำนวนนี้มันน้อยเสียเมื่อไรล่ะ    สามารถซึ้อฟรุทพาเฟ่ถ้วยใหญ่ๆ ของโปรดได้ตั้งถ้วยนึงแน่ะ  แล้วไหนจะขากลับอีกล่ะ... เธอคิดพลางมองป้ายโฆษณาสินค้าในรถไฟฆ่าเวลา ซึ่งมีทั้งโฆษณาน้ำดื่ม  เครื่องใช้ไฟฟ้า  ขนมขบเคี้ยว  บะหมี่สำเร็จรูป  และอื่นๆ อีกจิปาถะ  แต่ที่เห็นเด่นเป็นที่สะดุดตาที่สุดคือ  โฆษณานักร้องวัยรุ่นยอดนิยมที่กำลังมาแรงเป็นอย่างมากในขณะนี้  โยชิสุกะ  ยูกิ  

    ด้วยหน้าตาที่หล่อเหลา  ผิวขาวเนียนสมชื่อ (ยูกิแปลว่า หิมะ)  ดวงตาที่ชวนพิศวงให้สาวๆ ได้หลงไหล  ตัวสูงยาวหุ่นเทห์บาดใจ  น้ำเสียงที่นุ่มไพเราะและมากด้วยพรสรรค์ในยามร้องเพลง    แนวที่ร้องคือเพลงร็อคที่มันส์สะใจวัยรุ่น   แถมเป็นผู้นำทางแฟชั่นชุดสูทหนังสีดำยาวแขนกุดกับเครื่องประดับเงินรูปเปลวไฟ  เสริมกับบุคลิกที่ดูลึกลับที่สุดในบรรดานักร้องทั้งหมด  

    ด้วยรูปลักษณ์เช่นนี้เอง  โยชิสุกะ ยูกิจึงได้รับฉายาว่าเจ้าชายรัตติกาล   เขายังเป็นเจ้าของซิงเกิ้ลอัลบั้มที่มียอดขายสูงสุดเป็นประวัติการณ์   ถ้าหากดูให้ดีๆ แล้วเขาเป็นฟรีเซ็นเตอร์กว่าครึ่งของโฆษณาสินค้าที่มีอยู่   ได้ลงปกนิตยสารชื่อดังมาแล้วทุกเล่ม   เร็วๆ นี้ก็จะมีภาพยนตร์ที่เขาเป็นผู้แสดงนำร่วมกับนางเอกสาววัยรุ่นชื่อดัง  ทุนสร้างมหาศาล  และเหนืออื่นใด  โยชิสุกะ ยูกิได้รับการโหวตให้เป็นชายหนุ่มที่ sexy ที่สุดแห่งปีอีกด้วย   แม้กระทั่งยูมิเอง  เธอก็หลงใหลได้ปลื้มไปกับเค้าด้วย  ห้องของเธอถูกประดับไปด้วยโปสเตอร์รูปยูกิ   มีซีดีอัลบั้มของเขาทุกแผ่น  ไปดูคอนเสิร์ตทุกครั้งที่จัดแสดง  เรียกได้ว่าเป็นแฟนตัวยงเลยทีเดียว!

    รถไฟจอดเทียบชานชะลาชิมบะบะอย่างช้าๆ พอปะตูเปิดออก  ยูมิก้าวข้ามแนวเส้นเหลือง  ผ่านเครื่องกั้นสอดตั๋วไป    บันไดเลื่อนพาเธอขึ้นมาสู่พื้นผิวดินของถนนสายไดอิจิเคฮิน  ย่านนี้ค่อนข้างเงียบสงบไม่พลุกพล่าน  พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นเขตที่พักอาศัยของผู้มีอันจะกิน    ถัดจากสี่แยกฟุดะโนะท์ซึจิ ไปเป็นสวนซังเคอันร่มรื่นเขียวชอุ่มมีสนามเด็กเล่นอยุ่ด้านใน  ลานทรายตรงกลางถูกจับจองไว้ด้วยเด็กๆ หลายคน  ถ้าดูตามแผนที่แล้วก็น่าจะมาถูกทาง  บ้านของฮิโร่คงอยู่อีกไม่ไกลเท่าไร   เลี้ยวตรงหัวโค้งมุมเสาไฟฟ้า  เลยที่จอดจักรยานสาธารณะติดกับสวนซังเคไปเล็กน้อย  บ้านหลังใหญ่สองชั้นสไตล์อิตาลี่ผสมกับญี่ปุ่นที่เข้ากันได้ดีก็ปรากฏตรงหน้า  ยูมิมองป้ายชื่อที่ทำจากแผ่นทองเหลืองซึ่งติดอยู่ที่เสากำแพงอิฐสีน้ำตาลหน้าบ้านใกล้ๆ กับช่องรับจดหมาย   ..บ้านอามาซึ..

    กิ้งก่อง กิ้งก่อง ๆ  ยูมิกดปุ่มอินเตอร์โฟนหน้าบ้าน  

    “ฮะ... ใครฮะ” เสียงอู้อี้ลอดออกมาจากตัวเครื่องอีกฝั่ง

    “ฮิโร่คุงใช่ป่าว? นี่ฉันเองนะยูมิ  เปิดประตูหน่อยสิ” เธอกดปุ่มพูดกับคนในบ้านผ่านเครื่อง

    “...................”  ไม่มีเสียงตอบกลับจากอีกด้าน  แต่สักพักเสียงคลิ้ก คลายล็อคของประตูหน้าก็ดังขึ้น  ยูมิจึงถือวิสาสะผลักประตูเข้าไปข้างใน

    เด็กสาวเดินช้าๆ เข้าไปตามทางเดินที่ถูกปูด้วยพื้นไม้หอมขัดมันอย่างดี  เมื่อพบกับห้องรับแขกขนาดสิบเสื่อครึ่ง (ห้องของญี่ปุ่นมักแสดงความกว้างตามขนาดของเสื่อที่ปูได้ภายในห้อง  โดยเสื่อในแถบภาคตะวันออกและแถบภาคตะวันตกของญี่ปุ่นจะมีขนาดไม่เท่ากัน  ในแถบตะวันออกเช่น โตเกียว จะมีขนาด 174x87 เซนติเมตร  ส่วนในแถบตะวันตกเช่น โอซาก้า จะมีขนาด 190x95 เซนติเมตร)  ทาดาฮิโร่นอนหมกตัวอ่านการ์ตูนอยู่บนโซฟาเบาะหนังขนาด 3 ตอน  

    “ไฮ้... ฮิโร่คุง” ยูมิทัก  พยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติ

    เงียบ.... ฮิโร่ยังคงไม่สนใจรับรู้อะไรทั้งสิ้น  ร่างเล็กๆ ผอมๆ ยังอยู่ในชุดนักเรียนยับยู่ยี่  เน็คไทถูกคลายออกเพียงหลวมๆ  นอนตะแคงอ่านการ์ตูนอยู่อย่างนั้น  ดวงหน้ายังคงมีร่องรอยที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง   ยูมิมองดูเพื่อนคู่หูพลางถอนหายใจด้วยความสงสาร  แต่สักพักเธอก็ชักเริ่มมีน้ำโห  เธอตรงเข้าไปกระชากหนังสือการ์ตูน เซระฟุกุ โตะ คิคันจู (นักเรียนหญิงกับปืนกล)  ที่ฮิโร่ถืออยู่ในมือออกมา  (หนังสือสุดฮิตติดอันดับเบสต์เลอร์ แถมยังถูกนำมาสร้างเป็นภาพยนตร์ติดอันดับบอกซ์ออฟฟิศ ของอาคากะวา จิโร)

    “ฮิโร่!! ทำอย่างงี้มันไม่ได้อะไรขึ้นมาเลยนะ  ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้!  ทำตัวอมทุกข์อยู่ได้   ถ้าเจ็บใจนักก็ลุกขึ้นมาต่อยกับฉันเลย!” สาวห้าวท้าเหยงๆ พลางชูกำปั้นขึ้นมา  ส่วนมืออีกข้างก็โยนหนังสือลงบนโต๊ะ

    ฮิโร่ชำเลืองมองยูมิด้วยแววตาที่เย็นชาแต่แฝงไว้ด้วยความรวดร้าว   เขางอนยูมิที่ยืนอยู่ในกลุ่มเพื่อนนักเรียนเมื่อกลางวัน  แต่ในใจก็ยังดีใจที่มีเพื่อนมาเยี่ยมถึงบ้านด้วยความเป็นห่วง  ลึกๆ แล้ว  ตัวเขาเองรู้ดีว่ายูมิคงไม่ได้มีส่วนร่วมในการกลั่นแกล้งในครั้งนี้  แต่ก็อดทำตะบึงตะบอนด้วยความหงุดหงิดไม่ได้    

    “ยูมิจังเองหรือ?” ฮิโร่กล่าวเนือยๆ พร้อมกับลุกขึ้นนั่งพิงเบาะ  

    “พึ่งสังเกตหรือยะ!  นายน่ะแอบหลบหนีออกมาจากโรงเรียนได้ไง?  รู้ไม๊ เพื่อนๆ เค้าเป็นห่วงกันนะ”

    “ฮึ!  ยังมีเพื่อนๆ ห่วงฉันด้วยเหรอ?” ฮิโร่ทำเสียงขึ้นจมูก  พูดอย่างประชด

    “ก็ต้องมีอยู่แล้วล่ะน่ะ  อย่างน้อยก็ชั้นนี่ไง” ยูมิว่า  พร้อมกับชี้ไปที่ตัวเอง

    ทาดาฮิโร่พูดอะไรไม่ออก  ได้แต่มองหน้ายูมิ  แววตาของเธอเด่นชัดไปด้วยความจริงใจ   ในที่สุดฮิโร่ก็อ่อนลง  แล้วถามขึ้นว่า

    “เธอมาบ้านฉันถูกได้ไง? แล้วที่มาเนี่ย...  แค่มาปลอบใจเท่านั้นเองเหรอ”


    จากคุณ : โดโซะ โดโซะ (ณัฐกร) - [ 1 ก.ย. 46 01:03:53 ]